İlk önce aklınızda ki düşüncelerinizi, hissettiklerinizi o an söylemeniz gerekiyor. Karşınızda ki insan üzülür mü, kırılır mı, öfkelenir mi ? Diye düşünmeden direk aklınızdakini söyleyin karşı tarafa. Karşı tarafla düşündükleriniz aynı olmasa bile muhakkak dile getirin içinizdekileri. Bu sizin özgüveninizi gösterir. Karşınızdakini incitmeden düşüncenizi söyleyin.

Ve kendinize ihanet etmeden, başkalarını memnun edebilirsiniz. Ama öncelikle kendinizi memnun edin. Kendini memnun edemeyen, başkalarını mutlu ve memnun edemez... Arada sırada kendinizi hatırlamalı, kendinizi sevmeli, kendinizle gurur duymalısınız.

Şöyle bir şey de var ki; Ne yaparsanız yapın, herkesi memnun edemezsiniz... Bugün bir akrabanı memnun ettin diyelim, yarın bir gün bir başka birisini. Bi gün anneni, bir gün görümceni, kayınpederini. Peki sonra ? Sonrası ne olacak... İnsanlar doyumsuzdur. Ne yaparsanız yapın kimseyi memnun edemezsiniz. Sizin yaptığınız iyilik, onlarda alışkanlığa döner. O yüzden kendinizi kesinlikle harcatmayın. Unutmayın ki; Bir kere yaptığını görmeyen, bin kere yaptığını görev zanneder... O yüzden yapmanız gerekeni yapın, içinizden geldiği gibi iyiliğinizi yapın, karşınızdaki insanı memnun, mutlu edin ama bunu size karşı kullanırsa o kişiyle iletişimi koparın. Sizi hiç kimsenin av olmasını düşündürtmeyin. Onay istemek çoğu zaman kontrol kazanma çabasıdır... Bazı insanlar, bunlar ister çevrenizde olsun, ister akrabalarınız olsun, ister arkadaşınız olsun, sizin de onunla aynı düşünce yapısında olmanızı ister. Tabii böyle bir şey olması mümkün değil. Herkesin kendi düşünce yapısı farklıdır. Hiç kimse kimseyle aynı düşünmek zorunda değildir. Sizinle aynı düşünmediği için de size bozulabilir, sizle aranıza mesafe bile koyabilir. Ortada ki bağı koparabilir.

Doğru olduğunu düşündüğünüz şeylere odaklanın. Felsefelerinizi, hedeflerinizi düşünün ve her daim kendiniz olun. Bir şeyi ya da bazı insanları sevmiyorsanız, onları memnun etmek zorunda değilsiniz. Bunun için kendinizi kesinlikle suçlamayın. Herkesi sevmek zorunda değilsiniz, hiç kimsenin etrafında pervane olmak zorunda değilsiniz. Hiç kimse için fedakarlık yapmak zorunda değilsiniz. Hiç kimse için kendiniz olmaktan çıkma zorunluğunda değilsiniz. Herkes ne yapıyorsa yapsın, siz kendiniz olun yeterli.

Onay alma

Onay isteme

Onaysız bir şey yapamama

Aslında bu çocukluğumuza dayanıyor. Çocukluğunuzdan beri, anne babanızdan veyahut etrafınızdan onay almadan bir şey yapamıyorsanız, bu sizi psikolojik olarak etkilemiş olabilir. Biraz daha konuyu açalım...

Çocukken en küçük bir şey için bile, mesela bakkaldan çikolata almak gibi diyelim. Bunu gönül rahatlığıyla söyleyemiyorsanız bir çocuk olarak anne babanıza. Bu demek oluyor ki anne baba, çocuklarını çok sıkmışlar. Tek başına bir şey yapmaya yönlendirmemişler. Sonra bu çocuklar büyüyor ve kendine güveni olmayan, kendine saygısı olmayan, kendini sevmeyen, kendini önemsemeyen, hep kendinden fedakarlık eden, kendini değersizleştiren, kendini bir hiç olarak gören, kendiyle bağı olmayan, kendi özgüveni olmayan büyüyememiş yetişkinler oluyorlar. Eğer küçüklükten anne baba tarafından; çocuğun kendini sevmesine, kendisine saygı duyulmasına, kendisinin özgüvenli bir insan olmasına, yeri geldiğinde hayır diyebilmesine, kendi kararlarını verebilmesine yönelik çocuğu aşılasalardı, o çocuk büyüdüğünde kendine her yönden güvenen bir yetişkin olurdu.

Onay alma ihtiyacı bazen fazla sorumluluk almak, mükemmelliyetçilik, sosyal medya kullanımında, başkalarının beğenini fazlaca önemseme, fedakarlık, hayır diyememek gibi, davranış kalıplarıyla karşımıza çıkarken, bazen dürtüsel davranışlarla kendini gösterebilir. Kısaca onaylanma ihtiyacı her yaş grubunda görülüyor. Ve bu ihtiyacın düzeyini belirleyen ise çocukluk yaşantılarıdır. Size fedakarlık ile ilgili bir hikaye anlatmak istiyorum.

Bir aile varmış. Kadının 4 çocuğu varmış. Çocuklardan en büyüğü kız çocuğuymuş. Kadın ömrü boyunca hem eşi hem çocukları için fedakarlık yapmış. Her sabah eşi işe giderken kahvaltı hazırlamış, eşinin çamaşırlarını yıkamış, eşi için her gün istediği yemekleri yapmış, çocukları için çabalamış, didinmiş durmuş. Eve gelen pasta dan çocuklarım, eşim yesin diye “Benim canım istemiyor, sevmiyorum pastayı” diyormuş. Siz hiç pasta sevmeyen bir insan gördünüz mü ? Eve pizza söylendiğinde “Ben tokum, sizler yiyin” diyormuş. Pizza sevmeyen mi olur ? Evdeki son bir bardak kolayı bile çocukları için, eşi için içmiyormuş. Kadın bir gün kötü hastalığa yakalanmış ve ölüm döşeğindeymiş. Kadın çocuklardan en büyüğünü kızını yanına çağırmış. Kızına bir kaç tavsiyede bulunmuş. Kızına söyledikleri şunlar:

Kızım beni şimdi çok iyi dinle. Bu söyleyeceklerim kulağına küpe olsun ve sakın unutma. Kızı can kulağıyla annesini dinliyordu...

“Kızım bugüne kadar yapmak istediklerimi, hayallerimi, hedeflerimi hep eşim için, sizler çocuklarım için erteledim. Ben kendi isteklerimi bir kenara atıp sizin isteklerinizi hep ön planda tuttum. Kendime kıyafet almadım sizler alın, sizler mutlu olun diye. Cebimde ki son para ile benim yırtık ayakkabımı görmezden gelip, sizin eksiklerinizi tamamladım. Eve gelen pastayı sırf sizler seviyorsunuz diye ben bir çatal bile yemedim. Kızım demek istediğim şu; Sen sen ol hem şimdi, hem evlendikten sonra asla kendinden ödün verme, fedakarlık etme. Yeteri kadar fedakâr ol. Hiç kimse için kendini üzme, hiç kimse için kendini paralama, kimseyi memnun etmeye çalışma”... Kız annesini dinledikten sonra, annesine söz verdi. Hiç kimse için kendinden ödün vermeyecekti.

O yüzden siz siz olun hiç kimsenin onayına, hiç kimsenin aklına, hiç kimsenin zekasına muhtaç değilsiniz. Kendi özünün onayını önemsemeden, başkasının onayını almak için yaşaması, insanı mutsuz ve anlamsız bir hayata götürür...!!!

Adını romantizm akımının en başarılı kalemlerinden ünlü Fransız yazar Victor Hugo’nun dünya edebiyatı klasiklerinde yer alan ve 1831 yılında okuyucuyla buluşan Notre Dame de Paris (Notre Dame’ın Kamburu) adlı eserinin baş kahramanı olan Quasimodo’dan alır. Bu sendromun adının neden buradan geldiğini daha iyi anlamak için gelin bu esere yakından bir bakalım.

NLP’nin 4 temel köşe taşı mevcut olup bunlar:

1- Davranışsal Esneklik

2- Dostça İlişki / Uyum

3- Sonuçsal Yaklaşım

4- Duyusal Farkındalık

1- Davranışsal Esneklik; NLP, kişilerin daha esnek olmasına ve çalışmamaları halinde eski yol ve yöntemlerini değiştirmeyi kabul etmelerine de yardımcı olur. “Değişimin tek sabit olduğu” gerçekliğinin daha çok kabul edilmesi durumunda, her daim eski şeyleri yapmanın yollarını değiştirmeye, yeni olanı benimseyerek adapte olmaya olan gereksinimleri daha kolay değerlendirme olanağı sağlar.

