Kabullenişin Kıyısı

Kabullenişlerin bir yenisini daha omuzlarına yüklenirken heybede birikmiş her sevgi tohumunu usulca köşeye bıraktı. Sözlerindeki ağırlığı şeffaf bir balonun içine hapsetti. Bir kez daha görse rahat edecekti. Parçalanmış gönlünü hangi kafese kapatsa aklını oynatır taşıyamayacağı bu yasla. Sahte bir sessizliği kabullenişinden beri yarı yolda olmayı hiç sevmedi. 

İşte bu ellerinle yarattığın dünya seni içine çektikte rengi ebruliden akar kara gecenin koyusuna. Bebeklere özgü bir tavırla masumiyetini sakla, yarım ağızla gülmek sana özgü değil anla. Tartıya koysak yükleri kimin ki ağır gelir bilinmez de kekremsi bir hüzün kaplamış her bir yanı aheste aheste. Yarım kalan sözler buruklaştırır yüzleri de sen bakma öyle. Tarifini veremem ama acı derinlerde. 

Yıldızı da yutmuş koyu geceyi hüzne boğarken… Ardındakini düşünse insan bırakır mı onca yük geleceğe. Geleceğin mirası dedikçe gülüyorum hayretle. Etten kemikten bir ademsin yokuşların çoktur. Alamadığın virajlar boşlukları doldurur. Durmak nedir bilmeyene sarfettiği sözler kırk kat sandıklara gizlenir. Nereden çıkarsın dersini en dibe battıkça yarası derinleşir.