On Yedinci Yaprak

Kasımın on yedisiydi

Şimşekler aydınlatıyordu geceyi

Duyulan tek şeydi yağmurun sesi

Bir sis tabakası örtmüştü şehri

Esen rüzgâr soğuk ve sertti

İşte böyleydi hazanın karamsar resmi

Hüzün doldurmuştu doğanın paletini

Kasımın on yedisiydi

Bir odanın lambası yanıyordu

Oturuyordu içeride bir kız çocuğu

Küçük kız Tanrı'yla beraber ağlıyordu

Bulaşmıştı üzerine hazanın en hüzünlü tonu

Portresindeki tek renkti solgun bir turuncu

Ruhuysa hazanın kendisinden bile kuru

Kasımın on yedisiydi

Yerde on yedi yaprak vardı

Ağacın tüm dalları çırılçıplaktı

Bu soğuk gecede hissediyordu yalnızlığı

Baktığı her parçasında arıyordu yapraklarını

Güzelliğinin mimarı terk etmişti dallarını

Tek başına atlatmak zorundaydı kara kışı

Kasımın on yedisiydi

Sokaktaki bütün odalar zifiriydi

Çınlarken rüzgârın uğultulu melodisi

Akreple yelkovan durmadan ilerletti saati

Takvimin yaprakları birer birer eksildi

Yaşam rayında yol aldı zaman treni

Küçük bir kız çocuğuna kesmişti son biletini

Kasımın on yedisiydi

Bir odadan lambanın ışığı yükseliyordu

Masanın başındaki kadın kalemi tutuyordu

Kasımda doğdu ve hiç tanımadı umudu

Bu mevsimde umut hiç olmadığı kadar kuru

İzledi penceresinden akıp giden suyu

Şimdi yağmur onun en yakın dostu

Kasımın on yedisiydi

Yine çıplaktı sokağın yaşlı ağacı

Kadim arkadaşı yalnızlık yanındaydı

Bir zamanlar yemyeşil güzel yaprakları vardı

Dönüştüğü bu şeyse çirkin bir odun parçasıydı

Tanrı'yla beraber ağladı sokağın yaslı ağacı

Bir daha görmemeyi diledi ilkbaharı

Kasımın on yedisiydi

Yerde on yedi yaprak duruyordu

On altısı ölü, on yedincisi kuruydu

Esti rüzgâr hazanın en acımasız çocuğu

On yedinci yaprak kadının camına vurdu

Işıkları yanan odanın içi bomboştu

Ve etrafta odanın sahibinden başka kimse yoktu

17 Kasım 2021