Boş kafes.... 

Bugün mavişimiz ucurttuk. Önce şok olduk, yok ya gitmez dedik, sokaklarda kuş sesi eşliğinde aradık, her uçan kuşa, her cik sesine bir umutla baktık. Ama maalesef ki elimiz boş şekilde eve geldik ve evde bizi bekleyen boş kafesi görünce daha iyi anladık uçup gittigini. O boş kafes öyle anılarla doldu ki bazen güldük, bazen kizdik, ama herzaman sevgi dolu baktık birbirimize. Doğan Cuceloglundan duyduğum bir cümleyi bugün çok derinden hissettim, canin büyüğü küçüğü olmaz demişti. Kayıp, tüm canlar için çok zor. Kendi küçüktü ama hepimizin sevgisini kazanan kocaman bir kustu bizim mavisimiz. Üzüldük çok üzüldük yokluğunu kabulden başka yapacak birşey gelmiyor, gittigi yerde mutlu olsun onu çok sevecek bir ailenin balkonuna konsun demekten baska birşey gelmiyor elden... Biz seni çok sevdik maviş.... Gittiğin her yere güzellikler götür. 

Hoşcakal...

Şimdiki halim o gün ki yaşım birlesseydi ve derse girseydim aynı hocalarimin anlattığı dersleri nasıl dinler neler düşünürdüm diye sordum kendime.

Edebiyatta ki duygu yüklü metinlerin ayrılığın, acının, gurbetin sadece kelimelerden ibaret olmadığını...

Tarih derslerini bir film gibi dinleyip, sadece yazılı için çalışmamak gertektigini, insanlarin canları pahasına yâptiklarini daha çok anlamaya çalışırdım.

Matematiğin formul sistemi üzerindeki tık tık cozume ulaştırma yontemlerinin hayatın matemetigine uymadığını her problemin hemen cozulemedigini, biraz zamana bırakmak gerektiğini, mantığın bazen ise yaramadigini ama buna rağmen hayatın da bir formulu olduğunu o formülü bulmak için ömürler harcandığını daha iyi anlardım.

 Coğrafyadaki, dağı taşı ovayı denizi akarsuları hepsinin insan taşıdığını insanin acılarına şahit olduklarını düşünür acaba ne hissediyorlar diye empati kurmak isterdim insanın gozunden dünyayı değilde, dunyanin gözünden insani gormeye anlamaya çalışırdım.

Olmayan müzik derslerini, cizilemeyen resimleri, sahayı turladigimiz beden derslerini, her birinin hayat dersi verdiğini hayatın bir ritminin olduğunu bu ritmi yakalayamadıgin zaman sol anahtarinda yerini kaybetmiş bir nota gibi kaldığını, yaşamanin kaderindeki resmi ortaya çıkarmak olduğunu, dünyanın hep bir koşturma, tur gecme olduğunu dusunurdum eğer şimdi tekar bir lise öğrencisi olsaydım....

Okul hayatıni tamamlayıp, hayat okuluna devam ettigimiz  bugünlerde tecrübenin zamanla öğrenilen en kıymetli bilgi olduğunu bir kez daha idrak etmiş oldum.

Günümüzdeki eğitim sistemi, öğrencilere sadece bilgi yüklemesi yaparken o bilgiyi nasıl kullanacaklarını ne için kullanacaklarına dair bir bakış açısı kazandiramamaktadir.

Bizler bir kitap okurken oradaki salt bilgiyi öğrenmenin yeterli olduğunu düşünüyor üzerine yorum eleştiri yapamiyorsak çocuklardan bunu yapmalarını nasıl bekleyebiliriz ki, 

Merak duygusu doğuştan gelen bir duygudur, çocukların bu yetilerini kaybetmelerine neden olmasak, gelecek nesiller daha meraklı, bilginin hambali değil bilgiyi kullanan  nesiller olacaktır.

Kitap okumak sadece içindeki bilgiyi öğrenmek için olursa gerçek amacına hizmet etmemiş olur. Kitap okurken okuyucu kendi dusuncelerini gözden geçirir, kendi fikirlerini günceller, pekiştirir. Olanı olduğu gibi kabul etmek bizi bilgili yapmaz kelime hambali yapar. Bilgili olmak sürekli kendini yenilemek, merak duygusu her daim tazelemek, sende olanı fark etmektir...

Kitap okurken kendini okumaktır...

Sobalı evlerde yaşayanlar bilir tüm aile bir odada, sıcak odada birlikte oturuken sobanin sicakligi ile beraber, birlikte olmanın huzuru o haneleri birer sicak yuva haline cevirirdi. 

