Derin

DERİN 

Derin sular durgun olurlar dedi içinden 

Sonra çekildi bu suların derinliğine, 

kayboldu içinde. 

Bir nefes yetecek gibiydi kurtulmasına, 

ya da sadece bir parça ses...

Durgunluğun beyaz çarşafını yırtacak bir güç bekledi 

süzülürken derinliğin içinde. 

Gece oldu, su daha da soğudu 

süzülmüyor gibiydi ama artık 

suya karışmış, ondan olmuş gibiydi. 

Derinlik onu kabul etmiş, 

kendinden etmişti sanki 

beklediği  ses ya da bir nefes, gelmedi. 

Su damlaları değiyordu yüzüne 

ya da gözyaşlarıydı ayırt edemedi. 

Çok karanlıktı etraf 

göz kamaştıran aydınlık gitmiş, 

suyun sakinliğinin huzuru kaybolmuştu. 

Korkmuyordu sadece artık derinlikten

ona, sığınıyordu.

Bir kabullenişin huzuru vardı o durgunluğun içinde. 

Derin sular durgun olurlar 

ama derinliğinde bir can süzülür sanki her zaman...

                                                               “Hansa”