DUMANI KALMIŞ

Sadece tırnağı var geri kalanını bulamıyorum. Benle değil. Gitti galiba, kapının çarptığını duydum. Hiçbir şey bırakmadı bana, parmağı da yok. Bildiklerimle bilmediklerimi ayıramıyorum. Çok düşününce hiçbir şey bilmiyormuşum gibi geliyor. Hava sıcak. Soğuk severim ben havayı onu biliyorum. Masamın üstündeki mürekkepten yansıyan ışığa tutuluyor gözüm. Ölüm yakında hissettiriyor ama uzakta biliyorum. Yine d umabilir insan. Dışarıda bir bayram havası, insanlar neden mutlu hiçbir zaman anlamadım. 

Kapı çaldı.

Çalmamış.

Sigara almaya gitmiştir diye düşünmüştüm halbuki. Daha kurumadı bile içimde nedir acelesi bilmiyorum. Zaman tuhaf kavram, yatağın onun tarafına baktığımda hala duman var. Son dumanını üflemiş sanki bir kaç saniye evvel.

Ciğerlerim sıkışıyor. Çok sigara içmişiz cam kapalı. Ama bu da son dumanı burda demek. Acaba yatak odasının kapısını o yüzden mi açık bırakıp gitti. Normalde hep kaparım, apartman boşluğunda yemek kokusu gelir sıradan insanların. Hiç utanmıyorlar mı ben bu duman içinde boğulurken onlar camlarını açmaya.

Başucumda buzu erimiş rakı var dün geceden kalma. Ancak tuvalet için çıkarım bu yataktan, içeyim bari. Bir şeyleri görmeyince umabilirsiniz ya. Belki salondadır. Belki o kavuruyordur soğanı. Kimi kandırıyorum gündüz vakti yüzünü bile görmedim yemeğini mi yiyeceğim?

Kapı çaldı.

Çaldı bu sefer ama ben rakımı içiyorum o açsın.