tüm yıldızlar hazır olda bekledi,

güneş o gün sen varsın diye,

senin ışığının gölgesinde kalmamak için

doğmadı bile.

bu sokakta ellerini tuttum,

bu pastahanede dudaklarını okudum.

bu ağacın altında gülümsemeni gördüm,

bu şehirde ben seni yaşadım.

ben seni bildim.

izmir'in gözyaşları akıyor şimdi şehre,

koca bir okyanusu delip taşırıyor.

şehir olmuş yangın yeri,

ama sen bir de kalbimi gör.

ama ne sonum olsun, ne başlangıcım.

alıp bu divâne başımı

savrulayım göklere,

boğulayım karanlıklarda.

ne duyanım var, ne de görenim.

çığlıklarım duyulmaz ki sağır olmuşlara.

savrulayım ki,

ne duysunlar beni, ne de görsünler.

bana dileğimi versinler,

ben yok olayım.

çocukluğumun sesleri yankılanır sokağın her bucağında.

düşe kalka düşe kalka oynadığım taşlarda,

sokağın edebiyatını yazarım şimdi.

yok ki zihnimde, çocukluğumu hatırlatan,

kalbimi cıvıldatan bir arkadaş.

yok ki şimdi, beni evinde konuk edecek

bir hane.

bir zaman önce, el ele tutuştuğum sevgilim

kaybolup gitmiş öbür diyarlara.

hediye ettiğim bilyeler, belki şimdi çöpün ucunda.

gençliğim çalınmış belki de haberim olmadan,

ilelebet uyutmuşlar benim çocukluğumu.

bunu en iyi bilensin

denedin ve yanılmadın.

yüzlerce kez yaktın,

belki de canımı aldın.

öptün beni, geçmedi

sarıldın bana, sarmadı kolların

palavra mıydı kocaman?

sen benim ruhuma,

avare merhem miydin?

sen benim ne demek ilacım değildin?

dersen yemin olsun kaçarım ben senden

değil miydin sen, söyleyen benim güzel aşkım

yalan mıydı tonlarca sana akan yaşım

ne okyanuslar dolup taşardı ah bir bilsen

bilmesen de sorun değil, seni anlarım ben

sabah vakti günaydın desen mutlu olurum

işte buna kanacak kadar mazlumum

ne bileyim, tutsan sürüklesen elimden

seninle kaçacak kadar masumum

vurdun belki de beni çok kez

üzülme, ben kolayca ölmem ki

bir yakı yapıştırsan kanayan yarama

muhtemelen affederim içimdeki seni

yaşamam için koca bir kudret

bazen ağlarım, haberin yokken, koynunda

bazen gülüşümü ararım

dudaklarında

ben anlamam pek böyle hislerden

bilirsin

anlattım, aşk dediler bana

düşlerime misafir ettim seni,

uyanmak istemedim o buluttan

dile geldi gönlüm, susmak bilmedi

daima koptum hayattan

belki de çok konuşuyorum, dinle beni

sanırım bunlar hep aşktan

geceleri sarılırım ki arkandan

yeri gelir öperim güzel noktandan

bir yıldız çalarım gökyüzünden

senin için

umudumuzu doğursun diye

pışpışlarım onu

Beni yak, ben sen de yanıyorum zaten; al küllerim senin olsun. İster at sağ sola, ister okyanusun dibine yolculuk ettir. Bu benim ilk yanışım değil. Tanrı beni çok yaktı bu dünyada. Ben çok yandım cehennem ateşinde ama hiçbiri senin ateşin kadar yakmadı beni.

Tenim bazen bembeyaz oldu, bazen öldüm sandım. Bazen uyandım, güneş benim sandım.