Verdiği kimliği geri istiyor ziynet

Sadece sözlerin gölgesi midir bu tabiiyet?

Viran olmuş bir mezbele bu itiyat

Şimdi derbeder o sisli fikriyat. 

Bir mazarratta infilak olmuş beşer

Ah o eller kimi kimi seçer

Kimi kaybetmiş kendini bir sarhoşlukta,

Kimi ise duman içinde derbeder. 

Bir hastalıktır bu bulaşmasa da bulaştırılır,

Çağımızın salgınıdır bu durgun suları bulandırır.

Aklın düğümüdür bu uzuvları kanatır

Gecenin karasıdır bu diğer bütün günleri yanıltır. 

Yangının külü, savrulan dumanın yönü

Dünyanın tozlu toprağı kirli önü

Gel uzak dur ister aşını pişir ister yaşını.

Okyanusu kurutur bu düzenin karlı baharı. 

Düğüm olmasın nefesin ah o güfteli sesin,

Korkma! Adımla sende bu yer küreyi esin esin.

Sağlıktan ötesi var mıdır ne diye bu ömrü derbeder tüketirsin?

Bu tabiiyete en güçlü serzeniş, yok olmaz demeye ne dersin?

Bir balon misali gökyüzüne yükseldikçe patlmak istedik belkide. Sırf bu yüzden olsa gerek, bütün zihnimizle bir yanlışın içinde yanılmış gitmişiz. Bir basınçta olgunlaşmak mı ağır gelmişte patlamış balon. Bu kabuğuna sığmamak meselesi bu olmasa gerek. Böyle basit geçiştiremeyiz çünkü bunu. Bugünün ferdasına ters bütün bu denklemler. Yani her dem uçmak demek yükseklerin daha güzel olacağını çağrıştırmasın bize. Bazı zamanlar aşağılar daha güzeldir. Gıyabınca ikiside güzeldir fakat ağır basanda kalıp gidiyoruz bizler. Mesela bazen biriken yağmur sularında yaşamaya muhtaç balıklar, bazen ise akıl almaz okyanuslarda kaybolup gider her biri. Bazı zamanlar zıtlıklar içine alsa da bizleri onlarla da sıkı sıkıya kucaklaşıp devam etmek gerek yola. 

Her şey kötü gitse bile yolundadır, oda yoldur çünkü yollar sadece bügünleri almaz kendine ferdalarada uzanır eli. Yani balon misali düşündüğümüzde hep gökyüzüne doğru yükselmek güzel midir? 

O halde elmasa ulaşmamız için bazen alçalmamız gerekir. Bu çağın ateşli yangınında yanmadan kendimizi bir cevhere dönüştürmemiz gerekir. Buda şikayetlerle değil olabilcek her şeyi güzel görebilmekle mümkün hat safha kişilerde kötül vs. olumsuzluk diye bir şey yoktur. Herşey güzeldir onun gözünde. Gözünde değil aslında gönlünde. Gönül göze yansır böylelikle... Güzellikle bakarsak her şeyin son bulacağına inanarak yolcu olarak gerçekten yol alabiliriz. Unutmayalım ki gün alan koruk pekmez olur. Bunun yanında insan neler olmaz ki... Son olarak  Yaşar Kemal'in şu sözünü de bu konuya tasvip buluyorum. “Çakmağı yandıran kavdır demiri dövdüren tavdır dayan ince memed şimdi direnecek çağdır...” 

Güverte girdabına doğan günden cüda, ıssızlaşmış kendi köşesinde. Gün mü bir girdaba doğmak istememiş, güverte mi ısınmak istememiş orası meçhul... Ortada katı bir soğukluk var. Bir meczup halini almış dalgalar bu yastan. Vuruyorlar deli deli kıyılarımıza. Dalgaların vurmasıyla aşınmasıdır falez, dalgaların getirip biriktirdiği ise lagün. Bu coğrafyada böyledir. Ters orantılı. Ya insanda? Beşeri coğrafya fiziki coğrafya tesir etmiyor bu mateme. İnsanın ütopik cografyasında birikim ve aşınım ikiside benzer şeylerdir. Doğru orantılı. Evinden, yakından, yolundan, Rabbinden cüda, birikmiş kalmış işte bu döne yuvarlana akan nehir üzerimizde. Takvim düzenine göre değil içimizde akan zaman, dönencelerde dönmüyor mesela hiçbir giden. Ne biliyim ekinokslar hiçbir bireyin eşitlenmesi için tesirini gösteremiyor. Hepsi anlamından sapmış bambaşkalaşmış bütünüyle. Farklılaşmışken insanın coğrafyası görünür şartta hangisi mümkün? Tozlu yollar bile gökyüzünün ağlamasına aldırmıyor savuruyorda savuruyor kendini. Ya kuytularda solup gidenlere uzanabilir mi ellerimiz? Yeri gelir bir dar geçit olur bu devran acı bir ızdırap,

yeri gelir bir piyes var gör eğlen oyalan. Yeter ki sen  inançlarına itima et. İşte bazı zamanlar derin bir nefes almak bütün gezegeni çekmektir içine acı tatlı üzerine sinmiş bütün kokular doluverir içine içine. Derine in dokunaklıların doruklarına dokun. Meczup dalgalara kafa tut çarpmayın sineme deli deli diye. Her ne durumda olursa olsun hiçbir etmen tesir etmiyor coğrafyanın bu üzerimizden çıkmayan yağlı lekesine...

