Norm kavramı kelime manası olarak toplumların belirlediği kurallar bütünüdür. Bugün "normal" kelimesinin geldiği yer olarak da bilinir. Peki her toplumda genel geçer normlar bütünü nelerdir? Kılık kıyafetinden oturma ve konuşma biçimine kadar bireyi kalıplara sokarak düzeni sağlama ihtiyacı ilk neden gelmiş ve nasıl kabul görmüştür?

 Bugün bulunduğunuz toprakların normları inançları, tarihi, milli kimlik ve kültürleri sayesinde oluşmuştur. Hatta birtakım normlar yazılı olarak yasalarda yer alırken bazılarıysa yazılı olmayan "örf ve adetler" ismiyle toplumlarda yer bulmuş olup kültürlerini şekillendirme görevini üstlenmiştir. 

  Öte yandan bu normlar bütünü zamana ayak uydurmak konusunda sorunlar yaşamaktadır. Kimi normlar zamana ayak uydurabilirken kimisi zamanın gerisinde kalmaya başlamıştır. Bu nedenledir ki toplumlar özellikle son yüzyılda yaşanan fikri ve zikri değişimlerle geçmişten aktarılan normlar arasında uyumsuzluk sonucu "kimlik çatışması" ortaya çıkmıştır. 

 Bugün normlar bireylerin kimliklerini oluşturan temel taşlardan birisiyken zamana karşı duramayan birtakım normlar kişide ve toplumda kimliksel uyuşmazlıklara, ardından da çatışmalara sebep olmaktadır. 

 Bu noktada bireyin ve toplumun düşünmesi gereken ana sorunsal: Ögretileri ne kadar kimliğimin parçası yapmalı, bunu yaparken kendi istek ve seçimlerimizi ne raddeye kadar öne almalıyız? En nihayetinde bugün -toplumun geneline göre- radikal kimliklere veyahut fikriyata bürünenlerin hazin sonu toplumda ötekileştirilme ve dışlanmaktır.

   Keşke hiçbir hikâyem olmasa ya da benden beni anlatmamı ısrarla istemeseler diye içinizden geçirmişsinizdir, yalnız değilsiniz. Hikâyesizlik istemi, söylem yerindeyse kendi anılarından gerek anlatmaktan gerekse hatırlamak yükünden bıkmış insanların ortak talebi gibidir. Çünkü herkeste ortak bir kaygı durumu oluşur: Yargılanmak. 

 Yaşadıklarınızdan, aldığınız kararlardan, geçmişimizden yani sizi siz yapan ve bugün olduğunuz kişiyi sağlayan her ân başka gözlerin merceklerine takılır ve yargılarından süzülür. Artık anlattığınız kişilerin değer yargısına göre zihinlerinde yeniden şekillenirsiniz. Bu süreçte anlatıcı olan sizler için oldukça sancılı süreç olduğundan ötürü sözlerinizi ağdalı yahut ince eleyip sık dokuyarak seçersiniz ki iyi imaj bırakabileseniz diye. 

   Bu tatsız süreci her zaman, her yeni insanda yahut olayda yaşamak istemezsiniz ama insanlar doğası gereği de yargılamaktan vazgeçemezler yahut anlatmama tercihinize şüphelenerek bakılır. Geriye çözüm olarak - imkansızlığı nedeniyle çözüm olamayan- hikâyesizlik istemi kalır. 

   Bu istem, kelimenin tam manasıyla tükenmişlik sendromunun bir diğer boyutu gibidir. Çözülmesi olanaksız gibi görünen paradoks. Aslında herkes gibi anlaşılmak, yargılanmadan dinlenilmek ve verdiğiniz kararlara saygı duyulmasını istersiniz. Lakin insan doğası gereği bunları sağlamakta güçlük çeker bu nedenle bireyler kendilerini kabuklarına çekerek rahatlık alanlarından çıkmamış olurlar. Böylece hikâyesizlik istemi sağlanmış olur fakat yalnızlık oranı artar. 

   Bu hususta sizlere tavsiyem eğer yalnızken ya da daha az sosyalken mutluysanız yahut huzurlu atalarımızın da dediği gibi: Az insan çok huzur...

İnsanlık günbegün kaybolurken.

Gözümü kapatsam kapatamam,

Alacakaranlık geçmeye yakınken.

Dur desem duramam,

Vazgeçmek fıtratıma yakışmadığından.

