EdebiyatBlog & Online Blog Makale Kurgu Yaz Oku & Mavifrezya

18.07.2022

Mavifrezya — Mon, 18 Jul 2022 14:20:09 +0300

Sensizliğin üçüncü gününe hoş geldin sevgilim. Dün düğüne gittim, cenazeden halliceydi. Aklımda dönüp duran yalnızca bizdik. Hareketli şarkılar, kahkahalar atan insanlar cellatı oldu düşlerimin. Derin bir umutsuzluk peydah oldu yüreğime. Bize mutluluğu çok gördü hayat dedim kendi kendime. Kader kazandı, biz utandık. Çok bir şey istemedim ben hayattan. Sade beyaz elbise içinde seni beklesem ve siyahlar içinde sen beliriversen karşımda. Hayata söven şarkılar eşliğinde dans etsek, sigara içsek beraber yıldızlara bakarak ve mutluluğu hediye etsek geceye ağlayarak.

Buğulu camlar, buğulu gözlerle eşdeğer

Ve sen sevgilim

Bir gece ansızın

Buğuların arasından gülümseyerek

Gel

16.07.2022

Mavifrezya — Sun, 17 Jul 2022 11:30:40 +0300

Bugün yokluğunun ilk günü. Usul usul esiyor rüzgar, ağaçlar habersiz gidişinden. Bulutlar tutturmuş bir cenaze marşı, söyleniyor; umutlar adımladığın yolda biçare. Bir kere kokunu kokunu duydum, yeminler doladım ya parmaklarıma; sadece ismin yazılı şiirler mühürlendi alnıma. Özledim. Akıl hastanesinde çarşafıyla düğüm atan kızın ölümü özlemesi gibi özledim seni. Bu şehir adım attığın her yere çiçekler ektirmeli. Seni ve yalnız seni sevmeli tüm gezegenler; kaderim yalnız seninle bitişmeli.

Yazın ortasında üşüyen kar tanesi

Biraz hüzün, birazcık dalga sesi

Bana kaderin en büyük cilvesi

Yalnız sensin, bir tek sensin sevgili

İçimi Dökme Sanatı

Mavifrezya — Wed, 02 Feb 2022 15:01:27 +0300

Hava olabildiğince kasvetli ve uçmuyor artık kuşlar. Zaferler elde etmek istiyorum bunca kasvetin arasında. Seni bana getirebilecek, kokunu bana yeniden bağışlayabilecek zaferler. Hatırlıyorum her şeyi. Her şey dün gibi aklımda. Bana sarıldığında içimi yerle bir eden o masum duygu yitip gidiyor günden güne. Kilometreler geldim senin için. Biraz daha gözlerinin içine bakabilmek içi durdurmaya çalıştım saatleri. Olmadı. Her şey bir gün bitmeye, yitmeye mahkumdu çünkü. Beni çok sevdiğini düşünmüştüm. Senin de benim gibi beraber olmadığımız bir dünyada yaşamak istemediğine dair senaryolar uydurmuştum kafamdan. Gerçek olma ihtimaline tutunup katlanmıştım sana. Asla gerçekleşmeyeceğini anlamam aylarımı aldı. Bu zamana kadar hep kuruntuların kölesi olmuş ruh hastası bir kız rolü biçildi bana. Öyle biri olmadığımı haykırdım ama inanmadılar. Ne zaman ki neyi anlatmaya çalıştıysam gerçekleşti o zaman düştü insanların maskeleri. Bana biçtikleri roller kendi iğrençliklerini gizlemek istedikleri içindi. Çok karmaşık oldu bu. Biraz daha açık anlatayım. Biri vardı canımdan çok sevdiğim. Çok eski bir zamandı. Kardeşim dedi ben ona o kızla senin aranda bir şey var dediğimde. Ruh hastasısın sen dedi bana. Ne zaman ki nikah masasına oturdu o kızla o zaman düştü yüzü. Saklanmak için söylemişti kardeşim yalanını. Senin ondan ne farkın kaldı şimdi söyle bana? Kim kaldıysa eskilerinden yazmışsın gönül defterine ve sorgulama hakkı tanımıyorsun bana. Bunları yaşayacağımı adım gibi biliyor ve gerisini görebiliyorum gözlerinde. Sevgisizliğinin hançerlerini saplarken bana nasıl verebiliyorsun yüreğini o kızın ellerine? Benim için özlemek böyle bir şey işte demiştin önünü arkasını getirmeden. Beni özlediğini sanıp umut ışıkları yakmıştım içimde, aptalmışım. Sevilmediğimi kabul edemeyecek kadar aptalmışım. Şimdi ben sana söylüyorum. Zehirli sözlerime kanma. Benim için de özlemek böyle bir şey işte. Sana anlatsam anlamazsın, dinlemezsin bile. Ben bu sözün altına milyonlarca şiir yazabilirken anlamı olmayan cümleler diye düşünürsün aklından. Bense günden güne yokolurum şimdiki gibi. Sende harcadım ben bütün sevgimi. Diğerlerine yer kalmadı kalbimde. Bir gün seni içimde öldürdüğümde dönüp bakmayacağım bile kabrine. Eski bir nefret olarak kalacaksın ve sana söz veriyorum bir gün çok pişman olacaksın.