Şimdilerde ise her oda sıcak ama yuvalar buz gibi olmaya başladı. Aradaki sevgi bağları  ayristikca, uzaklaştıkça incelmeye hatta kopmaya başladı.

Peki sıcak odaları sıcak yuvalar haline nasıl dosturecegiz. Odanın sıcaklığından daha çok içleri ısıtacak sevgi, saygı, şükür duygularını canlandırarak adım atabiliriz, öncelikle anne ve babalar bu sevginin kaynağı olduklarını bilerek hareket etmeli  o ateşi her daim yakmaya devam etmeli ates sönünce evler sıcak olsade gönüller buz gibi oluyor...

Sımsıcak yuvalara...

Çoğu pazarda duyarız seçmece bunlar diye çoğunluğun tercihi de genelde o ürünleri almaktır. Kendi seçtiğimiz daha güzeldir deriz ve başlarız seçmeye. Bugün de pazarda bu niyetle bir soru geldi kırmızı kapya biber almak isteyen bir abla, secebilirmiyiz diye sordu pazarda sorulmasi gereken en doğal soruyken pazarcı ne cevap verdi dersiniz? Abla seçimler 2023 te! Başta anlam veremeyen müşteri tekrar sorma gereği hissetti ve yine aynı cevabı aldı, orda olayı dışardan biraz gözlemlemek isterken zihnimde boş durmadı tabii. Pazarcinin vermek istediği cevap secemezsiniz biz istediğimizi vereceğiz seçimlere yaklaşırken neyin mesajını almak isterseniz siz seçin bakalım :)

Ama öyle olmuyor, her harf yanına anlam kacak diğer harfi arıyor onu da ancak arayarak buluyor. Bu öyle bir arama ki önce kendini, benliğini, acıyan yanını bulduruyor. Nasıl mı,  hiç beklenmedigin anda bazen 90 dan gol atıyor, bazen yolda giderken çakıl taşı ile düşürüyor, bazen bir ateşin içine atıveriyor tüm bedenini. Hamdim, pistim, yandim sürecinden geciriyor yani. Bazen yanmakta yetmiyor küllerin savruluyor semaya sonra... Sonra ne mi oluyor işte o zaman harfler yanına anlam katacak, o duyguyu okuyucuya yansıtacak satırlar olarak sagnak sagnak yağıyor...

Akıllı insanları yönetmek zor, insanların aklını kullanması kapitalist sistemin işine yaramayacagi için tüm düzen akıl kıtlığı üzerine kurgulaniyor. Sen aklıni kullanma ki biz seni daha kolay yonlendirelim, daha çok kandırıp kazancına ortak olalım, asgari ücretle gecinsende cebine ısırılmis elma cihazları koyduralim, sen hiç bunlar için aklını zorlama, gündüz kuşağındaki programları izlemeye devam et tüm ulkenin en büyük derdi yemek, güzellik, eğlence olduğuna inan ki hayatin merkezine bunlari al. Velhasıli sana verilen en değerli emaneti biz senin yerine koruma altına alalım diyen bir zihniyet olduğunu ne zaman fark edeceğiz acaba!

 Çocuklarımıza daha anne karnı da zeka gelistirici aktivitelere başlarken, anne ve babanın kendi zekasını aktive etmesi gerektiğini unutabiliyoruz, gündüz kuşağı izlerken, sosyal medyayı sadece tüketici olarak ve tükettiği şeyleri paylaşmak için kullanırken, kitap okumayıp sadece kitap okumanın faydasını dinleyerek kültür seviyesinin arttığına inanan bir aileden nasıl bır nesil yetişecek dersiniz.

Bir şeylerin sadece faydasını bilmek kavanoz dışından bali yalamaya benzer. Çocuklara birşeyin faydalı olduğunu ancak yaşayarak ögretebiliriz. Zeka oyunları ile geliştirmeye çalıştığımız çocuklarımizin, ekran bağımlısı haline gelmesinin sebebi ne olaki ? Sadece faydayı sunup arka tarafta onu kullanamaktir. Bir odada zeka açıcılar verip diğer odada ekran başında oturarak daha akıllı nesiller yetiştiremiyoruz malesef buna ben de dahil...

Akıl sahibi olduğumuzu ve gelistirmek için kullanmak gerektiğini en kısa zamanda hatırlamak dileği ile...

"Bardağın dolu tarafını görebilmek." Tamam gördüm ama boş tarafida hala bos, doluyu görmek o boşluğu doldurmuyor değil mi?

