AN

Bazı anlar vardır içinde hala kaybolduğumuz, orada kalmak istediğimiz. Bizim için oranının iyi olduğuna inandığımız, bize doğru gelen bir yer, bir anı vardır. Hadi şimdi benimle birlikte o yere, o anıya gidin. Gözlerinizi kapatın ve düşünün. Huzurlu, mutlu olduğunuz, kahkalarınızın eksik olmadığı o ana gidin. Bir yer var, oradan kendimi alıkoyamadığım bir yer. Sanki beni orada bıraksalar hiç gitmek istemem, hep orada kalmak isterim. Aslında baktığım zaman bu yer çok uzun zamandır var. Sadece orada olmak istediğim, oradan kalkıp gittiğimde bir an önce tekrar gitmek istediğim...

Size biraz buradan bahsedeyim. Burası benim evim. Uzun zaman sonra kendimi tek güvende hissettiğim, huzur bulduğum, sıcacık bir ev. Hep böyle bir evim olsun istemiştim. Zamanında çok aradım ama aslında aramamak gerekiyormuş çünkü günün birinde tesadüfen denk geliyormuşsunuz. Tesadüfen denk geldiğim bir ev burası ve iyi ki de denk gelmişim dediğim bir ev. 

Burası küçük, sıcacık, yeşilliklerle kaplı çok güzel bir yer. Sessiz, sakin, kimsenin olmadığı, dinlenebildiğim bir yer. Tabii, ben böyle sürekli ev, yer dediğim için sizin gözünüzde bir ev canlanıyor biliyorum ama ben bir kişiden bahsediyorum. Bana gerçekten çok iyi gelen bir kişiden, huzur bulduğum, mutlu olduğum, kendimde olduğum, güvende hissettiğim bir kişiden bahsediyorum. İki çift yeşil gözden bahsediyorum. Kollarının arasında, kalbinin sıcaklığıyla ısındığım, çocuklaştığım bir kişiden bahsediyorum. Onun adına yazacağım çok şey olan bir kişiden bahsediyorum... Karanlığımı aydınlığa çeviren, hayatıma ışık olan birinden... Benim ona bu şekilde yazacak çok sözüm var ama şimdilik yeterli bence, sizce de öyle değil mi? 

Birkaç kelâm etmek isterim size. Aslında biliyor musunuz ben aşka inanmazdım. Yani aşk benim için gelip geçer bir şeydi, bir nesneye aşık olmak, bir kitaba aşık olmak, bir arabaya aşık olmak... vardı ama bir insana aşık olunmaz sanıyordum. Yaşayınca öyle olmadığını anlıyorsunuz. Belki çoğunuz bana katılmayacaksınız bunu da tahmin edebiliyorum az çok ama siz yine de katılmamazlık yapmayın çünkü gerçekten o kişiyi bulduğunuz zaman aşk var diyorsunuz...

Zaman geçtikçe iki çift göze yenik düşüp ormanda kayboluyorsunuz, her onu görüşünüzde sanki ilk defa görüyormuşçasına kalbinizin atışından anlıyorsunuz, her gün yanına gidiyor olsanız bile sanki ilk buluşmanızdaki gibi çok heyecanlı oluyorsunuz... Sizin en ufak hareketinize bile hayranlıkla baktığı anda içinizdeki uçuşan kelebeklerden anlıyorsunuz. Tek bildiğim bir şey var çoğu şeyin zamanı varmış. Günlerce, aylarca kendinizi boşa yıpratışınızı sonralarda farkına varıyorsunuz sonra dönüp yaşadıklarınıza gülüp 'ben buna mı üzüldüm' diyorsunuz. Baktığımız zamanda olması gereken bu gibi. Şimdi sen bu satırları okuyan güzel kalpli insan yaşadığın her kötü günün, çektiğin her acının mükafatını Rabbim en güzel şekilde sana yaşatıyor. Bu yüzden takılı kaldığın her şeyi geride bırakmaya başla günün birinde gülüyor olacaksın. 

Hani demiştim ya ilk sözlerimde olmak istediğin bir ana git diye eğer o anın içinde seni perişan eden, üzen insanlar varsa orada kalma, gerçeklerle yüzleş ve kendine daha güzel bir an yaşat ya da o günü bekle çünkü daha güzel günlerin olacak. Kendine inan ve kendin için adım at. Gidecek olduğun en güzel anlar seninle olsun...

Tekrardan şimdilik hoşça'kalın...