2- Dostça İlişki / Uyum; Başkaları ile iletişim kurma ve ilişki kurma, NLP’nin ana direklerinden biri olmaktadır. NLP’nin derin çalışması bireyi, daha iyi bir iletişimci olmaya ve başkalarıyla daha iyi uyum sağlamasına yardımcı olacak araçlar ve teknikler sunmaktadır.

3- Sonuçsal Yaklaşım; Bunun anlamı, kişinin olumsuz bir sorun modunda sıkışıp kalmasından ziyade, sonuçta ne istediğini düşünmeye başlamasını sağlar.

4- Duyusal farkındalık; NLP ayrıca bireylerin çevre, renkler, sesler, kokular ile alakalı daha fazla bilgi sahibi olmasına yardımcı olur.

NLP TEKNİKLERİ VE FAYDALARI

1- NLP Ayrışma (Dışarıdan Gözlem) Tekniği: Bireyin yolda keyifli bir şekilde müziğinizi son ses açmış giderken arabalardan biri önüne kırabilir yahut tehlikeli bir hareket yapabilir ve birey aniden sinirlenip bağırıp çağırabilir. Bu noktada bireyin NLP ayrışma (dışarıdan gözlem) tekniğini devreye sokması gerekiyor.

2- NLP Yeniden Yaratma Tekniği; NLP yeniden yaratma tekniği bireyin çaresiz kaldığı ve ne yapacağını bilemediği hallerde işine yarayacak olan bir tekniktir. Bireyin içinde bulunduğu olumsuz duygu ve düşünceye daha farklı bir açıdan bakmasına yardımcı olur.

3- NLP Çapalama Tekniği (Demirleme Tekniği) ; NLP’nin en fazla kullanımı söz konusu olan tekniklerinden biri olan demirleme tekniği olarak da isimlendirilen NLP çapalama tekniğiyle birey kendisini olumlu bir duygu durumuna sabitleyebilir. Bunun anlamı bireyin içinde bulunduğu negatif duygu durumundan pozitif duygu durumuna geçebilmesi olmaktadır. Bireyin bu pozitif duyguda kalarak kendisini iyi hisler içinde bulunabilir.

4- NLP Uyum Tekniği: Uyum, bireylerin karşılıklı ilişkinin temelini meydana getirir. NLP uyum tekniği de bireyin, diğer insanlarla doğru iletişim kurmasını sağlar. Aynalama tekniği olarak da ifade edilen bu yöntemin hedefi bireyin iş yaşamından sosyal yaşamına kadar herkesle iyi ilişkiler kurmayı başarmaktır.

5- NLP İnanç Değiştirme Tekniği: Bir bireyin hayatında pek çok olumsuz durumla karşı karşıya kalması söz konusudur. Bu noktada bireylerin zihinlerinde yaşadıkları bir olumsuz duruma bağlı olarak bazen genellemeler yapılması söz konusudur. Bu genellemeler neticesinde de o duruma bağlı bir inanç oluşturmakta ve kişiler kendilerini sınırlamaktadır...

SİZE KÖTÜ HİSSETTİREN, SADECE VE SADECE KENDİ DÜŞÜNCELERİNİZDİR...

Bence her işi başarabiliriz. 

Başta korkmamak gerek. 

Bir arkadaşım vardı.

Bana yıllar önce şöyle bir şey demişti. 

Eğer sen kendini küçük görürsen, insanlar seni hiç görmez.

Sadece biraz çalışmamız lazım değil mi? 

Bence elimizden her şey gelebilir. 

Tamam her şey demeyelim ama yapmak istediğimiz, heves ettiğimiz şeyleri yapabiliriz. 

Her insanın muhakkak elinin yatkın olduğu bir iş vardır.

Her insanın mutlaka bir yeteneği vardır. 

Önemli olan o yeteneği ortaya çıkarabilmek.

Tabi bunu yaparken elbette ki yanılacağız.

Düşeceğiz, kalkacağız. 

Mesela etrafıma bakıyorum. 

Herkes bir şekilde bir şeyler yapıyor. 

Kimisi deli gibi sınavlara çalışıyor, yıllarca dirsek çürütüyor. 

Kimisi çoluğuna çocuğuna bakıp onları en güzel şekilde yetiştiriyor. 

Kimisi çalışıyor evine ekmek getiriyor. 

Kimisi çıkıyor her gün düzenli bir şekilde sporunu yapıyor. 

Kimisi sevdiği bir sanatını yapıyor. 

Kimisi hiç durmadan şarkı sözleri yazıyor. 

Kimisi kitabını yazmayı sürdürüyor.

Kısacası Bu hayatta herkes bir şeyler yapıyor.

Peki, ben ne yapıyorum?

Oturuyorum ve düşünüyorum.

Ben ne yapıyorum? 

O kadar insan, belki hayal ettiği gibi olmasa da bir hayat yaşıyor. 

Peki ben ne yapıyorum?  

Film izliyorum, kalkıyorum yemek yiyorum, 

telefona bakıyorum, uyuyorum, kalkıyorum tuvalete gidiyorum, 

yemek yiyorum, uyuyorum, kalkıyorum film izliyorum, 

telefona bakıyorum, vesaire vesaire ..

Sanki bir ben boş duruyorum bu hayatta gibi. 

Sonra duvarlar üstüme üstüme geliyor. 

Hayattan iyice sıkılıyorum. 

Kilo alıyorum, moralim bozuluyor, aynalara küsüyorum ,

depresyona giriyorum, canım hiçbir şey yapmak istemediği için spor yapmak da istemiyorum, 

kilo veremiyorum,iyice hayata küsüyorum, daha çok yiyorum. 

Ev benim evim, oda benim odam. 

Ama kalkıp da temizlemek bile istemiyorum. 

Çünkü depresyondayım. 

Peki bu nereye kadar devam ediyor? 

Hiçbir şey yapmadan seneler nasıl geçecek ki? 

Herkes bir şeylerin ucundan tutmuşken, ben neden hiçbir şey yapmıyorum? 

dedim kendime.

Ufak da olsa belki bir şeyler deneyebilirim. 

Yazı yazıyorum. 

Belki beceriyorum, belki beceremiyorum. 

Belki çok iyi bir yazar oluyorum, belki kağıdı buruşturup atıyorum. 

Ama yine de bir şeyler deniyorum. 

Ders çalışmam lazım, başlıyorum güzel bir fon müziği eşliğinde çalışıyorum, çalışıyorum. 

Belki sınavlara en güzelinden hazırlanıyorum, belki sıkılıp defteri kitabı bir yere fırlatıyorum. 

Düşünüyorum para kazanmalıyım, bir iki bileklik yapıp satsam diyorum, başlıyorum videolar izlemeye. 

Belki çok güzel bir site açıyorum ve paraları kırıyorum, belki de elime yüzüme bulaştırıp vazgeçiyorum. 

Ama ne yapıyorum biliyor musun? 

Her şeye rağmen deniyorum. 

Yanılsam da bir şeyleri başarmaya çalışıyorum.

Zaten önemli olan da bu değil mi? 

Adım atmak.. 

Bence başarmanın yarısı da  adım atmaktır.

O bir adımı atarsak, bence çoğu şey başarabileceğiz. 

Yeteneklerimizi keşfedip biz de o özendiğimiz insanlar gibi olacağız  

E sonuçta onlar da analarının karnından öyle çıkmadı değil mi? 

Sadece adım attılar. 

Sonuçta hiçbirimiz o ilk adımı atmasaydık, şu an hala emekliyor olurduk...

Bazı insanlar sırf sevdiklerini ve sevdiğini kırmamak için,Yapılan her davranışa,Her söylenen söze tebessüm eder.Oysa ki; Öyle bir an olur ki! Bir yerde artık senin üstüne gelinir ve seni üzmek için çaba sarf edilir. Tahammül sınırın aşılmıştır ve tepki vermek zorunda kalırsın.

Hayatın içinde yaşamak, Hayatla mücadele vermek zor olsa da! Yine de pes etmek yok dersin... Kendini iyi hissetmek ve güçlenmek adına kendini dışarı atarsın. Rüzgarın hafif serinliğini içine çeker, Gökyüzüne bakıp içindeki sessiz çığlığınla haykırırsın. Kendine İlham vermenin erkisi ile yeniden umutlanırsın.

Herşeye rağmen umudun sana yol olur. Herşeye rağmen sevgi dolu yüreğin sana huzur bulur.

Hayat seni yorsa da, Umutların hayallerin hep yaşasın...

Çığlıkların hiç susmasın...

”Ruhumuz acılara hazır,anılara korkaktır!”

”Ruhumuz acılara hazır,anılara korkaktır!”