Sığınacak limanlar su altında kalıveriyor bazen. Biz kalendermeşrepiz sığınacak bir liman aramayacak kadar. Söz istifçisinin atıp tuttuğu naralar değil bunlar. Başucunda saklanan bir kaç umudun doğurdukları. Evet bir kaç umut ve içte kalan bir uhte. Eski bir madende göçük gibi şimdi yürekler. "Şurda olmayan ev var ya o bizim evimizdi" geçer ya bir şarkı sözünde... Olmayanlar bizimdir var olanın bizin olma ihtimali olasılığa dahi katılamaz. Bu durumlarda da eşdeğer değildir bütün acılar. Toplanılan kederi dağıtma vakti şimdi. Bir çoçuk mesela herşeyden habersiz "gitti bütün oyuncaklarım" diye kendince acılanır. Ondan biraz büyük bir genç kendince kendinden feragat eder. Gençten bir misli büyük orta yaş bireyler hemen hemen bütün duyguları yaşar; bir nehir coşar içinde gözünden taşan, harlanır gürlenir köz köz, sessizliğin sesine kapılır bazı anlarda. Orta yaşın bir üstü bütün ciddiyetiyle kendi içinde yaşar o şehri. Yaşar ama acı tatlı ne varsa yaşar. Çünkü ölümler el değmedi, tutup çekiştirmedi yakamızdan bizi. Yaşamın tadına değil yaşamın acı kollarına itti gitti. Mislice yaşlanan kişiler ise her şeyin birikmişliğiyle biraz daha derbeder. Ama herkesin tek ortak acısı bir affa sığınmaktır. Dünya gibi yedi katmandır bu insan halide. Yediden yetmişe yedi hal adlı bir acı bu. Sadece bunlar mı? Hayır değil? Anı yaşayanların anını hatta anısını yaşamaya az gelir bizim acımız az. Yankılanan sesler kırık ezgilere karışır kesilir gider yavaş yavaş. Biz kalendermeşrebiz fakat sevgi dünya malı değil ki. Zıtlıkların o kırıcı noktası ne de büyük senin sinsi oyunun.  Acz tuttu bizi şimdi sevgi muhalif oldu habersizce uzaklaştı koşar adım. Her bir köşeden ayırlıklar başkaldırdı. Ve geriye kalan kuru bir gül kokusu...

Bir yorgunluk hastalığına tutulmuşuz milletçe. En ufak bir işte bile yoruluveriyor hemencecik can. Onu geçtim hiç dinlenmiyor ki diyeceksiniz. Tembelliğe alıştırıldık biz. Eskidenmiş viitsimasız hallerimiz, atalarımızda kalmış gitmiş, çok çok eskide. Eskide kalmışta eskimemiş tam tersine bizler eskimişiz eskilerden uzaklaştıkca, yenilendikçe biz eskimişiz.

Yıllarca uğranmayan bir evin toz tutmuş rafı gibiyiz, üflesen bir öksürük tutturcak sana, boğazına takılıp kalcak bazı şeyler.

Takatsiz, inayetsiz darmadağan olduk milletçe. Muğlak bir batak bu nefis. Eğer düşersen peşine bir viitsima içinde bin viitsimaya tutulursun. Öyle sadece kelimelere tutulup kalınmıyor yalnız. Kemikler, eklemler, diller, koca bir beden tutulup kalıyor. Görüyorsunuz işinde ne kadarda hünerli bu nefis, zindanında neleri tutup bırakmıyor. Kim bilir kaç yüzyıldır işlek suç caddesi olup durdu sokağımızın ucu. Kaç gardiyanını yolladı bu nefis dedikleri, kaç kişi caydı yada kaç kişi tutuklandı. Derinlere bir ömür kur, kendine pişmanlıklar yükleme dinç sapasağlam uzvundan taşan bir fikriyat yarat. Şaşma yerinden, ilerle hep derinden derinden. 

Ufka bakılırsa yol uzun lakin bunu kısaltacak olan âya kişi. Olup biteni çek bir sineye bak bakalım ney eksik ney fazla. Terbiye ver nefsine. Hiç olmadı sotele en azından yenek olsun...

tam, katıksız demektir.) 

Eğilip alıyor muyuz gerçekten her düşen figürleri.  Düşen çoklarımızdan düşer. Mahza bir yaşama taabi olmak ancak böyle mümkün olabilir. Düşürdüğümüzü düşen yerde bırakmayalım kirlilik yapar tamam ama taşımayalımda. O çoklarınızdan havada örümcek ağlarından bir ipe asıverin. Varsın bir eksik kalsın.

Kamburunu ağrıtır sırtlandığın onca yük. 

Bir gurbet kuşu uçurmamak için düşürmek lazım bi kaç figür. En güzel raftan seçilenler bile bir hayli tozlu şimdi. Bu toprağa tozlu demek kadar gerçek olsa gerek. İnsanda toprak, eninde insanda tozlu. Zaman erirmiş insan gibi sırf mahzasız bir hâl takınmak için. Bunu öğrendim son zamanlarda. Buzun sıcakta erimesi yada tuzun suda çözünmesi gibi bir erime değil bu. Haddizatında zedelenmiş zaman paramparça. Elin kapının arasında kalmış ve birkaç kılcal patlaması sonucu morluklar oluşması misali; zaman kapının arasında kalmış sıkışıvermiş öylece. Şimdilerin kapısını çalanda yok açanda. Açık olan yalnız yaratıcının kapısı. Eskilerde ki ; kapı açık buyur gel sözleri özlendi belki de ondandır şimdilerin soğuğu. Doğan güneşle ısınmıyor bu soğuklar, esen rüzgarla uçmuyor bu üzerimizdeki tozlar. Esen rüzgar başlı başına bizi alıp götürüyor bütün toprak olarak. Bir boş kalıp yaratmayalım bu zamanın kollarına. Harcı bol olsun kalıplarımızın. Mahzayı takaza etmeyelim.

Kaybolan sesler bir sır gibi tüm muhteşemliğiyle. Az öteye atılanlar düşüvermiş uzağımıza. Çiçekler bile çok korkunç olmuş bu zamanlarda. Bütün ihtişamıyla o nefhasını yayarken, meğerse zehirliymiş bazısı. Oysaki ne denli güzel ve nezih onca rengiyle. Sen bir çiçeksin nasıl zehirlersin bir dikenden öte. Bir gece gibi soğuktur bazen bütünüyle herşey. Yüklenip yağan buluttan almışlar feyzini. Bir çiğ tanesi ise bülbülün çilesi ekseri. Muhteşemliklerde zehirlidir bu durumda.

Nedir yer gök bu dünyanın matemi. Gizlenmiş her bir yaprağa, sabahı bekliyor. Seher vakti açığa çıkıyor bu iclal. 

