EdebiyatBlog & Online Blog Makale Kurgu Yaz Oku & Fatma Delice https://edebiyatblog.com/rss/author/fatma-delice EdebiyatBlog & Online Blog Makale Kurgu Yaz Oku & Fatma Delice tr-TR © 2021 | EdebiyatBlog® | Tüm Hakları Saklıdır. Bilinmezlikte Kaybolmak https://edebiyatblog.com/bilinmezlikte-kaybolmak https://edebiyatblog.com/bilinmezlikte-kaybolmak Uzun süredir elinden kalemini düşürmeden defterine bir şeyler karalıyordu. Çizdiği resimleri teker teker önüne dizmeye başladı. Derin bir nefes alıp önünde duran resimleri birleştirmeye, bir anlam çıkarmaya çalışıyordu. Nedenini bir türlü anlamadığı için sürekli boşluğun, karanlığın, belki de sonsuzluğun resmini çizmeye çalışıyordu. Elleriyle sakallarını çekiştirmeye başladı. Her zaman onun için bir anlamı olan bu resimlere bir anlam veremiyordu. Tekrar ve tekrar bu resimleri ilk çizmeye başladığı anı düşündü. O gün bu resimleri çizmeye iten sebep neydi? Bir yakınının ölümüne şahit olduktan sonra böyle resimler çizmeye başlamıştı. Evet bu ölüm onu üzmüştü, hatta yaralamıştı ama bu, genç adamın acıyla ilk tanıştığı an değildi. İlk tanıştığı acı sayesinde renklerin solduğuna şahit olmuştu. O çizdiği tabloya da bu ismi vermişti. Renklerin soluşu. Her acı onun daha da olgunlaşmasına neden olurken aynı zamanda her acıyla daha iyi şeyler çizebildiğini fark etmişti. Bu seferki ölüm ona yokluğu, hatta boşluğu anlatması gerekirken neden kaybolmuşluğu fısıldıyordu? 

Kaybolmak onun için ilk defa bir şeylerin eksikliğini anlatıyordu. Ama en çok kendi kalbinde kaybolmayı ifade ediyordu. Gidenin giderken sizden bir parça götürmesi kaçınılmazdı. Ama geride kalanlarla bir şekilde idare etmek zorundaydı insanoğlu. İşte genç adam o gün bu düşüncelerle kaybolmuşken çok sonra fark edecekti sarılacak bir omzu daha kaybettiğini.

Arkada çalan şarkıda ise o anda şu sözler çalıyordu:

"Kimbilir kaç yüzyıldır sarılmamış kolların?

Sisliyidi kirpiklerin ve gözlerin yağmurlu.

Yorulmuşsun, hakkını almış yılların." 

]]> Wed, 11 Aug 2021 21:05:14 +0300 Fatma Delice Yazarak Var Olmak https://edebiyatblog.com/yazarak-var-olmak https://edebiyatblog.com/yazarak-var-olmak Öylece başını alıp gitmek istiyordu uzun zamandır... Oysa her defasında adı gibi biliyordu yüreğindekileri de yanında götürdüğünü. Hergün güneş doğup batıyordu. İnsanların arasından geçerken ne kadar da görünmezdi. Kimse bakmıyor kimse seslenmiyordu. Varlığını kanıtlayacak hiçkimse yoktu görenler de bir rüzgar gibi gelip geçti diyeceklerdi. Herkes hayatına olağanca hızıyla devam ederken o birkaç satır karalamak isteyecekti. Yazmak onun için acı mı veriyor yoksa içindekilerin savrulup gitmesini mi sağlıyordu ? Bir türlü anlamıyordu. Son okuyucusu da onu terk edip gittiğinde yazmak onun için bir eylemden ibaret olarak kaldı. Anladı ki yazmak aynı yerden yaralanan insan için atan bir kalpti. Anladı ki insan en güzel yazdıklarıyla yüreğine dokunabiliyorsa anlaşılırdı.

]]> Mon, 02 Aug 2021 21:20:17 +0300 Fatma Delice