Ortamızdaki antika sehpanın üstünde duran tabancaya uzandım. Daha öncesinde gümüş olduğu her halinden belli fakat yılların ardından kararmış, kabzası ahşap bir Nagant M1895 tabancaydı. Ateşlenebilecek sadece bir mermi vardı içinde. Bizse yaşamdan her türlü sarsıcı darbeyi yemiş, ölümü; bir vazgeçişten çok kurtuluş olarak gören, bedenleri genç fakat ruhları oldukça yaşlanmış, yozlaşmış iki insandık. Birbirimizin gözlerine bakamıyorduk. Zira gözlerimizin birbirine değdiği an yıllardır kırbaçlayarak yola getirmek için çabaladığımız duygularımızı dışa vurmaktan korkuyorduk. Çünkü biliyorduk ki, ipin ucunu bir kere kaçırırsak bir daha asla yakalayamazdık… Gözlerimi sıkıca yumup tabancanın soğuk namlusunu şakağıma dayadım. İşaret parmağımsa benden izinsiz, yerine, yuvasına kavuşan bir kuş gibi tetiğin üstündeki yerini almıştı. Göğsümün tam ortasında son nefesini veren bir serçe gibi çırpınan kalbime aldırış etmeden, fazla düşünmeden, titreyen elimi umursamadan tetiği çektim.

Patlama yok.

Ölüm yok.

Kahrolası hayat devam ediyor.

Tabancayı karşımdaki sehpanın üzerine bıraktım. Sıra ondaydı ve bunu zaten biliyor, uzun zamandır da bekliyordu. Hırıltılı bir nefes alarak benim aksime mutluluğunu, yüzündeki büyük, buruk gülümsemeye sığdırarak tabancayı masadan alıp hızla şakağına dayadı ve tetiği çekti.

Patlama yok.

Ölüm yok.

Kahrolası oksijeni ciğerlerine çekmeye devam ediyor.

Tabancayı ortamızdaki sehpaya bıraktı. Kalbim yine, aynı şiddetiyle kaburgalarıma vurmaya devam ederken uzanıp tabancayı kavradım. Kabullenişim, vazgeçişim, sona erişim ya da kurtuluşum… Namluyu çevik bir hareketle biraz önce olduğu gibi, şakağımdaki yerine dayarken bu sefer daha umursamaz hareket etmiş, tetiği saniyeler içinde çekmiştim.

Patlama yok.

Ölüm yok.

Kahrolası yaşamım sona ermedi.

Tabancayı kavradı, tetiği çekti…

Patlama yok.

Ölüm yok.

Kahrolası acılar hala yüreğinde sızlıyor.

Tabancayı kavradım, tetiği çektim…

Patlama yok.

Ölüm yok.

Kahrolası sancılar yerini koruyor.

Tabancayı kavradı, tetiği çekti ve…

Soğuk dört duvarın arasında yankılanarak kulaklarımın uğuldamasına sebep olan büyük bir ses.

Patlama var.

Ölüm var.

Kahrolası yaşamı sonunda sona erdi.

Oturduğum kanepeden kalkıp karşımdaki yığılmış bedene kısa bir göz attıktan sonra biraz ilerideki büyükçe komodinin üstünde duran bir avuç mermi arasından bir mermi daha aldım. Biraz önceki oturduğum yere yeniden kurulurken namluyu şakağıma dayadım. Bu Rus ruletinin bir kazananı ve bir kaybedeni değil, iki bedeni kaybeden fakat buradan kurtuluş biletini kazanan iki insan olacaktı. Parmağım tetiğin üstündeki yerini aldığında kendi kendime sırıttım. 

Patlama var.

Ölüm var.

Kahrolası düşüncelerim son buldu.

Zeynep İnci Ballı

Bir dövme düşünün, kocaman bir savaştan sağ çıktığınızı ve artık her şeyi kabullenip kendinizle barışmanızı sembolize ediyor… Aslında bu dövmeler bir zaferi temsil ediyor, savaştınız ve kazandınız. Tıpkı bir askerin ülkesini korumak için canı pahasına savaşıp, savaşta aldığı yarayı gururla taşıması gibi taşıyorsunuz bu dövmeyi.  Tabii ki herkes dövme yaptırmak zorunda değil, bu savaşmadığınız anlamına da gelmiyor ancak bu dövmeleri ve anlamlarını bilmenizde fayda olduğunu düşünüyorum. O halde lafı çok da uzatmadan başlayalım.

Medusa Dövmesi

Çoğunuzun bileceği üzere Medusa, Yunan mitolojisinin trajik hikayeli kadınlarından biri. Gorgon kız kardeşler olarak bilinen üç kız kardeşin tek ölümlüsü olan Medusa, laneti olan yılan saçlar ve gözüne baktığı herkesi taşa çevirmesiyle tanınan bir canavarmış gibi anlatılsa da aslında bu olayın bambaşka bir boyutu, bu hikayenin sanıldığından çok daha karanlık bir tarafı var.

Bir gün bu üç kız kardeş, Athena'nın tapınağında rahibeliğe başlamışlar.  Medusa o kadar güzel bir kadınmış ki onu tanrıçalar ve tanrılar bile kıskanırmış. Çok güzel altın sarısı saçları varmış. Bir gün Deniz tanrısı Poseidon,  Medusa'ya göz koymuş ve Athena'nın tapınağında onunla olması için zorlamış ve hamile bırakmıştır -güzelleme yapılacak bir durum yok ancak böyle bir iğrençliğin tek bir kelime ile anlatılmasını da doğru bulmuyorum- . Bundan sonrası için ise birbirinden farklı yorumlar var, kimine göre Athena, Medusa'nın kendisini koruması için saçlarını yılana çevirmiştir ancak kimine göre Athena bunu yalnızca onu kıskandığı ve olanların tapınağına bir saygısızlık olarak gördüğü için yapmıştır.

Hayatının kalanına ''dişi canavar'' anlamına gelen gorgon olarak devam eden Medusa, ne yazık ki bu kadar şeyin üzerine  Perseus tarafından başı kesilerek öldürülür. Öldürüldüğü sırada hamile olan Medusa, Pegasus ve Chrysar'ı bedeninden çıkarıverir. Kesilen başından dökülen kan damlaları ise yılanlara dönüşür. Athena, Medusa'dan düşen iki damla kanı  Kral Erichthonius'a armağan eder. Bu iki damla kanın birisi ölümcül bir zehir, diğeri ise bütün hastalıklara deva olan bir panzehirdir. Kimi mite göre Medusa'yı öldürmek için sözde haklı sebepler sunulmaya çalışılsa da bu hikayenin ne yazık ki tek kurbanı Medusa'dır.

Seksüel ve diğer her türlü tacizin kurbanlarının sembolü olan Medusa, günümüzde de feminist bakış açısıyla hikayesi konuşulan bir karakterdir. Güzelliği yüzünden tecavüze uğrayıp, çirkinliği yüzünden öldürüldü fikri yaygın bir düşünce olsa da hepimiz biliyoruz ki iki durum da asla bir bahaneyle açıklanamaz, açıklanmamalıdır. 

Noktalı Virgül Dövmesi

Öncelikle noktalı virgülün edebi anlamına bir bakalım. Yazar tarafından bitirilebilecek bir cümlenin uzatılması için kullanılan bir noktalama işaretidir noktalı virgül… Bir nevi ''henüz söyleyeceklerim bitmedi, hikayem devam ediyor'' der bizlere. İşte dövmenin de anlamı tam olarak budur. Genellikle bilek içine yaptırılan noktalı virgül dövmesi, dövme sahiplerinin depresyon, intihar düşünceleri, yeme problemleri gibi ciddi psikolojik savaşlar içerisinde olduğunu veya bu savaşı kazandığını sembolize eder.

Birçok varyasyonu olan noktalı virgül dövmesi, kişilerin kendi hayatlarına ve savaşlarına göre farklı semboller içerebiliyor ancak temelinde ''hikayem bitebilirdi ama bitmedi'' diye haykıran bu dövme, hayata yeniden tutunduklarını hatırlamak isteyenler için bir zafer rozeti haline 2013 yılında Amy Bleuel tarafından intihar eden babasını onurlandırmak, benzer ruhsal ve psikolojik savaş veren insanların sesini duyurup destek olmak amacıyla  kurulan kar amacı gütmeyen bir destek hareketi olan Project Semicolon başlatıldı. Başkalarına ilham olmayı başarsa da ne yazık ki Bleuel kendi hikayesini erken bitirme kararı alarak 2017'de intihar ederek aramızdan ayrıldı. 

EVCİLİK Mİ? EVLİLİK Mİ?

Her insan  kendince mutlu bir  yaşamın, huzurlu bir ömrün yolunu kendine  göre  seçer.