Hepimizin altında yatan gizlilikler korkutuyor beni. Şefaflıktan kaçışlar ürkütüyor. Çok korkunç bu, güneşin doğmaması gibi. Sanki kara bulutlar sarmış üzerimi, bir çiçeğin güzel kokusunu zehirlemesi çok korkunç. Onları koklayınca içimin ferahlıkla dolmamasından korkuyorum. İyileştirici bir özelliğinden ziyade yayacağı zehrinden korkuyorum. Düşüncelerimin ihtimalleri zedeliyor zihnimden dökülüyor bir yaprak misali tek tek. Bu düzendeki ikilikler, onca insanın kötüklere feyz vermesi... Daha birçoğu gibi misaller besliyor çiçeklerin zehrini. 

Herşeyin başı insandan geçiyor aslında, yaptıklarımızı ve yapcaklarımızı çevreye bulaştırıyoruz, yere düşürüyoruz kirlenip, pas tutup gidiyor. 

Yagmur sonrası arda kalan bir toprak nefhası olsun isterdim bütün göz açıp kapayışım...

Lahza bir vakit yer tutuyor, hayatımızın büyük bölümünde. Zaman kısalıp uzuyor yaptıklarımıza göre. Sahi iyi geçirdiğimiz vakitlermi lahzaya giriyor kötü geçirdiklerimiz mi? Tabii birde hiç geçiremediğimiz zamanlar mevcut. Akıl erdiremediğimiz bu yolculuk kendi sıra hokkabazlıklarını yapıyor bize. Koyuveriyor o kara şapkasına, ha çıktı çıkacak derken; üçte el çeviriyor üzerimizde kayboluveriyoruz sonra. O kadar derinliklere inip gidiyoruz ki sevgili hokkabazın attığı birçok şeyin kaybolduğu yere düşüveriyoruz. Bir bakmışız bu kara haberle kendisine köle etmiş bizi. Şapkasına bazı sakladıklarını çıkaramıyor; merhamet, saygı, sevgi, muhabbet, başlıbaşına bizi.

Kara şapkanın kara çukurunda kaybolmuş bir oyuncuyuz sadece. Bütün benliğimizle kaybolmuş bir oyuncu. Genel izleyici de çok memnun bu kayboluştan dolu dolu alkışlar kopartıyorlar. İzleyip kayıtsız kalıyorlar bu ilizyona. Bir zaman bu hokkabaz; seyircileri de kaybetmez umarım. Bir çekmece dibine atılmaktan daha ciddi bir durum bu. Orada en azından varolmuş bişeyler oluyor. Bu durumda ise başlıbaşına kayıbız. Kendimiz, anılarımız, eşyalarımız, bu dünyaya hiç iz bırakmamış gibi bir yokluk bu. Evet evet bu kayboluşumuz bir kıtlık. Muhabbet kıtlığı sarmış dört bir yanı, acilen tedbir alınmalı. Bu lahzaya içi dolu cümleler kurulmalı. Kurulanı bozmak olmasın, gücümüzü harcadığımızın büyük kısmı. Yani; yıkmaya değil yapmaya meyilli olunmalı. Kendimizi de genel izleyicimizide bulabilmek adına...

Zannetmek üzerine kurmuşuz bütün yaşantımızı. Bu kızıl mavi dönen koca evren bir zan kendi haline kendince. Bataklıkta bir balçık sanki üzerimize sıvanan. Bu tezelzül uzvum herşeyden habersiz zan içinde kulaçlıyor kendini.

Sağlıklı sıhatliyim zannediyorsun, ertesi amansız bir durum çıkıyor. Hava güneşli olacak zannediyorsun, bir kaç dakikaya çekiyor güneş beyaz yorganını üzerine ben üşüdüm diyerekten. Böylede tezat böylede tezelzüldür işte zannetmek. Densizce dönüyor dünya. Kendi dengemizi bulmalıyız bu densizlikte. Zanlarımızı sabitlemeliyiz biryerlere, bu sarsıntı da düşmesinler diye. Yol uzun yolculukta. Daha birçok şey var zannetceğimiz. Daha çok şeyde yanılacağız gidişata bakılırsa. Kendi raylarında tıngır mıngır giden bir günden fırlama sessizlik zamanındayız.

Kendi sesizimiz nede dinlenir şimdi bu gümbürtülü sessizlikte, en azından öyle zannediyorum. Duyabildiğimiz şeyler kârımız. Sondan üçüncü parçadadır belkide zanlarımız, kişisel menkıbelerimiz.İkiye düşsek delicesine döncek gibi bu dünya, ne kelimeler asılı yerlerinde durabilir nede bu denli biz sabit kalırız bu sarsıntıda. Şirazesinde, dönenide duranıda yaşatmalı nihayetinde. Seher vakti alınan nefes kadar temizlese içimizi keşke bütün zamanlar. Böylesine nefes açıcı böylesine mis gibi olsa zanlarımızda.Tek ses tek nefeslik hakkımızda güçlü bir çığlık atabilmek vazife. İstikamet doğrultusunda bu tezelzülde düşmeden hızlanılmalı o halde...

Bize çizilen dünya kafeste. Hüzzam makamında çalan bir serendipçe. İstikrarlı başlıyor bundan sonraki günler yanıbaşımızda. 

Neden midir? 

Kaybolup gitmeye yüz tuttu çünkü onca şey, kültürümüz, dilimiz, dinimiz, saygımız hepsi zedelendi. 

Batıya özenmekle, kendimizi düzeltmeyi unuttuk. 

"İçten çürüyor benim memleketim ve buda beni çok üzüyor."  Sonradan müslüman olmuş batılı bir yazarın kelimeleri bunlar.

O kadar büyük olup, özgürlüğün sembolu olup bir çok ilgiyi üzerine çekebiliyorlar lakin, kötü alışkanlıklarla yavaş yavaş zedeliyorlar kendilerini. Biz bir şeyin iyi hoş güzel olanını seçip, örnek alırız kendimize değil mi? 

O halde eleğimizden geçirmeden nedendir herşeyiyle örnek almamız bir başka yeri. 

Özgürlük ne de tuzaklı bir kelime değil mi?

Özgürleşmekten yalnızlaştık artık.

Belki bu kadar özgür değilken daha kalabalıktı bayramlar, daha genişti sofralar, yürekler daha genişti. Dıştan genişledikçe içten daralıyor insanoğlu. 

