HARASE

    Çöllerin gemisi diye anılan develer vardır hani, ne kadar yürürse yürüsün açlık ve susuzluk çekmezler. Ancak bir bitki varmış ki ne zaman görürlerse o bitkiyi dayanamaz ağzına alıp çiğnermiş. Çiğnediği an bitkinin dikeni ağzını yaralayıp kanatsada durmaz daha çok çiğnermiş. Hatta bazen öyle bir kanarmış ki ağızları ölenler olurmuş içlerinden. Ama işte bu öyle bir arzu ki ölüm bile onlara engel değilmiş...ve bu olaya 'harese' denirmiş.

     Aslımıza baktığımızda içlerimizde bir yerlerde birer harese yok mu? Var değil mi? Üzüleceğimizi bile bile yapıyoruz çoğu şeyi, değer görmediğimiz yerde yüzsüz gibi sırnaşıyoruz. Hiç anlamıyoruz bize zarar veren şeyin öldürmek yerine süründürebileceğini. Bir avuç arzuya sıkışık kalmışız işte. Bakar körler gibi dolanıyoruz. Bir dur desek ya içimizde ki o hareseye değil yanlış yerlerde çaba gösteren benliğimize. Çünkü her toprak çiçek açtırır, her bulut bir gün aralanır sakladığı güneşi ortaya çıkarmak için, her ay bir gün dolar dolunayın sonsuzluğuna, her yıldız bir gün kayıp gider bu çok sevdiği, sevdiğimiz gökyüzünden... yeter ki emeğimiz doğru yerde olsun. Hiçbir şey boşa değildir, ya senin olur ya elin...