Sevmek ruha lazım gelen

Lakin hatırımda kalamayacak kadar kısa.

Tende rengarenk izlerden hüzün tablom,

Bilmem kimlerden hatıra kalan.

Acı, suretimde şekil bulmuş 

Düstursuz ve bırakmaya niyeti olmayan.

Sus deseler susamam,

Korkuyu ezbere öğretirlerken.

Hakkı ise ancak rahmetle anan

Issız vatanımın aciz kullarından...

Kıvranışlarla dolu rüyalara.

Kimin neden olduğunu bile bilinmeyen

En derin karanlıklara doğru...

Bir zamanlar çocukların oynadığı 

Gölgesinde umutların yeşerdiği 

Neşe dolu diyarlardan

Toz duman olmuş döküntülere

Bir gece önce evim olan

Her akşam geçtiğim yoldan

Görmekten yüzlerini ezberlediğim insanlardan

Kan, revan ve gözyaşına...

Şimdilerde en zor bulunanın

Umut olduğu caddelerde 

Nefes almayı bırakanlarla

"İmdat!" Çağrısını duymayan vicdanlara 

Çoktan soğuktan donmuş bedenlerden

Sessizce ölümü bekleyenlere

Öte yandan koltuğundan kalkma niyeti olmayanlara 

Görmeyen, duymayan, bilmeyen insancıklara...

Suç, hata, eksiklik adına ne denirse densin Otis'in evreni bunu anlamaya ve kabul etmeye hazır değildi.

  Onun evreni, bir bahar sabahını andıran adeta Nevruz'u müjdeleyen cemre gibi renkli ve hayat dolu lakin tek başına yaşadığı bencilce belki de platonik diye adlandırılacak olan rüyaların rüzgarıyla yaşarken ansızın uyanması gerektiğini hatırlatan gerçekliğin yılmayan tok sesi Otis'i uyandırmaya başlıyordu.

  Büyümek mecburiyeti her küçük bedende vûkû  bulmak zorunda olan illet olduğu gibi Otis'i de es geçemezdi elbette(!) Sarsılmaz sanılan her ruh ve zerre bu sûrette adeta yeniden yapılanmaya maruz kalırken onun da kaçabilme şansı ne yazık ki doğal sûrette mümkün gözükmüyordu.

  Gel gelelim durum ne olursa olsun dürüst gerçeklerin kulağına fısıldadığı şeyi yadsıyamazdı: Vanessa onun arkadaş kriterine uyan birisi olmamakla beraber yalnızlığını kabullenemeyen zavallı Otis, var olan durumu kabul etmek bir yana dursun kendine bu hususta yalanlar söyleyip bunlara inanıyordu. Tâ ki -büyümek illeti durmadan bedeninde vûkû bulduğu için- bugüne kadar. Peki ya şimdi ne yapacaktı? 

       En nihayetinde geçenlerde eline geçen Orwell'ın Hayvan Çiftliği ardından 1984'ü aklına getirdi. Düşünce suçu... Bugünlerde adını sıkça duyduğu lakin bir türlü anlamlandıramadığı bu kavram ansızın aklına dank etti. Sınıfına doğru yavaşça adım atarken bir türlü selam veremediği Matt ve Denise ikilisinin yanı sıra geçmişini düşündü. Ona göre düşünce suçu insanlara doğru cevapları verememekti.
        Doğru cevap mı? Bunun üzerine hiç düşünmemişti. İnsanlar hangi durumlarda neleri duymak ister veya istemezdi..? Kafasını hızlıca sağa sola doğru salladı. Artık kendi evreninden çıkıp gerçeklere odaklanması gerekiyordu ki şu an önünde durduğu sınıf kapısı onu ister istemez germeye başlamıştı. Boş bulduğu bir sıraya yerleşirken Matt ve Denise'in yanından geçtiği vakit yüzüyle tebessüm ederek selamlamayı ihmal etmedi. Bu sene artık daha dışa dönük ve cana yakın olmak daha doğrusu arkadaş edinmek istiyordu.
       Aynı mahallede beraber büyüdüğü akranları ve Vanessa'ya karşın hiçbirini gerçekten yakın arkadaşı olarak göremiyor doğal olarak kendini yalnız hissediyordu. Sahi Vanessa'da yan sınıfına yerleşmişti. Her ne kadar dostu olmasını tüm ruhuyla isterken içten içe kabul edemediği çünkü bencil karakterli Vanessa'nın hiçbir zaman ona, en azından Otis'in bir arkadaşa verilmesi gerektiği kadar olduğuna inandığı, değeri vermeyeceğinin inkar halinde olsa bile farkındaydı. Elbette oldu olası suçu yahut eksikliği başkalarında ara(ya)mayan Otis, bunun da ceremesini kendisi üstlenmişti. Yine, yeni ve yeniden...

