''Ne için şiir yazılır?''

Bazen çiçeğ bazen böceğe dedim.

Tekrar sordu;

'' Peki kim için şiir yazılır?''

Bazen gelene bazende gidene dedim.

Derin bir nefes alıp tekrar sordu;

''Şiir yazacak mükemmel biri nasıl bulunur?''

Sevgin mükemmelleştirir insanı, insan değil dedim.

Ona o kadar aşıktım ki;

Sevgilim arayışların boşuna senin, 

Önce kendini bulman gerekiyor diyemedim...

                       
                                                    -M. Erguvan

İyilik ve kötülük tartısında ikisine de,

bir adım kadar yakınım.

içimde acı çeken kız çocuğunun ateşiyle,

dünyanızı tek nefesimle yakarım.

Öfkem bağırarak yardım ister,

Sukunetim santim santim onu işler.

Aralarında çaresizlikten susarım.

Şimdiyi geçmişi ve geleceği.

Ayrı kefelere koyarım. 

Ama unutulan şey 

bende bu toplumda yaşayan bir İNSANIM!!!

                                                            -M.Erguvan

Atılmış kağıt parçaları etrafa,

Çöp kutusu bile çok görülmüş onlara,

Ne yazıyor üzerinde hangi hatıra,

Ağlamış mı bir kadın yazarekn mektuba.

Saçlarını kesmiş mi göz yaşlarıyla.

Ona anlatamadıklarını anlatmış mı?

Kalabalıklar içinde günden güne yalnızlaşmış mı?

Yoksa yasak diye adını bile yazamamış mı?

Kavgalar kazanılmış mı hiç aşkalarda.

Unutulmuş mu dokununca başka kadınlara.

Sabahsız gecelere yakılmış mı bir sigara.

Cesaret edilmiş mi açıp bakmaya sayfalara.

Takılı kalmış kafası hala aynı anda,

Ne ilerisi için yaşıyor ne gerisi için, 

Anlatamayacağı bir yük taşıyor,

Ve tek bir tarih zihninde dönüyor.

3 mart ve artık geri dönüşü yok 

                                             çok iyi biliyor.

                                    -M. Erguvan

Gidişin, bir başkasını sevişin, 

Bizim şarkılarımızı onunla dinleyişin,

Benden esirgediklerini ona verişin,

Ama en çok seni düşünmek üzüyor.

Öyle bir yalnızlıkki tarih yazıyor,

Zihnime senli düşünceler kazıyor,

Yaşanılamayan her şeyi kadehelre koyup,

Berduş gibi yudum yudum içiyor.

                                                       -M. Erguvan

Bir kalıba sığmayan içimdeki sancıları,

Zamana ve sayfalara sığdırmaya,

 Çalışan bir acizim.

Hakikati görüyorlardır belki, 

Birgün de olsa bilinmez, 

Yahut kabul görmez kalemim.

Ancak ben sevmeyi sevilmeyi,

İnsanı yine insana anlatmayı çok istedim.

                                                                         -M. Erguvan

Yağlı boya ile resmi yapılmış,

Sanki dünyanın tüm renkleri onda toplanmış.

Üzerinde ruhu kadar beyaz bir elbise,

Yüzünde etrafındaki savaşlara,

Meydan okyan bir gülümseme.

Tüm vücut hatları bıçak gibi keskin çizilmiş.

Sanki ressam çizerken yüzünü eli titremiş. 

Anlatacakken tarihin en vahim savaşını,

Şimdi ona bakarken veriyorum en vahim sınavımı. 

Adına aşk, tutku, sevda denmiş,

Yüzyıllar boyu hakkı yenmiş.

Ne zaman ki biri içinde bu duyguya son verirmiş,

İşte o zaman yeryüzü, gökyüzü ve tüm dünya,

Bu resmi çizenlerden renklerini geri istermiş.

                                                   -M. Erguvan

  Verilen aşırı tepkilerin yaşanılmış travmaların atlatılamayan acıların belirli bir sürecin ardından insanın iç dünyasında endişe ve paniğe dönüşmesi ve ardından gelen hırçınlığın bir sonucudur korku. İnsanın bilinç altında bu durumu bilmesine rağmen kabullenememesi ise o korkunun ön planda olup yaşamını şekillendirmemesi için beynimizin almış olduğu bir tebdirdir. Ancak insanların bu süreç ve sürecin getirdiği sorunlara karşı tahammülü gün geçtikçe azalmakta taki aynı süreci kendileride deneyimleyene kadar. 

 Bu tahammülsüzlük hayata karşı güçlü bir birey olmaya çalışırken ben merkezli bir birey olup insanların varlıklarını göz ardı etmekten kaynaklanıyor. 

   İlk adımı ise; ilk okulda bizlerden farklı olan akranlarımızın farklılıklarıyla dalga geçmenin çocukça bir şaka gibi göründüğünde bir yetişkin tarafından da bu duruma müdahale edilmediğinde ve bu bir döngü haline geldiğinde ruhumuza ilk kara lekeyi atmış oluyoruz.

    İkinci adım ise; ergenlikle beraber kendimizi kanıtlama çabasına girmemiz ve arkadaş ortamında bir yer edinmek istediğimiz dönemlerde yanlış olduğunu bilmemize rağmen yaptığımız güç gösterileriyle ruhsal ve bedensel olarak verdiğimiz zararlarla ben merkezli bir karakterin temellerini oluşturmuş oluyoruz ve bu durum artık bizi taktir edilme ve beğenilme adına insanlara zarar verebilecek bir zorbaya dönüştürmüş oluyor.

   Üçüncü ve son adın: çocukluk ve ergenlik dönemlerinde baskın bir ortamda gelişim gösterip hem karakter hemde başarı elde edemeyen insanların tek başarısı olan iş hayatlarında gösterdikleri başarı ile çevresinde bulunan insanlar üzerinde baskın olma çabası ve mobing yaparak tek söz sahinin kendilerinin olduğunu göstermeye çalışmaları ile artık daha tehlikeli hale gelmeleri ile kendi mutsuzluklarını çevrelerine yaymaları ile sonuçlanıyor. 

Taki birgün kendi sınırları aşılana ve korkuları tetiklenene kadar…

Duyuyor musun? yükseliyor tüm sesler,

Masa etrafında toplanılmış,

Paylaşılıyor mutluluklar dertler.

Neden sahte geliyor artık,

Bana verilen tüm sözler,

Manolya kalp aşık olunca,

Akıl divane oluyormuş meğer.

Büyük sözler yutulup,

Unutulmazlar unutuluyor.

GÜNEŞ,

Ay ve tüm yıldızlar birleşse de, 

O gelmeden doğmuyormuş meğer. 

                                                    -M. Erguvan

a

Sustuğun yerdeyim.

Bana bir yabancı gibi baktığın yerde,

İçime işlerken sevgin,

Betonlarımı deldiğin yerdeyim.

Gelmeyeceğini ve tekrar, 

Sevmeyeceğini anladığım yerde,

Sustuğun yerdeyim. 

                                    -M. Erguvan

Mevsimlerden kış aylardan Şubat, 

Gece saat bir bilemedin iki, 

Öyle soğuk bir hava var ki.

İstiklal evsizleri bile terk etmiş şehri.

Atkım ve beren yüzümü örtmüş,

Sensizlikten gözümün feri sönmüş,

Oturduğumuz banklara kalbim gömülmüş.

Doğruymuş tüm söylenenler,

Bir yüreğe aşk en büyük lütuf, 

Bir yüreğe aşk en büyük yükmüş.

                                                         -M. Erguvan