Harakete Geç

        Oturmuşum bir banka önümde uçsuz bucaksız bir mavi, kulağımda ritmini bozmayan yağmur, ayaklarım toprağı öldüren bir asfaltın üzerinde. Gözlerim bakıyor sadece gördüğü birşey yok aslında hoş bu günlerde göremiyorum nedense. Gözleri âmâ olan insanlar gibiyim bakıyorum ama görmüyorum. Sanki gözlerimin önüne bir perde inmişte kapatmış orayı. Duyuyorum konuşulan herşeyi ama anlamıyorum. Sesleniyorlar bana biliyorum farkındayım bunun ama duymuyorum. Olan herşeyin ve olmayan herkesi biliyorum ama bilmiyormuş gibi davranıyorum. İstem dışı çalışan beynim ve istem dışı haraket eden onca uzvum var. Peki ne bekliyorum? Görmek için perdenin kalkmasını mı? Anlamak için önce dinlemem gerektiğini mi bilmiyorum? Peki ya bildiğim onca şeyi gerçekten bilmiyorsam?  Soruyorum sana, ne bekliyorsun?  Tokat mı? Peki, kalk ve aynanın karşısına geçerek o tokatı kendine at. Sonra kaldır o perdeyi görmeyi başar. Duy bütün konuşulanları ve anla. Önce dinle sonra dinlet kendini. Biliyorum dediklerini sil ve yeniden öğren. Korkaklığı bırak ve harakete geç. En fazla ne mi olur?  En fazla..ölürsün.