Peki ne yapalım olumlu bakmayalim mi hayata, pozitif dusunmeyelim mi, dünya tüm olumsuzluklarina rağmen çok güzel demeye devam mi edelim? Negatif tarafları hiç yokmuş gibi bakmak o negatifi düzeltme imkanıni nasıl verecek.  Sadece dolu tarafi görmek sadece boş tarafi görmek kadar toksit etki yapabilir hayatımıza, bir de şunu deneyelim mi? Bardağın her iki tarafında gorebilmek.

Başıma gelen olay ne tamamen olumsuz, ne de tamamen olumlu, olmak zorunda hissetmemek bu durumdan çıkmak için güzel bir yöntem olabilir, siz ne dersiniz?

Evimizde ekmek bittiği zaman markete, patates bittigi zaman pazara girderiz.

Peki insan duygusal, manevi vb soyut ihtiyaçlarını nasıl karşılamalı,

Sevgi eksikligini,.sevgi alamadığı bir ortamda nasıl tamamlamali, üzüntüsünü nasıl mutluluga çevirmeli, parasizligini nasıl dönüştürmeli?

Sevgisiz kaldığın zamanlar kimse beni sevmiyor diyerek kendini odana kapatiginda sevgisizligin daha çok artmaya devam edecek, ben hastayim diyerek dunya ile ilişkini kestiginde hastalığın katlanarak artacak...

Bunu çözmenin ilk adımı, aradığın, sen de eksik olduğunu hissettin duyguların fazla olduğu ortamlara gitmek onların enerjisini hissetmek, birbirine değer veren, kıymet veren insanların arasına karışmak seni daha değerli hissettirecektir. Nerden bulacağım boyle bir ortam dersen bulamazsın, bulacağına inandigin zaman yollar seni istediğin durağa götürecektir, o insanları daha çok hayatına çekmeye baslayacaksin.

Önce ihtiyacını bilmek, onun sen de eksik olduğunu veya bittiğini kabul etmek sonra onu nerede bulacağını düşünmek ve oraya doğru ilerlemek seni aradığın,.ihtiyacın olan şeye ulaştıracaktır...

Bu dünyada herkese yetecek kadar, sevgi, merhamet, zenginlik, sağlık, bolluk,bereket vardır. Onları yanlış yerde ararsak bulamayız ve hayat boyu yokluğunu çekmeye devam eder bundan şikayet eder dururuz.

Aradığınız şey bazen en yakinimizdadir yeter ki biz bulmak isteyelim.

Böyle bir bilgi ihtiyacıni hissedip, arayışa gectigin için ve bu yazıyı sonuna kadar okuyup tamamladigin için teşekkürler güzel insan...

Aradığın herşey zamanında en kolay adresi ile senin karşına çıksın, muhabbetle.

Düşünüyorum o halde varım diyen Descartes, varlığıni akıl ile sınırlandirirken,

Gönlün öyle nedenleri vardır ki, akıl onlara sır erdiremez diyen Pascal, insanin aklı aşan bir tarafıninda olduğuna işaret eder...

İnsan ne sadece akıldan ne maddeden oluşan bir yapısı vardır. 900 katlı insan kavramiyla çok net izah eden Mustafa Merter insanın çok yönlü olduğunu bize hatırlatmaktadır...

Peki, insan bunun ne kadar farkında kendi insanligini kaçıncı kattan seyretmektedir.

Ve mutlu son acıların altında ezilmek yerine acıların üstünden geçmeyi öğrendim...

Olumsuz duyguların içerisinde evet birşeyler yapmak çok zor haklısın ama yapmadığın zaman daha zoru ile yüzleşmek zorunda kalacaksın.
Olumsuz düşünceler bir bataklık gibidir. Kurtulmak için çırpındıkça daha çok batabilirsin.

Bataklık içinde; kendine odaklamak, zihnini susturmak, düştüğün için çırpınmak değil, kurtulmak için çalışmak seni o bataklıktan kurtarabilir.

Çırpınmak ve çabalamanın farkı nedir?

Çırpınmak, hep kendinden başlayarak herşeyi suçlamak, kızmak, şikayet etmek.

Çabalamak ise kabule geçip evet ben şu an buradayım peki ne yaparsam çıkabilirim diyerek hedeflerine odaklanmak.
Tercih senin! Hayat sana her zaman fırsatlar sunar. Değerlendirmek ise senin elinde. 

Nedenlerin değil, nasılların peşinden git.

