Size biraz buradan bahsedeyim. Burası benim evim. Uzun zaman sonra kendimi tek güvende hissettiğim, huzur bulduğum, sıcacık bir ev. Hep böyle bir evim olsun istemiştim. Zamanında çok aradım ama aslında aramamak gerekiyormuş çünkü günün birinde tesadüfen denk geliyormuşsunuz. Tesadüfen denk geldiğim bir ev burası ve iyi ki de denk gelmişim dediğim bir ev. 

Burası küçük, sıcacık, yeşilliklerle kaplı çok güzel bir yer. Sessiz, sakin, kimsenin olmadığı, dinlenebildiğim bir yer. Tabii, ben böyle sürekli ev, yer dediğim için sizin gözünüzde bir ev canlanıyor biliyorum ama ben bir kişiden bahsediyorum. Bana gerçekten çok iyi gelen bir kişiden, huzur bulduğum, mutlu olduğum, kendimde olduğum, güvende hissettiğim bir kişiden bahsediyorum. İki çift yeşil gözden bahsediyorum. Kollarının arasında, kalbinin sıcaklığıyla ısındığım, çocuklaştığım bir kişiden bahsediyorum. Onun adına yazacağım çok şey olan bir kişiden bahsediyorum... Karanlığımı aydınlığa çeviren, hayatıma ışık olan birinden... Benim ona bu şekilde yazacak çok sözüm var ama şimdilik yeterli bence, sizce de öyle değil mi? 

Birkaç kelâm etmek isterim size. Aslında biliyor musunuz ben aşka inanmazdım. Yani aşk benim için gelip geçer bir şeydi, bir nesneye aşık olmak, bir kitaba aşık olmak, bir arabaya aşık olmak... vardı ama bir insana aşık olunmaz sanıyordum. Yaşayınca öyle olmadığını anlıyorsunuz. Belki çoğunuz bana katılmayacaksınız bunu da tahmin edebiliyorum az çok ama siz yine de katılmamazlık yapmayın çünkü gerçekten o kişiyi bulduğunuz zaman aşk var diyorsunuz...

Zaman geçtikçe iki çift göze yenik düşüp ormanda kayboluyorsunuz, her onu görüşünüzde sanki ilk defa görüyormuşçasına kalbinizin atışından anlıyorsunuz, her gün yanına gidiyor olsanız bile sanki ilk buluşmanızdaki gibi çok heyecanlı oluyorsunuz... Sizin en ufak hareketinize bile hayranlıkla baktığı anda içinizdeki uçuşan kelebeklerden anlıyorsunuz. Tek bildiğim bir şey var çoğu şeyin zamanı varmış. Günlerce, aylarca kendinizi boşa yıpratışınızı sonralarda farkına varıyorsunuz sonra dönüp yaşadıklarınıza gülüp 'ben buna mı üzüldüm' diyorsunuz. Baktığımız zamanda olması gereken bu gibi. Şimdi sen bu satırları okuyan güzel kalpli insan yaşadığın her kötü günün, çektiğin her acının mükafatını Rabbim en güzel şekilde sana yaşatıyor. Bu yüzden takılı kaldığın her şeyi geride bırakmaya başla günün birinde gülüyor olacaksın. 

Hani demiştim ya ilk sözlerimde olmak istediğin bir ana git diye eğer o anın içinde seni perişan eden, üzen insanlar varsa orada kalma, gerçeklerle yüzleş ve kendine daha güzel bir an yaşat ya da o günü bekle çünkü daha güzel günlerin olacak. Kendine inan ve kendin için adım at. Gidecek olduğun en güzel anlar seninle olsun...

Tekrardan şimdilik hoşça'kalın...

O küçük heyecanlar, kalp çarpıntıları, gözlerinde oluşan o ışıltı.. Herşeyin ilki. İlk kez birinin gözlerinn içine bakması, elini tutması, seni anladığını hissettiğini düşündüğün o ilk an ve ilk öpücük.. 

Küçük ama mutlu anlar, sevildiğini hissetmek, ayaklarının yerden kesilmesi.

Peki ne zaman yıkıldı Dünya'n başına ? O ilk kıskançlık tohumu, ilk öfke tohumu ne zaman filizlendi..?

İlk ne zaman manipüle edildiğini hissettin.. Yanındayken huzur bulurken bu duygu ne zaman korku ve endişeye dönüştü.. Ne zaman bir başkası senin yerine tercih edildi. İplerin koptuğu, her şeyin yokuş aşağı gittiği an ne zamandı..

Kalbin kırıldığında aynı şekilde kırmayı ne zaman öğrendin. Sana yapılanın aynısını, bazen daha fazlasını yapmaya ne zaman karar verdin..

Kırıldığın kadar kırarken yine mutsuz olmak daha beteri hatanın senin üstüne kalması.. Tüm bu kalp kırgınlıkları,ihanet, ruhundaki yaraları, kalbini kapatmayı ne zaman öğrendin. Kimseye güvenmemeyi, sevmekten korkmayı, hüznünü öfkenin ardına saklamayı ne zaman öğrendin.

Herkesin gözünde öfkeli, sinirli, duygusuz birine dönüşürken içten içe ağlamayı ama kimseye söylememeyi ne zaman öğrendin. 

Sevdiğin zaman karşındakinin senden beklediklerini karşındakinden beklerken karşılık bulamadığın, deli gibi sevsende geri çekilmeye başladığın, anlaşılmadığını hissettiğin anladığın o an, seni anlamak yerine bir başkasının sana tercih edildiğini izlerken susmayı nasıl başardın.. 

Hepsi o ilk kalp kırıklığı ile başladı değilmi, sevdiğinin o ilk canını yakışıyla, ilk baskısı ve ilk duygusal şiddetiyle.

O döngüden kurtulup Anka kuşu misali küllerinden yeniden doğmak istedin, hatta bir an doğduğunu hissettin.. Biri geldi tuttu ellerinden, yaralı kalbinden öptü, sevgisi ile güneşler doğduğunu hissettin, umutların hayallerin olmaya başladı tekrar.. Sonra tam herşeyin daha iyi olabileceğini hissettiğin anda çekip gitti ve sen o küllerin içine kendini gömdün..

Tekrar doğabilirmisin küllerinden, kalbini açabilirmisin tekrar, öfken dinermi birgün.. Anka kuşu gibi heybetli kanatlarını açarak ben güçlüyüm diyebilirmisin... 

  Verilen aşırı tepkilerin yaşanılmış travmaların atlatılamayan acıların belirli bir sürecin ardından insanın iç dünyasında endişe ve paniğe dönüşmesi ve ardından gelen hırçınlığın bir sonucudur korku. İnsanın bilinç altında bu durumu bilmesine rağmen kabullenememesi ise o korkunun ön planda olup yaşamını şekillendirmemesi için beynimizin almış olduğu bir tebdirdir. Ancak insanların bu süreç ve sürecin getirdiği sorunlara karşı tahammülü gün geçtikçe azalmakta taki aynı süreci kendileride deneyimleyene kadar. 

 Bu tahammülsüzlük hayata karşı güçlü bir birey olmaya çalışırken ben merkezli bir birey olup insanların varlıklarını göz ardı etmekten kaynaklanıyor. 

   İlk adımı ise; ilk okulda bizlerden farklı olan akranlarımızın farklılıklarıyla dalga geçmenin çocukça bir şaka gibi göründüğünde bir yetişkin tarafından da bu duruma müdahale edilmediğinde ve bu bir döngü haline geldiğinde ruhumuza ilk kara lekeyi atmış oluyoruz.

    İkinci adım ise; ergenlikle beraber kendimizi kanıtlama çabasına girmemiz ve arkadaş ortamında bir yer edinmek istediğimiz dönemlerde yanlış olduğunu bilmemize rağmen yaptığımız güç gösterileriyle ruhsal ve bedensel olarak verdiğimiz zararlarla ben merkezli bir karakterin temellerini oluşturmuş oluyoruz ve bu durum artık bizi taktir edilme ve beğenilme adına insanlara zarar verebilecek bir zorbaya dönüştürmüş oluyor.

   Üçüncü ve son adın: çocukluk ve ergenlik dönemlerinde baskın bir ortamda gelişim gösterip hem karakter hemde başarı elde edemeyen insanların tek başarısı olan iş hayatlarında gösterdikleri başarı ile çevresinde bulunan insanlar üzerinde baskın olma çabası ve mobing yaparak tek söz sahinin kendilerinin olduğunu göstermeye çalışmaları ile artık daha tehlikeli hale gelmeleri ile kendi mutsuzluklarını çevrelerine yaymaları ile sonuçlanıyor. 

Taki birgün kendi sınırları aşılana ve korkuları tetiklenene kadar…

Zaman hızla akıp gidiyor…Zamanım yok ki yapayım…Zaman yetmedi…Ne çabuk bu yaşa geldim…

Sorumluluklarımızdan kaçmanın en basit yolu, yapamadıklarımıza bulduğumuz ilk mazeret zamandır. Hep en azdır ve asla yetmez. Bunun farkına varmayı da bir ömür boyu asla başaramayız. 

Tembellik yapmayı özleriz hep ve daima…Şöyle bir yere uzanıp, ki genelde yeşil çimlere veya sıcak kumlara, bir ağacın altı veya yumuşacık bir yatağa, tembellik yapmaya hep hasretimiz vardır. Tutan kim, buyrun yapın!

Oooooo, işler, güçler, ödevler, sınavlar, şef, patron, koca, kaynana, çocuklar, yemek, çamaşır, tarla, hasat,…..tan nere fırsat bulacağız, değil mi ya!...ZAMANIMIZ YOK. Senedin yok elinde, şu anda Azrail gelse nefesine el koysa hepsini bıraktın bitti gitti.

Sosyal medyada bu zaman konusunda ne kadar çok cengaverle, pardon zaman bükücülerle, karşılaşıyorum. Sihirli söz, kedinizi geliştirin, dil öğrenin, girişimcilik öğrenin, sosyal medyayı öğrenin, yazılımı öğrenin, vb. Son günlerin moda öğrenme akımları bunlar. Adı da zamanı verimli kullanmak.

Fabrika ayarlarınıza dönmek, konfor alanınızdan çıkmak gerekiyor(!) İşiniz gün içinde ne kadar saatlerinizi çalıyor olursa olsun, ailenize ayırdığınız vakit ne olursa olsun mutlaka kendinize yatırım yapmalısınız. Sevdiğiniz zevk aldığınız bir meşguliyete zaman harcayarak mutluluk hormanı depolarınızı doldurmalısınız. Bunda yanlış bir şey var mı, yok.

Bakalım madalyonun bir diğer yüzüne. Bir randevuya, bir toplantıya veya işinize tam vaktinde gidiyor musunuz? Bulunduğunuz ortamdaki paylaşımcılarınız buna uyuyor mu? Ben saatinde gelen bir otobüs görmedim. Toplantı da saatinde ender başladı. Ama asla bitiriş saatine uyulmadı. Muayeneye asla randevu saatinde giremedim. Bir iş talebinizin standart sonuçlanma tarihi resmi web sitelerinde ilan edilir ama asla uyulmaz. Tetikte günlerce beklersiniz, bir annenin doğuracağı tahmini zamanı tutturamaması gibi. Doğum Yaradan’ın işi, evrak sonuçlandırmak öyle mi? Meteoroloji mesela, bir aylık hava tahminini size sunuyor, asla gerçekleşmeyeceğini bilirsiniz, tahmindir çünkü. Ama bir işi ne zaman ve ne kadar sürede yapacağınızı bilirsiniz, ögördüğünüz sürede de bitirme saygısını kendimize gösterelim lütfen.

“Bu kitabı iki günde okurum” Oku o zaman. Bu konuyu bir ayda tamamlarım. Tamamla. Bu dili iki senede öğrenirim. Öğren.  Zaman bükücüler olağanın dışında, bir dakikada kitap okuyabilir, konuyu bir derste öğrenebilir, dili üç ayda halledebilir. Bizim zaman bükücülüğümüz spiral zamanı düz çubuğa evirmek yönünde. Yani yarım saate gelirim sözümüz aslında bir saati, en kısa zamanda görüşelim sözümüz hiçbir zamanı ve hergün seni ziyaret edeceğim sözümüzü canımız isterse ve istediği zaman olarak kullanırız. 

İyi zaman bükücülerizdir J

Her mevtaya “Allah rahmet eyler” tarafımızdan, “yakınlarına sabırlar verir.”  Dinimiz gereği öğrenmişizdir. Yas tutmak her inanç topluluğunda var, şeklen farklı olsa da. İnsanlar bunu yaşarken, ben müslümanım, hristiyanım, budistim diye aklından geçirir mi bilemedim. Ama bu inançlara sahip birileriyle komşu olsam eminim onlarla da aramızda benzeri bir iletişim olacaktır.

Mezuniyette giydiğimiz cübbeye takıntım var. Türk isek, batı ülkelerinin kilise papazlarına ait kostüme bürünüp nasıl övünç yaşıyoruz. Bizi yansıtmıyor ki!. Galatasaray lisesi giymiyor biliyor musunuz? Çünkü ortodoks veya başka bir mezhebin ya da ülkenin kostümü diye Fransız kültürüne sahip çıkmak için giymiyorlar. Kendim kostüm tasarlamayı düşündüm, bize ait klasik bir tarz, yine dış giyim olarak rahat bir giysi olmalı elbette. Padişah kostümleri, uzun yelek tarzı giysiler, işlemelerin nerede olacağı gibi ayrıntılarda boğuluyorum. Hangisini düşünsem başka bir ülkeyi çağrıştırdığını farkedip vazgeçiyorum.

Yemeklerimiz…. Sebze bize ait değil, buğday ve et ile yapılan yemeklerimiz göçebe kültüründen ve geleneksel. Sebze ve meyve yok. Çoğu meyve ve sebzeyle Anadolu coğrafyasında karşılaşmışız, Rumca ve Ermenice isimleriyle birlikte hayatımıza sokmuşuz. Karnıyarık, melemen nasıl bizden olmaz?

Ben çözdüm olayı. Biz öyle uyumlu ve adapteyi seven bir milletiz ki, beğendiğimiz şeyleri gocunmadan hayatımıza alıyoruz. Ama o unsurları öyle dönüştürüyor ve bizim yapıyoruz ki, o nesneyi aldığımız mecralar bile kendilerinden bambaşka bir vaziyette buluyorlar. Çünkü biz köprü görevi gören coğrafyalarda, farklı kültürlerle koyun koyuına yaşamayı beceren bir milletiz. İnsanın ırkına, inancına bakarak yargılamayız. Hemen benimser aramıza alır dönüşür, dönüştürürüz. Bunu maksatlı bir şekilde yaptığımız anlaşılmasın. Assimilasyona tenezzül etmeyen güçlü bir milletiz. Kimsenin başka biri olmasına gerek yok. Denilebilir ki tarihimizde aleviler, süryaniler, ermeniler, kürtler zorluk yaşamadı mı, bunları inkardan mı geleceğiz. Dünyada savrulan fikir cereyanlarından biz de nasibimizi aldık elbette. Kimi zaman koyu dindarlığımız, kimi zaman ulusçuluğumuz birilerine eziyet yaşattı. Saraydaki devşirmeleri bile bugün normal göremeyiz. Benim devlet politikaları ile ilgili tarihsel süreci değerlendirme gibi bir iddiam yok.

Sade bir vatandaş olarak, mevkiisiz, makamsız biri için konuşuyorum. İnsan olarak benim halkım en muteber değerlere sahip gibi geliyor. Dünyanın neresine baksam bize benziyor. Sanki herşeyi bizden almışlar. Siyahi veya Asyalı bir vatandaş en rahat kendini benim ülkemde hisseder. Bakmayın “Suriyeliler gitsin” naralarına. Onları da çoktan kabullendik.

Bu yazı olumsuzluklar üzerine olacaktı. Ama kanımıza öyle bir işlemişler ki, yegane üstün değerleri olan varlık biziz inancı şuur altlarından yüzeye sızıp beynimi ele geçirdi bile. Diğer uluslarda gördüğüm geleneksel bir zenaata, sanata, geleneğe özeniyorum. Benzeri bizde de var mı diye düşündüğümde, hepsi bozulmuş olarak karşıma çıkıyor. İyi olanları çoktan terketmişiz, kötü olanlarına dört elle sarılıyoruz: Düğünlerde silah atma, takı takma yarış olmaktan çıktı mecburiyete evrildi, cenazelerde ikram mecburiyetleri…Bize ait giysilerin hiçbiri halk oyunları hariç yeri yok; ebru, hat, bakır işlemeceliği gibi sanatlar can çekişiyor; Karagöz, Meddah çoktan unutuldu, esnaf gelenekleri yok…

Yemekler hâlâ vazgeçilmezimiz. Bir orada maharetimizi koruyoruz. Geleneksel mutfaklarımız, konutlarımız kaybolsa da, kebaplarımız, tatlılarımız dünyaya bizden bir iz olarak yayılıyor çok şükür.

Dipsiz bir kuyuda ilerliyorsun, elalem silinivermiş, bir dakika sonrana uzanmaya enerjin yok. Güvendiğin dağlar yok arkanda. Aslında arkanda hiçbir kimse hiçbir şey yok. Neye tükendin, seni yıkan en son damla neydi unuttun. Sadece bitirmek istiyorsun.

Kolayı seçmek içgüdüsel olanı. Her türlü varlığa aşık insanların ufacık bir zahmet çekmeyi kaldıramadıkları dünyada yaşıyoruz. Sadece almayı bilmek insanı zayıf düşürür. Gel vermeyi öğrenelim.

Kendine vermeyi.

Sen değerli bir varlıksın. Bu değeri başkaları “Aferin” diyerek vermesini bekleme. Sen kendine söyle. Bu dünyaya gelmek tercihin değildi. Aileni seçmek iradi değildi. Varlıklı bir ailenin muhtaçsız evladı olsan bile ruh donanımın eksilerle yaratılabilir. O ruhu dünyada yükseltmek, öteye geçmeye yeni bir doğuma hazırlamamız gerekiyor. İŞTE ARTIK SEÇİM SENİN!..İstersen harika bir varlık olarak doğarsın, istersen bugününden daha zorlu bir hayata geçiş yaparsın.

Can verilmiş hiçbir varlık, hayattan vazgeçmiyor, insanın dışında. Bunda bir işaret görmelisin. Bir sümüklüböcek kadar, şu kenarda taşların arasında büyüyen bir ot kadar, yaşamak bizim de hakkımız değil mi? Bir el gelip o sümüklüböceği hayattan koparana, o otun üzerine bir ayak basana kadar yaşayacaklar. Hem de orada kaç türdeşlerinin hayatı son bulduğunu bile bile yaşayacaklar. Bizden önce kimler yaşadı bulunduğum şu noktada. Evimde yatağımdayım, ama muhakkak yıllar önce ev yoktu burada. Belki bir kaya parçası. Oturup bu hayatın niye var olduğunu, meşakkatini düşünmüş müdür, buraya mekan tutmuş bir insan? Evi kerpiç, belki ahşap, yiyeceği tarlada uzun bir ter akıtarak elde ettiği ağır gelmiş midir? Belki ona kötü hissettirecek melanet başka insanlar olmaması yeterince sevindirici gelmiştir. Mutlu mesut yaşlanarak ölüme teslim olmuştur.

Sözler, ah o sözler… İnsanı mutluluğun zirvesine çıkardığı gibi oradan tepetaklak düşüşüne de sebep olmaz mı? Kırılan insan kırar, bunu unutma. Ağzından zehir çıkıyorsa bir insan, yaşamayı iyi beceremediği-hayır yanlış oldu- öğrenemediği için öyle yaptığını bil. Hayatta kimler en munis, en tatlı sözlüdür: Feleğin çemberinden geçmiş olanlar… Eğer enerjimizi tatlı sözlerden alıyorsak onları bulup yapışacağız. Kopyalayacağız. Öğreneceğiz ki, onu yıkamayanlar güçlendirmiştir. Yoksa hangi savaştan bombalarla uzvunu kaybedenle veya hangi depremzede göçük altında günlerce kalıp kurtarıldığında yaşamaya devam edebilir?

Geçim derdi… Bu dünyada çıplak bedenimizi atlas libaslara da sarsak, yemeğimizi altın varaklı tabaktan da yesek, kapımızda hizmetkarlarımız dizili elimizi soğuk sudan sıcak suya sokturmasa da midemizin hacmi belli. Onu da kuru ekmek yiyerek dolduruyorsak, sabah lokum gibi pişmiş bir yumurta niyetine, öğlen yumuşacık bir biftek, akşam da harika bir tatlı niyetine yiyebiliriz. Bizim beynimiz aslında kolay kandırılabilir. Şimdi camdan bak. Adamın biri tökezleyecek ve vücudu kontrolsüz savrulacak ve biz bu tabloya güleceğiz. Beynimiz öyle aptal işte. İşe gitmek, yatağını toplamak, rutin bir sürü işi daha yapmak istemiyorsun. Bıktın. Bırak bugün, hatta birkaçgün. Dünya yıkılmaz. Onun yerine yürü. Bir sonraki duraktan bir taşıta. Derin nefes al. Say: bir,iki,üç…sekiz. Tut: bir,iki,…sekiz. Yavaşça ver: Bir, iki, …sekiz. Etrafa bir göz at. Şu anda gözüne en güzel gelen ne: Yaprak, böcek, taş, yolun kıvrımı, bulutun şekli, insan… Al koy onu ruh cebine. Eve gidince ona bir şiir yazacaksın. Şarkı bestelesen de olur. Mesela; Evden çıktım yola/Baktım Sağa sola/ Ey en güzel kelebek/Sağol iyi geldin ruhuma…

Gül. İnsana gülmek çok iyi geliyor. Hayatının en komik anılarını listele. Sonra sırasıyla düşün. Şimdi neye gülersin. Bir film, bir şaka, kısa video… Ona gömül.

Bir insan düşün. Hayatta hiçbir beklentisi yok. Mesela annen, baban. Senden beklediği hiçbir şey yok. Amacımız onun yüzüne tebessüm kondurmak, ya da güzel bir söz. Bardağı boşalmış kendininki ile onu da çayla doldursan… Odanın köşesinde yerini şaşırmış bir eşyayı kaldırsan tuvalete geçerken. Annenin suratını yakalamayı unutma: Tebessümlemedi mi? Yeterince şaşırtamadık. Ama buluruz bir şey. O gülünce de sen gülersin. Bulaşıcıdır çünkü. Aslolan KENDİMİZE İYİ GELMEK. Günlük mutluluk dopingimizi almak.

İNANÇ… Hiç değinmedim. Sen sana inan, sonra da kendin dışında inandığın şeye de inan, sarıl. Ama en iyi ilaç kendinsin. Kendinden vazgeçme. Bu defa en harika varlık sen olmalısın ötede doğan…

         Birinci insan: Artık ilişkilerimizi sanal alemle şekillendirdiğimiz için tek bir mesaj ile, artık grubun bir arada olmasını sağlayan duyguları paylaşmadığını ifade edip yolunu ayırdı. Ayrıldığı mesajı iletilmediği için saygı duyduğumu belirten bir söylem paylaştım, haberi olamadığını sonradan farkettim. Temelde dünya bakışımız çok farklıydı. Burada farklı görüşlerden insanlar olarak bulunup, arada yüzyüze görüşmeler ayarlayarak, bazı güncel olaylarımızı kritik edip, analizlerimizden büyük istifade ettiğimizi düşünüyordum. Birisi benim gibi düşünmüyormuş. En doğru karar, bize yük olmaya başlamış duygu ve düşünce birlikteliklerini terketmek. Eksilme yaşadım mı? Evet. Alıştığım hayat düzenimden bir parça kopmuş gibi geldi. Biliyorum ki bir zaman sonra orada hiç olmamış gibiye dönüşecek. Bu yazıyı oluşturma nedenim olayı biraz daha fazla anlatmalıyım sanırım. Ama ilham kaynağı olarak kodlayayım sadece.

         İkinci insan: Takıntılı bir dostluk. Sadece kendine tabi olunmasını bekleyen, başka ilşkilerine tahammül veya anlayış göstermeyen, saatlerce telefonda konuşmalarıyla sabitleyen biri. Çok yakın dostu yok. Sizi oraya konuşlandırınca vebal de almış oluyorsunuz. Bu bir insanlık görevi gibi bir müddet devam ediyor. Psikologlar bunun için var sanırım. Tek taraflı bir iletişim, onların işleri. Ama günlük hayatta hep veren olmak mümkün olmuyor. Bir müddet sonra dayanılmaz oluyor. Kurallar koymaya, istemeye başlıyorsunuz. “Lütfen bunu artık şöyle yapalım.” Karşı tarafa ulaşmıyor hiçbir talep. “Benim kırmızı çizgim bu: Küfür duymak istemiyorum.” Günün birinde hiç kaale alınmayan bu talebinizle mağdur ediliyorsunuz. Defalarca görmezden geldiğiniz bu hali sürdürüp sürdürmemek sizin seçiminiz. Her yerden engelleme yaparak, sen yoluna, ben yoluma yapıyorsunuz. Karşınızdaki kişi büyük şaşkınlıkta, ne olduğuna anlşam veremiyor. Açıklama, affedilme, etkilenmeme her zaman yapılan şey. Bu davranışı gerçek kılacak büyük bir olay yok. Anlatmaya uğraşmadım. Açıklamalarım vaktinde ulaşmadığı adresin tekrar tekrar kapısını çalmak beyhude.

          Üçüncü insan: Bunu anlatmak zor. Çok eskilerde en zor şeyleri paylaşmışsınız. Şartlar ne olursa olsun kopmama gibi bir eylemi uzun süre sürdürmüşsünüz. Araya farklı şehirlerde yaşamak girmiş. Farklı aileler, farklı yaşantılar. Bir araya geldiğinizde konuşacak ortak bir şeyiniz kalmamış. Onun anlattığı olayın aktörlerini siz tanımıyorsunuz. Sizinkileri de o tanımıyor. Güncel memleket meselelri olmuş bitmiş bir dünya…Ne düşünmüşsünüz ne hissetmişsiniz bilmiyorsunuz. Yeni tanışmış gibi arayı kapatmalar bir süre daha devam ediyor. Üç beş yılda bir görüşme imkanını artık yaratmak istemiyorsunuz. Karşı taraf da böyle olmalı ki, ne buluşma talebi, ne selamınıza bir karşılık gelmiyor. Arada özel günlerde kutlama imojisi geliyor. Belli ki adres listesinde toplu paylaşım yaptığı kişilerle aynı mesafedesiniz. Bu yol ayrımı arada sizi çimdikliyor. Acaba iyi mi, sağlıklı mı? Hepsi o kadar.

Döndüm baktım ardıma,

Bir arpa yol alamamışım

Döndüm tekrar baktım geçen yıllarıma 

Hayal kırıklığı serilmiş yollarıma,

Sormamışım,ne istiyorsun dememişim kendime hiç

Hep başkaları için inmiş başım

Tamamlarla evetlerle olurlarla geçirmişim ömrümü

Hiç sorun çıkarmamış bir çocukken kavga gürültü olmasın diyen,herşeye boyun eğen birine bürünmüşlüğümden 

Kırmayım deyip susuşlarımda nasıl paramparça oluşumdan bahsediyorum

Herkezin istediğini yaparsam sevilirim değilde onlar mutlu olursa,ben zaten mutlu olurum diye geçirmişim ömrümü 

Ama maalesef işler öyle gitmiyormuş.

Amaaa çöp oluyor hepsi bu amadan sonra biliyorum 

Kimseye yaranamıyorsun çünkü 

Kimseyi memnun edemiyorsun 

Hele mutlu hiç edemiyorsun

Edemessin zaten sen mutlu olmadan olamaz kimse 

Ben mis kokmadan veremem kokumu kimselere

Ben ben ben bencillik değil bu inan sen kendini insanların isteklerinde kaybedince sen diye bir şey kalmıyor o yüzden diyorum ki artık ben

Bennn varım benim duygu düşünce ve hislerim senden sizden herkezden önemli

Korkularımmı evet senin saygı duymadığın kaygılarım,senin için korkunç olmayan her neyse beni endişelendiriyorsa bu onun yok olduğu alamına gelmiyor 

Evet ben korkuyorum ve sen saygı duyacaksın yanımda olup anlamıyorsan bile 

               30lu yaşlarım benim 

Ne çocukluğuma gidip o yılları tekrar yaşamak 

Nede 20li yaşlarıma dönüp yaşanmamış yaşananamış onca hayalin kırgınlığına bakamam hayır istemem asla 

İşte tamda bu yaşımda bu aklımla olmak istiyorum

Ben bu yaşlarımı hızla aksada sevdim kendimi bu yıllarda 

Zor oldu belki de

Kendimi herkeze değil de kendime anlatmalıymışım meğer

Daha çok tarayıp saçlarımı yıldızlardan taç yapmalıymışım 

Aynada gözlerime bakıp kendimi yargılamak yerine başkalarının doğrularıyla,

Kendi yanlışlarımdan dolayı akan o göz yaşını silip hatalarımdan ders almalıymışım

Hiç birşeyden memnun olmayan insanlara değilde,baktığımda karşımdaki kadına gülümsemeliymişim

Ennnn çokta öfkemi kusmam gereken yerde ağzımı tıkamamam gerektiğini

Atılacaksa o çığlık avazın çıktığı kadar bağrılacağını

Dur deyip bana dokunma tenime duygularıma düşüncelerime diyebilmeyi işte bu yaşlarımda öğrendim

Evetletim az hayırlarım çok artık bundan sonra 

Paspasın altında olan anahtar değilde, aranan anahtar olmayı da bu yıllarda öğrendim

En çokta kolay olayım derken herkeze kendime nasıl zor olduğumu....

Hep bi tutunacak dal aramışım ben,geç oldu ama dal değilde sarılacak ağacın ta kendisi olduğumu anladım

Gülüşümle yollarıma çiçekler sereceğim artık

Göz yaşlarımı nehir yapıp yüzeceğim acılarımla

Kulaç atacağım kıyılarda değil boğulma korkusu ile uçsuz bucaksız okyanusa dalacağım, gerekirse boğulacağım

Kimsenin nefessiz kalmayı göze alıp ta çıkarmadığı o eşsiz inciyi benn kendim çıkartacağım....

Ben kafeste değilim,kafes benim içimde derdim hep işte o kafesi şimdi çıkartıp içimden, ruhumu özgür bırakıyorum..

Bana Hoşgeldin güzelim,iyiki yeniden doğdun bana..

Hepimizin problemleri var, her zaman söylerim, herkesin kuyusu kendine derindir, başkaları daha büyük problemlerle başa çıkıyor diye kendi problemlerimizi göz ardı ediyoruz, onlarla yaşamayı normalleştiriyoruz. Yaşam enerjimizi sabote ediyor, ve günlerimizden aldığımız verimi düşürüyoruz. Neden kendimize bunu yapalım hayata bir defa geliyoruz ve zamanımızı problemlerimizden şikayet ederek geçiriyoruz. Peki bu problemlerden kurtulmak için yapabileceklerimizi hiç düşünüyor muyuz? Çözüm arıyor muyuz? Çaba gösteriyor muyuz kurtulmak için?

Bazı şeyler kontrolümüzün dışındadır, bir anda söküp atamayız hayatımızdan. Ama kendimizi korumak için elimizden geleni yapıyor muyuz? Her şeyi çözüme bağlama zorunluluğumuz yok, bazı şeyleri çözemeyiz, yok edemeyiz bir anda ancak olabildiğince zarar almamak için yollar düşünmek gibi bir seçeneğimiz her zaman var. Bu insanlar, bu şey, bu..., her neyse ondan uzaklaşmamız mümkün değilse bile bizi bu denli yoran, üzen şeyden kendimizi nasıl koruruz? Nasıl en az etkileniriz? 

Kendi iyiliğiniz için bu düşünme aşamasını bile yapmak iyi gelecek. En başında söylediğim gibi, böcek fobim yok ama bir böcekle de yaşayamam. Problemler her zaman var, yok edemem ama bu şekilde de yaşayamam. Böceği odamdan atabilirim, belki problemlerimi böcek kadar kolay atamam. Ama atamıyorum diyerek bu problemin beni sömürmesine, boğmasına izin veremem. Kendiniz için mümkün olanın en iyisini sağlamak için harcayacağınız enerjiyi kendinizden sakınmayın.

İNSANLIĞI EMZİREN KAYA

Bir suyun, bir kayanın altından fışkırması aslında bilenler bilir Dicle nehri demek istiyorum başlığımla, Dicle nehrinin ilk çıkış yeri bir kayanın altı, yaşam olup aktığı yer bir kayanın altıdır. Aslında Dicle yüzyıllar boyu aktığı her coğrafyaya yaşam götürmüştür. Şöyle de bakabiliriz isyanı Dicle başlattı, ona küçük akarsular katıldı büyük bir direniş olup çıktı. Tabi her şey yazılır Dicle üzerine, her yandan bakabilirsiniz ve her yöne bir düşünce ile bağlayabilirsiniz. Dedik ya Dicle yaşam olup aktı diye ama bazen ölüm olup sustu da, Diyarbakır’da kan kırmızı karpuzlar bırakırken, Cizre’de kanla boyanıp ölümüne aktı. Yani sadece yaşam olmadı, isyan oldu, cephe oldu, siper oldu, sınır oldu, kavga oldu en çokta büyük bir direnişin sembolü oldu.

Hani eskinin güzelliğinden bahsederler ya geçmişi yad eder ya atalarımız, her nesil nehrin kenarında suyu bulandırmak için elinden geleni yaptı. Yoksa eskiden onun için ekmek kokusu vardı, toprak bereketliydi, kadınların memeleri süt beyazı gibiydi, erkeklerin sesi bülbülü kıskandıracak güzellikte, kadınların saçı kokar, erkeklerin bıyıkları gör ve parlıyordu. Şarkılara konu olan elmalar, elmanın güzelliğini kadının göğüsleriyle özelleştiren dengbejler hepsi aslında Dicle’nin bıraktığı güzel ve özel olan kavramı, canlıyı, can bulmuş bir bedeni ve aşka tutuşmuş yürek dolu kelimelerin Dicle gibi akıp gitmesindeydi. İlk aşklara orda şahit olundu. Çocuk gelinlerin düğünlerindeki zılgıtlara kulak kapatıldı. Bazen yağmurun zorbalığıyla daha yüksek ve sinirli akıp önüne geleni yıktı ama her güzelliğin elbet bir kusuru vardır. Ferhat kavrulmuş bedenini serinletirken, Zeynep Dicle’nin kenarında yün yıkarken sulu bakışlarla çığlıklar mağaraların içlerine dikildi. Şimdi var mı öyle özelikler ve güzellikler her şeyi boyadık, süsledik, üfledik, katladık geriye sadece fotoğrafların siyahına beyaz olan özgür gülüşler, anıların ölümüne şahit olan özlemler kaldı. Trajedik bir senaryo oldu belki söylediklerim ama gerçeğin ta kendisi bence. Tabi siz okuyanlar benimle hemfikir olmayabilirsiniz. Bir bardak su için de kuruyan boğazınız suyun yaşamına ersin tabi Dicle’nin kıyısında bu yazıyı okuyanlara tarihi bir anı olur yazdıklarım, tarihi anı diyerek abarttım ama sizde bu kadarını az görmeyin o kadar şey yazdık.

Bir suyun kayanın altından gelmesi neyi çağrıştırıyor? Sizce Allah kaya gibi sağlam, su gibi berrak bir yürek ve suyun akışı gibi hep umutlu olun mu demek istiyordu! Mesela Dicle ismini nereden almıştı. Acaba aşık biri Dicle adındaki sevdiğini kaybedip su boyunca gelip “Dicle, Dicle” diye sayıklayıp sonra ölüp sevdiğinin ismi halk tarafından bu suya mı verildi. Belki de onunda ismi Fırat’tı. Belki de ondandır iki nehir sabırla kilometrelerce akıp sonra bir olup aktılar ve insanlar bunu aşka yordu. Buda benim yakıştırdığım bir hikâye olsun umarım mantıklı gelmiştir. Biraz çocuksu oldu ama malûm eski insanlar gibi düşündüm.

Eski demişken bizimkiler baraj yapılmadan önce Dicle’nin eski heybetinden çok bahsederler. Ne hikâyelere, gülüşlere, sevişmelere, şarkılara, ölümlere şahit olmuş. Nenem bir şeyler anlatırken nene bu olay nerede yaşanmış dediğimde hep Dicle’nin yukarısında olan olaylar derdi. Kim söyledi ki size derdim, oradan buraya, “kelekçi” derdi. Onlar kim derdim. Askeriyenin bir kolu mu ne? Basardı kahkahayı. Meğerse Dicle’nin yoldaşlarıymış, Dicle’den ekmeklerini çıkarırmış kelekçiler su üstünde eşya taşır, balık tutarmış. Dicle aktığında olayları da getirir, dilleri de kaynaştırırmış. Eşeklerle köye su taşıyan altı, yedi yaşındaki çocukların uykusuzluğuna şahit olmuş. Doğan çocuklar için ateşin üzerinde bir leğende kaynamış, babalara ilk müjdeyi o vermiş. Kerpiç evlerin harcına, beton evlerin kumuna yuva olmuş. Kısacası eski medeniyetler boşuna suyun koynuna sokulmamış yoksa bize gebe kalmazdı insanlık.

Sonra koca dağları yıkıp, aralarına duvarlar örüp barajlar yapıldı. İnsanlar iş gücünü farklı bir kolda gördü, parayı gördü. Baktılar para daha karın doyuruyor, köyü Dicle’yi terk edip yol aldılar. Giden gidene, arkasına takılan gitti. Sonra geriye ne kaldı! Haps olmuş bir su, enerjinin altında kalan anılar ve birbirine yakın evlerin birbirinden ayrı dünyası olan sahipleri oldu. Şimdilerde ise herkes eskiyi arar oldu. Nerede eski balıklar, nerede eski yağmurlar, karlar, insanlar, hayvanlar, ekinler, biri çıkıpta üç, beş kuruşa biz sattık diyemiyor. Diyebilir mi? Belki de önümüzdeki bahara...

FERHAT KAYA

Dil öğrenmeliyim. Keşke bütün dünya dillerini biliyor olsaydım. İnsan her yerde, her zaman insan. Birbirimize benziyoruz. Hayat deneyimlemelerini anlatma şeklimiz farklı da olsa hisler aynı. Birinin gönlüne biri düşüyor mesela, bir anne için evladı en değerlisi, savaş hepimizi aynı dağlıyor, anasız-babasızlık boynu bükük her yerde…

Her ülke tek dostunun yine kendisi olduğunu söyler, diğer ulusların düşman olduğunu ilan eder böylece. Oysa devletlerin düşmanları var, halkların düşmanı olamıyor. İnsandan insana gönül köprüleri kurmak için tanımak yeterli. Biraz öyküsünü, hikayesini, historysini bildiniz mi, artık o size tanıdık geliyor. Yakın oluyorsunuz.

Dil öğrenme yeni internet ortamında bir sorun olmaktan çıktı. Merak ettiklerinizi, otomatik programla çevrildiğini görüyor, kullanıyoruz. Ama insan insanı karşılıklı anlamak, anlaşmak ne kadar değerli. Ses kaydı, çeviri sistemi bunu da mümkün kılıyor ama diyorlar ya her insanın, kelimelerin hikayesi var. Onu çözmeden sadece yüzeysel iletişimler mümkün. Oysa gönül köprüleri kurulmasının önceliğine inanıyorum.

Sınırlar şeffaflaştı. En azından bizim ülkemizde… Artık her yerde anlamadığımız dili konuşan birileri ile rastlaşıyoruz. Bir davranışına, bakışına, giyinişine anlamlar yükleyip sevebiliyor veya nefret edebiliyoruz. Üstelik bunu öyle yoğun yapıyor olmalıyız ki gençlerimizi artık bu şablonların içinde buluyoruz.

Bir yer… Arap kökenli insanlar yoğun. Hepsi aynı devletten mi, aynı amaçla mı gelmişler bilmiyoruz. “Bunları doldurdular ülkeye…….artık……..ne mümkün!” cümleleri kurmaya başlıyoruz. Şaşırtıcı değil. Bir adım sınır dışına çıkın, bizler için de o ülkenin vatandaşları aynı şeyleri düşünüyor, söylüyor.

Aslında herbirimiz insanız. Hasbelkader bir yerde doğduk. Fırsatlarımız az veya çok oldu. İyiye sevdalı olmak yaradılışımızda var. İyi yaşamak, mutlu olmak, huzur duymak istiyoruz. “Ama……insanların niyetlerini nasıl bilebiliriz? Belki………..kötülüğü yapacak” Yargılar sonsuz. Aslında öngörüler için tedbir almak zor değil. Bu devletlerin işi. Bir insanın niyetini dost olursanız mı daha iyi anlarsınız düşman olursanız mı? Halk olarak dostluğu seçmekten yanayım. Kural dışı davrananların milliyetlerine bakılmadan gereği yapılmalı. Ama her yabancıyı potansiyel suçlu ilan edip ötekileştirilmemeli. Almanya, Fransa ‘daki yurttaşlarımıza aynısı yapılıyor diye rahatsız oluyorum? Biz öyle değiliz diyerek sıyrılamayız. Misillemeyi hiç aklınızdan geçirmeyin. Başa dönmüş kendimizi önyargılara teslim etmiş oluruz.

Dünyanın nokta kadar yer kapladığı bir evrende paylaşamadığımız şeylerin önemi olmadığını görüyorum. Bir felaket -mesela deprem- bizi nasıl biraraya getiriyor. Bütün farklılıkları unutuyoruz. Felaket yaşamadan bu güzelliği başarabileceğimize inanıyorum. Geçici veya sürekli yer değiştirmelerin açık ve net kuralları oluşturulduktan sonra harika bir dünya yaratamaz mıyız? Umarım bunu başaracak kişiler ülkelerin başına lider olarak seçilirler.

Eskileri yad etmek değil yaşatmak gerek. Belki tekrar eskiye dönmek ve çocuklarımıza yokluğun ne demek olduğunu bir testinin ne kadar kıymetli olduğunu anlatmak gerek. O zaman o testinden içilen suyun ne kadar tatlı olduğunu anlıyabilirler.

Varlık içinde büyüyen çocuklarımız hiçbirşeyin kıymetini bilmiyor ve doyumsuz bir nesil yetişiyor. Oysa şöyle bir yer sofrası birkaç kapkacak bir kaç elbisemiz olsa onlar ne kadar kıymetli olurdu değil mi? Belkide o kaseden yemek yemek daha lezzetli olurdu. O sofrada ki muhabbet daha samimi olurdu...

Sadelik ne idi?
Önce düşünce dünyamızda, sonra kalbimizde ve en son halimizde temizlik yapmak ve sadeleşmek...

Samimiyet neydi?
Gösterişten uzak, olduğun gibi, kendin gibi olmak!!

O zamanlarda yaşamış insanlar neyi kaybetmiş ki biz bulalım. Onlar lüks içinde yaşasada yaşamasada hepimizin gideceği tek bir yer var ve oraya kimse dünyalık götüremiyor. Hepsi dünyada kalıyor. Nesiller birbirine aktarıyor belkide yok oluyor. Ama hiç kimse mezardan ahirete o malları geçiremiyor. Sadece okunan dualar, yapılan ibadetler ve yapılan iyilikler gidiyor. 

Peki o zaman bunca koşturmaca neden? Marka giyineyim! Son model cep telefonum olsunlar neden? O yaptı ben eksik mi kalayımlar! Doğum günü partisi olmazsa olmazımızlar!! 
Neden neden neden..

Çok nedenimiz ve bahanemiz var belkide. Dünyanın dört bir yanında müslümanlara oyunlar oynanırken o piyonlardan biriside neden biz oluyoruz. Olmayalım, artık bir silkelenmek gerek!!
Özümüze dönüş sözümüz olsun.

Hoş seda, muhabbet, sadelik köşesinden gürültülü dünyaya selam olsun!! 

#sarebilgen

Şöyle bir dönüp baktığımızda sana yazılacak çok şey var meleğim. Sen bu hayattaki en değerli varlığımsın. Öyle çok süslü kelimeler etmeyeceğim, hayatın gerçekliğinden bahsedeceğim. 

Benim sana olan minnettarlığım küçük yaşta başladı. Çünkü sen öyle özel birisin ki bize hep olabildiğince doğru yolu gösterdin. Sana bu yanlış, bu yolu gösterme demelerine rağmen sen kendi doğrunu gösterdin insanlara kulaklarını kapattın. Seninle çok uzun bir geçmişimiz var. Yaklaşık bir 21 yıl kadar ama senin kendi geçmişin benim 2 katım. Bu yüzden bildiklerin, öğrettiklerin, gösterdiklerin, anlattıkların ve daha niceleri benim için çok önemli. 

Sana minnettarım; bana anneden çok abla, abladan çok arkadaş, arkadaştan çok kardeş, kardeşten çok anne olduğun için minnettarım. Doğrumda destekleyen, yanlışımı örtüp doğruyu gösteren, her şeyden çok başım sıkıştığında gelebildiğim en kıymetli varlığım. Sana yazılacak daha nice kelimeler, nice sözler var ama ne kelimeler anlatır seni ne de cümleler. Senin varlığın bana cennet. Ben çok şanslı bir insanım bunu o kadar farkındayım ki ve sende benim en güzel şansımsın. Ben iyi ki tuttunmuşum da senin gibi bir anneye sahip olmuşum. Sen iyi ki benim annemsin. Tekrar gelsem bu dünyaya tekrar senin kızın olmak isterim. 

Ablam, arkadaşım, dostum, kardeşim, ANNEM...

Doğum günün kutlu olsun. Seni seviyorum meleğim.

Eğitim paydaşları olan yönetici ve denetleyici kademedeki herkesin kendini geliştirmesi, güncellenmesi bugünle sağlam bağlar kurup geleceğe bakış kurması gerekiyor.

Mesleki gelişme nedir? Her şeyden önce bana göre zihniyet gelişimidir, farklılaşmasıdır. O kadar hızla değişen bir çağda yaşıyoruz ki, yeni bir gelişmeyi bilgiyi öğrenene kadar önümüze çığ gibi öğrenilecek bilgiler yığılıyor. Eğitimi bir araba gibi düşünürsek, bu yeni bilgileri öğrenme etkinlikleri arabanın arka tekerleğinin gevşeyip düşmesini önlüyor sadece.

Eğitim politikaları benim, üniversitenin, bakanlığın çözeceği meseleler değil. Bu nedenle bunları geçmeliyim. Sorunları sıralamakla başlarsam yine çorbada tuzumuz olacak söylemleri vurgulayamamaktan korkarım. En iyisi meyve yiyecek adımlara hızlıca başlamak…

1- Her seviye ve branşta öğretmenlik yapanların ihtiyaçları farklıdır. Hepsine yönelik yapılmamalı her seviye için ayrı zaman ve yer ayrılmalıdır.

2- Öğretmenlerin dinlenme zamanlarında verilen eğitimin motivasyonu düşük olur. Öğretmen ister ki bir eğitimde öğrendiklerimi hemen ertesi gün sınıfına uygulayabilsin, sıcak sıcak dönüt alsın. Tatmin olma duygusu verilecek bütün ödüllerin en üstündedir. Motivasyonu artırır.

4-Mesleki eğitim konularının "körler, sağırlar birbirini ağırlar" yaklaşımından çıkarılması lazım. Konu listeleri her yıl sonu bakanlıkça açıklanır. İdareciler de bunları öğretmenlere paylaştırır. Görev alan için külfet, dinleyenler için işkence haline dönüşür. Dostlar alışverişte görmesin. Yoksa bu konuları uzmanından öğrenmenin bir yolu; hiç yapılmaması daha iyidir. Uzmanlar kendi sahasında öğretmenleri yetiştirirse amaca ulaşılır. Bir edebiyat öğretmeninden "drama" dersi alacak branş öğretmenleri bu eğitimden ne kazanım elde edebilir? Son uygulama uzaktan eğitim. Bir nebze daha iyi. Ama bunu da lise öğrencisine anlatır gibi düz ve kitabi anlatılması yine kalite sorunu oluşturuyor.

5-Eğitimlerin uygulama sahası kesinlikle sınıf olmalıdır. Birçok kaydî bilgi aktarıp bunların zihinde hıfzedilip edilmediğine bakılan sınavla mesleki eğitim olmaz. Örneğin "Masal Anlatıcılığı" asla teorik bir eğitim olmamalı.

6- Aday öğretmenlerin yetiştirilmesi bir sürü kanun, yönetmelik bilgisine boğulmaktan kurtarılmalıdır. Hakikaten bir yıl sadece gözlem ve diğer öğretmenlerle tecrübe süreci olmalıdır. Hatta bunun için ayrılmış okullar her şehirde bir tane olması ideal olurdu.

7-Öğretmene her bilgi yığılmamalı. İş güvenliği konusu başlı başına bir saha iken, öğretmene bunu belletmeye çalışmak, "yarım doktor candan eder" sonucuna yelken açmaktır. Niye bir köy öğretmeni gibi, hala her branştan anlayan kişi öğretmen olmak zorunda. İlle de olacaksa o sahada çalışması için tek sorumluluk yüklenmeli. Okulda olması gereken iş sahaları (iş güvenlik, hemşire, doktor, bilgisayar teknisyeni, muhasebeci, strateji uzmanı (TKY için) vb.) kadrosu var edilerek yapılmalı. Bunlar mesleki gelişme konusu olmaktan çıkınca ortalık berraklaşacak gibi…

8- Öğretmenlerin dersi ile ilgili öğrenme adımlarını daha çok bilme ihtiyacı var. Her konunun aktarılışı için farklı yol bulup başarılı olanlar yaygınlaştırılmalı. En güncel deneyimlere hemen ulaşmak sağlanmış olur. "Eğitimde iyi uygulamalar" ve benzeri projeler bunu amaçlıyorsa da ödül verme ile sonuçlanıyor, yaygınlaşması sağlanamıyor. İstanbul gibi büyük şehirler daha küçük gruplu organizasyonla yerinde eğitim ve modelleme yapmalıdır. İlçe bazında mesela…Harezmi Projesi gibi…

9-Teknolojiyi kullanma yetersizliği biz öğretmenlerde pandemi döneminde öne çıkan bir sorunumuz. Ancak sınıflara döndüğümüzde önemini yitirdi. Yine de teknolojiyi kullanmada öğrencilere sunmada yetersiz kalmayacağımız eğitimler verilmeli. Bunda da sanal ders ortamlarında ETKİLEŞİMLİ olacaklar önemsenmeli.

10-Öğrenci seviyelerinin kişilik özellikleri ve psikolojileri bilmemiz gereken başka bir saha. Ne yazık ki burada sadece kendi tecrübelerimizde olana geçit veriyoruz. Çocuk ve ergen psikolojisinin Türkiye de yararlanabileceğimiz sayıda kurum ve uzman olduğunu düşünmüyorum. Ama bir yerden başlanmalı.

11- Okullara Rehber öğretmen kadar desteği gereken Sosyologlardır. Çünkü biz fertlerden çok gruplarla birlikteyiz. Grupların da sosyolojik özellikleri Toplumbilimci tarafından bilinir ve yön verilmesi sağlıklı yapılır. Bu konudaki eğitimler de bizim mesleki yeterliliğimizi artıracak.

12-Öğretmenlerin ilgi alanına yönelik, psikolojilerini pozitif kılacak ve hobi edinmelerini sağlayacak gönüllü çalışmalar dinlenme zamanlarında planlanmalıdır. Ancak eğitim döneminde faydalanacağı eğitimlerden sınıfın öğretmensiz kalma problemi nedeniyle yararlanamaması çözülmelidir. Müsait öğretmen tedariki mümkün kılınabilir(Ücret karşılanırsa)

13- Eğitimin büyük kalabalıklara değil küçük gruplara etkili olacağı bilinmelidir.

14- Eğitim planlanmalıdır. Zamanı, yeri, fiziksel donanımı ile ilgili sorun yaşanmamalıdır. En iyisi eğitim amaçlı her ilçede sabit mekanlar olması, ilçe milli eğitim müdürlüğü binası planlanırken bu da düşünülmelidir. Eğitime gelenler de bilinmezlikle karşılaşmak yerine güvenle hazırladığı içeriği sunabilir. Eğitim alanlar da tam fayda sağlamış olur.

15-En önemli mesleki eğitim, gelecekle ilgili planlamaların dünyanın gidişinin ne yönde olacağına dair beyin fırtınasıdır. . İhtiyaç nedir? Gelecekte öğrencilerimize hangi becerileri edindirirsek daha iyi hazırlamış oluruz? Bunları bilmeye ihtiyacımız var.  Yönünüzü ve hedefinizi görürseniz o yolda ilerleyen öğretmenleri bulursunuz. Az ilerler veya hedefe çok yaklaşır. Ama kendini o yola koymuş öğretmenler mutlaka olacaktır. Sonrasında eğitimi dizayn etmek bir ayrıntı olur.

Sildiysen mazideki içi boşaltılmış hatıraları

Başla yeniden ve son kez

İzin ver zamana

Serbest bırak ruhunu

Hazırsan

Kalk yerinden ve ilerle

Son kez ve sonsuza…

20/10/2022

Aynı anda konuşuyorlar,zihnimde yankılanıyor sesleri.

Sürekli devam eden bir kavga halindeler, baskılamaya çalışıyorlar birbirlerini.

Biri git diyor, diğeri kal.

Biri sus diyor, diğeri konuş.

Biri öl diyor, diğeri yaşa!

Hangisini dinlemeli, kimin sözüne güvenmeli...

Bir türlü mantığa sığdıramıyorum, aklım almıyor, neden anlaşamıyor, aynı bedeni paylaşan iki kişi?

Başımda inanılmaz bir ağrı, beynimden canhıraş haykırışlar yükseliyor, ortalık mahşer yeri.

Hava bugün ayrı bir kasvetli,

Rüzgarın ateşi kavuruyor tenimi.

Hissetmiyorum ellerimi, soğuktan mosmor kesilmiş parmaklarım, ayaklarım su alıyor, ceketim yok, üşüyorum.

Vızır vızır geçiyor arabalar önümden, çamurlu sular sıçratıyorlar üzerime, ama önemi yok. İnsandan daha temizdir çamurun pisliği.

Ardı ardıya basyorlar kornaya, birbirini sağır etme gayesindeler galiba.

Sürekli bir yarış, yetişme hali. Sahi, ademoğlunun acelesiz, bahanesiz, öylesiz, böylesiz, yaşadığı tek bir an var mı beyhude yaşamında?

Kafamda tonlarca soru, meyus düşünceler ele geçirdi beni.

Şu bulutlar içimde olsalar ya, yağsalar sabah akşam, söndürseler dilhun yüreğimi,

Karşıdan yalınayak çocuklar geçiyor, 

Bir ekmeği bölüşmüş dört kişi.

İçlerinde en büyüğü, en küçük parçayı almış.

Topu topu yaşları daha altı ila yedi.

Kahkahalar atarak, kovalamaca oynayarak büyük bir keyifle yiyorlar nimetlerini.

Öyle mutlular ki, ziyafet çekiyorlar sanki!

İşte! Diyorum kendi kendime, 

Budur gönül zenginliğinin en yüce göstergesi!

Hiçbir para ile alınmaz büyük bir serveti.

Bazen yıkık dökük binaların arasında 

Bazen de harabe bir çöplükte denk gelir böylesi.

Şaşalı sofralarda bulamazsın bu kadar içten gülenleri

Sahte tebessümlerle boşuna aramayın, şefkati, iyiliği, güzelliği..

Gülüşlerin güzelliklerinde de acıları gizli.

Yine saatler olmuş, ben sırıksıklam olmuşum, akşam ezanı okunuyor muezzin efendi.

Çocuklarda teker teker kayboldular ortadan, anneleri çağırmıştır belki veya hiç gelmemişlerdi, hiç kahkahalar eşiğinde oynayamamış, döke saça ekmek yememişlerdi..

Belkide hepsi hayaldi,ya da çocukluk anılarımdan biri.

Sanırım asla emin olamayacağım, çünkü bedenimde yaşayan iki kişi, hangisini dinlemeli, hangisine güvenmeli...

Yazılacak tek bir kelime dahi kalmamıştı.

Son fırça darbesini vurmuştu ressamlar tuvallerine ve edebiyen küstüler renklerine.

Oysa sanatın sonsuzluğuna inandırmıştı kendini Hipporaktes beni.

Baharlar tükenmiş, çicekler açmamış, cemre suya düşmüyordu. 

Yaşam, ağızda kalan mayhoş bir sızıdan ibaretti.

Elinin deydirdiği her şeyi soldurmuştu insanoğlu,

Utanmadan çamur atar, yüzsüzce balçıkla sıvardı.

Ve ancak kirden görülmeyecek hale geldiğinde anlardı hatasını 

Geri dönüşü olmayana denk dinlemez, kininden geriye döner

Bağırır, çağırır, çırpınır, ama asla dinlemez

Kulağını kapatıp kendi bildiğinden şaşmaz, 

Koca burnunu gökyüzüne dek uzatırdı.

Ve burnu öylesine dek büyüdü ki bedenine kapladı.

Ay'a doğru yükseldi ve gitti.

Ancak o günden sonra ay, bir daha hiç görülmedi.

Olmak istediğim ama olamadığım yerin tam ortasında durmak, bana az da olsa ümit vadediyordu çünkü. Oraya girmek elimin altındaydı ve ne zaman istersem o dükkana girebilir o ruh halinin sarmallarında dolanabilirdim. Uzun uzun küpeler takıyorum şu anda. toz pembe bir gözlüğüm, uzun renkli kumaşlarım var ister bileğime ister saçıma bağlıyorum. Öyle giyindim mi tam ben gibi oluyorum. İnsanın istediği zaman ben olabilmesinden büyük bir benlik olabilir mi? İnsanın kendini özgürce ve neşeyle dışına vurması ne kadar harika bir şey. Öyle giyindiğim zamanlar kendime daha çok yaklaşıyorum, o beni seviyorum. 

Arkadaşım üniversiteye yeni başladı ve yaşadığı deneyimleri, heyecanları konuşuyoruz bira eşliğinde bir gece. Ben üniversitenin sonundayım. Onun üniversiteye yeni başlamış olması aslında hayata yeni başlamış olması anlamına geliyor benim için. Çünkü bu 4 yıllık süre içinde neler neler sığdırılır o dünyaya. Bir sürü tecrübe, eğlence, kendini bulma, saçma sapan olaylar, anı olarak ileride anlatacağı yaşanmaması gereken ama yaşanan olaylar…

Aklıma, artık o dünyanın benim için kapandığı geldi. Komiktir, son günlerde bu düşünceden bağımsız aslında üniversitede anlatılacak öyle büyük bir anımın olmadığı gelmişti aklıma. Diğer öğrencilere kıyasla 2-3 topluluğa üyeydim ve hayatım onlar sayesinde renklenmişti. Fakat artık öğrenci olmayacaktım. Tek bildiğim şeyden sıyrılıyordum. Hiç öğrenci olmamak ne demek bilmiyordum. İşte bu koskoca bir boşluktu. Geride bıraktığımsa daha büyük bir boşluk. Çünkü o boşluğu güzel değerlendirdiğimden kuşku duymaya başlamıştım. O güzel boş temiz kağıda her türden rengi koymuş muydum? Bana kalırsa hayır. Konuşurken az da olsa bu düşüncelerimden bahsettim arkadaşıma. “Benden geçmiş yaa”  diyerek espriye vurduk. Onun yanında yaptığım esprilerin birden yaşlı işi ve annevari  olduğunu farkettim ve o da bunu söyledi zaten. Sanki farklı bir radyo kanalında tek başımaydım. Herkes farklı bir kanalda hayatlarına devam ederken ben bambaşka bir kanalın şarkısını anlamaya çalışıyordum geriden.

 Mekandan kalkıp o dediğim dükkanlardan birinde dolaşmaya başladık. Birden her zaman gördüğüm hoşuma giden ama alıcı gözle incelemediğim çorapları gördüm. Bilirsiniz belki, her ne tarzda ararsanız bulacağınız renkte, desende, eğlenceli çoraplar. O zamanların geçtiği dank etti. Olmak istediğim tarzdan benlikten ve bunu elverişli kılan zamandan  gün be gün kopuyordum.  O çoraplardan bende de vardı. Ne zaman giysem kendimi ifade edebilmiş gibi hissediyordum. O çoraplar benim yaşıma uygun çoraplar değildi. Kim 22 yaşında üniversiteyi bitirmiş biri olarak o çorapları giyerdi ki? Geç kalmıştım. O çorapları doya doya giymeye, kendim olmayı doyasıya yaşamaya, geçmişimin ayak izini izlemek yerine yeni yollara çıkmaya geç kalmıştım.

Çoraplar geç kaldığımın en renkli ifadesiydi. Hatta gülerek anlatıyordu, hatta kızgın ifadelerle anlatıyordu. Zamanı durdurmayı çok istedim. çünkü akıyordu. Eve gelir gelmez sanki hayata inat etmişim gibi hemen o çoraplarımı giydim. Ben yine ben olmaya devam edecektim. O çoraplar bana beni hatırlatıyordu. Birçok şeye gecikmiştim. Yeniden başlayamazdım. Önümde koca bir bilinmezlik vardı. Hayatın koşuşturması, stresi, kaygısı vardı ama benim de çoraplarım vardı . o çorapları giydiğimde zamanı durdurmak istedim çünkü akıyordu ve akışa bırakmak canımı hiç bu kadar yakmamıştı.

O soğuk geçen kışın ardından gelen güzel günlerin habercisiydin. 

Dalan bakışlarımın, aptal gülüşlerimin sebebiydin.

Günaydınımdın, iyi gecelerimdin.

Yazımdın çümkü sen benim. Sıcak güneşimdin. 

En güzel anlarımdın.

Sonbaharımdın sen benim. Yağmurlu günlerim, dökülmüş yapraklarımdın. Üstüme aldığım şalımdın.

Ama kışımdın da sen benim. Soğuğa engel olan ama bir yandan da avcumu yakan kahvemdin. Karımdın sen benim, gönlümü beyazlatan.

Zorluğumdun, üzüntümdün, kederimdim.

Nefretimdin.

Bütün bu güzelliklerden sonra bir anda çöken kasvetimdin. 

Pişmalığımdın belki de.

Keşkemdin, iyikimdin.

Nasıl vazgeçebilirdim ki senden.

Mevsimlerim, aylarım, yıllarımdın. 

Ama unutma ki her kış bir gün geçer. Bekle bak yine bahar gelecek.

Bu sefer keşkem sen olmayacaksın.

Toplumların tiksinç buldukları kendi kültürlerine göre değişiyor. Artık küresel bir kültürümüz de var ya, neyse! Bir turistik amaçlı kilise gezisinde (Büyükada Aya Yorgi) yabancı turistlerin yoğun olduğu bir zaman diliminde bahçede, bir turistin arkadaşlarının ve bizlerin yanında bir höykürme sümkürmesi ile burnunu temizlediğine tanık olmuş, kendim gaz kaçırmış gibi utanmıştım. Bunu yurtdışı görmüş genç birine anlattığımda “ne var, bu onlara göre ayıp değil, asıl genirmek onlara itici geliyor” demişti de bu tiksinçlik davranışlarına o zamandan beri takılmış durumdayım.

Kendi tiksinçliklerimi sıralayacağım, sıkı durun. Sosyal medyada “sinirinizi bozan takıntılar” listesinde rastladıklarım var gerçi. İlk olmayacak. Yanımda sakız çiğnenmesine, sessiz ortamlarda fısıltılı okumalara, kaldırımlarda boğazdan veya burundan belli olmayan atıklarla karşılaştığımda, yağmurlu havalarda yollara dizilen yumuşakça sürüngenlere, hertürlü canlı dışkılarına…Aklıma gelen bunlar. Ama bunlar azalarak veya eklemeler yapılarak her insanda gözlemlediğimiz öğrenilmiş tiksinçlikler. Benim konum istisnai olup anlamadıklarım… Birlikte anlamaya çalışmak için bu satırlara taşındılar.

Toplumsal tiksinç. Yine dünya üzerinde bakıyoruz ki, millet başka milletlerden birilerini tiksinç bulabiliyor. Sınır içine bakarsak da bir şehrin insanının farklı bir şehirliden asla hoşlanmadığını dile getirdiğini duyuyorum. (Örnek vermiyorum, kötüyü yaymamak için) O şehir halkından biriyle problem yaşamışsa ve toptancılık yaparak hepsini silmişlerse biraz bu tavrı almalarını anlayabilirim. Boşandığı eşi, kaynanası dolayısıya, kazık yediği iş ortağından mütevellit, bir müddet yaşamak durumunda olup o şehirde kötü komşulara maruz kalmışlık…

Anlayamadığım tam da ülkemin coğrafi konumu nedeniyle batı – doğu arasında yer almasından kaynaklanıyor. Öğrenci yıllarımda bindiğim bir otobüsün ayakta yolcusu olarak tekli koltuğun birine tutunmuştum. Önümde oturan beyaz sakallı sarıklı bir bey birşeyler mırıldanmaya başladı. Ailemden alışkınım, dualar okuyor diye yorumlayarak ilgisiz kaldım. Ama sertçe başını sağa sola sallayıp kızgınca bana bakış attıktan ve cama döndükten sonra tepkisinin bana olduğunu anladım ve uzaklaşmak mecburiyeti hissettim. Kısa kollu bir gömlek vardı üzerimde, rahatsızlık duyduğu çıplak dirsek altı görünen bana göre hiç de kılla kaplı görüntüsüyle cezbedici olmayan kollarım veya örtü olmayan başımdı. Aramızda dede torun yaş aralığı olması ile de anlayamadım. Günahlara sevketme halim onun benden tiksinme sebebiydi.

Bir kesim de var ki, tesettürlü, siyah çarşaf ile örtünmüş birini görmesin, tiksiniyor. Yüzünün şekli öyle bir hal alıyor ki, önüne tuvaletten bir öbek malzeme koysam sadece burnunu tutarak koku almamaya çalışır, o kadar. Yüzü o derece değişmez.

Siz bu değerlendirmeleri hayata bakış açısına, siyasal tercihlere, hizmet alma-verme iletişimine, velhasıl yaşamınızdaki bütün safhalara genişletebilirsiniz. İnsanoğlunun bu öğrenilmiş çaresizlik gibi sonradan dayatılarak edinilen yargıların içinde debelenmesini seyretmeye dayanmak çok zor. Hiçbirisi şablonlarından vazgeçmiyor. Biz aynı memlekette çeşnisi bol bir toplum olarak yaşamak ayrıcalığını her defasında teğet geçiyoruz. Tarihte yapabildiğimiz bu beceri nasılsa imkansız hale geliyor.Çok kereler dost sohbetlerinde  kendimce olmayan tarafın halini anlatmaya, empatik yollar açmaya, orta yolu bulmaya çalışırken bendenizin de her iki tarafın düşmanı ilan edildiğimi belirtmeme gerek yok.

Biz insan merkezli bir toplumuz. Doğu böyledir. Batı medeniyetlerinde bunlar özünde olmadığından çeşitli akımlar ve kurumlarla edinilmeye yerleştirilmeye çalışılır. Kim ne için uğraşırsa uğraşsın bizden yamyam çıkmayacak. Kanlısını evine sığındığında misafir kabul eden ve sonuna kadar korumuş bir geçmişten bahsediyorum. Ne demişti Winston Churchill “Çanakkale centilmenler savaşıdır”. Çatışma bittiği ve dinlenmeye geçildiği anlarda birbirine yakın siperlerden yiyecek fırlatarak değiş tokuş yapma başka yerde yaşanmaz çünkü. Çok daha fazlası hikaye olarak belleklerinizde yer alıyor elbette.

