Kendimin Gölgesi
23'üncü yaşıma.
23'üncü yaşıma
Ellerimin arasında bir hayat var
Onunla ne yapacağımı bilmediğim bir hayat
Ondan ne istediğimi bilmediğim
Onun ne anlama geldiğini bile çözemediğim
Kocaman ve karmaşık bir hayat
O bana anlam veremiyor
Bense onu tanımıyorum bile
Hayat benim hayatım olsa da
Onunla bağ kuramıyorum
Bir aynanın önünde duruyorum
Bir yabancıya bakıyorum
Ben kimim
Ya da ben bir kişi miyim
Bilmiyorum
Ellerimde kocaman ve karmaşık bir hayat
Karşımda yaşı itibarıyla yetişkin bir kadın
Fakat içimde dünyadan korkan
Küçük bir kız çocuğunu tutuyorum
Ona korkmamasını söylüyorum
Bunu söylerken bile titriyor bedenim
Afallıyor kelimelerim, hızlıca çarpıyor kalbim
Korkuyorum
Dünya gerçekten de kocaman bir yermiş
Bense küçücüğüm
Öyle küçücüğüm ki karınca yanımda dev gibi kalır
Karınca tembellik nedir bilmez
Yaşadığı sürece çalışır, çok iş başarır
Bense bir kaya gibi duruyorum
Hayatın akışı bile harekete geçiremiyor beni
Akıntıya dahi kapılamıyorum
Bedenen buradayım, varım
Ama hiçlikten fazlası değilim
Burada olmak istemiyorum
Yok olmak istemesem de
Hiç var olmamış olmayı diliyorum
Yok olmak da bir noktada iz bırakmaktır
Ben esamem bile okunmasın istiyorum
Durduğum yerde göğe bakıyorum
Güneş'le Ay'a, bulutlarla yıldızlarla
Dakikalarca izliyorum
Çoğu zaman tek isteğim göğü izlemek oluyor
Göğün yüzü güzel, yerin yüzüne bakılmıyor
Yıldızlar yukarıda parlıyor
Ben aşağıda karanlığın içine hapisim
Kendimin gölgesinde duruyorum
Herkes ellerimden tutmaya çalışıyor
Arkamdan iteklemeyi deniyorlar
Beni kendimin gölgesinden çıkarmak istiyorlar
Yerimden kımıldamıyorum
Kımıldayamıyorum
Kendimin dibinde çürümeyi diliyorum
Var olmak gibi bir hata yaptım
Fikrimin sorulmayarak getirildiğim bu dünyada
Sahip olduğum tek fikir bu:
Kendi gölgemde durmak istiyorum
Gölgeler serin olur ama burası sıcak
Burası güvenli
Burası ıssız
Burası iyi
Böyle hayat geçmez biliyorum
Ama hayat nasıl geçer
İşte onu da bilmiyorum
Tepkiniz nedir?