29 Eylül Sabahı

Mavifrezya — Sat, 29 Jan 2022 18:37:06 +0300

29 Eylül sabahı sevdiğim adamın kollarında ölü bulundum. Özür dilerim çığlıklarının arkasına saklanmış nefreti delip geçerken bedenimi çoktan tek etmiş ruhumu, gözyaşları kireç beyazına dönmüş yüzüme damlıyordu. O yeşil gözlü bir caniden başkası değildi. Bir eli ensemin altındaydı. Düşmemen için kavrıyordu sıkı sıkıya sanki düşsem canım acıyacak, yaralanacakmışım gibi. Diğer elinde tuttuğu tabancası bile lanet okuyordu ona, haberi yoktu. Sevgi diye bahsettiği şeyin benim kalbimi durdurduğundan haberi yoktu. "Ne yapacaksın, ne yapabilirsin?" diye meydan okumuştum ona, elimdeki telefonu çekip almaya çalışırken. "Kimse olamaz benden başka." diye fısıldamıştı. Kimse yoktu. Bunu birine anlatmaya çalışsam yine suçlu çıkacaktım. Yine aldatıyormuş damgası yiyecek, yine iğrenç ithamların pençesinde can çekişecektim. "Sana anlattım." dedim dolu gözlerime eşlik eden çatallaşmış sesimle. "Sana anlattım yeşil, sadece arkadaşım. Milyon kez kontrol ettin, neden böyle yapıyorsun?". Gözlerini bir süre benim son kez göreceğim gökyüzüne kilitleyip belindeki silahına sarıldı."Tek kurşun var içinde." dedi gözlerime nefretle bakarken. "Ya telefonunu bana vereceksin ve hiçbir şey olmamış gibi yolumuza devam edeceğiz, ya da burada toprağa ait olacaksın."" Vermeyeceğim." dedim alnıma dayalı silahla bakışırken, "Senin kazanmana izin vermeyeceğim."" Sen bilirsin." diyip tetiği çektiğinde etrafa akbabalar misali derin bir sessizlik üşüştü. Sessizliği parçalayan tek şey acımasız namlunun çığlığıydı. Ben 19 yaşında, hayat kurtarmak için canını dişine takıp okuyan genç bir kızdım. Bir 29 Eylül sabahı beni sevdiğini sandığım bir caninin kollarında ölü bulundum. İzbe bir sokak, siren seslerine karışmış bir kalabalık vardı. Öldüren o, döven o, hayatımı zindana çeviren yine oydu. Gazeteler kıskanç sevgili cinayeti diye yazdı. Hakim cinnet bahanesinin arkasına sığınarak ceza indirimi verdi. Herkes beni sevgilisini aldatan kötü bir kadın olarak tanıdı. Bana tek kollarını açan öldürüldüğüm caddede duyulan mis gibi toprak kokusuydu. Adalet bir tek yerin altında geçmiş, adalet bir tek yaradanın nezlinde gerçekleşmişti