Herkesin  düşünce  yapısı  farklı. Bu yüzden;kişi ne karar verirse versin! Kendisinin  vereceği  karara saygı  duymak  gerekir. Kimi insan, Mutluluğu  evleneceği  ya da evlendiği  eşi  ile yaşamak  isterken, kimi insan, Tek  başına  yaşayarak,Kimi  de; Ailesi  ile birlikte yaşayarak  yaşamını idame ettirmekte  bulur…

 EVLİLİK  NEDİR ? Bir ömür boyu  kalbi ile severek,Sevgisini yüreğine hapsederek, İyi ve kötü günde hep beraber yaşama tutunma ve yaşamın zorluğunu beraber göğüslemektir…Kutsal bir  müessese ve ömürlük  olan bu yaşamı  iyi kavramak gerekir. Bir evlilik neden yapılır? Ben gerçekten evlenmek istiyor muyum? Ben Evlendikten sonra eşime ve yuvama huzur verebilecek miyim?Vesaire… Her şeyi iyice enine boyuna düşündükten sonra! EVLİLİĞE  karar  vermeli  insan. Evlilik sadece yuva kurmak değildir! İki tarafın birbirine sadık ve herşeyi  kabullenebilecek  bir  düşünceyi  de  beraberinde getirir.Bu  kararı verirken ,Evleneyimde gerisi  gelir. Ya da sırf  evlenince  bir  yuvam  olsun,Toplumun Ailenin,Arkadaşlarının  gözünde  bir  anne  ve baba  olmak için uğraş  veriliyorsa!

Buna  EVLİLİK  değil ! EVCİLİK  oyunu  oynamak  derler.   

Kimi severek, Kimi  görücü  usulü  evlilik yapar. Mutlu  ya da mutsuz  olacağını  bile bile bu  kararı    veriyorsa! Bu  kişinin seçimi  olur. Evliliğin olmazsa  olmazı  yuvayı  şenlendirecek  bir  çocuk dünyaya    getirmek. Ona  bir  anne ve baba olmak. Eğitimini en güzel şekilde verip, Yaşama hazırlamak ve toplumda  saygın  biri  olmasını sağlamak. Çocuk  doğurmak  marifet  olmadığı  gibi; Çocuğa  bakabileceğin  şekilde her şeyi  planlayarak bu kararı  almak  gerekir. Sadece sırf baba ya da anne olmak için çocuk dünyaya  getirilmez... Çocuğun dert ve sıkıntılarına katlanmak,Onunla birlikte çözüm aramak ve onun yalnız olmadığını da hissettirmek gerek…

Evlilik yapıldıktan sonra  ilk aylar  güzel  başlar.bir heyecanla bir sevinçle yuvanın  temeli  çocuk  doğar.

YA SONRA!

İlerleyen  zamanlar  Evliliğin ardından  geçen bir kaç  sene  sonra; 

Biz  bu  evliliği yürütemiyoruz . Artık  yapamıyor olduğumuz gibi Anlaşamıyoruz. En  güzeli  birbirimizi kırmadan AYRILALIM  ve  en kısa sürede  BOŞANALIM olsun  bitsin… Bu  sözler  dilden  dökülmeye başlar  ve  yuvada  huzursuzluk , Çatırdamalar  başlar.

Sormadan edemiyor  insan?

 Bu kararı alırken  bir hevesle mi  aldınız ?

 Bu kararı verirken etrafınızdaki insanlara mı özendiniz?

Bu  EVLİLİĞİ,EVCİLİK  oyunu  oynayalım  diye  mi  aldınız ?

Birbirinizin hayatını mutluluğa  dönüştürmek  yerine, Mutsuzluğa  dönüştürmek  için mi bu kararı aldınız?

 Daha bir sürü sorulması  gereken  sorular  ve  sonuçsuz  kalan  cevaplar…

 Sonuç  olarak; Alınan karar ömür  boyu  EVLİLİK  değil! Kısa süren  bir EVCİLİK  oyunu olur. Hele ki; yuvanızda  kendi  canınızdan ve kanınızdan  çocuk  veya  çocuklarınız varsa  en  büyük  dramı  en kötü yaşamı onlar yaşar. Çocuğunuzu  düşünmeden  aldığınız  bu  karar yaşam  boyu  onların davranış ve yaşam  şekillerine  yansır.

Evlilik,Sabır ister.Yürek  ister. Hayat boyu  iyi  ve kötü  gününde  yanında  olmayı,Maddiyattan  çok maneviyatı ,Sevgiyi ,Sadakati,Şefkati   ister. Evlilik kararı  vermeden  önce  bir  kez  daha  iyi  düşünmek  ve  sonrasında  pişman  olunmayacak  bir  karara  imza  atmak  gerekir.

Evcilik oyunu  değil! Evlilik yuvası  kuran bir  yaşamın olması dileğiyle…

            GÖNÜL DE  SEVGİ DOLUNCA, YUVADA  SEVGİ  VE HUZUR  OLUR…

Genç bir kadın yıllarca çocuklarına, eşine, ailesine, akrabalarına ve yakınlarına kendinden feda ederek hizmet etmiş. Hiç kimseye “HAYIR” diyememiş. Canı istese de istemese de her istenileni yapmış ve yıllarca kendi sevdiği şeyleri ertelemiş. Yıllar sonra kadın kalp krizi geçiriyorum diye soluğu hastanede almış. Fakat kadının kalbinde veya kendisinde herhangi sıkıntı yokmuş. Daha sonra psikiyatri servisine giden kadın, uzun süre devam eden depresyonu olduğunu öğrenmiş ve panik bozukluk tanısı almış.

Doktor durumu açıklamış;

İşte bedeninizin size armağanı bu. Bedeniniz size bu hastalık yoluyla şu mesajı veriyor: Lütfen benim için bir şeyler yap. Beni hayatında birinci plana yerleştir. Eğer sen benim için bir şeyler yapmazsan, Ben kendimi bir numara yapacağım. Onun sesini dinlemediğinizde, bedeniniz sapasağlamken yataklara düşer, hiçbir şey yapamaz hale gelirsiniz. Bedeniniz size daha önce depresyon yoluyla sesini duyurmaya çalışmış. Ama onu dinlememişsiniz. Kendinizi ihmal ve suiistimal etmişsiniz. Bu nedenle panik ataklarınız ortaya çıktı. Kendinizle ilgilenmekten başka çareniz kalmadı.

Hasta kadın “Peki şimdi ne yapacağım?”

Doktoru reçete kağıdına bir şeyler yazarak hastaya uzatırken;

“Bu sizin en önemli ilacınız” dedi. Kağıda okuyunca hasta şaşkınlıkla gülümsedi. Mesajı almıştı. Kağıtta büyük harflerle “HAYIR” kelimesi yazılıydı.

Ben bu hikâyeyi her okuduğumda her bir kelimesi yüzüme bir tokat misali çarpıyor. Biz hayır demeyi bilmiyoruz arkadaşlar açık ve net. Bizler gerektiğinden çok daha fazla fedakârlık yapıyoruz. Kimimiz arkadaş ortamından kopmamak adına, kimimiz eşimizle tartışmamak adına, kimimiz de aileyi akrabayı üzmemek adına sessiz kalıyoruz. Peki bu sessizliğin ardında bizim mutsuzluğumuz gizli değil mi. Çevremizdekiler, eş, dost, akrabalar üzülmesin kırılmasın diye; içimizden gelmeyerek de olsa hayır demedik mi ? Biraz daha açmak istiyorum konuyu. Çok fazla fedakârlık yapıyoruz. Evlisin, çoluğun çocuğun var. Evde yemek pişiyor. Yemeğin en güzel yerini ve en sıcak tarafını eşine veriyorsun. Eve pasta alınıyor, çocuklar yesin diye, bir çatal bile yemiyorsun. Peki soruyorum size; eşinizin sizden ne farkı var ?

Peki siz neden yemeğin güzel yerini almıyorsunuz tabağınıza. Eşiniz, kendinizden sizden daha mı değerli. Çok mu kıymetli sizden. Bu durum aşırı fedakarlığı gösteriyor. Bizler eşit davranamıyoruz. Dengeyi kuramıyoruz. Hep başkalarını düşünüyoruz. Başkalarının bizim hakkımızda kötü düşünmelerini istemiyoruz. Bizi yanlış anlamalarını istemiyoruz. İşte o yüzden hiç kimseye hayır diyemiyoruz. Bir kerede düşünmeyelim. Bir kerede içimizden geldiği gibi davranalım. Varsın bizi kötü bilsinler, varsın yanlış anlasınlar. Neden tek kişilik değil de, çoklu beyinli düşünüyoruz. Allah bize beyin vermiş. Neyin doğru, neyin yanlış olduğunu biliyoruz. Başkalarının istediği gibi yaşamak zorunda değiliz. Bu hayat bizim. Tek yaşamımız, tek yaşantımız, tek bir şansımız var. Tek bir şansımız varken, neden el alemin bize dayattığı şekilde yaşayalım ki.