Günümüzün klasik sıradan yakınması, herkesin dilinde belkide, lakin üzülerek söyluyorum ki malesef bu hiçbirşey değiştirmiyor. Serendipçelerimizi kaybediyoruz yavaş yavaş. Yavaş yavaş sözü de eskidenmiş artık hızla...

O denli de eskimişiz anlaşılan.

Bu mutlu kazalarımızı, güzel günlerimizi yaşatabilmek adına.

Unutmayalım duyduklarımıza değil, kendi okuduklarımıza inananalım, kendimizi örnek alalım. Yazınsal küredeyiz hepimiz.. İçten özgürleşebilceğiniz günleriniz olsun.

Zaman göreceli bir kavram. Tıpkı bu dünya ile öbür dünyadaki zaman kavramlarının farklı olması gibi. Onu geçtim günlük hayatımızda bile aynı dünya üzerinde farklı zamanlar.  Veyahut aynı evren üzerinde... Uzaydaki 1 saatin dünyada 7 yıla tekabül etmesi misali. Zaman kişinin gönlünden akanla ilişkilidir. Efdal sahibi bir insan ile 2 gün bile yıllar gelir sana, onu hep tanırcasına hemencecik geçiverir. Tam zıttı ise saliseleri geçirmek için uzuv patlatırsın.

Ruhu bedene ağırlık ettirmeden yaşanılmalı. "Ruh bedende pür heves olmalı." Ruh, eliyle tutar, gözüyle görür, kulağıyla işitir, ayağıyla yürür... Bedende bulunduğu sürece bedene muhtaçtır. Lakin bir nur misalidir o beyaz ışığı binlerce renklerden oluşur. Zamanı zaman yapanda ruhumuzun bu renkleridir. Bu efdalli yüreğimiz bunca renklere rağmen darsa yaradanla bir iletişim kopukluğu olduğundandır.  Mevlânâ'nın az ve öz bir hikayesi ile konumuzu özlendirmek gerekirse; 

Mevlânâ Celâleddin Muhammed Rûmî Hazretleri, arkadaşlarından birini üzüntülü gördü ve şöyle dedi: 

- bütün gönül darlığı, bu âleme gönül bağlamaktan gelir, kendini yok bilirsen, her renge bakarsın, her lezzeti tadarsın, bilesin ki bunların hiç birisi ile kalmazsın! şunları bilesin ki bunları gördükten sonra, öyle bir yere gideceksin ki, orada hiç gönül darlığı çekmeyeceksin. 

Dervişin; 

- bütün âlemi dolaştım, ne rahatlık buldum, ne de rahatlık bulan birini gördüm sözünü dinleyen dar'ın: 

"- neden kendinden el çekmedin, hem kendin rahat olurdun, hem de herkesi rahat bulurdun." sözü çok derin mânâ taşır. (sâdık dânâ, altınoluk sohbetleri shf 172 – 185) 

Ruhumuzun renkleri kadarız biz. Dıştaki renkler sadece bizden yansımadan ibaret.

Bir gün daha devrildi bu efdalli yatağına hayasızca.  Zamana yenilip beyaza bürününce cümleler gibi günlerde devrik oluyor...

Koşuşturmaların yanı sıra bir susuş bile âmiyâne bu günlerde.  Dört kısa günün sonu kadar hepsi. Detaylı incelesen akıştaki bütün arabalar farklı ama ve lakin genel bir bakış ile akış hergün aynı. Hayat misali... Uzun uzadıya söz dizilimlerinden kaçarcasına hepsi. Bir karınca ile rastlaştık yolda, halitavrı çok telaşlı dünyanın bütün erzağını çekmişte yetinememişçesine, ziyan olmaktan kurtarıyor onları âmiyânece.

Zihnimin soru işaretlerinide alıp götürseler keşke kışlık niyetine. Yada bir piyano üzerinde gezinseler şenlendirseler bu şehri naçizane müzikleriyle. Belkide minik bir karinca bile yetebilir herşeye. Belkide...

İhtiyacımız olan incelemek uzun uzun.

İnce-elemek aslı. Âmiyâne bir incelik bile kabul şartlara. Basiti zoru olmaz sonuçta ince-elemenin. Bir karıncanın çıkarabileceği bir kasırgada mümkün. Aslızatı böyle bunun. Tartışmasız anlaşmasız ince bir incelik. Bilendikçe insan hepten incelir. Hayat çok uzak sanır derinlere saklanır. Gün ortası sabah seheri yaşatır. Yatak döşek yatırır çağmızın bu hastalığı. Har gür tahamülsüzlükler bu yüzyıla yüz tutmaya layık değil. Gün geçtikçe kopmamalı, gün geçtikçe bağlanmalı kardeşlik. Sazlıklardaki ördekler misali şenlenmeli heryer... 

Sineye çek kendini, sor soruştur alıp götürmeden karıncalar soru işaretlerini tamamla sorularını...

Bir terennüm bu yaşam dilimde söyleyip bitiremediğim. Doğadan feyz alıyor dilim. Diğer canlar hafiften fısıldıyorlar notaları kulağıma. Ah bir duysan sende o ukteleri.

Renklerin tanısı inmiş seslere, tevazu ile benimsemişler bu armoniyi. Yaşamın dorukları pek bi sesli bu zamanlarda. Bir kum saati misali sessizce akar gibi lakin fazlasıya ses getiriyor. İnceden inceden kıvrıla kıvrıla akıyor kendine tutkun bırakarak. Farkındalığımızın üzerini kapatıyor hüneriyle. Karşımda süzülüyor öylecesine akıyor... Geçip giden bir zaman olmuyor kendi başına. Bir çocukluk, bir gençlik, bir mutluluk, bir korku herşeyiyle koca bir yaşam alıp götürüyor bu hünerli akıntı o tatlı terennümü ile. Bu melodileri arka fona alarak geçip gidenleri tutmak lazım sıkı sıkı. Akılda ve yürekte en azından.  Saygı duyuyorum herşeyiyle bütün aleme, esefle taşımak yürekten olmaz. Yürüyüp tatmanın meşruluğu doğru kılınan. Yolda olup keşiflere katmalı alemi. Her bir köşeye iz bırakmalı. Koşsanda kaçamazsın  bazen yıldızın parlar hep gökten. Bundandır ki aceleye getirmeden anda yaşamalı bu armoniyi.  Herkesin gözünden herkesçe hissetmeli. Bir tek kişiye göre bir melodi yok çünkü arkadaki.