Savaşta tek yürektik, depremde tek yürek olduk, tüm şartlanmışlıklarımızı bir kenara bırakarak, tiksinç yaşamın devraldığımız kötü zincirini kırarak herkesle insan çerçevesinde paylaşım yapabiliriz. Birlikte yaşam inşa etmenin mümkün olduğu bu coğrafyada umarım bir de “sevinç” konulu yazı kaleme alırım.

Sana veda etmek kolay olmayacak. Sen dünyayı gözlerimin önünde gülüşlerinle süslerken, benim seninle vedalaşmam kolay olmayacak. Ellerim sırtını sıvazlamak için uzansa da, parmaklarım çatırdayacak orta yerinden sana dokunamadıkça.

Etrafına umut saçan gözlerinin kıyısını sevemedikçe ben daha da eksiliyor olacağım. Kim bilir belki de birbirimizden habersizce aynı noktaya kilitlenecek gözlerimiz. Bu kez bakışlarımız dahi birbirine yabancı olacak. Tanıştığımızı unutacağız bir anlığına.

Benim çok canım yanacak. Baktığın noktada olamamak giderek belimi bükecek. Güldüğün kişi olamadığım için kendimi suçlayarak geçecek günlerim. Ellerin rastgele bir yerlere değecek, ve tüm o yerlerde senin parmak izlerin çıkacak. Eskiden ezbere bildiğim parmak uçlarına artık yabancı olmak beni gözyaşlarımda boğacak hissediyorum.

Bir gün belki yeniden seninle yan yana geliriz. Ama bu kez sana ilk günlerden daha uzak olmaktan korkuyorum. Sen mesela bulutlara anlamsız şekiller verirken neşe içinde kahkahalar atacaksın ve ben uzaktan öylece seni izliyor olacağım. Göğüs boşluğumda uçuşan kelebekler eriyip yok olacak.

Burnuma dolan kokun artık başka bedenlere sinecek ve ben kilometrelerce uzağına düşüp kurduğumuz hayallerin yok oluşuna şahit olacağım.

Ama her şeye rağmen de kalbimde uyuduğun sürecin huzurunu haykıracağım insanlara. Hep söylerim ve söylemekten de asla sıkılmam.

''Seni gördüğüm gün, ben buldum belamı''

Biliyoruz kanayan yaralaramıza kimse merhem olmaz bizim..

Bir dert,bir illet var üzerimizde 

Bizimle ezelden gelen..

Yüzümüzde tebessüm görmeye dursun

Yapıştırır yara bere sırtımıza kırbacını 

Hayaller, hayallerin, hayallerimiz..

Ne çok benziyor bir birine..

Gözyaşlarım, gözyaşların, gözyaşlarımız 

Neden yarışıyor gibiler birbirleriyle 

Zehir olmuş hayatım, belki seninde hayatın..

Bilmiyorum, belki de bilmek istemiyorum 

Anlatma bana, anlattıkça deşiyorsun yaranı 

Görüyorum ben, yüreğim..hissediyor 

Bir insan görmeden görebilir mi?

Görmeden görülebiliyormuş..

Ben çektiğin acıları gördüm mesela

Nasıl gördüğümü sorma

Bazen yaşıyorum hatta..belki inanmazsın ama

Tesadüf değildi hiçbir şey 

Küçük bir imtihandı bizi yaralayan 

Bambaşka kişiler tarafından, benzer olaylarla.

Ağlamak istiyorsan, gel benimle

Ağlarken gülelim birlikte

En çok bunu yapıyorum çünkü ben

Hayat misali bir gülümseme;

Ağlamak mı gülmek mi belli değil..

Yaşamak mı ölmek mi kim bilir..

Ben; 

Yetmeyen cümleler, bitmeyen yaşlar 

Ulaşmayan nidalarım ile yanındayım..

Kabul edersen.

Kimseye kızamıyorum,kızmak istemiyorum 

Yenilgi ile başlamış benim bu dünyada zaferim

Hangi başarıya kolay ulaşılırdı?

Bunu bana sen öğretmiştin..

Korkmadan devam ediyorum,

Savaşamıyorum ama... gücüm yetmediğinden mi

Yoksa savaşmak sadece acı getirdiğinden mi..

Bilmiyorum 

İçimdeki çocuk ağır yaralı 

Sayıklıyor "umut, umut " 

Başında bekliyorum gecelerce..

Kapanıyor önce gözlerim

Kabuslar ile bölünüyor kurduğum hayaller..

Bazen eziliyorum gerçeklerin altında 

Bazen korkutuyor beni;çıkarılan maskeler..

İşte tam öyle bir yaz mevsiminin gecesinde

Gülüşlerinde duydum iyiliğin kısılmak olan sesini

Yorgun, bezmiş, hüzünlü bir gülüşün ardından

Derinlerden geliyordu tınısı 

Hayatın kanlı ellerinden almıştı yüreğin nasibini 

Verdiğin öğütlerden belliydi 

Yüreğim minettar kaldı sana

Bazen hayran oldu yaptıklarına 

Daha fazlasını öğrenmek için izlerini takip ettim izin almadan

Sonra.. Hak etmediğimi anladım. 

Ben huzur veren gölgene sığınmayı hak etmedim

Yetersizdim..bilgisizdim 

Kendi ayaklarımın üstünde durmayı öğrenmeliydim

Öğrenmeliydim; düşmeyi, düştükçe gülmeyi 

Aldığım yaralar acıtmamalıydı canımı..

Yalnızım şu dünyada 

Herkes devam ederken hayatına 

Durmuşum bir sokağın ortasında 

Yapacak bir şeyim kalmamış gibi 

Sadece sayıklıyorum ismini

Sızım sızım sızlıyor yüreğim..

Sevgi paylaştıkça çoğalır, derler

Bizde sevgi ne arardı.. acılarımızı paylaştık 

Belki o yüzden arıyordu benliğim seni

Acılar paylaştıkça azalıyormuş, biliyor musun?

Çünkü paylaşan biri oluyor seninle 

Seninle birlikte yüklenen..

Biliyorum güvenmek kolay değil kimseye 

O yüzden kendi kendime gülüp ağlıyorum çoğu zaman

Ve kendime kızıyorum " Bu acı senin.. bekleme kimseyi. Kendi acılarını kendin kaldır "

Nasıl düzelir, ne iyi gelir.. Bilmiyorum 

Ama her acı çektiğimde gülebiliyorum artık..

Ağlamam gereken yerlerde şaka yapıyorum mesela..

Rahatsız mıyım bu durumdan.. asla

Ben ağlamayı de gülmeyi de seviyorum aslında 

Hayatın canımı yakan küçük oyunlarından 

Ders çıkarmak yerine keyif almaya bakıyorum.. Ne kadar saçma, öyle değil mi?

Sonra tekrarlıyor duruyorum aynı şeyleri..

Her şeyi anlıyorum, şaşırmıyorum artık 

Ama

Sen neden üzgünsün?

Sen üzülünce, ağladığında 

Gece yaşlara bulanmış bir yastık tek dostun olduğunda 

Daralıyor yüreğim 

Seni hayattan bezmiş görünce

Kırılıyor kanadım 

Üzülme..

Darılma 

Affet.. elinden geldiğince affet

Ve doyasıya ağlayıp, gül. 

Her zaman uzaktanda olsa hissedeceğim ben 

Fırtınalara tutulup sırılsıklam olsan bile

Yağmurun tadını çıkar..

Unutma her şeyin bir sonu var

Fırtına dinecek, güneşli günler görecek yüreğin..

Hatta bir armağanı olacak sana,

Rengarenk bir kuşak...

Her rengi; içinde gizlediğin duyguların sembolik hali

Baktıkça hatırla..

Hayatın içinde bir umut kadar mavi de var

Ağlamaktan kızarmış gözler kadar acı da..

Ardı ardına yitmiş kelimlerimle.. umutla kal

E.G.

Geçmişe geri dönmek istiyorum, gülüşlerimin parlaklığından gözlerimin kamaştığı günlere geri dönmek istiyorum. Son bir kez bana değer verdiğini iliklerime kadar hissedeyim istiyorum. Son bir kez daha gözlerime baktığında bana o sıcak kollarından akan sevgiyi görebileyim istiyorum. Bunları isterken bir yandan da kendimi sevilmeye layık göremediğimin delicesine farkındayım. Sanırım dünyanın en korkunç duygusuyla boğuşmaya mecbur bırakıldım.

Çaresiz kaldığım gecelerin umarsız uğultusu arasında yine senin sesini bulup sarılmıştım. Ay dönencesinden saçılan ışık kendi etrafını dahi aydınlatmazken, ben gözlerinin parıltısına kapılıp öylece sürüklenmiştim. Kimse seni benim kadar iyi sezinleyip bir o kadar da yabancı olamaz sana.

Seni tanıyabilmek için kendimden vazgeçtiğim anların hesabını birgün verebilir miyim bilmiyorum. Aynadaki gördüğüme öylesine tedirgin gözlerle yaklaşıyorum ki şu sıralar, seni tanımak isterken kendimi unutmuşum. Çaresiz ve kimsesiz hissetim bu yolda. Çaresiz kaldığım geceleri ne sana anlatabildim ne de bir başkasına. Kendime bile itiraf edemedim. Ama anlatabilmek için çok çabaladım, çok ağladım.

Evrenin can yakıcı yaralarını unutmak için bugün yeniden çıkıyorum yola. Bir daha umut etmemek için son kez umut doldum sana. Ama artık biliyorum ki, ölüdür ve öldürülmüştür bütün umutlar. Katil kimdir bilinmez ve bulunmaz. Parmaklardan damlayan kanlar eşliğinde yarım kalmış tüm izlere tutunup yeniden savaşılır.

          Modern romanların  - ki bunlar batı tarzı olay etrafında kurgulanan eserlerin adı olmakta- devamında gelişen yeni bir tarz roman postmodern roman. Bu arada modern roman tarzı da sona ermiş değildir, birlikte hayatiyetlerini devam edegelmektedirler. (POSTMODERN ismini kendi dil kullanımcılarımızın beceriksizliği olarak kullanmakta zorlanıyor ve eleştiriyorum. Bağsız roman, şaşkın roman, özgür roman… diye dilimin ucuna hemen birkaçtane geliveren onca ismin arasından bir Türkçe isim bulamamak beceriksizlikten başka nedir? Batı dillerine boğulmuş literatür oluşturunca daha mı ileri gitmiş oluyoruz, dünya bize kucak mı açıyor? Aksine Türkçe anlam çağrışımı yapmayan kelimeler bizi bizden, kendimizden daha çok uzaklaştırmıyor mu?)

         Tutunamayanlar (Oğuz Atay) romanı ile başlatılan postmodern akımını biraz anlamaya çalışalım. Kolay değil, zira daha edebiyat paydaşları konu üzerinde fikir birlikteliğine ulaşamadılar. Modern romanın Halit Ziya Uşaklıgil ile başlayan (Aşkı Memnu, Mai ve Siyah vb.) seyri tekdüzelik hissi vermiş olmalı ki yazarların değişim isteyenleri, romanın her türlü unsuruna başkaldırarak farklı bir roman oluşturma dürtüsü ile bir çabaya giriyorlar. Roman içinde romanlar oluşturuyorlar örneğin. Üst kurmaca deniyor buna. Sonra şiir, masal gibi farklı türlerin tarzları romana dahil oluyor. Hatta kimi eserlere atıflar, eserlerden alıntılar sözkonusu. Metinler arası köprüler kuruluyor. Ama bunları olağan bir çerçevede değil biraz mizah ile işe ironi de katarak yapıyorlar. Daldan dala atlamalar en belirgin özelliği. Bilinç akışı diye bir fosforlu adı da var. Siz aklınıza geleni hemen söyleyiverme diye anlayabilirsiniz. Konunun yeri mi, bağlama uyar mı, deli saçması gibi olur mu diye düşünmenize dert etmenize gerek yok. 

          Eseri okutan tarzıdır aslında. Dil becerisi üst seviyede ise o eser her türlü okutur kendini size. Dil becerisi yoksa başka pek çok şeye başvurursunuz. Sonra “bir delinin bir kuyuya taş atıp kırk akıllının çıkaramayışı” gibi varsın diğerleri ve okur uğraşsın. Kolay yazım yolu değil aslına bakarsanız, çok üstün bir zeka gerektiriyor. Çünkü okur varsayılıyor bu tür romanlarda. Adeta hadi gel birlikte bu eserde yolculuk yapalım der gibi eserin kurgulandığını okurla paylaşıyor. Modern roman anlayışındaki gerçekle güçlü kurulan bağını da gevşeten güruh bu romancılar. Diyorlar ki; “herşeyi akıl ile çözemezsiniz, insan karmaşık bir yapıdır, yaratılıştan getirdiği özelliklerin yanında içinde yaşadığı toplumun ve zamanın da ürünüdür.Öyleyse onun içinde bulunduğu bu şartların değerleri ile algılamak yorumlamak gerekir” Herşeyle oynarlar, zaman kırılmaları, geri dönüşler, derin iç çözümlemeler önem kazanır. Sürekli bir arayış vardır. Kişi kendini bulmak ve tanımak için  sorgulamalıdır. Bir o kadar da çoğulculuktan toplumsal yaşamda her türlü düşüncenin, eğilimin, gerçekliğin var olmasını, eşitliği ve özgürlüğü savunan görüşleri sahiplenirler.

            En karakteristik özellikleri kuralsız oluşlarıdır. Bir şablona oturmaz ve bir tek modeli ile karşılaşmazsınız. Bu tarzın sevildiğini yazarların çok sayıda eser vermelerinden anlıyoruz. Sorun okur olan bizlerde. Hiçbir beklentiye girmeden okuduğumuz romanın akışına bırakmalıyız kendimizi. Yok önce kitabın okurlar cephesinde nasıl karşılandığını bilerek okumaya başlayanlardan biriysek, önyargıların esiri olup başlangıçta bile elediğimiz eserler olabilir. Ama unutmayın herbirimiz farklı dünyalara sahibiz. Kimsenin ruhuna dokunmayan bir kitap bizi sarmalayabilir, tek bir cümlesi ile beynimizde harika kapılar açabilir.

Şimdi size birkaç bir şeyden bahsedeceğim. Çok uzun zaman sonra aldığım en doğru bir kararla hayatıma birini aldım. Ve inanır mısınız bilmem, inanmadığım ne varsa ben onun sayesinde inandım. Onun sayesinde birçok şey değişti hayatımda. Kendimi keşfettim, süründüğüm, kendime acılar çektirdiğim hayatımdan tutup çekti beni. Onunla tekrar yaşamaya başladım. Ve evet bana bunları tek bir kişi yaptı. O, yaptı. Şimdi size bizi anlatıp nazar değdirmeyeceğim çünkü mağlum kem göz çok bu dünyada. Bizde Allah nazarlardan korusun çok güzeliz. Maşallah.

Bir kişiyle hayat bulmak işte benim yaptığım şey onunla tekrar doğdum. Bana çok şey öğretti. Tekrar nefes almayı, gülmeyi, en çokta mutluluktan ağlamayı... Ben olan her şeyi değiştirdi ve bende aslında şunu farkettim ben hiç o ben değilmişim asıl ben şu an ki benmişim. 

Çok özel ve farklı duyguları tattım, yaşadım. Tüm duygularıma karşılık aldım, alıyorum. Size küçük bir sır en önemli şeyde aşka inanmayan ben onunla aşka inandım. Evet arkadaşlar aşk varmış, çok özel ve başka bir duyguymuş. 

Geç gelmiş en güzel iyikim. Sen hoş geldin, bana ve hayatıma hoş geldin adam...

 Size özel bir şarkı

 Cem ADRİAN - Hoşgeldin

            Bir gökyüzü düşünün bulutları sisli, rengi grinin en korkunç tonu.

     Evler düşünün içleri harabe, içlerinde binbir feryadlar.

     Hastaneler düşünün her saniyesinde ölen insanları ağırlayan.

     Parklar düşünün bir de kaydırakları delik deşik, salıncakları uçurmayan.

     Camiler düşünün ki her gün beş vakit delâ okunan

    Yolları düşünün biraz silahların sizi gözetlediği ve her an ateş açabileceği yollar.

     Okullar düşünün öğrencisiz, öğretmensiz.

   Bir de burda yaşayan insanlar düşünün ya da vazgeçtim düşünmeyin. Çünkü burda yaşamıyorlar burda yaşamaya çalışıyorlar. Yaşamak ile yaşamaya çalışmak arasında çok büyük bir fark var. İşte düşünecekseniz eğer. Buyrun, bunu düşünün. Orda bombaların arasında yaşamaya çalışan insanları düşünün, düşünün o insanlardan biri sizsiniz. Düşünün camiye namaz kılmaya giden babanız bombalar arasında öldü! Düşünün bunu ve bunları. Orda ölenler kavgadan veyahut herhangi bir suçlamadan ötürü ölmüyorlar. Orda ki insanlar dinini ve İslami hakkı ile yaşadıkları için ölüyorlar.

     Şimdi biraz da neler yapabileceğinizi düşünün, yıllardır süregelen bu vahşet zulmü nasıl sonlandırabileceğinizi düşünün!. Ve düşünmek sadece düşünmek ile kalmasın birşeyler yapabilelim. Yapabiliriz ve yapmalıyız. 

Hayatım boyunca birçok duygunun eksikliğiyle sınandığımdan yaralı bakıyor belki de gözlerim. Ben sevgiyi bilmiyorum, sevmeyi bilmiyorum. Sevilmek nasıl tatlı bir his onu da bilmiyorum, çünkü herkese sevgi dağıtan o kalbinden bana bir kırıntı dahi vermedin anne. Çevrene gülüşler saçıyorken, beni kalbimin ortasındaki cehennemin kollarına bırakıp gittin. Ben senden öğrendim sevgisizliği. Ben sende gördüm sevmeden öldürmeyi. Katlettiğim bir ruhu sarmamayı senin nefret dolu bakışlarından öğrendim.

Ben gülmeyi bilmiyorum, güldürmeyi bilmiyorum. Saçma sapan bir anda gökyüzüne kahkahalarımı bırakamıyorum, çünkü buna yeltendiğim her an kırdığın kanatlarım sızlıyor anne. Acılarımın üzerinden geçip, bıraktığın yerden hayatıma devam edebilirsem şayet bir gün gülümseyecek bulutlar, yıldızlar tozunu gecenin kör ayazında üzerime serpiştirecek. Tüm her şey aklımın içinde bitiyor, ama aklım benden çok uzaklarda bir uçurumun yamacında sallanıyor.

Ben birine nasıl sığınak olunur, nasıl dört duvarına çatı olunur bilmiyorum. Soğuk havanın rüzgarından bir bedeni korumayı başaramıyorum anne. Ne zaman birine yuva olmak istesem, beni evsiz bıraktığın günün gecesini yaşıyorum. Çocukluğumun karanlığını gömdüğüm o ağacın dibine çöküp geceyi gündüz ediyorum her defasında. Sanırım ben yuvasızlığımın bedelini günahsız insanların saf kalbine ödetmeye devam edecek kadar yara bere doluyum.

Ben birilerinin kalbini gözlerinin içinde attırmayı bilmiyorum. Kalbine dokunduğumda iliklerine kadar kelebekler uçurtmayı başaramıyorum anne. Radyoda rastgele çalan bir şarkının nakaratını mırıldanırken, yoldan geçen bir kedinin tüylerini okşarken ya da gölgemin çizgilerinden yürürken asla bir kalbin içinde saklanamayacağım. Bir daha kör kurşunlara teslim olup aşık olamayacakmışım gibi çaresiz hissediyorum.

Ben bir yerden uzaklaşıp gitmeyi bilmiyorum. Arkama bile bakmadan ait olduğum yerden kaçar adımlarla gidemiyorum anne. Gidişine şahit olduğum günden beri kimseyi terk edemeyecek kadar kırgınım bana bıraktığın hatıralara. Şimdi içimi sızlatan bir yerden gitmek istesem, gittiğin gün beni sınadığın o acıyı bir başkasına yaşatmış olacağımı biliyorum. O acı beni kaç gece uykularımın ortasında kıvrandırdı, kaç gece bilmediğim sokakların kıyı köşesinde yürüttü sen bilemezsin. Kendimi öyle bir kaybetmişim ki, geriye dönüp olduğum insana dair tek bir iz dahi bulamıyorum.

Sen beni benimle sınadın anne. Sen beni içinde boğulup can vereceğimi bildiğin düşüncelerin zindanına hapsettin. Sen beni öyle hiç sevmedin ki, ben hep kendimde aradım sebebini. Gözlerimin rengine mi bu nefretin diye düşündüm, ya da ellerimin küçüklüğüne miydi öfken. Kim bilir, belki de babama olan sonsuz aşkımın kıskançlığı sardı ruhunu da senin içinden bir canavar çıktı bana karşı.

Aynalara küstüm ben. Yüzümün çizgileriyle dertleştim gecelerce. Baktığımda gördüğüm insan gerçekten de ben miyim diye sorguladım kalan gücümle. Herkesi sevebilecek kadar kocaman bir kalbi taşırken, kendimi zerre kadar sevememişim. O kadar güzel küsmüşüm ki kendime, kendimi bile taşıyamadım. Sahip olduğum bütün gücümü içimdeki güçsüzlüklere karşı olan sınavımda kaybetmişim.

Beni adını koyamadığım bir yokluğun içine bırakıp gittin sen anne. Ben tanımadığım yüzlerde seni aradım, ihtiyacım olduğunda sana olan öfkeme rağmen sen diye ağladım. Senden bahsedilen hiçbir cümleye izin vermezken, düştüğüm her kaldırımın kenarına çöküp yeniden sen diye delirdim. Giden herkes bir gün geri dönecek diye diye kapı eşiklerinde sabahlattılar beni. Ben çok bekledim ve sen hiç gelmedin. Kendine kurduğun o ailede bana bir yer bulamadın, koca dünyana beni sığdıramadın.

Sen aslında sevmeyi çok iyi biliyordun. Sen benim dışımda kalan herkesi sevmeyi biliyordun. Sen bir tek beni sevmeyi öğrenemedin. Bir tek bana kol kanat germeyi başaramadın. Ben sadece senin yüreğine sığamadım. Bu senin başarısızlığın, benim de en büyük zaferim olacak günün birinde. Pişmanlığın burukluğu göğsüne yerleştiğinde ben düşeceğim senin aklına. Ama inan bana, o gün geldiğinde ben şimdiye nazaran daha dik duracağım hayata karşı.

Bir yerde okumuştum. ''Annelerin kırdığı kalpler iyileşmez'' yazıyordu cümlenin bitişinde. Ne kadar da doğru diye geçirmiştim içimden. Çocukluğundan yara almış her insan, bir bataklığın çukurunda mücadele verir.

Ben senin kırdığın kalbi iyileştirmek için yaşıyorum anne. Dünyaya sözüm olsun ki, bugünlerde ciğerime batan kalp kırgınlıklarımdan kendi özgürlüğümü inşa edeceğim.

Son defa yazdım sana, son defa ''anne'' diye seslendim sana. Tekrarı olmaz bazı şeylerin. Ben belki de yeniden delirebilirim ama yeniden sen diye delirmem bir sokak ortasında.

Bir daha sakın çıkma yoluma, yüzün düşmesin rüyalarıma. Sen sadece bana yaşattığın kötülüklerle beraber öylece hoşçakal...

Gerçekleşmesi mümkün olmayan.

Gerçekleşse de bu dünyaya yakışmayacak kadar güzel olan.

Masallar dinliyorum.

Zamandan da mekandan da oldukça uzak.

Bu evrene oldukça ters biçimde hep mutlu sonla biten.

Rüyalar, masallar ve daha tüm soyutlukların aksine avucumda bir hayat var.

Yaşamam gereken. 

Yürümem, üzerine düşünmem gereken bir hayat yolu.

Bunu kendime en yakışan şekilde başaracağım.

Bundan eminim.

Ancak neresinden başlayacağım.

Tereddütteyim.

Bir arkadaş sordu “Oruçlu iken işini zorlanmadan yapabiliyor musun?” Aslında soru böyle değildi: “Ben zorlanıyorum, size oruçlu iken daha zor oluyordur.” Ona “tutmazsam eğer, hakkıyla hiçbir şeyi yaptığımı düşünemem, aslında o zaman çok rahatsız olurum” diye cevap verdim. Kendiliğinden bu kelimeler dökülmüştü.

İnanmak, bilinç, beynimiz, öğrenmek, düşünmek gibi daha da ekleyebileceğim mefhumlar beni hep uğraştırdı. Nerede bunlarla ilgili bir bilgiye kavuşsam, paylaşım görsem arkamı dönüp gidemem. Dünyadaki tüm inançlara ilgim, belki bu yüzden. İslamiyeti kapsayıcı değerlendirmenin rahatlığı içinde bütün inançları inceleyebiliyorum. Ve ben dünyaya baktığımda sadece benimle aynı yolu koşan "yaradılmış"lar görüyorum. Farklı yollar gibi görünebilir. Toplulukların öne çıkardığı ritüeller önyargılarımızı tetiklerken insanın iç dünyasının bambaşka olduğunu atlamamalıyız. İnsan küçük âlemdir. Bütün kainatın özetidir. Öyleyse bize öğretilenlerden sıyrılmayı başarıp ara sıra bu pencereden sadece insana bakmamız gerekir. Katillerini affeden insanlar duydukça hayretten hayrete düşmüştüm. Leo Buscaglia’nın “Yaşamak, Öğrenmek ve Sevmek Sanatı” isimli eserinde gerçek hayatlardan alıntılarla bunu söylüyordu. Benim kitabımda da insanın insana bırakıldığı düzende ortaya çıkan onlarca berbat öykü anlatılıyor, ders almamız isteniyordu. Yaradan yarattığının en iyi şekilde yaşaması için kılavuz göndermişti. Mükemmel yaradılışımız olduğuna şüphe yok, ancak yaradılmışlıktan gelen kusurlarımız bizi çabucak yoldan çıkarıyor. İstikrarla hayat yolunda ilerlememiz ve bu hayattan mezuniyetimizin en iyi olması için kendimizden gayrısına faydalı olmayı seçmemiz yeterli. Bunu İslamiyet, Hristiyanlık, Musevilik, Budizm, Şintoizm… nice inanma akidelerini rehber edinerek yapabiliriz. Aslolan insanın bireysel açılımları ve yolculuğudur. Namaz kılarken, oruç tutarken ulaştığın huşu ya da Rabbine yakınlığı diğer dinlerin ibadet ritüellerinde mesela bir budistin “vihara” sında ulaşmadığını nerden bilebiliriz?

Kaldı ki ibadetler kişisel ama, inançlar tümüyle toplumu dizayn eden akidelerdir. İbadetlere takınık olduğumuz için bu pencereden ele almayı seçtim. “Bu ibadetimi yaparken neyi amaçlıyorum? Kendimde farklı olan neyi oluşturacağım ve bunun için Allah’tan yardım isteyeceğim? “ Sorusunun cevabını aramalıyım. Biliyorum ki, sadece bir görev algısı ile yaptığım ibadet, sadece sabah işe gitmek için evden çıkıp hiçbir iş yapmadan eve dönmek gibidir. Suçlu durumuna düşmem. Başkalarının algısı en kötüsü de elalem için eylemlerde bulunmuş olurum. Bu beni daha iyi bir kul yapar mı?

Nedense dualarımızda maddi taleplerimiz öne geçiyor. Mal mülk sahibi olmak, başarı elde etmek, ölen yakınlarımızı hatırladığımızı göstermek, bilincinde olmadan yaptığımız günahlar için af dilemek… Bunlar olmasın demiyorum, yetmez diyorum. Sen İlah’a yakınlık elde etmeden dualarına torpil yapılmaz. Bir nükte sever dostumuz “bu yılbaşı en büyük ikramiye bana çıksa keşke” diye hayıflanmıştı. Sordum “ne yaparsın bu kadar para ile?” . Cevabı “önce karımı boşar, bir dizime Ahu Tuğba, bir dizime Hülya Avşar’ı oturturum” demek olmuştu. Şaka yoktur benim için: “ Rabbim seni niye nemalandırsın, açıkça yoldan çıkarım diyorsun, Allah seni senden çok düşünüyor,azdırmıyor, vermiyor” diye cevap verdim.

Karşılıksız iyi bir kul olmaya odaklanmak lazım. Haz alacaklarından vazgeçebilmen lazım. Kimsenin bilmediği, sadece senin bildiğin günahlardan vazgeçmek, düşüncelerindeki bencilliğinden arınmak lazım. Felaketler yaşatıldığımızda tekrar tutunabilmek için teslimiyet lazım. Allah’ın kainatındaki düzeninde bilmediğimiz nedenlerle olanları acizliğimize vermek, bilmeyi nasip etmesini dilemek lazım. İnsan bedeninden çıkan atıklara bilim bir gün çözüm bulup durdurmayı istese belki de yaparlar. Ama bunu yapmanın akıllılık olmayacağını bildikleri için denemezler.

Kainat nizamının işlemesi için belki sevdiklerimizin gücüne ilahi alemde ihtiyaç vardır, belki onların bildiğimiz dünyada vakitleri dolmuş, mezun olarak yeni bir yapıda dönüşümleri bizi terketmelerine değecek kadar güzeldir. Kendimiz için de yolculuğumuz bitene kadar en iyi dönüşümleri gerçekleştirmeyi Allah’tan dilerim.

Mutfaktaki açık camı fark edip oraya yöneliyorum . Rüzgar esiyor azılı bir suçlu gibi hırsla . Dışarıdaki gördüğüm çocuklara sesleniyorum , sesimde çıkmıyor zorlasam da ses tellerimde bir oynama olmayınca dönüp balkona çıkmak istiyorum , kapı yok olmuş , karşıya bakıyorum evlerin balkonları yerine karanlık var  , çocuklar kayboluyor etraftaki ağaçlar , ayakkabılar , banklar , sokak lambaları , yollar , duvarlar en son sokak kayboluyor . Her yer simsiyah bir toz bulutuyla kaplanıyor . Pencereyi kapatıp içeri kaçacakken pencerede kayboluyor . Koşarak sessizlik içinde oturma odasına gidiyorum . O korkunç siyah duman yavaş yavaş ciğerlerime dolmaya başlıyor .  Küçücük olup yere siniyorum korkudan , dizlerimi bastırabildiğim kadar bastırıyorum göğsüme . Etrafın iyice karanlık olduğunu fark edince kalkıyorum ayağa , duman bedenimi ele geçiriyor . Sersemleyen vücudumu bir yere yaslamak için aranırken büyük bir çınlama esir alıyor kulaklarımı , acıyı bütün damarlarımda hissedene kadar da durmuyor o dehşet verici ses . Kendimi bulamıyorum o gün ben . Ufacık bir ışık belirtisi yoktu . Gölgemi bile zincirlemişti karanlık , her şeyimi kaptırıyorum çıkmaz sona . Günün sonunda zindan olan evimin odalarının birinde cızırtı işitiyorum . Kafamı kaldırıp ses çıkarmadan salonun girişinden bakıyorum . Birden yüzüme aldığım darbeyle soluk soluğa uyandım . Kedim yüzüme kuyruğuyla vurmuştu . Hemen ayağa kalkıp tüm odaları gezdim . Her şey yerli yerindeydi kaybolan hiçbir şey yoktu . Hatta pencereyi açıp sokağa bile baktım . Herkes buradaydı çocuklar dışarıda oyun oynuyor , bağırıp gülüşüyorlardı . Kabus gördüğümü anlayınca rahat bir nefes aldım . İçeri geçip orkideyi camın kenarından alıp güneş görmeyen bir yere aldım . O sırada gözüm yere takıldı . Gölgem  , gölgem yoktu dışarısı güneşli olup ışık pencereden içeri girmesine rağmen gölgem oluşmuyordu . Derin bir iç çekme isteği vardı içimde, perdeyi  kapatıp kendimi karanlığa  teslim ettim kedimin mırıltısı eşliğinde.

Aldığın nefesi ciğerlerinde hissedemezsin

Belki de nefes bile almıyorsundur bilemezsin

Buna rağmen yaşama devam etmeyi denersin

Her şeyin düzelmesini dilersin

Kendine çeşitli sözler verirsin

Ama yine duygularına yenilirsin

Yenildikçe kendine kızarsın

Kızınca eline bir şey geçmez bilirsin

Sonunu bile bile aynı döngüye devam edersin

Bir gün aldığın soluğu ciğerlerinde hissettiğinde 

Anlarsın

Uyanmışsın.

13.11.2022

   Keşke hiçbir hikâyem olmasa ya da benden beni anlatmamı ısrarla istemeseler diye içinizden geçirmişsinizdir, yalnız değilsiniz. Hikâyesizlik istemi, söylem yerindeyse kendi anılarından gerek anlatmaktan gerekse hatırlamak yükünden bıkmış insanların ortak talebi gibidir. Çünkü herkeste ortak bir kaygı durumu oluşur: Yargılanmak. 

 Yaşadıklarınızdan, aldığınız kararlardan, geçmişimizden yani sizi siz yapan ve bugün olduğunuz kişiyi sağlayan her ân başka gözlerin merceklerine takılır ve yargılarından süzülür. Artık anlattığınız kişilerin değer yargısına göre zihinlerinde yeniden şekillenirsiniz. Bu süreçte anlatıcı olan sizler için oldukça sancılı süreç olduğundan ötürü sözlerinizi ağdalı yahut ince eleyip sık dokuyarak seçersiniz ki iyi imaj bırakabileseniz diye. 

   Bu tatsız süreci her zaman, her yeni insanda yahut olayda yaşamak istemezsiniz ama insanlar doğası gereği de yargılamaktan vazgeçemezler yahut anlatmama tercihinize şüphelenerek bakılır. Geriye çözüm olarak - imkansızlığı nedeniyle çözüm olamayan- hikâyesizlik istemi kalır. 

   Bu istem, kelimenin tam manasıyla tükenmişlik sendromunun bir diğer boyutu gibidir. Çözülmesi olanaksız gibi görünen paradoks. Aslında herkes gibi anlaşılmak, yargılanmadan dinlenilmek ve verdiğiniz kararlara saygı duyulmasını istersiniz. Lakin insan doğası gereği bunları sağlamakta güçlük çeker bu nedenle bireyler kendilerini kabuklarına çekerek rahatlık alanlarından çıkmamış olurlar. Böylece hikâyesizlik istemi sağlanmış olur fakat yalnızlık oranı artar. 

   Bu hususta sizlere tavsiyem eğer yalnızken ya da daha az sosyalken mutluysanız yahut huzurlu atalarımızın da dediği gibi: Az insan çok huzur...

Uzansam dokunabilirim aslında gözlerine. Bir el uzatsam değebilirim nefesinin sindiği her köşeye. Sana tahmin edemeyeceğin kadar yakınım. Attığın adımların üzerinden yürüyemeyecek kadar seviyor bu kalp seni. Sana yakınken uzağım.

Kendimi sevdirebilmek için uçurum gözlerimden defalarca atladım. Tutmanı beklediğim her saniye daha da aşağıya sürükledi beni bu bilinmezlik. Yükseklerden düşmek hiç bu kadar acıtmamıştı canımı sen kadar. Daha evvel çok düştüm adını bilmediğim tepelerin yamacından. İlk kez bu kadar olduğum yerde beni kıvratan bir darbeyle savaşıyorum.

Birlikte saatlerin nasıl geçtiğini farketmeden yürüdüğümüz sokaklardan bir kez daha geçemeyecek kadar kırdırdın beni bana. Oralardan geçmek istesem anıların kokusu burnumun direğini sızlatır. Nefesim aynı yerden binlerce kez düğümlenir birbirine.

Aklımı karıştırıyor bazı sorular. Mesela kaç kez canın yanmadan bir çırpıda silebildin hatıralarımızı, ya da kaç kez ben senin saçlarında ellerimi gezdirmeden uykunun orta yerine bıraktın kendini. Bu sorulara cevap alamamak daha çok umutlarımı sarsıyor.

Kaç kez o şarkıyı dinlerken istemsizce aklına geldim acaba ? Nakaratında her defasında can verirdim bilirsin. Ben seviyorum diye kısacık zamanda sende kalbine bağlamıştın o şarkıyı. Sahi olur olmadık anlarda seninde dilinde dolanıyor mu o notalar ?

Başka şeyleri hatırlamak uğruna defalarca beni görmezden gelen o gözlerine sırt çevirememek daha da kavurdu. Sen gülerken dünyaya bıraktığım gözyaşlarımın içinde boğuldum. Yardım çığlıklarıma kör kaldın, sağır oldun.

Her kötülüğü affeden kalbim seni de her şeye rağmen affeder. Bir gece dahi küs kalamaz sana biliyorum. Seni affettiğim için seneler sonra kendimi affetmeyeceğime çok eminim.

Huzurla uyu... Sokaklarca ötemde huzur içinde uyu. Ben yine bu gece sana yakınken uzak olmanın sarsıntısına teslim olacağım. Ne kadar da yakınım sana, ve bir o kadar da uzak.

                                 08.08.14

Oysa şimdi bu kağıdın başında bunu isterken bile ikileme düşüyorum. Bu olayın yaşanması bana geçici bir haz mı verir yoksa olay sonrasında farklı bir evrenin kapıları mı bana açılır? Olmamış bir olayın araladığı ihtimal kapılarını değerlendirip rastgelelikten söz edecek kadar da git gelliyim bir yandan.  Ne olacak, yolun sonu nereye varacak bilmiyorum ama bir ayrımdayım bu açık. Seç bakalım tarafını, oluştur rotanı ve ilerle kolaysa şayet.  Her ihtimalde de bil ki savaşacaksın çünkü o sokakların bir tabelası yok, o sahaf hiç var olmadı ve o sözü yazacak bilge henüz yolun sonuna ulaşmadı.

23.03.2023 ~12.47

Çok özledim. Koşup sarılmayı, sarılıp uyumayı, hiç sevmediğim halde ısırmasını, uzun uzun konuşmayı, bir şeyler anlatmayı, başım sıkıştığında ilk ona sığınmayı, ona gitmeyi... Çok özledim.

Keliyle oynayıp dalga geçmeyi, elimi kolumu bağlayıp gıdıklamasını, beraber bir şeyler yapmayı, kalmaya gittiğimde her yatsı namazından sonra elinin dolu gelmesini özellikle bizim sevdiğimiz şeyleri almanı, meyve getirip kesmeni, seninle geçirdiğim her anı, her anımızı çok özledim...

Umarım olduğun yerde iyisindir. Ben çok iyiyim, gerçi görüyorsundur. Çok uzun zamandır tatmadığım mutluluğu, sevgiyi tattım, gördüm ve hala görüyorum. Kısa zamanda da seninle tanışmaya gelecek. O günü iple çekiyorum. 

Her şey biraz senin istediğin gibi burada beyaz önlük giyeceğim, istediğim bir bölüme yerleştim, aileme, anneanneme yeni şehir görmelerini sağladım. Artık bende uzaktayım ama hep aklım kalbim onlara. Tıpkı senin olduğu gibi, sen olduğu gibi... Çok özledim ama yapabilecek çok fazla bir şey de yok. İlla ki bir gün denk düşeceğiz. Şimdilik hoş çakal, hoş kal.

Bazı şeyler yarım kalır, tıpkı senin yaşamının yarım kalması gibi....

O kadar çok bağladım ki bu aptal kalbimi sana, kendime yabancı oldum. Neyi sevip sevmediğim çıktı hatırımdan. Mesela dün domatese olan alerjimi unutaraktan senin o çok sevdiğin yemekten yedim patlayana kadar. Midem kaburgamın altında hışımla can atıyor gibiydi. Ben yine seni çok sevmeyi tercih ettim. Sevdiğin her şeyi sevebilmek uğruna benliğime acı çektirdim.

Ne acı değil mi böyle söyleyince ? Sen beni sev diye, ben başka bir ruhun kopyasını taşıdım derinlerimde. Sen beni sev diye, ben karanlıktan korktuğumda titrediğimi bilerek sana sarıldım. Sen beni çok sev diye, bilmediğim sokaklarda korkularıma teslim oldum. Sana en unutulmaz yaramı gösterdim. Vurursun diye beklediğim yara izlerimden öptün. İşte o an ''tamam'' dedim kendi kendime. Sevmeye başladı beni. En büyük yanılgım gözlerine baktığımda gördüğüm gerçeksi şifaymış.

Gölgeni takip ettim bir gece sokaklarca. Sisli havanın bulutlarına sinen bakışlarını izledim. Siyahın en beyaz tonu kadar masumiyetle yaklaştım sana. Sen yürüdün, ben farketmeden seninle yürüdüm. Sen sağındaki ışığa bağladın gözlerini, bende sana. Olabilme ihtimaline tutunarak hergün daha çok taradım izlerini. Senin yürüdüğün sokak bana çıkmadı, benim attğım adımlarda sana. Kayboldum inceden, usuldan.

Zamanla bana mezar olan gözlerinin dünyaya umut saçtığını gördüm. Yıkıldı penceremde bir zelzele. Beslediğim sevgimi azaltmayı ne kadar denesem de, başaramadım itiraf ediyorum. Bir gün tam anlamıyla silebilirsem seni hayatımın nakaratından, bana soracağın sorudan o kadar çok eminim ki. Sevgimi sorgulayacaksın. Sana vereceğim cevabı hazırlarken canım çok yanıyor. Diyeceğim ki, ''sevgi de ölür ama cesedi bulunmaz''.

İstanbul başka türlü yaşadı bu afeti, ya da ben… 1999 depreminde zangır zangır sallanarak, iliklerimize kadar yaşadık, ama afet olmadan. Başka bir bölgesindeydik İstanbul’un. Bu yüzden belki artık deprem olmuş, oldu, oluyor diye duyduğumuzda bile yüreklerimiz ağzımızda. İstanbul bekliyor depremi diyor uzmanlar. İnandık, tetikte yaşıyor gibiyiz. Günün meşgalelerinde avuntulanmıyor değiliz. Yani unuttuğumuz zamanlar oluyor, hatırlayıp deprem önlemleri alma çabalarımız da oluyor.

Yaklaşık bir aylık süreci bu genellemelerden ayrı tutmak istiyorum. Sosyal medyada an be an mekana kilitlenip olayları takip ettiğimiz, ufacık yeni haber kırıntılarına aktığımız için belki. Çok kişinin zannettiğinin aksine yalnız yaşadık bu süreci. Süreci mi desem, depresyonu mu desem, dipleri mi desem… Çeşit çeşit duygularda dip yaptık, tavan yaptık.

İstanbul depremden önceki akşam yaşadığı 3,6 lık depremi anlamaya çalışıyordu. Sabahı 10 şehir, öğrenemediğim -ya da artık ne farkeder- 1 şehir daha 11 şehri etkileyen yaklaşık 50.000 civarı ölüm ile sonuçlanan afetle yüzleşti. İlk aldığım haber 246 kişinin vefatıydı, üzüntünün tesellisini yaşamaya karar vermişti kalbim. Gölcük depreminde 17.000 ölümün yanında gayet makul durmuştu gönlüme. Ama 10 dakika sonra resmi en yetkili makam sahibinin açıklamasında 1210 telaffuz edildiğinde ödüm koptu, dehşet içinde kaldım. Sayının 10 dk.’da bu kadar yükselmesi korkutmuştu beni, korkum boşa değilmiş.

Ama dedik ki, olan oldu, inşallah kurtulanların imdadına çabuk yetişilir. Öyle ya ; ülke de çok sık deprem, sel, yangın gibi afetler oluyor. Bunlara önlem için koordinasyon güçlü ve kurumların refleksi çabul olur: Olmadı. O gecenin soğuğunda nasıl üşüdüğümü unutmayacağım: Boğazımda düğümlerin bir türlü aşağı inmediğini, elimi yıkamaya su içmeye kendimde hak görmediğimi, betonların altında sıkışmışlık hissi ile elimi kolumu oynatmadan yatakta sabahladığımı, şükretmem gereken sahip olduklarımdan fersah fersah uzaklaştığımı…

Sosyal medya sessiz değildi, her taraftan çığlıklar geliyordu. Orada olmalı…Hadi….Hadi… Hadi…Olması gerekenler bir türlü orada olamıyordu. Teselli bulamadım. UMKE gönüllüsü yeğenimin sabah alarm verilmesine rağmen gün bitiminde geç saatlerde yola çıkma emri almalarına kadar sönük kaldı umutlarım.Ancak ertesi sabah orada olabildiler. Gerçekten oradaki dağınıklığı, organizasyon boşluğunu bizzat yardıma gidenlerden dinledim. Onca eğitim aldığım “Afet Yönetim” in çeşitli aşamalarında anlatılanların sadece laf kalabalığı olduğu çarptı yüzümü her saat, her dakika, her saniye… Bir devlet çalışanı olarak çok çok çok utandım…. Ve en çok da kendime kızdım.

Kurumdan yardım talepleri oluşmaya başladı. Ama ne için? Malzeme toplayıp, tasnif ve paketleme için. Ben görüyordum ki oranın gerçek ihtiyacı bu değil. Sonraki adım bu. Organizasyondan gönüllü adam toplanarak itiyaç duyulan insan gücünün bölgeye nakledildiğini söylersem nasıl işi tersinden tuttuklarını belki anlatabilirim. Böyle sık afet olan bir ülkede hazır malzeme stokları nasıl olmaz? Nasıl hava nakil zinciri harekete geçirilmez? Nasıl kurulması kolayca dillendirilen, yarım günde olacağı söylenen sahra hastaneleri oluşturulmaz? Olduğu söylenen mobil telsiz ağları ile haberleşme nasıl sağlanamaz, bölgeden sağlıklı haber akışı sağlanamaz? Nasıl…. Nasıl…Nasıl…

Hiçbir şeyin yapılası cazibesi yok. Öylesine yaşayıp sessizce ölmeli insan. Bu isteniyorsa ölmeyi de bilmeli.

Belki bir gün küllerinden doğar, becerikli, yaşadıklarından ders alan, kurumlarıyla harika bir ülke oluşturma iştahımız gelir.

Sana çok muhtacım

Kalbimi sıkıştıran yüklerden 

Alımın akıyla üstesinden gelmeyi 

Nasip et 

Allah'ım Yarabbim

Hayırlısının en güzellini

Nasip et

Allah'ım

Kalbime nefsime inancıma 

Hidayet nasip et 

(Aminnnn)

Kimsenin okumayacağı bir deftere bile yazılamıyorken bazı şeyler, topladığım tüm cesaretimle buradayım işte. İnsanı kendi kendiyle bile konuşamadığı dertler yiyip bitirir dediklerinde hiçbir zaman kulak asmamıştım. Beni o karmakarışık rüzgar buralara getirdi zaten.

Hissettiğim hissin ilk kez bir tarifi yok gibi hissediyorum, ya da bir adı. Lügattaki 29 harfi yan yana getirsem dahi bendeki duyguyu karşılayabilecek kadar kuvvetli değiller, farkındayım. Derinlerimde bir yerde bir deniz var ve ben orada var gücümle çırpınıyorum. Tam her şeyden vazgeçtim dediğim anda, bir yüzün çizgilerine kapıldım. Dünyanın ekvator çizgisi nereden geçiyor bilmiyorum ama, benim ekvatorumun çizgisi onun güldüğünde kısılan gözleri ve dudağının kıyısındaki gamzelerinde birleşiyordu.

O öyle bir ruhun taşıyıcısı ki, bana yazdığım her satırı yeniden sevdiriyor. Adına kitaplar yazdığım şarkıyı da sevmeye başladı üstelik. Bana öylesine derin bir cümle kurdu ki, bunca zaman bir  başkası tarafından sevilmediğime ikna oldum. Seni tanıdığımdan beri bu şarkıyı çok dinliyorum dedi. Hayatımın en dönülmez dediğim dönüm noktası bir şarkı oldu.

Adını koyamadığım acılarıma dokundu. Bana sahip olduğum gücü yeniden hatırlattı. Bana kötü geleceğini, bana zarar vereceğini düşünse de aslında tam tersiydi. Belki hayatıma değdiği günderi bügüne kelebek ömrü kadar kısacık bir zaman geçti, evet. Ama bu beni harap edeceği anlamına gelmezdi. Korktum, sınandım, savaştım, ağladım, binbir parçaya bölündüm. Ki sonrasında yine ona sarıldığım anlarda duruldum, kalp atışı kulağıma doldukça yatıştım.

Ah anne... Sen görmüyorsun ama kızın adına sevgi dedikleri bir geminin içinde yolcu. Çok isterdim bu zaman dilimime denk gelmeni. Çok isterdim gözlerime baktığında o ışığı görmeni. Sadece istediğimle kalakaldım anne. Ben bekledim ve sen  hiç gelmedin. Çocuk ellerimle kumdan kaleler yaparak seni bekledim.

Gelmeyeceğini o kadar çok iyi biliyorum ki. Mevsimler geldi geçti, ay kaç kez dönümünü tamamladı, gökyüzünden kaç yıldız eksildi sayamadım. Sonucunda sen yine de uğramadın buralara. İyi ki gelmedin anne, iyi ki...

Yokluğunda bende açtığın yara izlerini ruhuma sarılarak saran biriyle kesişti yolum. Sensiz geçirdiğim her güne binlerce kez şükür dedirtti bana. Korktuğum yerlerden sarıldı. Ağladığımda yaşlarımı silmekten bir an olsun vazgeçmedi. Ben onu sana olan öfkem kadar sonsuz bir sevgiye sığdırmza çalışıyorum. Aslında çalışmıyorum da, sevmeye ısınıyor gibiyim.

Kimi zaman canımı çok yaktığın için insanlara kötü gelmekten korkuyorum anne. Beni senin içine sığdırmadığın değerler çerçevesine koyuyorlar. Ben sevildiğimi hissediyorum.

Beni sevmediğin için teşekkür ederim anne. Öyle güzel üzdün ki beni, artık üzülemiyorum. Çyle sızlattın ki kemiklerimi, bir daha sızı hissedemez oldum. Sonsuz teşekkür ederim sana. Bana gidişinle çok özel bağlar kazandırdın. Kötüleştiğimde senin kolların sanıp kendime sarılıyordum. Yine öyle bir gecenin kör ayazında bana sen değil de ''o'' sarıldı anne. Senden daha sıkı, senden daha çok sevgiyle...

Sana ettiğim ilk ve son teşekkürdü anne. Sana ettiğim son, ona edeceğim sonsuz teşekkürle noktalıyorum bu geceyi.

Fazla bir beklentim yoktu aslında hayattan. Bana miras bırakılan tüm acıları unutturacak bir yüzün tebessümüne ihtiyacım var sadece. Ona bakarak kalan tüm yüzlere yabancı olmaya ihtiyacım var.

Birgün bu yazıya değecek olursa gözlerin bil ki, sana bakıp bütün yüzleri unutmak istiyorum. Sağır ve kör olmak istiyorum sen dışındaki her şeye.

Hayatıma girecek misin inan bilmiyorum. Ama yalvarırım, '' ölü biri bir kör sevdi, görmez ama duyar sanmıştı, yanılmıştı'' dedirtme bana.

Bir balon misali gökyüzüne yükseldikçe patlmak istedik belkide. Sırf bu yüzden olsa gerek, bütün zihnimizle bir yanlışın içinde yanılmış gitmişiz. Bir basınçta olgunlaşmak mı ağır gelmişte patlamış balon. Bu kabuğuna sığmamak meselesi bu olmasa gerek. Böyle basit geçiştiremeyiz çünkü bunu. Bugünün ferdasına ters bütün bu denklemler. Yani her dem uçmak demek yükseklerin daha güzel olacağını çağrıştırmasın bize. Bazı zamanlar aşağılar daha güzeldir. Gıyabınca ikiside güzeldir fakat ağır basanda kalıp gidiyoruz bizler. Mesela bazen biriken yağmur sularında yaşamaya muhtaç balıklar, bazen ise akıl almaz okyanuslarda kaybolup gider her biri. Bazı zamanlar zıtlıklar içine alsa da bizleri onlarla da sıkı sıkıya kucaklaşıp devam etmek gerek yola. 

Her şey kötü gitse bile yolundadır, oda yoldur çünkü yollar sadece bügünleri almaz kendine ferdalarada uzanır eli. Yani balon misali düşündüğümüzde hep gökyüzüne doğru yükselmek güzel midir? 

O halde elmasa ulaşmamız için bazen alçalmamız gerekir. Bu çağın ateşli yangınında yanmadan kendimizi bir cevhere dönüştürmemiz gerekir. Buda şikayetlerle değil olabilcek her şeyi güzel görebilmekle mümkün hat safha kişilerde kötül vs. olumsuzluk diye bir şey yoktur. Herşey güzeldir onun gözünde. Gözünde değil aslında gönlünde. Gönül göze yansır böylelikle... Güzellikle bakarsak her şeyin son bulacağına inanarak yolcu olarak gerçekten yol alabiliriz. Unutmayalım ki gün alan koruk pekmez olur. Bunun yanında insan neler olmaz ki... Son olarak  Yaşar Kemal'in şu sözünü de bu konuya tasvip buluyorum. “Çakmağı yandıran kavdır demiri dövdüren tavdır dayan ince memed şimdi direnecek çağdır...” 

Güverte girdabına doğan günden cüda, ıssızlaşmış kendi köşesinde. Gün mü bir girdaba doğmak istememiş, güverte mi ısınmak istememiş orası meçhul... Ortada katı bir soğukluk var. Bir meczup halini almış dalgalar bu yastan. Vuruyorlar deli deli kıyılarımıza. Dalgaların vurmasıyla aşınmasıdır falez, dalgaların getirip biriktirdiği ise lagün. Bu coğrafyada böyledir. Ters orantılı. Ya insanda? Beşeri coğrafya fiziki coğrafya tesir etmiyor bu mateme. İnsanın ütopik cografyasında birikim ve aşınım ikiside benzer şeylerdir. Doğru orantılı. Evinden, yakından, yolundan, Rabbinden cüda, birikmiş kalmış işte bu döne yuvarlana akan nehir üzerimizde. Takvim düzenine göre değil içimizde akan zaman, dönencelerde dönmüyor mesela hiçbir giden. Ne biliyim ekinokslar hiçbir bireyin eşitlenmesi için tesirini gösteremiyor. Hepsi anlamından sapmış bambaşkalaşmış bütünüyle. Farklılaşmışken insanın coğrafyası görünür şartta hangisi mümkün? Tozlu yollar bile gökyüzünün ağlamasına aldırmıyor savuruyorda savuruyor kendini. Ya kuytularda solup gidenlere uzanabilir mi ellerimiz? Yeri gelir bir dar geçit olur bu devran acı bir ızdırap,

yeri gelir bir piyes var gör eğlen oyalan. Yeter ki sen  inançlarına itima et. İşte bazı zamanlar derin bir nefes almak bütün gezegeni çekmektir içine acı tatlı üzerine sinmiş bütün kokular doluverir içine içine. Derine in dokunaklıların doruklarına dokun. Meczup dalgalara kafa tut çarpmayın sineme deli deli diye. Her ne durumda olursa olsun hiçbir etmen tesir etmiyor coğrafyanın bu üzerimizden çıkmayan yağlı lekesine...

Sığınacak limanlar su altında kalıveriyor bazen. Biz kalendermeşrepiz sığınacak bir liman aramayacak kadar. Söz istifçisinin atıp tuttuğu naralar değil bunlar. Başucunda saklanan bir kaç umudun doğurdukları. Evet bir kaç umut ve içte kalan bir uhte. Eski bir madende göçük gibi şimdi yürekler. "Şurda olmayan ev var ya o bizim evimizdi" geçer ya bir şarkı sözünde... Olmayanlar bizimdir var olanın bizin olma ihtimali olasılığa dahi katılamaz. Bu durumlarda da eşdeğer değildir bütün acılar. Toplanılan kederi dağıtma vakti şimdi. Bir çoçuk mesela herşeyden habersiz "gitti bütün oyuncaklarım" diye kendince acılanır. Ondan biraz büyük bir genç kendince kendinden feragat eder. Gençten bir misli büyük orta yaş bireyler hemen hemen bütün duyguları yaşar; bir nehir coşar içinde gözünden taşan, harlanır gürlenir köz köz, sessizliğin sesine kapılır bazı anlarda. Orta yaşın bir üstü bütün ciddiyetiyle kendi içinde yaşar o şehri. Yaşar ama acı tatlı ne varsa yaşar. Çünkü ölümler el değmedi, tutup çekiştirmedi yakamızdan bizi. Yaşamın tadına değil yaşamın acı kollarına itti gitti. Mislice yaşlanan kişiler ise her şeyin birikmişliğiyle biraz daha derbeder. Ama herkesin tek ortak acısı bir affa sığınmaktır. Dünya gibi yedi katmandır bu insan halide. Yediden yetmişe yedi hal adlı bir acı bu. Sadece bunlar mı? Hayır değil? Anı yaşayanların anını hatta anısını yaşamaya az gelir bizim acımız az. Yankılanan sesler kırık ezgilere karışır kesilir gider yavaş yavaş. Biz kalendermeşrebiz fakat sevgi dünya malı değil ki. Zıtlıkların o kırıcı noktası ne de büyük senin sinsi oyunun.  Acz tuttu bizi şimdi sevgi muhalif oldu habersizce uzaklaştı koşar adım. Her bir köşeden ayırlıklar başkaldırdı. Ve geriye kalan kuru bir gül kokusu...

          Belki de mutluluk kandırmaktı kendini

Belki de aşk, kendine yaptığın en güzel ihanetti

Belki de sevgi koşulsuz boğulmayı istemekti okyanusta

Belki de hayal enkazın içinden yeniden ayağa kalkmaktı

Belki de umut gökkuşağının oluşması için yağan, acımasız göz yaşlarıydı.

Ve belkii de hayat herşeyi pembe görmekle yaşanırdı. 

  Belki de bu dünyada en güzel avunmaydı, belkileri umutlarla süsleyip kendimizi avutmak. Gelip geçici dünyanın sahte avuntuları ile mutluluğun peşinden koşuyoruz. Halbuki üzüntüyü bile hakkıyla yaşamalı insan, ağlamak bile dolu dolu olmalı. Anı yaşamalıyız her anımız ile. Şuan susmak istiyorsan, susmalısın kelimelerin hükmü yoktur sen izin vermedikçe. Konuşmak isteyen dilsiz olsa dahi bulur bir sesi. Seven bir pervane hiç uzaklaşır mı ateşinden? Bülbülün kanadı bile dile geliversin hasretinden. Ama sen düşünme, kaygılanma anı yaşa. Şuanı, özrün kalmasın içini kemiren, kırgınlığın kalmasın o tomurcuk gönlünde. Kızgınlığını kızgın korlarda söndür. Ama herşeyini bu gününe sığdır. Sana bu günü bahşettiler yirmi dört saatinin her saniyesine yüzlerce anı sığdır. Güneş seni bekliyorsa ufukta doğacaktır yarının sabahına ve sen gözlerinin açısına bile şükret en içten halinle. 

ama ne sonum olsun, ne başlangıcım.

alıp bu divâne başımı

savrulayım göklere,

boğulayım karanlıklarda.

ne duyanım var, ne de görenim.

çığlıklarım duyulmaz ki sağır olmuşlara.

savrulayım ki,

ne duysunlar beni, ne de görsünler.

bana dileğimi versinler,

ben yok olayım.

                  Herşeyi, her bilgiyi öyküleştirebilirsiniz. Zira insan beyni öykü seviyor. 22’den 19’u çıkartamıyoruz öyküsüz.’"2'den 9 çıkmaz, komşuya gidip ödünç bir rakam isteriz….” diye anlatıldığında anladık öğrendik. H2SO element simgesini “Hasan 2 Salak Osman 4” deyince hatırlayabilmemiz bundan. Bilimsel öğrenme metodu adı ile çok araştırma var ve “Görsel Hafıza Tekniği” diye pzarlandı bizlere . Hâlâ da pazarlanıyor. Beş duyu ile öyküleştirdiğiniz, hem de acaip olaylar ile sıraya dizerek beyninize yerleştirdikleriniz kolay hatırlanıyor.

                  İşte anlatılarda da yeni türedi bir “çatışma” unsuru eklendi. Her edebi eserin bir çatışma unsuru olsun ki anlatı değer kazansın. Bir derdi olmalı, bir çatışma olmalı diye açıklanıyor bu unsur. Hep vardı eserlerde deniyor. Zengin-yoksul çatışması, asil- sıradan insan çatışması, köylü-kentli çatışması, işçi-patron çatışması, şehirli-köylü, yerli-yabancı, geleneksel-modern, eş-ebeveyn, çocuk-ebeveyn, genç-yaşlı vb. Yani her eserin bir taraf derdi olmalı ve o çatışma dizgelenen olaylar silsilesinde kahramanı etkilemeli değiştirmeli deniyor. Bu kurgu sağlam olursa eserin değer ve niteliği, okur kabulü yükseliyor.

                Konu sanat yaklaşımlarıyla bağlantılı olmasını bir kenara bırakırsak yazı yazma, fikrini paylaşma, başkalarıyla buluşturma isteği ile eyleme dönüşür. Bunu yaparken de ille de bir çatışma kutuplaşma olması gerektiğine bizi inandırmaya çalışıyorlar gibi geliyor. Kutuplaşma günümüzün toplumsal, siyasal bir problemi. Acaba bu kadar zıtlık ile buluşan beyinlerimiz başka türlüsünü yapmayı unutmuyor mu? “Tarafsız olma, bertaraf olursun” sözü ile de buna bir aşağılama var sanki.

                Hiçbir eseri bu mantıkla okumadım, seyretmedim bugüne kadar. Hatta “bir yerde acı olmalı ki, yazılsın çizilsin” mantığı ile yapılan sinema filmleri, tv programları, edebi eserler uzaylı hissettirdi kendimi. “Bu biz olamayız” olamayız dedim her defasında. Reyting uğruna yapılan bu odaklamalar herkesi rahatsız ediyor. Çoğaltmak istediklerimiz mutluluk, iyilik ve güzellik ise neden bunu yapıyoruz veya yapmalıyız?

                Hiçbir acının üstüne huzur, hiçbir fenalığın üstüne iyilik, hiçbir çirkinliğin üstüne güzellik inşa edilemedi bugüne kadar. Hep acının daha da arttığını, fenalıklarla çevrelendiğimizi, çirkinliklerle içimizin karardığını gördük, yaşadık. Zihniyet değişikliği bakış açımızı kökünden etkiler. Felsefe, din, sanat bu insanları daha iyi insan yapmak için icatedilmişse huzura kavuşmak için iyiye, güzele, mutluluğa odaklanmalıyız. Olumsuzlukları görmezden gelmek değil söylemek istediğim, onlarla mücadelemizi kurumsal bazda sürdüreceğiz. Ama sanat zihniyet, ruh işlemeli nakış gibi. Bir tırmanışta soruyorlar “neden bu eziyete katlanıyorsunuz, Everest’e tırmanmak için?” Dağcının cevabı çok vurucu:”Everest’e tırmanıp o manzarayı gözleriyle seyretmeyen suçluluk hissetmeli” diyordu bir dağcı. Güzellikleri yakalamak için eziyete katlanmayı göze alan sanatçılara ve eserlere ihtiyacımız var.

               Herkes güzellikleri avlayamaz, lezzetli sunamaz! Çatışmadan çok güzele iyiye müptelalıklara ihtiyacımız var.

Genlerimiz karakterimizi etkiler mi?

Pekâlâ bunun kişiliğimiz üzerinde etkisinin olduğu bilimsel olarak kanıtlanmış ancak bilim nedir ki?

Biz kendi ailemizi seçebiliyor muyuz?

Hayır.

O zaman ailemizden bize geçen genlerden dolayı o karakterle yaşamak kulağa saçma gelmiyor mu?

Ancak şimdi bambaşka düşünen birinin fikirlerine bakalım:

Her nasıl ülkemizi, cinsiyetimizi ve görünüşümüzü biz seçemiyorsak kişiliğimizde bunlara dahil ama kişiliğimize karşı çıkıp farklı davranabiliriz de yani buna İMTİHAN diyoruz.

.

https://youtu.be/WA7693eIdTA

Bir yorgunluk hastalığına tutulmuşuz milletçe. En ufak bir işte bile yoruluveriyor hemencecik can. Onu geçtim hiç dinlenmiyor ki diyeceksiniz. Tembelliğe alıştırıldık biz. Eskidenmiş viitsimasız hallerimiz, atalarımızda kalmış gitmiş, çok çok eskide. Eskide kalmışta eskimemiş tam tersine bizler eskimişiz eskilerden uzaklaştıkca, yenilendikçe biz eskimişiz.

Yıllarca uğranmayan bir evin toz tutmuş rafı gibiyiz, üflesen bir öksürük tutturcak sana, boğazına takılıp kalcak bazı şeyler.

Takatsiz, inayetsiz darmadağan olduk milletçe. Muğlak bir batak bu nefis. Eğer düşersen peşine bir viitsima içinde bin viitsimaya tutulursun. Öyle sadece kelimelere tutulup kalınmıyor yalnız. Kemikler, eklemler, diller, koca bir beden tutulup kalıyor. Görüyorsunuz işinde ne kadarda hünerli bu nefis, zindanında neleri tutup bırakmıyor. Kim bilir kaç yüzyıldır işlek suç caddesi olup durdu sokağımızın ucu. Kaç gardiyanını yolladı bu nefis dedikleri, kaç kişi caydı yada kaç kişi tutuklandı. Derinlere bir ömür kur, kendine pişmanlıklar yükleme dinç sapasağlam uzvundan taşan bir fikriyat yarat. Şaşma yerinden, ilerle hep derinden derinden. 

Ufka bakılırsa yol uzun lakin bunu kısaltacak olan âya kişi. Olup biteni çek bir sineye bak bakalım ney eksik ney fazla. Terbiye ver nefsine. Hiç olmadı sotele en azından yenek olsun...

tam, katıksız demektir.) 

Eğilip alıyor muyuz gerçekten her düşen figürleri.  Düşen çoklarımızdan düşer. Mahza bir yaşama taabi olmak ancak böyle mümkün olabilir. Düşürdüğümüzü düşen yerde bırakmayalım kirlilik yapar tamam ama taşımayalımda. O çoklarınızdan havada örümcek ağlarından bir ipe asıverin. Varsın bir eksik kalsın.

Kamburunu ağrıtır sırtlandığın onca yük. 

Bir gurbet kuşu uçurmamak için düşürmek lazım bi kaç figür. En güzel raftan seçilenler bile bir hayli tozlu şimdi. Bu toprağa tozlu demek kadar gerçek olsa gerek. İnsanda toprak, eninde insanda tozlu. Zaman erirmiş insan gibi sırf mahzasız bir hâl takınmak için. Bunu öğrendim son zamanlarda. Buzun sıcakta erimesi yada tuzun suda çözünmesi gibi bir erime değil bu. Haddizatında zedelenmiş zaman paramparça. Elin kapının arasında kalmış ve birkaç kılcal patlaması sonucu morluklar oluşması misali; zaman kapının arasında kalmış sıkışıvermiş öylece. Şimdilerin kapısını çalanda yok açanda. Açık olan yalnız yaratıcının kapısı. Eskilerde ki ; kapı açık buyur gel sözleri özlendi belki de ondandır şimdilerin soğuğu. Doğan güneşle ısınmıyor bu soğuklar, esen rüzgarla uçmuyor bu üzerimizdeki tozlar. Esen rüzgar başlı başına bizi alıp götürüyor bütün toprak olarak. Bir boş kalıp yaratmayalım bu zamanın kollarına. Harcı bol olsun kalıplarımızın. Mahzayı takaza etmeyelim.

Kaybolan sesler bir sır gibi tüm muhteşemliğiyle. Az öteye atılanlar düşüvermiş uzağımıza. Çiçekler bile çok korkunç olmuş bu zamanlarda. Bütün ihtişamıyla o nefhasını yayarken, meğerse zehirliymiş bazısı. Oysaki ne denli güzel ve nezih onca rengiyle. Sen bir çiçeksin nasıl zehirlersin bir dikenden öte. Bir gece gibi soğuktur bazen bütünüyle herşey. Yüklenip yağan buluttan almışlar feyzini. Bir çiğ tanesi ise bülbülün çilesi ekseri. Muhteşemliklerde zehirlidir bu durumda.

