“ Bıktım vallahi bıktım. Yok yok kadın yalancı, bana başka konuşuyor oğluna başka konuşuyor, elâleme bambaşka.

Hayır gitmedim tabii ki, bu kadar  lafın üstüne bir de onun misafirlerine hizmet etmeye mi gideyim Gülseren. Hem ben çok dağınık bir gelinim ya biliyorsun. Pis de demiştir o kesin ama henüz kulağıma gelmedi.

Şekerim, sen de ne safsın. Ara düzeltmek için insan hizmetçiliğe mi çağrılır?

Parkta mı gördün? Ne giymiş haspam? Yetmiş yaşında kadın utanmıyor hala kırmızı topuklu ayakkabı giymeye. Derneğe mi gidiyormuş! Kendi gibi kokonalarla birlikte dedikodu yapmaya bayılıyor.

Ruhu mu genç?  Bırak allasen!

Sen ne dedin peki?  Pastacılık kursuna başladı, keyfi çok yerinde deseydin. Canım yalansa yalan o nereden bilecek?

Mahalledeki tüm komşularıyla kavgalı sanıyordum, Demek altın günleri o kadar kalabalık oluyor. Pardon da sen nereden biliyorsun? Gittin değil mi? Neyse neyse anladım kıvranma.

Hıh benim de kurs arkadaşlarım çok kalabalık. Dikiş, nakış, bak şimdi halk oyunları kursuna da başlıyorum. Evi toparlamak, ve çocukla ilgilenmek biraz zor oluyor her şeye yetişemiyorum elbette ama sosyal olmak lazım kuzum. Öyle değil mi?

Aman Gülseren sidik yarıştırdığım filan yok. Yaşlı başlı kadınla ne diye uğraşayım. Ayrıca sen de çok patavatsızsın şekerim. Öyle insanın yüzüne sidik yarıştırmak filan aaa ayıp ayol.

Anladık kimse sütten çıkmış ak kaşık değil. Neyini mi gördüm?

Kız geçen gün kuaförde sabahtan akşama eltinin dedikodusunu yapmadın mı? Dolabının kapağını açınca giysiler üstüne devrilmiş ya. Gerçi bu benim çok başıma gelir bence dedikodusu yapılacak bir konu değil, insanlık hali.

Tamam tamam kapın çalıyor. Ben zilin sesini hiç duymadım ama peki öyle olsun. Akşamüstü çaya gel.

Aman gelme.”

Bu Gülseren de ne garip kadın, sanki bir an önce telefonu kapatmaya çalıştı. Bir daha aramayacağım. Şu kuaföre bir gideyim de anlatayım bana yaptıklarını.