BİR UMUT VAR HALA
Düştükçe kalkmak gerek!... Her sonun yeni bir başlangıcı olur.
BİR UMUT VAR HALA!...
Bir öğle saatiydi!...Biraz gezinmek,biraz da alışveriş yapmak üzere annem ve babamla tarihi çarşıda dolaşıyorduk.Babamla birlikte bir manifaturacı dükkanına girdik.Babama bizi burada beklemesini isterken;Ben ve annem bakırcılar çarşısına doğru yol aldık…Çarşıdaki işimiz bitmiş,bir sevinçle babamın yanına doğru giderken, Birden! Annem yere düşüverdi.Kısa bir şok geçirdim ve ardından “ANNE” diye bağırdım.Karşıdaki dükkanda beni izleyen bir amcaya gözüm ilişti.Bir an bakakaldım ona,o da bana…Bir hüzün vardı gözlerinde bir acı düşmüştü yüreğine…Bir bardak suyun var mı amca diye soruyorum? Suyu alıp uzatıyor bana.Adını bilmiyorum ama, kendimce ismini AHMET amca koyuyorum.Tam konuşacakken yaş döküldü gözlerinden. Amca iyi misin diye soruyorum? Bir yandan annemi yerden kaldırmanın uğraşı bir yandan amcanın gözyaşıyla beraber verdiği cevap arasında baka kalıyorum.
Oğlum, senin annen için korktuğunu görünce benim kızım aklıma geldi. Zira;kızım bugün Avukatlık okumak üzere İzmir e gitti. Orada bir ev tutmuş. Ondan ayrı kalmanın hüznü ile gözyaşımı tutamadım diyor.Gözyaşları arasında dilinden dökülen kelime benim yüreğimi dağlıyor. Bir umut işte benimkisi belki de döner gelir diyor…
Veda etmek gelmiyor nedense içimden! Ama gitmek zorundaydım.Veda ederken gözlerim doluyor. Ardından bir el sallıyorum Ahmet amcaya. Ardım sıra arkama bakıp uzaklaşıyorum. Aklımda hala Ahmet amcanın dökülen gözyaşı var…
Ne zaman bir ayrılık görsem Ahmet Amcanın gözyaşları arasında söylediği söz aklıma gelir…
BİR UMUT İŞTE…
Ayrılıklar insana hüzün verir…
Yaşanılan anın değerini hissettirir…
Tepkiniz nedir?