Bizler aslında çocuklara karşıda insafsız davranıyoruz. Onların hayatını daha küçükken yönetmeye çalışıyoruz. Örnek vermek gerekirse, çocuğumuzun dayısı teyzesi veya amcası gelmiş. Çocuğu öpmek istiyor sarılmak istiyor. Ama çocuk daralıyor sıkılıyor ve yanaşmak istemiyor. Ama anne babası, AA kızım veya oğlum ayıp olur hemen sarıl bakayım amcaya teyzeye. İşte bizlerde bu şekilde yetiştirildik. Bizlerde “AYIP OLUR” adı altında geldik bu yaşlara. Şunu şöyle yapmazsan, şu kişiye ayıp olur. Bak kayınvalideye güler yüzlü olmazsan, yanlış anlar. Bak arkadaşlarının dediklerini yapmazsan, seni dışlarlar. Bizim bu tarz cümlelere karşı kulaklarımızı kapatmamız gerekiyor. Bizi sıkan, darlayan, bizi kendimiz olmakla suçlayan insanlardan ayrışmamız gerekiyor. Bizi sadece biz ilgilendiriyor. Bizi ne eşimiz, ne ailemiz, ne de eşimizin ailesi YÖNETEMEZ. Biz bir bireyiz. Herkes birbirine karşı saygılı olması gerekiyor. Ama bizler o kadar yaralandık ki büyürken, küçüklüğümüzde bize dayatılan, “Yanlış anlar”, “Üzülür”, “Ayıp olur” kelimeleri cümleleri, şimdi şu an bizim canımızı yakıyor. Biz üzüleceğimize, başkaları üzülsün. Bize ayıp olacağına, onlara ayıp olsun. Bizlerin canı yanacağına, onların canı yansın. Bizler “Hayır” diyemiyoruz. Ama inanıyorum ki, bu konuda geliştiricez kendimizi. Çünkü hayır diyemezsek, kendimize büyük ayıp etmiş oluruz. Sırf başkaları incilmesin, kırılıp dökülmesin diye biz paramparça oluyoruz. Halbuki; sevmediğimize sevmedim, beğenmediğimize beğenmedim deseydik, bence bu kadar yara almazdık. Başkalarını memnun etmek yerine, neden kendimizi memnun etmiyoruz. Koca bir ömrü neden başkalarına yaranmak, başkalarını memnun etmek için harcıyoruz. Bu kötülüğü kendimize niye yapıyoruz. Nedir bizim kendimizle çözemediğimiz sorun. Peki bizler neden hep bir fedakarlık yapıyoruz. “Eşim isterse yapmam mı ben”. “Teyzem isterse o konsere gidilir”. “Kayınvalidem isterse hep onu mutlu ederim yeter ki istesin”... O, bu, şu, kimin ne istediği değil, “BEN” ne istiyorum. Ben ne yapmak istiyorum. Ben nasıl davranmak istiyorum. Benim hayatıma, benim yaşam tarzıma, benim isteklerime, benim yapmak istediklerime, benim mutluluğuma, mutsuzluğuma, benim suratımın asıklığına, benim nasıl davrandığıma, benim duygu ve düşüncelerime, benim yaşam biçimime, bana vaad edilen bu ömre hiç kimsenin karışmaya “HAKKI YOKTUR”...

Bizler bunu yüksek sesle maalesef ki söyleyemiyoruz. Hep bir korkumuz var. Kimisi eşinden, kimisi anası babasından, kimisi komşusundan, kimisi kayınvalidesinden kayınpederinden korkuyor, çekiniyor. Bizler herkesin istediği gibi biri olmak için doğmadık. Eğer ki; Başkalarını mutlu etmek için yaşarsak, evet herkes bizi sever ama kendimiz hariç. İstemediğimiz olaylara, içimizden gelmeyerek evet dersek, kendimize yaptığımız en büyük değersizlik bu olur. Yeri geldiğinde hayır diyememek, kendi özgüvenimizi zedeler.

Ve şu da var ki; Kendimiz olamadığımız bu dünyada, hep başkalarından onay bekliyoruz. Hep bir onaylanma ihtiyacı hissediyoruz. Halbuki kendimizin farkında olsak, hayatımız daha güzel bir hâl alacak. Başkalarının duygu ve düşünce tarzlarına göre hayatımızı yönlendiriyoruz. İnsanlarla küs olmayalım, onları üzmeyelim diye hep onların yaşantısına göre hareketlerimizi sergiliyoruz. “El alem” ne der diye senelerimizi bu karanlık hapishanede geçirdik. Çok ciddi bir şekilde sorucam. DEĞDİ Mİ ? El alem için, kendimiz olmaktan çıktığımıza değdi mi. Yazık değil mi bize. Yazık değil mi söyleyemediğimiz, içimizde kalan sözcüklere. Sabrettiğimiz yetmedi mi. Sağlam bir geleceğe sahip olmak, sağlam bir birey olmak istiyorsanız, “HAYIR” deyin. İnsanlar sizden bir şey rica ettiklerinde ve içinizdeki ses bu isteğe hayır demek istiyorsa, lütfen bunu yüksek sesle söyleyin. İstemediğiniz her şeyi geri çevirebilirsiniz. Mutlu olmak, daha mutlu hayat sürmek için lütfen “HAYIR” kelimesini kullanın.

Ve unutmayalım ki; İçimizden gelmeyerek evet demeye devam ediyorsak, beğenmediğimize beğendim, sevmediğimize sevdim, istemediğimize istiyorum, demeye devam ediyorsak ne yazık ki mutsuz olmak kaçınılmaz oluyor.

Bizler için tek dileğim; “HAYIR” kelimesinin yaşantımızda çoğalması dileğiyle...

                                                                                                                                                    SİBEL KARAGÖZ

                                                                                                                                              @sibelin_kaleminden

Bazen düşünüyorsun; benim kötülüğümü istemedikleri için böyle katı olabiliyorlar. Çünkü onlar senden büyük ve tecrübeli. Bazen düşünüyorsun; artık hiçbirinizi sevmiyorum.

Peki olması gereken bu muydu? Ailenin çocuğuna baskı yapması mıydı? Baskıcı birer ebeveyn olursak çocuğumuzun üzerinde egemenlik kurarız düşüncesi mi doğru olandı? Çocuğun sonunda hepinizden nefret ediyorum cümlesini kuracak kadar canının yanmış olması mı gerekiyordu? Sizce öyle mi?

Bence hiç öyle değil.

Herşeyden önce ailenin yapısını ele almak istiyorum. Ailenin yapısı da ilk başta eşlerin arasında ki sevgi, saygı, değer, kıymet. Bu dördüyle başlıyor.

Bunlardan önemli birşey gelmiyor benim aklıma. Birisinden birisi eksik olduğu zaman temel sarsılıyor. Sonra üzerine koymaya çalışılan tuğlalar yamuk bir zemin üzerine inşa ediliyor. Tamam belki tuğlaların şekliyle, fazla- eksik olmasıyla denge sağlanabilir, temelde ki yamukluk farkedilmez bu sayede diye düşünülebilir. Ama ya çoğumuzun yaptığı gibi tuğlalarda bozuksa. Koymaya çalıştığımız herbirisi yamuk, kırık- dökükse. O zaman nasıl düzelecek? 

Bunlar hayatımızın pek çok döneminde karşılaştığımız, ya da bizzat yaşadığımız şeyler aslında. Eşler arasında sevgi, saygı, değer, kıymet olmayınca sarsılan temelin yamukluğu yine aynı yamuk tuğlalarla düzeltilmeye çalışılıyor. Mesela ne? Birşeyin istemeyerek yapılması olabilir mi?

Örneğin; hanımı eşinden kendisine yeni kıyafet almasını ya da yeni kitap almasını veyahut akşam yemeği için eksik olan malzemeleri almasını istiyor. Eşi ne yapıyor peki? Alıyor evet. Ama istemeyerek, söylenerek, lanet okuyarak ya da hiçbirşey söylemese bile yüz ifadesi ve davranışlarıyla. Daha kötüsü de var hiç almıyor. Aynı örnek hanımı içinde geçerli tabiki. Burada tek erkekler şöyle erkekler böyle diye konuşmuyoruz. Ailenin yapısında ki problemlerden bahsediyoruz.

Başka bir örnek verelim. Eşi hanımından bir tepsi börek, bir fincan kahve ya da bir ılık söz istiyor. Ama hanımı ya içten gelmeyerek yapıyor, ya da yukarıda ki örnek gibi hiç yapmıyor. Bunlar çok basit birşey gibi gözükebilir evet. Ama bunlar aslında çok önemli şeylerdir. 

Belki bazılarımız bunu inkar ederiz bazılarımız açıkça söyleriz. Ama bu bizim yaratılışımızdan gelen birşey olduğu için hepimiz bir sıcak tebessüm, bir güvenli kucak isteriz. Muhakkak hepimizin sevgiye ihtiyacı var. Dile getirsek de getirmesek de. Hepimizin içinde o istek var. O yüzden herşey ilk başta saygıyla sevgiyle başlıyor. Eşler birbirini sever ve değer verirse kıymet verirse, zaten birbirlerini üzmeye, inciltmeye kıyamazlar. Belki bazı zamanlar yanlışlıkla olur ama onun da telafisinin güzellikle yapılması gerekir. Ufacık bir özür bile kalbi yumuşatır. 

