Âşığım Ben

Âşığım ben. Aşkı yarattığı için ilk olarak ona âşığım her şeyden önce. Daha sonra sana. Evet belki aşkı yaratmamıştın, ve hattâ yaratamazdın da. Ama olsun, sen bana aşkı öğrettin. Gözlerim kısıkken hayatın renklerinin de kararacağını öğrettin. Senin sayende aşık oldum ben. 

Âşık olmayı öğrenememek ne demekti biliyor musun? Bir kuşun kanatlarına rağmen uçamaması, yükseklikten korkması demekti. Bir balığın suda boğulması, bir gülün kendi dikeniyle can vermesiydi. Bir bülbülün kendi sesinden nefret etmesi, bir tavus kuşunun boynunu yeterince çeviremediğinden tüylerini görememesiydi. Gökkuşağına bakarken güneş gözlüğü takarak o renk cümbüşünü siyah beyaz zannetmekti.

Aşk neydi peki? Hiç kimsenin ne düşündüğü umrumda değil; benim için aşk, ilham demekti. Yokluğunun içindeki varlığı görebilmenin ilhâmı. Kömüre bakınca elması hissedebilmekti aşk bir nevî. Veyâ bir başka deyişle kafama armut düşünce şiir yazmamdı.

Samimiyetti aşk: parkta şiir yazdığıma inanmayan çocukların bana şiirimi okutup beğenmemeleri üzerine, bir sonraki sefere daha güzel bir şiir yazıp okumaya gelmemi istemelerindeki samimiyetti. Durup dururken ıslıklar çaldıran, şarkılar söyleten yegâne şeyin adıydı aşk kısacası.

Tabiî aşkın bir de öbür tarafları yok değildi. Neydi bu aşkın öbür tarafları veyâ öbür taraftaki aşk? Canından bildiğin dostlarına bile elletmediğin saçlarını acımadan kesmekti aşk. Gecenin bir yarısı uykusuzca düşünmekti aşk. Yeri geldiğinde kendini dövdürendi aşk. Olsun varsın, her şeye rağmen âşı

ğım ben.