       Kavram ilk olarak Orwell'ın kitaplarında yer edinse de başkalaştırma yani ben ve ötekileri algısını oluşturma eğilimi insanoğlunun var oluşundan itibaren süregelen bir negatif özellik olmakla beraber bugünkü toplum ve kitlesel algı/değerlerin temelini de inşa etmiştir. Öyle ki bu temeller kimi zaman gerekliyken kimi zaman bireyi yaşamının sonuna sürükleyen bencilce düşünce ve eylemlerden oluşmaktadır. Peki, siz hiç başkaları gibi olmak zorunda hissettiniz mi?

        Cevap evet ise tebrikler siz de toplumun revâ gördüğü düşüncelerin veya eylemlerin dışına çıkmak istediniz yahut çıktınız ki bunun sonucunda ötekileştirmeye maruz kalmaktan korktunuz yahut kaldınız. Öyle ki bu kavram bir zamanlar nice toplumlarda şairlerin, sanatçıların hatta bilim insanlarının hayatlarına acımasızca son veren cahilliğin bir kavramda vuku bulmuş halidir.

       Bir zamanlar edebiyatımızın en büyük tartışma konularından olan 'Sanat sanat için midir yoksa toplum için midir?' Sorusunu tartışmak yerine sanat yahut birey özgür müdür?

      Toplumsal ötekileştirme/dışlama varken hatta düşünce suçu bugün adını başka terimlerle daha legal dayanağa oturturken cehaletinden bir şey kaybetmediği hâlde düşüncelerin en net vuku bulduğu sanattan daha doğrusu özgür sanattan söz etmek mümkün müdür? Sorusunu sorduktan sonra bireylerin satır araları yerine satırlarını daha fazla düşünce suçlarıyla doldurduğu öyle ki bu kavramın lügatlardan yok olduğu bir geleceğin distopyan mitle eşdeğer olduğu gerçeğinin verdiği acıyı anlayacak geleceklere erişilebilecek midir?

  Otis normalde içe dönük ve insanları gözlemlemekten keyif alan bir karaktere sahipti lakin artık genç bir kız olduğuna göre hayatında bir şeyleri değiştirmeli ve kendini en başta kendine sonra evrene, onun için en önemli olan nokta, ailesine kabul ettirmeliydi. Bu yüzden içe dönük yanını azaltmalı ve hayat sahnesinde yönetmen masasından kalkıp oyuncuların arasına karışması gerektiğini düşünüyordu ki bugün okula girerkenki meydan okuyucu sözlerinin altında bunlar yatmaktaydı. Tâbi, haklılığı yahut doğruluğu ilerleyen hayat sayfalarına düşen mürekkepler sayesinde öğrenilecekti. Kim bilir naif Otis'i hayatta ne gibi serüvenler bekliyordu...

      Öğretmenler okulun ilk günü sebebiyle birtakım açıklamalar yaparken henüz gerçek manada arkadaşı olmayan Otis'in aklında arkadaş edinme gayesine ek olarak kulağına ilişen öğretmen açıklamaları vardı. Heyecanlıydı, oldukça heyecanlı. Öyle ki uzun süredir varlığını hissetmediği kalbi fazladan mesai yapıyor ve beynine delicesine çalışması için gereken desteği sağlıyordu. Bu yüzdendir ki Otis bu duyguya tutulmuştu, heyecan... Onu yeniden var olmaya iten ve varlığını hissedebildiği yegâne duygu.

       Kafasının içinde düşünceler devasa bir gürültü oluştururken gözü insan kalabalığı arasında birisine takıldı. Matt McKenzie..! Hep benzer sınıfları hatta sıraları paylaştığı yegâne rakibi. Bir de itiraf edemese de sevdiği bir arkadaşı. Bu sene sanki onda da bir şeyler değişmişti. Kim bilir belki de Otis'in beyni o kadar çalışıyordu ki şuan sanrılar görmeye başlamıştı. Evet, kesinlikle bu yüzdendi! Durum ne olursa olsun bu yıl da oldukça çekişmeli geçecek gibiydi çünkü yine aynı sınıftalardı. Nereden mi biliyordu? Az önce Matt ve yakın arkadaşı Denise aralarında konuşurlarken işitmişti. Anlaşılan bu sene de ona katlanmak zorundaydı. 'En azından tanıdık birilerinin olması iyidir.' Diye düşünmeden de edemedi düşüncelerinde bocalayan Otis.

