Başkasına ayıp etmemeye çalışırken niye hep bana ayıp ediyorlardı.

İnsanların gözünde bu kadar mı değerim yoktu?

Niye gözyaşlarımın sebebi oluyorlardı.

Sıkıldım, bunaldım.

İnsanların beni ikinci planda tutmasından bunaldım.

Bana değer veren niye hep tek benim.

İnsanlar beni harcarken ben niye hep onlara fedakarlık yapıyorum.

Eğer gerçekten bana değer veren biri varsa niye böyle hissetmeme izin veriyordu.

Çekip kurtaracak gücü yok muydu?

Niye ben yazmaya mahkum edilmiştim.

İnsanlar beni rahatça kullanırken ben birbirlerine kızmasın araları bozulmasın diye kimseye anlatmayıp içimde biriktirip sonra niye yazıyordum. 

Bana değer veren tek şey yoksa yazmak mıydı?

Artık o kadar biriktim ki kimsenin sorun etmeyeceği şeyleri sorun edecek hale geldim ve kimse bunu fark etmiyor.

Ben buradayım. Hayatınızda bir yerin de ben de varım. Beni de fark edin artık çünkü ben çok sıkıldım.

Birilerinin beni fark etmesine ihtiyacım var görmüyor musunuz?

Birinin elini bana uzatmasına çok ihtiyacım var. 

Artık ağlamak için geceyi beklemiyorum çünkü siz bana her saati gece yaptınız ve bunu görmemek için gözlerinize perde indirdiniz.

Ben size çok değer verdim ve karşılığında istediğim tek şey değer görmekti.

Fakat siz mutsuzluğa mahkum ettiniz beni.

Mahkum ne demek onu bile bilmeyen kızın yaşamı bu muydu?

Mutsuzluk mu?

Bir keresinde bana biri doğmadan önce hayatımızı izliyoruz ve eğer istersek dünyaya geliyoruz demişti.

Belki gerçek bile değildir bilmiyorum ama o zaman ona inanmıştım.

Eğer ben bu hayatı izlediysem niye istedim gelmeyi...

Eğer seçim sunulduysa neden acı çekmeyi istedim?

Görünmez biri olmak niye istedim?

Bir, iki, üç...

Bir güz daha geçti.

Dört, beş, altı...

Bir yaz daha sona erdi. 

Ben büyüdüm ama ruhum çocuk olmak istiyorum diye feryat ediyor. 

Elindeki bebek ile saf bakışlarımı odamdaki dolapta gezdiriyorum.

Daha o dolap ne güçlük ile kazanıp alındığını hesap yapacak bilincinde değilim. 

Altı, yedi, sekiz...

Büyüyorum daha büyümek ne demek bilmiyorum.

Üstüme fazla yük biniyor. 

Sorumluluğum artıyor...

Bunu istiyormuyum diye kimse sormuyor. 

Oysaki ben daha oyuncak bardağıma su koyup kahve içiyorum. 

Büyümek istemiyorum fakat etrafım büyükmüşüm gibi davranıyor...

Nasıl yani? Ben artık büyükmüyüm.

Dokuz ve on...

Üstümdeki ağırlık beni boğuyor.

Annem artık benimle olgun biri ile konuşuyormuş gibi konuşuyor...

Onu anlamak istemiyorum. Dediği şeyleri duymak istemiyorum.

Hayatın bu yükünü istemiyorum.

Ben bu yükü kaldırmak için çok küçüğüm.

Kimse kabul etmesede ben daha çok küçüğüm...

Her masalın sonundaki gibi...

Bir tanesi hayallerimeydi. Bir tanesi umutlarımaydı. Sonuncusu ise hayatımaydı.

Hayalleri için çalışıp, umutları sayesinde ayakta duran iyi karakterleri, iyi yapacak bir kötü karakter gerekirdi çünkü hep. 

Çünkü masal yazarı biliyordu... Güzel kardeş olmasaydı, çirkin kardeş bilemeyecekti çirkin olduğunu...

Gerçi o masalın kötü karakteri çirkin kardeş miydi yoksa günümüz güzellik algısına uymadığı için çirkin lakabını takan halk mıydı kötü karakter?

Mesela güzellik algısı çirkin dediğimiz karakter gibi olsaydı bu sefer kötü karakter güzel dediğimiz karakter mi olacaktı. 

İyi karakteri var eden kötü karakterken niye üç elmanın bir tanesi o değildi ki...