ÖLÜDÜR VE ÖLDÜRÜLMÜŞTÜR BÜTÜN UMUTLAR

Eskiden gözlerimi parlatan tüm her şey için şu an tırnağımı dahi kıpırdatamıyor olmak ne büyük acı ve korkaklık bir bilseniz. Bir zamanlar göğsümü deliveren o aşk etkisini kaybetmiş, kelebeklerim yarım kalmışlığının sızısında can vermiş. Her gece oturmaktan zevk aldığım o bankta nice çocukluğun kırgınlıkları sıkışmış. Dünya bir kez daha sevilmemişliğine ağlamış çığlık çığlığa, ve ben kendi dünyamın karanlığında hapsolmuşum.

Geçmişe geri dönmek istiyorum, gülüşlerimin parlaklığından gözlerimin kamaştığı günlere geri dönmek istiyorum. Son bir kez bana değer verdiğini iliklerime kadar hissedeyim istiyorum. Son bir kez daha gözlerime baktığında bana o sıcak kollarından akan sevgiyi görebileyim istiyorum. Bunları isterken bir yandan da kendimi sevilmeye layık göremediğimin delicesine farkındayım. Sanırım dünyanın en korkunç duygusuyla boğuşmaya mecbur bırakıldım.

Çaresiz kaldığım gecelerin umarsız uğultusu arasında yine senin sesini bulup sarılmıştım. Ay dönencesinden saçılan ışık kendi etrafını dahi aydınlatmazken, ben gözlerinin parıltısına kapılıp öylece sürüklenmiştim. Kimse seni benim kadar iyi sezinleyip bir o kadar da yabancı olamaz sana.

Seni tanıyabilmek için kendimden vazgeçtiğim anların hesabını birgün verebilir miyim bilmiyorum. Aynadaki gördüğüme öylesine tedirgin gözlerle yaklaşıyorum ki şu sıralar, seni tanımak isterken kendimi unutmuşum. Çaresiz ve kimsesiz hissetim bu yolda. Çaresiz kaldığım geceleri ne sana anlatabildim ne de bir başkasına. Kendime bile itiraf edemedim. Ama anlatabilmek için çok çabaladım, çok ağladım.

Evrenin can yakıcı yaralarını unutmak için bugün yeniden çıkıyorum yola. Bir daha umut etmemek için son kez umut doldum sana. Ama artık biliyorum ki, ölüdür ve öldürülmüştür bütün umutlar. Katil kimdir bilinmez ve bulunmaz. Parmaklardan damlayan kanlar eşliğinde yarım kalmış tüm izlere tutunup yeniden savaşılır.