Nedir yer gök bu dünyanın matemi. Gizlenmiş her bir yaprağa, sabahı bekliyor. Seher vakti açığa çıkıyor bu iclal. 

Hepimizin altında yatan gizlilikler korkutuyor beni. Şefaflıktan kaçışlar ürkütüyor. Çok korkunç bu, güneşin doğmaması gibi. Sanki kara bulutlar sarmış üzerimi, bir çiçeğin güzel kokusunu zehirlemesi çok korkunç. Onları koklayınca içimin ferahlıkla dolmamasından korkuyorum. İyileştirici bir özelliğinden ziyade yayacağı zehrinden korkuyorum. Düşüncelerimin ihtimalleri zedeliyor zihnimden dökülüyor bir yaprak misali tek tek. Bu düzendeki ikilikler, onca insanın kötüklere feyz vermesi... Daha birçoğu gibi misaller besliyor çiçeklerin zehrini. 

Herşeyin başı insandan geçiyor aslında, yaptıklarımızı ve yapcaklarımızı çevreye bulaştırıyoruz, yere düşürüyoruz kirlenip, pas tutup gidiyor. 

Yagmur sonrası arda kalan bir toprak nefhası olsun isterdim bütün göz açıp kapayışım...

Lahza bir vakit yer tutuyor, hayatımızın büyük bölümünde. Zaman kısalıp uzuyor yaptıklarımıza göre. Sahi iyi geçirdiğimiz vakitlermi lahzaya giriyor kötü geçirdiklerimiz mi? Tabii birde hiç geçiremediğimiz zamanlar mevcut. Akıl erdiremediğimiz bu yolculuk kendi sıra hokkabazlıklarını yapıyor bize. Koyuveriyor o kara şapkasına, ha çıktı çıkacak derken; üçte el çeviriyor üzerimizde kayboluveriyoruz sonra. O kadar derinliklere inip gidiyoruz ki sevgili hokkabazın attığı birçok şeyin kaybolduğu yere düşüveriyoruz. Bir bakmışız bu kara haberle kendisine köle etmiş bizi. Şapkasına bazı sakladıklarını çıkaramıyor; merhamet, saygı, sevgi, muhabbet, başlıbaşına bizi.

Kara şapkanın kara çukurunda kaybolmuş bir oyuncuyuz sadece. Bütün benliğimizle kaybolmuş bir oyuncu. Genel izleyici de çok memnun bu kayboluştan dolu dolu alkışlar kopartıyorlar. İzleyip kayıtsız kalıyorlar bu ilizyona. Bir zaman bu hokkabaz; seyircileri de kaybetmez umarım. Bir çekmece dibine atılmaktan daha ciddi bir durum bu. Orada en azından varolmuş bişeyler oluyor. Bu durumda ise başlıbaşına kayıbız. Kendimiz, anılarımız, eşyalarımız, bu dünyaya hiç iz bırakmamış gibi bir yokluk bu. Evet evet bu kayboluşumuz bir kıtlık. Muhabbet kıtlığı sarmış dört bir yanı, acilen tedbir alınmalı. Bu lahzaya içi dolu cümleler kurulmalı. Kurulanı bozmak olmasın, gücümüzü harcadığımızın büyük kısmı. Yani; yıkmaya değil yapmaya meyilli olunmalı. Kendimizi de genel izleyicimizide bulabilmek adına...

Ama nasıl yorgunluk

Yüreğimi yaralayan 

Bedenime ağır gelen bir Yorgunluk 

Sen ela gözleri ile baharı yaşatan adam..

Kirpiklerini kavuşturma;

Fırtına kopuyor buralarda 

Delicesine esiyor rüzgar 

Savruluyor Bedenim

Zapt edemiyorum

Çatlıyor yer kabuğu 

Ve fışkırıyor her çatlağın arasından acı acı nidalar..

Sen S' yi kaybeden Ephesus

Sus.. sus..

Ephe..

Kimse anlamayacak bu şiiri 

Ve benim hüzünlü senfonimi 

Kim bilir 

Ne zaman sen bir S' için yitip gittiğini anlayabilirsen belki o zaman..

Sus..Sus..Sus.. 

Ephe

Ah güzel sevgilim 

Hoyrat bir seher vaktinde 

Sazanlıklar arasında 

Ben tüm acizliğim ile

İlk senfonimi dilimden dökerken

Sus..Sus.. Sus.. 

S'si düşmüş Ephe'm

Sus..

Kimse anlamayacak 

Sus..

Ephe'Sus..

Ben kadifetepe'de yolunu gözlüyorum 

 bana ekho'nun efsanesini anlattığın o küçük arada 

Yüreğim hıçkırıklara boğuluyor, özlüyorum. 

Sen gelmiyorsun, sen konuşmuyorsun, anlatmıyorsun..

Gülüşünü saklıyorsun benden

Ve S' yitip gitmiş bizden..

Ephe

Sus..Sus.. Sus.. 

Acelen ne Ephe'm..

 Bu gidişinin sebebi kırgınlıktan mı ?

kaybolup giden zamana mı,

bir harf gibi kayıp giden hayata mı yoksa küskünlüğün..

Oysa daha İnciraltına inecektik seninle

Koşacak.. Koşacak ve hiç durmaycaktık 

Sen, martılara olağan sesinle haykıracaktın

Seviyorum..diyecektin

Ve bana olan sevgin bir S'gibi düşüp gitmeyecekti. 

Ephe'm ömrüm soldu.. suskunluğun can acıtır oldu

Ephe.. S'gibi olma, kaçma..

Ephe..

Sus..Sus.. SUSMA

Boş kafes.... 

Bugün mavişimiz ucurttuk. Önce şok olduk, yok ya gitmez dedik, sokaklarda kuş sesi eşliğinde aradık, her uçan kuşa, her cik sesine bir umutla baktık. Ama maalesef ki elimiz boş şekilde eve geldik ve evde bizi bekleyen boş kafesi görünce daha iyi anladık uçup gittigini. O boş kafes öyle anılarla doldu ki bazen güldük, bazen kizdik, ama herzaman sevgi dolu baktık birbirimize. Doğan Cuceloglundan duyduğum bir cümleyi bugün çok derinden hissettim, canin büyüğü küçüğü olmaz demişti. Kayıp, tüm canlar için çok zor. Kendi küçüktü ama hepimizin sevgisini kazanan kocaman bir kustu bizim mavisimiz. Üzüldük çok üzüldük yokluğunu kabulden başka yapacak birşey gelmiyor, gittigi yerde mutlu olsun onu çok sevecek bir ailenin balkonuna konsun demekten baska birşey gelmiyor elden... Biz seni çok sevdik maviş.... Gittiğin her yere güzellikler götür. 

Hoşcakal...

Huzur...

Benim için huzur spor yapmak,resim çizmek,kitap okumak,yemek yapmak,yağmurun yağması,bir hayvanı sevmek,kendime zaman ayırmak,sevdiğim insanlara sarılmak,film ya da dizi izlemek.Yani aslında daha bir sürü şey.Ama sonuç olarak hepsi yapmayı sevdiğim şeyler.Peki ya bir insan huzur bulma sebebiniz olabilir mi?Sanırım olabiliyormuş.Çok kötü geçen bir günün ardından ya da moralimi bozan bir şey olduğunda aklıma onu getiriyorum.Gülüşünü,sesini,bakışını,bir hareketini.Görebileceğim bir yerdeyse kafamı çevirip ona bakıyorum.Ve birden bütün sorunlarım,negatif düşüncelerim ve hislerim yok oluyor.Her şey yoluna giriyormuş gibi hissediyorum.İçimi daraltmak yerine açıyorsun.Sanki ben şimdiye kadar denizin dibindeymişim ve her seferinde birileri gelip beni daha da dibe çekmiş hep nefesimi tutmuşum ama sonra sen gelmişsin yanında bir oksijen tüpüyle ve tekrardan nefes almamı sağlamışsın gibi.O oksijen tüpü eninde sonunda biticek ve benim artık yüzeye çıkmam gerekicek.Elimden tutup beni yüzeye çıkarır mısın?

• Tüm arayüz yeniden dizayn edildi.
• Profil sayfası özelleştirildi. Artık profil fotoğrafınızın yanında arka plan resmi de ekleyebilirsiniz. (Bu bağlantıdan kontrol edin)
• Popüler Gönderi Sistemi Güncellendi. (Gönderiler artık aylık sayfa görüntülemelerine göre popülerlik kazanacak, sıralanacaktır.)
• Gönderiyi Taslak Olarak Ekleme Hatası Düzeltildi.
• Yönetim paneli görünüm iyileştirmeleri yapıldı.
• Hata düzeltmeleri ve hızla ilgili iyileştirmeler yapıldı.
• SEO eklentileri geliştirildi.
• Depolama alanı optimize edildi.
• Performans iyileştirmeleri yapıldı.
• Kullanıcılarımız tarafından sabit bildirilen hatalar düzeltildi.

#söz

Bazen de vazgeçmemek.

Vazgeçmeyi insanlar; kabulleniş, hayattan vazgeçiş diye adlandırıyorlar. Bunun nedeni belki de hiç zorunda olmadıkları içindir...

Vazgeçememeği insanlar; takıntılık, her şeyi ona bağlamak diye adlandırıyorlar.

İnsanlara neyi sorsak her şeyde bir kusur ararlar. Kendi kusurlarını, güzelliklerini görmeden her daim karşısındaki insanları görürdü insanlar. Kimse kendisini görmezdi, çok sevdiğim bir öğretmenimin bir cümlesi her daim aklımdadır. Bir parmak karşıyı gösterirken üç parmak bizi gösteriyor. Aslında her şeyi anlatıyor bu cümle ama anlayana...

Hayvanların daha iyi bir yaşam sürmesi, Bakımlarının ve sağlık kontrollerinin yapılması amacıyla hayvanları korumak için kurulan barınaklar olur.İnsana duyulan saygı ve sevgi burada yaşayan hayvanlara da gösterilmeli.

Hayvan bakıcılığı yapacak insan, Hayvan sevgisi taşıyan, Onlara değer veren ve koruyup gözeten kişi olmalı.Hayvana yapılan her  zulüm,Eziyet ve  masum ve sessiz bir cana kast etmek bir canilik sonucunu doğurur.

Doğayla iç içe bir yaşamda bir hayvan diğer hayvana merhamet gösterirken! Bir insan bir hayvana merhametten uzak,Eziyet eder ,Zulüm eder ve vahşice öldürür.

Nasıl bir zihniyet bu? 

Hangi akla ve mantığa sığmayan bir duygu ile bir hayvan katledilir?

Duygusuz ve Merhamet yoksunu bir cani savunmasız ve dilsiz bir canlıya nasıl kıyabilir?

Sorulan ardında sessiz kalan cevaplar... Daha kaç doğa dostu canlı öldürülecek? Daha kaç cani aramızda gezecek? Doğaya güzellik ve renk katan sevimli dostlarımız iyi ki varsınız... İyi ki yaşantımızda sizler varsınız...

HAYVANA ŞİDDETE HAYIR!

HAYVANA ZULME HAYIR!

HAYVAN ÖLDÜRMEYE HAYIR!

Doğaya hayat veren canlılar bizler hep sizinleyiz...

Aşk.Aşk ne gerçekten?İnsan birden fazla kez aşık olabilir mi?Aşık olduğunu nasıl anlar?Karşılıklı olmak zorunda mıdır?Ne kadar sürer?Nasıl başlar?Biterse nasıl biter?

Bazen birini görürsünüz ve onla ortak bir şeyleriniz olduğunu hissedersiniz.Belki hiç konuşmazsınız,belki aranızda hiçbir şey geçmez,onun haberi bile olmaz.Ama siz hissedersiniz.Onu görünce mutlu olursunuz,huzur bulursunuz.Görmeseniz,sesini duymasanız bile çok yakınınızdadır hep.Dünyanın öbür ucuna gitseniz bile hep en yakınınızda o vardır.Somut olarak yanınızda olan insandan bile yakınıdr size.Çünkü siz onu hep içinizde taşırsınız.

Peki aşık olduğunuz insan içinizde kelebek hissi uyandıran,heyecandan nefes almakta zorlandığınız,sizi farketsin diye çabaladığınız,hemen istediğiniz insan mıdır yoksa onu görünce huzur ve mutluluk bulduğunuz,aceleye getirmediğiniz,illa sizi farketsin diye uğraşmadığınız,hayalinizde bile size yeten bir şeyler olduğu insan mıdır?

İlk seçenek fazlasıyla hep yaşanan bir seçenek.Ama ikinci olan ilk defa olan bir şey ve ben ne yapmam,nasıl davranmam gerektiğini bilmiyorum.Onu görünce elim titremiyor,karnıma ağrı girmiyor ya da o kelebek hissi dediğimiz olmuyor.Sadece konu iletişim kurmaya gelince korkuyorum.Heyecanlanmıyorum.Korkuyorum sadece.Neyden korkuyorum bilmiyorum.Bu yüzden hep bir şeyler eksikmiş gibi hissediyorum.Ama belki de doğru olan budur.Onu görünce,sesini duyunca.gözlerini,güldüğünü görünce,aklıma gelince gülümseyip huzur bulmam lazımdır.Bunun doğruluğunu zamanla görücem.Umarım doğru olan budur ve sen hiç bilmesen bile bana hep böyle hissettirirsin.

Şimdiki halim o gün ki yaşım birlesseydi ve derse girseydim aynı hocalarimin anlattığı dersleri nasıl dinler neler düşünürdüm diye sordum kendime.

Edebiyatta ki duygu yüklü metinlerin ayrılığın, acının, gurbetin sadece kelimelerden ibaret olmadığını...

Tarih derslerini bir film gibi dinleyip, sadece yazılı için çalışmamak gertektigini, insanlarin canları pahasına yâptiklarini daha çok anlamaya çalışırdım.

Matematiğin formul sistemi üzerindeki tık tık cozume ulaştırma yontemlerinin hayatın matemetigine uymadığını her problemin hemen cozulemedigini, biraz zamana bırakmak gerektiğini, mantığın bazen ise yaramadigini ama buna rağmen hayatın da bir formulu olduğunu o formülü bulmak için ömürler harcandığını daha iyi anlardım.

 Coğrafyadaki, dağı taşı ovayı denizi akarsuları hepsinin insan taşıdığını insanin acılarına şahit olduklarını düşünür acaba ne hissediyorlar diye empati kurmak isterdim insanın gozunden dünyayı değilde, dunyanin gözünden insani gormeye anlamaya çalışırdım.

Olmayan müzik derslerini, cizilemeyen resimleri, sahayı turladigimiz beden derslerini, her birinin hayat dersi verdiğini hayatın bir ritminin olduğunu bu ritmi yakalayamadıgin zaman sol anahtarinda yerini kaybetmiş bir nota gibi kaldığını, yaşamanin kaderindeki resmi ortaya çıkarmak olduğunu, dünyanın hep bir koşturma, tur gecme olduğunu dusunurdum eğer şimdi tekar bir lise öğrencisi olsaydım....

Okul hayatıni tamamlayıp, hayat okuluna devam ettigimiz  bugünlerde tecrübenin zamanla öğrenilen en kıymetli bilgi olduğunu bir kez daha idrak etmiş oldum.

Zannetmek üzerine kurmuşuz bütün yaşantımızı. Bu kızıl mavi dönen koca evren bir zan kendi haline kendince. Bataklıkta bir balçık sanki üzerimize sıvanan. Bu tezelzül uzvum herşeyden habersiz zan içinde kulaçlıyor kendini.

Sağlıklı sıhatliyim zannediyorsun, ertesi amansız bir durum çıkıyor. Hava güneşli olacak zannediyorsun, bir kaç dakikaya çekiyor güneş beyaz yorganını üzerine ben üşüdüm diyerekten. Böylede tezat böylede tezelzüldür işte zannetmek. Densizce dönüyor dünya. Kendi dengemizi bulmalıyız bu densizlikte. Zanlarımızı sabitlemeliyiz biryerlere, bu sarsıntı da düşmesinler diye. Yol uzun yolculukta. Daha birçok şey var zannetceğimiz. Daha çok şeyde yanılacağız gidişata bakılırsa. Kendi raylarında tıngır mıngır giden bir günden fırlama sessizlik zamanındayız.

Kendi sesizimiz nede dinlenir şimdi bu gümbürtülü sessizlikte, en azından öyle zannediyorum. Duyabildiğimiz şeyler kârımız. Sondan üçüncü parçadadır belkide zanlarımız, kişisel menkıbelerimiz.İkiye düşsek delicesine döncek gibi bu dünya, ne kelimeler asılı yerlerinde durabilir nede bu denli biz sabit kalırız bu sarsıntıda. Şirazesinde, dönenide duranıda yaşatmalı nihayetinde. Seher vakti alınan nefes kadar temizlese içimizi keşke bütün zamanlar. Böylesine nefes açıcı böylesine mis gibi olsa zanlarımızda.Tek ses tek nefeslik hakkımızda güçlü bir çığlık atabilmek vazife. İstikamet doğrultusunda bu tezelzülde düşmeden hızlanılmalı o halde...

Bize çizilen dünya kafeste. Hüzzam makamında çalan bir serendipçe. İstikrarlı başlıyor bundan sonraki günler yanıbaşımızda. 

Neden midir? 

Kaybolup gitmeye yüz tuttu çünkü onca şey, kültürümüz, dilimiz, dinimiz, saygımız hepsi zedelendi. 

Batıya özenmekle, kendimizi düzeltmeyi unuttuk. 

"İçten çürüyor benim memleketim ve buda beni çok üzüyor."  Sonradan müslüman olmuş batılı bir yazarın kelimeleri bunlar.

O kadar büyük olup, özgürlüğün sembolu olup bir çok ilgiyi üzerine çekebiliyorlar lakin, kötü alışkanlıklarla yavaş yavaş zedeliyorlar kendilerini. Biz bir şeyin iyi hoş güzel olanını seçip, örnek alırız kendimize değil mi? 

O halde eleğimizden geçirmeden nedendir herşeyiyle örnek almamız bir başka yeri. 

Özgürlük ne de tuzaklı bir kelime değil mi?

Özgürleşmekten yalnızlaştık artık.

Belki bu kadar özgür değilken daha kalabalıktı bayramlar, daha genişti sofralar, yürekler daha genişti. Dıştan genişledikçe içten daralıyor insanoğlu. 

Günümüzün klasik sıradan yakınması, herkesin dilinde belkide, lakin üzülerek söyluyorum ki malesef bu hiçbirşey değiştirmiyor. Serendipçelerimizi kaybediyoruz yavaş yavaş. Yavaş yavaş sözü de eskidenmiş artık hızla...

O denli de eskimişiz anlaşılan.

Bu mutlu kazalarımızı, güzel günlerimizi yaşatabilmek adına.

Unutmayalım duyduklarımıza değil, kendi okuduklarımıza inananalım, kendimizi örnek alalım. Yazınsal küredeyiz hepimiz.. İçten özgürleşebilceğiniz günleriniz olsun.

Günümüzdeki eğitim sistemi, öğrencilere sadece bilgi yüklemesi yaparken o bilgiyi nasıl kullanacaklarını ne için kullanacaklarına dair bir bakış açısı kazandiramamaktadir.

Bizler bir kitap okurken oradaki salt bilgiyi öğrenmenin yeterli olduğunu düşünüyor üzerine yorum eleştiri yapamiyorsak çocuklardan bunu yapmalarını nasıl bekleyebiliriz ki, 

Merak duygusu doğuştan gelen bir duygudur, çocukların bu yetilerini kaybetmelerine neden olmasak, gelecek nesiller daha meraklı, bilginin hambali değil bilgiyi kullanan  nesiller olacaktır.

Kitap okumak sadece içindeki bilgiyi öğrenmek için olursa gerçek amacına hizmet etmemiş olur. Kitap okurken okuyucu kendi dusuncelerini gözden geçirir, kendi fikirlerini günceller, pekiştirir. Olanı olduğu gibi kabul etmek bizi bilgili yapmaz kelime hambali yapar. Bilgili olmak sürekli kendini yenilemek, merak duygusu her daim tazelemek, sende olanı fark etmektir...

Kitap okurken kendini okumaktır...

Küçük adımlarla sahil boyu yürüdü,tıpkı büyülenmiş gibiydi, gelip seslensen belki duymazdı seni..Çünkü dalgaların sesi onu alıp uzaklara götürmüştü çok uzaklara hem de bir gün değil iki gün değil yıllar öncesine çocukluğuna götürmüştü.

Sonra uykudan uyanmışcasına gözlerini ovuşturdu,gördüğünden emin olmak için koca koca açtı gözlerini,uzakta küçük bir kız çocuğu vardı.Oturmuş başını dizleri üzerine koymuş elleriyle bacaklarını kavramış sessizce oturuyordu.

Buraya kadar korkakça attığı küçük adımlarını emin ve büyük adımlara çevirdi hızla yürürken her adım atışında geçmişe gittiğini hissetti ama hayır şu an sadece küçük kızın kim olduğunu merak ediyor,yaklaştıkça da kalbi istemsizce hızla atmaya başlıyordu,kısa bir sürede kendini o küçük kız çocuğunun yanında buldu,diz çöküp omuzuna dokundu hiç düşünmeden.

Küçük kız başını kaldırıp baktığında Hasreti yıllarca bekleyen bir dost gibi...

 -Neredeydin,neden bu kadar geç kaldın,

diye konuştu.

Hasret şaşkınlıkla bakıyordu, kimdi bu kız ilk defa görüyordu ama onu neden bekliyordu, nereye geç kalmıştı,başında bir dertmi vardı acaba,diye düşüncelere dalmışken

Küçük kız ağlamaya başladı,

-Bu kadarmı yabancısın bana,beni neden tanımadın,bu kadar mı uzaksın bana diye kafasını kucağına gömüp hıçkıra hıçkıra ağlamaya devam etti.

Ne olduğunu anlamayan bu olanları aklında bir yerlere oturtamayan Hasret öylece kala kaldı kızın başucunda.

Yüzü donmuş mimiksiz ama ruhu kabarmış dalgalara eşlik ediyordu benliği.Ne oluyordu kimdi bu kız neden beni bekliyordu ben ona ne yapabilirdim ki kendime bile yetemezken,neden geç kaldın demişti kız, kime neye geç kalmıştı ahh işte sinirlenmeye başlamıştı Hasret üstesinden gelemediği her durumda bunu yapmaz mıydı sinirlenir,kaçar bi köşede ağlardı,bu küçük kız çocuğu gibi....

Tekrar diz çöküp kızın iki omzunu kavrayıp,yüzüne düşen kısa saçlarını kulağının arkasına atarak o küçük masum gözleri kendine çevirdi, çenesinden tutarak.Sanki aynaya bakıyormuş gibi hissetti Hasret hayır hayır gibisi fazlaydı öyleydi,aynaya bakıyordu.Minik suratında yüzünü kaplayan o iki cam parçasının arkasından bakıyordu Hasrete.

Boğuk çıkan sesiyle bir kez daha konuştu -Beni hiç mi özlemedin diye inledi sanki..

Kendini yokladı ben seni tanıyamadım ki be güzelim nasıl özleyeyim seni diye sessizce bakıyordu karşısında duran masum temiz küçük kız çocuğuna.Çekingen bir halde konuşmaya çalıştı Hasret, ne diyeceğini bilmez bir halde, yanlış bir şeyler söylemekten çekinerek,

 -İsmin ne senin güzelim dedi ve o an pişman oldu sorduğuna

Elini hızla çekti çenesinden,hırçınlaşarak kalktı ayağa,Hasret neye uğradığını şaşırmış, nedese uygun olurdu bilmiyordu,şuan hiçbir şey bilmiyordu.

Koşarak uzaklaştı çocuk,gayri ihtiyari Hasret de koşmaya başladı,durmuyordıu koşuyordu sanki Hasretten değil kendinden kaçıyordu çocuk,öyle acı öylesine ızdıraplı bir koşuştuki,iki ayrı bedenin tek bir kalpte kavuşma öncesi çektiği ızdıraptı bu.Hasret nefes nefese kalmış ama çocuk hala sahilin sıcak kumlarında koşuyordu,Hasret daha fazla dayanamayıp olduğu yere çöktü ve o da hıçkırıklara boğulmuştu,içinde tarifsiz bir acı hissettiki o biraz önce kız çocuğunu değil kendine koşuyor da kendine yetişemiyordu,bu gününe kadar hiç böyle ağladığını bilmiyordu,

Sadece ağlıyor avuçlarının arasındaki kumları alıp alıp savuruyordu sanki kendini savururcasına...

Zaman durmuş tüm sesler susmuştu o an.Hızla atan kalbinin sesinden başka hiç bir şey duymuyordu..

Küçük kız çoktan gitmiş ve gözden kaybolmuştu yada ona öyle geliyordu.

 -Gitti onu tanıyamadım ,gitti işte gitti,diyerek kızdı kendine,dizlerini döverek..

Beklemiyordu ama küçük kız gelmiş karşısına dikilmişti,bu defa o tutmuştu Hasretin çenesini ,direnmeden kaldırdı başını hıçkırığı kesilmiş ama yaşlar ardın sıra akıyordu.

-Neden ağlıyorsun büyükler ağlarmı ? diyerek yaşlarını sildi usulca ama durmuyordu yaşları Hasretin,yıllarca bu anı beklemişcesine sadece karşısında ki aynaya bakıp ağlıyordu..

-Affet tanıyamadım,ben seni tanıyamadım deyip tekrar hıçkırıklara boğuldu.

Küçük kız çocuğu Hasretin yüzünü avuçlarının arasına alıp,

-Sana ağlama demeyeceğim çünkü ben yıllarca seni bekledim,ağlayıp yaşlarınla kendini temizlemeni bekledim.

Beni hatırlamanı,bana gelmeni çok bekledim.

Ama senn deyip,geri çekti kendini,çattı kaşlarını,şimdi küçük bir kız çocuğu olan Hasretti gözyaşlarıyla ıslanmış yüzünü eğdi -Ama sen ne yaptın diye bağırarak azarlarcasına konuşmasına devam etti.

Hasret sadece suç işlemiş masum bir çocuk edası ile onu izliyordu , kendini izliyordu ve bu yüzdendi karşısındaki isyana sessizce duruşu.

-Sennn beni unuttunnn 

Sen büyümek istedin ve nihayetinde büyüdünde ve senn çocukluğunu ötesi kendini unuttun diye haykırırken,

Hasretin yüreğinde ki yaranın kabuğu düşmüş,kanamaya başlamıştı,acı çektiği her halinden belliydi ama küçük kız acımasız davranıyor ve konuşmaya devam ediyordu.

-Başkaları girdi hayatına,onlara benzemek istedin,onları mutlu etmek istedin ama beni içindeki karanlık zindana hapsettin

-Masumluğumu aldın,saflığımı,berraklığımı aldın benden,sesimi,hayallerimi aldın,sen ne yaptın ha söylesene,susma cevap ver bana, konuş konuş????diye Hasreti sarsıyordu.

Hasrette değil gitmek kıpırdayacak derman kalmamıştı çünkü yıllarca kaçtığı ses işte ruhunu çınlatıyordu şimdi.

Onca kızgınlığına rağmen diz çöktü göz göze geldiler ama başını sallayarak 

-Hayır gözlerine,gözyaşlarına,asla kanmayacağım 

-Söylesene kimi mutlu edebildin,kime kendini verebildin,kime kendini sevdirebildin.

Hepsi boş herkes yalan değil mi ? o yüzden burada karşımda aciz bir haldesin......

Hasret uyuşmuş kendinden geçmişti,ağır gelmişti bu yüzleşme ama susmuyor belliki susmayacak,acıtmaya devam edecekti...

Hasret derin içli bir nefes aldı önce uzun süredir ciğerlerine nefes gitmiyormuş gibi...

+ Ben seni unutmadım,sen hep benimleydin

-Susss..yalan söylüyorsun,ben o attığın zindanda tek başıma ağladım yıllarca,

şimdi bana seni hiç unutmadım diyorsun, büyümek seni yalancıda yapmış..!

Hasret hiç düşünmeden ayağa kalkıp yeter diye çıkıştı 

+ Baksana sen bana şuan ne kadar farklıyız seninle,anlamayacağın şeyler var be çocuk,herşey senin gördüğün gibi değil , düşündüğün gibi hiç değil,hayat güllük gülistan hiç değil,gökkuşağını bilir misin sen,o renkleri alırlar hayatından da siyahla yaşamak zorunda kalırsın,o yüzden ben anlatsam bile sen anlamazsın o masum temiz ruhunla anlayamassın

+ Sen sadece kendi açıından bakıyorsun,çünkü bana kızgınsın,kırgınsın çokta haklısın.

Ama banada hak vermeye çalış,diyerek devam etti,yıllarca içinde biriktirdiği her ne varsa döküyordu Hasret, konuştukça rahatlıyordu..

+ Benden büyümemi istediler büyümek zorundaydım,

Benden yüreğimi aklımı hayallerimi söküp atmamı istediler, öyle de yaptım itaat ettim onlara aptal gibi

Benden kadın olmamı istediler,daha kadın olmayı kavrayamamışken benden Anne olmamı istediler.

Sen içimdeki karanlıktayken ve ben o karanlıktan korkuyorken,dünyaya senin gibi bir çocuk getirmek için yıllarca çaba sarf ettim,halada ediyorum,yaşları dinmiş,yerini öfkeye bırakmıştı,ama bu öfkenin asla bir sahibi yoktu,

+ Büyümek zorundaydım anlıyormusun yoksa bunları yapamazdım,yaşayamazdım, bu dünyanın telaşı çok benim çocuk ruhum bu telaşı kaldırmazdı anlıyormusun büyümek zorundaydımm 

Daha önce öfkesini kusmuş olan küçük kız yumuşamıştı,Hasretin elini tutup asıldı kendine doğru,göz kontağı kurdu konuşmadan önce

-Büyümek zorundaydın ama beni unutmak zorunda değildin,hiç yokmuşum gibi davranmayabilirdin,bende karanlıktan korkuyorum senin gibi, belkide senden daha çok,tut elimi şimdi çıkar beni o karanlık zindandan,gelecek o mucizevi yolcuyu,beraber bekleyelim, bekleyelim ki ne o karanlıkta kalsın ne ben ne de sen..

Bir onay bekliyor du,küçük de olsa bi işaret bi söz ama Hasret uzunca bi süre sustu elleri minik eller arasında öylece kala kaldı.

-Konuşmayacakmısın,bana küsmü gideceksin dedi sessizce boynunu bükerek

Hiç bir şey demeden sımsıkı sarıldı kendine,daha da diyecek bir şey yoktu zaten,öptü kokladı dakikalarca,ağladılar beraber,dünya durmuş,zaman durmuş,tek bir vücut olup,vuslat gerçekleşmişti.

O an farketti Hasret bugüne kadar hiç kimseye hiçbir şeye muhtaç olmadığı kadar muhtaçtı kendisine,çünkü kendisine açtı kendisine susuz, kimseye değil sadece kendisini içindeki karanlık zindandan çıkarmaya ihtiyacı vardı...

Çok zor biliyor musun?Artık birgün gelsen de affedemicem seni.Sana bir daha geri dönemicem.Demiştim kendi kendime.Hayatına bir daha birini alırsa benim için biticek biliyorum o yüzden lütfen yapmasın demiştim.Ama sen yine yaptın.Tek bir kelimenle seni her şeyden çok sevicek bir kızı kazanabilirdin.Yapmadın.Ben seni,sende beni sonsuza kadar kaybettin.Gerçi sen beni,bende seni hiç kazanamadık.Kazanılmayan şey sonradan kaybedilir mi onu da bilmiyorum.En çok herkese karşı savunduğum insanın herkesin söylediği gibi biri çıkması canımı acıtıyor.Şuan başkasını sevmene ya da hayatında birinin olmasına üzülmüyorum.Ben seni affedemicek olmama üzülüyorum.İçimde bir yerde hep bize yazık etti dicek olmama üzülüyorum.Ama bunların yanında şöyle bir şey de var.Birgün seni hatırladığımda aklıma güzel bir anı,güzel bir heyecan ve sevgi olarak geliceksin.Her şeye rağmen hala iyi ki karşıma çıktın.Ben seni çok sevmiştim...

Özel günler ne içindir? Farkındalık yaratmak için…. Bir şeyin özel günü varsa üzerine düşünülecek çok şey var demektir. Bugün 24 Kasım: Öğretmenleri düşüneceğiz öyleyse.

Eğitim her ortama yayıldı. Öğretmene ihtiyaç var mı diye konuşulmaya başlandı. Pandemi sürecinde çocuklar dijital öğretmenlere alıştılar. Mesleklerde dönüşüm olacaksa öğretmenlik mesleği de bundan nasibini alacak. Evet okul denen binalara binlerce yavruyu toplayıp, bir bilgi aktarımı tarzında öğretime öğretmene mecbur etmenin modası geçti sanıyorum. Çocuk haklı olarak sabah istediğim saatte kalkayım, bir şey öğrenmem gerekiyorsa kendime uygun saatte  sanal alemimi açar öğrenirim diye düşünüyor. Bu zihniyetteki çocuğa klasik eğitim sisteminin dayatmaları da türlü türlü sorunlarla karşılaşılmasına yol açıyor.

Eğitim hep sorunluydu. Zira öğrenci merkezli eğitimin öğretmen yok sayarak yapılan iyileştirmeleri asla kimseyi iyi bir noktaya ulaştırmadı. Öğretmen öğrencinin ihtiyacını ortak mekan ve zamanlar paylaşarak gören, tespit eden kişidir. Kendi kendine öğrenen bireyin gelişip gelişmediği mutlaka ölçülerek anlaşılır. Bu dijital alemin sunduğu sınav olanaklarıyla henüz başarılamıyor. Çoktan seçmeli maddelerden oluşan test sınavları yaratıcığı ölçemiyor. Bilgi ölçüyor.  Mesala yaratıcı yazarlık, resim, karikatür çizmek, oyunculuk, sinemacılık gibi yetenek, beceri ve ustalıkları birebir değerlendiremezseniz sadece yazılı sınavla ölçemezsiniz. İşin tuhafı her meslekte yaratıcılık bulunduran bir adım öne çıkıyor. Bilgisi tam olan, ya da eğitim kurumlarını birincilikle bitirenlerin çok başarılı olduğunu göremiyoruz. Parlayan, tanınan, kendisini ve çevresini hızla kalkındıran kişiler ortalama eğitim başarılarına sahip kişiler genellikle. Bilerek örneklendirmiyorum. Zira istisnalara takılıp herkes için geçerli olduğu kanısı uyandırıyor, iyi bir rehber olmuyor. EİNSTEİN okulda başarısızmış. Ama bugün dahi bilim adamı olarak biliniyor örneğinde olduğu gibi. Bütün başarısızlar kendini bu kategoriye koyup, hiçbir şey yapmadan başarının kendisini bulmasını bekliyor.

Öğretmen çocuğun keşfedicisi, rehberi olan kişidir. Fert bazında değil bu işi sınıf bazında icra eder. Ama farklılıkları farkederek, rehberliğini çeşitlendirerek. Öğrenci yol arayandır. Öğrenmenin yolunu arar. Zira öğrenmeler bir hayat boyu devam eder. Öğrenmenin kendisi için nasıl gerçekleştiğini bulan, her türlü yoluna başarılarını da sürükleyerek devam eder. Öğretmenliğini ilk çağlardan beri olması gerektiği gibi yapan vardır ki öğretmene büyük değer atfedilmiştir. Bugün de öğrencilerine deniz feneri olan nice öğretmenler var. Sistem niteliklilik konusunda seçicilik yapamasa da, insan ruhu bunu en iyi şekilde yapar. Kendisinde iz bırakan öğretmeni daima hatırlar. İyi veya kötü.

Öğretmen değerlidir: Çünkü insanı sever, işi insandır, malzemesi de insan.

Öğretmen toplumu inşa edendir: Toplumu ileriye götürecek hangi unsur varsa onun beşeri kaynağını öğretmen var edecektir.

Öğretmen milletin zamkıdır: Millet ailelerden, aileler fertlerden oluşur. Bir öğretmenin bir öğrencisi varsa ailesi ile birlikte süreci götürür. Zaman zaman ebeveynleri çocuğa, zaman zaman da çocuğu ebeveynlere yaklaştırır. Aileler arası etkileşim de bunun bir parçasıdır.

Öğretmen gelecektir: Öğrenci öğretmeninden etkilenir örnek alır. Giyim tarzı, yazı tarzı, konuşma tarzı vb. Anne ve babasından sonra tanıdığı bu varlığı daha öne geçirir. Öğretmenin istediği olacaktır, dayatır evde. Öğrencinin fıtratına, gelecek hayallerine uygun kişilerle buluşturur, bir anlamda tanıştırır. Hayat öykülerini okuduğunuzda değil, etkili bir ağızdan dinlediğinizde repertuvarınıza alırsınız.

Öğretmenin kıymeti bütün bu çerçevede değerlendirilip bilindiğinde öğrenciden, topluma olumlu bir enerji akışı sağlanacak ve güzel bir dünya yaratılması ile somutlaşacaktır.

Seni her gün birilerine karşı savunmaktan o kadar yoruldum ki.Biliyorum ben sen kötü değilsin.Kalbin kırık senin.Hissediyorum.Anlamıyor kimse.Anlatamıyorum.Gözlerinin içini gördüğümde kırılmış,gülmeyi,değer görmeyi unutmuş,görüyorum ben.Umarım gördüklerim ve hissettiklerim beni yanıltmıyordur.Her gün birileri hakkında bana yanlış olduğunla ilgili konuşuyor.Yanlış olan sen değilsin bence.Belki hayatına aldığın insanlar.Belki de yaşadıkların.Emin değilim.Ben seninle her şeyi düzeltmek istiyorum.Bana düşündüklerimin doğru olduğunu kanıtla istiyorum."Herkesten duyuyorum hakkında ne kadar ağır şeyler ama sen duyma."

Bu sefer başkarını dinlemicem,umursamıcam.Hata da olsa doğru da olsa denicem,yaşıcam ve sonuçlarını kendim görücem.Biliyor musun?Ben bu kadar cesaretli konuşamazdım hiç.Hep üzülmekten korkup kaçardım.Sen bana haberin olmadan cesaretli olmayı da öğrettin sanırım.Sen benim karşıma tesadüfen çıktın.Hayat gerçekten tesadüflerle güzelmiş.Sen hiçbir zaman birileri arasından seçenek olmadın.hep tektin.Benim şuan bunları kabullenmem çok korkutucu.Bu düşünceler ve sen ateş gibi.Bende ışığı görüp sıcaklığı tahmin etmeden ateşe doğru uçan kelebek gibiyim.Sıcaklığı hissedip kaçmak istediğim zaman her şey için çok geç olucak belki.Ama sonuçta kelebeğin ömrü çok kısa zaten.Ateşe gitse de gitmese de az bir ömrü var.En azından istediğini yapsın,yaşasın.Kanatları yansa da canı acısa da kısacık zamanında istediğine ulaşsın,onu görsün,hissetsin.

Niye kafamdan çıkmıyorsun bilmiyorum.Senden nefret etmem gerekirken seni hala çok seviyorum.Yani sanırım.Sürekli görmek istiyorum,görmek istememem gerekirken.Keşke en başında çok mutlu olsaydık seninle.O merdivende çöküp kaldığımda yaşadığım heyecanı sana sarılırken yaşasaydım.Keşke birbirimizi çok sevseydik.Üzüldüğünde yanında olsaydım hep.Bankta otururken,bahçede dolaşırken hep suratın ifadesiz.Donuksun.Keşke seni güldürebilseydim.Keşke hiç başkasının omzuna yattığını görmemiş olsaydım.Beni sevmemen canımı acıtmazdı.Ama başkasını sevmen çok canımı acıttı.Yanında birini gördüğüm ilk zamanlar çok kötüydüm.Zorla bile gülemezdim.Bu sene başkasının elini tutup yanımdan geçtiğinde bunla dalga geçtim ve güldüm.Ama o gülmelerim ağlamamdan daha çok canımı acıttı.Başkasını sevdim mi,sevmeye çalışıp kendimi buna mı inandırdım bilmiyorum.Ama sen farklıydın.Seni ilk kez görüşüm,kim olduğunu bulmam,sana yazmam,sana olan bakışlarım,heyecanım,mutluluğum...Hepsi çok farklıydı.Ben senin için çabalamak istemiştim.Hep sana bakıyım,hep yanımda ol istemiştim.Seni üzen ne varsa buna engel olabiliyim istemiştim.Ama sen bunların hepsine engel oldun.Belki sevilmeyi hak etmiyorsun.Ama ben seni herkesten,her şeyden çok sevmek istemiştim.Bunların hepsi çok can acıtıcı belki ama bunlardan daha fazla acıtan şey yine gelsen yine seni sevmem,sevecek olmam,yaptıklarının gram umrumda olmaması ve çabalamaya hazır olmam.                       

Yazar ve Şair Betül FIRAT, By Medya Protokol tarafından 5 Kasım 2022 de düzenlenen 3. Gümüş Kariyer Ödüllerinde Yılın En Başarılı Fark Yaratan Yazarı Ödülünü alan Başarılı Yazar Betül Fırat, yine 8 Kasım 2022 de görkemli bir törenle gerçekleşen Kristal Çam Ödüllerinde de Yılın En Başarılı Yazarı Ödülüne ünlü ve başarılı isimlerle birlikte layık görüldü.

Başarılı Yazar Fırat; “Son dönemdeki beni mutlu eden başarım aldığım ödüller olmakta. By Medya Protokol Dergisine ve Kristal Çam Ödülleri Yönetim Kuruluna çok teşekkür ederim bu ödülleri layık gördükleri için. Hem duygulandım hem de onur duydum. Bundan sonraki çalışmalarımı daha şevkle ve keyifle yapabileceğimi söylemek isterim. Bu şekilde ödüller genelde daha fazla teşvik ediyor beni; özellikle de yeni eserler üretebilmem için. Yeni eserler üzerindeki çalışmalarıma titizlikle devam etmekteyim. ” dedi. 

ONUN BÜYÜLÜ KALEMİ OKUYAN HERKESE İYİ GELDİ

Etkili kalemiyle sosyal medyada da büyük etki yaratan ve Paradoks Okur Yazar olarak bilinen Betül Fırat, 4 eser sahibi, besteli şiirleri olan,  Edebiyat Sanat Meltemi Genel Yayın Yönetmeni ve Aksed Yönetim Kurulu Üyesi olarak kariyerindeki başarısını sürdürmeye devam ediyor.

BETÜL FIRAT ETKİSİ SOSYAL MEDYADA DA DEVAM EDİYOR

Ödüllü yazar Betül Fırat’ın başarı basamaklarını hızla çıkmaya devam ettiği kariyerindeki gelişmelerden haberdar olmak istiyorsanız onu sosyal medyadan takip edebilir, kitaplarını kitap satan her yerde bulabilirsiniz.

Betül Fırat kimdir?

1984 yılında Amasya’da doğdu. Liseyi Diyarbakır İlinde

Diyarbakır Anadolu Öğretmen Lisesi’nde tamamladı. 2010 yılında lisansını Ankara Üniversitesi Ziraat Fakültesi’nde, 2018 yılında da Ankara Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü’nde yüksek lisansını tamamladı. 2012 yılında Tarım ve Orman Bakanlığı bünyesinde görevine halen Ankara’da devam etmektedir. Türkiye Engelli Bayan Halter 2009 (Benç Press)

Şampiyonası’na katılarak ikinciliği yakalamıştır. Şu ana kadar 4 eser çıkarmıştır. 3 Antoloji kitabında yer almaktadır. Çeşitli web gazetelerinde köşe yazarlığına ve dergi yazarlığına devam etmektedir. Türkiye Yazarlar Birliği Ankara Şubesi Üyesi, Ankara Kültür Sanat ve Edebiyat Derneği Yönetim Kurulu Üyesi, Yazşader Üyesidir. Edebiyat Sanat Meltemi Platformunun Genel Yayın Yönetmenliğini yapmaktadır.

Eserler:

Mavinin Fecri (Deneme Kitabı, 2020),

Mihrinin Hicranı (Şiir Kitabı, 2021)

Kimine sevdadır, kimine cezadır. (Bestelenen Şiiri, 2021)

Heybemden Dökülen Öyküler (Öykü Kitabı, 2022)

Siyah Şapkalı Adam (Polisiye Roman, 2022)

Sisli Gece Öykü, Yürekten Kaleme Dökülen Öyküler, Yürekten

Kaleme Dökülen Şiirler (Katıldığı Antolojiler, 2022)

Ödül;

2022 Altın Kalemler Mansiyon Ödülü (Şanlı Bayrağım)

Yılın En Başarılı Fark Yaratan Yazar Ödülü, 3. Kariyer Gümüş

Ödülleri, 2022 By Medya Protokol

Yılın En Başarılı Yazarı Ödülü, Kristal Çam Ödülleri, 2022

Kristal Çam Ödülleri Yönetim Gurubu

Jüri Başkanlığı;

2022 Ferhat ve Şirin Öykü Yarışması Jüri Başkanlığı

bazı eksiklerimiz kalbimizde uçan kuşlardan

Ne sarabiliyoruz yaralarımızı, ne kanatlandırabiliyoruz gönlümüzün kuşlarını

Ama kimsesiz değiliz yine, biz saramasak da

yaralarımıza yara bandı saran çiçek yüreklerimiz var...

                                                                                            "Hansa"

Zaman göreceli bir kavram. Tıpkı bu dünya ile öbür dünyadaki zaman kavramlarının farklı olması gibi. Onu geçtim günlük hayatımızda bile aynı dünya üzerinde farklı zamanlar.  Veyahut aynı evren üzerinde... Uzaydaki 1 saatin dünyada 7 yıla tekabül etmesi misali. Zaman kişinin gönlünden akanla ilişkilidir. Efdal sahibi bir insan ile 2 gün bile yıllar gelir sana, onu hep tanırcasına hemencecik geçiverir. Tam zıttı ise saliseleri geçirmek için uzuv patlatırsın.

Ruhu bedene ağırlık ettirmeden yaşanılmalı. "Ruh bedende pür heves olmalı." Ruh, eliyle tutar, gözüyle görür, kulağıyla işitir, ayağıyla yürür... Bedende bulunduğu sürece bedene muhtaçtır. Lakin bir nur misalidir o beyaz ışığı binlerce renklerden oluşur. Zamanı zaman yapanda ruhumuzun bu renkleridir. Bu efdalli yüreğimiz bunca renklere rağmen darsa yaradanla bir iletişim kopukluğu olduğundandır.  Mevlânâ'nın az ve öz bir hikayesi ile konumuzu özlendirmek gerekirse; 

Mevlânâ Celâleddin Muhammed Rûmî Hazretleri, arkadaşlarından birini üzüntülü gördü ve şöyle dedi: 

- bütün gönül darlığı, bu âleme gönül bağlamaktan gelir, kendini yok bilirsen, her renge bakarsın, her lezzeti tadarsın, bilesin ki bunların hiç birisi ile kalmazsın! şunları bilesin ki bunları gördükten sonra, öyle bir yere gideceksin ki, orada hiç gönül darlığı çekmeyeceksin. 

Dervişin; 

- bütün âlemi dolaştım, ne rahatlık buldum, ne de rahatlık bulan birini gördüm sözünü dinleyen dar'ın: 

"- neden kendinden el çekmedin, hem kendin rahat olurdun, hem de herkesi rahat bulurdun." sözü çok derin mânâ taşır. (sâdık dânâ, altınoluk sohbetleri shf 172 – 185) 

Ruhumuzun renkleri kadarız biz. Dıştaki renkler sadece bizden yansımadan ibaret.

Bir gün daha devrildi bu efdalli yatağına hayasızca.  Zamana yenilip beyaza bürününce cümleler gibi günlerde devrik oluyor...

   Bir diğer fark ettiğim şey ise, bu dünya benim etrafımda döndüğüdür. Evet, benim etrafımda dönüyor. Neden dönmesin? Dünya bir tane ve bende, kendim için bir taneyim. Eğer dünya yaşamına doğru şekilde bakarsanız eğer dünyanın gerçekten sizin etrafınızda döndüğünü fark ederseniz. Önemli olan sadece yaşamaya değer bulmaktır. Siz "dünya boştur" demeye devam ederseniz. Tren rayından çıkar. Dünyayı döndüren de ve o dönen dünyada yaşayan da sizsiniz. Varlığınız dünyayı, dünya varlığınız için var. Bunun kıymetini bilin. Dünyaya bağlı olun demiyorum, dünyaya düşman olmayın diyorum. 

Ardından Türkiye Büyük Millet Meclisi binası önündeki bayraklar hariç, Türkiye'deki tüm resmi binalarda ve ülkenin dış temsilciliklerde bayraklar, yas göstergesi olarak yarıya indirilir.

Anıtkabir'de bulunan bayraklar diğer günlerde hiçbir sebeple yarıya indirilmez.

Bayrağın sürekli çekili bulunmadığı yerlerde, bayrak önce göndere çekilir; daha sonra da yarıya indirilir.

Ruhuna el-Fatiha 

Koşuşturmaların yanı sıra bir susuş bile âmiyâne bu günlerde.  Dört kısa günün sonu kadar hepsi. Detaylı incelesen akıştaki bütün arabalar farklı ama ve lakin genel bir bakış ile akış hergün aynı. Hayat misali... Uzun uzadıya söz dizilimlerinden kaçarcasına hepsi. Bir karınca ile rastlaştık yolda, halitavrı çok telaşlı dünyanın bütün erzağını çekmişte yetinememişçesine, ziyan olmaktan kurtarıyor onları âmiyânece.

Zihnimin soru işaretlerinide alıp götürseler keşke kışlık niyetine. Yada bir piyano üzerinde gezinseler şenlendirseler bu şehri naçizane müzikleriyle. Belkide minik bir karinca bile yetebilir herşeye. Belkide...

İhtiyacımız olan incelemek uzun uzun.

İnce-elemek aslı. Âmiyâne bir incelik bile kabul şartlara. Basiti zoru olmaz sonuçta ince-elemenin. Bir karıncanın çıkarabileceği bir kasırgada mümkün. Aslızatı böyle bunun. Tartışmasız anlaşmasız ince bir incelik. Bilendikçe insan hepten incelir. Hayat çok uzak sanır derinlere saklanır. Gün ortası sabah seheri yaşatır. Yatak döşek yatırır çağmızın bu hastalığı. Har gür tahamülsüzlükler bu yüzyıla yüz tutmaya layık değil. Gün geçtikçe kopmamalı, gün geçtikçe bağlanmalı kardeşlik. Sazlıklardaki ördekler misali şenlenmeli heryer... 

Sineye çek kendini, sor soruştur alıp götürmeden karıncalar soru işaretlerini tamamla sorularını...

             TDK Sözlüğünde “kaz” maddesine baktım: “Perde ayaklılardan, uzun, beyaz veya gri boyunlu, suda ve karada yaşayan, uçan, yabani veya evcil kuş” ve “budala” deniyor. "Kaz kafalı” deyimine de baktım, “anlayışsız, kavrayışsız,kafasız(kimse)” deniyor. "Kazın ayağı öyle değil" deyimi de bakılmaya değer : Bu deyim aslında "Kaziye-i anha öyle değil" imiş. Arapça kökenli "Kaziye" (hüküm, kesin yargı) ve "Anha" (o, onun) sözcüklerinden oluşan bu deyim dilimizde ses değişime uğramıştır. "Onun yargısı öyle değil" anlamındadır. Önceki bütün anlamlar bence bu açıklamaya bağlı. Kaziye kelimesi ile tanışmayan cüheyla kimselerin, “kaz” ile yakınlığı tercih etmelerinden zavallı kazlara kıymışız.

              Yaban kazları,  yuvalarını  sarp kayalıklı,  dik yamaçların en ulaşılamayacak yerine yuva kurup, anneli babalı yumurtalardan yavru  çıkana kadar bekliyorlar. Daracık alanda yerden gelecek tehlikeler bertaraf edilmiş oluyor, ama havadan gelen avcılar da var. Hepsinden önemlisi acıkan yavrulara tedarik edecek yakın bir yerde yiyecek yok. Oradan iki gün içinde ayrılmaları gerek. Önce baba örnek uçuşunu cesaret veren bağırışlarıyla yapıyor. Sonra anne kendini boşluğa bırakıyor, yavrularının izleyeceğine güvenerek.

              Beş yavrunun travmalı Hayat başlamak üzere. Ya atlamayıp açlıktan ölecek, ya da henüz gelişmemiş kanatlarına ve şansına güvenecek. İlk yavru kendini bırakıyor boşluğa, düşüş hızını azaltmak için yok hükmündeki kanatlarını açıyor. Bir çıkıntıya çarpıyor, göğsü ile çarptığı için şanslı. Yerle olacak kaçınılmaz çarpışma şiddeti azalmış oldu. İkinci yavru da kendini bırakıyor, kayalıklara yakın düştüğü için yuvarlanarak, çarpa çarpa aşağıya iniyor. Üçüncü yavru ters dururken kayarak boşluğa düştü, pozisyonu hiç düzelmediği için yere kafasını çarparak ulaştı. Dördüncü yavru yamacın ters tarafına fırladı, arka tarafta bir yere düştü. Beşinci erken yüzeye kavuştu ama yuvarlanmasını durduramadı. Anne baba kaz farkettiler, yanına ulaşıp önünde durarak yavruya yardım ettiler. Sonra buluşma çağrısı başladı. Sağlam olan ve sesi duyan yavrular, kısa bir süre sonra aileyle buluştu. Üç yavru başardı. İki yavruyu beklemek tehlikeli olacağı için, yerde yeni yaşam alanlarına yolculuk başladı.

              Şimdi bu doğa harikası hayvan “kaz kafalı” diye bizce küçümseniyor, zavallı görülüyor. Doğar doğmaz, hayatta kalmak için kayalıklardan atladıkları için mi aptallar, ebeveynlerine bir süre daha bağımlı yaşamak zorunda olduklarına dair içgüdülerine güvendikleri için mi aptallar? Aptal olmak bize ait bir sınıflandırma. Doğasına göre bütün yaradılanları kucaklayamamak yetersizliği…

               Hakaretane hitaplarımıza dahil ettiğimiz diğer canlı türlerine yakıştırdıklarımızı bird aha düşünmeyi  sizlere bırakıyorum: kurnaz tilki, ödlek tavşan, nankör kedi, sinsi yılan, örümcek kafalı, deve kini, eşek şakası, öküz gibi bakmak, uğursuz baykuş, hain domuz, balık hafızalı…

Gittiğim bir yol var, gittikçe bitmeyen bir yol. Engebeli, gittikçe yoran, tüketen. Son bir adım, son bir adım diye diye gittiğim, gittikçe omuzuma binen yükler, ağırlaşan bedenim ara sıra bedenimi taşıyamayan dizlerim, düştükçe yara olan. Pes ettikçe, hayır devam, dediğim bir yol. Zoru başaran, kolayı bir şekilde başarır diye kendimi teselli ettiğim bir yol. Tüm sevdiklerimden uzak, özlem dolu bir yol. Tamam yeter dediğim an da elimi tutan insan var bu yolda, pes etme başarırsın diyen, az kaldı sabır diyen. Yorulduğum da destek olan, düştüğümde elimden tutup kaldıran, dizlerimdeki yarayı öpüp, merhem olan.

Çıktığım bu yolun bu kadar zor olacağını bilseydim belki de adım atmazdım diye düşündüğüm ama çıktığıma pişman olmadığım bir yol. Ne kadar zor gelse de verdiğim sözler için dik durmaya çalıştığım bir yol.

Özlüyorum. Büyüdüğüm şehiri, deli dolu olup gezdiğim sokakları, oturup kalktığım mahalleleri, kaldığım, yuva bildiğim evleri, çaresiz kaldığım, sığındığım insanları. Evimi... Özlüyorum, ailemle olan anılarımı, geçirdiğim zamanları, onların yanında deli dolu kahkaha atmalarımı, çocuklaşmayı. Özlüyorum, kendim olduğum her anı, benliğimi, kendimi...

Yol zor geliyor ama dönüşüm yok. Nasıl bu yolu çıkarken hevesliysem o şekilde devam etmek istiyorum. Aslında hala hevesliyim ama yine de özlediğimden zor geliyor. Yine de pes etmekte yok, geri adım atmakta. Çıktığınız yol ne kadar zor olsa bile asla geri adım atmayın. O yolun sonu nasıl güzel olacak bir bilseniz. Pes etmeyin, yola devam. 

Sobalı evlerde yaşayanlar bilir tüm aile bir odada, sıcak odada birlikte oturuken sobanin sicakligi ile beraber, birlikte olmanın huzuru o haneleri birer sicak yuva haline cevirirdi. 

Şimdilerde ise her oda sıcak ama yuvalar buz gibi olmaya başladı. Aradaki sevgi bağları  ayristikca, uzaklaştıkça incelmeye hatta kopmaya başladı.

Peki sıcak odaları sıcak yuvalar haline nasıl dosturecegiz. Odanın sıcaklığından daha çok içleri ısıtacak sevgi, saygı, şükür duygularını canlandırarak adım atabiliriz, öncelikle anne ve babalar bu sevginin kaynağı olduklarını bilerek hareket etmeli  o ateşi her daim yakmaya devam etmeli ates sönünce evler sıcak olsade gönüller buz gibi oluyor...

Sımsıcak yuvalara...

    " Karların tüm pislikleri örtercesine yağdığı bir gece vaktininde adımlarınızın sesleri bir ahengi oluşturduğu o an saçlarınızı örten bereyi çıkarıp atmak istiyorsunuz, yapıyorsunuz da. Kollarınıza iki yana açıp gülerek etrafınızda döndüğünüz o an birşey fark ediyorsunuz. Yalnız değilsiniz.! Sizinle birlikte bir çok insanın aynı şeyi yaptığını görüyor ve hayran kalıyorsunuz bu manzaraya sonra ansızın bir şarkı ve hep bir ağızdan söylenen o şarkı... Ve o şarkıyı bölen bir ateş, karların ateşi söndüremediği bir alev, alevlerin yaktığı o insanlar, yakılan evlerin içinde yanan insanlar, yanan insanların içinde ki çığlıklar, çığlıkların buz kestiği acı, acının haykırdığı çaresizlik!... Ve çaresizliği bölen bir ses, bulutlardan gelen ince ince çiseleyen bir ses. Sesin huzur dolu kokusu ve kokunun yaptığı uyandırıcı his. Rüya. Belki de yaşanmışlık içinde bir giz. Kim bilebilir ki bunu?"

   Şimdi soruyorum size ne düşünüyorsunuz? Ne hissettiniz okurken? Hayalleriniz al aşağı oldu mu?  

Nereden geldiğinin farkında bile olmadan karşınıza çıkar. Hayatınıza, size karışır. 

İşte tam o anda da başlar tüm güzellikler. İnadına korkuların üstüne gitmek istersiniz, her şey güzel olsun istersiniz ve elinizden gelen her şeyi yaparsınız. Yapın da hayatınızı güzelleştirin, bu sizin elinizde. Hayatınızı güzelleştirmek için bütün olanaklar var yeter ki görün, bilin, hissedin. Her şey sizinle başlar. Hayata kaldığınız yerden değil, daima yeniden kendinizden başlayın.

Ben kendimi onunla buldum, başka bir dünyanın da varolduğuna inandım. Siz de başka bir dünyanın varolduğuna inanın. Beklemeyin, birden denk geliyor.

Size bir şarkım var.

Sezen AKSU - Hoşgeldin 

Bir terennüm bu yaşam dilimde söyleyip bitiremediğim. Doğadan feyz alıyor dilim. Diğer canlar hafiften fısıldıyorlar notaları kulağıma. Ah bir duysan sende o ukteleri.

Renklerin tanısı inmiş seslere, tevazu ile benimsemişler bu armoniyi. Yaşamın dorukları pek bi sesli bu zamanlarda. Bir kum saati misali sessizce akar gibi lakin fazlasıya ses getiriyor. İnceden inceden kıvrıla kıvrıla akıyor kendine tutkun bırakarak. Farkındalığımızın üzerini kapatıyor hüneriyle. Karşımda süzülüyor öylecesine akıyor... Geçip giden bir zaman olmuyor kendi başına. Bir çocukluk, bir gençlik, bir mutluluk, bir korku herşeyiyle koca bir yaşam alıp götürüyor bu hünerli akıntı o tatlı terennümü ile. Bu melodileri arka fona alarak geçip gidenleri tutmak lazım sıkı sıkı. Akılda ve yürekte en azından.  Saygı duyuyorum herşeyiyle bütün aleme, esefle taşımak yürekten olmaz. Yürüyüp tatmanın meşruluğu doğru kılınan. Yolda olup keşiflere katmalı alemi. Her bir köşeye iz bırakmalı. Koşsanda kaçamazsın  bazen yıldızın parlar hep gökten. Bundandır ki aceleye getirmeden anda yaşamalı bu armoniyi.  Herkesin gözünden herkesçe hissetmeli. Bir tek kişiye göre bir melodi yok çünkü arkadaki.

Dinlenilen ses duyabilen herkesin. Bu esameyi duymalı okumaktan ziyade. Dile kolaylı gelir diğer türlü. Seçim ve geçimlerle

doludur bu sürecimiz,  taş duvar örüp hor görmememenin altını çizmeliyiz...

CUMHURİYET  

 Bugün  bağımsızlığın,hürriyetin  ve  ülkemizin  kurtuluşunun  tarihi  olan 29 EKİM  Cumhuriyet   Bayramı . 

 Tarih  yazan ,uğrunda  kanlarını  ve  canlarını  siper  eden  atalarımızın savaş  verdiği  ve  Ulu    Önder  Mustafa  Kemal  Atatürk ün bizlere  armağan  ettiği  CUMHURİYETİMİZİN  günü . Yazmak  çok    şey  ifade  etmez. O  günlerin  değerini  bilmek, o  günlerde  çekilen  çileleri  acıları hiç  unutmadan    yaşamak, anmak  ve  anlamak  gerekir … 

Cumhuriyetin  Onuncu   Yıl  Nutkunda  şu  sözler  ne  de  güzel  anlatıyor  bizleri :

Az zamanda çok ve büyük işler yaptık. Bu işlerin en büyüğü, temeli Türk kahramanlığı ve yüksek Türk Kültürü olan Türkiye Cumhuriyetidir. Bundaki başarıyı, Türk Ulusunun ve onun değerli ordusunun bir ve beraber olarak azimle yürümesine borçluyuz. Fakat yaptıklarımızı hiçbir zaman yeterli görmeyiz. Çünkü daha çok ve daha büyük işler yapmak zorunluluğunda ve azmindeyiz. Yurdumuzu dünyanın en bayındır ve uygar ülkeleri düzeyine çıkaracağız. Ulusumuzu en geniş refah araç ve kaynaklarına sahip kılacağız. Ulusal kültürümüzü çağdaş uygarlık düzeyinin üstüne çıkaracağız. Bunun için, bize zaman ölçüsü geçmiş yüzyılların gevşetici görüşüne göre değil, çağımızın hız ve hareket kavramına göre düşünülmektedir. Geçen zamana oranla, daha çok çalışacağız. Bunda da başarılı olacağımıza kuşkum yoktur. Çünkü Türk ulusunun karakteri yüksektir. Türk ulusu çalışkandır. Türk Ulusu zekidir. Çünkü Türk Ulusu, ulusal birlik ve beraberlikle güçlükleri yenmesini bilmiştir. Çünkü Türk Ulusunun yürütmekte olduğu yükselme ve uygarlık yolunda, elinde ve kafasında tuttuğu meşale, müsbet bilimdir.

Bu güzel sözlerin ışığında;Aziz şehitlerimizi ve ulu önder Mustafa Kemal Atatürk ü saygı ile anarken,

29 Ekim Cumhuriyet Bayramımız kutlu olsun…

Saklayıp bir köşeye biriktiremiyoruz. 

Ömrümüzün geri kalan kısmına ekleyemiyoruz. 

Yaşanmamış, pişmanlıkların yerine o boş zamanları koyamıyoruz. 

Hatalarla, doğrunlanmış yalanlarla kirlenmiş hatıraları o temiz anlarla değiştiremiyoruz. 

Üzüntünleri sevinçlerle, göz yaşlarını gülücüklerle dertleri devalarla, cefaları sefalarla  , ihanetleri masum aşklarla değiş tokuş edemiyoruz. 

bu suları kim kesti

sular kesik değilmiş

meğer delikmiş testi

****************

Sigara İçer misin

İyi Kötü Seçer misin

Benden Güzeli Görsen

Benden Vazgeçer misin

********†**********

Fabrika arkasında

çekirdek kabukları

atma yarim ceketi

okurlar mektupları

**************

yılana bak yılana

yılan kaçmış ormana

anam beni verecek

kara kaşlı oğlana

      Sebepsiz bir hüznün pençesinde boğuşuyordu bugün siyah. Kendisi siyahtı ama içinde renkler vardı az da olsa. İçinde renk kırıntılarını, umutlarını barındırmaktan hiç vazgeçmedi. Ne kadar karanlığa boğulsa da, ne kadar dibine girmiş olsa da bu dipsiz kuyunun, gün ışığını, gökkuşağını görmekten, görmek istemekten hiç vazgeçmedi. Hiç görmediği zamanlar da oldu, tamamen karanlığa düştüğü, yolunu izini kaybettiği zamanlar. Ama görmeyi hayal etti bu sefer, düşlerinde, hayallerinde gördü o eşsiz renkleri. Umut olduğundan, renklerin de var olduğundan, buna inanmaktan hiç vazgeçmedi siyah.

     Karanlıklar lordu gibi hissediyordu kendini. Tüm karanlığı, siyahlığı içinde toplamış gibiydi. Siyahın bir renk değil gölge olduğunu da biliyordu elbet. Ona daha da uyuyordu bu sanki, bir renk kadar canlı, hissedilir olmadığını biliyordu çünkü. Bu yüzden siyahtı ya o, bir gölge gibi varlığı başkalarına muhtaç, varlığı bir hayalden ibaret. Ama siyah tüm renklere elverişlidir. Bunu biliyordu siyah. Bu yüzden hiç vazgeçmedi inandıklarından, hiç vazgeçmedi hissettiklerinden. Acıyı, ağrıyı, hüznü, hazanı en derinlere kadar hissediyordu. Ama mavinin derinliğini, beyazın dinginliğini, sarının eşsizliğini biliyordu farkındaydı hatta en derinlerinde hissediyordu. Bu yüzden zahirde görmese bile inancıyla görebiliyordu renkleri. Daha çok yolun başında ama siyah. O renkleri, inandığı, güvendiği renkleri en derinden çıkarması için zamana ihtiyacı olduğunu biliyordu. Hasret olduğu renklerle vuslatının olacağını bekliyordu, sabrı bu anlamda takdire şayandı siyahın. O siyahtı, bir gölgeden ibaret olan. Ve inançlıydı, bir gün görebileceğine inanıyordu gökkuşağını. Siyahtı şimdilik simsiyah ama dönüşecek, gelişecek, büyüyecekti. Sırtına yük olanlardan kurtulacak, bir kuş gibi hafifleyecekti. Mavinin hakimi, sarının hayranı olacaktı. O siyahtı, simsiyah ama inanıyordu renklenecekti. Siyah bir gün rengarenk olacaktı buna inanıyordu. Renkleri görecek, tanıyacak ve onlardan olacaktı. Siyah sonunda bir gökkuşağı olacaktı...

                                                                                                                                                    "Hansa"

Hastalık başınıza geldiğinde yıkılıyoruz bütün ruh metabolizmanız harap oluyor.

