İlhamın yüce diyarlardan geldiği 

Zamanın nehrinin suyu dindi. 

İnsanların heyecanlarıyla kafiye

Acılarıyla bir ses verdiler redife. 

Geceyi bir dünyanın kapağında geçirenler 

Zannederler şiir beden için acı bir şeker.

Bu zamanda ruh hastalığı yaptılar şiiri

insan kimliğini gizledi kelimelerle 

Belki de kendini atmıştı şiire. 

Şiir bir kaçış, hafif bir kurtuluş 

Şiir bir kucak, kalbe doğru uçuş. 

Şiir bir aşk bir sevgili bir can bir vatan 

Şair olamazsın şiiri anlamadan

Mezarında kılıcıyla uyuyan babalarının emanetiydi. 

Onun sırtını bıçaklamıştı kader dört bir yerinden

Ah'lar kesilmezdi bir köşede inleyen nefesinden. 

Şaşkınlığını gizleyemedi yurdunu görünce 

Her hücresine vurulmuştu kelepçe. 

Günahtan kirlenen ellerine baktı 

Yurdu için ağlayan kahramanın gözyaşıyla yıkandı. 

Ziyankar zannediyordu kendini ne fazla ne az

Ne fark eder içindeki şeytana etmedikten itiraz. 

Ağzı açlık değil pişmanlık kokuyordu

Tek isteği temizlenmek için bir abdest suyuydu. 

Zamanı mekanı gömdü bir toprağa 

Kaldı yaşamakta olan mezarıyla başbaşa. 

Benden bir çare gelmedi ona

Sade dualar akıtabildim mezar taşına. 

Şimdi yaşıyor mu yaşamıyor mu bilinmez

Bu bir insanın tüketilişidir zihinden silinemez. 

Onun gittiği sokağın yolu hiç bilinmez. 

Son kez duyduğum sesinde tekrar öldüm. 

Ve ben o çekik gözlerde her türlü hasreti gördüm,

Ve insanlar çözümleyemediğim bir garip kördüğüm

Bu bir çam ağacı 

Atılmış tohumu yıllar evvel

Kökleri toprağa tutunmuş bir gece 

Büyütmüş onu ay ışığı 

Beslemiş her gün kanalizasyon suları 

Bu bir çam ağacı 

Adını taşıyamamış besbelli 

Dalları ince, yaprağı dökülmüş

Burna geliyor bir kan kokusu 

Yoldan geçenleri sarmış karanlık bir korku. 

Bu bir çam ağacı

Unutulmuş burada belli ki

Dalına konan kargalara inat 

Kendisini inceleyen bilim adamlarına inat, 

Yaprak döküyor bir yaz sabahı

Yıldızlar elimden kayıp gitti

Hicran yüreğimde ay gibi parladı

Oysa Ben güneşe merhaba demekle meşguldüm.

Duyan olmadı içimdeki köpeklerin havlayışını, 

Ağaçlar meyve verdi zihnimde 

Kulaklarım bir sesle güne başlayacaktı ki

Kirli çarşaflar arasında kayıptı ayaklarım. 

Kuşlar yeni cıvıldamaya başladı 

Güneş gülümsüyordu gri bulutların ardından 

Dudaklarım gecenin sarhoşluğunda seni sayıkladı 

Yanımdaki bile anlamadı içimdeki buhranı . 

Sabaha kahkahalarla doğduk

Gözlerim uzak bir şehirde seni aradı 

Son kişide terk etti mezarlığımı

Ve ben, oldum kalabalık bir evin yalnızı . 

Ne de beynim kafatasıma

İkisinin arasında kelimeler

Ağızdan çıkmanın yolunu aramakta. 

Çıkmazların, çaresizliklerin

Yeminlerin ve tutulmayacak sözlerin 

Hepsinin arasında baygın gözlerin 

Sol tarafımı hızla tutuşturmakta.

Saatten çıkan tik tak sesleri 

Duvara asılan mutluluk resimleri

Hicranı soluyan insan nefesleri 

Masada kalan acıyı yutmakta. 

