Boş Kalan Kafes

Boş kafes.... 

Bugün mavişimiz ucurttuk. Önce şok olduk, yok ya gitmez dedik, sokaklarda kuş sesi eşliğinde aradık, her uçan kuşa, her cik sesine bir umutla baktık. Ama maalesef ki elimiz boş şekilde eve geldik ve evde bizi bekleyen boş kafesi görünce daha iyi anladık uçup gittigini. O boş kafes öyle anılarla doldu ki bazen güldük, bazen kizdik, ama herzaman sevgi dolu baktık birbirimize. Doğan Cuceloglundan duyduğum bir cümleyi bugün çok derinden hissettim, canin büyüğü küçüğü olmaz demişti. Kayıp, tüm canlar için çok zor. Kendi küçüktü ama hepimizin sevgisini kazanan kocaman bir kustu bizim mavisimiz. Üzüldük çok üzüldük yokluğunu kabulden başka yapacak birşey gelmiyor, gittigi yerde mutlu olsun onu çok sevecek bir ailenin balkonuna konsun demekten baska birşey gelmiyor elden... Biz seni çok sevdik maviş.... Gittiğin her yere güzellikler götür. 

Hoşcakal...