Aslında güzel şeyleri nasıl kucaklıyorsak hastalığı da kucaklamamız gerekiyor. Nasıl mı? Neden mi?

Her güzel şeylerin zorlukları olduğu gibi hastalığında güzel yönleri var. Hayatı daha iyi yaşamak için ciddiye alıp ona göre yaşıyorsun.

Kendini daha iyi anlıyorsun fikirlerin düşüncelerin daha anlamlı oluyor.Ölümün olduğunu; ona göre yaşamanız gerektiğini anlıyorsunuz.

Bir çaba veriyorsun iyi olmak için hasta olmamak için. Mücadeleci olmayı daha iyi kavrıyoruz.

Bunun bilince olan insanlar daha çabuk hastalığı iyileşiyor.

Farkında olmak bilinçli olmak, hayatımıza çöp kusutusu gibi doldurduğunuz gereksiz duygu ve düşüncelerinizi temizliyorsunuz.

Rüya Gibi.

***

Sonbahar, ölüm döşeğinde olan ruhları en iyi anlatan kelimeydi.

Bir arazinin ortasında duran, dallarındaki yeşil yapraklar rüzgârla beraber dans eden bir ağaçtım. Arazinin ortasında tek başımaydım ama neticede buradaydım, köklerim toprağın metrelerce altına uzanarak ait olduğu yere sıkıca tutunuyordu. Güneşli günleri gördüm; mavi gökyüzünü, cıvıldayarak kanat çırpan kuşları, çimenlerin arasında açan rengarenk çiçekleri de gördüm. Sonra bulutlar geldi, gri renkli devasa bulutlar; kuşlar göç etti, çiçekler soldu ve güneş beni terk etti. Bir zamanlar arazinin ortasında tek başına manzarayı seyreden bir ağaçtım, sonraysa o arazinin ortasında hayat mücadelesi veren ağaca dönüştüm.

Kapıya dayanan sonbaharın benden aldığı ilk şey dallarımı süsleyen yemyeşil yapraklar oldu. Hazana kurban verdiğim tüm yapraklarıma acıyla bakarken gök de benimle beraber ağlamaya başladı. Gökten düşen yağmur damlaları gövdemi döverken yağmurun kadim arkadaşı rüzgâr da ona katıldı ve sertçe eserek bütün dallarımı kırdı, beni köklerimden ayırıp yere devirdi. Kanayamadım, sadece eksik olan parçalarımın acısını dibine kadar hissettim. Bir zamanlar çok güzel bir ağaçken sonbaharın gelmesiyle beraber bir odun parçasına dönüştüm.

En kötüsüyse kışın gelmesiydi. Kar taneleri gökyüzünden düşmeye başladığında artık üşüdüğümü hissedemeyecek kadar cansızdım. Beyaz her yeri kaplarken ben baştan sona siyahtım, karanlığın içindeydim.  Kar yağdı, yağdı ve yağdı; yavaşça birikti, yükseldi ve tüm gövdemin üzerini kaplayarak beni içine aldı. Bir zamanlar yaşadığım yer mezarıma dönüştü, cesedim de bana can veren toprakla değil de karla kapatıldı.

İnsanlar geçti üzerimden, ayak izlerini önceden gövdemin şimdiyse cesedimin olduğu yerin üzerine bıraktılar ve öylece çekip gittiler. Hiç kimse burada bir mezar olduğunu bilmedi. Bu mezarın içinde bir beden yatmıyordu, bir ruh yatıyordu, benim ruhum. Bir beden öldüğünde bunu kabullenmesi gerekenler diğer insanlar oluyordu ama bir ruh öldüğünde onun ölümünden kimsenin o kadar haberi olmuyordu ki ortada kabullenecek bir şey de kalmıyordu. O ruhun içinde yaşadığı bedenin sahibi, ruh öldüğünde onun ölümünü bile fark edemeyecek kadar cansızlaşıyor ve hissizleşiyordu. Oysa ben ruhumun öldüğünü biliyordum, bunun farkındaydım ve bu taze yaraya basılan tuz kadar acıtıyordu.

İnsanlar bir beden öldüğünde ağlıyor, onu bir mezara gömüp ardından yas tutuyordu ama bir ruh öldüğünde öldüğü yerde çürümeye bırakılıyordu ve hiç kimsenin umurunda olmuyordu. Oysaki etrafta gezen, içinde ruh olmayan o kadar beden vardı ki bir ruhun varlığı ve yokluğu en az bir bedeninki kadar önemsenmeliydi fakat insanlar bunu fark etmiyor, fark etse de görmezden geliyor ve nefes almayı yaşamak sanmaya devam ediyordu.

Sonbahar, ölüm döşeğinde olan ruhları en iyi anlatan kelimeydi ve ruhu o döşekte can veren ben, artık sonbaharın ta kendisiydim. Bedenim o arazinin ortasında, ruhumun mezarının üstünde dikiliyordu; sonbahar çevremdeydi ve beni ondan ayırt etmek artık imkânsızdı.

Dünya ya doğduktan yarım saat kırk dakika sonra kucağıma verilen masum bir melek ağlıyor ben şaşkın ben ürkek ne yapacağını bilemez halde bir oturup bir kalkıyordum.Kocaman kollarım arasında küçücük bedeniyle kayboldu,ahhh Allah'ım kokladım mis gibi cennet kokusu dedikleri bumuymuş,çokta haklılarmış,çektim ciğerlerime doyasıya,doymayacağımı bile bile kokladım..

Zemzemini verdik babasıyla hurmasını sürdüm çok az korktum ağlayınca.Ağlamasın hiç bir bebek,hiç bir insan ama o kadar da güzel ağlanmaz ki kıpkırmızı küçük suratı,açılmamış şiş japon gözleri, o titreyen minik çenesi, ağlayınca kocaman açılan o ağzı,hele titreşen o küçük dili yokmu ahh Allah'ım bu yaşadığım gerçekmi? yok yok rüya daha önce gördüğüm uyanınca ruhumun sızladığı o rüyalardan birisi işte tek farkla şimdi uyumuyor aksine uyanık halde görüyordum bu güzel rüyayı..

Annesi gelene kadar ağladı,kucağımda kah tamam anne gelecek az kaldı dayan pamuğum dedim,kah ağla burası dünya istediğin kadar ağla,bir daha asla böyle özgürce ağlayamayacaksın,seni hep bir şeylerle susturacaklar ağlama diye,bak biz senin gibi özgürce ağlayamıyoruz dedim,ağlasakta iki yaşta diner hıçkırıklar içimize gömülür.Annesi geldi ama yaralı ama minik pamuk prenses aç susmuyor beni mest eden ağlayışını sürdürüyor,o ağladıkça bende ağlamak istedim burnumun direği sızladı yaşlar ha indi ha inecek derken ne oluyor kızım bak bu masum senin ellerinde sen ağlarsan o ne yapsın metanetli ol dedim kendime.Annesi ile buluşunca ahh işte annelik bu,benim yarım saatte dindiremediğim yavruyu annesi kokusuyla dindirdi.Rabbim hiçbir anneyi evladından, hiçbir evladıda annesinden ayırmasın????

Karnı doyan yavru uykuya daldı,daldı velakin bir haller oldu bana yerimde duramıyor uyandımı nefes alıyor mu ? diye kıpırdanıp tatlı bir telaşa kondu kuş yürekli kalbim.

Gaz denen bir illet varmış meğer bebekler için,iki yudum süt içip bin dayak yiyen bebek niye ağlamasın ki,o gaz çıkacakmış oyy kuzum omzunda büzüştü sırtına vuruşumda yavaşmış daha hızlı vurmam gerekiyormuş, işte bunu yaparken ağladım.Ne dünyasın be iki lokma süte dayak yedirtiyorsun insan yavrularına ,küçük belli bir sesten sonra rahatlayan gevşeyen bebek,iki pışpışlamayla uykuya daldı, koklaya koklaya koydum yerine...

Dururlar mı hiç neymiş topuk kanıymış omzumda attığı çığlığa sağır oldu kulaklarım bağırta bağırta aldılar bebeklerden ayy ufacık hepsi kırmızı et parçaları,neredeyim ben ya cennete mi düştüm önüm ardım sağım solum miss kokusu dolu,günlerce kapısında beklediğim o kapı bir kaç kat aşağıda burası o kapının bir level üstü, orası gibi sessiz değil,biri susuyor biri başlıyor,düşüncelerime bir girse o karanlık kör kuyuda kaybolacak yine benliğim ama etrafımdaki o tatlı telaş buna engel oluyor,iyiki de oluyor çünkü o kör kuyuda kaybolmak kolay ama çıkması öyle zorki,anlatması imkansız,

Neysee nerede kalmıştım ben, anne iyileşme derdinde,iğneler serumlar ağrılar,bebek nereye geldiğinden habersiz ağlıyor emiyor uyuyor, bense hayalimin içindeki rüyada tadını çıkardığım iki gün geçirdim..

Zamanın durduğunu hissettiğim koca iki gün..

Bir hastane odasında uyumadan ayakta gördüğüm ruyanın tadı ile minik pamuk prensesin burnuma dolan kokusu, kulağıma dolan ağlayışı ile buruk bir kalple uyanıp gözyaşlarıyla kurumuş çorak topraklarımı sulamaya devam edeceğim...

        Hoşgeldin pamuk prensess... hoşgeldin sefalar getirdin.

Ben bu dünyanın Türkiye coğrafyasında bedenlenmiş bir varlığım.  Sorgulamak niyetim…

Ey kardeşler, bir arada yaşamak için doğduğumuza inandırıldık ve bir arada yaşamanın sistemlerini kurmaya çalışıyoruz. Bu dünyanın hayal veya dünyevi tabirle simülasyon olduğunu duyduğumuzda hafifçe gülümseyip geçtik. Ama öyle yapmamamız gerekiyor.

Bilinçsiz zannettiğimiz dönemde de bilincimiz var, seçim yaparak dünyaya geliyoruz diyorlar kimileri şimdilerde. Gülüp geçmiyorum. Her bir şeyi beyin arşivime alıyor, sırası geldiğinde sorguluyor, muhafaza ediyor veya siliyorum.

Dil, tarih, coğrafya, matematik, fizik, kimya vb. birçok dalda bilgiler edindirildik. Dünyayı daha iyi analiz etmek ve ilerleyerek yaşam kalitemizi yükseltmek için. Sonra da “bilime göre” diye başlayan cümlelerle büyük büyük laflar ettik.

Bundan sonra söyleyeceklerim bence; bilime ya da şuna buna göre değil.

Aile, mahalle, şehir, ülke, içinde yaşamaktan vazgeçemediğimiz topluluklar. Elbette bir sistem gerekiyor ve tarih boyunca da oldu. Hepsi birbirinden farklı. Ama objektif değerlendirdiğimiz kanaatinde değilim. Bize öğretilenler ışığında bir teraziye koyuyoruz ve bu da bizi mutlak doğrulara götürmüyor. Bazen yanlışlara çıkıyor yolumuz. Liderlerle yönetilmişiz; padişah, kral, hakan, kraliçe, başkan, komutan gibi sıfatlarla bağlamışız kendimizi insanlık olarak. Sonra tek kişi olmasın, yönetim paylaşılsın istemişiz; asiller komitesi, meclis, temsil kurulu devreye girmiş. Seçtiğimizi yetkilendirip yine onun ürettiği kurallarla yönetilmeye razı olmuşuz. Ama temsil edildiğimizi biz mi seçmişiz sorgulamak aklımıza gelmemiş. Bugünlerde geliyor. Gerçekten birisi aday olsa, ben toplumu iyi yönetmeye adayım, dese, nereye kadar ilerler veya bunu deneyebilir mi, siz değerlendirin. Parti dediğimiz kurullara mecbur. Oralara kayıt para ile, sonrası bir dünya masraf. Bu da yolu paraya yani maddiyata çıkarıyor. Zaten demokrasi para gücünün yönetimidir. Amerika keşiflerinden sonra, soy bağı ile devletleri yönetenlere itiraz ile, biz para ve zenginlik getireniz, öyleyse yönetimde söz sahibi olmalıyız, diyen zümrenin yönetim şeklidir. Onlar para kazanmaya devam ederler ama yönetimde karar verdirecekleri kişileri belirler, destekler, bütçe sunar, önümüze koyarlar.

Bizim bugünkü sorunumuz yönetim şekillerinden çok, erdemli yönetim anlayışlarını kaybetmemizdir. Kim nasıl yönetilirse yönetilsin ahlak veya erdemlilik ilkelerini terk ederse iyi bir yönetim çıkmaz ortaya.

Yönetmek aksaklıklara sınır çizmek demek. Kontrol ve denetim! İşte biz bunu kaybettik. O kadar çok kanunumuz var ki, bir vatandaş olarak artık takip edemiyoruz. Her gün değişiyor. Öğrendiğiniz kısa bir süre sonra çöp olduğu için öğrenmeyi de bıraktık. Hukukçular bu işin erbabı. Sağlıkçılar sağlığımızın, eğitimciler eğitimin olduğu gibi. Demeyi çok isterdim. Ama günümüzde ne bir avukata ne bir doktora ne bir öğretmene güvenebiliyoruz. Bu dünyada yaşıyorsan göbeğini kendin keseceksin, her işini en iyi kendin bileceksin diye yaşıyor, başımıza geldikten sonra tecrübeleniyor ve etrafımızdakileri yararlandırmaya çabalıyoruz. Doğrusu ben bir hastaneye gittiğimde, önce hizmet alan hastalardan bilgi almayı yeğliyorum. Daha dün bir kurumda işlemim için hangi seçeneğe basıp numara alacağımın içinden çıkamadım, sonunda yanlış numara almışım, zaman kaybettim. Bir bekleyenin benimle aynı işi olduğuna kulak misafiri olup yeniden numara aldım. Ama o da yanlışmış. Memure hanım, göz tacizimden etkilenmiş olmalı, niye beklediğimi sorup doğru numarayı aldı ve önce beni içeriye çağırdı. Ben de bütün bencilliğimle daha önce gelen iki kişi var demeyip kul hakkını yedim. Bile isteye bu durumu yaratmadığımı takdir edersiniz. Eğer orada içeri çağırıldığımda ben değil o gelecek deseydim, bunu kime nasıl anlatırdım?

Ülkenin sorunu bu. Kurallar, kanunlar var, evet. Ama kim nasıl denetliyor? Gücü ve parası olanlar asla bu sorumlulukları taşımıyor. Sade vatandaş için kurallar yürütülüyor. Bu hiçbir ahlaki felsefeye, toplumsal kurallara, dini inanışa uygun değil. Denetim adeta yok. Denetleyiciler zavallı durumda. Ancak gücünü yetirdiğine kükrüyor. Orada burada tanıdığı, cebinde parası olmayana. Bir yer denetlenmeye çıkılmışsa , çiçeklerle, yemeklerle ağırlanıyor. Görev yapılmış addedip geçiliyor. Veya gıda denetimlerini öyle bir denetleyicilere veriliyor ki, kontrol edilmesi gereken ayrıntılar titiz bir laboratuvar analizi gerektirdiğinden, kim hakkıyla yapmaya çalışırsa çalışsın bu kurumlar emre amade olmadığından ve yeterli ölçüm cihazı olmadığı için gayrı kabil bir denetim oluyor.

Siz bunu büyük düşünün. Sayıştay, Danıştay, her türlü kontrolörler işlevsiz. Dünya örgütleri de buna dahil. Zira oradaki engeller de siyasi menfaat çatışmaları. Al gülüm, ver gülüm ile işler yürüyor. Sonra biz bunları nasıl mı yutuyoruz. Söyleyeyim: Dünya böyle ne yazık ki, ülkeler arası veya ülke içi siyaset bunu gerektiriyor, dünya güçleri buna izin vermez, Ahmet müteahhidin milletvekili tanıdığı olduğundan ona dokunulmaz, senin evine helal ekmek girmesine bak ötesine gücün yetmez, takma kafana bunları, sen biliyorsun da başkaları bunun farkında değil mi, her kötülüğün mutlaka bir gün foyası ortaya çıkar, bu dünya hesap yeri değil belki öte dünyada hesabını verecek…..

Bana göre her nerede duruyorsak, düzgünce sorgulamalı, adam sendeci olmamalı, iyilikleri inşa etmek için çaba sarfetmeli, biraz üzülmeyi kaybetmeyi göze alarak erdemliliği bulaşıcı kılmalıyız. Başka bir gezegen, kainat keşfedilmesi umudumuz yoksa elbette….

Düşünün bir zaman olsaydı ve içinde size ait bir yol. Bu yolda devam eden bir başkası ve başkasını takip eden siz, sizi takip eden başkası. Uyanıyorsunuz telaş içinde ve uyanıyor yine telaş içinde. Siz işe geç kalmanın telaşında yuvarlanırken, başkası geç kalmanın acı tadında kavruluyor. Siz korkuyorsunuz işinizi iyi yapamam diye, başkası o işin içindeki karanlıktan korkuyor. Yürüyorsunuz o taşlı yolda ve takılıyorsunuz, başkası yürüyor ancak takıldığı şey taşlarla bezenmiş gizi. Düşmekten son anda kurtuluyorsunuz ve yine başınız dik, başkası kalkıyor gizin bıraktığı perişanlığı alarak. Ve her adımınız onun adımı ya da her adımı ile siz adım atıyorsunuz. Yol aynı, son aynı, zaman aynı, adımlar birbirinin üstünü tamamlarken, siz bilmiyorsunuz. Kayboluyorsunuz zamanın gizin de ve sona geldiğiniz de yol arkadaşınızı görmeyi bırak varlığını bencilliğiniz ile örtüyorsunuz. Halbuki o vardı düştünüz de, ağlarken o da ağlıyordu. Güldüğünüz de onun da kahkahasını duydunuz. Yaranız aynıydı aynı anda acı bedeninize girdi. Siz aynısınız zamanın farklı gizin de sıkışmış olan. 

Sevilme arzusu yani”duygusal yoksunluk” içinde kendisini sevilmeye değer görmeği için veya kendisini önemsiz gördüğü için sevilme ihtiyacı duyar. O sevgi olmadığında ise kendisini depresyon halinde hisseder. Aslında biraz araştırma yaptığımızda çevremizde bunun gibi bir çok örnek görebiliriz. Fakat bu örnekler sizi çok yakından alakadar edebilir… çünkü o kişi bizzat siz olabilirsiniz. İnsan kendini yeterince sevip önemsemediğinde ve hayatının baş rolünde kendisinin olması gerektiğini bilmezse ve hep hayatını başkalarından gelicek sevgiye bağlarsa bunun sonucu üzücü ve aynı olur. İnsan kendisini bilirse,tüm dünya onu bilir ve görür! Başkalarına feda edilen zamanlar eğer insan kendindisini aksattıysa maalesef ki zarar

İnsan olarak yaratıldık hepimiz. Bir bitki bir kelebek olarak değil... An be an gün gün ilerlemek zorundayız aktüaletik bir süreç geçirebilmek için. Ne zaman ki ilerlemesin o zaman acı çekmeye başlar beden. Bedenden ziyade düşüncelerin acı çekmesidir bu sancı. Kendi bilgilerimizin mutlak doğruluk konusunda ısrarcı olmamalıyız hiçbir zaman. Güncellik ısrarı ve tekrarı barındırmaz bünyesinde. Yeni ve yenileyicidir her daim. Yenilik ve aktüalite ise kişinin kendi içindedir aslında. Kendinde olan yolculukta kişi hemencecik buluverir gel gör ki sen bir kendine yolculuk ediverirsin. Ne demişler; "Evvela önce kendime, sonra yine kendime, en son yeniden kendime, hasıl-ı kelam hep kendinden kendime." İnsanın güncel konusu ; şöhret, magazin, siyaset değildir. İnsanın güncel konusu kendisinden başka değil ta kendisidir. Bu yolculukta sadakata doğru yol almalı er kişi. Ama bu aktüalitik bir sadakat olmasın. Böyle Lale devri'nden kalan sadakatlardan...

Günümüze sadakatine sadaket delilmez çünkü. Kardeş içinde birbirimizi sarabilen bir toplum olmak varken, hepimiz ayrı bir köşede medeniyetiz. Dayanışma içinde kardeşçe yürümektir sadakat. O içimizin yolunu dışımızın yolu yapabilmektir. Yolunu yönünü ve kum taneni bilmektir. Evet evet yanlış okumadınız kum tanesi... Kıymetini kaybetmeden kum taneleri, değeri inmeden yerlere bulalım bizde o içimizdeki bir yerlerdeki sadakati.

Herkesin bir gün bitecek kum saatinde ki taneleri, kumları mavide olsa pembede olsa...

Okumanın yararlı dönüşümü için ne okuduğumuz, nasıl okuduğumuz biraz ihmal ediliyor gibi. Kimi edebiyat dünyası mensupları, belki öğretmenimiz; “ belirli bir alışkanlık edinene kadar ne okursan oku, zaten zamanla kendi okuma zevkin oluşacak ve ona yöneleceksin” derler. Gerçekten öyle oluyor mu? Zorunlu eğitim çağını önemli bir nüfus çoğunluğumuz tamamladığına göre mantıksal bağlamda okur sayısı da ona paralel bir seviyede olması beklenir. Lise ve Dengi Meslek Mezunu 15 426 019 , nüfusa oranı  %21.(2020) Kitap okuma oranı   %0,1. Rakamlara boğmak istemediğim için bir örnekle yetineceğim.  Hepimizin bildiği gibi faydalı iş olan  kitap okumaya istendiği düzeyde yönelmiyoruz. Bu problemin bir yanı.  Diğer bir yanı ise, ne okuduğumuz ve nasıl okuduğumuz? Bu yazıda buna yoğunlaşma önceliğim olacak.

Az sayıdaki okur kitlesinin de okuma tercihleri aşağı yukarı şöyle: Kitap okuyanların  %45’i aşk, %43’ü dini kitaplar (namaz hocası-dua kitapları), ve %12’si de ma­sal, fıkra, siyaset veya kişisel gelişim ile ilgili kitaplar okuyor. Daha başka istatistik verilerine ulaşılabilir. Okuma alışkanlıklarının temeli ailede atılıyor. Anne babası kitapsever olan bireyler de kitapla erken tanışıyor ve hayatına kitabı erken alıyor. Okuma tercihlerine baktığımızda ailenin yaşamı yorumlama şekli, siyasi kabulleri, değer atfettikleri yönde gelişip olgunlaşıyor. Çeşitli anlayışları ortaya koyan veya zıt siyasi içerikleri, önem vermediği bakış açılarına sahip perspektifler sunan kitaplara ilgi göstermiyor. Sonuç olarak tek taraflı beslenmiş bir okur kitlesi ile karşı karşıya buluyoruz kendimizi.

Okul kitap okuma alışkanlığı bakımından zorlayıcı olabileceği gibi, bir öğretmeni ile gönül köprüsü kişiyi kitaplara götürebiliyor. Gönüllü , gönülsüz dersin gerektirdiği kitaplar genellikle kültürümüzün mihenk taşı diyebileceğimiz eserler oluyor. Burada sıkıntı,okur dünyası ile örtüşmeyen bu kitapların teşvik edicilik seviyesi oldukça düşük olması. Lise düzeyinde bile öğrenciler klasik edebiyat ürünlerinden haz alacak estetik duyarlılığa ulaşmamış oluyorlar. Erken buluşmalar sempatiden çok antipati doğuruyor. Genç okurların, aksiyon, gerilim, bilinmeze merakları yüksek olduğundan güncel popüler kültür eserleri ile buluştuklarını gözlemliyoruz. Böyle olması eleştirilmesi gereken bir durum mudur, elbette değildir. Ancak dilin kullanım ustalığını bu eserlerde pek göremeyeceğimiz için sağlanacak faydalardan da feragat etmemizi öngördürtüyor.

Nasıl okuduğumuzu da fayda – bedel dengesi açısından değerlendirmeliyiz. Verdiğimiz zaman kazanımlarımıza değmeli. Ne kadar sürede okuyoruz? Okuduğumuz hız, anlama ve dimağımızda taşıma sürecini etkileyeceğinden önemli. Bir romanı hızlı okuyabilirsiniz, ama bir deneme yazısını, daha yavaş, beyninize sindirerek okumalısınız. Keza bir bilimsel eser de anlayarak ilerlemeniz için hızınızı yavaşlatabilir. Aslında zaman mefhumunu kitap okuma eylemimizle muhasebeye dönüştürürsek, kitap okuma istatiklerine olumlu artış sağlayabiliriz. Örneğin, haftada bir, ayda bir kitap okuma gibi. Kendimizle yaptığımız anlaşmaya uyma, özdisiplinimizin ne kadar geliştiği ile bağlantılıdır. Genel eğilim kendimizi kandırmamaktan yanadır herhalde.

Kısa kitaplar daha çok okunuyor. Daha mı etkili içeriklere sahip, yoksa kolaycı okur tercihlerinden midir? Şüphesiz genç okur kesimi az sayfalı kitapları tercih ediyor. Kalın kitapları devirecek sabır yok. İnternet ve sosyal medya sağolsun, onların suçu değil. Elbirliği ile bu büyülü dünyaya daldık, etkilerinden şikayet hakkımız yok. Eh ne yapalım, uyumlanırız biz de. “Küçürek hikaye” diye bir tür çıktı. Romanlar da küçülecek sanırım. Okuma yeni bir eyleme evriliyor. “Dinleme”… Çeşitli uygulamalarda usta telaffuzcuların okuduğu kitapları, başka işler yaparken (fiziksel), yolculukta dinleme fırsatı sunuyor.  Yakında “kitap okur dinleri” diye bir tanımı dilimize yerleştirmemiz gerekecek.

Şunu da belirtmemiz gerekir ki, aynı kitaptan her okur aynı şeyi anlamaz. Birikimleri, önyargıları, kişiliği vb. hepsi etkilidir. Yazarın yazma amacı dışında yeniden kendi amacı ile harmanlanarak başka bir içerikle ulaşır okuyucuya. Bu nedenle kitap okuma gruplarını önemserim. Aynı zamanda belirlenen kitabı okuyup, bir zaman diliminde bir araya gelerek kitap kritiği yapmak o kitabı okuyan kişi asayısınca okuma ayrıcalığını kazandırır insana. Kalıcı öğrenme alanına aktarmış o kitabı kültürünüzün bir parçası yapmış olacaksınız. Bu az bir kazanım değildir.

Kitap okuma bakış açısı ile çeşitlilik içerirse, kişisel kütürümüze dahil edebilirsek, tür farklılığını gözetirsek, mesleğimiz ne olursa olsun, hayatımıza güzellikler katacak, anlam yükleyecek, paylaşma isteğimizi, tahammül gücümüzü artıracak, meram anlatmakta daha becerikli olacağız. 

“Yara’ya merhem olan yar’imiş meğer”

Ben kocaman sevgisiz dünya içinde bir hiç kadar yoktum aslında. Sen beni tutup almasaydın,dünyana ben senden habersiz bu sevgisiz dünyada yaşadığımı zannedip zaman kaybedip durucaktım işte. Ama sen kurtardın beni o karanlıktan ve kederden. Yıllardır ruhumun eksin parçası senmişsin meğer…

“Yara’ya merhem olan yar’imiş meğer”

Karşımızdaki insandan duyunca mutlu oluyoruz ama biz söylüyor muyuz? Söylüyorsak ne sıklıkla söylüyoruz? Kendimden örnek vereyim, en sık kullandığım cümledir, "Teşekkür ediyorum." Hatta konuştuğum insanı bezdirdirdiğim bile olmuştur. En sonunda, "Lütfen teşekkür etme" der. Ama elimde değil. İçimde bir buton var ve otomatik olarak devreye giriyor. "Nasılsın?" diye sorulduğunda, "İyi günler" ya da "İyi akşamlar" denildiğinde hep bu buton araya giriyor ve sözlü, yazılı olarak karşı tarafa iletiliyor. Mesela bir ürün siparişi verildiğinde söylediğim zaman şaşırıyorlar. "Bu bir alışveriş. Neden söyledin ki?" diyorlar. Bana o kadar normal geliyor ki, önce şaşırmalarına şaşırıyorum, sonra da, "Güvendiğiniz ve bizi tercih ettiğiniz için teşekkür ediyorum" diye izah ediyorum. Ya da ürün hazırlama aşaması uzun sürdüğünde bunu sorun yapmayıp anlayış gösterdikleri için teşekkür ettiğimi söylerim. Alıcı ile bu tarz diyalog yaşadığında akılda kalıcılık da artıyor. Hele bir de internet üzerinden satış yapılıyorsa... 

Konumuza dönecek olursak, teşekkür etmek güzeldir. :) İletişimde olduğumuz insanı önemsediğimizi gösterir. Bize ayırdığı vakit için, dinlediği için, derdimize çare aradığı için ve akla gelmeyen her güzellik için hayatımızdaki değerli insanlara teşekkür etmeliyiz. Bu duyarlılıkta insanlar varsa etrafımızda ne mutlu bize. Yani aynı şekilde düşünüp teşekkürü esirgemeyen insanlar varsa şanslıyız demektir. 

Ben de bu vesile ile, bu zamana kadar yazılarımı, şiirlerimi takip eden, yorumlarını esirgemeyen dostlarıma, beni yazıya teşvik eden babama ve ablama (Sena Sabcıoğlu) çok teşekkür ediyorum.  Bir de tam vazgeçmişken, beni yazıya ve şiire tekrar yönelmemi sağlayan dostum, Emrah Alaçam'a çok teşekkür ediyorum.

İyi ki varsınız, ve hep var olun, sağ olun. Sizleri seviyorum. 

Bunun olacağını hiç düşünmezdim aslında, bir anda sessizleşiverdi dünya. Ne eskiden şikayet ettiğim kapı gıcırtısı sesi vardı artık ne de çok sevdiğim kuşların o huzur veren şarkıları... O çok gürültülü şehir bir anda ıssız bir yere döndü adeta. Ne oldu anlayamadım önce, herkes konuşuyordu ama tek bir kelime bile yoktu duyabildiğim. Kendimi dünyadan dışlanmış hissettim, kendi sesimi bile duyamıyordum. Hep aynı tartışmalar yaşanmaya başladı sonrasında, ‘’Bersun, beni dinlemiyor musun?’’, ‘’Anlamıyor musun?’’, ‘’Beni umursamıyorsun bile’’ ve daha niceleri... Hiç aklıma gelmedi kulaklarımın artık duymama ihtimalinin oluşu, kafam dolu dedim, dikkatim dağınık dedim sanki korkulacak bir şeymiş gibi kabullenemedim. Çünkü korkmuştum, ne işaret dili bilirdim ne de işitme engelli bir tanıdığım vardı beni anlayabilecek ve yol gösterebilecek. Duyamadığım sesler de baş ağrıtabilirmiş, bunu öğrendim bu süreçte.

Bir düşünsenize akşam her şeyi duyabiliyorsunuz ama sabah sesler sanki yanınızdaki insandan değil de iki bina öteden geliyor. Ve o kadar ötekileştirilmiş ki işitme engelli bireyler sanki başka bir evrenden gelmişler gibi, kimse işaret dili bile bilmiyor. Duyamıyorum dediğinizde ahlaya vahlaya cevap veriyorlar size, duyamıyorsunuz ama o acıyan gözler adeta kara tahtayı tırnaklarmışçasına bir uğultu saplanıyor beyninize kadar.

Artık tamam deyip kabullenip gidiyorsunuz hastaneye, durumu anlatıyorsunuz ve giriyorsunuz işitme testine. Bir bakıyorsunuz ki o test odasının rahatsız edici sessizliği her yerde sizinle olacak artık. Bir sonraki adım ne olacak, bilemiyorsunuz. İşitme cihazı almanız gerektiği söyleniyor ve onunla duyabileceğiniz anlatılıyor size tane tane. Kabul ediyorsunuz, gürültü dolu bir dünyada sessiz yaşamak sandığınızdan daha zor çünkü, öğreniyorsunuz bunu.

Güç bela ücretini denkleştirdiğiniz işitme cihazınıza kavuşuyorsunuz sonunda. İlk denemeniz hep hatıranızda kalacak bir an olarak kazınıyor aklınıza. Dünyayı ilk defa deneyimleyen bir bebek kadar heyecanla bakıyorsunuz etrafınıza, dinlemeye duymaya çalışıyorsunuz her şeyi. Çok güzel gidiyor her şey, artık duyabiliyorsunuz iletişim kurup hayatınızı sürdürebilecek kadar ama bir sorun var... O cihaz ne kadar küçük olursa olsun acıtıyor, bazen fırlatıp atasınız geliyor ama dışarıdaysanız ne yazık ki tehlikeyi çağırmak demek bu, yapamıyorsunuz.

Sabah uyandığınızda bazen en sevdiğiniz şarkıyı açmak ister ya insan, açamıyorsunuz. Açsanız da duyamıyorsunuz zaten. Eskiden dinlediğiniz şarkıların ritimleri dolanıyor parmak uçlarınızda. Düşünüyorsunuz sadece, ya hiç duymasaydım ne olacaktı? Ya doğuştan duymasaydım, hatırladığım şarkıları bile hiç duymamış olsaydım, kuşları hiç dinlemeseydim... 

Ne kadar ütopik geliyor kulağa değil mi? Değil aslında, bunu yaşayan milyonlarca insan var. Eminim ki bunu okurken az da olsa anlayabildiniz bizleri. Çok bir şey yok sizden beklediğimiz aslında. Bizi ötekileştirerek veya yok sayarak daha da zorlaştırmayın hayatımızı. Bizim de sizlerden farkımız olmadığını, herkesin engelli adayı olduğunu unutmadan davranın. İşaret dili öğrenmeye çalışın, bizlerle bağırmadan tane tane konuşun, nasıl iletişim kurmanız gerektiğinizi sorun. Unutmayın ki engelleri aşmanın en kolay yolu birlik olmaktır!

Ama inat ettim ya bir kere, bulacağım cevabı öyle ya da böyle. O zaman başlayayım bir yerden, ne sormam gerekiyor ya da ne sormamalıyım daha fazla zorlanmamak için? Bu mümkün mü, yara almadan çıkabilir miyim bu hayattan yoksa zaten sağ çıkamayacağımı bilerek mi sormalıyım sorularımı?

Aslında düşünüyorum da... Niye kaybedeceğimin kesin olduğu bir savaşa girmeliyim ki ya da girmeli miyim cidden? Bayılıyorum kendimi soru sormakla ilgili sorularla bunaltmaya belli, her zamanki halim işte... 

Şu zamana kadar yaptığım her seçimimin arkadasında durdum. Ne kadar yanlış olursa olsun ya da ne kadar doğru olursa olsun. Çünkü doğru da benim yanlış da benim, kimseye bir şey demek düşmez. Düşmezdi, kararlarına karışmalarına çokta hakları yok, ben bu hayatın bu kısmına tek başıma, yalnız geldim.

Tıpkı yeni çizdiğim yolda yalnız devam ettiğim gibi... Peki bundan pişman mıyım? Hayır. Korkuyor muyum? Evet. Birinin desteğine ihtiyacım var mı? Kendim yeterim, çünkü vazgeçtim. İnsanların yaptığı iyilikten, kötülükten, destekten, insanlıklarından vazgeçtim. Kimde ne kadarsa im çizdiğim yeni yolda o kişi bende o kadar. Böyle olmayı sevdiğimden değil daha fazla zarar görmek istemediğimden ama şöyle bir baktığım zaman iyi de geliyor. İnsanlardan uzak olmak, yalnız kalmak. İnsana en çok kendisi lazım.

Çoğu pazarda duyarız seçmece bunlar diye çoğunluğun tercihi de genelde o ürünleri almaktır. Kendi seçtiğimiz daha güzeldir deriz ve başlarız seçmeye. Bugün de pazarda bu niyetle bir soru geldi kırmızı kapya biber almak isteyen bir abla, secebilirmiyiz diye sordu pazarda sorulmasi gereken en doğal soruyken pazarcı ne cevap verdi dersiniz? Abla seçimler 2023 te! Başta anlam veremeyen müşteri tekrar sorma gereği hissetti ve yine aynı cevabı aldı, orda olayı dışardan biraz gözlemlemek isterken zihnimde boş durmadı tabii. Pazarcinin vermek istediği cevap secemezsiniz biz istediğimizi vereceğiz seçimlere yaklaşırken neyin mesajını almak isterseniz siz seçin bakalım :)

Ama öyle olmuyor, her harf yanına anlam kacak diğer harfi arıyor onu da ancak arayarak buluyor. Bu öyle bir arama ki önce kendini, benliğini, acıyan yanını bulduruyor. Nasıl mı,  hiç beklenmedigin anda bazen 90 dan gol atıyor, bazen yolda giderken çakıl taşı ile düşürüyor, bazen bir ateşin içine atıveriyor tüm bedenini. Hamdim, pistim, yandim sürecinden geciriyor yani. Bazen yanmakta yetmiyor küllerin savruluyor semaya sonra... Sonra ne mi oluyor işte o zaman harfler yanına anlam katacak, o duyguyu okuyucuya yansıtacak satırlar olarak sagnak sagnak yağıyor...

Peki ya hayatın matematiğine ne dersiniz?

(2s + 2g = Hayat) Förmül! Hayatın förmülü..

Sevgi, saygız göz ve gönül. Sevgi saygıyla görebilirsen gönlün aslında senin hayatın olur. Bu riyaze içinde kaybolmak durmaksızın geliştirir ruhumuzu. Bir dar kafes avuç içi kadar olan yer denklemin aslı. Sonrasında ise bütün denklemlerimizin çözümü doğrudan elimizde. Mesken tutmuş saygı içimin odalarına kırmak incitmeye misafirperver değil bu odalar. Saygı sevgiye misafir hem de yatılı misafir. Zamanın memuru olsam hiç doymaz ama her şeye adil bir çizgi çizerim. Zengin, fakir, büyük, küçük hepsini yerleştiririm o çizgime memurluğumdan olmak adına. Derler sonra adı kader. Bende ise keder. Korkudan mıdır ya da değişmez kadim Tabu mudur bu?  Her şeye rağmen yalansız dolansız dört büyüğü  denklemimdeki dört noktaya yerleştiririm. Çünkü bugünün yalanı yarın kişisinin bir gerçeğe ulaşmasını engelleyecek. Bu da sistematik büyük bir bozukluk. Şirazesi kayar evrenin hükümsüz yönsüz tertemiz kayar. Düşünebiliyor musunuz her şey olup bitince ışık gören tavşan gibi kitlenip izleriz. Ufacık bir yalan da olsa ne kadar yerler oynatır. Sözlerle ağır yükler vermenizi istemem sizlerden ama bir umut bir telaş için de karşılanmasını isterim hayatın. Bu durumda formülümüzün sağlamasından doğru yola ulaşacağımızı umuyorum. Gelir geçer zamanda ne gerek vardı böyle ezbere demiş olmalısınız. Bizi ne kralın tacı, ne de kısa günün kazancı kurtaracak formaliteden bunların hepsi. Asıl olan formaliteler değil formüllerdir...

Yüzyıllardan kalma bit hasretler hepimiz eski yaşantılara özlem duyarız. Eskilerde yaşamak tarihte gömülmek ister ruh. Eskilerden yadigar kalan bir çok yapıyı hakkıyla koruyamıyoruz. Dilde korumak bizimkilerin hepsi. Çizdiğimiz mutluluk resminin ehvenişer bir köşesine yerleştirelim dilde koruma kelimelerimizi.

İnsan duyduğunu değil gördüğünü yaparmış. Mutlu bir resim gibi görüp yapabilmek adına enazından. Kumdan kaleler alın birer birer karşınıza çarptırmamak için dalgaya sarfettiğimiz çaba misali taştan kalelere de çaba verin. Bu ehvenişer seçimlerin olduğu bir yaşamda kapılar ardında kaçtığım zamanlar boş vermiştim. Zırhı paslanmıs bir kahramandan sıyrılıp kaçarcasına çıktım hücrelerimden,  koruyup kollayabilmek adına. Ne yazık ki koruyabilmek için seçimler yapmakta koruyucu yerine daha yıkıcı olabiliyor. Ömrümün takvimine yazı oldu bu kavram, üretebilmek, çabalayabilmek, yılmadan birşeyleri korumaya çalışmak, değerlere sahip çıkmak çok yorucu olabiliyor bu yüzyılda. Kendini kurutmuş bir nehir makamından sıyrılıp, karanlık çökmeden yola koyulmak lazım. Önce yere düşen bir eser taşını yerine yerleştirmek lazım, sonra her gece kendimize nöbet yazıp mesai alıp onları korumata almak... Daha sonra ise aynı toprakta yetişen ayrı dalların çiçekleri gibi açmak lazım, çevreye güzel kokular yayabilmek...  En sonunda ise yağmurdan dökülen, dağlardan süzülen, denizde can veren nehirler gibi, aynı hayale kapılmış, aynı ormanda kaybolmuş çiçekler gibi olalım. Unutmayalım ki bütün seçimlerde ehvenişer tabii tutuyor kendini bize...

Akıllı insanları yönetmek zor, insanların aklını kullanması kapitalist sistemin işine yaramayacagi için tüm düzen akıl kıtlığı üzerine kurgulaniyor. Sen aklıni kullanma ki biz seni daha kolay yonlendirelim, daha çok kandırıp kazancına ortak olalım, asgari ücretle gecinsende cebine ısırılmis elma cihazları koyduralim, sen hiç bunlar için aklını zorlama, gündüz kuşağındaki programları izlemeye devam et tüm ulkenin en büyük derdi yemek, güzellik, eğlence olduğuna inan ki hayatin merkezine bunlari al. Velhasıli sana verilen en değerli emaneti biz senin yerine koruma altına alalım diyen bir zihniyet olduğunu ne zaman fark edeceğiz acaba!

 Çocuklarımıza daha anne karnı da zeka gelistirici aktivitelere başlarken, anne ve babanın kendi zekasını aktive etmesi gerektiğini unutabiliyoruz, gündüz kuşağı izlerken, sosyal medyayı sadece tüketici olarak ve tükettiği şeyleri paylaşmak için kullanırken, kitap okumayıp sadece kitap okumanın faydasını dinleyerek kültür seviyesinin arttığına inanan bir aileden nasıl bır nesil yetişecek dersiniz.

Bir şeylerin sadece faydasını bilmek kavanoz dışından bali yalamaya benzer. Çocuklara birşeyin faydalı olduğunu ancak yaşayarak ögretebiliriz. Zeka oyunları ile geliştirmeye çalıştığımız çocuklarımizin, ekran bağımlısı haline gelmesinin sebebi ne olaki ? Sadece faydayı sunup arka tarafta onu kullanamaktir. Bir odada zeka açıcılar verip diğer odada ekran başında oturarak daha akıllı nesiller yetiştiremiyoruz malesef buna ben de dahil...

Akıl sahibi olduğumuzu ve gelistirmek için kullanmak gerektiğini en kısa zamanda hatırlamak dileği ile...

    RÜYAMADA SENDEN SAKLANDIĞIMI  FARK ETTİM , NEDENDİR BİLMEM   SANKİ BENİ BULAMADIĞINDA HER ŞEY YERİNE OTURACAKMIŞ GİBİ , BOMBOŞ BİR SAYFAYA ATTIĞIM VİRGÜLLER GİBİ DE... BENİM HER SEFERİNDE  BİR HEYECANLA SENİ ARAYIŞLARIM HÜSRANLA SONUÇLANIYORDU ÇÜNKÜ. ÖYLECE BİR KAPI ARKASINA GEÇİP SIRTIMI DUVARA YASLADIM . BENİ BULABİLİR MİSİN BİLMİYORUM AMA DİZLERİME YASLAYIP ALNIMI SENİ BEKLEYECEĞİM KARANLIKTA . DÜN GECE FİLM İZLERKEN DE ÇOK AĞLAMAK İSTEDİM AMA AĞLAYAMADIM AĞLAMAMAM GEREKTİĞİNİ BİLİYORDUM . BİLİM KURGU  FİLMİYDİ . UZAY , ZAMAN , BEKLEYİŞ ASLINDA SONSUZ BİR KARANLIĞI ANLATIYORDU BEN O ANDA DA SENİ ARADIM . HER SAHNEYE SENDEN BİR İZ EKLEDİM . BÖYLE DÜŞÜNÜNCE TABİ GÖZLERİM DE DOLDU AKLIMDAKİLER DE VE DÖKÜLMEYİ BEKLİYORLAR , SENİ BEKLİYORLAR EN ÇOKTA GELMEYİŞLERİNİ . BAŞI BOŞ SAKLANIYORUM İŞTE , ÖYLECE TAM DA ORTADA GİZLENİYORUM BİLİYOR MUSUN .İNSANLAR ARADIKLARINI BULAMADIKLARINDA DÖNÜŞÜR VE DEĞİŞİRLER , GENİŞ ZAMANDA KENDİNİ BULMAK OLGUSU ÜZERİNE VE HAYATI ANLAMLANDIRMA AŞAMASINDA BOCALARLAR . SANIRIM BANA DA BUNDAN OLUYOR . ÖZLÜYORUM DEĞİŞİYORUM , ARIYORUM DÖNÜŞÜYORUM . EN ÇOK KENDİME KIZIYORUM BU OLANLAR YÜZÜNDEN AMA DUYULMAK İSTENENLER ÇIKMIYOR BAZEN AĞIZDAN . ADIMI SANKİ SENDEN DUYMAK İYİ GELECEKMİŞ GİBİ BÜTÜN YAPTIKLARIMI BOZUP  , SAÇMALIORUM . NE OLACAK Kİ SONUNDA BU HAYALİN , KİM KİMİN YANINDA SOLUKLANACAK , BEN NE İÇİN VE NELER İÇİN  YAZMAYI BIRAKACAĞIM . TARİHLER DEĞİŞİRKEN  BİR BİR VE TAKVİMLER BİTERKEN HAYATIMIN UCUNDA , BENİ GERÇEKTEN BULABİLECEK MİSİN ? ÇIKARABİLECEK MİSİN KARANLIKTAN ? BEN GÖKYÜZÜNE AŞIĞIM SIĞDIRABİLECEK  MİSİN  GÜNEŞİ GÖZLERİNE ...

   AKİS HER ŞEYE RAĞMEN ALDIRMA BU SÖYLEDİLERİME . NASIL KENDİM DÜŞTÜYSEM BU DÖNGÜYE KENDİM ÇIKACAĞIM BİR ŞEKİLDE BİLDİĞİM TEK GERÇEK BU . SENİN BİLE BİR HAYAL ÜRÜNÜ OLDUĞUNU DÜŞÜNÜYORUM . BENİ BEN YAPAN BU BOŞLUK BENİM ASLINDA . DERT ETME OLUR MU İYİYİM BEN  FAZLACA YAZARAK YANINA GELMEYE ÇALIŞACAĞIM AMA YİNE DE ARA BENİ HER BULAMADIĞINDA İSE BİR RESİM ÇİZ . BEN SENİ HER KAYBEDİŞİMDE ELİMDE KALEMLE İLHAM ARIYORUM BENDİMDE ...      

                                                                                                 "SEVGİLERİMLE FERİZZ" 

"Bardağın dolu tarafını görebilmek." Tamam gördüm ama boş tarafida hala bos, doluyu görmek o boşluğu doldurmuyor değil mi?

Peki ne yapalım olumlu bakmayalim mi hayata, pozitif dusunmeyelim mi, dünya tüm olumsuzluklarina rağmen çok güzel demeye devam mi edelim? Negatif tarafları hiç yokmuş gibi bakmak o negatifi düzeltme imkanıni nasıl verecek.  Sadece dolu tarafi görmek sadece boş tarafi görmek kadar toksit etki yapabilir hayatımıza, bir de şunu deneyelim mi? Bardağın her iki tarafında gorebilmek.

Başıma gelen olay ne tamamen olumsuz, ne de tamamen olumlu, olmak zorunda hissetmemek bu durumdan çıkmak için güzel bir yöntem olabilir, siz ne dersiniz?

Siz! Hayat süren leşler, zaferiniz daima olacak vurgun,

Elimde gençliğimin beyaz saçlı sayfaları var,

Bahaneler üreten sizlere, olacak kapım hep duvar,

Ne sevda bıraktınız, ne de yürek insanda,,

Tozlu aşkımı kaldırdım,

Odamın tozlu bir rafına,

Zırhını kuşanırım her gece özgürlüğün,

Kanar kanadı sol yanımın,

Şafak bize yine kördüğüm,

Çalın davulları yokuştan aşağıya doğru 

Bir türküdür tutturduğun amma

Duyanın hiç olmadığı,

Galibi yok, mağlubu yok, benim dünyamın,

Şehidi yok bu sokakta,

geçtiğin bu mezarlığın.

Korkacaksan çıktığın bu meydandan,

Desturu çekip sıvış kardeş

Arkana bile bakmadan,

Ziyan olanlar da, senin gibi düşünürdü,

Kafayı çekince hepsi birer ninjaya dönüşürdü,

Sizlerin taptığına, ben çoktan dedim pul,

Saymam sizi insandan,

Olamazsın hakka iyi bir kul,

Siz hayal kurarken, ben “o” nu yaşarım,

Ölmem ben bu sokakta,

Size  inat yaşarım…

Düştüğümü sandığında, ben dinlerim.

Kafam eserse yanına doğru,

Bir volta atıp geri gelirim…

  Erdal: Abi kardeşlerim.

Yalçın: Korkma evlat.

            Dedi ve Erdal'ın sırtına yavaşça iki sefer vurdu. Erdal'ı henüz tam anlamıyla tanımasa da, onda kendini görüyordu. Babasını bulamamasına sinirlense de elinden bir şey gelmiyordu, bir yandan annesinin cansız bedeni aklından gitmezken, diğer yandan da aklı kardeşlerinin nerede olabileceğindeydi. Geldikleri yolu tekrardan dönerken ikisinin de aklında tek bir soru vardı, çocukların nerede olduğu? Yalçın belli etmemeye çalışsa da çocukların başına bir şey gelmesinden çok korkuyordu. Zaman aleyhlerine işliyordu, iyi mi yoksa kötü mü? İkisi de bunu bilmiyordu. Evin önüne gelince, çoktan polis ve cenaze nakil aracının evin önünde olduğunu gören Erdal’ın bir anlık nefesi kesildi, gözleri doldu.

     Artık kimsesi kalmamıştı neredeyse Erdal'ın. Bir teyzesi vardı, onun da kocası ne beni ne de kardeşlerimin yanlarında kalmamıza izin vermezdi. Kardeşlerimi bir an önce bulmam gerekiyor diye düşündü Erdal. Ne, nasıl olacaktı oda bilmiyordu, şu anda tek isteği kardeşlerinin yanında olmasıydı. Gözlerinin önünden giden cenaze aracının peşinden koşarak, ‘anne’ diye bağırdı ve giden aracın arkasından koşmaya başladı. Cenaze aracı durmamıştı, gidiyordu sanki; ölenin geri gelmediği gibi oda gidiyordu ve durmuyordu hiçbir şekilde. Yalçın ne yapması gerektiğini bilmeden Erdal’ın arkasından bakıyordu, onun da gözleri dolmuştu. Her ne kadar annesi yaşasa da, sanki Yalçın’ın annesi ölmüş gibi hissediyordu. Bu hayattaki en büyük acılardan biri de annesizliğin olduğunu bilse de, şimdi daha iyi anlıyordu Yalçın.

  Erdal, koşmaktan bacaklarında hal kalmamıştı ama hala koşmaya çalışıyordu, anne diye bağırsa da cenaze aracı göz önünde kaybolmuş ve yok olmuş gibiydi, Erdal için. Bacaklarında takat kalmayan Erdal kendini yolun ortasına bıraktı, annesinin sesi sanki kulaklarında çınlıyordu, annesinin cansız bedeni çıkan eve geri girse annesine sarılacakmış gibi hissediyordu.

     Erdal’ın yere oturduğunu gören herkes etrafında toplanıp teselliler verirken, Yalçın da Erdal’ın yanına doğru yürümeye başladı. Her ne kadar perişan da olsa birinin ayakta durup, destek olması gerektiğini biliyordu Yalçın. Göz yaşlarını eliyle sildikten sonra, daha da hızlı adımlarla Erdal’ın yanına geldi.

      Yalçın: Evlat, hadi kalk. Kardeşlerini bulacağız, onlar için ayakta kalman lazım.

    Erdal sanki, bu anda değildi. Giden cenaze nakil aracının gittiği yola boş gözlerle bakıp, ağlıyordu. Evden çıktığı için kendini suçlamaya hala devam ediyordu.

      Erdal: Benim yüzümden anam öldü, benim yüzümden.

      Yalçın: Evlat, kalk ayağa kardeşlerin için ayakta kalman lazım. Onlar seni bu halde görürse daha da kötü olurlar, zaman çözüm değil. İçindeki alevlerin daha da büyümesine neden olur, ama senin ayakta kalman lazım için yanıp kül olsa bile, kardeşlerin var.

Yalçın’ın bu sözleriyle beraber, Erdal göz yaşlarını sildi elinin tersiyle, kardeşlerini bulması lazımdı ama nasıl olacaktı oda bilmiyordu. Başını kaldırınca komşularından Ayşe teyze konuşmaya başladı.

      Ayşe teyze: Erdal oğlum, sabah baban olacak o adam kardeşlerini götürdü. Annen arkasından götürme falan dedi ama baban dinlemedi dahi. Oğlum sen benim her ne kadar öz olmasa da oğlum gibisin, sadece benim değil tüm mahallenin oğlusun sen de kardeşlerin de. Unutma bunu oğlum, kardeşlerin için ayakta kalman lazım, bu bey doğru söylüyor.

    Erdal babasından iyicene nefret etmeye başlamıştı, ama nefreti de içinde yaşamak durumundaydı. Her şeyi ve herkesi ne kadar umursamasa da doğruyu söylüyorlardı. Oturduğu yerden kalkıp eliyle yüzünü kapatıp, düşünmeye başladı, o adamın kardeşlerini nereye götürdüğünü, teyzesi vardı bu hayatta ve babaannesi ikisinden birine götürmesi çok yüksek bir olasılıktı. Derin bir nefes aldı, sanki gökyüzündeki tüm havayı almak istermişçesine. Ama olmuyordu, kardeşlerini bulsa bilene nereye gideceğini, ne yapacaklarını hiç bir şekilde bilmiyordu, matematik dersi iyiydi Erdal’ın ama şu anda önüne gelen denklemi çözemiyor, uğraşıyor çözebilirim diye ama yok başaramıyordu. Hayallerinin peşinden gitmek için babasına karşı çıkıp, evden kaçmıştı ama artık o hayali de gerçekleştirmek isteniyordu. İçindeki tüm hevesi yok olmuştu, önce hayal kurulur sonra da çalardı tüm insanlar, ama Erdal için ne bir hayal kalmıştı, ne de bir aile. Bugüne kadar aile diye bir şeyi yoktu, vardı ama ne bir sevgi ne de bir saygı vardı o ailede hepsi bir birinden kopuktu, bir tek annesi o sevgiyi verirdi çocuklarına, o sevgi de bir yere kadar anne sevgisi ne kadar önemliyse, baba sevgisi de o kadar önemli. Erdal’ın ve kardeşlerinin bir yanı hep eksikti, her şeyiyle. Eve ne bir para bırakırdı ne de bir sevgi gösterirdi çocuklarına, çocukların yüzlerindeki mutluluk yavaşça silindi bunun en büyük sebebi her gün para da para diyen ve annelerini döven bir baba yüzündendi. Anneleri öldü, babaları kaçtı, kimsesiz kalan 6 kardeş, her şeyi mantıklı yoldan çözmeye çalışan Erdal bilene sanki; her şey olup biterken, ölüyordu, hissizleşiyordu en çok da kimsesizleşiyordu. Bundan korkmuyordu Erdal, hayatına bir şeyler katacağını bildiği için korkmuyordu, ya da korkmaktan vazgeçiyordu.

   Herkes bir bir evlerine dağılmış ve yine kalan Erdal’la, Yalçın olmuştu. Erdal ruh gibiydi, kendisi bilene kendini bilmiyordu, tanımıyordu, hisleri alınıyordu ellerinden. Bir şeyler sadece oluyordu, bir tepki bilene vermiyordu. Aslında en büyük tepkiyi veriyordu oda yazar, Tülay Koçağın da dediği gibi;

   ‘Sakin kalmayı öğren. Çünkü bazı durumlarda tepkisiz kalmak en doğru davranıştır. Ve unutma... En büyük tepki tepkisizliktir.’

Tepki vermeye çalışsa bilene, bir tepki vermiyordu Erdal, kalp kırmaktan korkuyor, insanlar çevresinde çok az ve az olan insanların da gitmesinden korkuyordu. Korkması da eline herhangi bir çözüm sunmuyordu bunu bilmesine rağmen hala sessizliğini korumaya devam etti, Yalçın’ın sorduğu soruları bilene cevaplamadı sadece sustu. Bir yere baktı uzun uzun, ama bir türlü çıkamadı bu döngünün içerisinden. Dışarıdan gelen ses, ya da görüntülerle alakası yoktu, Erdal’ın dalıp dalıp gitti, düşündü hatta boğuldu ama çıkamadı bir türlü o bataklıktan.

“Erdal hadi bak yemek istedim, bir kaç lokma bir şey ye.”

  Yalçın hala Erdal’la konuşmaya çalışıyor ama hala, bir cevap dahi vermiyordu Erdal. Zor olduğunu tahmin edebiliyordu Yalçın o yüzden pek üzerine gitmedi Erdal’ın. Her ne kadar bu durumuna çok üzülse de elinden bir şey gelmiyordu Yalçın’ın, bazı durumlar için sessizlik ve yalnızlık gerekiyordu bunu bildiği için, Erdal’ı rahat bırakıyordu Yalçın. Sessizlik her ne kadar bir şeyi ifade etmesi de Erdal için susuyordu sadece. Sessizlik sadece bir odada yalnız kalmaktan ibaret değildir. Odada onca insan varken de yalnız kaldığını hissedebilir herkes. Bunu en kötü bir şekilde anlayan sadece Erdal, herkesin onu anlamadığını ve anlamayacağını düşünüyordu Erdal. Kardeşlerinin nerede olduğunu dahi bilmeden ilerlemek durumunda kalıyordu. Yalçın derin bir nefes aldı ne olması gerektiğini kendisi de bilmiyordu. Evin kapısı çalınınca Yalçın kapıyı açmak için ayaklandı ve kapıya doğru ilerledi, kapıya gelince kapıyı açtı.

“Merhaba. Ben Cevdet, Erdal’a bakmıştım.”

“İçeride kendisi.”

    Yalçın'ın tanımadığı o adam içeriye girdi ve Yalçın yolu göstermesine gerek kalmadan adam evin odasına doğru yol aldı. Yalçın açıkçası gelen bu adamın kim olduğunu merak etmişti o yüzden hızla kapıyı kapatıp adamın peşinden odaya doğru ilerledi.

“Merhaba. “

  Diyen adamla beraber tepkisiz kalan Erdal bir tepki vermişti sonunda ve gelen adama bakmıştı, ağlamaktan gözlerinin içi kızaran Erdal adamı görünce şaşkınlıktan gözleri açıldı. Yalçın, Erdal’ın bu tepkisiyle kaşlarını çattı ve ikisini izlemeye başladı.

“Ne işin var burada?”

  Diye öfkeyle bağıran Erdal’a Yalçın şaşırmayın edemedi, bir kaç saniye içerisinde üzerindeki şaşkınlığı atıp hemen Erdal’ın yanına gidip elini sırtına koydu ve sıvazladı Yalçın.

“Sakin ol evlat, adam kimdir? Nedir? Bilmeden bağırma.”

 “Ağabey nasıl bağırmam? Bu adamı ben tanıyorum. Annem de tanıyordu, hem de çok yakından.”

“O zaman nedir bu öfken evlat?”

“Kendisi dayım olur. Gerçi ne kadar yaptıysa orası meçhul. Anneannem ölünce miras kavgası oldu, dayımın o kadar-“

“Erdal bence bunu burada konuşmayalım, bir hataydı.”

“Öyle mi? Hata mıymış? Annemi bıçaklamanın neresi hata söyle bana, ha neresi hata?”

  Erdal’a bakan başını yere eğince adam, Yalçın kendini aralarına girmek zorundaymış gibi hissetmişti.

“Erdal sakin ol ve otur şuraya. Sizde şuraya oturun beyefendi.”

  Erdal’ın sakinleşmek gibi bir niyeti yokmuş gibi hemen konuşmaya başladı.

“Ben gidiyorum kardeşlerimi bulmaya. “

  Diyerek bir adım atınca Yalçın kolundan tutup tam bir şey söyleyeceği sırada Cevdet’in sesi duyuldu.

“ Kardeşlerin benim yanımda, baban bugün yanıma geldi ve annenle işleri annenle işleri olduğunu söyledi. Bende şaşırdım çünkü; onca senedir birbirimizi görmüyorduk ama bir şey demedim. Seni sorduğumda ise, işte dedi. Bir saat geçti babanın dediği saat üzerinden belki işleri uzamıştır diye gelmedim. Bu sefer iki saat daha geçti merak edip geldim, olanları konu komşudan öğrendim ne denir cidden bilemiyorum Erdal. Yaptıklarım için de pişmanım cezamı da çektim, gel bu aramızdaki savaşı bitirelim. Yeni bir sayfa açalım, kardeşlerinle beraber olup o güzel olmayan sayfalara karşılık temiz ve güzel sayfalar açalım.”

  İlk başta Yalçın ve Erdal şaşırsa da birkaç saniye içerisinde ikisi de kendine geldi. Erdal dayısının yüzüne bakıp yüzünü buruşturdu.

“ Yeni ve temiz sayfalar öyle mi?”

“Evet, öyle.”

“Seninle yeni sayfa açmayı geç, su içmeye dahi gitmem. Buraya gelip vicdanını rahatlatmaya çalışıyorsun ama onu dahi beceremiyorsun dayı! Kardeşlerimi getiriyorsun hemen bu eve ve bir daha karşımıza dahi bir daha çıkayım deme! Gelip geçici bir şeyden ötürü annemi bıçakladın, bir de karşıma geçip diyorsun ki; “Ben cezamı çektim.” Senin cezamı çektim diyerekten etrafta dolaşıyorsun da, para verip hakimin önüne takım elbiseyle çıkıp, yalancı şahitler tutarak cezanı çekmiş olmuyorsun! Bir hatanı örtmeye çalışmak yerine daha da hata yapıyorsun! Çık git evimden, bana kardeşlerimi getir.”

  Cevdet hızla odadan çıkıp gidince birkaç saniye içerisinde dış kapının çarpılma sesi evin içinde ve dışında yankılanarak duyuldu.

“Evlat, hadi sakinleş biraz. Dayının yaptığına haklı senin yaptığına haksız veya onun yaptığına haksız, senin yaptığına haklı diyemem ikinizin de haksız olduğu konular da var, haklı olduğunuz konular da var.”

 “Sakinim ağabey ben. Birden bire karşıma çıktı ve sanki; hiçbir şey olmamış gibi konuşması zoruma gidiyor.”

“Kimin olsa gider illa ki ama sabret bu zorlu günler geçecek ve geçtikten sonra daha mutlu günler seni bekliyor olacaktır, buna emin ol evlat.”

“Bilmiyorum ağabey. Kardeşlerim bir hayırlısıyla gelsinler gerisi şu akar yolunu bulur misali.”

Cevdet’in gitmesinin üzerinden yaklaşık olarak iki saat geçmişti. Bu iki saat içerisinde Erdal düşünmüş ne yapacaklarını ama bir yol bir türlü bulamamış. Yalçın ise, Erdal gibi düşünmüş ne yapmalıyım diye aklına Erdal’ı ve kardeşlerini yanına almak gelmiş ama Erdal’ın kabul edip, etmeyeceğini bilmediği için sadece susmuştu. İkisi de bir şeyler düşünürken dışarıda oturuyorlardı ve mahallenin ortasında çocuk sesleri duyuldu.

“Ağabey...”

Diye bağırarak gelen üç küçük çocuk ve üç küçük çocuktan biraz daha büyük iki çocuk daha vardı Yalçın onları izlerken, Erdal ve üç çocuk koşarak birbirlerine sarıldılar. Yalçın’ın bu kavuşmayla gözleri doldu ve keşke benim de bir kardeşim olsaymış diye içinden geçirdi. Gözlerinden yaşlar akarken çocuklar görmesin diye etrafa bakmaya başladı, gözleri pencereden onlara bakan insanlara takıldı, insanlar da bu hallerine gözleri dolu doluya seyrediyorlardı. Yalçın tekrardan çocuklara bakınca içinden bir şeylerin eriyip gittiğini hissetti, boğazı düğümlenirken çocukların bu kavuşmanın duygusal bir kavuşma olduğundan haber darsızlardı.

“Hadi eve gidelim.”

Çocuklardan biri bunu söyleyince Yalçın hızla boğazını temizledi ve ardından konuşmaya başladı.

“Evinizde tadilat var, o yüzden isterseniz benim evime gidebiliriz.”

Çocuklar başta kabul etmese de Yalçın’ın yoğun ısrarı üzerine kabul etmek zorunda kalırlarken, Erdal konuşmaya başladı.

“Ağabey ben böyle bir şeyi kabul edemem.”

“Bende bu evde kalmanızı kabul edemem. O yüzden itiraz istemiyorum benim evime gidiyoruz.”

“Ne desem de götüreceksin ağabey ama cidden kabul edemem sana karşı yeterince zaten mahcubum.”

“Mahcup olunacak herhangi bir durum yok evlat.”

“Peki ağabey. “

Demesine rağmen yüzündeki mahcubiyetin farkındaydı Yalçın. Cevdet’e baktığında arkası dönük bir şekilde geldiği yolu tekrardan gittiğini görünce bir şey demeden tekrardan çocuklara baktı.

“Erdal?”

“Efendim ağabey?”

“Alınacağım ama sana.”

“Ne için ağabey? Ne yaptım? “

“Daha ne yapacaksın, beni kardeşlerinle tanıştırmadın.”

Yalçın’ın bu dediğine hepsi birlikte kahkaha atmaya başladılar em sonunda kahkahaları durunca Erdal boğazını temizleyip Yalçın’a baktı.

“O zaman tanıştırmaya başlayayım.”

“Tabi.”

Erdal Yalçın'a eliyle, saçının iki yanı örgülü küçücük bir kız çocuğunu gösterdi Yalçın ise minik çocuğun yüzündeki şaşkın ifadesine tebessüm edip Erdal’a baktı.

“Bu minik 2 yaşında, ismi de Seçil.”

“Memnun oldum minik civciv.”

“Bende memyun oydum. “

Yalçın minik Seçil’in sesini duymasıyla gülümsemesi bir oldu. Erdal eliyle diğer bir kardeşini gösterirken tanıtmaya da devam ediyordu.

“Bu ise 6 yaşında, ismi de Selim.”

“Memnun oldum yakışıklı.”

“Ben de memnun oldum.”

“Hım şimdi diğerlerine geldi. Nazlı, 8 yaşında. Yaren, 10 yaşında. Toprak ise 15 yaşında.”

Yalçın hepsiyle tanışıp kibar bir şekilde memnun olduğunu dile getirirken çocuklar ya Yalçın’a aynı kibarlıkla karşılık verdiler. Biraz daha orada kaldıklarından sonra Yalçın çocukları da alıp yürümeye başladılar. Yarım saattir yürüdükleri için Seçil yorulduğunu elini tutan ablasına söylemişti, ablası ise onu kucağına alamayacağını söyleyince Seçil yolun ortasında durup, kollarını birbirine doladı. Yalçın anlamayarak yanlarına gidince Seçil yere oturmaya yeltendi ama Yalçın omzuna aldı Seçil’i. Yollarına devam ederken diğer çocukların da yorulduğunu düşünüp Yalçın parka doğru ilerleyip bir banka otururken çocuklar da koşarak oyun oynamaya başladılar. Toprak ne olup bittiğini hala anlamış değildi ve oturduğu bankta rahatsız bir şekilde oturmaya çalışıyordu ama beceremiyordu, sonunda içini kemiren şeyi sormak için konuşmaya başladı.