Sevgi, saygı, değer ve kıymet. Bunlarla kurulan yuvanın içerisin de minik minik, kalbi doğuştan anne babadan gelen o sevgiyle atan çocuklar yetişir. Bu çocukların yetişmesin de de anne ve babanın ruh sağlığı,akıl sağlığı, beden sağlığının yerinde olması çok büyük rol oynar. Sağlıklı olan anne ve babanın çocukları da sağlıklı olur. Çünkü onlara kıymet vererek, değer vererek, severek ve tabiki saygı duyarak eğitim verirler. Hepimizin ilk öğretmenleri anne ve babasıdır. Bizler en ufaktan tuvaletimizi yapmayı, su içmeyi bile onlardan öğreniriz. Ve kim istemez ki öğencilerini sevip onlara kıymet veren öğretmenleri.

Herşey gerçekten bu dört kelimeyle başlıyor. Nice mutlu sevgi dolu o günlere... Şimdilik bu kadar. Başka satırlarda buluşmak ümidiyle...

Oturdum yüce dağların karşısına

Baktım uzun uzun...

Ne hevesler ,sesler,hayaller,

Heceler,hikayeler saklı bağrında...

Kimine heves,kimine vuslat

Kimine ayrılık düştü

Dağların ardında...BELHİ

Kendimiz olmak. Bu kelime bu kadar zor olamaz değil mi? Söylemek çok kolay da, ya başarabilmek?

O da kolay mı?

Hepimiz  hayatımızın bir çok evresinde başka biri oluruz. Hayır desek de, inkar etsek de bu böyledir. Başkasına mı özeniriz, yoksa bu istemsiz mi olur? Yoksa öyle olmak zorunda mı kalırız?

D şıkkı, hepsi..

Başkasına özenebiliriz evet, onun gibi güzel olmak, onun gibi zengin olmak, onun gibi zeki olmak.. Bunlara özenebiliriz. Bu doğal birşeydir.

Beğendiğimiz bir karakteristik özelliğini kendimize örnek alabiliriz mesela. Çok cömerttir, biz de elibol olmaya çalışırız. Yardımsever birisidir, biz de canlılara yardım etmeye başlarız. Doğru insanları örnek alabilmek güzeldir. Doğru davranışları örnek alabilmek güzeldir. Ama eğer ki kötü şeyleri örnek alırsak o zaman başka.. O zaman bunun farkına varıp çaresini bulmalıyız. 

Başka bir şık: İstemsizce başkasına benzemek.

Kişi içten içe birisini kıskanıyorsa, ya da onu beğeniyorsa ve bunu dile getiremiyor, daha kendisine bile açıklayamıyor, hatta farkında bile değilse eğer, işte bu şık ortaya çıkar. İstemeden onun gibi davranır. Ona benzer ama farkında olmaz. Eğer ki herşey tıkırında gidiyorsa, güzel huylara sahip oluyorsa,sorun yoktur. Ama çirkin huylara sahip oluyorsa ve etrafındakiler de  rahatsız olup dile getiriyorsa,  sorun yaşanabilir.

Ama burada asıl kötü olan şey; bilmeden kendini kaptırmaktır. Bakarsın artık kendin olmaktan çıkmışsın. Ve başkasının hareketleri kendi karakterin haline dönüşmüş. Benliğini, özünü, kimliğini yitirmişsin...

Bir diğer şık da, başkası gibi davranmak zorunda kalmak.

İşte bu en kötüsüdür. Bugünkü asıl konumuz aslında bu. Zor durumda bırakılmak.

Örneğin;çocuğumuz derslerinde başarısızsa ne deriz? ''Komşunun çocuğu sınavdan 100 almış. Sen niye onun gibi olamıyorsun''ya da '' Teyzenin oğluna bak, ne kadar başarılı, senin ondan neyin eksik?'' veya da en kötüsü,'' Seni doğuracağıma taş doğursaydım''

Bunları söylüyoruz ama, çocuğumuzun üzerinde oluşan etkinin ne kadarını bilipte söylüyoruz? Onun gururunun kırıldığını, İncindiğini, belki de bizden nefret etmeye başladığını.. Bunları görebiliyormuyuz? Anne baba belki bunu gaza getirmek için söylüyor, belki aklı başına gelsin diye. Ama böyle davranmak doğru mu?

Bunlar yerine, çocuğumuzu olduğu gibi kabullensek olmaz mı?

İlla mühendis olsun, doktor olsun, başarılı olsun, taktir edilsin, heryerde anılsın. Bu kalıplara sokmak zorunda mıyız? Kendi isteklerimiz neyse, kendi karakterimiz neyse, öyle olmaya zorlamak doğru mudur?

Biz böyle davranmaya devam ettikçe çocuğumuz da o örnek verdiğimiz, öyle olmasını istediğimiz insanlar gibi davranmaya başlar. Davranır, davranır.. Hiç olmak istemediği birisinin karakterinde yaşamaya çalışmak zorluğu altında yorulur gider. Bizim isteğimiz, hatta belki de egomuzu tatmin ettiğimiz doğrultuda, çocuğumuz kendi olmaktan çıkar. Başkasının yaşadığı hayatı, İstemediği bir hayatı yaşamak zorluğu altında yaşama hevesi söner. 

Anne ve baba çocuğunu belli bir karaktere sahip olasaya kadar ona yol göstermek zorundadır. Hani kendimi bildim bileli deriz ya. İşte çocuğumuz da kendini bilecek vakite geleseye kadar ona birşeyleri yaptırırız. Öyle olması gerektiğini söyleriz. Bunu böyle yap deriz. Ama artık kendini biliyorsa, belli bir karakteri oluştuysa, kafasında kendi fikirleri varsa, kendi istekleri varsa, artık onu birşeyler yapmaya zorlayamayız.

Bu saatten sonra olacak tek şey, zorlamayla beraber gelen kavga, gürültü, ardından nefret, ardından mutsuz bir yuva, mutsuz bir nesil.. 

Buradan şunu anlamayalım. Artık hiçbirşeye karışmamalıyız.

Bu davranış da yanlış olur. O ne kadar büyümüş olsa da, hala yardıma ihtiyacı olabilir. Büyükler görmüş geçirmiş olarak küçüklerine tavsiye de bulunması gerekmez mi? İşte biz bunun dozunu iyi ayarlamalıyız. Aslında hayat bir yemektir. Bizler, yakınlarımız ya da hayatımız da olan veya olacak olan insanlar yemeğin malzemeleri ve davranışlarımız da o yemeğe katacağımız baharatlardır.

Tek bir malzemeyle yemek olamayacağı gibi, tek bir insanla, kendimizle, ya da başkasıyla da hayatın anlamı olmaz. Malzemeler yani biz karışırız, tanışırız ki bir yemek oluşsun. Baharatları da yani davranışlarımızı da dozunda atmalıyız ki, yemek lezzetli olsun. 

Demem o ki, anne anneliğini, baba babalığını, çocuk çocukluğunu, öğretmen öğretmenliğini, doktor doktorluğunu... kısaca insan insanlığını bilir ve dozunda hareket ederse, nefeslerimiz birbirine karışan bu koca dünya da, kendini bilen insanlar sonucunda mutlu yuvalar, mutlu bireyler, mutlu geleceklerimiz olur...

DENİZ     ESİNTİSİ

Masmavi   denizler  alır  götürür  beni  uçsuz  bucaksız  diyarlara…Denizdeki  huzur  hiç  bir yerde görülmez .Mavi  sulara daldığımda  orada  yaşadığım  sevgiyi , Üzerinde  uçuşan  martıları  izlerken    mutluluk  aklıma  gelir . Yaşamın  en   güzel  sevinci  belki  de ; Teknesinde   gezinen   balıkçının   tebessümünde   saklı… Onun  için Denize  olta  attığı  anın keyfi  bir  başkadır .Benim  içinde  yaşamın   en   güzel  anı…   

 Masmavi   denizin   derinliklerinde  kaybolmak ,Huzur  ve  sakinliği  yaşamak …

 Huzuru  yakalamak  adına  bu  sabah  bir   simit  aldım   yanıma ,Bir de;  Peynir . Sahilde  kordon   boyu  bir  yürüyüşün   ardından  dalgaların  sesine  kapılıp  gittim. Kimi   zaman  teknesinde   gezinen     balıkçıya   selam   ederken , Diğer  yandan  içimden   gelen  duygularla  sanki  karşımda  balıkçı   varmışçasına  kendi   kendime   sohbet   ediyor  ve  sorular  soruyorum. Kimi  zaman  martılara bakıp    uzak   diyarlara  uçmak   ve   sevdiklerime   sizi   seviyorum    demek   için  kanat   çırpmak  istiyorum…  Martılara   dikkatli  bakınca ! Onların bir  birlik  örneği  sergilediğini   fark  ettim . Hep  beraber    kanatlarını   çırpıyor, Hep   beraber   gökyüzünde    süzülür  ve  hep  beraber   denizin  maviliğinde  suyun   tadını   alıyorlar.

