Yoksa her zaman var mı umut ? Herşey bitti derken yeşerir mi ki umutlar,

sevmem derken insanlar yeniden sevebilir mi? Yeniden çiçek açar mı solup giden bir çiçek? Her zaman en kötüsünü çıkarmaz belki?

belki en güzeli içindir bunca keder,üzüntü ve zorluk. Umut insanın içinde bitmeyen birşeydir bana kalırsa. Nasıl ki insana “bu hayatta ne olmazsa yaşayamazsın?”deseler aklına bir çok şey gelir ama oksijen gelmez ya hani… bunun gibi de insanın aklına hiç gelmez ama umut olmazsa insan ben yaşayamaz hem de bunun ne kadar önemli olduğunu bilmez. Benim bu gün umudum var fazlaca ve nedenini bilmiyorum. Belki de fark ettim  umutsuz yaşayamayacağını belki de umutlanmak çarem oldu benim. 

Bitmiş tükenmiş biriyim

Yorgun hissediyorum kendimi,ruhumu…

Bitsin, istediğim herşey bitip,yitip gitti

Ama inkar edemiyorum ruhumdaki acıyı!

Izdırap nedir bilmezdim ben 

Nadide,hassas derdim ben kalbim için 

Kül oluncaya kadar yanınca,anladım ben

Beni, ruhumu o zaman anladım ben 

Susar durur insan 

Uzun uzun dalıp gider insan uzaklara 

Ruhun yorgunluğunda,dinlenmek için bekler 

Yorgun,dargın yüreğim…

Ayakları geriye gider

yürümek zor olur bazen 

Yüreğini bırakıp gitmek zordur mudur sevene 

Paramparça bir yürekle nasıl yaşanır?

Bin parçaya bölünürken ruh,

Nasıl insanın kılı bile kıpırdamaz 

Savaş ortasında silahsız kalmış 

Silah tutmasını bilmez

Adam gibi

Sevilme arzusu yani”duygusal yoksunluk” içinde kendisini sevilmeye değer görmeği için veya kendisini önemsiz gördüğü için sevilme ihtiyacı duyar. O sevgi olmadığında ise kendisini depresyon halinde hisseder. Aslında biraz araştırma yaptığımızda çevremizde bunun gibi bir çok örnek görebiliriz. Fakat bu örnekler sizi çok yakından alakadar edebilir… çünkü o kişi bizzat siz olabilirsiniz. İnsan kendini yeterince sevip önemsemediğinde ve hayatının baş rolünde kendisinin olması gerektiğini bilmezse ve hep hayatını başkalarından gelicek sevgiye bağlarsa bunun sonucu üzücü ve aynı olur. İnsan kendisini bilirse,tüm dünya onu bilir ve görür! Başkalarına feda edilen zamanlar eğer insan kendindisini aksattıysa maalesef ki zarar

”Ruhumuz acılara hazır,anılara korkaktır!”

“Yara’ya merhem olan yar’imiş meğer”

”Ruhumuz acılara hazır,anılara korkaktır!”

Ben kocaman sevgisiz dünya içinde bir hiç kadar yoktum aslında. Sen beni tutup almasaydın,dünyana ben senden habersiz bu sevgisiz dünyada yaşadığımı zannedip zaman kaybedip durucaktım işte. Ama sen kurtardın beni o karanlıktan ve kederden. Yıllardır ruhumun eksin parçası senmişsin meğer…

“Yara’ya merhem olan yar’imiş meğer”

Nerelerde kalmışım bilinmez

Koca bi hengamenin orasında 

bilinmezlik içinde 

Tükenmişim,bitmişim der gibi 

Oturup kalmışım kaldırım taşında 

Sağnak yağmurlarda 

Kopan fırtınalarda savrulmuşum 

Kavrulmuş gönüllerle dolmuş etraf 

Yanmış ve yanılmış insanlar 

Sevgisiz büyümüş bedenler,

Saklanan küçük nefretler ve sevgiler

Kanmış tüm söylenen yalanlara 

Saf aşıklar,insancıklar 

Savrulmuş bir deniz kıyısına 

Yazılmış tüm mektuplar 

Yanılmışım,kırılmışım

Ne fark eder?

Ben yenildim sana

Oysa kaybetmiştim çoktan

Kim galip çıkar ki aşktan

Yan kor ateşlerde bir başına

Tükenmiş umutlarım

Yanmış sol yanım

Bir başıma olsam ne fark eder?

Sonsuz mavilik karşısında oturuyorum. Kulaklarımda dalgaların kayalara çarpma sesi… düşüncelerimle baş edemediğim şu günlerde kendimi bu sahile atıverdim. Sanki o sonsuz denizin ortasında tek başıma kaldım da, çırpındıkça batıyormuş gibi hissediyorum. Çırpınıp duran benim,düşünecelerimle boğuşuyorum ve çırpındıkça o derinlik beni içine çekiyor… ve kayboluyorum sonsuzlukta. Sanki hiç olmamışım gibi, dünyaya gelmemişim gibi, yaşamaşım gibi ,düşünmemişim gibi , yıpratmamışım gibi, en çok da yıkılmamışım gibi .