“Annem ve babam nerede?”

Yalçın, Erdal’a bakınca Toprak biraz daha şüphelendi. Erdal başını olumlu anlamda sallayınca ne olduğunu söyleyeceklerini Toprak anladı.

“O zaman ben başlayayım Erdalcığım.”

“Tamam ağabey.”

“Öncelikle Toprak bir şeyler soracağım.”

“Dinliyorum ağabey.”

“Erdal evden gittikten sonra ne oldu?”

Diyerekten sordu Yalçın, her şeyi bilmek ve her şeyin ortaya çıkmasını istiyordu. Toprak derin bir nefes aldı burada ne olduğunu bilmiyordu ama içinde kötü bir his vardı.

“Babam, ağabeyim gittikten sonra annemin üzerine bağırdı. Ama annem hiçbir şekilde karşılık vermedi hep sustu, ağabeyim bilir babam hep annemin üzerine yürür. Sonra dedi ki; “Bu oğlunu bul getir, gidip çalışacak!” annemin üzerine hala bağırıyordu. Annem yine bir şey demedi bu babamın sinirlerini iyicene bozdu ve evdeki eşyaları darma dağın etmeye başladı, karşı çıkmaya çalıştım ama beni itti. Bende kardeşlerim korkmasın diye onları yan odaya götürmeye kalktım ama beni tam gideceğim sırada annemi tehdit edip evden çıktı. Kapıyı öyle sert çarptı ki, ev başımıza yıkılacak sandım.”

Yalçın Toprağın söylediği her şeyi gözünün önünde canlandırdı daha sonrasındaysa tekrar konuşmaya başladı.

“Toprak, babanın tehdidini hatırlıyor musun?”

Toprak çabucak başını salladı olumlu anlamda, daha sonrasındaysa konuşmaya başladı.

“Şimdi gidiyorum ama döndüğümde Erdal olmazsa senin elimden çekeceğin var demişti.”

“Tamam.”

Dedi Yalçın. Her şey fazlasıyla karışıktı Yalçın’ın kafasında. Derin bir nefes alırken aklı hala olayın devamındaydı.

“Sonra ne oldu Toprak?”

Diyerek aralarına giren bu sefer de Erdal olmuştu.

“Bir saat veya iki saat geçti ama sen gelmedin. O arada babam alkol şişesiyle içeriye girdi, etrafa bakıp seni sordu, annem ise seni aradığını ve bulamadığını söyledi ama inanmadı babam. Sonra elindeki şişeyi annemin ayaklarının orada kırdı, bize bakıp amcam gile gitmemizi söyledi ama biz gitmedik. Sonra bizi alıp amcam gile zorla götürdü. Amcama söyledim olanları ama bizi kaile dahi almadı dediği tek şey şuydu; “Onlar karı koca barışırlar.” ama içim hiç rahat değildi, şuan bile rahat değil. Sonra baya bir zaman geçti amcama bizim gitmemiz gerek dedim ama bizi bırakmadı işte babam demiş “Ben gelene kadar çocukları bir yere gönderme.” bir şeylerin yolunda olmadığını tahmin ediyordum ama elimden bir şey gelmiyor ve sana da ulaşamıyorduk ağabey.”

“Anladım Toprak.”

“Peki benim anlamadığım şeyde şu; annem nerede? Eve neden girmedik oysa ki evin tadilatı falan yoktu.”

Toprağın bu zekice davranması Yalçın’ın dikkatini çekmişti ama bir şey demedi. Erdal’ın gözleri dolmuş ve göğsünü tutması Toprağın dikkatini çekti.

“Ağabey iyi misin? Bir sorun mu var?”

İçten içe tahmin edebiliyordu bir şeylerin yolunda olmadığını Toprak ama tek dileği yanılıyor olmasıydı. Derin bir nefes almaya çalıştı Erdal ama kalbine sanki bir şey batıyormuş hissi birdenbire bedenini sardı.

“Evlat, şimdi gözlerini kapat ve seni strese sokan her şeyden uzaklaş. Toprak sende şuradaki bakkaldan su al ağabeyine. “

Toprak hızla kalkıp Yalçın’dan parayı alıp bakkala gitti. Yalçın bir elini omzuna koyup sıvazladı, Erdal biraz daha kendini iyi hissedince gözlerini açtı ve Yalçın’a baktı.

“Ağabey ne olacak?”

“Erdal biz söylemesek bilene kardeşin fazlasıyla zeki senin gibi ve illa ki bu gerçeği öğrenecek. Senin ağzından duyması daha iyi olacaktır emin ol.”

O sırada Toprağın geldiğini gören Yalçın sessizliğe büründü tekrardan. Toprak elindeki suyu Erdal’a uzatınca Erdal alıp kana kana içti suyu. Ardından derin bir nefes aldı ve konuşmaya başlamak için kelimelerini seçmeye başladı.

“Ben sinirle evden çıktıktan sonra bir kaç saat mahallede dolaştım ardından bir parka gittim. O sırada da Yalçın ağabeyle tanışıp başımdan geçen olayı anlattım. Sinirlendi Yalçın ağabey çünkü; o da benim gibi düşünüyordu bir çocuğun okuma hakkını elinden alamazdı. Daha sonrasında eve doğru yürümeye başladık babamla konuşacaktı ama bende biliyordum kararını değiştirmeyeceğini ama belki dedim değişir kararı...”

Erdal anlatırken fazlasıyla zorlanıyordum ve bunu Yalçın fark etti.

“Ben devam edeyim istersen evlat.”

Erdal başını tamam dercesine sallayınca konuşmaya başladı Yalçın.

“Babanızla ne konuşmam gerekiyordu bilmiyordum, tek bildiğim şey; bir çocuğun okuma hakkı ve diğer haklarını hiçbir şekilde ellerinden alınmaması gerektiğiydi. Büyük ihtimalle buna benzer şeyler söyleyecektim ama kaile dahi almayacaktı çünkü birkaç şey söyledi Erdal. Bir hasta haneye yatırıp tedavi edilmesindeki tüm masrafları üslenecektim tabi kabul etseydi ve ardından bir iş teklifi sunacaktım ama bunların hiçbiri olmadı. Şimdi sana söyleyeceklerim seni fazlasıyla sarsacak Toprak ama kardeşlerin için ayakta durmak zorundasın bunu unutma. Eve geldiğimizde annenin cansız bedeni yerde kanlar içerisindeydi. Bunu söylemek benim açımdan çok zor bir şey bunu bilmeni isterim böyle bir haberi benden duymuş olduğun için üzgünüm ama bunu ben söylemeseydim ağabeyin söylemeseydi illa ki bir yerden bir şekilde öğrenecektin Toprak. Şuan sizden tek isteğim bunu kardeşlerinize söylememeniz yaşları fazlasıyla küçük ve böyle bir tramvayı kaldıra bileceklerini sanmam. Ya içlerine kapanacaklar yada fazlasıyla agresif olacaklar benim bunları size söylüyorum çünkü onlara söylerseniz olacaklardan haberdar olmanızı istiyorum.”

Erdal’a ve Toprağa baktı Yalçın ikisi de bedenen buradaydı ama ruhen buradan bağımsız bir yerdelerdi. Toprak şaşkınca Yalçın’a baktı.

“Bunlar gerçek değil. Değil mi?”

Yalçın ve Erdal sessizliğe bürünürken bir arabadan yükselen son ses müzik duyuldu.

‘Kalacak evim yok

Ama dışarda tehlike çok

Sen gel bize sor

Hakim bey...’

Araba hızla geçerken Yalçın arabadan duyduğu müziğin sözlerini aklından geçirdi ‘Kalacak evim yok ama dışarda tehlike çok .’ bu kelimeler 6 küçük çocuğu andırıyordu Yalçın’ın gözünde. Onların da evleri yoktu ve onlar için dışarıda tehlike çoktu Yalçın’ın gözleri çoktan dolup yaşlar yanaklarından aşağıya doğru süzülüyordu. Erdal ve Toprak ise sessizce ağlayıp öylece yere bakıyorlardı. Çocuklar ise her şeyden haber darsız bir şekilde ondan oraya koşuşturuyorlardı.

“Bir şey d-demediniz, gerçek değil deyin!”

“Gerçek olmamasını inan ki hepimiz isterdik ama maalesef ki gerçek, kimse istemezdi böyle olmasını ama...”

Yalçın ama dan sonrasını getiremedi, sessizliğe büründü. Erdal ise bir tepki vermemişti henüz. Toprak aklındaki soruların tam anlamıyla cevabına ulaşamamıştı ama soracak takadı da kalmamıştı ağabeyinin suyundan iki yudum içip tekrardan Yalçın’a baktı.

“O adam nerede?”

Hızla konuşmaya başlayan bu sefer Erdal oldu, gözlerindeki öfke çok net bir şekilde görünüyordu.

“Bir bulsam pişman edeceğim ama yok.”

Yalçın aklının karışık olmasına rağmen içinden düşünmesi gerekenleri dışından düşünmeye başlamıştı.

“Cevdet bey, demişti ki; “Annesiyle işleri olduğunu ve bir kaç saat çocuklara bakmam gerektiğini söyledi demişti ama Toprak da diyor ki; çocukları bir yere gönderme gibi bir şey demiş saçmalık bu.”

Yalçın içinden düşündüğünü zannederken birden bire Erdal ona döndü ve gözleri bir anlığına parladı, gerçeğe ulaşma umuduyla ardından ayağa kalktı.

“Ağabey senin de dediğin gibi; saçmalık ve bu saçmalığı dayım son bulduracak.”

    Yalçın birkaç saniye sessiz kaldı nasıl içimden düşünmedim diye kendi kendine kızıyordu. Erdal ise bir şeylerin açığa yavaştan ulaşabileceği düşüncesiyle hem mutlu hem de içinde bir sıkıntı vardı. Yalçın telefonunu eline alıp, korumaları arayıp olduğu parkın konumunu atarken, Erdal yerinde duramıyordu korkusu yüzünden net bir şekilde okunuyordu. Toprak ise dayısının ne için yalan söylediğini düşünüp duruyordu. Yalçın içten içe Cevdet’in ve Erol’un iş birliği içinde olduğunu düşünse de belli etmemeye çalışıyordu. Erdal neden diye düşünürken, Toprak’ta bunun sebebini düşünüyordu. Aslında hepsi birbirine benzer şeyleri düşünüyorlardı ve bunu birbirlerine söylemeden bulmaları da imkansız gibiydi. Yalçın’ın korumaları arabadan inip Yalçın’ın yanına gelince Yalçın ayağa kalktı.

“Hamdi çocukları benim eve götür ama öncesinde birkaç parça kıyafet alın hepsine. Oyuncak ve diğer temel ihtiyaçlardan bir şeyi eksik etmeyin. “

“Tamam kardeşim ben hepsini halledeceğim.”

“Hamdi birde, çocuklar biraz daha burada oynasınlar o bizimde ufak tefek işlerimiz var ama yine de Mehmet’i yanımıza alalım.”

“Tamam, ben arayayım gelsin bir araçla.”

Yalçın başını tamam anlamında sallarken Toprak ve Erdal’ın aklında sadece bir soru vardı; “Acaba biz de gidecek miyiz?” birkaç dakika içerisinde Mehmet’de bir arabayla gelip parkın orada durunca Erdal ve Toprak tüm dikkatleriyle Yalçın ağabeylerini izliyorlardı. Şuan ikisi de ne arabanın şıklığında nede Yalçın’ın parasında, malında ikisinin de tek derdi; annesiydi.

Yalçın başıyla arabayı işaret ederken Erdal eliyle bir dakika bekleyin der gibi elini kaldırdı ve kardeşlerinin yanına gidip birkaç şey söyleyip aceleyle Yalçın ve Toprağın yanına gidip arabaya bindiler.

“Çocuklar ben bir şeyden şüpheleniyorum ama emin değilim.”

“Ağabey bende nedenini sorguluyorum.”

Diyerekten araya girdi Erdal, ardından da Toprak konuşmaya başladı.

“Bende sebebini soruyorum kendi kendime.”

Yalçın derin bir nefes alırken anladı ki, hepsi aynı şeyden şüpheleniyor. Cevdet’in ve Erol’un beraber bir cinayet işleyebileceğini. Derin nefesler alıp verirken Yalçın şüphesinin yanlış olmasından değil de gerçek oluşundan korkuyordu. Çünkü; zamanında para için ablasını bıçaklayan birinden her şeyi beklerdi ama aklını karıştıran diğer şeyse bugün ki tavırları pişmanım diye feryat edişi. Toprak yolu tarif ediyordu onun dışında hiçbir şekilde ses çıkmıyordu hiçbirinden. Erdal dayısının böyle bir şey yapmış olmama ihtimalini hiç göz önünde bulundurmuyordu çünkü; her ne kadar dayısı olsa da adı kadar emindi yapmış olduğundan.

“Burası!”

Dedi Toprak heyecanla, hepsi arabadan inerken Cevdet’in elinde bir valizle apartmandan çıkışına şahit oldular. Erdal ve Toprak şaşırırken Yalçın adamlarından emin bir şekilde Cevdet’in arkasından hızla gidip elini omzuna koydu. Bu arada Toprak ve Erdal oldukları yerde şaşkınca dayılarına bakıyorlardı.

“Nereye böyle kaçar gibi?”

“Ş-şey, b-ben bakkala gidiyordum.”

Cevdet karşısında Yalçın’ı görünce hem şaşırmış hem de fazlasıyla korkmuştu. Cevdet’in söylediği şeye Yalçın gülerken, Cevdet’in yüzünden terler akmaya başlamıştı.

“Tamam bakkala gidiyorsun da, elindeki valizle mi?”

Cevdet kaçmak için hamle yapmıştı ki Yalçın kolundan tutup çekiştirerek Toprak ve Erdal’ın yanına getirdi.

“Kaçmak yok!”

Diyerek adeta kükredi Yalçın. Cevdet kaçmak için yer ararken gözleri Erdal ve Toprağı gördü yüzü kızarırken bakışlarını yere eğdi.

“Depoya gidelim.”

Yalçın’ın dediği şeyle Erdal ve Toprak bir tepki vermedi, arabaya binince herkes tekrardan araba çalıştı ve kimseden bir ses yine çıkmadı.

“Erdal dayının telefonunu al.”

“Tamam ağabey.”

Erdal telefonu aldıktan sonra Yalçın'a uzattı. Yalçın telefonunu kapatıp cebine koydu ardından tekrardan sessizlik kapladı ortamı, herkes Cevdet’in pisliğinin farkındaydı ve içten içe herkesin Cevdet’e karşı içinde kin vardı. Yol iyicene ilerlerken, hava da kararmaya yüz tutmuştu Erdal dayısının yüzüne tiksinircesine bakıyordu aralarındaki gerginlik herkesin üzerindeydi. Deponun önüne gelince araba yavaşladı ardından da durdu, arabadan herkes inerken Cevdet yine kaçmaya çalıştı bu sefer de Mehmet kolundan tutup deponun içine doğru yürümeye başladılar.

“Kaçmak yakışıyor mu sana?”

Cevdet korkuyla bir depoya birde Yalçın’a bakıyordu. Depoya girince herkesi sessizlik etkisi altına almıştı Yalçın’ın aklında, Cevdet korkutmak ve bildiği her şeyin söylemesini sağlamaktı.

“Evet anlat bakalım.”

Cevdet’i sandalyeye oturtan Mehmet kenarı çekilirken anlatması için böyle konuşmuştu. Mehmet de biliyordu Yalçın’ın amacını çünkü; bugüne kadar kimseye zarar vermemişti Yalçın ve bu adamı korkutmak için buraya getirmişlerdi.

“B-ben bir şey bilmiyorum.”

Yalçın, Cevdet’in söylediği şey karşısında tebessüm etti, insanların bu huyunu hiç sevmiyordu Yalçın. Bildiği şeylere rağmen bilmiyorum demeleri onları gözünde küçük düşürüyordu ve Yalçın şundan da emindi; bir kaç dakika sonrasında tehdit edilince her şeyi anlatmaya başlayacaktı.

“Eşin seni bekliyormuş, otogarda. Çocuğunuz da ne tatlı.”

Yalçın korumalardan biletleri araştırmalarını ve Cevdet’in eşini araştırılmasını istemişti ve araştırılan şeylerin sonucunda bir şeyler çıkmıştı ve bu Yalçın’ın hoşuna gitmişti.

“Karıma ve çocuğuma bir şey yapmayın!”

Diye bağırmaya başladı Cevdet. Mehmet kahkaha attı çünkü o istese de Yalçın böyle bir adam değildi, birine zarar verecek veya öldürecek.

“Bence hemen anlatmaya başla yoksa sonuçları senin açından iyi olmayacak.”

Diyen Mehmet’in kelimelerine Yalçın başını sallayarak katıldı.

“Anlatamam.”

“Peki. Ağabey arıyorum o zaman.”

“Ara.”

Diye cevap verdi Yalçın, oysa ki buda bir oyundu ve Cevdet bu sayede korkacak diye tahmin ediyordu Mehmet.

“Kimi arıyor?”

“Ailen artık yok.”

Cevdet gözlerini birkaç sefer kırıştırdı ardından Yalçın’a baktı.

“Bir şey yapmayın y-yalvarırım.”

Bilmem dercesine ellerini iki yana açtı Yalçın.

“Tamam anlatacağım arama!”

Diye kükredi Cevdet. Ardından konuşmaya başladı.

Toprak ve Erdal tüm dikkatle Cevdet’i dinlemeye başladılar.

“Dün gece Erol aradı beni. Acil konuşmamız gereken bir konunun olduğunu söyledi, şaşırdım çünkü hiçbir şekilde benimle iletişime geçmemişti ta ki düne kadar. Daha sonrasında ormanlık alanda buluştuk ve bana planını anlattı.”

“Bu plan ne?”

Toprağın sorusuyla burada olduğunu bir anlığına hatırladı Cevdet.

“Nalan’ı öldürmek. Bunun Erdal ile bir ilgisi yoktu o kavga edecek herhangi bir konu arıyordu ve bulmuştu o konuyu da Erdal’ın işe gitmesi, hedefi Erdal’dı çünkü; Erdal evin en büyük çocuğuydu ve okul hayatı fazlasıyla başarılı. Bu yüzden hedef olarak Erdal’ı seçti, sonrasında ise annene söyledi ve kavga çıktı evde. Planı buydu başından beri biliyordum, bana ise çocukları evden uzak tutmam gerektiğini ve benim yanında olmamı istedi, benim işime gelirdi Nalan’ın olmaması ama bu işten çıkarım da olması gerekiyordu ve o yüzden Erol’a dedim ki; bu işten benim çıkarım ne? Erol bu soracağıma emindi ve hemen cevap verdi; Nalan’ın üzerine olan yüz dönümlük arsa dedi. Bende hemen kabul ettim. O da tehdit etti eğer ki birine dersem ailemi öldüreceğini söyledi ve bende bu yüzden söylemek istemedim.”

Yalçın başıyla Mehmet’e işaret verince Mehmet elindeki telefonla bir şeyler yapıp ekranı kapattı.

“Ben ne sana nede ailene elimi dahi sürmem. Karakterime ters, senin gibi bir adamın pis kanını elime sürmektense seni polise teslim ederim daha iyi. Kendi ağzınla kendin itiraf ettin Cevdet, bir nevi kendi sonunu kendin getirdin.”

Cevdet şaşkınlıkla gözlerini kocaman açarken Toprak ve Erdal fazlasıyla kendilerini kötü hissediyordu. Toprak çoktan ağlamaya başlarken, Erdal dayısının tam karşısına geçti.

“Her daim seni affetmek için, içimde bir yerlerde ümit yeşerttim. Her şeye rağmen dayım dedim, aynı candan aynı kandanız gibi şeyler dedim kendi kendime. Hep seni affetmek için ama sonuç şu; sen gözünü sadece paraya dikmişsin ben işte bunu anlamıyorum. Hayatta sadece para mı önemli? Sevgi, sadakat, merhamet yani bunların senin için bir değeri yok mu? Yokmuş. Bana koskocaman bir ders verdin be dayı, bu devirde özellikle de böyle bir akraba bağlarımız varken; babama dahi güvenmemem gerektiğini tekrardan yüzüme vurdun. Benim bugüne kadar boynuna sarılıp babacığım dediğim bir babam olmadı en iyi sen biliyorsun, her gece bıkmadan usanmadan eve alkol şişeleriyle gelip bizi döverdi. Üstelik bir şey yapmadığımız halde, annem hep dayandı ve nedeni bizdik, kardeşlerim ve ben. Burada sana duygu sömürüsü yapmıyorum! Annem şuan ölüyse bunun nedeni sensin ve o adam. O adama baba demeye bile artık midemi bulandırıyor, nasıl bu kadar midesiz, kansız olabildiniz hala aklım almıyor. Hepinizin canı cehenneme. “

Erdal bunları söyledikten sonra arkasına bakmadan depodan çıktı. Ardından da Toprak çıktı ikisinin de mideleri kaldırmıyordu.

“Ağabey. “

“Toprak şuan sinirliyim.”

“Biliyorum ağabey. Sinirlisin, kızgınsın, kızgınsın... Biliyorum ama elimizden artık bir şey gelmiyor ve cezasını artık çekecek, diyemicek ben yapmadım diye. Her şey olacağına varıyor o adam da yakalanacak ve o da hak ettiği yere gidecek.”

“Umarım...”

İkisi de susup birbirlerine sarıldılar ardından da, hıçkırık sesleri duyuldu. İlk defa bu kadar çok annelerine ihtiyaçlarının olduğunu hissetti ikisi de. Hani derler ya; bir anne herkesin yerini alabilecek tek kişidir ama kimse bir annenin yerini alamaz. Tam da bugün anlamıştı bunu Toprak ve Erdal. Herkesten ve her şeyden soyutlaşmıştı ikisi de sadece ağlayıp sarılıyorlardı. Yalçın, derin nefesler alıp verirken bir yandan da çocukların son halini gözlerinin önüne getirdi ve bir anlık içi parçalandı sanki. Biraz daha Cevdet’e baktıktan sonra dışarı çıktı Yalçın. Çocukları o halde görünce yanlarına gidip o da sarılmaya eşlik etti.

                                          ...

   Her şey olması gerektiği gibiydi, Yalçın ve çocuklar arabaya binerken Mehmet, Cevdet’i polise teslim edecekti. Annesinin ölümünü artık biliyordu Erdal ve Toprak ama asla bilemeyecekleri şey ise; bundan sonraki hayatları. Hayat onlardan, hem annesini hem de evlerini almıştı. Onlar için; kuru soğan, ekmek ve sıcak olmasa da bir ev yeterken şimdi o ev de yoktu, o soğan, ekmek de ta ki Yalçın hayatlarına girene kadar. Bu hayattaki tek şansları belki de; Yalçın’ın karşılarına çıkmalarıdır. Belki de; çocuklar Yalçın’ın şansıdır. Derin nefesler alarak içeri girdi üçü de ardından da Erdal ve Toprak kardeşlerine sarılıp derin bir nefes aldılar her ne kadar mutlu olmasalar da kardeşlerinin yanında yalandan da olsa güleceklerdi.

“Abi nedeydiniz?”

“Geldik prenses.”

Seçil’in meraklı sorularının karşısında Erdal geçiştirerek bir cevap vermişti ve bunun üzerine bir daha soru sormamıştı Seçil. Çocukların yüzündeki mutluluğu gören Yalçın zoraki bir şekilde gülümsedi, her şeyi bir şekilde toparlamaya çalışıyordu ama Yalçın’ı toparlayan yoktu. Derin bir nefes alıp mutfağa gitti ve bir şeyler hazırlanmasını istedi Yalçın.

                                      ...

 Yemek yenmiş ve uyku saati gelip geçiyordu, Yalçın çocuklara kalacakları odaları gösterdikten sonra bahçeye çıkıp çimenlere oturdu, bir şeyleri düşünüp gecenin karanlığına karışmayı seviyordu çünkü; aklındaki düşünceler de gece gibi zifiri karanlıktı. Mehmet, Yalçın’ın yanına gelip o da oturdu çimenlere o da Yalçın gibi bir şeyler düşünüyor ve konuşmak istiyordu.

“Kardeşim, her şeyde anladım seni ve hak da verdim bu güne kadar ama bu konuyu da az çok anladım. Peki ne yapacaksın bundan sonra altı çocuğa bakacaksın bakmak sorun değil senin için, ekonomik durumun yerinde ama onlar, hep bir yarısında anneleri diğer yarısında baba diyemeyecekleri bir adam olacak hep.”

“Mehmet bende biliyorum büyük bir sorumluluk. Zaman göstersin olacak şeyleri ama bu adamı bulun, Erdal için veya diğerleri için değil yaptığı şeyin cezasını çeksin. Yine diyeceksin; cezalarını çekmiş olmuyorlar falan. Deme çünkü ben bu dünyaya can alıp, can vermeye gelmedim ve bu benim haddime değil Allah yukarıda görüyor ve diğer dünyada cezalarını çekerler.”

“Haklısın bir şey demiyorum.”

İkisi de yeniden derin bir sessizliğe gömüldüler, bir kaç dakika geçince Erdal ve Toprak’ta aşağıya inip bahçeye çıktılar. Yalçın’ı ve Mehmet’i görünce onlar da yanlarına gidip çimenlere oturdular.

“Ağabey her şey için teşekkür ederim, senin hakkını nasıl ödeyeceğiz bilemiyorum.”

“Ödenecek bir hak görmüyorum ben.”

Erdal tekrardan sessizliğe bürünürken Yalçın bu sefer konuştu.

“Benim hayatımı merak ediyorsunuz yanlış mıyım?”

Erdal ve Toprak hızla başlarını evet anlamında sallarken Yalçın anlatmak için derin bir nefes aldı.

“Ben böyle 17 yaşındayım ve bizim okuldaki bir kıza sırılsıklam aşık olmuşum, onu görmek için eve geç girip erken çıkıyorum, kız dese kendini şuradan at atacağım o derece seviyorum. Sonra bir gün içimde tutamadığım anladım ve kantine gittim, o da oradaydı yanına gittim şaşkınca baktı çünkü hiç konuşmuşluğumuz yok sonra ben de dedim ki, bir şey konuşmak istiyorum seninle oturabilir miyim? Tabi dedi kibarca ilk defa benimle o gün konuştu sonra oturdum. Nasıl başlayacağım diye düşünüyordum o sırada da yanımıza bir erkek geldi, bu kim dedi? Bilmiyorum benimle konuşmak istediği bir şey varmış dedi. Bana bakıp hayırdır kardeşim dedi, benim üzerime gelirken kız kolundan tutup; sevgilimsin diye arkadaşlarıma da mı karışacaksın? Aralarına girdiğim için kendimi suçlu hissedip oradan kalktım ve gittim. Üzerinden iki gün falan geçti bir baktım yan yanalar ve ikisi de çok mutlu. Bir kalbi en derinden etkileyen olaylardan biri, sevdiğini söyleyemediğin için onu bir başkasıyla görmektir. Söylesen belki farklı olabilirdi ama söyleyemeyince içinde hem kalıyor hem de onun mutluluğunu izliyorsun. O mutlu olsun diye gidip diyemiyorsun ve bir şeylerle uğraşmaya çalışıyorsun ama olmuyor. Artık katlanamayacağım bir biçimdeydi bu arkadaşlarım o zamanlar uyuşturucuya çekti beni bende kimseye bir şey diyemediğim için belki iyi gelir dedim ve başladım içmeye. O zamanlar aklım beş karış havadaydı insanları umursamıyorum ve fazlasıyla uyuşturucu içiyorum. Hayat bu çocuklar illa ki birini seveceksiniz ama içinizde tutmayın söyleyin kabul etmese bilene içinizde tutmamak için söyleyin.”

Yalçın sözleri ardından uzaklara dalarken Erdal ve Toprak bir saniye bilene gözlerini ayırmadan Yalçın’a bakıyorlardı.

“Peki uyuşturucuyu bıraktın mı?”

Diye soransa Erdal oldu, çünkü uyuşturucu içiyorsa burada kalmak istemiyordu.

“Hayır, anam sayesinde bıraktım.”

“Annen nerde?”

Bu sefer de Toprak sormuştu bu soruyu Yalçın başını önüne eğerek konuşmaya başladı.

“Huzur evinde. Gitmemesini çok istedim ama dinlemedi ve gitti.”

Yalçın annesini çok özlemişti sabahları kalkıp sarılmayı, öpmeyi... Ama hiçbirini geri alamıyordu ve annesi gelmek istemiyorsa, hiçbir kuvvet onu tekrar getiremezdi o yüzden Yalçın annesine hiçbir şekilde gel diyememiş dese bilene gelmeyeceğini bildiği halde onun ağzından duymak istemişti. Herkesi üzdüğünü düşünen Yalçın ayağa kalktı ve çocuklara da kalkmalarını söyledi onlar da kalkınca hepsi odalarına geçtiler, ilk kez kendi evlerinde kalmayan çocuklar rahat etmese de uykularına daldılar. Zaman sadece evreni değiştirmez; zaman insanı da değiştirir, alışkanlıkları da. Hepsi bir şekilde hayata tutunmaya çalışıyor ve zorlu bir hayat olduğunun hepsi farkında; yeri gelecek onsuz yaşayamam dedikleri kişilerin öldüğünün veyahut gittiklerinin haberlerini alacaklar, bir şekilde hepimiz birer kaya parçasının altındayız o kayanın altından çıkmaksa bizim elimizde aynı şekilde kalmakta.

                                         ...

Bugün tam bir ay olmuştu çocukların Yalçın’ın yanında kalması. Bu süre zarfında; Yalçın cenaze işlerini halletmiş, annesiyle konuşup her şeyi anlatmış ve ümitsizce annesini yine yanına çağırmıştı, Yalçın’ı şaşırtan ise Zeynep hanımın bu isteği kabul edip gelmesi olmuştu. Bu bir ay Yalçın için fazlasıyla korkunç geçmişti çünkü; çocukların okulları, kıyafetleri, okul kitaplarını bulmak fazlasıyla zor olmuştu ama sonuç olarak hepsini bulmuş ve Seçil dışında herkesi okula kendisi götürüp, çıkışta tekrardan alıyordu. Yalçın üçüncü kitabını da çıkarmıştı ve fazlasıyla ilgi gören kitabından gelen geliri huzur evindeki eksikler için kullanmıştı. Her geçen gün daha da yorulduğunu hisseden Yalçın bir şekilde ayakta kalmaya çalışıyordu. Bugün ise günlerden Cumaydı, Erdal’ın mezuniyet partisi vardı ve bu parti bir Otel’de olacaktı şehir dışında olan bu Otel fazlasıyla şık ve güvenliydi. Yalçın, Erdal’ı gönderip göndermemek arasında kararsız kalsa da Zeynep hanım da ısrar edince Yalçın’da kabul etmişti. Bu akşam yola çıkacağı için Erdal valizini çoktan hazırlayıp aşağıya inmişti. Yalçın da Erdal gibi heyecanlıydı fazlasıyla ama bir yandan da Erdal’ın başına bir şey gelecek diye düşünmeden edemiyordu. Erdal üniversiteye geçtiği için fazlasıyla mutlu olsa da o da korkuyordu, istediği meslek avukatlık olsa da annesinin istediği mesleği seçmişti ve iç mimar olacaktı. Son kez herkesle sarılırken gözleri dolu dolu olmuştu, iki günlük ayrı kalmak bilene çok zor geliyordu Erdal’a. Yalçın gözlerini Erdal’ın gözlerinden kaçırıyordu görürse ağlar diye, sıra Yalçın’a gelince Erdal ilk kez yüzüne baktım Yalçın’ın ve hıçkırarak ağlayıp sarıldı Yalçın’a.

“Ağabey her şey için teşekkür ederim, sen olmasaydın bu noktada ne ben olabilirdim ne de kardeşlerim. Sana ne kadar teşekkür etsem az ağabey. Sana söz veriyorum üniversiteyi de okuyup karşına çıkacağım ve başardım diyeceğim.”

“Biliyorum evlat sen çok başarılı ve hırslısın ve her istediğini azim yoluyla alırsın. Allah yolunu açık etsin, su gibi gidip gel.”

“İnşallah ağabey, kardeşlerim sana emanet.”

Yalçın tamam deyip gülümsedi ardından da gelen otobüse binip arkasına dahi bakmadan giden Erdal’ın arkasından Toprak gözyaşlarını serbest bıraktı ardından da içeriye girdi. Ardından diğerleri de içeriye geçti ev sanki Erdal gittikten sonra bomboş gibi hissettiler ama kimse demedi. Çocuklar dışarıda Yalçın’ın özel olarak yaptırdığı parka giderken Toprak’ta odasına çıktı, ağabeyinin gidişine fazlasıyla üzülmüştü ve gitmesini hiç istememişti içten içe.

Bir kaç saat geçmişti ve Yalçın çalışma odasına girip kitap yazma çalışmalarına başlamıştı, yeni kurgusu ise; bir genç kızın hayatını yazıyordu. Bu seferki kurgusu fantastikti ve fazlasıyla bu ara fantastik kurgulara merak sarmış ve yazmaya karar vermişti ama öncesinde fazlasıyla araştırma yapmıştı ardından da kitabın konusunu seçmişti, şimdi ise yazmaya başlamıştı. Zeynep hanım kapıyı açmadan içeriye girince Yalçın telaşla ayağa kalktı ve endişeyle annesine baktı.

“Ana bir şey mi oldu?”

“Y-Yalçın...”

“Ne oldu ana? Sakin ol, derin bir nefes al.”

Zeynep hanım Yalçın’ın dediklerini yaptıktan sonra zar zor konuşmaya başladı.

“Erdal.”

Yalçın şaşırarak annesine baktı, korkmuştu ve aklından bin bir düşünce geçmişti ama annesine sormaya cesaret dahi edemedi. Zeynep hanım hıçkırarak ağlarken sesleri duyan Toprak içeriye girdi telaşla.

“Ağabeyime ne oldu?”

Kimseden ses çıkmaması Toprağı korkutuyordu, Toprak’ta ağlamaya başlayınca Yalçın annesine baktı ve gözyaşlarını silip sakin olmasını söyledi, masasında olan suyu annesine uzattı ardından da Zeynep hanım yine zoraki bir şekilde konuşmaya başladı.

“Ka-kaza.”

“Ne kazası? Otobüs mü kaza yapmış? Anne ne olmuş!”

Yalçın korkudan dolayı bağırmaya başlamıştı Zeynep hanımda korkarak hızla konuşmaya başladı.

“Otobüs kaza yapmış, içindeki çocuklar ve öğretmenler ağır yaralanmış ve hasta haneye kaldırılmış. “

“Kim sana söyledi? “

“Müdür yardımcısı seni aramış ulaşamayınca beni aradı.”

Hasta haneyi Yalçın öğrenince hızla evden çıkıp hasta hanenin yolunu tutarken yanında annesi ve Toprak vardı. Hepsi telaş içerisinde ve Erdal’ın başına kötü bir şey gelmesinden korkuyorlardı, hasta haneye varınca danışmanın yanına gidip hızla konuşmaya başladı.

“Erdal Altun nerede?”

Danışman kadın sisteme baktı ama öyle bir ismin olmadığını söylemek için kelimelerini toplamaya çalıştım ve derin bir nefes alıp konuşmaya başladı.

“Hasta hanede dediğiniz isim ve soy isminde hasta bulunmamaktadır.”

“Trafik kazasından geldi belki, kayıt yapılmamıştır.”

Kadın söylenen şeyle hızla konuşmaya başladı.

“Evet otobüs kazası sonucunda 40 öğrenci 10 öğretmen ağır şekilde yaralandı kimisi ameliyata kimisi ise yoğum bakımda. Sizin çocuğunuzu bilmiyorum beyefendi alt katta ameliyathane bir bakın isterseniz.”

“Tamam, teşekkür ederim.”

Asansöre dahi binmeden hızla merdivenleri birer ikişer inmeye başladı Yalçın arkasında ise Toprak ve Zeynep hanım vardı. Her şey çok ani olmuştu ve bu durum herkesi fazlasıyla sarsmıştı, doktoru Yalçın görünce nefes nefese bir doktorun kolunu tuttu ve hızla konuşmaya başladı.

“Erdal Altun burada mı?”

“Hayır beyefendi kimlik kontrolleri yapıldı.”

Yalçın sanki bir yıkım daha yaşadı o an derin bir nefes almaya çalıştı ama aldığı nefes bile kesik kesikti. Doktor giderken Yalçın ayakta durmakta zorlandı ve kendini fayansın üzerine bırakıp oturdu, gözlerindeki yaşlar yanaklarını işgal ederken silmedim bilene.

“Doktor bey! Kazanın olduğu yerin 250 metresinde bir çocuk bulundu acil bakın!”

Herkes telaşla giderken Yalçın, Erdal’ın olmaması için dualar ediyordu. Zeynep hanımda bir yıkım içindeyken Toprak olanları üzerinden atmaya çalışıyordu. Derin bir nefes alan Yalçın ayağa kalktı ve zor bir şekilde ilerledi, sedyeyle gelen çocuğa baktı; yüzü kan içerisinde, kıyafetleri yırtılmış ve kana bulanmıştı. Yalçın giden çocuğun arkasından Erdal diye bağırdı. Toprak ise, ağabeyinin olduğuna inanmadı içten içe ve tekrardan gitti bakmaya ama izin vermediler. Zeynep hanım olduğu yerde şok içinde dururken dengesini kaybedip yere düştü başı sert bir şekilde zemine değdi ama kimse görmedi. Yalçın olanları düşünürken bir yandan da giden sedyenin ardından o da gitmeye başladı. Ameliyathaneye alınınca dışarıda beklemeye başladı Yalçın. Her şey o kadar tuhaf bir şekilde ilerlerken artık dayanacak gücünün olmadığını anladı. Bu sabah Erdal’ın verdiği sözü hatırladı Yalçın ve hıçkırarak ağlamaya başladı, sözünü tut evlat diye geçirdi içinden ama ne olacağını o da bilmiyordu. Tek çaresi dua etmekti ve ediyordu da, Allah’a yalvarıyordu Erdal’ın gitmemesi için. Toprak Ameliyathanenin tam önünde yere oturup ağlıyordu içindeki huzursuzluk gün yüzüne çıkmıştı ama ağabeyine gitme demediği için kendini fazlasıyla suçluyordu. Zeynep hanımı ise; doktorlar ameliyata almışlardı başını yere sert bir şekilde çarpması sonucunda beyin kanaması geçirmiş ve acil bir şekilde ameliyata alınmıştı. Haberi dahi olmayan Yalçın, Erdal’ı bekliyordu ama bilmediği şey ise annesinin de ameliyatta olduğuydu.

“Ağabey iyi olacak değil mi?”

Yalçın ne demesi gerektiğini bilmiyordu. İyi olacak dese ve tam tersi olsa ne diyecekti? Toprağın gözünde yalan söyleyen biri olacaktı o yüzden sessiz kalmayı tercih etmek istese de gönlü el vermedi ve konuşmaya başladı.

“Evlat sana ne desem yalan olur, iyi olacak desem Allah korusun bir şey olsa gözünde yalancı olacağım. Allah büyüktür evlat, bize de dua etmek düşüyor.”

Toprak da bir şey diyemedi ağabeyinin iyi olması için çok fazla dualar ediyordu ama elinden de bir şey gelmiyordu. Derin bir nefes alsa da, aldığı nefes sanki; kalbine bir hançer saplıyordu. Yalçın’ın gözlerindeki yaşlar hızlanırken Mehmet yanına gelip oturdu.

“İyi misin kardeşim?”

“Değilim be Mehmet, içeride ve elimden hiçbir şey gelmiyor. İyi olması için dualar ediyorum ama bilmiyorum. Gitmesine izin vermemem gerekirdi, hepsi benim suçum.”

“Kendini suçlama bilemezdin böyle olacağını, sen değil kimse bilemezdi. Erdal güçlü bir çocuktur kalkacak ve verdiği sözü tutacak.”

Yalçın’ın içini rahatlatmak istese de Mehmet’in de içi hiç rahat değildi o da üzülüyordu ama Yalçın’a belli etmemeye çalışıyordu. Yalçın düşünmeye başladı; Erdal’ın ağladığı parkı, evlerine gidişlerini, kardeşlerine sarılışını, Cevdet’e bakışı, Toprağa sarılışı ve her şey iyi olacak demesini. Bir kaç hafta önceki ormandaki pikniklerine gitti aklı Yalçın’ın.

“Ağabey bu pişti mi?”

Erdal’ın bu sözüyle Yalçın ayağa kalkıp Erdal’ın yanına gitti.

“Evlat çok ısrar ettin ama istersen ben devam edeyim.”

“Yok ağabey sen otur zaten çok yoruldun.”

“Peki evlat, biraz daha pişecek o tavuklar.”

“Tamam ağabey. “

Yalçın tekrardan yerine oturdu, salata yapan annesine yardım etmeye başladı. Domatesleri Zeynep hanım doğuyordu, Yalçın’da salatalıkları alıp doğramaya başladı. Tavuklar pişince sofrayı da hazırladılar ve ardından hep beraber yemeklerini yediler. Daha sonrasındaysa etrafı toplayıp lunaparka gittiler, o gün hep birlikte çok eğlenmişlerdi.

Yalçın içinden kalk da yeniden eğlenelim, gülelim, kardeşlerinle birlikte sarılalım... Her şeyi düşünen Yalçın’ın düşüncelerini kesen şey ise ameliyathanenin kapısından çıkan doktor oldu. Toprak hızla ayağa kalkarken gözyaşlarını elinin tersiyle sildi ve doktora bakıp konuşmaya başladı.

“Ağabeyim iyi değil mi doktor amca?”

Doktor Toprağa baktı ama bir şey demedi ve bu sessizlik herkesin içine işlenmiş gibi oldu, doktor bir kaç adım atıp Yalçın’ın karşısında durdu. Yüzündeki ifade fazlasıyla garipti, Erdal iyi mi? Diye düşünmeden edemedi Yalçın.

“E-Erdal iyi mi? “

Doktor başını yere eğdi ne demesi gerektiğini o da bilmiyordu. Her şeyin iyi olacağına inanan Yalçın bilene o an bir şeylerin iyi olmadığına inandı, doktor başını yerden kaldırmadan konuşmaya başladı.

“Elimizden ne geldiyse yaptık ama hastayı hasta haneye çok geç getirdikleri için pek bir şey yapamadık. Çok uğraştık inanın ki; ama maalesef hastayı kaybettik.”

Yalçın konuşmak istedi ama konuşamadı, dilini yutmuşcasına öylece ameliyathane girişine bakıyordu. ‘Söz vermiştin be evlat’ dedi içinden ve aklına gitmeden önce Yalçın’ın verdiği söz geldi aklına. Kardeşlerini Yalçın’a emanet etmişti son isteği buydu diye düşünen Yalçın iyicene kötü olurken kendini tekrardan kalktığı yere oturdu. Canı yanıyordu ve Dünyayla olan bağlantısını kesmiş gibiydi. Tekrardan nasıl ayağa kalkacaktı o da bilmiyordu. Her zaman umudun bittiği yerde mucizeler çiçekler açar diyen Yalçın Demirel şimdi ise; bu hayattaki elinde ne varsa almışlar gibi hissediyordu. Umudunu kaybetmek üzereydi, unuttuğu ise bir şey vardı o da; her şeyin sonunda illa ki güzel şeyler olur.

                                      ...

“Hadi hazır değil misiniz?”

“Geldik ağabey.”

11 Kasım 2029 günlerden ise; Pazardı, Erdal’ın ölümü üzerinden 7 sene 20 gün geçmişti. Bugün ise Toprağın düğünü vardı, Toprak artık 22 yaşındaydı ve bugün de en mutlu günüydü. Toprak, Güneş diye bir kızla evleniyordu. Yalçın ise yaşlanmış ve düğünde bir köşede oturuyordu, her şey yerli yerindeydi ta ki; o gelene kadar. Alev gibi parlak olan o kadın, Yalçın’ın aklından ve kalbinden bir türlü atamadığı o kadın onca sene onu fazlasıyla değiştirse de; Yalçın onun güzel yüzünden ve Ela gözlerinden tanımıştı. Yalçın bastonuyla birlikte onca sene beklediği kadının yanına gitti.

“Merhaba, tanıdın mı beni?”

Yalçın fazlasıyla tedirgindi, ya evliyse? Kocası gelirse diye düşünmeden edemiyordu.

“Hayır kimsiniz?”

Kadının ince ve pürüzsüz sesini duyan Yalçın daha da heyecanlandı. Kızararak konuşmaya başladı.

“Lisede; kantinde otururken yanına gelmiştim.”

“Sen o musun?”

“Evet oyum.”

“Ne işin var burada?”

Yalçın ne diyeceğini bilemedi ve sustu.

“Ben düğüne geldim, akrabamın düğünü, sen hangi taraftarın.”

Dedi içi rahat etmemişti sessiz kalmaya.

“Bende, kız tarafındanım benim kızım.”

Yalçın bir kez daha şaşırdı ardından kafasını sallayıp hayırlı olsun dedi ve gitti. Yine o günkü gibi olmuştu, içi içine sığmazken dışarıya çıktı bastonuyla ve kendi kendine söylenmeye başladı.

“Ne bekliyordun ha? Evlenmedim seni bekledim demesini mi? Salaksın salak.”

Yalçın hem ağlıyor hem de kendi kendine konuşuyordu, biraz daha sakinleşince içeriye girdi ve Toprağın yanına gitti.

“Ağabey ne oldu?”

“Bir şey olmadı evlat.”

Toprak son kez kendine baktıktan sonra Yalçın’la birlikte çıktılar odadan tüm olan şeylere rağmen ikisi de yüzündeki gülümsemeyi hiç silmiyordu. Gelin odasına gidip kapıyı çalınca içeriye girdiler Yalazay hanım Yalçın’ı görünce şaşırdı ama belli etmedi. Odadan çıkıp içeriye girince herkesi alkışladı Toprağı ve Güneş’i memur o soruyu sorunca herkes sessizliğe büründü.

“Evetttttt.”

Güneş evet demesiyle birlikte tüm salonda alkış sesleri duyuldu, nikah memuru aynı soruyu Toprağa sorunca Toprak cevap verdi.

“Son nefesime kadar seni seveceğim Güneş’im. Evet.”

Salonda yine aynı şekilde alkışlar koparken gözlerim; Selim’e, Yaren’e, Seçil’e ve Nazlı’ya kaydı hepsi bu anı hem ağlayarak hem de gülerek izliyorlardı. Seçil hızla ağabeyinin yanına gelip Güneş’e baktı.

“Ben ağabeyimi sana vermem. Ağabey hadi gidelim bu kadın kalsın burada.”

Salondaki herkes kahkaha atarken Yalçın’da gülümsedi ardından da Toprak konuşmaya başladı.

“Çok geç kaldın Seçil hanım, artık Güneş yengen.”

“Banane ya.”

Herkes tekrardan gülerken Seçil kollarını kendine bağlayıp Nazlı’nın yanına gitti. Herkes takılarını takarken sıra Yalçın’a geldi. Yalçın takımını taktıktan sonra, Toprağın kulağına eğilip konuşmaya başladı.

“Biliyorum Toprak ağabeyim de olsaydı diyorsun içten içe ama kader buydu inan ki biz de özlüyoruz ama elimizden bir şey gelmiyor. “

Toprak ağlayıp Yalçın’a sarıldı ve biliyorum ağabey dedi. Herkes ayrılınca çocuklarla birlikte eve geçti Yalçın. 7 sene içinde ise Erdal için bir kitap çıkardı ve ismini de ‘İÇİMİZDE YAŞIYOR’ koydu. Kitabı fazlasıyla ilgi çekmişti ve hiçbir yerde kalmamıştı kitabı. Her şeyin güzel olduğunu ve olacağını bildiği için mutluydu Yalçın. Ve yeni hayat felsefesi; “Bir günde takılı kalma, o gün geçti ve bitti. Gelecek olan günlere bak çünkü; seni geleceğe taşıyan şey onlar olacak.”

                 Son...

Bazen meyus olmak, endişe duymak, olumsuz düşüncelere kapılmak bambaşka sonuçlar doğurabilir. Hayatımın en üzgün dönemlerindeyken dört duvar arasında içim içimi yerken kendim için bir adım atmış olmam şimdi binlerce adımı atabiliyor olmama vesile oldu. Yazı yazmaya olan ilgim çocukken ders kitaplarındaki ' Metni hayal gücünüze göre tamamlayınız.' çalışmalarıyla başlamıştı. Hep erken olduğunu düşünerek, insanların yargılayacağını kafama koymuştum. Kimsenin yazdığım, okuduğum şeylerden haberdar olmasını istemiyordum. Birilerinin bir yerlerde benim yazdıklarımı okuyor olma düşüncesi beni tatmin ederken bir yandan da endişe duymama sebep oluyordu. 15 yaşında adım attığım medya, yarışma, dergi dünyasından sonra aslında bir şeyleri iyi yapabiliyorum hissi başladı. Çok hüzünlü bir olayın sonucu bana bu günlerimi, hayallerimi verdi. Pes etmemek gerektiğini, savaşmak için önce kendimi yenmem gerektiğini çok erken öğrendim. Kaygılarım çoğu zaman beni ben yapan düşüncelerimi hayata geçirebilmemi sağladı. Kaf Dağı'nın bir de görünmeyen kısmı vardır derler ya hani benimki de o mesele. Belki de mutsuz olmam mutlu olmama sebep oldu. Bir ölü içimdeki bahçeleri bin diriltti. Ağladığım her gün istisnasız yazdım, çizdim, söyledim. Bu sayede kendi başıma yürümeyi öğrenmişim fark etmeden. Kendime yaslanarak büyümüşüm. 

Yazarak fark ettim. Artık çocukluğuma duyduğum özlem daha da azaldı. Ona bir şiirle kavuşabiliyorum, ona kavuşmam elime kalemi almamla bir oluyor. Eski evimi, okulumu,  bisikletimi, bazen çok sevdiğim birini, bazen çok sevdiğim bir şarkıyı dinlerken bir zamanlar hissettiğim duyguları daha az özlüyorum. Yazmanın eş anlamlısı kavuşmaktır bana göre. Üzüntülerimi özlediğimde kendi satırlarımı yazarken ağlıyorum. Günden güne kelimelerin tükenmediğini aslında yazacak ve yaşayacak daha çok şeyim olduğunu anlıyorum. Bir gün yazacak hiçbir şeyin kalmamasından kaygılanıyor oluşum yazacak pek çok şeyi üretmeme de sebep oluyor. 

Bitecek olan bir ömür ve her an değişen bir duygu durumu var. Beş dakika önce kurduğum cümlelerin aynısını kurabilsem dahi aynı hislerle söylemem mümkün değil. Bir şeyler için kaygılanmak da , bir şeyleri kaybetmek de kötü bir hayat yaşayacağımız anlamına gelmez. Ne demiş şair'  Bazen iyi şeyler biter, daha iyi şeyler başlasın diye.' Her duyguyu tatmadan bir hayatı anlamlandırmak mümkün değil. Her duyguyu yaşamanın peşindeyken tüketmek istediğim bir hayatım var artık. 

Her burcun özelliği herkesin kişiliğini yansıtmaz sadece anlık ruh halini yansıtır.

Burcum boğa çevremde çok boğa tanıdığım var ama kimse burcun özelliğini tam taşımıyor yükselenlerle de alakası yok.

Asıl olan beş parmağın beşi bir olmayışıdır.

Burçlar için de bu geçerli.Kardeşler bile aynı değildir.

Demem o ki insan kendini çok iyi tanımalı ve çok güzel yetiştirmeli.Diğer etkenler insanların süsüdür keyif alması için.Her ne kadar etkiliyor deselerde.

Canım kendim demeyi unutmayın:)

Rüya Gibi.

Evimizde ekmek bittiği zaman markete, patates bittigi zaman pazara girderiz.

Peki insan duygusal, manevi vb soyut ihtiyaçlarını nasıl karşılamalı,

Sevgi eksikligini,.sevgi alamadığı bir ortamda nasıl tamamlamali, üzüntüsünü nasıl mutluluga çevirmeli, parasizligini nasıl dönüştürmeli?

Sevgisiz kaldığın zamanlar kimse beni sevmiyor diyerek kendini odana kapatiginda sevgisizligin daha çok artmaya devam edecek, ben hastayim diyerek dunya ile ilişkini kestiginde hastalığın katlanarak artacak...

Bunu çözmenin ilk adımı, aradığın, sen de eksik olduğunu hissettin duyguların fazla olduğu ortamlara gitmek onların enerjisini hissetmek, birbirine değer veren, kıymet veren insanların arasına karışmak seni daha değerli hissettirecektir. Nerden bulacağım boyle bir ortam dersen bulamazsın, bulacağına inandigin zaman yollar seni istediğin durağa götürecektir, o insanları daha çok hayatına çekmeye baslayacaksin.

Önce ihtiyacını bilmek, onun sen de eksik olduğunu veya bittiğini kabul etmek sonra onu nerede bulacağını düşünmek ve oraya doğru ilerlemek seni aradığın,.ihtiyacın olan şeye ulaştıracaktır...

Bu dünyada herkese yetecek kadar, sevgi, merhamet, zenginlik, sağlık, bolluk,bereket vardır. Onları yanlış yerde ararsak bulamayız ve hayat boyu yokluğunu çekmeye devam eder bundan şikayet eder dururuz.

Aradığınız şey bazen en yakinimizdadir yeter ki biz bulmak isteyelim.

Böyle bir bilgi ihtiyacıni hissedip, arayışa gectigin için ve bu yazıyı sonuna kadar okuyup tamamladigin için teşekkürler güzel insan...

Aradığın herşey zamanında en kolay adresi ile senin karşına çıksın, muhabbetle.

Her kitapta bir hastane koridorunun soğukluğundan ve yürek burkan bir yanı olduğundan bahsedilir. Yürek burkmak doğru bir terim mi bilemedim. Yaşanmışlık ve yaşanacak olan acı ve yıkımı temsil ederken bu koridorlar bir taraftan umuda yeni hayatları temsil eder.

Hastaneye her adım attığımda sessizce köşe de bekleyişlerim gelir aklıma. Çaresiz, ne yapacağını bilmeden sadece beklediğin anlar... bunlar acının ve yıkımın habercileridir. Kaybedişlerin ve ölümün derin ve sarsıcı soğukluğu. 

Başka koridorlara adım attığımda beni umutlar karşılıyor, dünyaya açılan yeni gözler… çok güzel değil mi? Bir de verilen ikinci şans koridorlarına doğru ilerliyorum. Daha farklı bakıyor gözleri dünyaya daha emin ve daha kararlı. Sonra umutsuzluğun ve bir parça umudun kol gezdiği o koridor karşılıyor beni. Boğazımda bir yumru ağlamaya bile hakkımın olmadığını düşündürten o koridor beni çok üşütüyor. 

Elinde sadece beklemek olan bu koridor çok soğuk. Acılar ve yıkımlar, umutlar ve şanslar.

Tüm hislerin karma yaşandığı bir yer. Duygudan duyguya geçildiği bir yer.

İki adım öte de yeniliğe göz açılırken, iki adım geri de göz yumuluyor. Bir taraf sevinçten ağlarken, bir taraf acısından feryat figan. Bazen de öyle sessizlik olur ki ne yapacağını bilemez insan. Beklemektir tek çare, bir köşeye sinip sessizce beklemek. Ama en acısı da budur çünkü o beklemek senden günlerini alır, aylarını alır. Beklediğine değmesi de önemli bir miktar, çünkü o bekleyişlere rağmen kötü haber almak daha acıdır. İşte o an elin ayağına dolanır. Bağırmak istersin bir şey gelir sıkar boğazını, ağlamak istersin biri için daha güçlü durmak zorundasındır. İnsan öyle bir durumda acısını tam yaşayamaz. Sessizliğinle boğuşur ve yalnız kaldığında kendini yer.

Belki de bu yüzdendir koridorun soğukluğu...

       Biz de hızlıca akan bu hayat düzeninde, balıkçının bulduğu mutluluğu yakalamak için debelenip duruyoruz. Kirada oturuyorsak bir eve sahip olmanın, bir evimiz varsa onun daha büyük olmasının, veya araba istememizin, arabanın özelliklerinin en son özellikli olanına sahip olmak istememizin ardı arkası gelmiyor. İstemekten vazgeçsek mutluluk koşa koşa gelir mi acaba?

       Tersinden bakalım varlıklı insanlar mutluluğa da el koymuşlar mıdır? Tabir yanlış oldu elbette. Mutluluk birilerinin tekeline alacağı bir duygu değil. Ne kadar insan var o kadar mutluluk üreyebilir. Hatta çoğalmaya çoook meyillidir. İstediklerini elde etmek ,  onu kaybetmemeyi de beraberinde getirmiyor mu? Şu anda büyük bir ikramiyeye kavuşsak, onu nasıl korurum, hırsıza, uğursuza kaptırmadan nerede nasıl değerlendiririm derdi ile huzurumuz kaçmaz mı?

        Kanaatkârlığın bu ülkede girişimcilik eylemlerini engellediğine dair bir görüş de var. Deniliyor ki, “ ‘azıcık aşım, kaygısız başım’ bu insanları tembelleştirmiş, daha fazlasını üretmeye, başkaları için de üretmeye kötü gözle bakmıştır. Ekonomimiz bu nedenle gelişmiyor. Bu kültürü değiştirmemiz gerekir.” Tüm bu görüşleri de göz önünde bulundurarak düşünmeden edemiyorum:

      -Göçebe yaşayan, dışarıda geçici barınaklarda ailece konaklayanlar mutlu değil midir? Acaba diğer insanların sahip olduğu bulaşık, çamaşır makinesi, buzdolabı özlemezler mi?

      -Kocaman konaklarda, afilli sofralarda ,  yaldızlı tabaklarda kuru fasulye bilmem ne sosu ile servis edilince daha mı doyma mutluluğu ürettiriyor?

      -Çirkin kadın yoktur, estetik bir yana türlü bakım ürünlerinden sonra, göz alıcı görünen bir kadın, bütün bakışlar üzerinde olmasını mı tercih eder, mıutlu olur; yoksa bir yemek masasına sevgi dolu eş ve çocukları ile oturmak mı onu daha mutlu eder. Ne kadar ilgi çekerse çeksin gerçek bir sevgiye hasretlik duymaz mı?

     - Gösterişli kıyafetler ve lüks araba ile caka satan bir adamın yanındaki insanlar hakkında  onu mu sevdiği, cüzdanındaki paraları mı sevdiği  hiç mi aklına gelmez? Ya da bir tabiat köşesine kıyafete ne olacağı umursanmadan serilmenin rahatlığı, doğanın ona gösterişi daha mutluluk vermez mi?

     - Sağlığı ille de kaybedince değerini anlamadan bir hastaneye yolumuzu düşürsek, oradan ayrılırken dünyanın en zenginiymiş gibi hissetmez miyiz?

       - Ağlarken başımızı yaslayacağımız bir omuz aramak, derdimizi paylaşmak için dosta koşmak, sadece bir günü gezerek tamamlamak için arkadaşa ihtiyaç duymak yerine; bir omuz olduğunuzda,  birinin derdini dinlediğinizde, tek başınıza gezip yeni yol arkadaşları veya gözlemlediklerinizi içinize alarak ruhunuzu genişlettiğinizde mutluluğa davetiye çıkarmış olmaz mıyız?

       Düşünüyorum, düşündüklerim beni yine kendimize yolculuyor. Ne kadar vazgeçersek o kadar sahip olduklarımız çoğalıyor. Almak değil vermek mutluluktur, diyorlar artık çoğu yerde. Bence de….

    Karşına biri çıksın istiyorum,  senin yeni sen olabilmeni sağlayacak biri.  

Bir gün inşallah diye geçirdiğimiz her gün aslında bugün değil midir? Yarını göreceğimizin garantisi bile yokken nasıl söze bir gün diyerek başlayabiliriz. Hatta yarını bırakın bir saniye sonrası bile belli olmayan bu hayatta niye çoğu şeyi erteliyoruz. Evet bazen bazı durumlarda iyi oluyor ama çoğu şeyi ertelemek ne kadar doğrudur ki?

Sanki sonsuz bir hayata sahip gibi yaşıyoruz. Elbet bir gün, sonsuz olmadığını anlayacağız. Anlayacağız da peki ya geç kalırsak o zaman ne olacak? Yaptığımız ya da yapacak olduğumuz şeylerin geri dönüşü var mı ki?

Sona yaklaşmaktayken uzakmış gibi davranışlar sergiliyoruz. Kısa süreli hayat süzgecinde sonu belirsiz iken gelecek hakkında sözler vermek ne kadar doğru?

Yarın yokmuş gibi davranmak ne kadar yanlış ise gelecekten sözler vermek o kadar yanlış. Veyahut ikisi de bir o kadar doğru. Adım atarken yarını düşünelim ama uzun süre sonrası için sözler vermeyelim. Başlangıç çizgisinden ilerlerken doğru adımlar güzelleştirir hayatı.

Birkaç zaman geriden geliyor beni ayakta tutan her şey. Bir kılıf bulupta uyduramıyorum hayata kendimi. Asırlarca ötelere hükmeden yanılsamalar içinde nüksediyor kara çiseler üzerime. Karşı koymak imkansıza doğru ilerliyorken bu kadar hızlı, vücudum büyük isyanın gölgesinde nöbet tutuyor. Mutluluk denen delilik yaptıklarım yüzünden yüzüme bakmazken ben yeni yeni fark ediyorum yanlışları. Şimdi isli soluklara tabi tutulmamın nedenlerini iple çekeliyor zihnim karanlık kuytularına. Bir yandan da yavaş yavaş değişiyor fikirler her biri terk ediyor birbirlerini. Karmaşa da vaktimi çalıyor kararsızlıklarım da. Ya benim bulmacalarım yönümü bulacak ya da kör noktalarımda mahkum kalacak. Kendimi kandırarak yaşıyorum hayatı...

Gövdesi olabildiğine geniş ve upuzun. Sanki yanına gelen herkese kucak açabilmek için  bu şekildeymiş gibi.

Dalları çıt kırıldım biraz. İnsanların saçlarının  arasından geçirip saçlarıyla oynamak ve onları huzurlu hissettirebilmek için bence.

Yaprakları renk renk. Kimin hangi renge sevdası olduğunu bilmediğinden serpiştirivermiş eline geçen her renkten bir parça.

Duruşu, hareketi, konuşması, suskunluğu, tebessümü kısaca baştan aşağıya her şeyiyle neşe kaynağıdır bu ağaç.

Gövdesine yaslanan, yaprakları altında uzanıp gökyüzünü izleyen her insan bitmez bir neşeyle dolar garip bir şekilde. 

Vakti zamanında genç bir delikanlı keşfetmiş bu ağacı. Ve ne zaman neşesini kaybetse buraya gelmiş. Yaş kemale erip yürüyemeyecek hale gelene kadar sürdürmüş buraya gelmeyi. En son Neşe ağacı ona kendi dallarından en güçlü ve kuvvetlisini hediye etmiş. "Bana gelemesen bile benden bir parçayı taşı yamacında. Sana hep neşe versin." demiş. O andan sonra o yaşlı amca o kocaman daldan kendine bir baston yapmış ve hep yanında taşımaya başlamış ve kendince bu ağaca Neşe ağacı demeye başlamış.

O yaşlı amcanın adı da Umut'tur. Umut dede. Bir keresinde bu ağacın gölgesinde dinlenirken bana bu hikayeyi anlatmıştı. O zamandan beridir bende hep bu ağaca gelir Neşe dolarım. 

Bir kere bile neşesi kalbinde yeşermiş her insan bu ağacı görebilir. Uzaklarda değil kalbinizde görebileceğiniz bir ağaçtır.

 Neşeniz bol ağacınız görkemli olsun her zaman.

Bu durumu birazda insanoğlunun hayatına benzettim dünyaya geldiğimiz zaman tek başımızaydık,şöförü bizi dünyaya getiren o eşsiz varlık farzedersek diğer binip inen yolcularda hayatımıza giren insanlar olarak düşünsek, bazılarının inmesi otobüsten sizin hayatınızdan çıkması sizin için en güzel olanıdır belkide,yer açılır genişler hayatınız, ferahlarsınız.

Bazıları ise rahatsız etsede sizi sinirlendirip kızdırsada, onu otobüsten indirmenizin imkanı yoktur, taaki istediği durağa geldiğinde inene kadar.Bir de şu varki sevdiğimiz muhabbet kurduğumuz insanın vaktinden önce inmesi (bize göre)çünkü o inmesi gereken durakta indi ve hayatından çıktı daha da aklın o durakta kalmasın artık.Yeni yolculuklar yeni yoldaşlar her biri ayrı değerli ayrı kıymetli almanız gerekeni alın ve gerisini hiç düşünmeden yolunuzun tadını çıkarın ne zamana kadar mı...

Şöför otobüsten inene kadar

Ölmenin yollarını aramak... Ölümü seçmek aslında çok saçma acizlik ama tek çarem buymuş gibi geliyor. Kökten çözümmüş gibi ne kadar mantıklı olmasa da şu an ki aklımla o zamanlar mantıklıydı. Denedim mi? Denedim. Başarılı olabildim mi? Bu satırları yazdığıma göre hayır.

Peki ya gerçekten istiyor muydum gitmeyi. Bu sıralar aklıma takılan tek soru bu aslında tek de değil ama diğer sorulardan kaçmayı seçiyorum tıpkı o zamanlar yaşamaktan kaçmak istediğim gibi.

Aslında kaçmak değil kavuşmaktı istediğim. Her zorlukta sarıldığım insana kavuşmaktı. Böyle olunca kavuşacak mıydım bilmiyorum ama tek düşüncem buydu. Şimdiler de ise onu geri kazanabilmek için elimden geleni yapıyorum.

Mesela ölmeyi değilde yaşamayı, onun içinde yaşamayı seçiyorum. Evet zor, çok zor hemde. Onu geri kazanmak zor, yaşamak zor yani bana şu an için öyle geliyor. Gerçi şimdiye kadar ne kolaydı ki ya da hayat kolay da bana mı zor geliyordu.

O kadar cevapsız sorular var ki aklımda cevap bulamamak yoruyor. Yanlış yerlerde cevap arıyorum bunu biliyorum ama hala aynı yerde yüzüyorum.

Tek biri lazım bana ona da artık gidip sarılamıyorum, öpemiyorum, konuşsam cevap alamıyorum. O kadar ters zaman da gitti ki ben ne yapacağımı bilmiyorum. İşte o yüzdendir ölmeyi dileyişim. Onun yanına giderim belki diye kavuşurum, sarılırım da her şey geçer gider.

Düşünüyorum o halde varım diyen Descartes, varlığıni akıl ile sınırlandirirken,

Gönlün öyle nedenleri vardır ki, akıl onlara sır erdiremez diyen Pascal, insanin aklı aşan bir tarafıninda olduğuna işaret eder...

İnsan ne sadece akıldan ne maddeden oluşan bir yapısı vardır. 900 katlı insan kavramiyla çok net izah eden Mustafa Merter insanın çok yönlü olduğunu bize hatırlatmaktadır...

Peki, insan bunun ne kadar farkında kendi insanligini kaçıncı kattan seyretmektedir.

Değerli EdebiyatBlog Ailesi sizlerin geliştirmeleri sevdiğinizi ve dikkatli olduğunuzu biliyoruz.
Bize EdebiyatBlog'u geliştirme konusunda geri bildirimde bulunmanızı rica ediyoruz.
Yakında yeni süprizler ile yine sizlerle olacağız...