 Uçak  gökyüzünde   havalanmış   insanları  sevdiklerine   kavuşturmanın   coşkusuyla  gökyüzünde   bir  rota   çizerken  bende   sevdiklerime   bir  selam  yolluyorum …

Adeta  gel  de beni  yer  der gibi! Mis   gibi  balık  ekmek   kokuyor . Yosun  tutmuş  kaya   taşları    arasında   duran  su  insana  bambaşka  bir  huzur  veriyor.  Karşıdan  bakınca  görünen  binalar  şehri    daha  bir  güzel   kılıyor. Bir   yandan  yazarken   bir  yandan  da ; Uzak  diyarlara  dalıyorum … 

Böylesi  bir  günde, Böylesi  bir  zamanın  ötesinde  Denizin   suyu ,Dalgaların sesi  huzur   verir Yüreğime...

Falcılar ve mentalistler bu tekniği ustalıkla kullanır ve insanları süper güçleri olduğuna inandırırlar. Zekice hamlelerle çok iyi paralar kazandıklarını gördüğünüzde sizde olmak isteyebilirsiniz. Sanırım ben de olacağım. 

SADECE KONUŞMAK NEYİ HALLEDİYOR ?

Konuşmak mı lazım konuşmamak mı ?

Hayata geçmişe geleceğe dair

Öğrenilecek paylaşılacak 

Onca şey varken ...

Konuşmak sadece konuşmak 

Ne acı ki bizleri bir yere götürememiş..

Herkes konuşmak istiyor 

Konuşurken de    gittikçe  yükselen ses tonu...

Kulak kabarttım çevreme...

Dinlemek isteyen kimse nerdeyse yok gibi.

Haklıyız hep haklıyız diyor konuşanlar...

Yitip giden zaman ve 

Harcanan ömür oysa 

Az çalışıp çok verim istiyor bir de çalışanlar...

Sabır emek umutla bekleyiş

İlmek  ilmek dokunan işler

Güzellikler adeta olmuş ütopya ...

Havalı ve paralı isen popülersin toplumda ...

Giderek küçülen hedefler , helal alın teri

Aranmaz olmuş çoğunda ...

Aşında ,işinde ,okulunda evinde

Birbirine yabancı olmuş bireyler 

Bir şeyler yanlış hem de çok yanlış...

Yanlışdan nasıl  dönülecek gayret te yok kimsede...

Özümüze dönmezsek

Zaman çağ ve şartlar eritecek öğütecek gibi çoğumuzu..Belhi 

Değer verdiğiniz birine hediye aldığınızı düşünün. Gerçekten onu sevindirmek için mi alıyorsunuz? Bunu bir düşünün. Yoksa onu nasıl sevindirdiğinizi görüp tatmin olmak için mi?

Ya da arkadaşlarınızla sohbet ettiğinizi düşünün. Güzel bir konu hakkında konuşuyorsunuz ve herkes bu konu hakkında bilgi vermeye çalışıyor. Siz de konuya dahil olup bildiklerinizi anlattınız. Peki bunun sebebi arkadaşlarınıza bilgi vermek mi? Yoksa ne kadar bilgili olduğunuzu göstermek mi?

Eğer kendinizi kandırmak istemiyorsanız sizin de yaptığınız her şeyin kendi çıkarlarınıza hitap ettiğini göreceksiniz. Elbette değer verdiğiniz insanları da düşünüyorsunuz. Ama her zaman bu durumdan kendimize pay çıkarırız. İlişkilerinize bunların farkındalığını edinerek devam edin. Bu sizin yararınıza olacaktır.

İnsanları suçlamak gibi bir niyetim yok. Dediğim gibi biz bunu bilinç dahilinde değil içgüdüsel olarak yaparız. Bu oldukça normal bir şeydir. Sizin yapmanız gereken tek şey bunun farkındalığı edinmek olacaktır.

Kimsenin istediği bitmez; biterse yaşama sevinci de kalmaz zaten. İnsanların isteklerinin bir sınırı da yok normalde. 

Kimi imkansızı ister kimi de kendine göre olabilecek şeyleri. En nihayetinde sürekli bir ihtiyaçlar listemiz bulunmakta. 

İsteklerin de ihtiyaç sıralamasına göre olması gerekmektedir bir yerde. Fazlasını istemek de gereklilik dışı olmakta. 

İnsanoğlu genelde yetinmeyi de bilmediği için her zaman daha fazlasına odaklı olmakta. 

Kimsenin isteği de birbirini tutmaz. ‘Kiminin yiyeceği yoktur kiminin pırlantası ufak’ sözü konu için yeterince manidar.

İnsanların istekleri aslında ulaşabildikleri ile alakalıdır. Ulaşılabilinen şeyler dışındaki eksiklikleri gidermek için bir şeyler istenir. Bunun dışında zamanında var olan ve şimdi sahip olunmayan şeylerin yoksunluğunu hissetmemek için istenir. 

Bir de hep daha fazlasını isteyenler bulunmakta. Her şeye sahip olup da hep daha fazlasına odaklı yaşanlar da bulunmakta. Bir yerden sonra da aç gözlülüğe girmekte bu durum. 

İnsanlar kendilerine fazla olanı paylaşmak yerine daha fazlaya meyilli olması nefsin terbiye edilememesiyle alakalıdır. Nefis köreltilmediği sürece de insanlık vazifelerini yerine getirmek olası olmamaktadır. 

O yüzden de isteklerin makul olması ve bir sınırı olması gerekmektedir. 

 Kişisel isteklerin haricinde insanlık için de isteklerde bulunmak gerekmekte. 

İnsanlar fiziksel sınırlarını bilse de isteklerinin belli bir çerçevede olmaması da ayrı bir ayrıntı olmakta.

İnsan kendisine yetebiliyorken daha fazlasına meyilli olması sadece bencillik olarak sayılmakta. 

Herkesin yapısı farklı olduğu gibi herkesin isteklerinin rengi de farklı olabilmekte. 

İnsanoğlu var olduğu sürece de bitmeyen bir döngü olarak isteklerinin de sınırı olmayacaktır. 

Bu isteklerin olması için de belli şartlar gerekmektedir. Yaşam şartlarının isteklerin giderilmesinde büyük rolü olduğu gibi istenilen şeylerin olmasının da kişilere uygun olması gerekmekte.

Öncelikle isteklerin yapılabilirlik oranına göre gerçekleştirilmesi gerekmekte kısaca. 

Yazar ve Şair Betül FIRAT

Psikologlar da psikiyatristler de insanların ruh sağlığı için çalışan uzmanlardır ancak farklı eğitimler aldıkları için farklı tedaviler uygularlar. Psikologlar, üniversitelerin Fen-Edebiyat fakültelerinde psikoloji lisans eğitiminin üstüne klinik psikoloji alanında 2 yıllık yüksek lisans eğitimi alarak klinik psikolog unvanı alırken psikiyatristler tıp fakültesi mezuniyetlerinin ardından TUS'tan  (tıp uzmanlık sınavı) yüksek bir not alıp psikiyatri üzerine uzmanlık eğitimi almış uzmanlardır. 

Psikiyatristler, tıp fakültesinde farmakoloji eğitimi aldıkları için reçete yazma yetileri vardır ve danışanların sıkıntılarının altındaki fizyolojik nedenlere odaklanırlar. Depresyonun altında yatan nörolojik problemleri, hormonal sorunlara odaklanır gerekli ilaçlarla tedaviye başlar. Bazı durumlarda ilaç tedavisine ek olarak psikologlarla ortak çalışarak daha derin bir tedavi yolu izleyebilirler.

Psikologlar ise aslında psikoloji alanında çalışan bilim insanlarıdır, farmakoloji eğitimi almadıkları için reçete yazamazlar, tedavi için konuşma ağırlıklı terapiler uygulayarak danışanlarda farkındalık oluşturmayı hedeflerler. Farkı terapiler uygulamak için farklı eğitimler almaları gerektiği gibi testler uygulamak için de eğitim almak zorundadırlar. 

Psikologlara danışmak üzerine en büyük yanılgılardan biri olan ''ben arkadaşlarımla konuşurum, alışverişe çıkarım bundan iyi terapi mi var'' bakış açısıdır. Sohbet etmek, sevdiklerinizle iletişimde olmak elbette ki ruh sağlı için yararlıdır ama bir psikoloğun aldığı terapi eğitimlerini yok saymak olmaz değil mi? 

Eleştirinin dozu ve yapısı önemlidir. Tabi ki eleştirmek lazım bazı şeyleri ama düşman savar gibi yapılanlar sadece kalp kırmaya yarar. 

Yıkıcı eleştiriye kapalı ve yapıcı eleştiriye açık durumda olunması gerekmekte. Ağzı olanın konuştuğu durumlarda genelde yıkıcı olabiliyor bu durum. 

