BİR YAPRAK, BİR TAŞ, BİR İNSAN!

Bir yaprak, bir taş, bir insan

Var ama niçin, ne zamana kadar?

Şiiri var, öyküsü var, ninnisi var.

Serüvende, seyirde bilirse!

Yaprak taşa örtü, başa çelenk barışa denk

Taş dönüşürse insan, yıllara meydan okuyan

İnsan ölürse taş, yaşarken aşkla kesişirse yolu yaprak!

Dal, tomurcuk, çiçek, meyve…

Titreyerek, damlalar gözlerinden, uhrevi

Sebep, can, aşk dağıtır göklerden.

Bu kadar iç içe, bu kadar bütün

Böyle baksa taşa, yaprağa insan, ama bakmaz!

Hor bak öyleyse!

Ama bak, yetmez bir de görmelisin:

Bastığın taşsa , ezersen kumdur.

Yaprak da düşer sonbaharda ayaklarına

Adımlarınla hışırdar, varım der duyarsan.

Yüzyılları devirmiş ağacın önünden geçerken kaç insan…

Der acaba kimler geçti buradan asırlar boyu ?

Onlar yok şimdi, ağaç biliyor, taşlar da ağaçları

Hele bir dile gelse;

Anlatsa,  insan neydi, nerden geldi ve gitti.

Sessiz, derin ve bilinmeyen âlemlerden

Zerreler…

Sense bir hiçsin…

Her şeyi  bilebilsen,

Her şeyle hemhal, içiçe

Yaprak sen, taş sen…

                      29.07.2022 By. J.SEL