Yalnızlık, saklanmaktır.

Yalnızlık, bir şeylerden bertaraf etmektir.

Ve yalnızlık, sahte kahkahaların havada uçuştuğu bir yer değil, acıların samimiyetinin baş gösterdiği o noktadır.

Korkmamalı insan, yalnızlıktan. Korkmamalı ki, kendine dönebilsin ve kendini bir gün tam anlamıyla duyabilsin. O yüzden korkmuyorum yalnız olmaktan. Sadece tek istediğim bazı zamanlarda anlaşılabilmek. Yanımda olacak olan insanların tek bir kez olsun gerçekten tüm kalbiyle yanımda olmasını istiyorum artık. Ki bence her birimizin de istediği budur. Çünkü hayatta öyle şeyler yaşıyoruz ki, artık yalnızca ufak da olsa bir samimiyet istiyoruz. Bence bu çok zor olmamalı. Birisini görebilmek, anlayabilmek ve onu hissedebilmek bu kadar çetrefilli olmamalı. 

Umuyorum ki, bir gün hissedilebilir ve az da olsa anlaşılabiliriz. 

Yalnızlıktan korkmadan da nefes alabiliriz bu yolculukta umarım. Bazen kendimize dönmenin en iyi ilaç olabileceğini görebiliriz umarım...

"Anlaşılamadıkça gizleneceğimiz tek yerdir, kendimiz..."

Koskocaman bir dünyada seslerimizi duyurabilmek adına çırpınıyoruz yıllardır. Biri bizi görsün, duysun ve anlasın diye yırtınıyoruz adeta.Bir kez olsun içimizde kor bir alev gibi büyüyen o sessiz çığlıklarımızı birileri duysun istiyoruz. Sadece bir kez anlasınlar. Sadece bir kez...

Anlaşılmak bu kadar zor olmamalı lakin böylesine birbirimize sağır olduğumuz bu evrende ne yazık ki anlaşılmak sanıldığından bile daha sancılı. Ve her geçen gün daha da acılı oluyor anlaşılamamak.

Ne acılı bir olay değil mi, anlaşılamamak?

Ne acı böylesine yaşamaya çalışmak ve ne acı ki, hala daha birilerinin bizleri anlayabileceğine umut etmek...

Çığlıklar hiç sessiz olabilir miydi?

Hiçbir feryat sessizce yankılanır mıydı?

Oluyordu. Bu yaşamda ne yazık ki her bir çığlığımız dönüp dolaşıp kendimize geri geliyordu. Çünkü duyulmuyor ve bir başkası tarafından hissedilemiyorduk. Çünkü herkes, sadece kendi söyledikleriyle meşguldü ve bir başkasının ağzından neler çıktığını kimse umursamak istemiyordu. İşte sırf bu yüzden çığlıklarımız kendi içimize akıyordu.

"İçimde beni yiyip bitirenleri yine kendime anlattım. Çünkü anlatsaydım eğer yine anlamayacaklardı..."

Kalbim sanki bana ait değilmişçesine atıyordu. Göğüs kafesime sığmıyordu sanki bu yürek. Bunu en derinden hissedebiliyordum. Bu duygu öyle bir şeydi ki, hem acı hem de mutluluk yaratabiliyordu kişide. 

İnsan yıllardır korkarak kaçtığı şeyin onu yakaladığını görünce aslında o kadar da korkacak bir şey olmadığını fark edebiliyordu bazen. Çünkü bu his, insana yaşadığını da hissettiren şeydi aslında. 

Sevmek zordu çoğu insana göre çünkü sevmek acıtıyordu. Kanatıyordu yaraları ve insana en derin hisleri bırakabiliyordu lakin yine de sevmenin o güzel hissine kapılmak istiyordu insan bazen.

Kısacası, sevin ya. Bazen ne kadar can yaksa da sevmek, hayatınız da bir kere sevin. Sonunda ne olacağını hesaba katmadan ve korkmadan hissedin bu duyguyu. Çünkü yaşam o kadar kıymetli ki, bazen çoğu şeye geç kalabiliyoruz. Bu yüzden cesur olun ve sevin. Çünkü kalbinizde o duyguyu hissetmek bile birçok şeye bedel...

"Yolun sonundaki ayrılığı düşünmeden an'a odaklanın ve yüreğinizin sesini dinleyin..."