İSTANBUL'A AĞIT

İstanbul!  İhtişamı bir damlada, hiç

Boğaz mı nehir mi, 6 Şubata ağıttan gözyaşı mı suyun

Oltalar geziniyor bağrında

Sahilinde kimileri seyrandalar seni

Molozlarda susturulmuşlara, kanayan yüreklerine inat

Söze vurmuş dilleri

Oturduğum yer mi gök mü ahret mi

Son kez baktığım ufukların, son dikelen evlerin!

Bir şubat vurgunu bekler seni!

Unutmak mümkün mü?

Kancaların ucunda can çekişiyorken balıkların

Kaç türlü ölümle yüzleştik depremde

Zalimliğime ne diyorsun,

Veya

Umarsızlığıma, hoyratlığıma

Sen de öylesin, bilmelisin

Farkın yok, taş altındasın sen de!

Çırpınıyor musun, üşüdün mü, kolun bacağında var mı sancı?

Karanlıkların bitmiyor güneşinle,

Nazarımda çoktan afetlerdesin.

Biz zalimlerin elinde

O gece var ya o gece

Sonrasına eremediğim,

utancıma kefen biçemediğim,

                        Ellerim, ayaklarım neden varsınız?

Bu beden bu beyin ne işe yararsınız?

Boğazım kurudu, tusunamilerden

Çığlıklarını duydum Galata Kulesi, Saraylarının

Çatırdadı FSM, Koptu 1.Köprün

soğudum, dondum.

Af yok içimde, çaresizlik köpürdü

Öfkem yeri delmede

Beceriksiz halkın, zalim hakanın,

İnsan değilim, damla, toz, nutfe

Göç istesem de öteye, layık değilim

Berbat seviştik seninle be İstanbul!

Dirilirsin bilirim başka sevdalara

Sen bilirsin

Kendim ettim, kendim hazırladım sonumu!

Sen benimle afetsin, afettesin

Kus kinini, devir, yok et katillerinle

Sen benimken güzelsin

Başka alemlerde yok ben gibisi

Yok dünyada sen gibisi...