Zor zamanların içinde keşfedilmeyi bekleyen anları yakalayabilirsin.

İnsanın ruh hali, duygu durumu bir mevsimsel döndü değil midir? Her daim bir  akış halidir insan olma hali. Bir gün içinde 4 mevsim yaşar gibi duygulara girer, bazen hiç güneşin sıcaklığını hissedemiyeceğini sanır buz kesen tüm hayatında, ama bakar ki kardelenler çiçek açmış karlar içinde, her bir kardelen gelecek güzel günleri fısıldar sana tam da umudunu buz haline getirmişken.

İşte mevsim misali yaşar insan günlerini yıllarını ve ömrünü, baharda başlayan yolculuk hazanda son bulsa da...

Mevsimin her daim akışta olsun...

Dur artık gözyaşlarım dur ki bu okyanus kurusun sen de karaya çık, yanlızlığın sesi dost seslerine buraksın mavilik yerine gökkuşakları sarsın heryanını...

Bu okumalarla insan olabilmenin emek ve çaba gerektirdiğini fark etmeli, fark etmeli ki sadece insandan doğmanın insan olmak için yeterli olmadığını anlamalı, tek hayat sahibi kendisiymiş gibi yaşamamalı, kalbinde merhamet taşımalı, bir ağacın, bir taşın insan için yaratıldığını hatırlamalı. İşte tüm bunu ancak kendini okuyarak anlamalı.

İnsan olarak doğduğumuz dünyadan insan olarak ayrılmalı...

Bugün yapabileceğinin en iyisini yap, işe giderken tatili umut edererek, maaş gününün gelmesini beklemek için değil, bugün en iyi performansını ortaya çıkarmak için git,
Sınava gireceksen kazanıp kazanamama için değil bugün elinden gelenin iyisini yapmak için çalış.
Kitabını okurken bitirmek için değil her kelimenin sen de buraktığı hazzı hissederek oku.
Yemeğini yerken kilo olacağım veya vereceğim kaygısı ile değil, ağzındaki lezzeti hissetmek için kokusunu tadını en iyi şekilde almak için at o lokmaları ağzına.
Spor yaparken sadece zayıflamak için yorma kendini, tüm kaslarının çalıştığını, güçlendiğini en iyi şekilde vücudunu harekete geçirdiğini hisset,
Duşa girdiğinde hemen çıkma telaşı ile kaygını yükseltme, suyu tüm bedeninde ki huzurunu hisset, aynı sürede çık ama dinlenmiş olarak çık,
Yolculuk yaparken sadece gideğin yerin gelmesini bekleme, her geçtiğin metrekarenin güzelliğini her yer senin varmak istediğin yer gibi olduğunu hisset, birileri senin geçip gitsin dediğin yerleri belki yıllardır özlemini yaşıyor,
Her ne yaparsan yap, ne yaptığının farkında olarak en iyisini yapmaya çalışarak yap, ödüle ulaşmak veya cezadan kaçmak için değil, birileri beğensin veya kırılmasın diye değil, sadece kendin için kendi sahip olduğun yeteneklerin, hislerin, becerilerin en iyisini yapmaya başla işte o zaman hayatı her anını yaşadığını hissedersin....
Hayatı hayatta kalma savaşı olarak değil her doğan günün senin için en iyisini yapma fırsatının verildiği gün olarak görmeye başla hayat o zaman yaşanmış olur.
Hayatını takvim yaprakları gibi değil, seni sen yapan hatıralarının yazıldığı anı defterleri gibi yaşa...

Konu: Hayat
Süre: Nefes sayın
Malzemeler: Tuval, palet, kalem, fırça

Öyle bir sınavdasın ki bir ses geliyor derinlerden, "ne çizersen onu yaşayacaksın!" Düşün, hayat büyük bir tuval, sen de güzel bir kalemsin şu dünyada ve tuvalinde ne varsa sen de onu yaşayacaksın ne eksik, ne fazla. Nasıl olurdu sence çizeceğin resim? Kimler olurdu? Sen nasıl biri olurdun? Ne kadarlık bir ömür verirdin kendine? Nasıl bir doğum ve ölüm olurdu senin resminde? Hayallerin mi olurdu tuvalinde, korkuların mı? Başkalarında gördüğün hayaller mi süslerdi resmini yoksa sadece kendi hayallerin mi düşerdi tuvaline? Başkalarını mutlu etmek için mi yapardın resmini yoksa kendi mutluluğunla mı renklenirdi çizimin? Resim sona yaklaşırken ve geride bir ömür bırakırken, yine derinden  bir ses; "son otuz nefes!" Neleri sığdırırdın? Kimler olurdu yanında bu sürede? En son tuvale bakıp ne söylerdin? Bir ömür gözlerinin önünde... Senden kalan bu hayata, sadece bir tuval tüm yaşanmışlığı ile...

