Hikâyesizlik İstemi

 Yolun bilmem hangi evresinde yahut merdivenlerin hangi basamağında olduğunuzu açıklamak zorunda kaldığınız birtakım insanlar oldu mu? Kendinizi ve yaşadıklarınızı anlatmaya tabir caizse söylemeye itildiğiniz, hiç heveslisi veya gönüllüsü olmasanız da artık ısrarlara maruz kalmamak için anlatmaya başladığınız..?

   Keşke hiçbir hikâyem olmasa ya da benden beni anlatmamı ısrarla istemeseler diye içinizden geçirmişsinizdir, yalnız değilsiniz. Hikâyesizlik istemi, söylem yerindeyse kendi anılarından gerek anlatmaktan gerekse hatırlamak yükünden bıkmış insanların ortak talebi gibidir. Çünkü herkeste ortak bir kaygı durumu oluşur: Yargılanmak. 

 Yaşadıklarınızdan, aldığınız kararlardan, geçmişimizden yani sizi siz yapan ve bugün olduğunuz kişiyi sağlayan her ân başka gözlerin merceklerine takılır ve yargılarından süzülür. Artık anlattığınız kişilerin değer yargısına göre zihinlerinde yeniden şekillenirsiniz. Bu süreçte anlatıcı olan sizler için oldukça sancılı süreç olduğundan ötürü sözlerinizi ağdalı yahut ince eleyip sık dokuyarak seçersiniz ki iyi imaj bırakabileseniz diye. 

   Bu tatsız süreci her zaman, her yeni insanda yahut olayda yaşamak istemezsiniz ama insanlar doğası gereği de yargılamaktan vazgeçemezler yahut anlatmama tercihinize şüphelenerek bakılır. Geriye çözüm olarak - imkansızlığı nedeniyle çözüm olamayan- hikâyesizlik istemi kalır. 

   Bu istem, kelimenin tam manasıyla tükenmişlik sendromunun bir diğer boyutu gibidir. Çözülmesi olanaksız gibi görünen paradoks. Aslında herkes gibi anlaşılmak, yargılanmadan dinlenilmek ve verdiğiniz kararlara saygı duyulmasını istersiniz. Lakin insan doğası gereği bunları sağlamakta güçlük çeker bu nedenle bireyler kendilerini kabuklarına çekerek rahatlık alanlarından çıkmamış olurlar. Böylece hikâyesizlik istemi sağlanmış olur fakat yalnızlık oranı artar. 

   Bu hususta sizlere tavsiyem eğer yalnızken ya da daha az sosyalken mutluysanız yahut huzurlu atalarımızın da dediği gibi: Az insan çok huzur...