Boşluk

Herkesin bir hayatı olur birde kâbusu.

Benimkisi zifiri karanlık.

Korkunç bir derinliğin içindeyim, ne kaybolmak bu ne de yalnızlık.

Birçok insan dokunuyor yaşamıma,

Çoğu ölümümü diliyor her dokunuşta.

Gidecek bir yönüm bile kalmamış,

Öylesi bir hiçliği pençeliyorum içimde.

Sevgi iyileştirir diye uyanıyorum her sabah,

Sonra gözümü kapatıyorum güne tekrar, boğularak. 

Ben neyim, kimim?

Kim için varım, kimde ne kadarım?

Soruyorum sonra yalnızca susuyorum.

Yine soracağım ve yine hiçlikte kahrolacağım.

Çok büyük bir sessizlik bu kalbimdeki,

Ruhum sağır oluyor uğultusundan.

Derin bir boşluk var, kendimi görüyorum.

Nefesim tükenene kadar kelimeleri harcıyorum.

Kalbim hâlâ sıcak, sanırım yaşıyorum.

Yaşamak buysa kendimi yitirmekten korkmuyorum.