​

Hayatımızda bir şeyler değiştirmek için mucizeler bekleriz ama bilemeyiz ki mucize biziz.

Hayatta bir şeyler değişsin istiyorsan önce kendini keşfetmelisin. Bu keşif şimdiye kadar yaptıklarından farklı olmalı ki daha önce kendinde bulamadığın değerlerini bu kez bulabilesin. 

Kendini başkalarının gözünden değerlendirmeyi burakırsan,
Bugüne kadar ben boyle biriyim dediklerin var ya, işte onları kim soyledi sana da koşulsuz kabul ettin ve kendini oyle tanımlamaya başladın. Bu tanımlamaları kim söyledi sana? Bunları fark et ve seni rahatsız eden tüm tanımlamaları hayatından çıkart. Bu adımı attıktan sonra kendine hiç olmadığı kadar güvenir ve en küçük hatanda kendini eleştirmezsen, kendini koşulsuz kabul edip kimsenin sana görtermediği değeri verirsen, kendinle barışır ve kendini sevmeye başlarsan, kimse kırılmasın diye evet demekten vazgeçersen asıl içindeki seni keşfedebilirsin.

Şimdi bu satırları okurken sağ elini kalbinin üstüne koymanı istesem, evet şimdi ertelemeden bu kez kendini kendin için ilk sıraya koyup tüm yapacağın işlere ara vererek sağ elini kalbinin üstüne bırakır mısın? Ben de şimdi bu satırları elim kalbimde yazıyorum. Kalbinin atışını hissettin mi? "En son ne zaman kalbinin sesini dinlemiştin?" düşüncesi ile zihinini meşgul etsen de sen yine kalbini dinlemeye devam et. Devam et ki seni dünyaya geldiğin ilk günden bu ana kadar hiçbir zaman yanlız bırakmadı, sana rağmen senin için atmaya devam etti, sen bile kendin için yaşamayı unuttuğun bu hayatta kalbin sadece senin için atmaya devam etti. Ne söylemek istersen, içinden gelen ne varsa şimdi satırlara ara ver ve dök içini senin için atan kalbine. Şimdiye kadar hep başkalarının acısı için canı yanan kalbin bu kez seni dinlemek istiyor. 

Böyle bir keşif yolculuğuna çıkıp bu yolu başarı ile tamamladığın için sana minnettarım güzel dost. Sen bir mucizesin, mucize olmaya devam et.

Peki ya yazılamayanlar, dile gelemeyen, gönülden çıkamayanlar nicedir onların hali, sanır mısın insan tüm yaşadıklarını bir kalemde akıtır içinden sayfalara, sanır mısın ki bir kalemde dile getiremeyenler bile yazılır ?

Peki nerededir, bu dile gelmeyen, gelemeyen yazılar, nerededir hiç düşündün mü?

Her kitabın her cümlenin her kelimenin satır arasındadır desem ne dersin? O satırda okudukların, satır arasındaki okuyamadıklarının sadece bir yansımasıdır desem. İnsan kendini ifade edecek kadar içinde ki acıları bitirmiş olsaydı, sence onca satır çıkar mıydı gönül kaleminden ?

Şimdi buraya kadar ki olan kısımları  birleştirelim, istediğimiz neydi hayattan mucize değil mi , insan daha önce sahip olmadığı bir şeyi isteyemiyeceğini de biliyoruz, o zaman daha önce bizimle olan bir şey bizim yanımızdan ayrılmaması için önce onu fark etmeliyiz, ona teşekkür etmeli, hayatıma kattığı faydayı anlamalı, ona değer vermeliyiz, eğer biz daha önceki yaşadığımız mucizeleri görmez farketmez değer vermez, teşekkür etmezsek bizim yanımızda olmasını da bekleyemeyiz, değil mi?

Birşeyler  farkettik mi? Bunu hayatında sahip olmak istediğin ne varsa onun için de düşünmeni istiyorum, sağlık, varlık, aşk, ne ise senin istediğin, önce sahip olduğun için teşekkür et, sonra hayatına gelmesini bekle ve ona değerli olduğunu senin için her zaman en önemli şey olduğunu hissettirmeli ki bir daha onu aramak zorunda kalmayasın, 

Sağlıcakla kal güzel dost ...

Tuba KAYA