       Ne yazık ki oldu olası yavaş kanlı bir insandı. Bu yüzden birçok insandan sayısız eleştiri almıştı ama ne yapabilirdi ki ne kadar acele ederse o kadar işler sarpa sarıyordu. Geçenlerde televizyonda izlediği bir gezi belgeselinde gezgin Tayvan'da idi. Oranın yerel ve herkesin dilinde olan bir deyişinden bahsediyordu gezgin. Deyişe göre 'Ne kadar acele edersen et her şey olacağına varır.' İdi.

       Otis bu sözü duyduğundan beri zihninde yankılanır olmuştu ve bugüne kadar acele ettiği yahut aceleye getirdiği her şeyi düşündü. Haksız bir deyiş değil gibiydi. Ki bugün yine bu yüzden elinden geleni yapsa da kendini hırpalamaması bu yüzdendi.
       

       Otis'in gittiği ortaokul ilkokulu ile tek binada yapılanmıştı. Bu nedenle en azından değişim korkusu yaşamayacaktı çünkü bugün ortaokul döneminin ilk günüydü. Ergenlik döneminin getirdiği hormonal değişim ve gelişimde sadece düşünceleri değil bedeni de bir karmaşa içindeydi.

       Üstelik okul formasının altına artık pantolon giyemezdi de. Çocukluğundan beri annesi onu erkek olarak beklediği ve istediği için erkek gibi yetiştirmiş bununla da kalmayarak giydirmişti. Erkek kıyafetleri içinde rahat ve tanıdık olan Otis için kız çocuğu forması, etek gibi kıyafetlere ve ürünlere alışık değildi, oldukça rahatsız hissediyordu. Annesinin yardımıyla bir şekilde giyinmiş olsa da adım attıkça bir yeri gözükecek yahut kıyafeti yırtılacakmış gibi hissediyordu. 'İnsanlar böyle şeyleri neden giyerki?' Diye düşündü içinden.

       Yapacak bir şey yoktu ivedilikle çanta, not defteri ve bir kalem kutusu alarak kahvaltısını bile edemeden günün heyecanıyla birlikte yola koyuldu. Şansına okulu evinin karşısındaydı ama ağır kanlı Otis için bu bile geç kalmasını engelleyemezdi ki ucu ucuna yetişmişti bugün. Kapıdan girerken ağzında 'Hadi bakalım nelerin var göster bana!' Diyerek âdeta okula meydan okuyarak ilk gününe başlamak istemişti.

       Yataktan yavaşça doğrulup üzerindeki battaniyeyi kenarıya doğru itti. Oturur pozisyonda ve gözleri yerdeki halının her zerresini ezberlediği hâlde yine de her sabahki etkinliğinden vazgeç(e)medi. Düşünceler denizinde boğularak uyandı bugün de. Yalnızlık ve kimsesizliğin bedenini ele geçirdiği bir gün daha... Aslında ailesi olmasına karşın sevgiyi ömrü boyunca arar hâldeydi. Gözlerini halının en sevdiği köşesi olan sağ alta dikti. Tüm odağı artık orada ve zihninden geçen sayısız anı o halıda sanki gözleri aracılığıyla projeksiyon misali sinemadaki gibi akıp geçiyordu. Otis on iki yaşında ergenliğe yeni girmiş bir kız çocuğuydu. Doğal olarak koskaca evrende yerini bulma çabasındaydı. Ne yazık ki ne geçmişi ne de şu ânki konumu buna yardımcı olacak kaynağı yahut yardımı sağlamıyordu. Ansızın gözleri doldu, ağlamaklı hâlini sevmediği için derin nefes alıp burnunu çekti. Artık daha iyiydi. İyiydi... Sahi iyi olmak tam olarak nasıl bir şeydi ki..? Beyni benlik krizi yetmiyormuş gibi bir de kelimelerin anlamında boğuluyordu.