• Gönderi içeriğinde arama eklendi.
• Sunucu altyapısı geliştirildi.
• Görünüm iyileştirmeleri yapıldı.
• Hata düzeltmeleri ve hızla ilgili iyileştirmeler yapıldı.
• SEO eklentileri geliştirildi.
• Depolama alanı optimize edildi.
• Performans iyileştirmeleri yapıldı.

Kirlenmiş kalplerinizde filizlenen nefret tohumlarına rağmen, dik duruşumdan asla ödün vermeyeceğim. Gururla tırmandığım başarı merdivenlerini var gücünüzle sallasanız da, olduğum ve ileride olmak istediğim kişiden bir an olsun vazgeçmeyeceğim. Yürüdüğüm yola attığınız her taşı bıkmadan toplayacağım ve o taşlardan kendi kalemi inşa edeceğim. 

Beni kötü hatırlamanız imkânsız... 
Çünkü ben bu yorgun gözlerimle, bir gece vaktinde annemin gidişine şahit oldum. O gecenin sabahında hiçbir şey yaşanmamış gibi, kalbim sızlamıyormuş gibi yaşamaya devam ettim. 

Beni kötü hatırlamanız imkânsız... 
Çünkü ben bu titreyen ellerimle, bana biçilmiş acıların enkazından tırnaklarımla dağı taşı delerek çıktım. Dünyayı sessize aldım, kendimi dinlemeye çalıştım. Kendimi anlamaya çalıştım. 

Beni kötü hatırlamanız imkânsız...
Çünkü ben bu ayaktayken sendeleyen bedenimi, bir yangının ortasından kıl payı kurtardım. Anılarım, kırgınlıklarım, sahip olduklarım o yangında kül olurken; mor göz altlarıma tutunup attım kendimi dışarıya.

Beni kötü hatırlamanız imkânsız...
Çünkü ben yastığıma gömülüp sızlandığım geceleri sırtımı kendim sıvazladım, saçlarımı kendim sevdim, yaşlarımı kendi ellerimle sildim.

O yüzden karanlık ruhlarınıza inat neşemden asla eksiltmeyeceğim. Düşmemi beklediğiniz her fırsatta yeniden ayağa kalkmak için kendime sebepler üreteceğim. 

Hayata dört elle sarılan bir kadının gülüşünü kolayca yok edemezsiniz. Umutlarını siyaha boyayamazsınız. Huzurunu darmaduman edemezsiniz. 

İşte bu yüzden, beni kötü hatırlamanız imkânsız...

Şu fani dünyada nedendir insanın kendini hep büyüklemesi ben merkez yapması. Canlı olarak bir bitkiyi bile hafifsemek ne kadar doğru olabilirki. Yer aynı mekan aynı ağaçta asılı canlı yapraklı bir dal veyahut yere düşmüş kurumuş bir parçadan ne kadar farklıyız. Aynı gayedeyiz nede olsa. Yaşarız hastalanırız düşeriz bizlerde bir dal misali. Yol desen aynı son desen aynı... Gün gelir ufacık incir çekirdeği kadar da olsa o küçümsediğimiz varlık en büyük çaremiz en güçlü dermanımız olur.İstihfaf ettiği, kendisinden zayıf bulduğu mahlukların mahkûmu olmak çok harap edici bir şey. Dönüp dolaşıp küçümsediğimiz varlığa muhtaç oluyoruz ya bir gün, işte o gün gelmeden kıymet bilmeli. Yokken değil var olunca muhtaç olmayı öğrenmeli bu insanoğlu. Yokluğun değil varlığın kıymetini bilmeli. Ölümüzlüğü değil yaşamayı öğrenmeliyiz önce. İstihfaf etmeden hafife almadan gayette ağır olan bir hayat hafife almak delilik işi olsa gerek. Ağıra alalım bu hayatı, ince ince sorgu sorgu yapalım. Bu durumda kelimenin sadece sözlük anlamı bilmiş oluruz. Uygulamalı olmasına ne hacet...

Feminizm kavramı, ilk olarak sosyal filozof Charles Fourier tarafından kullanılmıştır. Charles Fourier (1772–1837), sosyal olarak gelişmenin tek yolunun, kadınlara daha fazla özgürlük verilmesi olduğunu savunmuştur.Aydınlanma Çağı'nın önemli düşünürleri olan Lady Marry Montagu ve Marquis de Condorcet, kadınların eğitim hakkını savunarak feminizm düşüncesinin temellerini atarak bir süre sonra çok daha kapsamlı bir mücadele başlatacak olan akımın yolunu hazırlamışlardır.

Ataerkil toplum düzeninden bıkan kadınlar, Aydınlanma Çağı döneminde ne yaparlarsa yapsınlar duyulmayan çığlık ve haykırışlarına katlanamayarak bir adım atmaya, bir direniş başlatmaya karar verdiler. Başlarda yalnızca kadın erkek eşitliğine odaklanan feminizm, zaman ilerledikçe dezavantajlı sayılan bütün grupları da savunmaya başlayarak çok daha geniş bir kitleye ulaştılar. 

Feminizmin savaştığı şey erkekler değil, ataerkil toplum düzenidir, bu yüzden feminizmi erkekler de destekleyebilir, desteklemelidir. Feminizmi anlatmak için ''senin anan bacın yok mu?'' sorularını kullanmak elbette ki bu mücadelenin amacını çok küçük bir bakış açısına sıkıştırdığı için çok ama çok yanlıştır. ''Madem eşitiz o zaman siz de askere gidin, siz de taş taşıyın'' gibi savunmalar yapan erkekler olduğunu görmek ve hala feminizmin herkesle ilgili olduğunu anlatmaya çalışmak bunca yıldır hepimizi yorup bazen umutsuzluğa kapılmamıza neden olsa da asla vazgeçmeyeceğiz! Çok yol geldik, çok kez herkesin eşit olduğunu kanıtladık. Ama koskoca bir kültür yapısını değiştirmek gereksinimi hala sürüyor, ataerkil dilden kurtulmak bunun ilk adımlarındandır. ''Kız gibi'' lafının ''uyduruk'' anlamında kullanılırken ''adam gibi''nin ''doğru dürüst'' anlamına gelmesi bunun en acı örneklerindendir.

Ki bana kalırsa bu akımın bu kadar uzun sürmesi çok ama çok üzücü bir durum, insanlığın hiç ilerlemediğinin bir kanıtı gibi yüzümüze çarpan adaletsizlik adeta yalnızca materyaller üzerinde geliştiğimizi kanıtlıyor bizlere. Ama öncesinde de dediğim gibi, vazgeçmek için çok yol katettik. Bu kadar şey başardık, dahasını da başaracak ve bu dünyada beraber hakkıyla yaşamayı başaracağız! 

      Anne olmak bu dünyadaki herkes ve her kesim tarafından yüceltilmiş bir duygu....Biz kadınlar bu yüce duyguya muhatap olabilmek için coşkuyla hayatı karşılıyoruz. Bu öyle bir paye ki ..........

      Anneliği geçmişten, annemden öğrenmişimdir herhalde...Onu beğenmeyerek, eksik bularak, daha mükemmelini icra edeceğime inanarak...Doğumundaki mucizeyle başladı her şey....Neye,kime benzediğin? Sağlığın?.Sonra müthiş bir koruma duygusu büyüttün içimde. Annesine muhtaç bir varlık! Hayatta karşılaşacağım ne olursa olsun asla vazgeçemeyeceğim, bir tek kirpiğinin ıslanışına dünyaları mahvedeceğim bir varlığımdın kucağımdaki sen. Öğrendiklerinle ben de yeniden öğrendim, dünyayı yeniden fark ettim, büyüme evrendeki bebek, çocuk, genç bakış açın benim de bakış açımdı.

      Anne olmaktan vazgeçmek diye bir seçenek yok. Yorulduğun bıktığın anda bile çocuğun için yeniden ayağa kalkmak, güç bulmak ve çocuğunla yola devam etmektir annelik. Bunun için benden nefret ettiğiniz anlarda bile yıkılmadım, dik durdum. Tam bir yuvanın meyvesi olmadığınıza yordum isyanlarını, itirazlarını. Beceriksiz anneliğimi dillendirdiğinde de bittim, tükendim ama yeniden dikeldim. Bana bunu yapma gücü veren evvela Allah sonra sizdiniz. Sizin dünyaya gelmenizi benim vesilemle murad eden Allah’ın bir bildiği var şüphesiz. Şu mutlak ki, evlatsız biri olarak hayata yenilmektense bugünümü tercih ederim. İyi ki hayatıma katıldın.

      Başaramadıklarımı sıralayıp   günah çıkarmayacağım Sevgili Kızım. Olan biten ikimizce de biliniyor nasıl olsa. Bilmeni isterim ki hatalar var da duygular buna göre değişiyor zannetme. Bunlar olaylara matuftur, geçicidir. Dünyanın en büyük hatasını da yapsak sen benim kızımsın ben senin annenim. Bunu hiçbir kuvvet değiştiremez. Ama seneler olaylar beni her yıl biraz daha beceriksizleştiriyor. Ayağa kalkmam adım atmam o kadar yavaş ilerliyor ki, bazen bunu hiç yapamayacağıma kanaat getiriyorum.

     Sen de artık belirli bir olgunluğa eriştin. Kendin olarak yaşamayı başarırken annenin beceriksizlikleri ayağına takılmasın, tökezleme. Bunu başaracağına yürekten inanıyorum. Ama bazen tükenmişlik çukuru seni de girdabına çekebilir, sakın izin verme. Ben seni çok seviyorum. Her zaman seveceğim. Baban yerine de, kardeşin yerine de, amcalar, teyzeler olmayan dayılar, halalar yerine de çok seviyorum. BUNU BİL,  İSTEDİM.

                                                                                                                     Annen

olmam gereken yer kelimelerin arasıymış meğerse. onlarla anlamdan anlama sürüklenmek, onlarla acıyı, sevgiyi, hayal kırıklığını tatmak. en sevdiğim ise aşkı tatmak. aşk öyle sızıyor ki kelimelerin arasına okurken yaşatıyor o aşkı size. benim aşkım da böyle başladı. kelimelerle.

neyden para kazandığımın ne önemi vardı ki? o şey ile mutlu olamayacaksan hayatımı onunla sürdürsem ne olurdu? ben kelimelere aşıkken nasıl olur da başka bir yerde arardım sevdayı?

Ayrılık kolay mıydı? Tabi ki değildi ama gerekliliktir. Size acı veren, üzen, yıpratan bir ilişkinin içinde olmak ne kadar doğrudur ki? Hiç değildir. Sağlığınızla bile oynar o yüzden sizi üzenin yanında durmaya gerek yok. 

Bazı kararlar zor verilir ama sağlıklıdır. Daha fazla zarar görmemek adına. Kendini seven insan zaten kendine bunu yapmaz. Birini sevmeden önce ilk başta kendinizi sevin. Çünkü sizi sizden başkası sevmez yani belki bir umut aile bireyleri ama onlar bir umut. 
Neyse şöyle ki gitmek istediğiniz yerden acabaya düşüp biraz daha denemeden gidin. Gidin ki daha mutlu olabilin. Üzülün, acı çekin ama sonrasında unutun evet bazı yaralar unutamayacak kadar derin izler bırakır ama yine de ize baktığınız zaman acısı geçti diyebilin.

Düşüncelerimin içinde kaybolan küçük çocuk, büyüdüğümü ve onu bırakmamı istiyor sanki. Bu mantıklı mı? Kesinlikle değil. Büyümenin böyle olduğunu bilseydim eğer hep eskide, küçüklüğümde kalmayı yeğlerdim. Büyümek yerine daha kahvaltımı yapmadan sokağa çıkıp oyun oynamaya gitmek, arkadaşlarımla saklambaç oynarken hep ezbere bildiğimiz yerlere saklanmak, bebeklerimizi kendi kıyafetlerimizle giydermek isterdim.

Kahvaltılarımın yerini sigara ve kahve ikilisi almış, artık tüm dünyayla birlikte bulunmak istemediğim bir saklambaç oynamaya başlamıştım. Bebeklerime giydirdiğim kendi kıyafetleri sinirimi çıkardığım bedenime yama yaparken kullanır olmuştum.

Neden büyümüştüm ki, eskiye dönüp çocukluğumu tekrar doyasıya yaşamak isterdim

Her insanin hilkatinde iyilik ve merhamet vardır. Nasıl bir akrep eğtim durumunda sokağısını kullanmasa da bir baskı altında kaldığında fıtratı gereği kullanıcaktır. Bu misal insanın fıtratında ne kadar iyilik olursa olsun çevresel faktör denen etmenin rolü bunu bastırmakta üstün. Cazip geleni seçmeye meyilli insan. Toz pembe hayatlar, gökkuşağı yaşamlar istercesine koşarlar. Ama güzellikler aceleye gelemez. Hilkatimiz doğrultusunda güzele ulaşıcaktır ruh ve beden. Ee nede olsa en güçlü kişi güçlükten gelendir. Boyun eğmeden yakınmadan güzele ulaşmaktır. Ulaşıcaksak eğer bir makam mevkiye düzenbazlık, vurdumduymazlık yerine bilakis önem arz ederek yürekten yapmak olsun. En azından dönüp dolaşıp hilkatimiz gereği güzelini yapalım. Su misali dönüp dolaşalım her mevsim yer gök yitirmişçesine. Onca şeye rağmen bulamamışken kendimizi bir bitkiye can olmakta buluverelim. Son sözüm ön sözüm olacak olursa; o günden beri yoktur hilkatimde karanlık , güneş gibi girmişim hakikatin koynuna...

Tat alamıyordum yaptığım hiçbir şeyden gerçi son zamanlarda yaptığım bir şeyde yoktu. Uyu, uyan, yemek ye, yat, kitap oku, yemek ye, yat, kitap oku ve uyu. Yaşayan ölüydüm zaten, insanlarla selam sabah yoktu.
Uzaklaşmak ne kadar mantıklıydı bilmiyorum ama bana iyi geldiğini hissediyordum. Belki de kendimi kandırıyordum. Olabilirdi, yaptığım en güzel şeylerden biride bu olabilir. İnsanları kandırdığım gibi kendimi de güzel kandırıyordum.
Kendini kandıran insanlar aslında gerçeklerden kaçmazlar mıydı?
Kaçalım, herkesten kaçıyoruz zaten kendimizden de kaçalım ne olacak ki kimine göre ziyan olmuşuz zaten bu hayatta ya bari onun hakkını verelim.
Üzerimize oynadığı yetmiyormuş gibi birde enkaz altına atıyor. Hainler, etraf hain dolu elimle koymuş gibi bulmam da cabası. Hepsi işgal etmiş her yeri kaçtıklarımda bunlardı ya zaten konu çok farklı yerlere gitti ama napayım içim dolu, bitiremiyorum söyleyeceklerimi bıraksalar konuşur da konuşurum. Aslında beni engelleyen bir şey de yok konuşurum ama bazen içindekilerini anlatmaya kelimeler yetmez ya öyle bir şeydi ya da hani anlatacak gibi olursun ama düzelmeyecek deyip susarsın ya aynen öyle oluyor. 
Kısacası; anlatsam da kimse anlamayacak zaten çözüme ihtiyacım var ama uygulayacak gücüm de yok , mış gibi yapacaklar senin canın daha çok sıkılacak, boş ver diyecekler daha da gerileceksin sonra bir bakmışsın konuşmaktan vazgeçmişsin.

Dağlık bölgelerden gelen ve yükseklere tapan Sümerler, tanrıları Marduk'u ve cenneti görmek, yer ile göğün birleştiği yerdeki kutsal ağaca ulaşmak adına tanrıya giden yolun aşamalarını (taş,ateş,bitkiler,hayvanlar,insanlar,gökyüzü,melekler) temsil eden yedi katlı bir ziggurat şeklinde kule inşa etmeye başlarlar. 

İnanışlarına göre Marduk yalnızca yedinci katta görünürmüş. O kadar büyük bir merakları varmış ki, kısa sürede altıncı kata ulaşmışlar. Tanrı ise onların bu hızını görünce yedinci katı yapamamaları için bir anda işçilerin hepsine farklı bir dil verivermiş, böylece asla iletişim kuramayacak ve ona bu kadar kolay ulaşamayacaklarmış.

Tanrı neden bu işçilere bu kadar kızdı bilinmez ancak birkaç teori var elbette. Bazılarına göre ilk altı aşamayı tam olarak özümsemeden ilerlemelerine kızıp cezalandırıldılar, bazılarına göre ise tanrı kendisinin gücünü kanıtlamak için kuleyi yıktı. Tanrının gücünü kanıtlaması teorisi İbranilere aittir, hatta buna o kadar inanmışlardır ki bu olay Tevratta şu şekilde geçer : 

"ve bütün dünyanın sözü bir, dili birdi. şarktan göçtükleri zaman sinear diyarında bir ova buldular, orada oturdular. birbirlerine 'gelin kerpiç yapalım, onları iyice pişirelim. onların taş yerine kerpiçleri, harç yerine ziftleri vardı. yeryüzünde dağılmayalım diye kendimize bir şehir, başı göğe erişecek bir kule yapalım' dediler. ve ademoğullarının yapmakta olduğu şehri ve kuleyi görmek için rab* indi. onlar bir kavm, hepsinin tek dili var. gelin inelim birbirlerinin dilini anlamasınlar diye onların dilini karıştıralım. rab onları oradan dağıttı ve şehri bina etmeyi bıraktılar. bundan dolayı onun adına babil dendi." (tekvin 11:1-9)

Tanrıya ulaşma planları işe yaramayan Sümerliler sayesinde şu anda ''neden birçok yabancı dil var? '' sorusuna verebileceğimiz harika bir mitimiz var. 

Zaman, şuursuzca akmaya devam ediyordu. İnsanlara sağırdı ve biz her gün farklı mekanlarda, farklı tarihlerde, farklı insanların oluşturduğu kalabalık arasındaydık fakat hislerimiz, düşlerimiz, ruhumuz bulunduğu ortamdan çok daha uzaklarda dolaşırdı bazen; Sanki bir şeyleri arıyor gibiyiz. Kalabalık arasındaki kabuk olan bedenlerimiz, kendisine benzeyenlerle yakın kuruyor sürekli.

Asla bir başkasıyla aynı şeyi hissedemeyiz. Birbirimizi sevsek ve kısa süreliğine olağan akışındaki zamanı farklı algılasak, içinde bulunmak zorunda kaldığımız kalabalıklardan kurtulabilsek, sadece ikimizin "bir" olduğunu düşünsek dahi asla aynı şeyi eşit derecede hissedemeyiz. Sevgi, anlamı boşaltılan bir kelime oldu artık. Halbuki, gerçekten bizi seven biri olmasa, sevdiğimiz birisi olmasa birkaç kaç litre kan, bir torba kemik ve etten başka hiçbir şey değiliz.

Hiç kan bağımızın bulunmadığı kişileri sevebiliriz çünkü hırpalanmadıkça kalp cömerttir. Bir mucize olur da sevgimize, karşımızdaki de kendi hisleri ile selam verebilse bile mutlaka bir tarafın hissi ağır basacaktır. Çünkü farklı duyu eşiklerimiz var.

 Her şey bizim anlamlandırmamızla ilgili değil midir? Tam şu anda ölsek bu sorunların ne anlamı kalacak mesela?  En sevdiğimiz elbise biz sevmezsek diğerlerinden farklı değil. En güzel bulduğumuz insan, biz güzel bulmadığımız sürece sıradan. Etrafımıza anlam katan ve bir şeyleri değerli ilan eden, biziz. Kalabalıklara da tenhalara da biz anlam yüklüyoruz. 

Bazen, yalnız kalmayı daha anlamlı buluruz. Çünkü birilerini hayatımıza almak, o kişilerle anlarımızı, zamanımızı paylaşmaktır. O kişileri yaşamımıza kabul etmektir. Oysa kabul etmek için önce tanımak gerekir. Birbirimizi gerçekten tanıyabilir miyiz? İnsan duygularının değişkenliği söz konusuyken? Yahut konu aşk olduğunda, hoşlantıları aşk ile karıştırıp aşk zannettiklerimizin acısını çekmiyor muyuz? Birbirinin görünüşünü beğenip sevgili olanlar kendilerini aşık ilan ediyor. Bu sevmeyi unutmuş toplulukta nasıl sevgili olunur sahi?

Kendini topluma ait hissetmeyenler artıyor. İçimizde bastırdığımız duyguların feryatları bir boşluk kazıyor yüreklerimize, düşündükçe ağlayasımız gelen. Bizde göller var, içimizde birikmiş göz yaşlarımız. Bir de o göllerin can verdiği çiçekler var. Bizde yağmur var; arkasından gökkuşağı getiren. Bizde hem karanlık hem de aydınlık var. Nefes aldığımız sürece, ışık var.

Kafamızdaysa içinde her şeyin bambaşka olduğu güzel bir dünya can buluyor. Yazmayı da bu yüzden sever ya insan; dünyasını somutlaştırmak için. Hepimiz düşlerimiz ile yapılandırdığımız bir dünyaya sahibiz. İnsanlık fazlasıyla bencil. Benciliz. Bir şeyi sevme kriterimiz onunla mutlu olma oranımızla eş. Kafamızın içinde özenle dokuduğumuz ve hayallerimizi sakladığımız o dünyayı sevme nedenimiz, orada her şeyin istediğimiz gibi olması değil mi? Oysa, gerçeklikte işler istediğimiz, planladığımız gibi gitmeyebilir. İçimizde olan dünya ile içinde olduğumuz dünya çakıştığında hissediyoruz duyguları; sevinci, heyecanı ya da acıyı. Bu yüzden gelmez mi zaten hayal kırıklıkları?

Merhaba sevgili okurlarlar ..

   Bu yazım kendime doğum günü hediyem .Şuan bile yazarken yüzümde gülücükler oluştu .İlk hatırladığım doğum günümü söyleyeyim sizlere .. Şuan yaklaşık on dakika geçti ve inanın bulamadım çünkü her sene temmuz ayını kapatıyorum . Ailem sevdiklerim arkadaşlarım tanıdıklarım hepsi ayrı ayrı zamanlarda kutlama yaptıkları için temmuz ayı benim ayım oluyor ( du ) .Du dedim çünkü artık benim için bile önemi kalmamaya başladı. Eskiden hep derdim ki doğum günü en özel gündür başka günler unutulur ama bu unutulmaz .Ama öyle değilmiş artık yaş ilerlemeye başladı o yüzen mi bilmem ama hala çok gencim 28 yaşındayım .Ama bana göre insanın vaz geçemediği yaş vardır ve orda kalırsın kimlikte yaşın ilerler ama kalbin ruhun beynin hislerin orada kalır .Tam olarak bahsettiğim kaldığım yaş 24 dü. O yaşımdan sonrası kötümü geçti yoo aslında tablonun tamamına bakarsak hayır . Fakat benden aldığı bana kattığı çok şeylerim oldu .Mesela benden en çok da inandığım ve herkeste eksik olan aşk kavramını aldı sonra zamanla sağlığımla çok sınandım , güven desen yok dereceye indi .Hep te kötü şeyler katmadı canım mesela yazar olmaya karar verdirdi bana günler ve hayatımda aldığım en en en güzel karar budur. (iyi bir yazar olmaya söz veriyorum kendim ) . Gün geçtikçe daha güçlü bir yapım oldu ve daha çok gülmeyi öğrendim Çünkü üzülecek kadar zamanım olmadığını gördüm. Kayıplar verdim hem de fazlasıyla hayatta olmayanlar için ki kayıplarım onların isteğiyle olmadı onlar için çok üzgünüm ama hayatta olup da kendi masalımdan çıkardığım insanlar için aynı şeyi söyleyemem. Asıl dostlarımın hala yanımda olduğunu gördüm .Ve zamanla koşulsuzca sevebileceğim insanların bana acımadan zarar verdiklerini gördüğümde çok değiştim . Şimdi ise bu kadar çok şeyden sonra bende sağlam kalan tek güzel gerçek şeyin MERHAMET olduğunu görüyorum ve biliyorum Kaç yaşıma girersem gireyim kendime söz veriyorum merhametli olmaya devam edeceğim .Ve sevgili kendim seni çok seviyorum iyi ki doğdun iyiki varsın .HOŞ GELDİN 28

Biliyorum artık hiçbir şey eskisi gibi değil. Mesela ne ben eski benim ne de artık yaralarım eski yaralarım. Düştüğümdeki dizimde oluşan yarayla düştüğümde kalbimde oluşun yaranın acısı tarif edilemeyecek bir fark. Bitti diyorum, geçecek diyorum tıpkı dizindeki yara gibi çoğunun izi kalmadığı gibi ama kalbimde oluşan her yarının izini hâlâ taşıyorum. Geçmiyor, bitmiyor. Neden? Nedenini de bilmiyorum. Bildiğim tek şey eski benliğimi özlüyorum hemde deli gibi... Neden eski halini özler insan onu da bilmiyorum ama ben çok özledim.

Masumluk olabilir mi tüm mesele? Bu kirli dünyada çocukluk hep saf, masumdur. Belki de bu yüzden düştüğümde etrafımda yardım eden kimsemin olmayışını değil de kanayan dizim için ağlamışımdır.

Ben hep dizimdeki yara için ağlayacağımı düşünmüştüm, büyümek aslında ne kadar da kötü bir şeymiş hiç istemedim böyle olsun, böyle olmak.

Elimde olsa hep geçmişte bir yerlerde yaşamak isterdim. Öyle ya dünyayı bilmiyorum, tanışmamış kahpe insanlarla daha kirlenmemiş zihnim.Biraz daha farklı hayat daha az yara almış bir ben.

Aynı evde olanlar bile internet üzerinden haberleşiyor. Mutfaktaki eşine telefondan mesaj yazıyor, " Su getir misin?" diye. Ben olsam su bardağı fotoğrafı gönderir, "İşte suyun afiyet olsun" derdim. Yani bu kadar birbirimizden kopmuş haldeyiz. Evet, internet, teknoloji büyük kolaylık ama günlük hayatı ve insanı insan yapan iletişimi yok ediyor. Bu da eksi tarafı.

Halbuki insan hayatı, sadece dertleşmek, gördüğümüz bir şeyi paylaşmak değildir. Aynı ortamda bir tatlı bakış, tebessüm, bazen hiddetli bir bağırış, bazen de ağlama halleri... işte bunları klavye tuşaları ile iletemeyeceğimiz şeyler. Her şeyimiz sanal oldu ne yazık ki. Arkadaşlık, dostluk, bir yerde oturup içilen kahveler, hatta aile bağları bile internet kablosu ile bağlı. 

Kurmaca bir oyunun içinde akla mugayir yaşıyoruz. Gardiyansız bir hücrede kapalı ruhumuz. Akşam beş gevrekleri, iki lafın beli, üç elin yeli doyurmuyor ruhu. Akşamüstü güneşinde doyum noktamız. Kızılötesi bir ışıkta işte. Akla mugayir kıldığımız şeyleri ahlaka da mugayir kılıyoruz. Oysaki yaşamın tam ortasında olmak değil mi mugayirliğimiz. Sorarsan buldun mu doğru heceyi, fenerle tararsın kara geceyi, ararsın ömrün boyunca mugayriliği. Yelkenin nasıl yapılmış? Denize mi? Havuza mı açılmış? Bilemezsin. Bu hayatın sular ortasında kalmış mugayirliğini anlayamazsın. Aykırı işte insan. Yaşama kurala... Bu insan hayata aykırı. Buluşları, icatları, sanatları, zanaatlarıyla her şeyiyle aykırı insan dünyaya. İster sebep de ister sonuç bu yaşam bizim yaşamımız olamaz. Anlaşılmayan konuşulmayan bu mekan mekan bizim mekanımız olamaz. Akşam vakti bir dergide, bir kitapta, bir gazetede buluşamıyorsak eğer tamamen bütün benliğimizle mugayiriz. Hem yalan kolay gelir, günüm geçmez dediğin an giderse elin bir kumanda tuşuna seyir defterin ağır gelir. Tırmanmadıktan sonra parmaklarınla, kirlenmedikten sonra tırnakların neye yarar mürekkepte kağıtta. Bu mugayirliğin karşısına meçhul bir faille çıkılır mı şimdi. Mürekkepsiz kağıtsız bir tuşla ait olunur mu bu dünyaya. Sanatsız zanaatsız kalınır mı bu mekanda? Soru işareti olmayan cümle de sorudur belki. Düşünmek lazım hayatı gerçeği sorulmayan bir şeyi... Sadece düşünmek...

Bense anlamsızca bakınıyorum  enteresan duruma 

Uzandım tilki uykusunda etrafı dinliyorum.Yemeğimi yedim suyumu içtim.

Uzandım tilki uykusunda etrafı dinliyorum. 

Çok yoruldum oyun oynamaktan şekerleme vaktidir.

Uyuyabilirsem ev halkının koşuşturmacasından.

Ben mi kimim ev halkının en sevdiği sevimli kendisi ????

Rüya Gibi 

 Sevinci  ve mutluluğu  çocuklara  sormak  isterdim?Cevap  bellidir  aslında!...Verdikleri   cevabı duyar gibiyim…

Sevincimiz  Bayramdır.

Mutluluğumuz  da  Sevgidir.

Bir bayram  günü  daha  geldi. Evlere  huzur, İnsanlara  Neşe  ve  Güzellik  getirdi. Bayramın gelişine en  çok  sevinen  çocuklar  olsa  gerek!...Bayram sabahına kadar gözüne uyku girmez  bir halde;Yeni aldıkları  kıyafetleri  ve  Ayakkabıyı  baş ucuna koyar sabahın bir an önce olmasını sabırsızlıkla bekler…

Heyecan  vardır  içlerinde.

Umut  vardır  gözlerinde.

Bir de; Sevgi  vardır kalplerinde.

Evimizin  kapısını çalan  ilk misafirler çocuklar olur.Hep bir ağızdan güzel bayramlar ve iyi bayramlar dedikleri an! İnsanın  gözü  dolar. Bir tebessümmle  onlara  Şeker  ya da  Çikolata ikram  edilip,Uğurlanır…

Bayram  sabahı  ayrı  bir  duyguya  kapılır  insan!... Küskünlükler   sona   erer. Huzur  ve  mutluluk  bir arada  yaşanır. Geçmiş  silinir  ve  güzel  günler, Güzel  bayramlar  görme  temennisi  ile bayramlaşılır…

Çocuklara  sorun  bayramı? Kimi  cebimde  şekerim ,Elimde  oyuncağım  işte  bayram derken! Kimi de;  cebime  küçükte  olsa  cebime  konulan  harçlığın  verdiği  hazzı  arkadaşlarımla  paylaşmakta  saklı der… Bir  başkası  da; Bana  alınan kıyafetlerin  güzelliğine  bakarak  ailemle  yaptığım Akraba,Eş,Dost   ziyaretinin  güzelliğinde  gizli der…

                                   BİR  ÇOCUĞUN  BAYRAMA  BAKIŞI  BİZE   ÇOK ŞEY  ANLATIR…

                                                            İYİ  BAYRAMLAR  TÜRKİYE .

Öpecek bir toprak, 
Kaçacak bir yer, anlatacak birine sahip olabilmek adına.
En zorudur, nefes alan birinin yokluğu,
En zorundan bile daha zordur, size ölmüşsünüz gibi davranan birinin varlığı. 
İnsan kaderini seçebilseydi keşke, en azından bir kısmını.
Babasını, annesini, çocukluğunun tadını seçebilseydi,
Kendi karar verebilseydi, çekeceği acının miktarına ya da ne bileyim işte..

- Boğazım düğüm düğüm
Boşluğundayım bu dünyanın, 
Darağacına asılmış bir beden kadar hissizim. 
Hem bağıra bağıra ağlamak geliyor içimden, hem öylece susmak tek kelime bile etmeden. 
Kim anlar ki içimizin yandığını ? 
Ya da kime anlatabiliriz, ciğerimizi deşen acımızı ? 
Kime söylenir böyle şeyler ? 
Bu yalnızlık kiminle paylaşılır ? 
Kim kızabilir özendiğimiz hayatları gözlerimizin önünde yaşayanlara ? 
"Hayallerimi çaldınız !" diye bağırsak ne fayda ? 
Daha kaça katlanabilir kimsesizliğimiz, yetmiyor matematiğimiz...
Hayatın gözlerimizin önünde cinayet işlediğini, öldürdüğünü çocukluğumuzu ve gençliğimizi ve insanlığımızı hırpaladığını kime şikayet edebiliriz ? 

Kaç yaşındayım bilmiyorum,
Kaç yaşındaysam milyonlarca kez daha fazla yorgunum.
Kaç yaşında olursam olayım, kalbi kırılmış masum bir çocuğum.
Hiçbir mutluluk, acım kadar samimi ve devamlı olamıyor.
Ki avutmuyor beni, hiç kimsenin sevgisi.
Hiçbir sevilmek, 
Sevilmemişliklerimin yerini dolduramıyor. 

Bizler, sevinçleri kursağına dizilmiş çocuklarız.
Ertelendik.
Hep bizden önce, bizden önemli işleri vardı büyüklerimizin.
"Uygun olmayan şartlar altında yetiştirildik"
Annelerimizden terlik değil, hayatlarımızdan tekme yedik. 
Erken tanıştık kendimizle,
Kendimizi taşımaya erken başladık. 
Hepinizden fazla hata yaptık,
Çünkü hepinizden daha cesur olmak zorundaydık. 
Korksak bile, karanlıktan; ışıklarımızı yakmaya yetmedi boyumuz,
O tuhaf ürpertiyi hiç unutmasak da,
Alıştık. 
Hepinizden daha hızlı koşabilirdik,
Ayağımız takıldığında,
Kaldıracak bir el bulabilseydik...

Belki bir iç döküş belki de bir için çöküşü. Göğsünün daralması ve anlamsız bir şeyler silsilesi. En kötüsü de yorgunluk. Hepsi sensizliğin birer yan etkisi. Bedene en zararlı şey nedir diye sorarlarsa bana, ne içki derim ne de sigara. Çünkü bedene en zararlı şey aşktır. Bu aşkın sonucu o kadar şeye bağlıdır ki, anlaşılmaz zaten. Bazen unutman gerekir, bazen sessizce kabullenmen. Benim yaptığım ise en kötüsü, unutmam gerektiğini bile bile, yana yana deli gibi sevmek...

Yağmurun da ıslandık 

Dans ettik şemsiyesiz 

İçimize işlerken özgürlüğün hissi 

Mutluluktan uçtuk yüzümüzdeki çocuk tebessümü.

Açtık kollarımızı yağmurlu göğün ardına.

R.G.

Hangisini dinleyeceğine karar verememek. Mantığına yanlış gelen kalbine doğru, kalbine doğru gelen mantığına yanlış. Sen bu ikisi arasında gidip gelirken bir anda kendini hiç ummadık bir yerde bulacaksın yani bir nevi kaybolacaksın. Çıkış yolu elbette vardır ama önemli olan bunu nasıl bulacağın. Sizce mantık mı daha önemlidir yoksa kalp mi? Yani bana kalırsa kalp çünkü şu zamana kadar ne yaşadıysam ne yaptıysam hep kalbimi dinledim şimdilerde ise mantığımla hareket etmeyi düşündükçe yine kalbimi dinliyorum aslında şu an ne yapacağımı bilmiyorum işte asıl beni yoran da bu bilinmezlik.

Bu hayat, insanlar, yaşananlar... Hepsi o kadar zor ki. Bazen kaldıramayacağım gibi geliyor. Vazgeçmek istiyorum. Herkesten, her şeyden... Sonra düşünüyorum. Bu hayat en ufak bir olayda vazgeçmek için çok kısa değil mi? Gözlerim doluyor usulca. Sımsıkı yumuyorum gözlerimi. Göz yaşlarım bana ihanet etmiş gibi usulca düşüyor yanaklarıma. Biraz daha sıkıyorum kendimi. Ağlamak istemiyorum çünkü. Olmuyor... Bağımsızlığını ilan eden gözlerim yaşlarını akıtmaya devam ediyor. Açıyorum gözlerimi uusulca. Ellerim yanaklarımı buluyor. Göz yaşlarımın ıslattığı yanaklarımı siliyorum. Yerine yeni yaşlar geliyor. Sırılsıklam olan yüzüm, kızaran yanaklarım ve gözlerim ile daha fazla kendimi tutma gereksimi duymuyorum. Rahat bırakıyorum kendimi. Az önce tek tek dökülen yaşlar çoğalmaya başlıyor. Sonu gelmeyen yaşlara hıçkırıklar da ekleniyor. Umudunu artık yok etmeye başlıyordum ki aklıma şu sözler geliyor.

' Bu hayat benim hayatım ve ben başkaları yüzünden asla bu hayattan vazgeçmeyeceğim. Herkesin ve her şeyin inadına yaşamaya deavm edeceğim. Benim onlara vereceğim en büyük ceza yüzümde ki tebessüm olacak.'

Kurtuluş Savaşı kadın kahramanlarının adı sokaklarında….Milli değerlerinden başlamam gerekir diye düşündüm. İlginizi çekebilir; Gördesli Makbule, Tayyar Rahmiye, Asker Saime ve diğerleri. Çocuk ruhum çözememişti, “Saime” kadın adı, neden asker olsun ki, diye düşünmüştüm. Sebebi varmış. Viranevler iken adı, büyüdü ayrı bir mahalle oldu, adı da Çamlıevler Mahallesi… Uzak komşu olsa da şimdilerde çam ormanına bitişken…Ahalisi tipik köyden indim şehire grubundan, Anadolu insanı. Çoğu Karadeniz, biraz Doğu Anadolu, az Trakyalı. Yıllar geçmiş hepsi İstanbullu oluvermiş. Ama Eminönü, Mahmutpaşa için yola çıkmışlarsa bir gün “İstanbul’a gidiyorum” sözünü duymanız sizi şaşırtmasın. İstanbul’da yaşayıp da niçin böyle derler: Doğru derler aslında. İstanbul surların içi. Dışındakiler için hâlâ öyle olması normal.

Nesi şaşırtır sizi, belki de sizin mahallenizde de adım başı kedi, köpek için yeme içme kapları vardır. Kedi ve köpek dostlarınız şurda burda. Ama bu mahallede hayvana düşmanlık yaparsanız kocaman bir tepkiyle karşılaşırsınız. Herkesin evinin önünde minnak bahçeleri, bahçelerinde çiçekleri, evlerin de mimarisi çoğu yerde göremeyeceğiniz bir yek ahenktedir. Bir elden çıkmış olarak iki oda camın ortasında evin giriş kapısı. Zannettiniz ki okulda çizdiğimiz evlerden esinlenerek böyle anlatıyorum. Oysa ilk planlı yapılaşmalardan bir örnek olduğunu bilmiyorsunuz. Devamı gelmemiş ama güzel bir başlangıç olarak hâlâ İstanbul’a ilham veriyor.

Kocaman pencerelerin çoğunda demir yoktur. Hırsızlık olmadığı ile namlıdır. Çünkü karşılıklı pencereler adeta bir göz gibi birbirlerine gözcülük yapıyor. Her üç evden birinde evcil bir hayvan bakılır. Mahallelinin spor için uzağa gitmesine ihtiyaç yoktur. Ring olarak evlerin etrafını dolanan yolu arşınlamaları yeterlidir. Çocuklar için bu yol bisiklet yolu, skoter yoludur. Ara geçiş yolları da mutlaka küçük bir meydanla birleşerek diğer tarafa yeniden dar bir aradan bağlanır. Bu küçük meydanlar, seksekler, saklambaçlar, yakan toplar için enfestir. Akşamları otopark hizmeti vermesi, mahallelinin bıçkın delikanlılarının toplanıp ayaküstü sohbet alanına dönüşmesi de çok amaçlı kullanıldığının delilidir.

Kapı önlerinde yaz günleri oturmayı sürekli alışkanlık haline getirmiş ailelerin gönüllü görevleri vardır. Çocukları gözetleyip, kollamak. Çay, kahve yudumları arasında yükselen seslere kulak kabartmak, mesele değil herhalde. Satıcılara çok rağbet olmadığı için fazla uğramazlar. Evlerin ulaşım araçları dışında trafik de çok olmaz. Okula, camiye, markete, toplu taşımaya iki dakika mesafesinde bu konforu bulmak ki, elbette bana göre konfor, başka İstanbul mahallelerinde olası değil.

Çatkapı misafiriniz olmaz. Komşu muhabbeti kapı önlerinde, bahçe duvarları üzerinden yapılır. İstemezseniz, burnunu kimse sizin hayatınıza sokmaz. Ne güzel, değil mi? Bu kadar methiyeden sonra tahmin edersiniz ki, nazar boncuğu eksileri de olacak:

Gecenin bir yarısı bir genç kız çığlığı ile uykunuzdan sıçrayıp, bir afete uğradığınız düşünerek kendinizi kapı önüne atabilirsiniz. Sakin olmak lazım. Artık bu ses beni uykumdan etmiyor, uyanıksam sadece sinirimi bozuyor. Uzun yıllar ne olduğunu anlayamadım. Polisi arayacak oldum, ama lüzumsuz bir pozisyona düşme ihtimali vazgeçirdi beni. Tekerlekli sandalyesi ile yakın bir yerde işe gidip gelen memure hanımla tanışma fırsatı bulunca olayın aslını öğrendim. Kendi ifadesiyle “ergen yetiştirme” arazlarıymış. Yeğeni oluyor genç kız. Yan bina alt kat ananne, üst kat teyze, bitişik sokakta benim tanıştığım teyze oturmakta. Tek yeğen de bazen krizlere girip çığlık atmadaymış. Normal değil elbette. Ama nezaketimiz, normal olduğunu kabul bekleyen açıklamalarına mukabil olarak böyle kabul etmemizi gerektiriyor.

Çiroz adamın şişman karısı var, bir de. Çok hassas. Sokak lambasını açık unutanları, bahçedeki çiçeklerini sulamayanı, etrafındaki otları yolmayanı dert ediniyor. Derhal müdahele etmiyor ama, bunların dert olduğunu bir gün birisi size aktarıveriyor. Her gün evin önünde oturup, kendi araçları dışında işyeri aracına da park yeri muhafazası için tapulu malı imiş gibi kapının önüne rastlayan cadde bölümüne araç koydurmamasına dertlenmeniz elbet bir gün ona da fısıldanacaktır.

Çocuk sesleri tatilde iken evinizde huzur bırakmayabilir. Buna alışmak, vardiyalı çalışanlar için mümkün değil. Kargocuların, kapıya kadar ulaşma tenezzülünde bulunmayıp, paketleri yoldan fırlatması da başka bir dezavantaj. Çok katlı binaların olmaması, en fazla üç katlı yapılar, film yapımcılarının da cazibe merkezi yaptı mahallemizi. Sokakta inanılmaz kalabalığı ve araç yığınını daha sık görür olduk. Bir bölümünün iptal ile kullanılamaması memnuniyet verici olmuyor.

Deremiz var, üzerinde köprüler…Top sahalarımız ve çocuk parkımız çok yakın. Ve piknik alanımız  çevreden de gelenlerin dinlenme yeri. Sahilde yürüyüş için on beş dakika sabırla adımlamanız gerekiyor. Mahallemi seviyorum. Sizce de haklı değil miyim?

İnsanoğlu kadın neslini sürekli ikinci plana atarken, beton binalara hapsedip köle gibi davranırken, kadın üretkenliğinden doğan Doğa Ana adını taşıyan bendenize saygı gösterilmesini beklemek ne kadar anlamlı bilemiyorum. 

Ben size zaman zaman uyarılarda bulunuyorum. Güvendiğiniz betonların sağlam olmadığını defalarce kez gösterdim. Sevdiğiniz insanları kaybettiniz. "Doğanın intikamı" dediniz. Ben içinde intikam duygusu besleyen bir cani değilim, bunu anlamadınız. İnsanlar ölüyorsa, hayvan neslleri yok oluyorsa bu sizin suçunuz, benim değil. İntikan duygusunu yanardağ gibi barındıran tek canlı insanoğlu. Sizi öldüren almadığınız tedbirler ve benimle olan anlamsız savaş. Bu savaşı sürdüğünüz sürece hem sizden, hem de benden dönüşü olmayan kayıplar olacak. Mücadelesini verdiğiniz Corona Virüste bunun kanıtı. 

Ben sizinle savaşmak istemiyorum -ki bunu siz başlattınız. Ben asla yok eden taraf olmadım. Hep var eden taraf oldum. Size bütün ninatlerimi karşılıksız sundum. Hiçbir şeyi sakınmadım. Kollarım Mevlana misali herkese açık. Gelin bırakın elinizdeki savaş baltalarını, barış içinde yaşayalım. Dünya var olduğundan beri yaşamadığınız gibi. Siz olmadan ben yaşarım ama ben olmadan siz yaşayamazsınız.

Koca karı ilacı diye tabir edilen bir şifa türü vardı. İşte o şifayı ben sağlıyorum, Doğa Ana. Lütfen kapıma gelin, geri dönün bu savaştan. Geç olmadan saralım yaralarımızı. Birbirimizin yarası değil, şifası olalım. Birbirimize can olalım. Can almayalım. Gelin geç olmadan gelin. Mevlana'nın de dediği gibi, "Ne olursan ol, yine gel." 

Nostaljik  bir  an  yaşıyorum  KALE  CAFE’ de. Tarihi kentin  tarih  kokan  cafesinde  ilgimi çeken tahtalardan oluşan ve eski yapılı evlerin damında kurulan,geceleri hem üzerinde oturulup sohbet edilen; Hem de geceleri üzerine yatak serilen taht gözüme ilişti.Eskileri anmak,Eskilerden dem vurmak ve biraz da nostaljik bir anı resmetmek için tahta kuruldum. Gözlerim etrafı  seyre  dalarken;Birden! Gözlerim   taş yapılı  evlere  daldı. O kadar  dalmışım ki! Yanımda  oturan  sevimli  kızı  görmemişim.

 Bir Merhaba  sesi geldi kulağıma!...

Merhaba  deyip,Susuyorum…

 Sevimli  kız  beni  sevmiş  olmalı  ki; Kendi  çitlettiği  çekirdekten  uzatıyor   bana. Teşekkür   ederim  dedim  sevimli  kıza. İsmini  merak  edip  soruyorum?  İsmi  de kendi  gibi  şirin SEVDE  diyor.İsminin  anlamını  biliyor musun?  Siyah- beyaz   anlamı  taşıyor  ama,  bende  tam  olarak  bilmiyorum  diyor.  Masum  bir  tebessüm  konduruyor  yüzüne. Derslerini  soruyorum? Süper  diyor. Bir  de hayalini  soruyorum? Cevabı  daha  bir  güzel  geldi kulağıma. Ben  müzik  hocası  olmak  istiyorum diyor.

Bana  dönüp; Ben taş  yapılı  evleri  çok  severim.  Bir  de  damlarda kurulan  tahtları. Keşke  bütün  şehir  eski  taş  yapılı  evler  gibi  olsaydı  diyor. Kısa bir tebessüm ediyorum  Sevde’ye.

Biraz  eskileri  hayal  ederken; Birden !Sevde, Baba  gidiyor  muyuz? Diye seslenince; Hayallerime  bir  son  veriyorum. Sevde yüzünde beliren tatlı bir tebessümle, Görüşmek  üzere  diyor .Küçük  elleriyle  bana  bir el  sallıyor. Kahvemi  yudum  yudum  içerken! Tatlı  bir  esinti  geliyor  yüzüme  bir  de  yüreğime…

Bir  çocuğun  yüreğine  dokunmak, Onun  hislerine  ortak  olmak  ve  yaşamak  istediği  anın resmini çizmek … Sevde ,kim bilir ne zaman? Nerelerde? Karşıma çıkıp, Hayal  ettiği  yaşamın  gerçekliğini bana  anlatacak.

  BİRAZ  HUZUR, BİRAZ  SAKİNLİK…  KENDİNİZİ  NEREDE  BULURSANIZ  SİZ  ORAYA  AİTSİNİZ…

Duygularımız alt üst olur bazen hava şartları gibi değişik hallere girer güneş açmışcasına mutlu olur mutluluk saçarız etrafımıza,bir bakarsın kara bulutlar sarmış ruhumuzu susar kapanırız içimize,birde benim yağmura eşlik etmem var tabi bitmeyen duygu seli...

Akla gelebilecek her ne varsa hepsini yaşarız ama bazen öyle haller olur ki neyi ne için ve neden yaşadığımızı bilemeyiz, başka bir bakışa belkide kendimize söyleyemediklerimizi bir başka ağızdan dinlemeye ihtiyaç duyarız.

İşte böylesine bir garip iç savaş halinde iken karşıma bana ayna olacak güzel bir hanım çıktı.

-Dedim ki böyle böyle 

-Dedi ki sen önce kendine gell,

kendini fark et,

kendi değerini bil,

ilk adımı kendine atmakla başla ve sonra çık yola,nereye gitmek istiyorsan ne yapmak istiyorsan yol orada yolcu zaten içinde,hedef belli ki seni buraya getiren çabanın sonucu olacak.

Tıpkı evini ilk kez görmeye gelen misafir misali, sen ona karanlık odalarını gösterirken onun tek tek bütün odaların ışıklarını açıp bu odada bak bu var fark et,bak diğer odanın köşesine saklanıp gizlenmiş bir güzellik var,bak bak işte tam da burada çok güzel bir mücevher kutusu var diye kendi evini sana daha dikkatli gösterdiği gibi bana ayna tutan güzellik te aklımdaki karanlık odaların ışıklarını tek tek yaktı.

Farkındalık oluşturdu diyelim ona,farklı bir pencereden bir insanın sana seni göstermesi bak burada sen varsın işte,sen düşündüğünden ve düşündüklerinden elalemin çok çok daha ötesisin....

Hey sen kendini ertelemekten VAZGEÇ artık,

sen harekete geçmessen hiçbir şey olmayacak anla bunu,her ne yapmak istiyorsan kalk ayağa ve ilk adımı sen at

OYUNU SEN BAŞLAT.....⏳⏳

Bugün kendim için çok şey yaptım????

Daha huzurlu uyanmaya çalışıyorum. 
Uykuyu deliksiz almak için gecenin bir körüne kadar beklemiyorum daha erken kapıyorum göz kapaklarımı. 
Beni mutlu edecek şarkılar dinliyorum mesela. Yeni yeni hobiler ediniyorum.

Zamanında seninleyken gülüp, dalga geçtiğimiz çoğu şeyi yaptım. Duyduğuma göre sen de aynıymışsın. Seninle denemek istediğim şeyleri başkalarıyla yaptım. Tabii daha az keyif aldım hatta neredeyse hiç. Çoğu zaman eğlenemedim içimden gelmedi. Gülümsemelerim hep buruk kaldı. Ama bunları hiç belli etmedim. Kimse anlamadı. Mesela sürekli bana su içmem gerektiğini hatırlatırdın artık her saat başına alarm kurdum. Uyanmam gereken saatlerde annemden rica ediyorum beni uyandırmasını, yemek saatlerim de artık düzenli. Bir çok şey alt-üst olsa da söylediğin o cümle hep aklımda "hayatım altüst olur diye endişe etme, nerden biliyorsun hayatının altının üstünden daha iyi olmayacağını" işte daha iyi olmasa bile yaşanmayacak gibi değilmiş. Artık acılarım aşağıda kaldı.

Kötü şeylerin sonunda iyi şeyler, iyi şeylerin sonunda kötü şeyler olması artık çok doğal geliyor.

Her dolunayda dilek tutardım ben. Evet, herkes kayan yıldız görünce dilek tutar ama ben dolunayda tutuyorum. Sarı kahverengi yuvarlak görüntüsü beni mest ederdi. Gözlerimi alamazdım. Ölünce dolunayın orada ev tutacağımı hayal ederdim. Ya da balon misali yanımda taşıyacağımı... 

Sonra büyüdüm ben. Ama hayallerimden asla vaz geçmedim. Kocaman gülüşlerim vardı benim. 

Sahil kenarında çekilen bir fotoğrafta kalacağımı söylese yine güler geçerdim. Hayat sonunu düşünmek için çok kısa derdim hep. Nereden bilebilirdim sonumunda kısa bir zaman sonra olacağını. 

Ve bu sonun hiç ummadığım biri tarafından acımasız bir cellat misali çığlıkların kine karışacağını nereden bilebilirdim?

Hemen hemen birçok yazarın ölüm yaşları elinin altında. Ömer Seyfettin (36), Şinasi (45), Orhan Veli Kanık (36),  ve daha satırlara sığmayan birçok yazar... Birçoğu da zihinsel düşüncenin getirdiği hastalıklarla ; kanser, tümörler, diyabet vs. Bile bile bir şekilde düşüncelerimizle kendimizi zehirliyoruz normal insanlar da yani siz okurlarımız bunu eser sanıyor. Dostoyevsi'nin satırlarından örnek verecek olursam; "gittikçe halden düşüyorum hayalciliğim beni kuvvetsiz bırakıyor sağlığım büsbütün bozuluyor" bu halin gayet de farkında olunarak kendi kendini yok ediyor yazar. Bu tıp alanının üzerine düşmediği teşhis edilemeyen ciddi bir hastalık bence. Ama ve lakin bu eser olarak biliniyor. Kocaman şehirlerde yaşıyoruz,  ailelerimiz kalabalık, okul kalabalık, iş yerleri dünya kalabalık ama biz yapayalnızız. Başımızın içindeki kalabalıkta yapayalnızız hep bir yalnız hissetme hastalığına tutulmuşuz. Yani yalnızlık sevdiklerimiz olup olmamakla alakalı değil. Çok arkadaşın olup olmamasıyla da anlatılmayan tarifi olmayan bir şey. Kursağına oturan hep yanında taşıdığın O merettir belki de yalnızlık. Etrafı duymayacak kadar sağırlaştıran, güzellikleri görmeyecek kadar körleştiren, hayatın tadını almayacak kadar tatsızlaştıran o şeydir... Belki de yaratıcının bize bir armağanı olan ilham kaynağıdır. İnsan yazmak için kendini zora sokar mı hiç? Oluyor işte çekmecesinde elma çürütüp kokusundan ilham alan Balzac, kendini kafeine boğan bir başkası, ayakta durarak yazabilen ötekisi ve tütsülerle yazan ben normal insanlar olmak isterdik. Bizlerde hayatta günlük rutinleri olan çevresi içinde mutlu olan birisi olabilirdik. Tercih meselesi o konular pek de çekici gelmiyor doğruyu söylemek gerekirse. Ve gerçekten doğru ise olmayan kahramanlarımla yapılan sohbetler en güzeli. Boş bir masada bir romanın kişilikleri ile konuşmak gerçek olan. Yazsak da yazmasak da bir okuyucudan daha gevezeyiz orası kesin. Son nokta cümlem içimde olmayan bir tümcem. Gerisi teferruat...

Ka’r meşcerde bir küçük ırmak
Dolaşır gizli gizli ağlayarak
Kimi bülbülleşirdi çağlayarak
Çırpınırken köpüklü hüzün

Ey şafak nurlu pembe rüyalar
Ey nevaziş kanatlı hülyalar 
gölgesi mehtap sevdalar
Bakınız karşınızda mavi deniz
Beni gözyaşlarımla terk ettiniz

Ka’r :   derinlik, çukur
Meşcer : ağaçlık, ağaçlık yer
Nevaziş : okşama, okşayış, iltifat

          Bunu başarabildiğinize göre en zor sınav aşamasını geçmişsiniz demektir.Kendinize l00 puan verin.Sezeryanla dünyaya gelen -10 eksiltsin, yolda,tarlada,kendi kendine olanlar +10 eklesin.

          SINAV 2 : Size anne ve baba olarak seçilen kişilere kendinizi kabul ettirmiş olmanız, sadece "ınga" sözcüğüyle acıktığınızı, susadığınızı, uykunuzun geldiğini, kucak istediğinizi,hastalandığınızı anlatabilme başarınız.

          Bunu da başardığınız için kendinize 100 puan verin.3. çocuktan sonra olanlar -10 eksiltsin, ilk çocuk olanlar +10 eklesin

          SINAV 3 : Yeni bir dil oluşturdunuz. "adda, mama, dede " gibi genel bebekçeye size özel sözcükler eklemek için yakınlarınızın bilgi bankasına başvurunuz.

         Türettiğiniz her sözcük için 10 puan ekleyiniz.Ana dilinizi öğrendiğinize göre 100 puanı zaten aldınız

         SINAV 4 : Emeklemek, yürümek, koşmak sizin için geçilmiş önemli sınavlardan

         Buna puan yok . Zira doğar doğmaz yürüyen diğer canlılara haksızlık yapmış oluruz. Hatta uçan bile var.

         SINAV 5 : Etrafınızdaki yetişkinleri idare etmeyi başardınız. Onlara iyi bir denek olarak ebeveyn olma sıfatını kazandırdınız. Siz bu süreçte yitip gitmediyseniz bu sınavı da hakkıyla kazandınız

         "Bu çocuk kime benzedi bilmem ki" sözünü duyanlar -10 eksiltsin, "benim çocuğum harikadır, hiç hata yapmaz" ı duyanlar +10 puan eklesin.100 puan anne ve babalığı hiçkimseden öğrenmeden sizin üzerinizde deneyerek öğrendiklerinden elbetteki hakkınız.

         SINAV 6 : Okul denen yere adım atmayı başardınız 8 yıl git gel, sınavdan çık sınava gir. Bir sürü şeyi ezberle, öğretmen denen işi soru sormak ve sınav yapmak olan kişilerin kahrını çekmeye talip olmak büyük başarıdır.

         Nasıl öğrenci olursanız olun mezun olacaksınız.100 puan daha aldınız.Okul denen nesneyle tanışamayanlar -10, tanışıp pes edenler -20 lütfen. Takdir teşekkür belgelerine de herhalde herbirine +10.....

         SINAV 7 : OKS eski adı LGS . 

         Açıklama yapmadan kodlamayı anlayanlar 100 puan aldı.

          SINAV 8 : Bitmedi ÖSYM var.Tanıyoryorsanız 100 puan sizin...

         SINAV 9 : Para kazanacağınız bir iş bulduysanız 100 puan sizin. Mesleğinizi yapmıyor ama seviyorsanız +10 ,mesleğinizi yapıyor ve sevmiyorsanız -10...

         SINAV 10: Eş seçme, Puan alıp almamak size kalmış

         Bu sınavlar bitmez.... 2010

ÇINAR  AĞACIMIZ

Baba  Kimdir ? Özveri  ile çocuğunu  büyüten, Koruyup  gözeten  onların  refah  içinde yaşaması  için çaba  sarf eden , Önceliği her  daim  ailesi olan koca bir  çınar…

Bugün  aylardan  Haziran ,Günlerden  Pazar. Bugün  fedakar  olan  yürekli   olan  sadece   bir  gün  değil ! Her  gün  ailesini kollayan  babaların, Babalarımızın  günü …

Onlara  hediye   almak  değildir  dertleri ! Sadece  bir   güne  sığdırılan bir  baba olarak  hatırlanmak  değil  sözleri … Onların  isteği  hep  beraber  olmak  hep  beraber  gülüp, Beraber  ağlamak  mutlu  bir  aile  olmak  ve  hayata  karşı  savaşmak .

Her  akşam  ailesi  uyurken  herkese  tek  tek  bakar  ve  gözleri  dolar .İçten  gelen  duygularla  ne    kadar  şanslıyım  ne   güzel  bir   yuvam  ve  aile  sıcaklığım var . Beni  anlayan ,Beni  olduğum  gibi   seven  bana  değer   veren   bir  aileye  sahibim  diye  içinden  geçirir. Benden   daha  mutlu   kim  olabilir ? Kim  üzebilir  beni  böyle ? Bu  güzel  ailem  oldukça  kendimi   daha  da  güçlü  hissediyorum   yaşama  hep  umutla  ve  mutlulukla  bakıyorum  der.

 Kimi  zaman  bağırıp  çağırsa da! Bizler  seni  çok  seviyoruz . Böylesi  bir  varlığa  baba  dediğimiz   için  kendimizi   çok  şanslı   ve  huzurlu  hissediyoruz   iyi ki  varsın yüreğimizdeki  canparemiz…

Her  gün  çoğu  insanın  unuttuğu ! Varlığını bile hissetmediği ,Değerli   varlıkların  bir  günde  olsa  hatırlandığı  babaların  babalarımızın  günü  olmaz!... Onları  sadece  bugün  değil! Her gün hatırlayalım…

BABA, GÖLGESİNE  SIĞINDIĞIMIZ, YIKILMAYAN  BİR ÇINAR AĞACI.

İnsan bazı zamanlarda evini özlüyor. Daha doğrusu evim dediklerini... Yanında huzuru, neşeyi bulduğu, rahat bir nefes alabildiği o evi özlüyor.

Var gücüyle kanat çırparak evine ulaşmak istiyor. Çünkü biliyor ki evine ulaşırsa her şey düzelecek kendiliğinden. Dertler bitmese bile dayanma gücü olacak. Sorunlarını çözebilecek şuuru, eyvallah diyebilecek sabrı olacak. Ama hayat gayesi işte. İnsanı evinden uzaklaştırıyor bazen. Sürüklüyor bilinmez diyarlara. Maceradan maceraya koşarken bir yandan da evine olan özlemiyle sınanıyor insan. İhtiyaç duydukça mesafeler, dağlar giriyor araya. Daha da sınanıyor. Sınandıkça özlüyor, özledikçe daha çok ihtiyaç duyuyor.

İçinden çıkılamaz bu paradoksla yapılacak en iyi şey yazmak şimdi. Kağıtla kalemi kavuşturmak birbirine. Duygularının tercümesi, özleminin şahidi olmalarına izin vermek. Ancak o zaman rahatlar bir nebze için. Kâğıt ve kalem eşlik ederse bu özleme, o zaman belki yalnız olmadığını hissedersin. Yazdıkça yazar, doldurdukça doldurursun sayfaları. Sen kanat çırpıp uçamıyorsan, o kağıtlardan uçak yapar onları uçurursun evine. Sen kavuşamıyorsun sözlerin kavuşsun istersin. Senin yerine onlar sarılsın sevdiklerine...

Aşk: Merhaba, benim adım Aşk. 

Kalp: Benim de adım Kalp. Memnun oldum tanıştığımıza.

Aşk: Bir şey soracağım. Sakın yanlış anlama. Sen Kalp misin gerçekten? Hiç defterlere çizilenlere benzemiyorsun.

Kalp üzgün bir şekilde cevap verir: 

-Önemli olan şekil değildir. Önemli olan içinde beslediğin duygulardır. 

Aşk hayal kırıklığı içerisindedir. 

-Ben seni böyle hayal etmemiştim. 

-Ama ben senin hakkında o kadar güzel şeyler duyuyorum ki ve o kadar güzel şeyler biliyorum ki... 

Aşk, bu sözleri duyunca çok sevinir, Kalbe içi ısınır. 

-Öyle mi? Çok mutlu oldum bunları senden duyunca. Peki, ben de senin içinde yaşayabilir miyim?

-Tabi ki yaşayabilirsin. Hem biz iki kardeş ülke gibiyiz. Bir ülkede her dinden, dilden, renkten insan yaşıyorsa, bizle de her türlü duygu barınıyor. Her zaman içimde yerin hazır.

Aşk gösterişli bir oda gösterir ve:

-Ben bu odaya yerleşmek istiyorum, der. Ne kadar kardeş ülke gibi olsak da ben bütün duygulardan üstünüm. 

Kalp: O oda olmaz. Sen Zamanla birlikte aynı odada kalacaksın, der. 

-Neden istediğim yerde kalamıyorum? Zamanla birlikte aynı yerde kalamam. 

Kalp sakinliğini korur. 

- Zamanla birlikte kalmalısın. Çünkü burası bütün vücuda sevgiyi dağıtmanın çıkış yoludur. Buradan en uç noktalara kadar zamanın içinde ulaşmanı sağlar. 

Aşk bu konuşmalardan çok etkilenir. Büyüklüğün kalbin içinde azalacağını değil, tam aksine çoğalacağına karar verir ve Zamanla birlikte aynı odada yaşayarak Kalp her temiz kan pompalandığında bütün vücuda dağılır ve hiçkimsenin bozamayacağı bir dostluk içerisinde yaşamaya başlarlar. 

SON

Soyadım: Sessizlik 

Yaşım: Ne yirmilik, ne altmışlık 

Cinsiyetim: Bilinmezlik ( Ne kadın gibi duygusal, ne de erkek gibi güçlü) 

Doğum Yerim: Bulutların Üstü 

Doğum Tarihim: Senenin herhangi bir günü. 

Kilom: Çöp gibi bir şeyim fikrimce 

Yabancı Dilim: Hızlı konuştuğum zaman kimse bir şey anlamıyor. 

Mesleğim: Profosyonel ev hanımlığı 

Ehliyetim: Uçmak ( Yere inerken hala zorlanıyorum) 

Medeni Durum: Ben de medeni bir insanım 

Öğrenim Durumum: Hayat okulundan son sınıf terk 

Hayallerim ve kırıklıklarım: Hayalim, hayat okulundan mezun olmaktı. Kırıklıklarım, o kadar çok ki hangisini söylesem.. 

Alışkanlıklarım: Susmak ve şiir yazmak 

Saç Rengim: Toz Pembesi 

Sevdiğim Renk: Gökyüzü Mavisi 

Kariyer Hedefim: Ne iş olsa yaparım da genel müdürlüğü 

En Son Aldığım Maaş: Dişimin kavuğuna bile yetmeyecek kadar. 

Uzmanlık Alanım: Bakkala gidip ekmek almak 

Üyesi Olduğum Dernek: Çekirdek Çitleyenler Derneği 

Katıldığım Seminer: Seminer mi? O da neymiş? :) 

Önceki İşim: Faturaları son ödeme tarihinde yatırmak. 

Hobilerim: Kitap okumak ve televizyona bakmak. 

Fobim : Bir arkadaş bulmak 

Adresim: Deniz altında bir kulubecik. 

Boş vakitlerimde 

İçime kapanırım,

Müziği sonuna kadar açarım,

Bazen çabuk sıkılırım,

Bazen de bütün gün kalırım. 

******

Özgürlüğü tanırım,

Ama hiç yaşamadım.

Başkalarında görür bilirim 

Ve bununla yetinirim.

***

Bazen gözlerim kamera olur,

Hayatı çekerim.

Bir an çektiklerimi 

Gözlerimi kapatır izlerim. 

*******

Bu da benim cvim,

Birinden esinlendim,

İnşallah beğenilir,

Bunu umut ederim. 

              GÜVEN DUYMAN

             İnsanlar doğduğunda güven duygusuyla mı, İç güdüsüyle mi, dünyaya gelir? En azından, annesinin göğsünde süt emzirirken,  güven hisseden bebek masumiyetinde, güven duyabildiğimiz kaç insan var hayatımızda. Çığlıklarımıza ses olacak, koşulsuz kucak açacak, gözlerimizdeki sessiz acıyı duyumsayacak kadar kalbine alan, bizim aldığımız kaç insan var hayatımızda. Her güven duygusu hissettiğimz insanın; sırtını dönüp gidişiyle dibe vurduğumuz olaylar zincirini birbirine eklersek hizandan, Van'a kadar kaç kilometre yol kat ederiz kim bilir? Gel görki hiç ummadığın insanlar değilmidir? Bunlar. En yakının en candan olmasıdır belkide canını bu kadar yakan.

             Ben kendime güvenmezken, biri çıkıpta ben sana güveniyorum demeside aynı acıyı hissettirir insana. Bana hissettirdi açık söylemek gerekirse ummadığım bir yerden gelince şaşkınlık ve acı, karmaşik duygular hissetmemi sağladı. Bu dünyada hiç bir zaman güvenmediğim, güvenmiyeceğim bir insanın çünki sana güveniyorum demesi, çok can yakıcı bunu anladım. Güvenilmez bir insan kayıtsız şartsız başka bir insana güvenebiliyor, bu çok saçma değilmi? Ya...Bunu açıklamak ağır bir sorumluluk getiriyor, yıkıyor insanın üzerine, enkazın altında bırakıyor. Hayır ben böyle bir sorumluluğu alamam imkansız, istemiyorum , üstelik zerre kadar güvenmediğim bir insanın bana güvenmesi, inanması belkide sevmesi. Bu haksızlık. Sırtımı dönüp gitmeme mani olamaz, buda onun oyunlarından biri olmalı. Sahteliklerle dolu yaşamında böylesi temiz duygular anca onu ayakta tutacak doneler olabilir.