Dinlenilen ses duyabilen herkesin. Bu esameyi duymalı okumaktan ziyade. Dile kolaylı gelir diğer türlü. Seçim ve geçimlerle

doludur bu sürecimiz,  taş duvar örüp hor görmememenin altını çizmeliyiz...

İnsan olarak yaratıldık hepimiz. Bir bitki bir kelebek olarak değil... An be an gün gün ilerlemek zorundayız aktüaletik bir süreç geçirebilmek için. Ne zaman ki ilerlemesin o zaman acı çekmeye başlar beden. Bedenden ziyade düşüncelerin acı çekmesidir bu sancı. Kendi bilgilerimizin mutlak doğruluk konusunda ısrarcı olmamalıyız hiçbir zaman. Güncellik ısrarı ve tekrarı barındırmaz bünyesinde. Yeni ve yenileyicidir her daim. Yenilik ve aktüalite ise kişinin kendi içindedir aslında. Kendinde olan yolculukta kişi hemencecik buluverir gel gör ki sen bir kendine yolculuk ediverirsin. Ne demişler; "Evvela önce kendime, sonra yine kendime, en son yeniden kendime, hasıl-ı kelam hep kendinden kendime." İnsanın güncel konusu ; şöhret, magazin, siyaset değildir. İnsanın güncel konusu kendisinden başka değil ta kendisidir. Bu yolculukta sadakata doğru yol almalı er kişi. Ama bu aktüalitik bir sadakat olmasın. Böyle Lale devri'nden kalan sadakatlardan...

Günümüze sadakatine sadaket delilmez çünkü. Kardeş içinde birbirimizi sarabilen bir toplum olmak varken, hepimiz ayrı bir köşede medeniyetiz. Dayanışma içinde kardeşçe yürümektir sadakat. O içimizin yolunu dışımızın yolu yapabilmektir. Yolunu yönünü ve kum taneni bilmektir. Evet evet yanlış okumadınız kum tanesi... Kıymetini kaybetmeden kum taneleri, değeri inmeden yerlere bulalım bizde o içimizdeki bir yerlerdeki sadakati.

Herkesin bir gün bitecek kum saatinde ki taneleri, kumları mavide olsa pembede olsa...

Peki ya hayatın matematiğine ne dersiniz?

(2s + 2g = Hayat) Förmül! Hayatın förmülü..

Sevgi, saygız göz ve gönül. Sevgi saygıyla görebilirsen gönlün aslında senin hayatın olur. Bu riyaze içinde kaybolmak durmaksızın geliştirir ruhumuzu. Bir dar kafes avuç içi kadar olan yer denklemin aslı. Sonrasında ise bütün denklemlerimizin çözümü doğrudan elimizde. Mesken tutmuş saygı içimin odalarına kırmak incitmeye misafirperver değil bu odalar. Saygı sevgiye misafir hem de yatılı misafir. Zamanın memuru olsam hiç doymaz ama her şeye adil bir çizgi çizerim. Zengin, fakir, büyük, küçük hepsini yerleştiririm o çizgime memurluğumdan olmak adına. Derler sonra adı kader. Bende ise keder. Korkudan mıdır ya da değişmez kadim Tabu mudur bu?  Her şeye rağmen yalansız dolansız dört büyüğü  denklemimdeki dört noktaya yerleştiririm. Çünkü bugünün yalanı yarın kişisinin bir gerçeğe ulaşmasını engelleyecek. Bu da sistematik büyük bir bozukluk. Şirazesi kayar evrenin hükümsüz yönsüz tertemiz kayar. Düşünebiliyor musunuz her şey olup bitince ışık gören tavşan gibi kitlenip izleriz. Ufacık bir yalan da olsa ne kadar yerler oynatır. Sözlerle ağır yükler vermenizi istemem sizlerden ama bir umut bir telaş için de karşılanmasını isterim hayatın. Bu durumda formülümüzün sağlamasından doğru yola ulaşacağımızı umuyorum. Gelir geçer zamanda ne gerek vardı böyle ezbere demiş olmalısınız. Bizi ne kralın tacı, ne de kısa günün kazancı kurtaracak formaliteden bunların hepsi. Asıl olan formaliteler değil formüllerdir...

Yüzyıllardan kalma bit hasretler hepimiz eski yaşantılara özlem duyarız. Eskilerde yaşamak tarihte gömülmek ister ruh. Eskilerden yadigar kalan bir çok yapıyı hakkıyla koruyamıyoruz. Dilde korumak bizimkilerin hepsi. Çizdiğimiz mutluluk resminin ehvenişer bir köşesine yerleştirelim dilde koruma kelimelerimizi.

İnsan duyduğunu değil gördüğünü yaparmış. Mutlu bir resim gibi görüp yapabilmek adına enazından. Kumdan kaleler alın birer birer karşınıza çarptırmamak için dalgaya sarfettiğimiz çaba misali taştan kalelere de çaba verin. Bu ehvenişer seçimlerin olduğu bir yaşamda kapılar ardında kaçtığım zamanlar boş vermiştim. Zırhı paslanmıs bir kahramandan sıyrılıp kaçarcasına çıktım hücrelerimden,  koruyup kollayabilmek adına. Ne yazık ki koruyabilmek için seçimler yapmakta koruyucu yerine daha yıkıcı olabiliyor. Ömrümün takvimine yazı oldu bu kavram, üretebilmek, çabalayabilmek, yılmadan birşeyleri korumaya çalışmak, değerlere sahip çıkmak çok yorucu olabiliyor bu yüzyılda. Kendini kurutmuş bir nehir makamından sıyrılıp, karanlık çökmeden yola koyulmak lazım. Önce yere düşen bir eser taşını yerine yerleştirmek lazım, sonra her gece kendimize nöbet yazıp mesai alıp onları korumata almak... Daha sonra ise aynı toprakta yetişen ayrı dalların çiçekleri gibi açmak lazım, çevreye güzel kokular yayabilmek...  En sonunda ise yağmurdan dökülen, dağlardan süzülen, denizde can veren nehirler gibi, aynı hayale kapılmış, aynı ormanda kaybolmuş çiçekler gibi olalım. Unutmayalım ki bütün seçimlerde ehvenişer tabii tutuyor kendini bize...