        Kafasını sallayıp düşünceler denizinden çıkması gerektiğini hatırlattı kendine. Eğer buna daha fazla devam ederse okula geç kalacaktı. Okulda da yapayalnız ve dışlanmış hissetse de okumayı ve kitapları sevdiği için sağlığı el verdiği kadar düzenli giderdi okuluna küçük Otis. Özellikle de okuldaki kütüphaneye bayılırdı, onca uçsuz bucaksız bilgi okunmayı ve keşfedilmeyi bekliyordu. Düşüncesi bile heyecanlandırırdı Otis'i. Kütüphanenin oturacak yerleri olsa da pencerenin altında en rahat olduğunu düşündüğü pozisyonda elinde seçtiği bir kitap yahut ansiklopedi ile geçer öğlen arasını burada harcardı. O yüzden elini çabuk tutup okul için hazırlanmaya koyulmalıydı.

    Otis, doğruyla yanlışın muazzam ahenkle karıştığı ufuk çizgisi gibi düzlemde ve nefes almakta zorlanan bedeniyle yeni sabahlara uyanmak zorunda kaldığı için yorgundu. Bugün de ruhu sonbaharda, rüzgarda savrulan kurumuş yapraklar gibi kırılgandı.

       Otis isim itibariyle bir erkeğe ait olsa da şu ân sahip olduğu beden bir kadınındı ki bu yüzden sayısız kez insanlar onu erkek sanmışlardı. Bu nedenle Otis ara sıra ismini değiştirmeyi düşünmüştü. Otis, özü itibariyle neşeli çocuktu aslında. Ne olduysa kendini eski, gri gazete sayfalarına benzer hâlde bulmuştu. Sahi, ne olmuştu? Ne olmuştu da bugün bu hâldeydi..?

       Çocukluğuna dair gerçekten neşeli olduğu anısı yok gibi bir şeydi. Buna rağmen yüzüne gülücük nasıl da güzel otururdu! Doğduğundan itibaren hassas ve hasta bir bedenle yaşamaktaydı. Buna rağmen şikayet etmek yerine bedeninin sınırlarını zorlamayı özellikle de zihninin kalıplarını yıkmayı severdi. Denildiği üzere neşeli olmasının yanı sıra inatçı bir kişilikti de Otis.

       Gözleri ısrarla parlamaya niyetli yaz güneşinin ışıklarına direnemedi ve aralandı. Oldu olası nefret ederdi güneşten.  Neden bu kadar sıcak ve parlak olmak zorundaydı ki!? Uyanmak zorunda olması yetmiyormuş gibi bir de sinir bozucu güneşe katlanmak durumundaydı her gün.

       Aklına bir gün bütün bunlara katlanması gelmeyecek günü hatırlatıp sakinleştiriyordu fevri ve öfkeli ruhunu. O gün onun ölüm günü olacaktı. Nihayet huzurun kelime anlamının bulduğu gün...

Karanlıklar içindeki ben,

Keşke sana sarılabilsem,

'Tüm bunlar senin suçun değil.' Diyebilsem.

'Seni seviyorum!' Diyebilsem.

Yalnızlığa terk edilmiş ben,

Keşke arkadaşın olabilsem.

Acı çektiğinde yanında olup

'Sevilmeyi hak ediyorsun.' Diyebilsem.

Acılar içinde kıvranan ben,

Keşke seni kabullenebilsem.

Varlığını benliğimde hissedip

'Bugüne kadar çok acı çektin.' Diyebilsem.

"Ben" olmayı benden çok hak eden ben,

Keşke acını dindirebilsem.

Seni sahiplenip 

Sarıp sarmalarsam...

Ve gelecekteki ben,

Sen, beni sevmiş yüce ben,

Kendini tamamlamış ben,

Teşekkürler, kendini seven ben...

Bir de lanet edilen...

Sahi bu çizgiyi kim belirlemişti?

Bir savaş vardı, 
Bir de barış.
Bir siyah vardı, 
Bir de beyaz.
Sahi bu griyi kim bulmuştu?

Bir yalan vardı, 
Bir de renkli yalan.
Bir gökkuşağı vardı,
Bir de şeffaflık.
Sahi hangisi ne anlam ifade ediyordu?

Bir yol vardı, 
Bir de yolsuzluk hâli.

Bir tanrı vardı,

Bir de kul.

Sahi bunu kim belirliyordu?   

 Bir sorulanlar vardı,

Bir de sorulamayanlar.

Bir gerçek vardı,
Bir de üstü örtülü gerçek.
Sahi neydi bu karmaşanın sebebi?

