KENDİME GİZLEDİKLERİM

Yaşamlarımızda en çok kendimize dert anlatırız bizler.Bir başkası değil sadece kendimizin dostuyuzdur aslında.Çünkü birine bir şeyleri anlatmaya kalksak bizleri duymayacaklarını ta enbaşından biliriz. İşte sırf bu noktada kendi kabuğumuza çekilir ve yalnızlığın o soğuk duvarlarını öreriz etrafımıza. Bence sanıldığı kadar da kötü değildir bu durum. 

Yalnızlık, saklanmaktır.

Yalnızlık, bir şeylerden bertaraf etmektir.

Ve yalnızlık, sahte kahkahaların havada uçuştuğu bir yer değil, acıların samimiyetinin baş gösterdiği o noktadır.

Korkmamalı insan, yalnızlıktan. Korkmamalı ki, kendine dönebilsin ve kendini bir gün tam anlamıyla duyabilsin. O yüzden korkmuyorum yalnız olmaktan. Sadece tek istediğim bazı zamanlarda anlaşılabilmek. Yanımda olacak olan insanların tek bir kez olsun gerçekten tüm kalbiyle yanımda olmasını istiyorum artık. Ki bence her birimizin de istediği budur. Çünkü hayatta öyle şeyler yaşıyoruz ki, artık yalnızca ufak da olsa bir samimiyet istiyoruz. Bence bu çok zor olmamalı. Birisini görebilmek, anlayabilmek ve onu hissedebilmek bu kadar çetrefilli olmamalı. 

Umuyorum ki, bir gün hissedilebilir ve az da olsa anlaşılabiliriz. 

Yalnızlıktan korkmadan da nefes alabiliriz bu yolculukta umarım. Bazen kendimize dönmenin en iyi ilaç olabileceğini görebiliriz umarım...

"Anlaşılamadıkça gizleneceğimiz tek yerdir, kendimiz..."