Kazayla Ölmek

Mavifrezya — Fri, 28 Jan 2022 00:29:02 +0300

Ölüm kalbimi ele geçiriyor gitgide. Minik bir kızın çığlıkları yankılanıyor kalbimin her köşesinde. Bir trafik kazası gibi. Olay yeri güya güvenli ve paramedikler gelip kurtarmaya çalışıyor kazazedeleri. Oradaki siyah kodlu bir hastayım ben. Çabaya ihtiyaç duyulmayan ve öylece bırakılıp diğer hastaya geçilen. Olay yeri güvenli mi cidden? Kimse elimden tutmayacak mı ben öylece ölüp giderken? Nabız ve solunumu alınamıyor. Ruhuma bakın diyemiyorum. Orada bir yerlerde hala canlı birkaç parçam var diye haykıramıyorum. Anlatamıyorum kendimi. Kaybediyorum gittikçe son kalan ruh parçamı. Buraya kadar mıydı yani her şey? Siyah kod diyip bir ceset torbasına konmamı mı izleyecek herkes? Evet öyle mavi frezya. Sen de kaybedilenlerdensin artık. Her sene sadece bir gün hatırlanacaksın. Kimsenin en büyük acısı olacak kadar değer görmedin ve görmeyeceksin. Es geçilen bir hayattı seninkisi. Es geçilip yok sayılan, hatalarla dolu bir kadınsın. Ölüm en çok da sevilmemenin kendini hatırlattığı zamanlarda geliyor aklına, biliyorum. Seni ancak ben anlıyor ve en çok ben dinliyorum. Seni en çok ben seviyorum. Ben ölüme terkedilen ruhunum mavi frezya. İçimdeki cılız sesle tekrar tekrar konuşuyorum. Kimsem yok biliyorum. Yanıma yaklaşan görevliler alıyor bedenimi ve ceset torbasına koyup tekrar yaşatıyorlar bana karanlığı. Her gece onsuz uyuyamadığım karanlık şimdi beni korkutuyor. Üşüyorum. Vücudumda kendini belli eden ölüm katılığı var. Morarmaya başlamış parmaklarım neden hala yazmak istiyor? Bilmiyorum. Saçma sapan cümleler bunlar aslında. Birbirinden ayrı düşmüş kelimeler feryat ediyor benliğimde. Sayfalarca saçmalamak istiyorum. Boğaz ağrım oldukça belirgin ve beni kaza yerinden gerçek hayata çekiyor. Kulağımdaki müzik kendi kendime kalmamı istiyor. Düşüncelerimse kendi kendime kalırsam intihar edeceğimi söylüyor. Edemeyeceğimi biliyorum. Sadece bundan emin bile olabilirim. Haykırmak istiyorum fakat tahriş olmuş ses tellerim buna izin vermiyor. Son sözlerimi ruhuma ithaf etmek istiyorum: ' Seni seviyorum kayıp ruhum. Sırf sen varsın diye yaşıyorum.'

Kimsesizliğin Ezgisi

Mavifrezya — Wed, 19 Jan 2022 22:53:09 +0300

Yağmur yağıyordu. Bardaktan boşalırcasına değil de hüngür hüngür ağlarcasına. Ağlarını yalnızlığa atıyor ve her seferinde biraz daha hüzün tutuyordu. Derya kuzuları değildi bunlar. Bunlar hayatın keskin kırıklarıydı. Şişman, sivilceli ve ölüme aşık kız yağmuru izliyordu okul denen hapishanenin penceresinden. Dün gece yediği dayaktan ötürü ayakları tutmuyor gibiydi fakat biraz daha yağmuru izlemek için direniyordu çünkü yağmur onun yerine ağlıyordu. Omzunda ağlayacağı tek bir arkadaşı bile yoktu ki nemrut misali ifadesizlik takındığı yüzüne kimsenin bakmasını da beklemiyordu. Acılarını sakladığı bu maske onu hissizleştirmeye yetmiyor aksine yalnızlığını hatırlatıp harlıyordu alevini. Bir ihtimal daha olabilirdi diye geçirdi içinden. Belki birilerine anlatır ve birinin omzunda ağlardı. Belki bu derman olurdu fakat kimdi o kişi? Kimin cesareti vardı ki onun acılarını paylaşmaya. Acılarının yarısı bile yeterdi bir insanı yakmaya. Kimseye bu kötülüğü yapmaya hakkı yoktu. Kimsesizliğini çıkardı gönlündeki sandıklardan. Yağmuru izlerkem bir yandan da anlattı kimsesizliğine yalnızlığını. Tek sırdaşı o kalmıştı. Bir daha sandığa koymamak üzere çıkarmıştı kimsesizliğini ve bir daha olmayacaktı kimse onun kimsesi. Anlatacakları bir türlü bitmiyor, yağmur bir türlü dinmiyordu. Susmuyordu inadına ilerleyen akrep ve yelkovan. On dakikalık kısa bir ara yetemezdi ona. Her şeyi öldürmek istedi içinde ama o zaman kimsesizliğini de gömmesi gerekirdi. Kim dinlerdi o zaman onu ki? Saçmalıyordu. Zil çaldığında topallayarak sınıfa adımladı. Yağmur hâlâ yağıyordu. Orada bıraktı tüm kırıklarını. Yağmura tembihlemişti kimseye anlatmaması için acılarını. Yağmur dinlemedi ve bağır çağır haykırdı herkese. Yağmur kendini yırtarak yağdı ve duyurdu herkese fakat bunun acılar olduğunu anlayamadı hiçkimse.