Evrende çınlayan yardım çığlıkları,

Ruhlardan kopan sayısız parçayı,

Yahut bakışlardaki buğulamayı...

Sisteminin tepesindeki Güneş, anlamaz mısın?

Ellere diken gibi batan soğuk rüzgarı,

Zihinlere işlenen ölüm korkusunu,

Olmadıysa yeni doğanların yetimliğini...

Yekpare şekilde tenleri ısıtan Güneş, görmez misin?             

Tanrıdan korkan ama sana sığınan canları,               

Savaştan kaçan ama uyuyamayan insanları,

Veyahut dereler boyu akan ölü bedenleri...

Hükümranlığı insanlıktan eski Güneş, bilmez misin?

Aşkın nefretle bir madalyonun iki yüzü olduğunu,

Dostun düşmanla kardeş olduğunu,

Ya da koltuk davasına insanlık kaybedildiğini...

Işığı solmayan Güneş, bilir misin?

Her güne gözünü korkuyla açan canları,

Donmaktan ölen bedenleri,

En olmadı Umut'un sadece isimden ibaret olduğunu...

              Tanrıya yalnızca zorda kalınca tapan
              Gülümsemeyi maske olarak takan
              Samimiyeti bile yüzünde iğreti duran
              Güvenmeyi asırlar öncesinden sayanım, insanım.

              Kendisi için her şeyi yapan
              Mütevazilik kelâmlarıyla egosunu okşayan
              Delilerle dalga geçerken
              Kendimden korkanım, insanım.

             Huzur isterken kaosta eğlenen
             Demokrasinin hasta çocuklarından olan
             Kibri ve kötülüğü şeytana has sayan
             Aynaya baktığında kendini göremeyenim, insanım.

             Dilimin kemiği olmayan
             Kibarlığı mecburiyetten bilen
             İhaneti adetten edinen
             Zehrini dosta düşmana savuranım, insanım.

Yanağımdaki kızarıklığın utançtan olmayışına                                                                        

Karartılmış yarınlarıma karşın utanmaz güneşe

Ruhumda durmadan savaştığım Leviathan'a

Çek bir çizik daha duvara.

Gülümsememe acı baharat eklettirenlere

Yalnızca tavanla arkadaş olabildiğim gecelere 

Dürüstlükle yalanın ortak masası adalete!

Çek bir çizik daha duvara.                                                                                                       

Bedenimden yüz görümlüğü isteyen her bir morluğa

Ya da kanımda çatışan zehir kalabalığına

En olmadı acıyla zevkle dans eden bedenime

Son kez çek bir çizik daha duvara.

Benliğimi çölde vaha aramaktan farksız kılanlara

Kendimle kazananı olmayan kılıç dansı yaptıranlara

Sessiz çığlıklarımda kısılan sesime!

            Gözlerdeki ışığın kaybolduğu yerde
            Cesaretin emâresinin bile anılmadığı tarihin sayfalarında 
            Tozu dumana katmış cahil sözlerin içinde                                                                                                                                                        Bir de nazende sevgiliyi arar halde
                                                             Yaşıyorum.

             Üç noktanın kullanımının unutulduğu edebi satırlarda 
             Şinasi'nin eserlerini özler vaziyette 
             İki noktanın kullanımını ezberlemiş biçimde
             Hayatıma bir nokta koyamayarak
             Bir de nazende  sevgiliyi unutamayarak 

                                                               Yaşıyorum.

              Bir göz kırpması uzaklıkta ölümle burun buruna
              Savaştan yorgun,inatçı ruhların arasında
              Yeni doğanlara Barış isminin verilmesi umuduyla
              Bir de nazende sevgiliyi affedemeyerek
                                                              Yaşıyorum.

              Bir kalem uzakta mutluluğun özlemiyle 
              Bir nefes ömrün korkusuyla 
              Günahlar denizinde yüzmekte ustalaşarak 
              Bir de nazende sevgiliyi dilimden düşürmeyerek                                                                                                                                              Utanmadan,düşünmeden,pervasızca, her anım dengesini yitireli yıllar olduğu halde...
                                                              Yaşıyorum.

             Hırsla ettiğin danslar bir gün sona erdiğinde,
             Kralın yüzünde hoşnutsuz ifade,
             Sen de bilirdin de inkar yahut umut ederdin.
             Kralın emir buyurur: Soytarının kellesi kesile!