ARAF

Kalbim ve aklım yarış içinde...

Kalbim otur acını yaşa diyor,

Aklım ise bırak değmeyen için üzülme diyor.

İki arafta kalmış gibi...

Bir kalbime yön veriyorum, acısını dinliyorum.

Aklım ise araya girip yüzümde buruk bir gülümseme oturturuyor.

Çünkü diyor hayat üzülmek için çok kısa...

Ama Kalbim üzülüyor,

Kalbim ağlıyor. 

Gözlerim ağlamazken kalbim ıstırap çekiyor.

Aklım iyileştirmek istiyor orayı, güldürmek eğlendirmek istiyor.

Yapıyorda gülüyor eğleniyor.

Peki sonra nemi oluyor?

Kalbim yine acısını gösterip aklımdan bütün herşeyi siliyor.

Oturuyor bir köşeye, kalbini acıtan için ağlamaya başlıyor.