Soğuyor yüreğim içimde muğlak bırakmaz

Şakağımda bir gaflet hatıra oturmuş kalkmaz 

Aklım zindan sözler susuyor halden anlamaz

Titriyor cümlelerim noktalamasız devrik

Kuralsız hayatım dağınık serik serpik

Derya deniz kalemim, yazmaya yenik

Düşmeyegör şimdi düşlerim eriyik

Yetişemiyorum ardından

Bilmiyorum neyi aradığımdan

Kopuyor kıyametler gözlerindeki uzaklardan

Bu cümleler en sessiz değil en sensiz yanımdan...

Görmeyelim hiçbir yeri zihnimizde olup bitsin hepsi

Yeni yaşamlar yeni kırgınlıklar olmasın

Hep gecelerdeki gibi sessiz sakin olsun dünya

Pek bir gürültülü dünya

Ben zihindeki gürülteleri kaldıramazken çok ağır geliyor

Hepsi çok yorucu oluyor..

Savur savrul gönlüm bu sen elveda

Yor yorul gönlüm bu son veda.

Her şeyin bir sonunun olması

Bizim bir sorunumuzun olması

Bir son olması ne de çok anlamlı şimdi...

Her bir zerrem hissizleşmiş her bir zerrem donuk

Kırık hevesim çok kırık...

Paramparça ruhum tuz buz olmuş

Yalnız kaldıkça daha bir hasret yalnızlığa

Yalnızlıkta ezberler insan sessizliğin seslerini

Oysaki daha bir gümbürtürlüdür sessizlik

Daha bir çekilmez daha bir ağırdır ağrılıdır sessizlik

Daha bir meşakkatli daha bir unutulmaz hissizlik..

Her birinden daha birdir

Hayat bu günlerde yorucu kırıcı pek bir ağrılı işte

Sen söyle evet evet siz söyleyin

Böylesi bu denli bir yaşama hayat demek doğru mudur?

Farklı yolların yolcuları

Ey! Bu dünyanın sevda zede hayatları

Var mıdır gönlü gül açan ? 

Var mıdır yüreği gonca olan ?

Goncasında bir damla yaş

Sevdasına yaslanan o dertli baş

Dert değil bu dert değil

Bir rutin olmuş bize bu gamlı yas

Her güne yayılan bir hobi olmuş

Yüzümüz göz yaşıyla

Zihnimiz sevda aşıyla yıkanır olmuş..

Olan ile yoran her şey

Kalan ile biten tek şey

Ezer geçer vefasızca o her şeyle bir şey...

Buram buram yalnızlık her dem

Sordum hep bu yürek yoksunluğu neden

Yoksa bu kalanlar bitmiş tükenmişliğimde mi senden 

Kalemim yastığım kağıdım yorganım olmuş

Söyle bana ey gafil belli ki bu hayat seni de yormuş

Belli ki bu dert uykudan alıkoyacak kadar zormuş

Belki de zandımızca olan bir kormuş 

Hektar hektar yanmış bu yürek

Dekar dekar kül olmuş

Ağız da buruk bir tat bu hayat kömür olmuş

Ne burukluk ne tat olamayacak bir iş olmuş

Hikayesi:

Olmuş yada olacak geçmişle gelecek arasında ezilen bir beden bu. Beden dilimin sesi şiir olmuş, yüreğimin yarası türkü...

Şu fani dünyada nedendir insanın kendini hep büyüklemesi ben merkez yapması. Canlı olarak bir bitkiyi bile hafifsemek ne kadar doğru olabilirki. Yer aynı mekan aynı ağaçta asılı canlı yapraklı bir dal veyahut yere düşmüş kurumuş bir parçadan ne kadar farklıyız. Aynı gayedeyiz nede olsa. Yaşarız hastalanırız düşeriz bizlerde bir dal misali. Yol desen aynı son desen aynı... Gün gelir ufacık incir çekirdeği kadar da olsa o küçümsediğimiz varlık en büyük çaremiz en güçlü dermanımız olur.İstihfaf ettiği, kendisinden zayıf bulduğu mahlukların mahkûmu olmak çok harap edici bir şey. Dönüp dolaşıp küçümsediğimiz varlığa muhtaç oluyoruz ya bir gün, işte o gün gelmeden kıymet bilmeli. Yokken değil var olunca muhtaç olmayı öğrenmeli bu insanoğlu. Yokluğun değil varlığın kıymetini bilmeli. Ölümüzlüğü değil yaşamayı öğrenmeliyiz önce. İstihfaf etmeden hafife almadan gayette ağır olan bir hayat hafife almak delilik işi olsa gerek. Ağıra alalım bu hayatı, ince ince sorgu sorgu yapalım. Bu durumda kelimenin sadece sözlük anlamı bilmiş oluruz. Uygulamalı olmasına ne hacet...

Alışkanlık ötesi bir tutuş bu

Salaş tutup resim çizemem mesela

Yazı yazmaya meyilli ruhum

Acı çekmeye hasret yüreğim

Ağrımaya mahkum başım

Derde mahkum bu ömür derde.

Zincirlere vurulmuşçasına

Soğuk odalarda olmaya

Karanlıklara sokulmaya

yüreğe tuz basmaya mahkum artık...