            Kendinden özümseyip çıkaracağı iyiye dair kırıntılar olmayınca, kendini yaşatmanın yaşamını sürüngen formunda sürdürmenin yollarından biride böyle davranmak.Güven duyduğunu sevdiğini söyleyerek zaman kazanmak ve bu şekilde onun bedeninde,  hayatında hakkı olmadığı şekilde bir parazit gibi tutunup tüketmek. Onu  yaşamını bitirirken beslenmek, bile isteye hayatını tüketen bir varlığı kim ister.Hiç ama hiç kimse istemez....

Ben 20 yaşındayım ve hissettiğim yaş daha büyük. Çok şey yaşadım diyemem ama yeteri kadar şeyler yaşadım 4 sene de ve inan ki bazı şeyler yetti büyümeme. Bu en basit küçük olay bile olabilir ama en çok insanı yaralayan, büyüten çok sevdikleridir.
Şimdi diyeceksiniz ki nedir bu büyüme meselesi… Sonra diyeceğim ki bazı acıların hükmü verilmezmiş. 

Eğer içiniz de bir yerler de saklı yaralarınız, anılarınız ya da aşamadığınız meseleler varsa onlarla dalga geçin çünkü zamanla şu an acıttığı kadar acıtmıyor olacak, bunu sizde fark edeceksiniz.

Demiş ki Miraç Çağrı AKTAŞ
"Sana en çok sen lazımsın."

İşte bu yüzden kendinize iyi bakın ve sadece kendinizi düşünün sizi sizden başka düşünen, seven, değer veren olmaz.
Şimdilik hoşça kalın ya da sadece
Hoş kalın...

Değer verdiğin birinin iyi olmаsını istemek ve onun için çаbаlаmаk kаdаr güzel bir duygu yoktur. İşe yаrаdığını görmek ise pаhа biçilemez.

Mastar ekli fiillerin belki de en yorucuları bu ikili.İnsanların istek ve arzularını hiçe sayan, kimi zaman kişisel hayata yapılan saygısızlıktır bunlar.Yapılan işe aşılanan zehirdir.Yapılacak işi berbat etmesiyle beraber psikolojik şiddete kadar gider.Peki farkları? Zorunda olduklarımız bana kalırsa kendi hayatımızı kurtarmamızın istemediğimiz yollarıdır.Sabah okula uyanmak zorunda ama uykusu tatlı gelen öğrenci misali.Ya mecbur bırakılmak? Elimizi kolumuzu bağlayan kelimedir mecburiyet.Yapmalısın, bundan kaçışın yok...Peki sonuç? Koca bir sıfır.Gönülsüz yapılan işten gelen meyve çürüktür.O meyve sadece kendini değil çevresinide zehirler.Kurulan psikolojik baskı ise meyvenin ağacını kökünden söker.Mecburiyetlerinizin sizi çürütmemesi dileğiyle...

Ve mutlu son acıların altında ezilmek yerine acıların üstünden geçmeyi öğrendim...

Puzzle’ın parçaları gibiyiz biz, yaralarımızdan birleşiyoruz. Gerek hayata gerekse hayatımıza aldığımız insanlara. Ortak yönlerimizde olsa bizi birbirimize sımsıkı bağlayan görünmez ipler hep yaralarımız aslında. Çünkü her duyguyu tahmin edebilirsin de acıyı ve sende bıraktığı yarayı tahmin edemezsin. Yalnızca yaşayanlar, onu taşıyanlar bilirler ve bunun etkilerini hayatlarında da gösterirler.

Kendileriyle aynı acıyı, yara izini taşıyan birini gördüklerindeyse onunla diğerleriyle kuramayacakları türden bir bağ kurarlar. O insana daha hassas, daha toleranslı davranırlar. Bilirler çünkü yanlışta yapıyor olsa yaralarından kaynaklıdır. Eksikse bazı şeyler zamanında tamamlayamadığındandır.

Yaralar gariptir. Seni hem güçlü hem de savunmasız kılarlar. Güçlüsündür çünkü o yarayı aldığın zamanlarda sergilediğin tavır ve o yarayı taşımaktan korkmamış, çekinmemiş olman cesaret gerektiren bir şeydir. İnsanlar sana imrenir. “Bunca şeye rağmen nasıl ayakta kalabiliyor acaba?” diye düşünürler.

 Ancak seninle aynı yaraya sahip biriyle karşılaşırsan işler değişir. Çünkü o kişi senin o yarayı nasıl aldığını, hayatında nelerin eksik nelerin sorun olduğunu anlar. Senin canını nasıl yakacağını da yine en iyi o bilir. Kendi canı da aynı yerden yanıyordur, yarası aynı yerden kanıyordur da ondan. Bir nevi hayata karşı en büyük, en gizli sırlarını paylaşırsın. Sırdaşsınızdır tam anlamıyla. Tüm maskelerinden, kılıflarından arınırsın. Savunmasız kalışında bundandır zaten.

İşin özünde sen ve seninle aynı yara izini taşıyan insan ya da insanlarla görünmez sicimlerle birbirinize bağlısınız. İsteseniz de istemeseniz de o bağı koparıp atamazsınız. Sizi birbirinize yakınlaştıran, farklı yaklaşmanıza sebep olan şey de bu iplerdir.

Dediğim gibi; “Puzzle’ın parçaları gibiyiz biz, yaralarımızdan birleşiyoruz.” Yaralarımızdan birleşip tutunuyoruz hayata. Yaralar, yaralarımız güzeller aslında. Bizi biz yapan, diğerlerinden ayıran, benzerlerimizi bulmamızı sağlayan yegane parçalarımız onlar. Zordur ama siz yine de sevin onları. Kanarsa şayet yara bandı da olacak birisi bulunur. Hatta o birisi bizzat seninle aynı yarayı taşıyan olur.

   Konu bu planlı birlikteliklerdeki tutumun. Bakış açınla kolaylaştırdıkların yada zorlaştırdıkların. Kıymet bilmediklerin. Yıllarca kahrını çeken, yanında olan ama haksızlık yaparak görmezden geldiğin, inadına haketmeyenlere değer verdiğin adaletsiz tutumların. Aile, arkadaş kişi tanımı şu veya bu çok önemli değil. Önemli olan Sezarın hakkını Sezara vermek. Ama öyle mi? Hayır. Çiğ süt emmiş insanoğlu dostuyla düşmanını hiç ayıramaz yüzyıllardır. İyinin kıymeti olmaz söylemi o kadar yer ederki insan dimağına, hayata geçirmektede zorlanmaz. 

    Bakışından, çehrenden, sözünden seni bilen, tanıyan , hassas davranan insanlar, nedense, hep yanımda düşüncesiyle hiç önemsenmez. Özenli davranılmaz. O orada çakılmış çivi ya. Nasıl olsa hep oradadır. Sen ne yaparsan yap. Bunun rahatlığı seni gevşetir bir süre sonra farketmezsin bile onu. Onun, dörtte sıfır nokta biri kadar haketmeyen insanlara harcarsın zamanınıda, sevginide.   Gün olur görmediğin dost uzaklaşır. Başın sıkışırda ararsın ya onu. Biten bitmiş, giden gitmiştir. O zaman dank eder kafan. Affedilirsin çünkü karşındakinin sevgisi tamdır. İşte sen bunun egosuyla hep aynı şeyleri yapar durursun. Bir, iki, üç derken karşındakide yılar tavrından, o da seni bırakır o çok kıçını yırtığın yaban ellere. Zamanında hiç anlamamıştın ama , yürekten gitti mi  insan gerisi boş. Bu sebeple olması gerektiği anda bil gerçek dostun kıymetini. Çünkü kayıtsız şartsız  olduğun gibi seven , yanında doğal kalabildiğin insanlara kolay rastlanmıyor.  

Ve sanırım insan bu noktada kendini kaybediyor. Bazen çabalamak istiyorum ama gerçekten çabalamak sonra ufacık bir şey oluyor. Birisi bir şey söylüyor, bakıyor ya da öylece duruyor ve ben vazgeçiyorum. Kaçmak da diyebiliriz buna fiziksel olarak aynı yerdeyim ama ruhum kaçıyor. Söyleyeceğim sözler, beynimin içinde fır fır dönen fikirler kaçıyor. Benliğimden kaçıyorum. Mutluluğu istiyorum bana zarar vermesine rağmen istiyorum. Kaçmadan, saklanmadan ve zarar görmeden sadece mutlu olmak. Cesaretimi toplayıp mutlu olmak. Hiçbir şey olmak istemiyorum. Hayatımın boş yere yaşanıp bitmesini bekleyemiyorum hareket etmeliyim ama ben sadece duruyorum.

Bazen içimde kayboluyorum, sanki bir boşluktaymış gibi düşüncelerin içinde oradan oraya savruluyorum. O boşluktan nasıl çıkacağıma dair bir yol bulamıyorum. Düşünceler zihnimde labirent çizer gibi dolaşıyor, birbirini kovalıyor ama ben yerimde sayıyorum yine de bir adım öteye gidemiyorum. Sadece bir adım atıp yürümem gerek belki de ve yürünecek o yol içimde biliyorum. Bir adım atsam aydınlığa uzanacağım hissediyorum. Sonra farkediyorum bir adım atmaya bile dermanım yok, yolu kaybettim bulamıyorum.

Olumsuz duyguların içerisinde evet birşeyler yapmak çok zor haklısın ama yapmadığın zaman daha zoru ile yüzleşmek zorunda kalacaksın.
Olumsuz düşünceler bir bataklık gibidir. Kurtulmak için çırpındıkça daha çok batabilirsin.

Bataklık içinde; kendine odaklamak, zihnini susturmak, düştüğün için çırpınmak değil, kurtulmak için çalışmak seni o bataklıktan kurtarabilir.

Çırpınmak ve çabalamanın farkı nedir?

Çırpınmak, hep kendinden başlayarak herşeyi suçlamak, kızmak, şikayet etmek.

Çabalamak ise kabule geçip evet ben şu an buradayım peki ne yaparsam çıkabilirim diyerek hedeflerine odaklanmak.
Tercih senin! Hayat sana her zaman fırsatlar sunar. Değerlendirmek ise senin elinde. 

Nedenlerin değil, nasılların peşinden git.

Zor zamanların içinde keşfedilmeyi bekleyen anları yakalayabilirsin.

Mucize, ne garip bir olay değil mi? Elde edemeyeceğimize inandığımız ama ona rağmen hala umutla beklediğimiz. Hem olsun istediğimiz hem de olursa hayatın geri kalanının o an kadar kıymetli olmayacağından endişe ettiğimiz. Gelip yıkacaksa düzeni, bir anda bizi göklere çıkarıp ardından atacaksa uçurumlardan, neden istiyoruz ki gelmesini? Bence yanlış anlamlandırıyoruz ve bana kızmayın ama fazla büyütüyoruz gözümüzde mucizeyi.

Yaşamın kendisi mucizeyken neden ısrarla göz ardı ediyoruz? Çünkü elde etmesi imkansız değil. Aslında bu dünyaya gelişimiz belki de elde ettiğimiz en büyük şans hayatta ama bunu göremiyoruz. Bu bedenin içine özenle yerleştirilmiş olan ruhlarımız bir mucize. Ruhumuzun bedenimizle bütün olarak hareket etmesi, ruhumuzun bir eşinin olması, evrenin sonsuzluğu, aynı sonsuzluğun zihnimizde de olması ve daha birçok şey mucize aslında. Elimizde olması onları mucize olmaktan çıkarmaz ki, sadece elde edilmiş kılar o kadar.

Mucizeler vardır ve aslında şanslıyız ki bir kısmına sahip olarak dünyaya gelmişiz. Hatta dünyaya gelmemiz bile mucize. O da ayrı bir paradoks zaten ya, neyse. Neden diğer mucize olarak saydığımız şeylerde gerçek olmasın peki? Buna engel olan nedir? Bence zihnimizdir. Çevremiz, maddiyat, maneviyat… Biliyor musunuz hepsini değiştirebilmek mümkün aslında. Zor demiyorum ama mümkün diyorum. Sadece cesaret edemiyoruz belki de sandığımız kadar inanmıyoruz mucizelere.

Mucizelere yalnızca inanmayın zaten. Mucizeleri kovalayın. Kovaladıkça bulma olasılığınız artar ve o olasılık arttıkça yaşama olan tutkunuzda artacaktır. Hele bir de sonunda o mucize gerçekleşirse artık sizi tutabilecek hiçbir şey yoktur.

Bir paradoks daha vardır tabii. O da mucizelerin diğer mucizelere ev sahipliği yapması. Mucizelerin yeni mucizelere gebe olması. Yani aslında bir tanesini yakalarsanız diğerlerine de sahip olmaya adaysınızdır.

O halde mucize avcılığına ne zaman başlıyoruz?

Çok sevdiğim bir şiir geldi aklıma bunun üzerine...

'' Kirpi gibisin çocuk

Her tarafın diken

Kim elini uzatsa

Delik deşik

Üstelik sen de kan içindesin '' 

Kulağa çok çaresizce geliyor biliyorum, dizeler arasında insanın yüreğine cam kırıkları gibi batan bir şeyler var. Ama bugün ağlayarak şiir saklama günü değil günlük... Kirpilerle ilgili bir şey öğrendim bugün. Kirpiler, vücut ısılarını ancak birbirlerine yaklaşarak paylaşabilir ve o küçük bedenlerini böyle canlı tutar, hayatlarını da bu ısıyla sürdürebilirlermiş. Dikenler mi ? Bu hikayenin en güzel ve anlamlı kısmı... Dikenler, aralarındaki mesafeye bağlı olarak zararlı olurmuş. Öyle bir ayarlarmışlar ki mesafelerini ne soğuktan ölür ne de birbirlerini kanatırlarmış. İşte mutlu hayatın sırrı bu, tam da böyle yaşamalıyız ! İnsanlarla beraber ama dipdibe değil, böylece kimse kanatamaz bizi. 

İnsan olmak ile vicdanlı olmak arasında doğru orantı vardır. Ne kadar vicdanlı olursa insanoğlu o kadar da insan olur. Vicdanın da yardımcı hisleri vardır; merhamet, sevgi, minnet, vefa, izzet, sadakat gibi… Bu yardımcı dediğimiz hisler ne kadar yoğun olursa vicdanın sesi de o kadar yankılı olur ve haddi zatında insanı yanlış şeyler yapmaktan alıkoyar.

Osmanlı’da kasaplara yılın belli ayında kanunen zorunlu olarak bahçıvanlık yaptırılırmış. Kasapların hemen hemen her gün hayvan kesersek elde ettiği saldırganlık hissinin kaybolmasını ve merhamet hissini tekrar kazanmasını sağlamak için bu şekilde bir uygulama yapılıyormuş.

Her insanın fıtratında olan vicdana takılı olan mezkur hisleri uyandırmak bizim elimizde aslında. Bir bitki veya hayvan besleyerek merhamet duygumuzun artmasına sebep olabiliriz. Bizden durumu daha kötü olan insanlara yardım ederek, sevgi, vefa, gibi güzel duyguların içimizde yeşermesini ve hatta yoğunlaşmasını sağlayabiliriz. Velhasıl insan olmak, olmaya çalışmak, insan kalmak, yine insanın kendi elinde.

İnsan kötülük yaptıkça içindeki tüm güzel duyguları da yavaş yavaş çürütür ve bir zaman sonra vicdanın da sesi kesilir çünkü vicdana yardımcı tüm hisler de ölmüştür. İnsanı insan yapan değerler öldüğü için aslında insanın kendisi ölmüştür de diyebiliriz. Üstelik katili yine kendisi olmuştur.

 Ama bir şey unutmuşum en çok güvendiğinizden darbe yersiniz, en çok güvendiğiniz sizi oyuna getirir, arkanızdan kuyunuzu kazar.

Yaşadığımız her şey bize ders olur, deneyim olur, tecrübe olur. İnsan yaşadıkça büyür, yaşlandıkça değil. Bende yaşayarak büyüyenlerdenim. Ve asıl soru, ben kimim?

Siz, beni tanıyor musunuz? Ben kimim?

Ben kendimi tanımıyorum, tanımıyorum da değil tanıyamıyorum...

Bir kayıp vakası bu benliğimi kaybettim. Sizler hiç benliğinizi kaybettiniz mi ya da hiç kendi içinizde kayboldunuz mu? İşte ben sanırım kayboldum.

Çıkmaza girmek o kadar zor bir şey ki. Ne bir adım ileri, ne bir adım geri gidebiliyor insan. Kaybolmak işte adı üstünde. Ne sağını, ne solunu kestirebiliyorsun. Takılıp kalıyorsun...

Ne için çabalasam hatta çok çabalasam tökezleyip kalıyorum. Çünkü hayat düşürmeye, sen kalkmaya mecbursun.

Hayat karşına ne çıkaracak bilmeden birçok şey yaşıyorsun. İyiliği, kötülüğü bırakmıyor hiçbir zaman peşini. Ama insan zamanla alışıyor kötülüğe gerçekten bakın, bir anda hayatınız alt üst oluyor ve tüm her şeyi sıfırdan başlarken bir sürü kötülük görüyor insan. Zaman her şeyin ilacı derler ya hani eğer zaman ilaçsa fazlası intihara girmez mi? Hadi onları geçtik diyelim ben onca yaşanan şeyleri unutamıyorum. Hadi yine diyelim unuttuk peki ya izleri geçmezse, geçmezse değil geçmiyor. Geçmişin izleri hala var içimde atamıyorum. Tercihim değil, olan bu...

Öyle boş boş oturup bir noktaya daldığımız o an aklımızdan neler geçiyor? Gelecek kaygısı, geçmiş izleri, yeni başlangıçlar, aşk acısı, aile problemleri vs. dimi? Peki ya hiç mutlu olduğunuz tek bir an film şeridi gibi gözünüzün önünden geçti mi? İllaki...

Şimdi desem size gidin o ana ve kalın bir süre orda. Nereye giderdiniz, kim olurdu yanınızda, ne yapıyor olurdunuz? Düşünün ya, düşünün. Hep son ağladığınız anı düşünmektense, son güldüğünüz, doya doya eğlendiğiniz, en çok mutlu olduğunuz o ana gidin ve kalın orda. Derin bir nefes çekin içinize yavaşça verin, kapatın gözlerinizi 10-15 dakika kaybolun bu hayattan, gidin hayallere. Kimin yanında mutluysan git onun yanına, tut ellerinden, sarıl sımsıkı ve de ki ona 'seni seviyorum, iyi ki varsın' ama sevginiz sadece lafta olmasın bunu o sarılmanızla, sesinizdeki güvenle hissettirin...

Sizler bu satırları okuyan canlarım. Ben en çok sizi seviyorum, iyi ki varsınız...

Bir şeylere adım atmak için bir dakika sonrası bile geç olabilir. Üzüleceğim, acı çekeceğim ya da kırılıp, parçalanacağım, darbe alacağım diye düşünmeden, içinden geldiği gibi davranarak ara sevdiğini, yaz sevdiğine. Utanma, çekinme. Sevdiğini haykır o sevmiyorsa onun ayıbı... En azından keşke yapsaydım demezsin neyse iyi ki yaptım dersin. Pişman olma yaptığından, sen pişman olunacak bir şey yapmadın. Sen en güzelini, en özelini yaptın...

Sev, sevil ve vazgeçme...

.

.

Özüne, sözüne kurban olduğum yoluna, izine yüzüm sürdüğüm gündüz düşlediğim, gece gördüğüm yollar uzak, mevsim soğuk, hava kar yüz yüze gelmeden ölmek de mi var.

Bazen insan kendi zamanını yaratır sadece saatin yelkovanında mutlu kalabilmek için, durdu sanırız aslında o arada zaman ancak bu avutur bizi değil mi yaşanan onca şeyden sonra.

    Kafanda binlerce, kuyruğu birbirinden  ayrı dolaşan düşüncelerin arasında, dalıp gitmişken kendine, karşına çıkan ilk insanın sana karşı soğuk bir tavrı üzerine binlerce senaryo yazarsın. "Sanırım bana tavır yapıyor." "Sanırım bir şey oldu." Gibi gibi gibi. Oysa olan hiç bir şey yok. Sen olumsuz düşüncelerine o kadar odaklanmışsınki gözünün önünü göremiyorsun. Kendi yarattığın olumsuz evrende, sanmalarınla negatif desenler çiziyorsun. Olan bu.

    İyi olduğun anlara bakalım. Duygular coşmuş, yüreğin pırpır, herşey çiçek gözünde. Öfkelenen birine bile tepkisiz kalabilirsin o an. Niye? Çünkü senin moralin iyi. Şu an sanmak fiiline tabii olumsuz bir tutum ve olay yok. Varda sen istemediğin için yok.

   Olay bu işte dostum. Kendi yaşadığın alemde, kendi kurduğun düşünce öbekleriyle olayları işine geldiği gibi yorumluyorsun. Herşeyi üstüne alınıp, dünyanın en mutsuz kişisi yapıyorsun bir anda kendini. İsteyincede en mutlu.

   İnsanoğlu bunu kafasına bir soksa,  daralta daralta boğduğu yaşamını nasıl güzelleştirecek.

 -Şunu sandım.

-Bunu sandım.

-Öyle sandım.

-Böyle sandım.

    Ben sanmalarımı artık  rafa kaldırdım, akış ve gidiş yönünü değiştirip, uzaktan izlemeye aldım kendimi, sananları, herşeyi. Sanıyorum ki mutluluk bu.???? Tavsiye ederim.

YILLARA  KÜSMÜŞ AYNALAR

İnsan; ilkin kendini ,Kendi  aynasından  görür. Sonrasında  kendine  başkasının  aynasından bakarak, ilk doğduğu andan geldiği  ana kadar kendini resmeder…

Yıllar geçtikçe  düşünüyor  insan! Aynalar  mı küser  insana? İnsan mı  küser  aynalara?Bu süreç  bilinmez  bir  denklem  içerisinde  sürüp  gider…

İlk  doğduğu  anı  hatırlar insan.O güleç  yüzlü, O temiz  yürekli ,Her şeyden  bihaber…Güzel  günlere güzel  yıllara  ve aynalara bakmaya  doyamaz. Zamanla  büyüyüp  olgunluğa  erince! Aynalara küser.     Kendine  aynada  bakmak  istemez   ya da  baktıkça; Düşüncelere  dalar  gider… Aynaya  her baktığında,Saçları simsiyah iken; Aklaşmış.Gözler her tarafa güzel bakarken ,Gözler  ferleşmiş.Dimdik ayakta dururken, Vücut  yorgun ve  bitap  düşmüş.Yürek sevgi dolu iken; Virane  olmuş.

Aynaya  her baktığında  bunları görürken!Yine de  umut  etmek, Hayata  ve her  zorluğa  rağmen  dört  elle  sarılmak  ve  asıl  önemli  olan! Hayallerine  kavuşmak   için durmadan  çabalar.

Heyhat!

Herşeye  ve  herkese  rağmen  yaşıyoruz  hayatı.

Kimi  zaman çocukça.

Kimi  zaman umutlu  ve  mutlu  olarak yaşar.

Hayallerimiz  olmasa, Umutlarımız  yeşermez. Umutlarımız  olmasa   yaşamın  bir  anlamı  olmazdı… 

Yıllar sadece  yüzümüzü  yaşlandırır.

AMA!

Ruhumuz  hep  genç  kalır…

AYNALAR  KÜSMEZ  İNSANA! İNSAN  KÜSER  AYNAYA …

Hani şu nesillerdir üzerine tonlarca şiirler, şarkılar söylenmiş, uğruna milyonlarca insanın öldüğü ve hatta öldürüldüğü...

Gerçekten nedir bu aşk ? Abartılan bir duygu mu, yoksa bir duygu bozukluğumu ? Neden herkes ondan bahseder ama tek bir tanıma asla ulaşamayız ?

Neden kimine göre acıdan ibaretken başkasına hayat kaynağı bu aşk denen şey ? Nasıl bir şey aynı anda hem ak hem de kara, nasıl bu kadar zıt tanımlara sahip olabilir ? Ondan da önemlisi, neden insanoğlu her şeyi tanımlamak ister ki, konu hisler olunca bile... Neden sadece konuşuyor, tartışıyoruz eğer bir sonuca varamıyorsak. Gerçi sonuç nedir, varmak için mi vardır o apayrı bir konu...

Belki de aşk sadece bir yanılgıdır, belki de evrenin en kutsal hissi... Belki de aşk tek bir his değildir, içinde birsürü parça olan bir yapboz gibidir. Her histen biraz biraz oluşuyordur ve birleşince aşk çıkıveriyordur ortaya. Bu yüzden herkes farklı tanımlıyor, herkes farklı hissediyordur. Tıpkı bir vantilatörün kollarının her birinin renkli boyansada döndüğünde sadece beyaz görünmesi gibi bir yanılmadır. 

Romantik ilişkilerle sınırlamak doğru değildir belki de... Aşkı bir annenin bebeğiyle ilk bakışmasında görebilir miyiz veya bir çocuğun ilk defa çikolata tadışındaki mutlulukta bilmiyorum. Bazıları aşkı sadece yaratıcıya karşı yaşıyor mesela, bütün hayatlarını ona adıyorlar. Bazıları bir ölümlüye, bazıları hayallerinde yaşattıklarına aşık yaşıyorlar. Bazıları midende kelebekler uçuşuyorsa aşıksın diyor ama buna anksiyete atağı diyor psikoloğum hatta bu hissi azaltmak için ilaç bile veriyor. Madem aşk böyle hissettiriyor, neden bu kelebekleri öldüren ilaçlar yapılsın ki ?

Aşk bir hastalık mı, bir hediye mi, az bulunan, nadir görülen bir his mi ? Sevgiden farkı ne ? Hangisi daha üstün ? Hangisi ne barındırıyor içinde ? Bir formülü var mı ? Nasıl sürer, nasıl biter ? Ve daha milyonlarca soru... 

Bence mi... Bence, aşkı yanlış tanımlıyor bu yüzden de yanlış yerlerde arıyoruz. Aşk ve sevgi arasında bir fark var mı bilmiyorum ama bununla alakalı bir sürü alıntı okusam da bir türlü ikna olamadım. Bildiğim tek şey şu ki; aşk da sevgi de temelinde güven ve sadakat barındırıyor. Ve bu şekilde bakacak olursak da midedeki kelebeklerin üstünü çizebiliriz. Güvenin olduğu yerde anskiyeteye bağlı bir işaret olmamalı değil mi ? Bunun aksine hissettiğim bir heyecan türü var aslında... Her baktığımda, eline dokunduğumda hatta mesaj aldığımda içimde bir çiçek bahçesi oluşuveriyor resmen, o çiçeklerin verdiği bahar kokusunu alıyorum adeta. Heyecandan bacaklarım titremiyor, aksine kırk yıllık bir çınarın kökleri gibi sağlamlaşıyorlar. Aklımda soru işaretleri uçuşmuyor, hiç olmadığım kadar emin hissediyorum kendimi. Belki de budur aşk, dünyada doğru yerde, doğru kişiyle olduğunu anladığın anda hissettiğin huzurdur. Evet evet, aşk bu... 

Yağmur üzerime tüm ihtişamıyla yağarken ben o sokağın ortasına çökmüş tüm dertlerimi, hayata olan bıkkınlığımı, pişmanlıklarımı düşünüyordum. Her bir yağmur tanesi kalbimin birer parçasıydı ve kalbim sanki gökyüzünde parçalanmış ve etrafa parçalarını saçıyordu.

Yıldırım ise hayattı. Beni yıpratan, karşısında çokça kez pes edip yenildiğim sonra birden ayağa kalkıp tekrar mücadeleye başladığım hayattı.

O sokağın ortasına çöküşüm; pes etmem ve yenilgiyi kabul etmemden dolayıydı. Ve yağmur üzerime yağarak beni teselli ediyordu.

Bu sefer gücüm var mı? Tekrar ayağa kalkabilir miyim? Bilemiyorum. Tek bildiğim hayatın devam ettiği. Ben pes etsem de etmesem de…

Güneş doğarken ve havada ki kasvet geri plana çekilirken düşündüğüm şey buydu. Yağmurda dindi ardından, sanki tüm dertlerimde onunla gitti ve ben onun gibi dinginleştim.

İnsan bazen nefretini, derdine dökmek istiyor. “biraz dağılayım.” diyor  “ne de olsa tekrar toparlanırım.” Benim bugün bu sokakta yaptığımda tam olarak buydu. Dağıtmıştım kendimi ve güneş doğduğunda kendimi toplamaya koyulmuştum.

Şuan ise arkama gündoğumunu aldım yürüyorum. Nereye gittiğimi bilmeden, hiçbir şeyi sorgulamadan…

O an için yürümek, “Ben yeniden savaşmaya hazırım” demek benim için. Yönüm ya da yolum önemli değil. Yürümeye tekrardan güç bulmuş olmam önemli olan. Çünkü eninde sonunda yolumu bulurum ve yolumu bulduğumda kendimi de bulacağımdan oldukça eminim.

Sizlerde bu evreye geldiğinizde boşaltın üstünüzdeki tüm yüklerinizi, dağıtın kendinizi. Güneş yeniden doğduğunda yeni bir siz, yeni bir umutta doğuyor demektir. O halde güneş doğduğu vakit toparlanma vaktidir. Toparlanın ve sizde güneşle beraber küllerinizden doğun. Hemen ardından yürümeye başlayın. Tıpkı benim gibi. Sebepsizce ve dilediğiniz yere doğru…

Yeter ki hayat devam ettikçe sizde devam edin. Yerinizde saymayın! İşte o zaman hayat size yolu gösterecektir. Yolunuzu bulduğunuzdaysa yürümek, sizin için zevke dönüşecektir.

Günaydın karanlık, günaydın gece... Kafamın içinde uğuldayan bir yabancının sesine teslim oluyor rüyalarım. Fiziksel olarak bir acı hissetmiyorum, ama ruhum siyahın en koyu tonlarını yaşıyor. 

Bu gece, yine güneş doğana kadar; sevildiğimi zannettiğim bir kalbin, kalbimi mağlup edişine ağladım. Ben, adına aşk dedikleri ama beni hergün öldüren bir acıya yakalandım. 

Bundan 2 buçuk yıl önce tanıdım onu. Dokunmadan sevmenin eşsiz huzurunu tattırmıştı bana. O çok farklı ve benim için hayatı eskisinden daha kıymetli kılan biriydi. Kimseyle aynı kefeye koyamadığım, koymalarına dahi izin vermeyecek kadar derin bağlandığım birisiydi. Onun sesinden benim iliklerime doğru süzülen bir çekim kuvveti vardı. Bu yüzden çok seviyordum belki de... Bir ihtimalden kat kat daha fazlasıydı. Evet, sesindeki serçeleri çok sevdiğimdendi bu içimde uçuşan sayısız kelebek hissi. Her kelimesi, bir kelebeğin uçuşuna bedeldi.

Her birimizin hayatında; gitmesinden, kaybetmekten korktuğu bir insan vardır. O da benim için öyleydi. Vakti geldiğinde ben ondan gidecektim. Sonsuzluğun ışığına adım adım ilerleyecektim ama o hiç gitmeden yanı başımda kalacaktı. Bu hikâyedeki gidiş, benim son nefesimi verişim olacaktı. O güne kadar, mesafelere inat bu hissin arkasında durarak sevecektik birbirimizi. Giderse pusulam yönünü şaşırırdı. Doğruyu yanlışı, iyiyi kötüyü ayırt edemezdim.

En çok kelebeğimin kanatlarının kırılmasından korkuyordum. Birlikte gökyüzünü hayallerimizle süslediğimiz insanın, birgün bana çok uzak olmasından korkuyordum. Çünkü eğer uzaklaşırsa, her şey yarım kalırdı. Ben yarım kalırdım. Aslında hiç kalmazdım. 

Ama sonra birdenbire, ansızın sabah oldu ve güneş karanlık doğdu. Ben bu sevginin beni ne kadar yanılttığını anladım. O, benim hayatımdan iyi ki bir yıldız gibi kayıp gitmiş. Kendimden o kadar çok ödün vermişim ki, bunu göremeyecek kadar körleşmişim. Sevgi; sadece mutlulukta, sevinçte, güzel günde yaşanan bir his değildi. Hastalıkta, üzüntüde, en zor anlarda yan yana olmaktı sevgi. Dört duvar arasında; tüm duygu karmaşalarımı tek başıma atlattığım gün, onun benim için yanlış insan olduğunu kabullendim. 

Her kadının hayat yolculuğu, birgün saçma ötesi bir adam sevmekten geçer. Ve yine her kadın, yanlış insana adanmış doğru duyguları yaşamadan olgunluk kazanamaz. Benim en büyük hatam buydu. Hatalarımla olgunlaştım. Artık kalp gözüme güvenecek kadar sağlamlaştım ve kendimin önemini anladım. Size verebileceğim en güzel tavsiye; toz pembe hayallerinizi siyaha boyayan herkesten uzaklaşın, kendinizi bulun.

Satırlarıma son verirken söylemek isterim ki, dikensiz bir hayat olmayacağının hep farkında olun.

                                                              GENÇLİK VE SPOR BAYRAMI

GENÇ denilince akla;Coşkulu,Dinamik,Üretken,Çalışkan,Tuttuğunu koparan  ve  azimli  birey akla gelir…

Gençler,sizler  geleceğin mimarı, Sporcusu, Öğretmeni, Doktoru  ve  daha sayamadığım meslek dallarının öncüsü  yeni neslin  dinamik ve  atik bireylerisiniz.

Hayatın her  alanında başarıya imza  atmak için uğraşan, bir şeylerin mucitliğini yapan, ileri  görüşlü  ve saygın gençler! Sizlerin yapacağı  güzel  eserlere ihtiyacımız  var. Bu kutsal  toprakların fedakar  ve  özverili  gençleri olarak  hayallerinizi gerçekleştirmek için durmayın!...Elbette  meşakkatli  yollardan geçeceksiniz. Ama sizler yorulmadan, sıkılmadan, yılmadan  yolunuza  devam  edin ki, yolunuz  hep  açık olsun. Engeller  çıksa da  önünüze  aşmak  için emek  verip  çaba  harcayın sonunda  kazanan siz olacaksınız…

 Sizler  için İmkansız  diye bir şey  yoktur… Mücadele  ruhunuz olduğu sürece kazanan hep siz olacaksınız. Toplum  olarak hepinizle  gurur  duyuyoruz yine; Sizinle  gurur  duymaya  ve  güvenmeye devam edeceğiz… Elde ettiğiniz herhangi  bir başarıda, Yarattığınız her bir  eserde, Kazandığınız her ödülde   bizler  sizleri daha çok alkışlayacağız ve daha çok gururlanacağız…

 Genç  insan;Başaran,Azimli  olan sen.Başarıya odaklı olan sen.Tuttuğunu  koparan  ve  hedefleri  olan  yine sen…Yaşantının her anında,Zamanın en verimli çağında bir şeylerin peşinden koşan,Hayallerini umutları ile birleştirip koşan genç insan!...

Atanın,Atamızın  sana bıraktığı güzel mirası korumak  ve  sana hediye edilen  güzel  günde senin için yazdığı Hitabede sana en güzel değeri  vermiş.

Mustafa Kemal Atatürk, Gençliğe  hitabesinde sizlere ilk şunu  söyler:

EY  TÜRK  GENÇLİĞİ! BİRİNCİ  VAZİFEN, TÜRK   İSTİKLALİNİ, TÜRK  CUMHURİYETİNİ,İLELEBET, MUHAFAZA  VE  MÜDAFAA  ETMEKTİR. MEVCUDİYETİNİN VE İSTİKBALİNİN  YEGANE  TEMELİ  BUDUR.BU TEMEL  SENİN  EN  KIYMETLİ  HAZİNENDİR…

Bir başka  ve genç  nesli  yarınlara hazırlayan sözü ise;

GENÇLER! YENİ  NESİL  SİZİN  ESERİNİZ OLACAKTIR.

Sözleri  ile  genç  bireylerin toplumda ayrı bir değere sahip olduğunu,onlara gereken önem ve desteğin verilmesini  anlatır.

GENÇLER,Sizler  sadece bugün değil!Her gün özel ve değerlisiniz. Bugünü  siz gençlere armağan eden Mustafa Kemal Atatürk ‘ü bir kez daha saygıyla anarken;Tüm gençlerin ömrü bayram havasında olsun…                    

                      19 MAYIS  ATATÜRK’Ü  ANMA  GENÇLİK  VE  SPOR  BAYRAMI KUTLU OLSUN…

Bu sözü okuduğumdan beri aklımdan çıkmıyor. Acaba ruhum nasıl bir şarkı söylerdi düşünmeden edemiyorum. İlk notasıyla bile insanın içini kıpır kıpır edenlerden mi yoksa yüreğindeki ağrıyı iliklerini kadar hissettirenlerden mi? Belki de tek bir şarkıya ikisini de sığdırabilirim. Hayat da böyle değil mi zaten? Karışık bir kaset dinliyormuşum gibi ilerlemiyor mu? Öyle bir hal ki iyiyim demeye korkuyorum, kötüyüm diyemem zaten. Bu haksızlık olur ve ben öğrendim ki ilk önce kendime adil olmalıyım. Her sızı bir ders, her acı bir anahtar olmalı yoksa nasıl tutunabilirim dünyaya...

İnsanlarla olmuyor, aynı kelimeler farklı anlamlara geliyor, zaten anlaşılamıyorken bir de üstüne suçlanmak ağır geliyor. Kimseyi değiştiremem daha kendimi bile değiştirebilecek kadar tanımıyorken. Konu nereden nereye geldi değil mi? Aklım o kadar dolu ki, bir yanda çiçekler açıyor, diğer yanda kasırga durmaksızın devam ediyor.Belki de ilk defa bu kadar farkındayım neler olduğunu. İlk defa durup bakıyorum hayatıma. Ama bir lanet gibi yapıştı üstüme acelecilik. İki dakika dahi kendimi dinlemeye katlanamaz haldeyim. Ne zamandır böyleyim bilmiyorum. Önemli olan da ne kadar zamandır olduğu değil zaten, bundan sonra ne yapacağım. En azından bir şeylerin ters gittiğini anlıyorum artık. Ve yemin ederim suçlu aramıyorum. Evet, hâlâ sinirliyim ama bunu ön planda tutmayacağım. Eline intihar notu versem '' yalnız bu böyle yazılmaz '' diyecek insanların olduğunu gördüm. Herkesi aynı anda hatta çoğu zaman farklı anlarda dahi memnun etmek imkansız. Onlar da beni memnun edemezler. Çünkü biliyorum ki, sadece kontrol sahibi olurlarsa memnun olur insanlar. Ne ben onlara izin veririm ne de onlardan bunu istiyorum. İyi hoş yazıyorum ama bakma sen bana.Daha bu akşam kendi kendimi yedim bitirdim bu konuda. Niye yol göstermemi isteyip farklı yöne gidiyorlar diye söylendim durdum. Bazen geçmiş olsun deyip motivasyon konuşmaları yapmaya çalışıyorlar ama üç sayfa kitap okumanın zorluğundan yakınıyorlar. Bak yine aynı şeyi yapıyorum... Bana ne ki onların memnuniyetsizliklerinden!

 Giden bir şekilde yolundadır, hayatında onu mutlu eden vardır ve eğer zaten sizden gittiyse sizin özleminizi bile hak etmiyordur. 

 Ama kaybettiğini özlemek… İşte iş orada bitiyor. Evet yanınızda, ruhen de olsa yanınızda ama yine de çok özlüyor insan.

Yani; sesini duymak istiyor, sarılmak istiyor, hasret kalıyor insan. Sanırım beni içinizde çok iyi anlayanlarınız vardır. Konu kaybettiğini özlemekse çok fazla söz edilmiyor, dil lal oluyor. 

Yanınızda olanlara sarılın, sımsıkı ve diyin ki onlara ‘sizi seviyorum, ne olursa olsun yanında olmak için elimden geleni yapacağım.’ Olmayışları daha fazla yıpratıyor çünkü oluşlarından.

Kötü niyetle gelseler bile sevmekten vazgeçmeyin lütfen sarılın. Yanınızdayken sarılın.
Ve umarım yaptığınız her şey size iyi gelir. Kalbinize, aklınıza ve ruhunuza…

Bugüne ve size bir şarkım var.

"bu adam benim babam" 

Herkese sorun değil demek, 

Bu kelime ne kadar acıtıyor biliyor musun?

İlham Veren Şarkı: My Hidden Treasure- Andreas Dalvik

Bazen hayat tüm imkansızlıklarıyla karşında durduğunda, ne yapacağını bilemez halde öylece tıkanıp kalıyorsun. Kendine verdiğin sözler, tekrarlanmamak üzere kayda geçen hatalar, mühürlenmiş eski defterler… Hepsi o an için buhar oluyor.

Hiçbir şey yapmak istemediğin bir evreye giriyorsun. Öylece durup beklemek istiyorsun. Sanki sen öylece durursan onca dert ve insan seni görmeyip teğet geçecek gibi hissediyorsun ama olmuyor işte. Hayat saat gibi işlemeye devam ediyor ve sen ilerlemek zorunda kalıyorsun bir noktada. “Neden bu kadar zor olmak zorundasın ki?” diye soruyorsun. Ağlayamıyorsun bile bazen. Çünkü bir başlarsan bir daha duramayacaksın gibi geliyor.

Sana acı bir şey söyleyeyim mi? Ne olursa olsun, ne tür acılar çekersen çek nefes almaya, yaşama adapte olmaya devam edeceksin. Ve bundan mutsuz olmayacaksın. Yıkıcı olan da tam olarak bu aslında. Hiçbir şeyin çok da önemli olmadığı bir evrende, belirli dönemlerde belirli şeyleri önemseyip sonrasında ardında bırakarak yaşamaya devam ediyorsun. Edeceksin de. Hayat denen ipte bir cambaz gibi maharetli bir şekilde ilerleyeceksin. Durmayacaksın çünkü duracak olursan eğer düşeceksin. İpin sonuna gelip karşıya geçene kadar bu döngü içerisinde yaşayıp bir an bile sorgulamayacaksın. Neden bu ipin üzerindeyim?

     Merak etmek üzere çok fazla duygu vardır insanda merak etmek üzere gelmişiz yer yüzüne fıtratımızın her bir köşesinde merak vardır insanda insanın doğası gereği merak üzerine gelmiştir dünyaya. Bir bebek örneğin merak ederek başlar yaşamına etrafındaki tüm nesne ve varlıkları merak duygusuyla bulur onları ne yada kim olduklarını. 

     Yenilikleri merak etmek bazen endişeli bazen güzeldir insan için.keşfe çıkarsın böylece yeni bir yer görmeyi yeni bir tat tatmayı sever insan  mesela ;

Yenilikler çoğunlukla güzellik getirir.

Merak etmekle sürdürülen bir çok herşeyi yaşamında devam ettir.

Merak edilmek te güzeldir insan için değerli olduğunu hissedersin.Daha bir özen gösterirsin merak edene ve kendine.

Peki ya insanı merak etmek nasıl bir duygudur sizce ?

Hele birde haber alamıyo iseniz ulaşmak istediğinize saatler gün gibi günler ay gibi aylar yıl gibi gelir. İşte o vakit telefondadır eliniz sürekli her duyduğunuzaman ses aradığınız kişiye ulaşılamıyor dur .

Ne yapacağınızı,nerden bulacağınızı kime nereye soracağınızı düşünüp durursunuz durmadan 

Aklınız,beyniniz tüm benliğini nerede sorusunu aramaktadir. Tüm hücrelerinizamanların. 

  Başka bir iş ile meşgul olamazsınız

O vakit gece yarısı olmuştur belki ,çıkıp aramak istersiniz sağı solu sorup soruşturmak kim gördüyse duyguyla diye 

  Meraktan ölmüşsünüzdür.

Nerde ne oldurumda başına birşey geldi soruları türetirsiniz kafanızda ...

      Merak etmenin birde böyle korkutucu , ürkütücü,ağlatan,sızlatan insanı çaresiz bırakan bir duygusu vardır. 

Kimse sevmez merak etmenin bu duygusunu yorar insanı .

Eğer ki ulaşmışsanız belli bir zaman sonra sevinirsiniz bir süre sonra yerini öfke duygusu kaplar bi anda, neredeydin sorusunu birde ondan duymak istersiniz. Eğer sıkıntılı bir durum yoksa ortada rahatlarsınız. Gevşersiniz merakın  tüm benliğinizi sardığı duygu düşünceler salıyordur yavaş yavaş sizi ,yerini sevgi tamamen almıştır artık çok şükür dersiniz. Sevgi belirtileri gösterirsiniz o zamanın akışı başlamıştır şimdi 

  Kimse bilemez  bir dakika sonrasını bu hayatta 

  O sebeple sizi merak edenlerin kıymetini bilin merak edilmek güzel bir duygu 

  Merak edilenin tarafından,merak edene yorucu 

Kendi elini tutmak zorunda bırakmayın, dünyayı sırtına almasına izin vermeyin...O ufacık bir çocuk daha ! Adaletsiz bir dünyadayız demeyin, çocuk olma hakkını almayın elinden. 

Yüklemeyin ona bir dünya yükü, nasıl taşıyabilir ki o küçücük bedeni ? O tertemiz kokulu çocukları çamurlara gömmeyin bırakın o çamur sadece yağmurlu günün hediyesi olarak kalsın aklında. Çamurda zıplasın, oyun hamuru gibi şekillendirsin tıpkı kendine yaptığı gibi... O çamur sadece onun ellerine bulaşsın, siz uzak tutun pis ellerinizi ondan, dokunmayın ona ! 

Nolursunuz, rahat bırakın onu kırlarda... Korkmadan koşsun, arkasına bakmadan. Arılarla birlikte koklasın çiçekleri, kelebeklere yol göstersin. Arkasından gelen olmasın, rahat bırakın onu ! 

Dizi mi kanadı, sadece oyun oynarken düştüğünde kanasın. Nolur yakmayın canını... Dokunmayın, küçücük o daha ! 

Nefes aldığın yerle boğulduğun yerin aynı olduğunu fark ettiğin anda başlıyor bu çıkmaz sokak...
Neden nefes alamaz insan ya da neden nefes alamıyormuş gibi hisseder? Siz hiç bir fotoğrafta huzur buldunuz mu, bir gömlekte ya da tişörtte huzur buldunuz mu? Bir insanın gözlerinde... En derin anlamlı şeydi benim için gözleri, kendimi bile bulabiliyordum orda. Nefes alıyor, içime huzur doluyor, mutlu oluyordum. -dum diyorum çünkü artık öyle biri yok...
Bazı şeyleri farkına çok geç varır insan. Gitmek, iki anlamlı. İkisi de derin... Gitmek ve gitmek. Siz hangisini seçtiniz?
Ben ikisinide seçemedim. Ne ondan gidebildim, ne de.. Neyse.
Aslında gidemedim değil, gitmek istemedim. Çünkü çok sevdim. Peki sevmek nedir? Sevmekle aşk arasındaki fark nedir? Bu soru o kadar göreceli bir şey ki kimine göre sevgi yalan, kimine göre aşk. Peki ya size göre hangisi yalan?
Peki sizce sevmek nedir? Bana sevmeyi anlatın desem kim ya da kimler anlatabilir?
Bence sevmek nedir biliyor musunuz?
Bence sevmek 3-5 gün onun 3-5 gün bunun peşinden koşmak değil bir  kişiyi sevmektir, bence sevmek sana yüz vermeyince gitmek değildir, bence sevmek yolda güzel birini görüp ona gidip hemen çıkma teklifi etmek değildir, bence sevmek her ne olursa olsun yanlışıyla doğrusuyla onu sevmektir, bence sevgi dediğin uzun sürer tek kişiyi seversin unutman ve vazgeçmen zaman alır, senden günlerini, haftalarını, aylarını alır. Bence sevmek her ne kadar gelmeyeceğini bilsen de yine de onu defalarca beklemektir. Bence sevmek ne demektir biliyor musunuz papatya severler ASLA VAZGEÇMEMEKTİR.

Ben öyle sevgi gördüm ki eşi ölse bile ona kavuşacağı günü bekleyen insanlar, öyle sevgi var ki her gece sevdiği başka biri ile mutlu olsa bile 'bana gelsin ya da sevdiği ile mutlu olsun' diye dua edenler.
Böyle sevgiler için yaşayın bu hayatı tabi eğer günümüzde kaldıysa... Bir ihtimal...
Hani yaşayın diyorum da yaşamaya da bilirsiniz tamamen sizin kararınız. Merak etmeyin ikizler değilim, sadece biraz fazla düşünceli ve çok seçenekli bir insanım. Her ihtimali düşünüp ona göre yaşıyorum. Ama son zamanlar da genelde o ihtimallerde boğuluyorum...
Peki ya aklınızda birden nerden geldi bu sevgi sorusu oluştu mu? Yaşadığım ağır bir olay vardı ve beni oradan sevgi kurtardı yani gözümü açan biri oldu hayatımda hala onun için iyi ki diyorum... Ne kadar gitmiş olsa da...
Dedim ya zaten başında ben gitmedim, gidemedim diye. O kişi işte.
Adam gitti, kadın bitti...
Adam güldü, kadın küllerinden doğdu.
Adam başkasıyla mutlu oldu, kadın mutluluğu ile mutlu oldu...
En sevdiğinden yer insan darbeyi, hep en sevdiğinden... Sevmeyin kimseyi, kendinizi sevin. Sen bu satırları okuyan kişi. Sen, kendine yetersin başkasına ihtiyacın yok. Birinin elinden tutmasını mı istiyorsun. Gel bana bir elim her daim destekçin... Çünkü benim elimden tutan biri olmadı boktan bir duygu çevrenizdekilere güvenmemeyi öğrenince elinizi kendiniz tutuyorsunuz. Zamanla göreceksiniz... Belki de gördünüz...
"Kendinizi sevin, çok sevin. Kusurlarınızla sevin, hatalarınızla sevin. Siz, siz oldukça varsınız. Ve kendinize 'ben, ben oldukça varım' diyin."
"sana en çok sen lazımsın."

   Bencillik, içsel haklılığını kendine bile daha ispat edememiş, benmerkezci, yanlı tutum. Başıda sonuda ikiliğe neden olan, açıklaması bile bencil olan bencillik. Ortak yaşam alanlarında , birşekilde sorumluluktan kaçan, iş bittikten sonra ortalıklarda varlığıyla salınan kişilikler. Sorumluluk alma yetisini bir türlü başaramamış, davranlarındada haklı yan bulmakta hiç zorlanmayan , sorunlular güruhu. O  kadar alışmışlardırki bu sergiledikleri tutuma , aleştiriyi asla kabul etmezler. Birde kendilerini kabul ettirdikleri yancıları vardır.  Onay eksikliklerinide onlarla giderirler. Çünkü bu yandaş , arizona kertenkeleleri hem onların ayak işlerini yaparak arka çıkarlar, hemde savunma kısmında daha ateşlidirler.  

     Olay şu. Kaytarararak, prenses, prens gibi sürekli görevden kaçarak, birilerini kullanan bu insanlar, yaşattıklarını bin beteriyle yaşayacaklar. Kullandıklarını düşündükleri bizlerde geçip karşılarında, bakacağız sadece. Biz onlar gibi olmadığımız için, onların beslendiği kötülükten beslememeyiz.

      Bencillikten uzak, dost gibi dostlarla yolun kesişmesi dileğiyle.

Bazı geceler vardır; sanki sonu gelmeyecekmiş gibi hissettiğin... Ucu bucağı olmayan dertlerini uç uca getirip onlardan bir merdiven yapmak istersin, gökyüzüne tırmanabileceğin bir merdiven. Zihnin o kadar karmaşık ve yoğundur ki o gecelerde, buharlaşıp havaya karışmak istersin. Sanki sen havaya karışırsan, hayatın tüm o kasveti de seninle buharlaşacakmış gibi...

Bazı geceler vardır; bedeninde ki yorgunluğu iliklerine kadar hissedersin. Zihnindeki yorgunluk bedenine de yayılmıştır adeta. Kafanın içinde dönüp duran düşüncelerden bir dönme dolap oluşturursun böyle zamanlarda. İçindeki çocuk da bunu fırsat bilir ve doyasıya eğlenir o gece. O gecenin tek kazananıdır içindeki çocuk, sen ise tek kaybedeni...

Bazı geceler vardır;  istemsizce ağlamak gelir içinden...
Ortada olmuş hiçbir şey yoktur ama senin ağlaman için bir sebebe de ihtiyacın yoktur. O kadar dolmuşsundur ki, ya da o sıra hayat sana çok koymuştur. Belki sebepsiz yere ağladığını düşünürsün ama gözyaşların teker teker süzülmeye başlayınca anlarsın, hangi sebeple ağladığını.
  Bazen bastırılmış duygulardır sebep, bazen dalıp dalıp gittiğin derin düşünceler.

Ve yine bazı geceler vardır ki; tarifi yapılamaz. Anlatamazsın, anlamlandıramazsın, kendi içinde bir yere koyamazsın. Öylece geçer gider, tekrarı olmaz. İşte o geceleri belki sen değil ama bir kaç cümle anlatabilir; yatağına uzanmışsın, oda karanlık, kulağında kulaklığın takılı, son ses bir müzik, gözler kapalı, hayaller açık...

Aptallık gibi geliyor bir yerden sonra ama kalp işte, gönül. Nerden bilebilirdim ki gözlerinin içine baktığımda sevinçten öldüğüm kişinin beni gerçekten öldüreceğini. Yaşadığım en güzel duygu onun varlığını hissetmekken, bunu elimden almasını unutamıyorum ama hâlâ daha seviyorum. Zavallılık değilde nedir bu? Herkes bir gün ihanet eder. Küçük ya da büyük fark eder mi? Ama en çokta en sevdiklerimiz en büyük ihanetleri ederler. Kalp kırıklığımın sebebi buyken, ben nasıl affedeyim?

***

Oysa sevebilsek kendimizi oldugumuz gibi. Yaşımizla, hayatınızla, yaralarimizla, çocuk halimizle! Mutlu oluruz! Sevince insan kendini ,mutlu olur, aynaya baktigi kişi ile barışık olur . Kimse uzemez işte bu noktada bizi.Sevebilirsek kendimizi gerçekten, kimse uzemez bizi, aglatamaz, incitemez...Ayrıca incitirese ola ki, çabuk toparlanır insan, kendini seven insan...

***

Saçlarını, kollarını, bacaklarını, benlerini ve hatta kilolarını sev! Sev ki guzelles! İnsan kendini sevince mutlu olur! İnsan kendini severse kendi dünyasını yaratmış olur!!

Güneş batmak üzereydi, gökyüzü bulutlu, o halen titrek ve ürkek.

Sevecen bakışlar üzerindeydi ama o korkuyordu. Tanımadığı kişiler sarmıştı etrafını, herkes bir şeyler söyleyip,gülüyordu.

Alışması gerekir, zaman gerekirdi ama onu kimse anlamıyordu....

                     ***

Hayalini kurduğu kedi şimdi odasının bir kosesindeydi. Mutluydu, bir an önce ona dokunmak, onu sevmek istiyordu. Sıkı sıkı sarılarak onunla unutmak istiyordu üzüntülü günlerini.Umut gibi, hayal gibi, keşfetmek gibiydi...Heyecanlıydı. Çok beklemişti bugünü, çok hayalini kurmustu. Yaklaşınca kediye, kedicik daha çok duvara yanaştı.Gozleeini kocaman açtı.Belli çok korkuyordu .Alisacakti elbet alismasina da,..Bir taraf sevmek için atıyor diğer taraf sevilmeyi bekliyor...

   ***

Duygular bazen karşılıksız oluyor.Bazen zaman gerekir ,bazen zaman bile ilaç olmaz yaralara.Her insan ruhu kadardır, her canlı duygu kadar.

İnsan ve hayvanlar, bütün canlılar aslında tek bir ortak nokta için gel iş hayata "Sevmek "için, "Sevilmek"için.. Birisi ağlarken diğeri güle bilir.Birisinin duygularını yanlış anlayabiliriz, birisi bizim sözlerimizi...

Canlı olan herkesin duyguları var.Bitkiler, ağaçlar, hayvanlar....Duygularımızı de bizi biz yapan. Sanmayın ki çiçekler duymaz sesinizi, hayvanlar anlamaz niyetinizi. Her canlı çok akıllı ve evren bir bütün içerisinde var oluyor...

Lütfen hayvanların da insanların da bitkilerin de bir canı var!! Evrene, evimize ve varlıklara saygı duyalım!

Belki yanlış bakıyorum, bilmiyorum. Bilmem gerekli mi dersen, onu da bilmiyorum. Kalbim atıyor, hayattayım. Canım yanıyor, yaşıyorum. Sorularım var, düşünüyorum. Peki bunlar yeterli mi? İnsan ne yapmalı, ne yaparsa hak eder güzel yaşamayı?

Yine bir gece ve işte yine karşında ben... Aklımda binlerce soru dolanıyor, bazıları yeni, bazıları eski. Ama soru sormak iyidir değil mi? Felsefe böyle demez mi? Ama bunun da fazlası zararlıymış öyle diyorlar. Sanırım haklılar da. Unutmamalıyım ki, ilaçla zehir arasındaki tek fark dozdur. Yaşamak için sormalıyım ama sorgularken yaşamı ıskalamamalıyım.

Bu aralar kafam bir garip çalışıyor. Sürekli kendimi düşünüyorum, geçmişi, şu anı, geleceği... Küçüklüğümle konuştuğumu hayal ediyorum. Zamanında ağlayarak geçtiğim yolları şimdi sadece bir taş yığını olarak görmeye çalışıyorum, sanırım başarıyorum da... 22 yıl boyunca değişmeyen tek şey benim. Çoğu zaman kendime zulmetmiş de olsam artık o devri bitirmeye çalışıyorum. Kendimi girdaplardan uzak tutmaya çabalıyorum. Kendime şarkılar tutuyorum mesela, sevdiğim kitapları okuyorum. Kendimi affetmeden aydınlığa çıkamayacağımı öğrendim artık.

Kim kandırmıyor kendini yada herkesi? Yada kandırmak mıdır dünyada bir rol almak? Sahnede inanarak oynanmış bir rol gerçek yaşamda numara yapmaktan daha gerçek değil mi? Ve zaten dünya bir sahne değil mi? Oyuncular, yardımcı oyuncular, figüranlar, sahneden çekilenler, kuliste sırasını bekleyenler, sıram geldi diye sahneye vakitsiz çıkanlar ve hiç sahneye çıkamadan suflörlük edenler. Dünya bir sahne değil mi?

İçime bir hüzün çöktü olur olmaz. Ardından apansız bir kalp ağrısı. Sanki hüzün kalbimin bir ucunda bir yangın başlattı ve o yangın giderek kalbime yayıldı. Zihnim bulanıklaştı, düşüncelerse berraklaştı. Bilirim ben bu hissi. Zihnimin bedenim aracılığıyla bana verdiği bir tür mesajdır bu. “Yazma Vakti” demek ister. “Nerede ne durumda olursan ol çekil bir köşeye ve yaz, yeterince olgunlaştı düşüncelerin.” Onu hep dinlemişimdir. Hiçbir zamanda pişmanlık duymadım. Nereden başlayacağımı bilmediğim ve nereye varacağını kestiremediğim binlerce yazı yazdım. Hepsi ailem oldu. Sığındım kimi zaman onlara, kimi zaman kapı dışarı edildim, ağladım, öfkelendim, kahkahalara boğuldum ama her daim sürdürdüm yazmayı.

Arka planı oldukça karmaşık bir şey yazmak denen mevzunun. Derinlerinde bir şeyler barındırmalısın hatta kimi zaman bunun farkında bile olmayarak yazmalısın. Yazdıkça irdeleyip irdeledikçe neden o yazıyı yazdığını anlamalısın. Ve sonra fark etmelisin ki sen içten içe hep bu yazıyı yazmak istemişsin ama zamanını beklemişsin. Daha doğrusu o duygunun olgunlaşmasını. O duygu olgunlaştığında aynı oranda da yoğunlaşmaya başlar kalbinde. Zihninin göz ardı edemediği kadar yoğunlaştığında da yazmaya başlarsın bir anda.

Gözle görülemeyen hislerin bu denli göz alıcı eserler çıkarmasına şaşırmamak elde olmuyor kimi zaman. Hala yazdıktan sonra son kontrollerimi yaparken” Bunu ben mi yazdım sahi?” diye sormaktan kendimi alamıyorum.

Her şey zamanını bekler derler. Yazmak da tamamen böyledir. Zamanını bekler. Duygusunu, ruh halini ve daha birçok şeyi. Bazen tıkanıp kaldığında olur. Yazma ihtiyacı hissettiğin ama kelimelerin zihninden kağıda dökülemediği anlar olur. Ben o anlarda takar kulaklığı beni bu hale getiren ve zihnimin karanlık köşesine attığım şeyleri düşünürüm. Ertelediğim acılarımla yüzleşirim. Hatta onlara meydan okur ve onlar için sayfalarca dil dökerim. O sayfaları kimi zaman yakarım kimi zaman saklarım. Bana öğretecekleri varsa ya da hala yarım kalan şeyler varsa özünde, onları saklı tutarım. Ama benim için manası kalmadıysa ne zihnimi ne çevremi meşgul etmesin diye onları yakar ve sonsuzluğa uğurlarım.

Böyledir işte yazmak. Kendi içinde bir matematiği vardır ama bunu formüllerle ya da beyninle çözemezsin. Kalbin bilir o ritmi, seni kalp yönlendirir. Kalbine sağır insanlar hiçbir zaman anlamamıştır yazmanın kıymetini. Boşa zaman israfı diyip geçmişlerdir. Çokça kez karşılaştım onlarla. “Başka uğraş mı bulamadın?”, “Mühendislik okuyorsun alanınla ilgilensene, senin işin sayılarla değil mi neden yazıyorsun?” gibi gibi birçok cümle birçok insan.

Belki de günümün uzun saatlerini sayılarla ve zihnimin sayısal kısmıyla geçirdiğim için bu şekilde dinleniyorumdur. Belki de dertlerimle böyle baş ediyor, hayattaki sorunlarımı bu yolla çözüyorumdur. Belki kalbimi dinlemeyi özlediğimde kaçıp kaçıp sayfalara sığınıyorumdur. İşim teknoloji ama ben kendimi işimden ayrıştırmak için ruhumu taptaze tutmaya çalışıyorumdur.

Sorgulamak lazım bazı şeyleri anlamlandırabilmek için. İnsana bu zihin bunun için bahşedildi. Hissetmek lazım olabildiğince, bu kalp bunun için var. Ve her ikisine de vakit ayırmak çok kıymetli çünkü insanı diğer varlıklardan ayırabilen şey budur. Kalp ve zihnin bütünlüğünü sağlamak ve korumak. Ben buna önem veriyorum ve vakit ayırıyorum. Kendimi bir taraf seçmek için şartlandırmıyorum. Güzel olan da bu zaten. İnsanı yazmaya teşvik eden ve geliştiren şey tam da bu. Kalp ve zihnin ahenk ve uyumu.

Yazmak böyledir işte. Dans etmek gibi. Hem bir matematiğe göre ilerler hem de müziğin ritminin sende uyandırdığı duyguya göre. Sen her ikisini dengeli bir şekilde götürebilirsen dans edersin. Ritme takılı kalan yapacağı hareketi kaçırır, harekete takılanın ayakları birbirine dolanır.

Bir projeden vazgeçmekle yeni bir aşktan vazgeçmek, nasıl aynı kelimeden türetilen farklı duygular doğurabiliyorsa, vazgeçmekle, sevinmek ya da üzülmek gibi, ortaya çıkan sonuçlarda var mutlaka…

Nelerden vazgeçtik diye geriye dönüp baktığımızda keşkelerin ve neyselerin dolu olduğu bir ajanda bekler kimi insanı.

Vazgeçtiklerimizin yerine koyduğumuz keşkeler, iş işten geçtikten sonra yerine koyduğumuz neyseler dolu hayatımızda. Tercih ettiğimiz ve etmediğimiz birçok şey vardır. Bunlardan biri de vazgeçmek…

İnsanlar o kadar çok şeyden vazgeçerler ki istese de, istemese de sevdiğinden, hayallerinden, düşüncelerinden… Peki ya bu doğru bir şey miydi?

Vazgeçtiklerimizi değişebilir miydik, yaşadıklarımıza..?

                                                                                                          27/05/2021

Şehirler unutulur belki, semtler, sokaklar... Ama banklar unutmaz asla. O sokak lambasının altında saatlerce oturduğun, zamanın milim ilerlemediği, üzerine yağan kar tanelerinin bile içini soğutamadığı o banklar. Hayatın koşuşturmacasına bir süreliğine mola verip dinlendiğin, etrafındakileri yok sayıp içine kulak verdiğin, kafanda bir şeyleri halletmiş bir şekilde kalktığın o banklar. 

Unutulmazlar. Ne o banklar ne de o bankta otururken yaşadığın, düşündüğün şeyler. Uzunca bir zaman sonra önünden geçip gitsen bile, geçen zamanın eskitemediği o duygular yeniden yeşerir gönlünde. Her önünden geçişinde başka bir rüzgar eser zihninde. Alır götürür seni gökyüzünde süzülen kar taneleri gibi... 

Bazen sözlerinde, bazen melodisinde kaybolmak.

En can alan sözlerini dinlediğini sanıp melodisine saklanmak.

Geçti dediğimiz her şeyi hatırlamak.

Bir şarkının koca insanı etkisiz hale getirmesi.

İşte tam bu his. Şu an hissettiğin.

Geçecek sandığın, bittiğine inandığın ama sürekli kafanı kurcalayıp duran buna rağmen bir şey yokmuş gibi davranman. En ücra köşelerine kadar hissettiğin bu duygu. 

Sözlerinde anlam buluyorsun , kendini buluyorsun, derinlere dalıp gidiyorsun. Tıpkı sadece melodisine odaklanıp hayallere daldığın gibi...

Her hisse inat güçlü kal. Çünkü sen busun.

Her şeye rağmen kimseyi umursamadan sadece kendini düşün.

Dinlediğin şarkılarda kendini bul.

Sarıl, en çok kendine sarıl.

Düşüncelerine sarıl, sessizliğine sarıl, sevgine sarıl.

Ve aç bir şarkı kaybol içinde her şeye rağmen yine de 'ben buradayım' de kendine...

    Benim size şarkı armağanım var 

I Mark Eliyahu & Cem Adrian - Derinlerde I

Anlayamadım başlarda hatta yanlış bir şey yaptığım düşüncesine kapıldım. Özür dilemek için yanına geldim ve hiç beklemediğim bir şekilde bana sımsıkı sarıldın. "İyi ki varsın annecim." dedin. Yıllar da geçse üzerinden hala hatırladığında güzel tebessümünü eksik etmezsin yüzünden.

O zamanlar küçüktüm ama kalbim kocamandı. Yaş büyüdükçe kalp ya küçülüyor ya katılaşıyor sanırım emin olamıyorum ama bana her güzel kalpli olduğumu söyleyen insana "Annemin izinden gidiyorum. Onun sayesinde hala küçüklüğümde taşıdığım o kalbi taşıyabiliyorum." diyorum. Çünkü bu gerçekten böyle annem. Hep senin izinden, senin hayatıma kattığın güzel ışıltılardan dolayı küsmüyorum hayata. Hep yeni bir umut tohumu ekiyorum kalbime, yeni hedefler, hırslar... Tıpkı senin bana öğrettiğin gibi hep en iyisini düşünüyorum. Senin de dediğin gibi "Polyanna'cılık" oynuyorum. Hatta fark ettim ki eskiden sana kızdığım ne varsa (bu oyun örneğin) hepsini yapmaya başlamışım. Fark etmeden, kendiliğinden yapıyorum bunları. Her idrak ettiğimde gülümseyip "İyice anneme benzedim." diyorum kendi kendime.

