Kendimin Gölgesi

23'üncü yaşıma 

Ellerimin arasında bir hayat var

Onunla ne yapacağımı bilmediğim bir hayat

Ondan ne istediğimi bilmediğim

Onun ne anlama geldiğini bile çözemediğim

Kocaman ve karmaşık bir hayat

O bana anlam veremiyor

Bense onu tanımıyorum bile

Hayat benim hayatım olsa da

Onunla bağ kuramıyorum

Bir aynanın önünde duruyorum

Bir yabancıya bakıyorum

Ben kimim 

Ya da ben bir kişi miyim

Bilmiyorum

Ellerimde kocaman ve karmaşık bir hayat

Karşımda yaşı itibarıyla yetişkin bir kadın

Fakat içimde dünyadan korkan

Küçük bir kız çocuğunu tutuyorum

Ona korkmamasını söylüyorum

Bunu söylerken bile titriyor bedenim

Afallıyor kelimelerim, hızlıca çarpıyor kalbim

Korkuyorum

Dünya gerçekten de kocaman bir yermiş

Bense küçücüğüm

Öyle küçücüğüm ki karınca yanımda dev gibi kalır

Karınca tembellik nedir bilmez

Yaşadığı sürece çalışır, çok iş başarır 

Bense bir kaya gibi duruyorum

Hayatın akışı bile harekete geçiremiyor beni

Akıntıya dahi kapılamıyorum

Bedenen buradayım, varım

Ama hiçlikten fazlası değilim

Burada olmak istemiyorum

Yok olmak istemesem de

Hiç var olmamış olmayı diliyorum 

Yok olmak da bir noktada iz bırakmaktır

Ben esamem bile okunmasın istiyorum

Durduğum yerde göğe bakıyorum

Güneş'le Ay'a, bulutlarla yıldızlarla

Dakikalarca izliyorum

Çoğu zaman tek isteğim göğü izlemek oluyor

Göğün yüzü güzel, yerin yüzüne bakılmıyor 

Yıldızlar yukarıda parlıyor

Ben aşağıda karanlığın içine hapisim

Kendimin gölgesinde duruyorum

Herkes ellerimden tutmaya çalışıyor

Arkamdan iteklemeyi deniyorlar

Beni kendimin gölgesinden çıkarmak istiyorlar

Yerimden kımıldamıyorum

Kımıldayamıyorum

Kendimin dibinde çürümeyi diliyorum

Var olmak gibi bir hata yaptım

Fikrimin sorulmayarak getirildiğim bu dünyada

Sahip olduğum tek fikir bu:

Kendi gölgemde durmak istiyorum

Gölgeler serin olur ama burası sıcak

Burası güvenli

Burası ıssız

Burası iyi

Böyle hayat geçmez biliyorum

Ama hayat nasıl geçer 

İşte onu da bilmiyorum