Her insanin hilkatinde iyilik ve merhamet vardır. Nasıl bir akrep eğtim durumunda sokağısını kullanmasa da bir baskı altında kaldığında fıtratı gereği kullanıcaktır. Bu misal insanın fıtratında ne kadar iyilik olursa olsun çevresel faktör denen etmenin rolü bunu bastırmakta üstün. Cazip geleni seçmeye meyilli insan. Toz pembe hayatlar, gökkuşağı yaşamlar istercesine koşarlar. Ama güzellikler aceleye gelemez. Hilkatimiz doğrultusunda güzele ulaşıcaktır ruh ve beden. Ee nede olsa en güçlü kişi güçlükten gelendir. Boyun eğmeden yakınmadan güzele ulaşmaktır. Ulaşıcaksak eğer bir makam mevkiye düzenbazlık, vurdumduymazlık yerine bilakis önem arz ederek yürekten yapmak olsun. En azından dönüp dolaşıp hilkatimiz gereği güzelini yapalım. Su misali dönüp dolaşalım her mevsim yer gök yitirmişçesine. Onca şeye rağmen bulamamışken kendimizi bir bitkiye can olmakta buluverelim. Son sözüm ön sözüm olacak olursa; o günden beri yoktur hilkatimde karanlık , güneş gibi girmişim hakikatin koynuna...

Kurmaca bir oyunun içinde akla mugayir yaşıyoruz. Gardiyansız bir hücrede kapalı ruhumuz. Akşam beş gevrekleri, iki lafın beli, üç elin yeli doyurmuyor ruhu. Akşamüstü güneşinde doyum noktamız. Kızılötesi bir ışıkta işte. Akla mugayir kıldığımız şeyleri ahlaka da mugayir kılıyoruz. Oysaki yaşamın tam ortasında olmak değil mi mugayirliğimiz. Sorarsan buldun mu doğru heceyi, fenerle tararsın kara geceyi, ararsın ömrün boyunca mugayriliği. Yelkenin nasıl yapılmış? Denize mi? Havuza mı açılmış? Bilemezsin. Bu hayatın sular ortasında kalmış mugayirliğini anlayamazsın. Aykırı işte insan. Yaşama kurala... Bu insan hayata aykırı. Buluşları, icatları, sanatları, zanaatlarıyla her şeyiyle aykırı insan dünyaya. İster sebep de ister sonuç bu yaşam bizim yaşamımız olamaz. Anlaşılmayan konuşulmayan bu mekan mekan bizim mekanımız olamaz. Akşam vakti bir dergide, bir kitapta, bir gazetede buluşamıyorsak eğer tamamen bütün benliğimizle mugayiriz. Hem yalan kolay gelir, günüm geçmez dediğin an giderse elin bir kumanda tuşuna seyir defterin ağır gelir. Tırmanmadıktan sonra parmaklarınla, kirlenmedikten sonra tırnakların neye yarar mürekkepte kağıtta. Bu mugayirliğin karşısına meçhul bir faille çıkılır mı şimdi. Mürekkepsiz kağıtsız bir tuşla ait olunur mu bu dünyaya. Sanatsız zanaatsız kalınır mı bu mekanda? Soru işareti olmayan cümle de sorudur belki. Düşünmek lazım hayatı gerçeği sorulmayan bir şeyi... Sadece düşünmek...

İki çift lafımı söyleyemem ki

Çok yordun beni kalkıp da gidemem ki

Derman kalmadı ölüme direnemem ki 

İnandım yalanına 

Şu ömrün kalanına

Geçti artık zamanı da 

Bu gaflet hazana 

Gülbenzim soldu

Gülen gözlerim kör oldu

Sandım yaşam burda sondu

Son nefeste kan da dondu 

Her ölüm erken derken

Gidenlere öylece bakarken

Aynı yolun yolcusu olmuşum bu erken

Anlarsın korkarsın bu gidiş yürekten

Hemen hemen birçok yazarın ölüm yaşları elinin altında. Ömer Seyfettin (36), Şinasi (45), Orhan Veli Kanık (36),  ve daha satırlara sığmayan birçok yazar... Birçoğu da zihinsel düşüncenin getirdiği hastalıklarla ; kanser, tümörler, diyabet vs. Bile bile bir şekilde düşüncelerimizle kendimizi zehirliyoruz normal insanlar da yani siz okurlarımız bunu eser sanıyor. Dostoyevsi'nin satırlarından örnek verecek olursam; "gittikçe halden düşüyorum hayalciliğim beni kuvvetsiz bırakıyor sağlığım büsbütün bozuluyor" bu halin gayet de farkında olunarak kendi kendini yok ediyor yazar. Bu tıp alanının üzerine düşmediği teşhis edilemeyen ciddi bir hastalık bence. Ama ve lakin bu eser olarak biliniyor. Kocaman şehirlerde yaşıyoruz,  ailelerimiz kalabalık, okul kalabalık, iş yerleri dünya kalabalık ama biz yapayalnızız. Başımızın içindeki kalabalıkta yapayalnızız hep bir yalnız hissetme hastalığına tutulmuşuz. Yani yalnızlık sevdiklerimiz olup olmamakla alakalı değil. Çok arkadaşın olup olmamasıyla da anlatılmayan tarifi olmayan bir şey. Kursağına oturan hep yanında taşıdığın O merettir belki de yalnızlık. Etrafı duymayacak kadar sağırlaştıran, güzellikleri görmeyecek kadar körleştiren, hayatın tadını almayacak kadar tatsızlaştıran o şeydir... Belki de yaratıcının bize bir armağanı olan ilham kaynağıdır. İnsan yazmak için kendini zora sokar mı hiç? Oluyor işte çekmecesinde elma çürütüp kokusundan ilham alan Balzac, kendini kafeine boğan bir başkası, ayakta durarak yazabilen ötekisi ve tütsülerle yazan ben normal insanlar olmak isterdik. Bizlerde hayatta günlük rutinleri olan çevresi içinde mutlu olan birisi olabilirdik. Tercih meselesi o konular pek de çekici gelmiyor doğruyu söylemek gerekirse. Ve gerçekten doğru ise olmayan kahramanlarımla yapılan sohbetler en güzeli. Boş bir masada bir romanın kişilikleri ile konuşmak gerçek olan. Yazsak da yazmasak da bir okuyucudan daha gevezeyiz orası kesin. Son nokta cümlem içimde olmayan bir tümcem. Gerisi teferruat...