Günden güne sana benzemek, senin küçücük bir parçanı bile kendi bünyemde taşıyabilecek güçte olmaktan çok mutluyum ve gurur duyuyorum. Hatta ileride anne olursam senin gibi bir anne olabileceğim ihtimaliyle kendimi güvende, güçlü hissediyorum. Çünkü bir evladım olur ve ben senin gibi olamazsam ne yaparım bilemiyorum.

Bu dünyaya senin gözlerin gibi bakmak için her gün tecrübe kazanmaya çalışıyorum. Seni düşünüyorum acaba annem olsa ne yapardı, ne düşünürdü. Allah seni başımızdan eksik etmesin.????????

Sen benim yaşlarımdayken nasıl bir evlat hayal ediyordun, ne kadarını karşılıyorum inan bilmiyorum. Elimden geldiğince hayatın her anında yanı başında olmaya, hep dimdik ve hep tuttuğunu koparan o kız olmaya çalışıyorum. Hep daha ileriye giden, daha dürüst, daha erdemli biri olmaya çalışıyorum. Umarım başarabiliyorumdur çünkü senin evladının kötü olma ihtimali olamaz. Olsa olsa Annesine benzememiştir. :)

Hep benim hayatımı anlatan bir kitap yaz diyip duruyorsun ya. Ben yavaş yavaş başlamıştım aslında. Asla senin hayatını anlatabilecek kadar güçlü bir kalemim yok tabii ama deniyoruz işte bir şeyler. :) Şimdi bu yazının sonuna o kitaptan bir kesit bırakıyorum. Ve bu hayatta beni yalnız bırakmadığın, mesafeleri bir kalp sıcaklığıyla yok ettiğin, beni koşulsuz şartsız sevip dünyanın en değerli insanı gibi hissettirdiğin için teşekkür ediyorum. Umarım küçücük de olsa aynı hisleri sana yaşatabiliyorumdur. Seni seviyorum dünyanın en güzel gamzelerine ve şen kahkahalarına sahip kadın. Hep gül hep güldürelim seni çünkü gülmek en çok sana yakışıyor evimizin her şeyi.

P.S: Bahsettiğim yazı.

"Gördüğüm ilk gün ışığı

Dünyaya gözlerimi ilk açışımda bir çift kahverengi gözle karşılaştım. O zaman ne gördüğüm en güzel kahverenginin o olduğundan ne de bana en şevkatli bakacak gözlerin o gözler olduğundan habersizdim.  Ne olursa olsun o gözler benden şevkatini, sevgisini esirgemedi ve o gözlerin sahibi ne yaşarsa yaşasın kalbindeki sevgiden, merhametten ve inancından asla vazgeçmedi. O gözler gördüğüm en güçlü kadının ,annemin, gözleriydi. Ben bir gün onlar gibi bakabilmek için her gün tecrübe kazanmaya çalışıyorum. Onların çeyreği bile olamayacak olsa da bu gözler, onlarla bakışabildikleri için bile bir ömür kendilerini şanslı hissedecekler. 

Gördüğüm ilk gün ışığıydı gözlerin ruhumun beden bulmasına vesile olan güzel kadın. Sense dünyamı aydınlatan hoş tebessümlü güneşim…"

Normal seyrinde minnetarlıkla annelerine bağlı olan ve bunu yaşayan,  yaşatanlara buradan sözüm yok.

Benim sözüm bu olağan sürece uzaktaki yüreklere!...

Önce öksüz olanların yüreklerindeki yangınlara bakmak istiyorum. Her genellediğimiz durumun istisnalarında ne çamlar devirdiğimizi biliyor muyuz? Okul önlerinde evlatlarıyla ömürlük ayrılıyormuşçasına veda buseleri, sarılmacalar….Bir okul yöneticisi velilerin dikkatini bu konuya çekmiş, uyarmıştı: Yapmayın! Öksüz çocuklarımızın yüreklerini kanatmayın! Ne kadar haklı olduğunu, yetim olarak her baba-evlat münasebetine farklı hassasiyet gösterdiğimi fark ettiğimde anladım. Yani babalar için de durum aynı. Babasız büyümek zorunda kalanların eksiklikleri yüzüne çarpıyor bu defa….

Günümüz gerçeklerinden biri de parçalanmış aileler…Anne ve baba var. Ama çocuk sadece biriyle yetinmek zorunda. Sağlıklı iletişimi sürdürenler çok az. Zaten sağlıklı kişiliğe sahip ebeveynler olsalar sorun olmaz… Çocuk bu defa duygu istismarını öğrenerek yaralanıyor. Anne ve babayı suçluluk duygusuna sürükleyerek menfaat sağlamayı çabuk öğreniyor. Büyük ebeveynler ise çoktan merhametlerine yenilmiş taviz üzerine taviz ile çocuk yetiştiriyor. Bu çocuklar için anne ve baba daima eksik ve yanlış yapan kişilerdir. Asla tatmin olmazlar. Hep almayı öğrendikleri için, sosyal medyada veya çevrelerinde gözlemledikleri anneler onlar için özlem duyulan anneliklerdir. Kendileri de modellemeyi doğru yapmadıkları için muhtemelen aşırıya varan ebeveynlikler sergileyeceklerdir. Benim düşüncelerim tamamen öznel. İstisnalar varsa da sadece alkışlarım.

Sonrası gurubum, anneli babalı evlerde annesiz babasız yetişenler. En zavallı gurup bunlardır. Bunların anne ve babaları çocuk kişiliklerine sahip olmalarına rağmen anne ve baba olmuşlardır. Yaradan ve doğa kanunları bunu mümkün kılıyor. Bu evlerde yetersizliklerinin de farkında olmayan ebeveynler tahakkümün en güçlüsünü çocuk üzerinde uygulayıp, sağlıklı bir bireyin yetişmesine asla olanak vermemişlerdir, vermezler. Bütün ayarlarını bozarlar. Anne ve baba haklarının hepsine taliptirler. Saygı beklerler, ama sevgi üretip aktaramazlar. Kural koyarlar, uyulmasını isterler, kendileri ebeveynlik kurallarıyla asla ilgilenmezler. Araştırmaz, danışmaz, sormazlar. Sadece yargılayıcıdırlar, gardiyandırlar, infaz memurudurlar. Ellerinden başkası gelmez. Bu ebeveynlerin çocukları kendilerini özgürleştirme fırsatı elde etmişlerse, kayıplarını en kısa sürede telafiye başlarlar. Elde edememişlerse arızalı olarak hayatlarına devam etme esaretine mahkum yaşarlar.

En son olarak da anne ve babalığı sonsuz merhamet olarak yaşayanların çocuklarıdır. Bunlar da çocuk olarak çok şanslıdırlar. En özgür yetişen guruptur. Kendilerine hiçbir müdahele gelmez. Çünkü anneleri ve babaları onlar için vardır. Ne isterlerse sahibi olurlar. Bu çocuklara anne ve baba olanlar sonraki dönemde şanssızdırlar. Bekledikleri ilgiyi ve sevgiyi asla göremezler. Her şey bir alış veriştir. Anne ve baba oldularsa elbette yapmaları gerektiğine hükmeder evlat. Annelerin karşılıksız sevmelerine ilişkin tanımlama tam anlamını bulmuştur. Şımarık ve dünyanın kendi etrafında döndüğüne dair eylemler gördüğümüz evlatlar bunlardır. Ergenlikleriyle birlikte zıtlık aile ile bağını tamamen koparmaya kadar gidebilir. Anne ve babalar hak etmedikleri bir karşılıkla şaşkına dönmüşlerdir. Çocukları acımasız, vefasız, doğrucudurlar. Hep haklıdırlar. Bu son gurup küçümsenemeyecek çoğunluğa ulaştığı için toplumsal yapı da bozulmaktadır.

Farklı pek çok şey daha söylenebilir. Anneler günü bu düşüncelerin ışığında gözden geçirilmesi gerektiğini düşündüm. Sadece bir hediyeleşme, kapitalizmin ekonomik hareketlenmesine aracılık etmesi, hatta sosyal medyadan mesajlaşma , paylaşım sayılarını artırma dışındaki yönünü de es geçmek istemedim.

Ağlayamam ki.

Sessizce kapanırım odama.

Hıçkırıklarımı kara gece duyar sadece. 

Ve sadece yastığım saklar gözyaşlarımı. 

Zaman geçer aradan aylar hatta yıllar. 

Özlemim artar, yüreğimin sol köşesi sızlar

Anlatmak isterim özlemimi tüm dünyaya. 

Tüm dünya benimle özlesin isterim ama anlatamam hiç kimseye. 

Belki de o özlemi ifade edecek kelime yoktur. Düğüm olur sonra o sözler boğazımda. Yutkunurum geçsin diye. 

Geçmez o düğüm ve sonra özlemim akar gözlerimden .

Bilirim yine de bir yerlerden benimle olduğunu.

Dualarda buluşur, rüyalarda hasret gideririz sanki varmışcasına.

Bir tokat gibi vurur kutlama günleri yüzüme.

Kelime az kalır anlatamam ki.

Sevgim yetmez o kolları dolduramam ki.

Acım derinleşir ağlayamam ki.

Annem ahhh annem der yanar yanar yanarım.

Sevgiyi merhameti yüreklerinin en derinlerinde taşıyan tüm annelerin anneler gününü kutlu olsun.

Başta anneciğim ve hacı teyzem olmak üzere başka bir dünyaya uğurladığımız tüm annelerimizin ruhları şad mekanları cennet olsun. Nurlar içinde uyusunlar.????????????❤️❤️❤️

Bütün annelerin ve anne adaylarının ANNNELER GÜNÜ KUTLU OLSUN ????

Çiçekler doğanın en güzel süsüdür.

Doğa, Allah’ın yazdığı bir kitaptır.

Doğa, en parlak, en lekesiz aynadır.

Her kahve aynı tadı taşımaz. Nerede içiyorsan, kiminle içiyorsan ona göre değişir.

Daha anne karnında başlıyor annelik , anne sevgisi. Anne karnında başlayan anne sevgisi ise aslında kazandığımız  ilk ikramiyedir. 
Üstümüze titreyen, bize değer veren annemiz; bir anda hayatımızın en önemli parçası haline geliyor. Hayatımızı daha da anlamlı kılıyor. İçinde bizi yaşatıyor. Elimizdekinin kıymetini bilsek sadece bugün değil her gün anneler gününü kutlasak. Her gün annemizi hatırlasak daha güzel olur. 
Bize güç veren, yeniden başlamak için cesaret veren, başaracağımıza inanan biridir anne. Bu hayatta umudumuz, gücümüz oluyor. Yeter ki bize inanan biri. İyi ki varsın deyip kıymetini ölüp gitmeden bileceğimiz biridir anne. 

KIYMETLİ HAZİNEMİZ  ANNELER

Her yıl Mayıs  ayının ikinci haftası  ANNELER GÜNÜ  olarak kutlanır. Anneyi  bugün hatırlamak onun elini  sadece bugün öpmek her daim kalbimizde yaşatmamız gereken insanı  sadece bugün anmak olur mu?Anneleri bir güne sığdırmak,Onların yüreklerine sadece bir gün sığmak onları mutlu etmeye yeter mi?

 Onları  anlatmak  kolay  olmadığı gibi, Onların  duygularını  yaşamakta  hiç  kolay değil .Bir annenin sevinci  çocuğu daha karnındayken başlar. Anne  onun varlığını hissederek  yaşama  mutlu bakar.Doğduktan sonra bütün gücünü gecesini  gündüzünü  evladına, evlatlarına  adar.Evladının parmağına diken batsa içi parçalanır dayanamaz. Evlat onun yüreği, Evlat onun mutluluğu,Evlat onun  yaşama sevincidir.

 Aslında bugün  annelerini  hatırlayanların yılda bir defa  da olsa, Yüreklerine  inen  merhametle  annesine  bir  gününü  ayırıp  ziyaret  edenlerin  günü. Kimi  annesini  yalnız  başına  bıraktığı  huzur evinde.Kimi  tek  başına  yaşadığı  evde elinde  bir  buket  çiçekle annesinin  kısa  da olsa  ziyaretine  gidip elini öptüğü  gün.

Bir  ANNE  evladına şöyle seslenir:

Sizleri  dünyaya  getirdim.  Geceleri  uykusuz  geçen  günlere  aldırış  etmeden  şefkatle  ve sevgiyle  sizi  büyütmek  için emek  verdim.  Sizler  her  ne kadar beni  senede  bir  defa  hatırlasanız da! Sizler  benim  hala evladımsınız. Yüreğimdeki  kalp yaşamdaki  sevincimsiniz. Ben  sizleri  unutup  vefasızlık  yapamam.

Annelerimiz cennetin baş kösesi. Annelerimiz merhametin öncüsü. Annelerimiz sevginin ve fedakarlığın elçisi.Annelerimiz  yaşamımızın vazgeçilmezi…Anneler için ne desem,Anneler  için ne yazsam kelimeler  kifayetsiz  kalır.

ANNE  EVİN MİMARI

ANNE  SEVDANIN ADI

ANNE  YAŞAMIN MİRASI

ANNE SEVGİNİN İLK  ADI

Bugün  değil!Her  gün  annelerimizin günü…Onları bugün değil!Her gün  hatırlayalım.Onların günü olmadığı gibi;Onların  sevgisi  bir güne  sığdırılmaz. Annelerimiz  kıymetli  birer  hazine.Eli  öpülesi bütün  annelerin  önünde  saygı  ile eğiliyorum.

                                                    BUGÜN DEĞİL! HER  GÜNÜNÜZ  KUTLU  OLSUN…

Bolluk ve bereketi arttırmak bagua haritasından yararlanmak mümkün  ayrıca bu harita ile aşk, sağlık, kariyer, çocuklar gibi alanları da aktive edilebilir. Mekanın her bir köşesi, harikataya göre ayarlanarak, o bölgedeki enerjiyi aktive etmek mümkün.

Aşk için çift i temsil eden obje tercih edilebilir.

Bolluk ve bereket için para ağacı kullanılabilir.

Kariyer için giriş kapısı nda dikkat etmek gerekir.Koridora kariyerde başarılı olan kişilerin resimleri konulabilir.

Mekanı sirke ile silmek, adaçayı tütsusu yapmak da etkili olacaktır.

Her şey başlar ve biter diye teselli ettim kendimi. Herkes kendini böyle teselli eder, yoksa dünyanın ağırlığı hep ayağımıza dolanır. Dünya ayağımıza dolansın istemeyiz çünkü acıyı kökten bitirecek güçte değiliz. İnsanın güçsüzlüğü güçlülükle karıştırılıyor. Buna eminim. Güçsüz olduğumuz için devam ediyoruz, her şeyin daha iyi olacağına inanıyoruz. Acınası varlıklarız.

Güçlü değiliz işte, korkağız!

Bir acı avucumda onu bir vitrine yerleştirmeye çalışıyorum. Tozlu bir vitrine, bir daha hiç kullanmayacağımı düşündüğüm bir vitrine. İnsan mutluyken her şeye arkasını dönebiliyor, mutsuzken de eskiye dönerken biraz utangaçlaşıyor. 

Bu yolları nasıl bir cesaretle geçtim, ne olacak sandım?

Bu geceyi geçireceğim, hazırlandım. Bir şişe şarabım, beni idare edecek kadar sigaram ve başını okşayıp hala nefes aldığını hissedebildiğim dört ayaklı dostlarım var odada. Bu evi hayvanlarla doldurdum, çünkü içimde olan boşluk insanla dolacak kadar soyut değil. Bu evi hayvanlarla doldurdum, çünkü sessizlik içimde bir yeri acıtıyor. Aynı acıyan yerim insanları görünce de acıyor.

Kendimi nasıl oyalayacağım, bunca akıp giden güne nasıl dayanacağım?

Ellerime bakıyorum, her şeyi yapmayı biliyor ellerim. Kapıyı açmayı, kahve yapmayı, kadeh doldurmayı. Bu ellerle biraz daha göze batmayabilirim. Ellerim her şeyi yapmayı biliyor, insan ellerine özenir mi? Ellerim bana bir şeyler öğretsin istiyorum.

İçime bir şeyler kazıyorum.

 Bazı kelimeleri tekrar ediyorum.

 'Anne, iş, kira,kedilerim,köpeğim.'

 Beni ayakta tutacak kelimeleri tekrar ediyorum. Ellerimi takip etmek zorundayım

Her masalın sonundaki gibi...

Bir tanesi hayallerimeydi. Bir tanesi umutlarımaydı. Sonuncusu ise hayatımaydı.

Hayalleri için çalışıp, umutları sayesinde ayakta duran iyi karakterleri, iyi yapacak bir kötü karakter gerekirdi çünkü hep. 

Çünkü masal yazarı biliyordu... Güzel kardeş olmasaydı, çirkin kardeş bilemeyecekti çirkin olduğunu...

Gerçi o masalın kötü karakteri çirkin kardeş miydi yoksa günümüz güzellik algısına uymadığı için çirkin lakabını takan halk mıydı kötü karakter?

Mesela güzellik algısı çirkin dediğimiz karakter gibi olsaydı bu sefer kötü karakter güzel dediğimiz karakter mi olacaktı. 

İyi karakteri var eden kötü karakterken niye üç elmanın bir tanesi o değildi ki...

Siz bardağı kırdınız diye su içmekten vaz mı geçiyorsunuz yoksa yeni bir bardak mı alıyorsunuz? Evet o kırılan bardağın yerini tutmaz ama yine de vazgeçmemek gerekir.

Ben mükemmel bir hayat ile büyümedim. Ailemle kavgalarım oldu herkesin olduğu gibi, arkadaşlarımla sorunlar yaşadım herkeste olduğu gibi, sevgilimle ayrıldık, barıştık, ayrıldık ve yine herkeste olduğu gibi... Ama her seferinde yaşadığım her şeyden bir ders çıkardım kendimce, hepsi bana bir tecrübe oldu. Hiçbir zaman da o suyu içmekten vazgeçmedim. Olması gereken şey de buydu zaten sizlerde vazgeçmeyin. Vazgeçmek bir nevi kaçmaktır.

Gerçeklerden neden kaçar insan? Hangi yalanın arkasına saklanmak ister ya da neden her şeyden uzaklaşıp kaçmak ister büyüdüğü şehirden? Kaçmak ne kadar doğru mesela, hadi diyelim gittik gerçekler de peşimizden gittiğimiz yere gelmez mi?
Bir diğer sorum insan nereye kadar kaçarak yaşayabilir?

Bu daha ne kadar devam eder bilmiyorum ama istediğim şeyler ve yaptıklarım çok farklı kavramlar.

Doğru bir yol varsa umarım bir an önce bulunur.

R.G.

Yazmak ne güzel yetkinlik. İnsanoğlu her yaşadığı duygularını yazar.

Hayatından ders çıkardıklarını: Yaradan'ın ödevlerini yazar ve yerine getirir.

zaman bir nakış gibi işler insanların yaşamına önemli olan kötüyü görüp iyi insan olmaktır.

R.G.

Her kusursuz insanlardan hep ders çıkardık.Bu bizi hep doğru yöne götürmeli...

Her olumsuzluk bin olumlu yaşamımız demek.

Uzaklarınızı iyi seçin.

R.G.

Yaşanmışlıkların bilgilerini topla zihninde olur ya söz uçar yazı kalır.

kısa kısa notlar al kendin için.

Geçmişi not et geleceğine ışık olsun.

sonra geçmişin kapılarını kapat ki yolunu rahat bulasın

R.G.

Uyumayı özlüyor insan, düşünmemeyi, rahat rahat takılabilmeyi ama hangisi oluyor derseniz hiçbiri çünkü düşünceler insanın beynini öyle bir yiyor ki ne yapsa, ne yapmak istese hep bir çıkmaza saplanıyor.

Ne düşünüyorum biliyor musunuz?

Ben niye böyle bir insan oldum?
Ben nasıl birden böyle oldum?
...

Peki hangi sorunun cevabı var hiçbirinin... Beynini kemiriyor insanın bu düşünceler bir zaman sonra zaten ufaktan sıyırıyor daha da düşününce artık direkt kendini kaybediyor. Şahit oldum mesele deli olmak değil. İnsan her şekilde travma aldığından dolayı bir şekilde hasta oluyor. Kabullenin bunu sağlıklı bile olsanız hastasınız...

İnsan en çok neyi kabullenemez? Yaşadıklarını mı, yaşatılanları mı?
Her ikiside aslında yaşadığın her iyi, kötü olay aklında bazen bir acaba bırakır. Ve işin içine yine düşünmek girerse geçmiş olsun...

Kendinizde kusur gördüğünüz şey var mı? Mesela burnunu sevmeyen, vücudunun hatlarını sevmeyen? İllaki vardır dimi içimizde, mesela benim çillerim var ben hiç sevmezdim, nasıl kurtulabilirim bunun yolunu aradım sonra oturdum düşündüm ben buyum, ben böyle daha güzelim onlar benim kusurum değil beni ben yapan asıl şeyler. Kendinizi örtmeye çalışmayın. Kendinizi her şekilde sevin. Kendinizde kusur aramayın, siz her şekilde güzelsiniz.

Güzellik sadece fiziksel olmaz, ruhsal, duygusal olarakta insanlar güzeldir. Peki ya içiniz güzel mi? Her şeye rağmen güzel kalabiliyor musunuz? Kalın! Güzel olmazsanız bu hayat daha beter oluyor. Hem kendiniz için, hem çevreniz için güzel kalın!

Şimdilik hoş çakalın ya da sadece hoş kalın...

Öyle bir bardak su verir gibi söz mü verilir? Ben vermiştim. Ben bütün zor şeyleri bir bardak suyu kana kana içer gibi kolaylıkla yaparım zaten. Bu nasıl korkunç! Biliyorum da, ne yapayım elimde değil. İnsanlar benim yanımda kalsın diye mi her sözü böyle kolayca veriyorum? Peki sonrası. O an her şey farklı, o an her şey farklı.

Dinleyin.

O an , vaat ederken ve her şeyi düşünürken içimde bir kahramanın yüce gücü oluyor. Hem de ne güç. Sanki bir dağı küçücük avuçlarımla yerinden edebilirim. Ama edemem.

Bir saat bulmuyor kendime gelmem. Sözü veriyorum, bir sürü gelecek planını karşımdakinin kucağına döküyorum ve bir anda elim ve avucum küçücüğe dönüyor.

Dünya'da bir anda yeniden olmam gerektiği gibi küçücük bir nokta oluyorum.

Benden iğrenmekte haklıyım, o'da haklı. Çünkü ben bir pencere açtım, güzel bir dünya varmış gibi davrandım kendime ve o'na. Sonra dedim ki 'bıçağım elimde'. 

Bak! Ben bir katilim, başka da dünya yok! Sana açtığım pencereler çoktan zifir gibi gölgelikle sımsıkı kapalı. Ama ben ne demiştim, ne dersen haklısın. 

Benim için bin kat daha zor. Hadi kendini benim yerime koy. Çürük kokan benim, sen arkanı döner gidersin. Ben bunun içinde hapisim.

İnsan olmak ne büyük mantıksızlık, gerçekten. Belki bundan evrenselmiş gibi bahsetsem, beni anlarsın. Küçük küçük planlar işte, sevmediğin böcekler gibi, mide bulandırıcı. 

Ama ben kendi yanımda kalmak zorundayım, başka çarem yok. Ne yapayım , kendimi şirin göstermek zorundayım.

Uyumalıyım, ama tam kötü rüyalar saati.

Hayatım nedenlerle dolu. Şu anda kelimeler aklımdan parmak uçlarıma  büyük bir kararsızlıkla dökülüyor. Neden bu yazıyı yazıyorum? Neden bu fotoğrafı seçtim?  

Bu yazıyı yazma nedenimin cevabını sana şu anda veremem, belki içimi dökmek istedim, belki de ileride içimi dökmekten daha fazlası olacak ama neden mi bu fotoğrafı seçtim? Çünkü bugün çiçek topladım. Ailemden kilometrelerce uzaktayken, başka bir aileyle gittiğim piknikte, kendimden yedi yaş küçük bir çocukla fotoğraf çekildim, sakız çiğnedim, güldüm, eğlendim ve çiçek topladım.

Sanırım ben, küçük yaşta kaybettiğim kardeşimi başka ruhlarda aramak konusunda asla pes etmeyeceğim.

Nedenlerim.

Bana insan olduğumu hatırlatan en güzel nedenlerim sayesinde bugün daha iyi biriyim. 

şimdi ? Eskiden ayrı bir güzellik;  yazları gökkubbe altında dolaşırdık sokak sokak. Edebiyat sokağımız olurdu orta oyunları sergilenen. Sanat sokağımız olurdu sınırsız hayalgüçlerinin konuştuğu, bir de o kimsesiz sessiz sessiz sakin karanlık köşede uçuşan ateş böcekleri olurdu. Neredesiniz şimdi ateş böcekleri? Bulamıyorum sizleri. Bak vakitlerden akşam, durumlardan yalnızlık, gecenin bilmem kaçı ufak bir dokunuşla yine göklere uçarak aydınlatır mısınız bu karanlığımı? En ücra köşeme geçtim yine bekliyorum sizleri. Giden gitti yan ateş böceği, şarkını söyle sazını çal...

İlkin Bayram namazı eda edilir,Sonra mezarlık ziyareti ile dualar okunur.Ebediyete göç eden sevenlerle bayramlaşılır...

Bu güzel güne güzellik katan,Eş,Dost,Akraba ve Arkadaşların ziyareti olur.Sevinçlerine ortak olup,Bayram sevincini birlikte yaşarlar...Bayramın ilk misafirleridir çocuklar.Sabahın erken saatlerinde kapı kapı dolaşıp bayram kutlaması yapması bugüne ayrı bir güzellik,Ayrı bir tat katar.

Bayram havası var bugün!

Yürekler bir nehir gibi coşar.

Çocuklar sevgi seli ile yaşar.

Gülümser hayata,Mutluluk gözlerinde ışıldar.

Keyifler şen şakrak güle oynaya Bayramı yaşar...

Gün bugün ola...

Bayram bayram ola...

Genç,Yaşlı,Çocuk bir  ola...

Bayram hep bayram ola...

Yürekler sevgi dola

Bayram o bayram ola...

Sen ben değil bizim diyebileceğimiz bir dünyayı yeniden insa eder gibi.

Bayramlar olmalı dün gibi değil 

Ama geçmiş bayramlarda yaşanan güzel anları yaşatır gibi

Bayramlar olmalı tüm özlemlerin sona erdiği

Kavuşamadığımız hasret duyduğumuz uzak diyarlardaki sevdiklerimizle berabermişiz gibi

Bayramlar olmalı yüreklerdeki yangınlara su serper gibi

Acıyı dindirip, yaşamı yaşanılır hale getirir gibi

Bayramlar olmalı haksızlıkların hukuksuzlukların yaşanmadığı

Adalet terazisinin herkese eşit işlediği gibi

Bayramlar olmalı tüm güzelliklerin bir tohum olup yeryüzüne serpilmesi

Karanlıkların tümüyle silinmesi gibi

Bayramlar olmalı gönlünüzce, sevdiklerimizle birlikte şeker tadında kutlayabilmek gibi.

İyi bayramlar diliyorum.

Müzeyyen/2022

 Emek; Bir  iş  için ve bir şeyleri  üretmek  için harcanan  enerjidir. 

 Emekçi; Bir işi  doğal  olarak  alın teri  ve  el  emeği  ile  yapan  kişidir.  

 Bir marangozun  el  yapımı  ile kendi  ustalığını sergilediği  bir dolap, Masa,Kapı  vesaire… şaheserler  yaratıp  ofiste,hastanede, evlerde  kullanılan  eşyaları  yapan  ustanın el emeği.

 Bir  fırıncının sabahın erken saatlerinde  bizlere  kendi  elleriyle  açtığı hamuru  yoğurup  ekmek,Poğaça,Simit  haline  getirmesi  ve  sıcacık  ekmeği  tezgahta  sergileyen  ustanın el emeği. Sonrasında  sofralarımıza  lezzeti  ile  tat  katması.

 Bir  köylünün  sabah  güneş  doğmadan  koyunlarını  otlatması ve  iyi  beslemesi   sonucu  elde  ettiği  Süt,Peynir, Yoğurt  vesaire … Doğal ürünleri  ile sofralarımızı  süsleyen  emek  insanı .

Yine  köylünün ektiği Domates,Salatalık,Patlıcan,Biber  vesaire…Doğallığı  bizlerin sofralarına katan emekçi  insanlar…

 Tarım ile uğraşan çifitçimizin ekip biçtiği Buğday,Tahıl  vesaire…Sıcak soğuk demeden emek veren insan.

 Daha  sayamadığım  onca  işe  emek  veren  emekçi   insanlar… 

Sizler  emek  verdikçe  ülke  kalkınır.

Sizler  ürettikçe  ekonomi   canlanır.

Dün

Bugün

Yarın 

Kısaca her  gün  bizlere  ve Ülkeye  verdiğiniz  emekten   dolayı  teşekkür   ederiz . Bütün el emeği  veren  emekçi  insanlar!

EMEĞİNİZE  SAĞLIK… 

Bugün  değil!Her  gün  EMEKÇİ  gününüz  kutlu  olsun…

    İnsan tek başına yaşamak için gelmemiştir evrene. Etkileşim , yaradılışının her atomuna yüklenmiştir.  Akıl ve mantığın, cevapla birleştiği her yerde bu vardır. Ben olmak değil biz olmaktır, düşünebilme yetisinin amacı. Bundandır insanın insana olan beklentisi. Ailede, arkadaşlıkta , kendinin dışında insan olan heryerdedir. Farkedilmek zor değildir ama, karşında gören olması gerekir eylemin gerçekleşmesi için. Onca çaba da bundandır ya. Çoğu zaman basit bir onay içindir, delidivane kendini parçalamalar, gösterme çabaları. Ama farkeden yoksa. İşte o zaman sorun öbekleri, yalnızlık olarak karşılar seni. Sorguların başlar. "Daha ne yapayım ben." İşte cevap bu. Birşey yapma. Hep yapan sen olma. Kendinden ödünler vererek kabule zorlama. Çek kendini. Vermek, vermek nereye kadar? Çabalama. O zaman, eleştirileceksin, değiştin olacak ama. Sonunda ortaya bir sen çıkacak. Dengelemenin doğası bu. Bir tarafta fazlalık varsa , diğer uca doğru hareket etmen gerek. Farkedilmen böyle mümkün. "O yapar, o gelir, o verir." tanımlarından çıkar, seninde bir kişiliğinin olduğunun bilincine varır karşıdakiler. Dengede kal. Gerektiği kadarını karşıla, hep sen değil. Düşün, anla, uygula. Sonuç kesin ve olası. 

Ama benim yorgunluğum, çocukluğumdan beri geliyor. Açık açık saatlerce anlatmak isterdim, fakat dediğim gibi yorgunum işte. Bunları anlatamayacak kadar yorgun. Nefes alırken sorgulayacak kadar yorgun. Bazen müzik dinlerken kafam götürmüyor, müzik ya müzik. Kapatıyorum belki dakikalarca belki de saatlerce tavanı izliyorum. Yorgunum işte.

İçimde bir acı var. İçimde bir yangın var. Ama bu hiçbir zaman sönmeyecek biliyorum. Ben söndürebildiğim kadarını kendim söndürdüm. Lakin geri kalanı sönmüyor. Benim yapamadığımı başkası da yapamaz, işte bu yüzden yorgunum.

En başta umudum yok, güvencim yok. Sevgim yok, saygım yok. İnsanlığıma dair olan her şeyimi kaybettim. Ama bu bir günde de olmadı, yılların birikmişliği var. Geçmiş kirli pis ellerini sadece bir kez doladı boynuma. Sonrası karanlık.

Sonrası özgüvensizlik.

Sonrası ölüm.

Sonrası toprak benim için.

Bilemiyorum sadece, sadece ben öldükten sonra arkamdan ailem dışındaki birileri de üzülsün isterdim. Tek başıma ölmeyeyim, birileri de benimle o toprağa girsin isterdim.

Ve evet çok bencilim. 

Bencilim, çünkü kendimi kaybettim. Arıyorum her yerde ama hiç bulamıyorum.

   Ne çocukken saçmalamak istediklerimizin tadı var şimdi nede büyükken anlatmak istediklerimizin. Herşey zamanında, yaşının verdiği anlamdaymış, lezzeti oradaymış. Konuşmaktan yorulsamda, engelleyen kalmasada, takmasamda kimseyi artık, yok kıymeti. Geciken ödül misali değersiz. 

  " İçindeki çocuğu öldürme." diyorlar ya, aslında o çocuk hep orda. Varlığını bir kırgınlıkta, bir sevinçte gösteriyor çoğu zaman. Bu gün yaşanılanlar, geçmiş çocukluğun izdüşümleri değil mi? Şimdi adına travma dedikleri, tamamlanmamış hayal kırıklıklarının, debelenen yankıları. Ne kadar öğretildiyso kadar karışıyor hayata. Kendini bilmek bir erdemse,  yüklemi koyabilmek, tamamen geçmişin gölgesinde kalan hayatları kurtarabilmekle mümkün. Olgunlaşmak, olmak, büyümek, küçük bedenlere sığdırılmış coşkuların uzantılarıyla karışıyor ileri zamana. Yalan yanlış hatırlanan hayali kareler , bir davranışta çıkıyor ortaya. Alakasız bir anda tetikliyor zihnini. Kendin bile anlam veremiyorsun olanlara. Sebebi nette, bilinçaltı zarfını açmayı başarabilirsen , gönderebiliyorsun mutluluğa giden mektupları pullarıyla. Oda sessiz, kendinle kalmaların sonucunda mümkün. İster saatlerce istersen bir anda.  Kapanan gözlerin dinginliğinde, sakin ve ferah bir nefesin ardından. Dinle dinle dinle. Dön kendine, izle ve bak yüreğine, saklı düşüncelerine. O zaman buluşacak içindeki çocuk şu anki senle.

Acının tanımı tadına göre değişirdi vesselam. Bir çok çeşidi olduğunu gördüm. Ağlatanı da ağlayamadığını da. Ama ruh böyle yaralanırken durup sadece izlettiren acı, katlanılamazdı. Canlı canlı ölmek bu muydu? Ruhun acı çekmesi miydi? Sen beklerken sana gelmeyen miydi? gelmeyeceğini bilerek ondan gidememek miydi? en büyük acıyı ruh çekerdi şüphesiz. 

En büyük acıysa yorgun bir ruhtu. Tükenmiş heyecanını kucağına toplamış yol kenarında usulca yürüyen o ruhu kimse hayata döndüremezdi. 

Bir gece yarasıydı bu satırları kaleme aldığım zaman. Ne kadarı mantıklı, ne kadarı gerçek bilmiyordum ya da sadece kabullenmiyordum, kabullenemiyordum.

Ama artık bazı şeyleri biliyorum. Misal; artık olamayacaktık, olmayacaktık çünkü o başkasına aitti. Ben ne kadar beklersem bekleyeyim onun bir hayatı vardı. Benimde vardı ve devam etmeliydim onda kalamazdım. Daha fazla kendimi perişan edemezdim. Onu bekleyemezdim.

Aşk; ansızın çalar kapını, birden düşer hayatının tam ortasına sen bile anlayamazsın birden nasıl bu konuma geldiğinizi. O sana karışmıştır, sense ona ne olduğunu anlamadan bir dünya anılar biriktirmişsinizdir.

Onun sesi, kokusu, dokunuşu, gülmesi bile özel ve güzel gelir sana başka kimse olmasın tek o olsun ve mutlu olun istersin. Ailem dersin, ailem.

Bir kez bile şüphe etmeden varınla yokluğunla her daim elinden tutarsın, vazgeçmezsin. Çünkü dersin ki “aile olmak budur.” gerçekten aile olmak bu mudur, sonra bunu düşünürsün ve sonra şu kanıya varırsın “akışına bırakmak” düşünmeden olduğu gibi acısıyla, sevinciyle, hüznüyle… her zaman yanında olursun, olursunuz birbirinize sarılırsınız.

Sevmek çok büyük bir cesaret ister. Hangimiz o kadar cesaretli? Sen bu satırları okuyan güzel insan, sevecek kadar cesaretli misin? Ol, değilsen bile cesaret et.

Özel bir duygu ve bu güzelliği yaşamadan ölme. Sevdiğin kişi yanlış biri çıkabilir ama sen yine de sevmekten vazgeçme.

Aldatılacaksın, aldanacaksın çünkü bunlar olacak şeylerdir. Tek aldanmak sevdiğin kişi tarafından olmayacak ama arkadaşında aldatacak. Ne yaşarsan yaşa, hangi sahte sevgi karşına çıkarsa çıksın sen asla geri adım atma. Yaşadığın her olay sana ders olur ama bazı hatalar tekrarlanacak kadar güzeldir ve sen o hataları tekrarla, tekrarla ki doğruyu bulabil.

Cesaretini kaybetme, kendine güven ve inan.

Kendine şunu söyle “ben her şeyin üstesinden gelebilirim” ve her şeyin üstesinden gel. Geri de durma hep bir adım ileri git, git ki insanlar desin ki yine de pes etmiyor devam ediyor. Acınla değil, mutluluğunla konuşsunlar seni. Onlara koz verme. Kendi dostun, kendin ol.

Her zaman yeniliklere açık ol, bir şeyi yapmaktan çekinme. O eli tekrar tut, o şarkıyı tekrar dinle, o yemeği tekrar ye, o ceketi tekrar giy, her şeyi tekrarla ve bir yol bul.

“Hep iyiler kazanır” derler ya aslında hep kötüler kazanır ama onlar kötü, onlar kazanıyor diye iyi olmaktan vazgeçme.

Kendini sev…

Erkek : Adnan - Kız : Süadâ  - Yemek : Mercimek Çorbası, Sulu köfte, Salata

  Maslow'un ihtiyaçlar hiyerarşisinde en üst basamak kendini gerçekleştirmektir. Buda değer ve güven duygusuyla yakından ilişkili fikrimce. Çünkü özgüven arttıkça gerçekleştirir insan kendini. Aile ile olan iletişim ilk basamağıdır değerin. Eksik kalmış, hırpalanmış bir bilinçle gelişen benlik , dışarıya karşı hep ispat halindedir. Her cümle içinden didik didik aranıp bulunacak savunma mekanizmalarıdır onun için. Öğrenilmiş çaresizliğin, bam teline basıla basıla çıkan sesleridir bu savunmalar, ısrarlar. Karşıdakini memnun etme çabası, değer görmek adına yapılan "Beni sevin, bana değer verin." iç sesinin , yankısız çığlıklarıdır. Görebilen azdır bunu, göreninde işine gelirde, sessiz kalır, nasıl olsa memnun edilen odur.

    Oysa ne güzeldir, olduğun gibi , kasmadan , kendin olmak. Davranışlarını, düşüncelerini gerilmeden, iç huzuruyla sergileyebilmek. Yanlış anlaşılma korkusunun zirvelerinden, rahatlığın yamacına inebilmek.

   Yazdıklarım sizi yanıltmasın. Daha bir kaç zaman önce bende böyleydim. Sürekli memnun etme çabası, savunmalar. Geçte olsa öğrenmek , üstündeki bütün yükleri attırıyor insana. Doğallık güzel, olduğun gibi, abartmadan, kırmadan, dökmeden. 

  Çocuk yetiştirirken hassas olmalı insan. Arzularını, komplekslerini, eksikliklerini, çocukların üzerinden iyileştirmeye çalışmamalı. Ben olamadım sen ol, ben yapamadım sen yap. Çocuğunuz bile olsa, kimse sizin eksik kalmış yanlarınızın tamamlayıcısı değil. Sen sensin, o da o. Yanında yürüyen ol, öğüt veren değil, seven ol , üstüne titreyen değil,  öğreten ol ama test makinası değil. Değil değil değil. 

    Güven ve değer verilerek yetişen bireyler, kendileri olabiliyorlar. Memnun etme çabası içinde, değersizlik savaşlarından çıkamamış insansa, tiyatral bir dünyada her gün farklı bir rolle debelenip duruyor, birilerinde kabul görmek adına. Eksik yanlarımız, öğrenilmemiş çocukluğumuzun çığlıkları. Sevilmemiş yürek çarpıntıları. Boşa geçen zamanların,  iç çekişleri. Olan bundan ibaret. Değerin güvenle harmanlandığı , mutluluk gülüşleriyle naralanan, sevgi sözcükleriyle dillenen insanların çok olması dileğiyle.

Yıllar  geçse de  vazgeçemediğiniz  hiç  bir  zamanda  vazgeçemeyeceğiniz  bir  takım  şeyler  vardır. Çocukluğumu  geçirdiğim  yaşadığım  mahalleye  bir  yolculuk  yaptım .Etrafa şöyle bir bakındım.Mahalle eski güzelliğini yitirmemiş aynı güzellikte kalmıştı. Eski oturduğumuz eve  bakınca,O  an  hayallerim  canlandı.  Mahallede  oynadığımız   oyunlar  ve komşular  bir  anda  gözümün  önüne  geldi,Seyre  daldım. O an!Mahallede  gözüme  bir kaç  çocuk  ilişti. Bayramınız Kutlu  Olsun  dedim.Geleceğin  nesli  olan  genç  bireylere. Zira;  bugün  23  NİSAN  neşe  doluyor  insan…Hep bir  ağızdan  bana  teşekkür  ediyor, Aynı  zamanda  sizinde  diyorlar.

Umut  dolu  gözlerle  tek  tek  hayallerini  soruyorum? Gençlerden   biri  doktor  olup,Hastalara şifa dağıtacağım diyor. Bir diğeri; Mühendis derken;bir  diğeri daha  farklı  bir yaklaşım  sergileyip, Bende  futbolcu  olacağım  dedi .  Duygu  dolu  bir  anın  gözlerime  yaş  düşürmesi ile  bir  tebessüm  ettim.Hepsi birden  ağabey  bizimle  maç  yaparmısın? Diye soruyorlar bana. Açıkçası uzun  zamandır  top oynamıyordum.Ama; Onları  bu  güzel  günde  onların  bayramında  kırmak olmazdı. Bana  yaptıkları  teklifi  kabul ediyorum.Bugünün güzelliğinde ve özelinde  23  Nisan’da  sevinci  ve  mutluluğu  birarada  yaşıyorum. Bir  yandan  oyun  oynarken, Bir  yandan  da  sohbet ediyorum. Bana  dönüp  soruyorlar? Ağabey   sen bu mahallede  yaşarken  oyun  oynarmıydın? Bir an  gözlerim doluyor  ve  duygulanıyorum.Bugün bana  bu  genç  nesil  çocukluğumu veriyordu. Evet  diyorum. Benimde  mahalle  arkadaşlarım  vardı. Çok  top  oynar, her hafta sonu        maç  yapardık. Eski anılar canlanıyor gözümün önünde.Çocuklara  dönüyorum  ve  başlıyorum sıralamaya: Bu  arkadaşım  bu  evde  bir  diğeri  burada .Tek  tek arkadaşlarımı sıralıyorum.Maç güzel gidiyor neşeli ve gülerek …Maçta  bir  tane  gol atıyorum ve maç  bizim  takımın  oluyor.

Genç  nesil  çocuklar   onlarla  yaptığım  sohbetin  tadına  doymuyor  olacak  ki;Ağabey  biraz  daha  maç uzatmaya  gitsin  diyorlar. Tadında bırakmak  gerek  diye düşünerek, Elveda  deyip  vedalaşıyorum. Ağabey  yine  bekliyoruz   diyorlar .Arkamı dönüp bir el sallayıp  olur diyorum…Yolda  giderken;   bir  dükkanın  önünde  oturan  üç  kişiye  rastlıyorum.İkisi  olgun,Biri   yedinci  sınıf  öğrencisi. Öğrenci  olan  genç birey  içten gelen  bir sesle her telden her dilden yüreği  yanık  ve  güzel  sesiyle  adeta  yoldan  geçen  insanlara  konser  verircesine şarkılar söylüyor. Karşısına  geçip  dinliyorum. Dinlerken  de  içimden ne  güzel  cevherler  yetişiyor  diye geçiriyorum.ona bakıp  soruyorum?Yaşamdaki hayalin ne?  Cevabı  o kadar muhteşem ki;Savcı  olup,Adaleti  temsil  edeceğim  diyor. Bugün çok duyguluyum  bu duygu arasında  kendisini alkışlıyorum,Sonra  da yüreğine  sağlık  deyip ayrılıyorum.23 Nisan Ulusal Egemenlik Çocuk Bayramında  çocuklar  beni  hem  sevindiriyor,hem de duygulandırıyor…Yola  devam  ederken bugünün güzelliğinde saklı kalan bir şey vardı içimde diye düşündüm.”ÇOCUK OLMAK”.

Kısa  yolculuğum  Güzel  Sanatlar  Fakültesini  ziyaretimle son buluyor. Oradaki  resim  sergisini  geziyorum. Her  bir  resimde  ayrı  bir  güzellik  yatıyor.Her  resim çizilirken  bizlere  bişeyler  anlatıyor.Umutlu  olmayı,Hayal  etmeyi  ve  Sevgiyi,Yaşamı  anlatıyor.  Anlamak  için  sadece güzel  bakmak  ve  düşünmek  yeter…

Geçmişin  yansıyan  yüzü.Eski  tarihi  evler  ve  mahalle  araları  beni  daha  güzel  bakmaya daha  da  mutlu etmeye  yetti. Aslında  değişen  zamanın  insanları   yani  bizleriz. Bahane  aramaya  gerek  yok... Dünya  aynı dönerken  Güneş  aynı  yerden  doğup  batarken  neden  böyle  oldu?  Neden  herşey  eskisi  gibi  değil?  diye sormayın  düşünün!... Aslında  bakarsanız  her şey  aynı  değişen  insanlar…Hayat  aynı  devam ediyor. Geçmişte  kaldı  o  günler  dediğiniz  bugün  aynı. Yeter ki;Biz  özümüze  dönelim.

HER ÇOCUK BİR GELECEK,GELECEĞİ GÜZEL İNŞA EDELİM…

  23  NİSAN  ULUSAL  EGEMENLİK  VE  ÇOCUK  BAYRAMI KUTLU  OLSUN…

Hâkimiyet-i Milliye Bayramı (önceleri 1 Kasım, sonra 23 Nisan), saltanatın kaldırılışının ve Türkiye Cumhuriyeti'nin kuruluşunu gerçekleştiren TBMM'nin açılışının egemenliği padişahtan alıp halka vermesini kutlamak amacını taşırken, Çocuk Bayramı savaş sırasında yetim ve öksüz kalan yoksul çocukların bir bahar şenliği ortamında sevindirmek amacını taşımaktaydı.

Tazecik çiçeklerle donanmıştı her dalı, hayatın son bulduğu o noktada. Yeniden umuda çiçek açmıştı sanki.

Farkettim ki en üst dalında çiçeğe inat bir portakal duruyor.

Çiçeğe; " sen istediğin kadar aç, ben de buradayım direniyorum yaşama" ya da "sen alışıncaya kadar dünyaya eşlik etmem lazım sana" diyor gibiydi.

Hangisi acaba?

Tuhaf bir hisse kapıldım o an.

Ne garip!

Biri gençlik, biri yaşlılıktı belki!

Bir dalda yan yana.

Döndüm baktım mezara, anne ve evladı koyun koyuna.

Bir dalda iki hayat. Biri başlangıç biri son nokta.

İster istemez zamanı gelince o portakal da düşecek illa ki toprağa.

Sevgi nasıl derin bir duygudur böyle.

Getirecek  onları birlikte yine yeniden  dünyaya.

Müzeyyen/Nisan 2022

Kimse olmak istiyorum, hiç kimse. İnsanlar tanımasın herkesten uzak olayım. Yalnızlık, yani bir diğer adı bunun sizler hiç insanlar içinde yalnız kaldınız mı?

Küçük Prens'te şöyle diyor ;
"insanların arasında da yalnızdır insan."

İşte tam bu noktadayım. Çevrem kalabalık. Arkadaşlarım, kuzenlerim, ailem, can bildiklerim... E peki en kötü anımda kim yanımda, kim elimi tuttu ki benim kendimi onlardan geri çekmeyeyim. Aslında hepsine, herkese çok bağlıydım ama gel zaman git zaman hepsinden uzaklaştım insan yaş aldıkça, akılca büyüdükçe neyin doğru neyin yanlış olduğunu çok iyi anlıyor. İnsanlar bana zarar veriyor.

Size de zarar vermiyorlar mı?

Sadece bana öyle geliyor olamaz, yani sadece ben öyle hissetmiyorum dimi?

Çaresizlik..?

Yalnız kalma isteği..?

Düşünme bozukluğu..?

Hayal kuramamak..?

Ölüm düşüncesi..?

Ve bir sigara yakış... Çakmaktan çıkan ses, yukarıya alevlenmesi. Sigaranın çıkardığı ses, yandığının kokusu, ağzımdan üflediğim dumanı... Ve sonu yine derin düşünceler...

Beynim patlıyor hissediyorum artık. Düşünmek bir insana zarar verir mi?
Veriyor, direkt örneğiyim buna gerçekten.

Her şeyi yokuşa sürüyorum ve bu canımı çok yakıyor. Düşünmek ayrı, yaşananlar ayrı, yaşatılanları ayrı...

Ben istemediğim çok şeyi yapıyorum. Mecburiyet belki de ama inanın bazı şeyler nefret ettiriyor. Mesela nedir bunlardan bir tanesi olmayacak bir şey hakkında hala hayal kuruyorum. Olmayacak biliyorum ama yine de hayaline sığınıp acaba diyorum... Bu benim en nefret ettiğim özelliğim...

Çaresizlik, demiştim. Çaresiz kalmak tercih midir, zorundalık mı? 

Peki çaresizlik kolay bir şey midir, zor mu?

Bir şeylerden vazgeçince çaresiz mi kalırız, pes mi ederiz?

Çaresiz kalmak ve pes etmek aynı kavramlar mı?

Bu soru son.

Peki ya, siz hiç hem pes edip hem çaresiz kaldınız mı?

Size bir düzine yine hikaye anlatabilirim ama sanırım artık kaleme alacak gücüm yok. Gücümden çok cesaretim yokta diyebilirim bazı şeyleri anlatmak cesaret ister ne de olsa.

Cesaret çok önemlidir. Her şeye cesaret ederim ama 2 şeye edemem.. Sanırım onlar benim en zayıf noktam. Bu sorunu yok edersem çok daha güzel şeyler çıkar ama günlerdir ne yazacağım bilmiyorum. Yazdıklarımı silip duruyorum, içimdekileri bu kez kaleme dökemiyorum. Çünkü bu sefer sağlam yara aldım...

Çaresizliğim işte burada başladı... Yokuş aşağı gidiyorum sonunda ya kurtulacağım ya öleceğim ve inanın ben hiçbir şey bilmiyorum..

   İnsan doğasının iklimi bu sanırım, şu an benim yaptığım. Birşeylerden birilerine hüküm biçmek. Buda genelde aile olur nedense. Güçsüzlüğünün, şanssızlığının,başarısızlığının ve ne kadar olumsuzluk varsa hepsi. İyi olanda vardır elbet yaşadıklarında ama sahiplenme kendinedir " Ben başardım, ben yaptım gibi."  İyi gitmeyen her durumda yükleyecek biri ve birileri kolay bulunur. İnsan egosu kendine düşkündür, çünkü. Eğitmedikçede bir ömür gider salına salına. 

    Kendin olmayı öğrendiğinde, sorumlununda ,yön vereminde "sen" olduğunu anlarsın. Düşünsel gücünün tamamen senin kontrolünde olduğunu kavramak kolaylaştırır.  "Düşünüyorum, öyleyse varım."  sözünün anlamıda budur belki. Sen olduğunda vardır görünen, düşünülen. 

    Yani, özün sözü hangi aileden olduğun, neye sahip olduğun maddi yada manevi , çokta önemli olmamalı. Erdem, kendini bilmenin gücünde.  Suçlu aramak yerine , olanın bilincine varıp, en iyi seni bulmakta. Takıntılardan , suçlamalardan arınarak mutlu bir yol haritası çıkarmak adına gereken bu. Yoksa, insan benzer döngüler içinde yuvarlanıp duruyor ve girdap olmuş halde çıkış yolu dahada zorlaşıyor. 

Ne kadar doğru bir karar hiç bilmiyorum. Acılardan kaçmak ne zaman doğru oldu mesela bunu da bilmiyorum ama tek yapabileceğim şey buymuş gibi geliyor...

Bir şeylerden kaçmak ne kadar doğru sizce?

Peki ya neden kaçıyoruz?

İnanın bu sorulara ben hiçbir zaman cevap bulamadım. Neden kaçıyorum bilmiyorum, kaçmakta can acıtıyor, düşünmekte bir farkı fiyatı yok yani her şekilde o acıyı çekiyorsun.

Kelimeleri bir araya getiremediğiniz zamanlar oldu mu?

Benim oldu ve inanın o kadar kızıyorum kendime o anlarda bu nasıl olabilir diye kendimi yiyorum. Oysaki benim suçum değildi bu beynimin içinde bitmeyen düşüncelerimdendi...

Ve hiçbir zaman da bitmeyecek olanlardan…

İnsan hem nefret edip, hem nasıl çok sevebilir?

Hayat neden hep, neden sorusunu sorduruyor?

Acaba hayat mı böyle acımasız, yoksa biz mi hayatı acımasız kılıyoruz?

Her zaman bir çare var mıdır?

Düşünmek neden can acıtır?

Peki ya böyle binlerce soruya ne zaman cevap bulabilirim? Ya da her sorunun mantıklı cevabı var mıdır?

Yoruldunuz dimi okurken, bende yoruldum ama yaşamaktan. Bu düşünceleri silip atamamaktan. Beynimi söküp atasım geliyor ama bir yararı olmayacak bunu herkes gibi ben de çok iyi biliyorum...

Bir gün düzelir dediğim her şey yarım kaldı. Ama yine de her şey gönlünüzce olsun. İyi düşünelim ve her şey iyi olsun.

Bir gün her şey çok güzel olacak..!

.
.
.

İnanın...
En çokta kendinize...

Unutmayın da size yapılanı unutmayın. Hepsi size bir ders, hepsi size bir tecrübe. İyi izler bırakanı olur, kötü izler bırakanı da ama hepsi sizin için bir başarı adımıdır daha temkinli yaklaşmak için muazzam bir fırsattır... 

İşte burada devreye tekrardan pes etmek ya da etmemek giriyor. Sen güçlü birisin hiçbir zaman aklından pes etmeyi geçirme bir söz vardır, öldürmeyen Allah güçlendirir diye yaşadığınız her gün, nefes aldığınız her an güçleneceksiniz... Bu yüzden pes etmeyin...

Bazı hataları erken yapmanın hayatınıza çok büyük katkısı oluyor.
Mesela; güven konusu büyük sorun oluyor ama iyi yanları da var, kendiniz tek bir şekilde, bir bireyken daha mutlu olabilirsin, az düşünür çok yaşar ve umursamazsanız kimse size bir daha bir şey diyemez, diyemez de değil aslında sadece kötü yönde şeyler söylese bile sizin canınızı eskisi kadar yakmaz, acıtmaz...

Bazı konularda bencil olmak gerekiyor. O seviyor diye o şeyi sevmek zorunda değilsin, o istiyor diye o şeyi yapmak zorunda değilsin. Sen kendin için adım atmadığın sürece o şeye zorunlu değilsin. Konu sensen her şey senin için zorundalık evet bazen sıkılıyorsun, yoruluyorsun ama ne olursa olsun sonu güzel bitecek o yüzden vazgeçme. Sana yakışmayacak bir şeyi yapma... Ya da yap kimin umurunda. Elalem ne der diye yaşaya yaşaya zaten hayatı düzgün yaşayamadık.

Sen 19 yaşındaki bu satırları okuyan kişi özgürce elalem ne der diye düşünmeden sevgilinin elini sokak ortasında korkmadan tutabildin mi?

Sen 23 yaşındaki bu satırları okuyan kişi hiç özgürce el alem ne der diye düşünmeden istediğini yapabildin mi?

Sen 25 yaşındaki bu satırları okuyan kişi hiç elalem ne der diye düşünmeden patronuna ya da iş arkadaşlarına rahatça konuşabildin mi?

Sen 29 yaşındaki bu satırları okuyan kişi özgürce elalem ne der diye düşünmeden nişanlını öpebildin mi?

Ben cevap vereyim hayır, çünkü elalem... Hayatımızı kısıtlayan tek sebep. Boş verin umursamayın, onları düşünmeden yaşayın. Bu hayat sizin günahı da senin, sevabı da elalem konuşur sen kulağını tıka ve istediğini yap. Sevgilinin elini tut, iş arkadaşınla rahat konuş, nişanlını öp... İstediğin her şeyi gönlün razı geldiği sürece yap.
Sen razıysan kimse bir şey diyemez...

Hayatı başkası için değil kendin için yaşa. Birinin yanında olmasına gerek yok, sen kendine yetersin. Özgür ol, bilinçli ol ve her zaman kendine destekçi ol. Bu hayat, bu kurallar senin kendin yaz, kendin boz...
.
.
.
Sen, sen olunca güzelsin..

Bazı insanların doğası da budur işte.
Akılları ve ruhları ne kadar toplum tarafından bir kafeste tutulmaya çalışılırsa çalışılsın.
O ruh sancısı, o özgürlük tutkusu birgün o kafesi kırar.

Çırpına çırpına, birgün süzüle süzüle uçar ve gider.

Sonsuz mavilik karşısında oturuyorum. Kulaklarımda dalgaların kayalara çarpma sesi… düşüncelerimle baş edemediğim şu günlerde kendimi bu sahile atıverdim. Sanki o sonsuz denizin ortasında tek başıma kaldım da, çırpındıkça batıyormuş gibi hissediyorum. Çırpınıp duran benim,düşünecelerimle boğuşuyorum ve çırpındıkça o derinlik beni içine çekiyor… ve kayboluyorum sonsuzlukta. Sanki hiç olmamışım gibi, dünyaya gelmemişim gibi, yaşamaşım gibi ,düşünmemişim gibi , yıpratmamışım gibi, en çok da yıkılmamışım gibi .

      İniyoruz, iniyoruz, kaç yaşındayım? Ana karnına kadar indik. "Heeeeyttt! Ben bilmem kaç milyonda bir döllenme ihtimalini gerçekleştirmiş bir fetüsüm."(Bir filmde duymuştum, kopya çektim) Dünyaya gelene kadar her şey burada oluyormuş meğer. Etrafa bir bakayım ikizim filan varsa, oradan başlıyormuş. Çoğu gebelik çoklu başlayıp tekli bitermiş. Ehhh, yaşayan bebeye de travmaları. Ne travması olacak? Hayatta kalma uğruna ikizini öldürdün: KATİL TRAVMASI!.... Uyyyyy, serengeti hikayeleri değil miydi o? Ebeveynler zayıf yavruyu, kardeşler cılız ve güçsüz olanı yemez miydi? Ya da öldürürlerdi? Pekala terk etsinler, aynı şey değil mi? Vahşi dünya,orman, rahim…. Daha neler olacak orada, bakalım organlarını benimseyecek misin? Aha da bu çıkıntılar ne işe yarıyor? Kol, bacak ne lazımki burada!...Nereye dışkılayacaksın, buranın kanalizasyon sistemi var mı? İşin ucunda dışkısını yemekten ölmek var. Duymadınız mı? "Bebek kakasını yapmış, akciğerlerine kaçmış" . Yaaa , siz onu iç kanal sistemi ile mideden akciğere mi geçti sandıydınız.  Bu kordon nedir? Wifi ile bağlanamıyor muyuz anneye? Ne ilkel sistem arkadaş!... Anladım, yemekler buradan geliyor!  Yani bir nevi kargo sistemi. Özel, şahsa münhasır… İp de atlanır bununla. Kültürfizik yapmak lazım. Tam oynuyorken dünya değiştirmeye kalkarsan boynuna dolanır, ara dünyayı es geçer, ebedi dünyaya göçersin. Dikkatli olmalı. Bütün bunlar hayatının içine ediyormuş, haberiniz olsun!

         Musiki, masal, annesinin babasının sesini dinleyerek doğan bebeler şanslıdır belki! Ben ne dinlemişimdir köy yerinde. Birkaç inek möösü, tavuk gıdaklamaları, arı vızıltısı, kuş sesleri…. Fena değil.  Kendim doğmuşum ben, Evde kimsecikler yokken sessizce gelivereyim demişim. Bu da travmadır sanırım. Baby showsuz, flashlar patlamadan, doğumhaneler kapılarında sevinç çığlıklarının eşlik etmediği sade bir ziyaret….Demek o yüzden her ortamda sade yaşarım da, kimse fark etmez. Onlar cümbüş bebeleri olduğu için daha ileri gider hiç yokmuşsun sadece dünyada o varmış gibi yaşarlar. Babam ne zaman öğrendiydi gelişimi? Sevindi mi acaba? Eh dördüncü olunca kıdemli baba tepkisi gösterip, işten gelince, sofraya otururken şöyle göz ucuyla bakmıştır. İsim seçmeye tenezzül ettiğine göre, cami avlusuna bırakılma travmasından yırttık. Kız mı istemişti, oğlan mı? Bakın bunların hepsi travma sebebi. İstenmeyen çocuk musun? Allah ne verdiyse ona razı olduklarını söyleyenler, erkekliklerinin ispatı için erkek bebeden, erkek çocukları vardıysa şirin kıyafetleri, iyi bakıcı olacakları yüzünden kız bebeden vazgeçmediler hâlâ.

         Annen, baban nasıl davranmıştı sana? Kardeş kıskançlığı yaşadın mı? Ayrımcılık yapıldı mı? Köteklendin mi yoksa sevildin mi? Nasıl bir sevgiydi? Bir kerem evlatlık değilsen şanslısın. Evlatlık olmayı da kaç yaşında şansın olarak gördüydün?  "Ben bu ailede evlatlık mıyım?" zannına kapıldığında, ikinci bir ailenin varlığını kurtuluş görmedin mi? Yedirildin, içirildin, ihtiyaçların görüldü. Ama inek sütü vermişler arkadaş, ne kadar zararlıymış! Bugünkü hastalıklarımın sebebi buysa, o sütlerin detoksu lazım ki iyileşeyim. Bir de her öğün hamur….Lokma, ıslama, makarna olmadı katlama, bişi, gözleme…Bildiğin buğdayın öğütülmüşünü evirip çevirip koymuşlar önüme. Gluten zehirlenmesi yaşamadığıma  şaşmalı. Alerjilerim bundan olabilir bak. Çünkü  bağışıklığım düşmüş. "Fakirlik vardı çoğu evde, şimdi herkes zengin." Aslında değişen bir şey yok. Şimdi de varlık ve yokluk aynı anda yaşanmakta. Neyin yoksa onun yoksulusun. Savaş diyarlarında sokakta yaşayan bir çocuğun zenginlik hayali başına bir dam, önünde yiyecek olması. Bunlara sahip milyonlarca insanın da film yıldızlarından sevgili, sonsuzluk havuzlarında çimmek başlarını döndürüyor. Orta hallilerde en kötüsü tatmin olmayan bir ihtiyaçlar silsilesi. Kapı önümde küçücük bir bahçecik diye ballandırarak anlatırlar onlar da yoksunluklarını. Alıp bahçe ortasına koysanız tamam gözlerimi rahatlıka kapatırım artık diyen kaç kişi var. Komşunun bahçesi de benim olsa diye geçirmeyecek mi içinden? Domates yemeyi hayal ederdim kışın. Özlemle beklerdim baharı. Şimdi fark ediyorum ki, pırasanın hayalini kursaydım kışın travma olmazdı. Şimdi yaz kış domates yeme olanağı var, ama bakalım GDO'lu mu, GDO'suz mu? Bunun da yaşlılıkta travmatik sonucunu görürüm artık.

            Genlerim nereden benim?  Soyum sopum önemliymiş. Ona göre yatkınlıklarım, hasta olma ihtimallerim var. Taaaa insanoğlunun avcı toplayıcı döneminden kalma, neydi o bakalım sürüngen beyninden kalma korkuları var. Kaç ya da savaş!... Beynin bunu yapmaya devam ediyor, kalp hastası oluyorsun. Seni kovalayan aslan, kaplan mı var, bir sakin ol!... Diyeceksiniz ki, patron, müdür, ev sahibi, faturalar….peşimizde iken aynı durum. Yani senin beynin onları Afrika'nın balta girmemiş ormanlarına taşıyor, onları da ardına takıyorsun!... Bildin de bir şey değişti mi? Ya Rabbim, beni bu kadar zavallı yaratmaktan murad ettiğin nedir? Aile dizimi ….Ailen var bir de dizeceksin onları. Verdiğimiz kararları büyürken aile ilişkilerimiz belirlemekteymiş.  Höt dedi mi çakılır kalırdık olduğumuz yerde. Şimdi bize biri ses yükseltti  mi çakılıp kalıyoruz, veya höt diyoruz yani. Onun için çok uysal bir topluluğuz, kadınları döven, öldüren, biz değiliz. Höt diyenlerin aşırılıkları da olabilir. Bu psikopat adamların ailesini dizmek lazım. Babası kesin höt hötçü, annesinin de elinde maşa ya da terlik vardır. Benimki de öyleydi demeyin sakın. Kesin bir teyze,dayı, amca, dede birinde bir farklılık olmalı.       

          Ah bir de bu karma yok mu bu karma. Hayat karması, hayat karmaşasına dönmüş. Bilmek zor değil. Bak adına soyadına, doğum tarihine. Topla, çıkart, böl. Onların sayı değerleri var. Ortaya çıkan : Kader…. Senin neyin eksik, gör, şaşırma. Kimseyi de suçlama. Bunu sen seçtin. Farkında değilsin ama belleğin hep vardı. Doğum zamanını, yerini, milletini, aileni sen seçtin. İsmin de belirlenmişti. Anan baban sadece rolünü icra etti. Alem alem içindeydi zaten. Fazla kafa yorma. Sadece senin hangi eksiklerle tamamlanmak için gönderildiğini bil yeter. Sonra tamamlanmaya başla. Öfke yasak, canlı yaşamına saygılı ol, anlamlı konuş, her şeyi iyiye yor, kıymet bil…. Beynini, ruhunu formatla. Fabrika ayarlarına geri dön.

         Mutlaka bir gün başaracağım...Travmalarımı bulup tamir edeceğim. Ama benim sorunum travmaların çokluğu ve hangisinden başlayacağım sorunu. Aslında onlar travma mı, emin değilim. Bugüne gelip günün sorunlarını geçmişe gitmeden de çözecekler birgün. Ben eremeyeceğim….

Uzun süren çalışmalarımızın sonucunda birlikte tamamen kendi tarafımızdan hazırlanan özel yazılımlarla EdebiyatBlog'u interaktif bir portal haline getirdik.

Değerli EdebiyatBlog Ailesi sizlerin geliştirmeleri sevdiğinizi ve dikkatli olduğunu biliyoruz.
Bize EdebiyatBlog'u geliştirme konusunda geri bildirimde bulunmanızı rica ediyoruz.
Yakında yeni süprizler ile yine sizlerle olacağız...

• EB Sohbet eklendi.
• EB Tuval eklendi.
• Sunucu altyapısı değiştirildi.
• Hata düzeltmeleri ve hızla ilgili iyileştirmeler yapıldı.
• SEO eklentileri geliştirildi.
• Depolama alanı optimize edildi.
• Performans iyileştirmeleri yapıldı.