KANLI PAPATYA 8. BOLÜM

8.BÖLÜM

Ya mecnun olup aşkı yaşayacaktık ya da bu ölümü kabullenecektik..

İnsanın beyni her şeye alışmak zorunda mıdır yoksa biz mi kuruntu haline getiriyoruz anlamıyorum ama şu an kolumdaki serumları fırlatıp beni acımla başbaşa bırakmalarını istiyorum çünkü ölü biri bir kez daha canlanamaz. Sirenlerin sesi kulaklarımı kemirdi, yollar karmakarışık bunu hissedebiliyorum bu insanların bir yere yetişme telaşı ancak benim gibi ölmeye yakın olduğu zaman bitecek.Güya hastaneye geldik, sallana sallana ambulansdan indiriyorlar o da yetmemiş gibi yoğun bakıma aldılar, ilk defa görmedim sırtımın her tarafında yara var hepsinin acısıda farklı tıpkı bugün olanın ki gibi… bir daha narkoz verdiler korkuyorum biliyorum sen geleceksin karşıma ya yine benden yardım istersen edemezsem onun pişmanlığıyla devir eskitemem. Bir ışığa doğru yürüyorum kapı aralanıyor arkasında kim var bilinmez gözlerimi kapatmamaya çalışıyorum doktorun birinin elindeki neşteri gördüm. Senin sevgin gibi kurşun içime işlemiş üşüyorum canımın yandığını hissetmiyorum bile…

Doktor: Kurşun çok derine inmiş anons edilsin BRH pozitif kan bulunması lazım nabzı düşüyor bu gidişle hastayı kaybedeceğiz hadi ne bekliyorsunuz. Nabzı duruyor Allah kahretmesin bu adam ölemez defibrliatörü hazırlayın 3000 woltluk şok hızlı kımıldayın sür çek (Şok cihazını kalbime vurduklarında hayalin gözümün önüne geldi, kapının ardından biri bana bakıyordu kısa boylu, siyah saçlı sen olduğunu anladım Mira diye seslendiğimde duymadın bir daha seslendiğimde yanıma doğru gelmeye başladın bense koşup sımsıkı sarılmak istiyordum kokunu sonsuza denk içime çekmeyi ve beklenen an son buldu tenin tenimdeydi sana dokunuyordum kulağıma fısıldayarak dedin ki

_Egemen seni çok özledim bensiz yapamıyorsun biliyorum bizim bir çocuğumuz var ölüde olsa bizim kızımızdı. Bize kim ne yaşattıysa bul ve sor bu kibirini gururunu lütfen bir kenara bırak. Hala güzel kokuyorsun, saçlarının stilini değiştirmemişsin siyah saçların kaşların aynı gözlerinin kahverengiliğinde kayboldum.

_Mira sana verdiğim sözü hatırlıyorum yapmaya çalıştıkça ben dibe batıyorum nefes alamıyorum.

_Hişt öyle düşünme senden ayrı olabilirim Egemen ama ben seni hep izliyorum meleklerin kanatları her tarafa uzanır bunu ikimizde biliyoruz sen yeterki ayağa kalk bak bana gözlerimin içine uyanacaksın korkup kenara çekilmek yok benim sevdiğim aşık olduğum Egemen bu değil her şeyi atlatacaksın söz ver bana.

_ Öyle deme Mira yapamıyorum biliyorsun çok zor nefesini duyamamak, kokunu içime çekememek, dokunamamak nasıl mahvediyor biliyor musun?

_Son kez daha sarıl bana sen ait olduğun yere dön bende ait olduğum yere. Sarıldım yavaş yavaş ellerimden bedeni kayıp gidiyordu. ”Doktorun sesini duyuyordum nabzı yerine geldi kurşunu çıkarıyoruz neşteri verin evet çıkardım dikiş atıp hastayı kapatıyoruz .”dedi o an anladım ki ölmemiştim tam kavuştum derken başladığım noktaya geri döndüm hayatın oynadığı oyunlar hiç adil değil.

4 SAAT SONRA…

Odaya çıkardılar hemşire doktor arada kontrole geldiklerinde aklıma hastaneden kaçma fikri geliyor sonrada Mira’ya verdiğim sözler neden Allahım orada beni öldürmedin de yaşattın? Neyse kapı çaldı gel diye seslendiğimde gelen

_Erina senin ne işin var burada ve nereden öğrendin?

_Herkes biliyor çok korktum sana bir şey olacak diye.

_Neden Erina bir şey biliyorsun cinayetle alakalı neden saklıyorsun beni bu halde görmek hoşuna mı gidiyor ya sen Mira’nın en yakın dostuydun şimdi nerede yok ben o üşümüş mü üşümemiş mi teredüt ederken şimdi edemiyorum beni anlıyor musun?

_Yapamam Egemen elimde değil eğer sana her şeyi anlatırsam olacaklar bunlardan daha ağır hazmedilemez hal alacak üzgünüm beni affet sen de Mira’da.

_Erina kimi koruyorsun artık anlat çıldırıcam.

_Egemen üzgünüm. Dedi ve ağlayarak odadan ayrıldı ve yanında Uğurda vardı her ne dönüyorsa bu ikisi arasında bulup bunların hesabını sorucam.