Yakar insanı yürekteki sözlerin

Yanmak ateşe mahsus değil ki güzelim

Yok mu bu sana sonsuz özlemin 

Yol yordam bilmiyorum

Kelep kelep eriyorum

Kamerli bir gecede sana bakıyorum

Gün geçtikçe yavaş yavaş eriyorum 

Deli deli boranlarda 

Arıyorum seni soranlarda

Var tabi yoranlarda

Derdimin çaresi yok ki onlarda 

Olsa konuşsa yürek dilim

Gitmiyor telefona elim

Her gece inliyorum inim inim

Geçmiyor yüreğimdeki sızım derin

Adını koymadan romanlarım son bulmasın,yaşandıktan sonra adı konulan değilde yeni doğmuş bir bebek gibi adı konulduktan sonra yaşayan olmak için. Hayat hikayemin bittiği değilde yeniden başladığı bir mertebe olması dileğiyle istedim. Hem ne demiş felsefi düşünür ; sanat sanat içindir.. 

◇Hayat yolculuğunu nasıl tamamlarsınız ve bu yolculuğun sonunda hedefleriniz nelerdir? 

Önsöz ile sonsöz arası olup biten herşey yani bir kitap kadar bütün yaşam hükmüm.Masal olsa mutlu sonla biteceğini kesin olarak söyleyebilirdim.Belirsizlik her zaman olayların sürekliliğini getirir.İnişli çıkışlı bir atan kalp grafiği gibi evren beni nasıl kurguladı yaşayıp görüp yazıcağım. Taki o inişli çıkışlı çizgi düz çizgi olana kadar.. 

◇Yazmaya ne için başladınız hangi 

duygular içerisinde yazıyorsunuz? 

Ben var bir benden gayrı elim kalme değilde divite gidiyor, klavye değilde mürekkep haz veriyor.Kan gibi akışkan olduğundandır belki bu kadar çekiciliği.Hangi duygularla yazdığımı bilsem bu konumda olamazdım diye düşünüyorum.Bilmeden kendimi sayfa sonu bir cümlenin noktasında buluyorum.Pardon pardon o satırlarda ben bulamadığım kendimi arıyorum. 

◇Kitaplarla olan ilişkinizi nasıl tanımlarsınız, hangi tür kitaplar ve hangi yazarlar daha fazla ilgi alanınızda? 

Kitapların sarjı birmiyor mesela, ansızın yok olup gitmiyorlar, buldukça kaybettiğim yürüdükçe uzayan yolum bu serüven. Başlı başına bir kitap olan ben, tür türü sevmezmi yahu.Oğuz Atay , Zülfü  Livaneli , Nazan Bekiroğlu üçübir aradam.

◇Hayat hikayeniz ile yazdıklarınızın ilişkisi nasıldır? 

Değerli okuyanlar az ve öz anlatmak gerekirse ben roman yazmıyorum roman yaşıyorum.Hayal gibi bir gerçek yaşanılanlar.Kurgulasan bile bu kadar olamazdı dedirten türden bir hikayem var. Bir rumuze ile açıklanırsa kendi hikayemin Manolyasıyım ben.Hikayesinin kahramanını bulan değilde , hikayesinin kahramnı olanım.Nasılmı? Şu satırlarla anlatıyım sizlere ; senki sümbülsün leylaklaştın ama haklı olarak Manolya olmayı her zaman yatsıdın Elifsin 

sen anısın ve geliceksin, gerçeksin ve düş, şiirin takma adı devrimin ağaç altısın...

Kısacası böyle başlıyor hikayem romanımı tamamlayıp sizlere sunucağım en kısa sürede. 

◇Bir kelime veya birer cümlelik tanımlar eşliğinde; en sevdiğiniz eşyanız, sizi en mutlu etcek şey, keşke tekrar yaşasaydım dediğiniz olay? 

Benim için hiçbir zaman en olmadı.Tek hayatım var ve tek seçimim.Bu yüzden en sevdiğim hayat yok yani gizemli dünyamda tesadüflerle yaşamımı sürdürğüm büyük şaşkınlıklar ama ufak mutluluklarda kendini arayan bir benliğim.Yine rumuze olarak Maria Magdelena (gerçek dost demek) Megaloman (üst düzey kişilik demek) kendileri en büyük ilham kaynağım oldu M serim çıktığı zaman kendileriyle tanışmıs olucaksınız.Her yazının kurgudan değilde bir kilim misali harf harf hece hece gözyaşı gözyaşı dokumaktır anlamı. Bir yazar için roman dokumak güzel bir tabir olsa gerek.Keşkeler büyük pişmanlıklar getirir .Getirenin götürmemesi için keşkelere yer vermemek en doğrusu olacak.Tavsiye ederim sizlerede...

Kalanlarla pardon yalanlarla avutuyorum kendimi.Zihnimde bir sızı, sızıda bir sen, sende bir ben,biz olsaydık diyorum. Mutluluğumuzun şerefine koysaydık diyorum Megaloman sadece diyorum. Sende sadece susuyorsun. Hani çok mutlu olcaktın ben gidince hani öyle anlaşmıştık niye anlaşmayı bozdun şimdi. Daha dahada susmuşsun dahada küsmüşsün hayata. Gözlerin nemli nemli bu aralar pek bi tasız yaşamın. Neden diye sormayacağım. Yaşanılanlar nedensiz çünkü güzellikler nedensiz olduğu için güzel. Bırakalım öyle kalsın susalım. Görene güzel göremeyene özel kalsın. Söyleyecek sözüm ve verilecek sözüm hep yarıda kaldı. Belki de o kadardı onun için asla tamamlamayacağım. Her şey gibi bırakalım buda yarım kalsın..

şimdi ? Eskiden ayrı bir güzellik;  yazları gökkubbe altında dolaşırdık sokak sokak. Edebiyat sokağımız olurdu orta oyunları sergilenen. Sanat sokağımız olurdu sınırsız hayalgüçlerinin konuştuğu, bir de o kimsesiz sessiz sessiz sakin karanlık köşede uçuşan ateş böcekleri olurdu. Neredesiniz şimdi ateş böcekleri? Bulamıyorum sizleri. Bak vakitlerden akşam, durumlardan yalnızlık, gecenin bilmem kaçı ufak bir dokunuşla yine göklere uçarak aydınlatır mısınız bu karanlığımı? En ücra köşeme geçtim yine bekliyorum sizleri. Giden gitti yan ateş böceği, şarkını söyle sazını çal...