BEN ve BEN

              Yürümenin dinlendirici etkisini bilir misiniz? Ben bilirim, hem yürürüm hem dinlerim önce kendimi sonra çevremi. Bakarım önce etrafıma sonra içime. Hani denk düşen olur mu diye beklerim usul usul düşmez ama yine beklerim. Belki bir gün denk düşer de ben olmam diye.

   _Sonra başka bir partiyi tutuyorum diye başladı sövmeye.

  Yine dinledim içimde birisini hatta içimde küçük bir yere denk düştü. Kaldırdım oturttum şöyle karşıma. Bak dedim öncelikle, senin düşünce özgürlüğünü kısıtlıyorsa olmaz ondan uzak dur. Nedenini sordu hemen atıldım. Çünkü dedim çünkü insanin önce düşünceye saygısı olmalı çünkü bizi biz yapan düşüncedir. Düşünür yaparız düşünür konuşuruz ve yine düşünür var oluruz. Sustu konuşmadı. Ya da yürürken çok içime kapandım da sesini duymadım çocuk cağızın. Bu daha çok muhtemel. Yere baktım bu sefer birşey arıyormuş gibi baktım öyle bulamadım hem ne aradığımı hem de bulacağım şeyi. Bu sefer gözlerimi gezdirdim orda burda sonra çocuk gördüm elinde sigara habire içiyor. Yaşı da küçük hani ne diye içer ki?. Dedim kendi kendime, diğer ben cevapladı. Sen ne diye içmiştin peki? Düşündüm beş altı yıl öncesini kim vermişti bana o meredi. Heh tabi ya bizim ortaokulda ki düzenbaz vermişti önce. Herşey arkadaş dediğiniz insandan geliyormuş ya bunu da bugün hatırladık şükür. Pat diye oturdum çocuğun yanına önce bir hihhh yaptı sonra baş parmağını damağına koydu korkmuştu bizim efkarlı. 

   _Ne içersin? dedim. Elini soktu cebine çıkarttı paketini uzattı. 

_Yok ben markasını sormadım neden içtiğini sordum, dedim. Bu kez de biraz kaşları çatıldı sanki. 

_Ne içersin dedin abi, neden içersin demedin ki, dedi. 

_Ben biraz eskiyim be oğlum bizim eskiler neden yerine ne de, derlerdi, dedim. Demezdik valla öyle ağzımdan çıkıvermişti bende bozulmamak için uydurdum gitti. Şaşırdı sanki baktı şöyle bana. 

_Abi sen eski durmuyorsun ki, dedi.   

_Benim içim eskimiş be aslanım dışımı kim ne yapsın...