Ne ham olabildim ne pişebildim 

Sade bir kuru dal olabildim 

Cevabı meçhul suallerin ardında 

Ömrüm ateşte kömür gibi yanmakta 

Başkasına anlatılamaz derdim

Beni kimse anlamaz derdim

Ay ışığı düşmüş yoluma

Ve yollar çıkmaza varmakta. 

. 

Yolunu kaybetmiş yorgun denizciyim.

Sahildeki insanların kahkahalarında insanlık aramaktayım. 

Gözlerimi denize daldırmış 

Balıkçıllara yem olan 

Yaşamaktan bihaber yaşayan 

Balıkları bazı gülerek bazı ağlayarak düşünmekteyim. 

Denizin dalgasında yığın yığın insan cesetleri

Balıkların pullarında kanlar

Karşı kıyıda partiye hazırlanan insanlar

İçimde dünden kalan bir nefret

Rüyalarımda çaresizlik tiksintisi 

Vehme düşen zihnimin hazin çırpınışları 

Gemimin bütün yükü bunlar. 

Dümeni göğe doğru çeviriyorum

Kelimelerle göz boyamak 

Mistik bir hava solumak 

Ya da meşhur bilinmezi bilmiş gibi davranmak için değil. 

Kaybolan yolumu sularda değil 

Göklerde bulduğum için. 

Ben şu Akdeniz deryasında

Yolunu kaybetmiş yorgun denizciyim.

Kağıdımı tuzlu sulara bırakıyorum.

Hayallerini silgisiz yazabil diye.

Çizdiğin resimlerle güne başla

Dinlediğin müziğin sözleri hatırına

Kapısını araladığın hedefini unutma! 

Bende geçtim sık ağaçlı ormanlardan

Hissettim bir ağaca balta vurulduğunu

Duydum uzaktan kahkahasını maymunların 

Bir faredir cüssen ; pençesinde aslanların , 

Gün gelecek aslanlar ava düşecek 

Sense bir faresin yardım dilediği  aslanların. 

Zamanı durdurup boşuna gitmedin 

Yolcusuz, konaksız yollarda.

Taşıması ağır bir yük olan zamana rağmen 

Girdin Bir dönem yoğun bakıma.   

Varsın ayağına takılan bininci taş olsun

Yoldaşındır köhne sisteme meydan okuyan umudun. 

Körü körüne atma adımlarını 

Kelimelerinle ziyalar saç 

Annenin kolunda geçirdiğin günleri unut

Şimdi tahta masaların koynundasın

Tahta kurularına yem olmamalısın. 

Bir düşün nedir seni burada tutan

Yalnız kütüphanelerdedir başına takacağın taç. 

Ne Mecnunusun bu yolun ne Leylası 

Seninkisi çaresiz bir meslek icrası 

İzdivacın vardır soğuk sıralarla

Gözlerin onlardan başkasına bakmasın 

Meşgul olmasın kalbin ait olduğun mekanlarla.

Oksijen tüpünü tak ve dal hayat adlı okyanusa. 

Sana kağıt kalem alacağım genç insan, 

Müsvedde diplomalarını yazasın diye. 

Seni üzmüştür belki bu ifade. 

Lakin vakit artık gelmiştir genç insan

Hayalleri hayata çevirmenin 

Doğruları masaya yatırmanın

İlmi okulda değil 'içimizde' aramanın. 

Yürüyor başı eğik saçları darmadağın

İrkildi kalın bir ses duyunca uzaklarda 

Bir adam bağırıverdi bu ölüyü yıkayın!

Umursamadan devam etti yürüyüşüne

Dağıldı sisler içindeki duygular gibi

Sokak lambaları ışıldadı gündüz gibi

Gözleri kamaştı uyanmayı istemedi. 

Bülbül öttü  yüzüne seher yelleri vurdu

Kaybettiği kimliğinin mezarında durdu

Fatiha okuyacaktı kelimeleri unuttu. 

Güneş tepeden yaktı acılı geçmişini 

Artık anlatamazdı kimselere derdini

Kuruyan boğazını elemle  ıslattı 

Bu sefer de güneş kanlı derisini yaktı

Yanan bedeniyle açılmış mezara yattı.