Eleştiri denilen durum bir şeylerin daha iyi olmasını sağlamak için yapılmalıdır. İyisin ama bir tık daha iyi olabilirsin demek nere; çok kötü, berbat demek nere yani. 

Karşısındakini yok etmeye programlı olanların tercihidir sert dille yermek. Hâlbuki iyi olması istenseydi hem yumuşak bir dil kullanılırdı hem de sadece pozitif ve negatif yönleri ortaya konurdu.

Yani her zaman negatif yönlerin ortaya çıkarılmasıyla eleştiri yapılmaz. Kötülüğe açılacak ağızların hiç açılmaması daha iyi neticede. 

İnsanoğlu yapmaktan çok yıkmaya meyilli olduğu için bir şeyi irdeleme şeklimiz de o yönde olmakta. Hâlbuki iyi icraatlar yapı taşlarını üst üste güvenilir bir şekilde koymakla olur. 

Yapmak zor yıkmak kolay bu konuda da. İnsanlar kendi yapamadıklarını sanki başkası yapınca yıkmak ister gibi davranıyorlar. Hâlbuki takdir etmek de bir erdem. 

Hiçbir şey mükemmel değil dünyada; sadece onu en iyi hale getirebilecek aksaklıkları bularak mükemmele yakın hale getirebiliriz. Yani açık aramak değil neyin nasıl düzeltilebileceğine odaklanmak gerekir. 

Eleştiri aynı zamanda içinde çözüm de barındırmalı. Herhangi bir çözüm önerisi bulunamıyorsa veya belki de aksaklık olmayan konularda konuşmamak daha yararlı olmakta.

Beğenmediğiniz bir şeyin daha iyisini yapamıyorsanız da yıkmayı bırakmak daha makul. 

İnsanları eserlerine ve hayata küstürmeye gerek yok. 

Diğer yandan da eleştirilen kişilerin de bir anlamda eleştiri kabul edebilir durumda olması da önemlidir. Sonuçta dört dörtlük hiçbir şey olmadığı gibi yapılan şeylerde de aksaklıkların olabileceği doğal karşılanmalı. 

Neticede “Daha iyisi nasıl olur?” sorusuyla irdeleyebilirsek sonuca gidilmesi de o kadar kolay ve anlaşılır olur.

Eksik nerede diye bakılmamalı; nasıl tamamlarım diye düşünülmeli her zaman!

Mavinin Fecri ve Mihrinin Hicranı Yazarı 

Yazar ve Şair Betül FIRAT 

@paradoks.okur.yazar 

Kaçıp gitmek istersin sorunlardan,sorumluluklardan,acılardan,

Kaçıp gidince geçecek sanarsın,her şeyi geri de bırakacağını düşünürsün,

Ama hiç bir şey düşündüğün gibi gitmez,hayat seni savurur durur ordan oraya,

Tüm o kaçtığın şeylerin ardında acı çekercesine çırpınır durursun aslında,

Ne yöne kaçsan umutsuzluğun da seninle beraber gelir,

Kendi kendini yiyip bitirirsin ama yapacak pek fazla da bir şeyin yoktur.

Çoğu kez “keşke” ile başlayan cümleler kurarsın.

“Keşke böyle yapmasaydım.Keşke her şey daha farklı olsaydı.Keşke öyle olmasaydı.”

Keşke,keşke diyerek kendini kandırır,yiyip bitirirsin kendini çoğu zaman.

Sonra bir de oturur kendine kızarsın inatla.

Kıyamazsın sevdiklerine bir tek kendine kıyar insan aslında.

Parça parça olmuş kalbin,umutların,hayallerin ve duygularını kitlersin bir kutuya gömersin kalbinin derinliklerine.

Yine de gülümsersin hiç birsey olmamış gibi çünkü zorundasındır “İyiyim” demeye,çünkü mecbursundur çevreni memnun etmeye.

Tüm her şey yolundaymış gibi.

İçini bir karanlık kaplar ama sen çoktan maskeni takmışsındır dışarıya karşı.

Kimseler anlamaz seni, kimselere anlatamazsın derdini,içini bir tek sen bilirsin,bir tek sen bilirsin gömüldüğün karanlığı.

Aslında anlatsan bile değişmez çoğu şeyler bunu da kabullenirsin.

Bir de sonra neler ile cebelleştiğin bilinmez,o maskenin altında,o gülümsemenin altında yatan acıları bilmedikleri için bir de iyi niyetinin nankörü olur çevrende ki çoğu insan…

Yine en başa döner “keşke” dersin,

Gözlerinden akan yaşlar ile o karanlığın için de zamanla kaybolur gidersin aslında…

Bundan tam 5 yıl önce hem kendim hem kariyerim öldü.Artık gerçeklerle yüzleşme vaktiydi...

  Gözümü açtığımda hastanedeydim. Kafam da bir sürü soru dolaşıyordu kimsin sen ? Ben niye burdayım? Koltukta yaşına göre oldukça şık giyimli olan kadın kim ? Yoksa o mu? Ellerimi yüzümde gezdiriyorum sonra yavaşça yanıma geliyor.. “Günaydın,sakin ol hastanedeyiz sadece boğuldun küçük bir kazaydı sahilde seni baygın görünce çok korktum merak etme her şey iyi olacak’’ Şaşkınlıkla ona bakıyordum,korkuyordum,merak ediyordum ama onunla farkında olmadığı bir şey vardı  ben çoğu şeyi hatırlamıyordum bunu ona fark ettirmem gerekiyordu önce Gül’e ardından etrafıma bakınmaya başladım galiba fark etmesini sağlamıştım tam o sırada  ben “Lidya” senin dostun aynı zamanda asistanınım.Yataktan yavaşça kalktım her tarafı camla kaplı bir odadan  dışarıyı seyretmek için cama doğru yürüdüm. Denizin o kumsala vurduğu dalga sesini,kumda ardında bıraktığı beyaz köpüğü dalgayla sürüklediği kumları izledim bir süre.Dalga tam kumsala yaklaştığı an “Beni eve götür” dedim.Eve vardığımızda ev kocamandı büyük bir salonum,yazmak için ayrılmış kocaman bir odam her duvarda asılı fotoğraflarım,ödüllerim ve bana ait olan belki de tek şey kemanımdı ellerimi fotoğrafın etrafında dolaştırıyordum,kenarlarına,ortasına bakıyordum her yerden o fotoğrafı inceleyip durdum çünkü orda ki sırrı bir tek ben ve o biliyorduk çünkü..Lidya yanıma geldi

-Sana biraz çiğ sebze hazırlamamı ister misin?

-Neden çiğ sebze?

-Çünkü sen çiğ beslenen bir vegansın

-Vegan mı ? Bana bir tane sahanda yumurta yapar mısın ? Lütfen

-Peki

    Lidya  benden bunları duydukları için şaşkındı. Ama aynı zamanda da beni tekrar eski halime döndürmek için bana bir şeyler hatırlatmaya çalışıyordu onu gözlerinde görebiliyordum...

-Neden yanıma geldin? Sahile yani

-Sana kitap için fikir bulabildin mi diye sormaya gelmiştim.Biliyorsun bu son şansın yoksa evi de kaybedeceğiz.

   Masadan kalktım tekrar çalışma odasına gittim fotoğrafa bakıp duruyordum belki aklıma bir şey gelir yazabilirim diye.. Ama tekrar eski ben olmam imkansız gibi görünüyordu..

Lidya bir gün yanında bir kadını getirdi. Deniz hanım kısa siyah saçları vardı ama ona çok yakışmıştı gelip bana sıkı bir şekilde sarıldı.

-Sizinle tanışmak benim için büyük bir onur bütün kitaplarınızı neredeyse okudum size yardım etmek için sabırsızlanıyorum dedi.

Lidya  bana Deniz’in yardım edebileceğini düşünüyordu.. Deniz beni çok iyi tanıyordu bana benle ilgili ne varsa anlattı... Ama hala aklıma bir şey gelmiyordu.

Deniz bir gün bana onu sordu o fotoğrafı

-Neden o foroğrafa o kadar çok bakıyorsunuz?

-Çünkü bütün sırlarım,hayallerim orda gizli

-Nasıl yani?

-Bana bir hayalini anlatır mısın Deniz?

-Bir gün benim çalıştığım cafenin yakınınında arabanızım lastiği patlıyor ve tamirci çok geç geleceği için bizim cafede gelip bir bardak kahve içmek istiyorsunuz.İçeri geliyorsunuz size sıcak bir kahve eşliğinde yazdıklarımı getiriyorum.bana onları mutlaka okuyacağınızı ve geri dönüş yapacağınızı söyleyip beni evinize davet ediyorsunuz...

-Gerçekten hayalin bu mu ?

-Evet

-Ne komik,arabamın lastiği patlamadı ama yine de beni evimdesin..

-Siz sizin var mı ?

-Var.. Annemin geri dönmesi.. Çünkü o dönerse ben tekrar eski ben olurum..

-Nasıl yani ?

-Gel benimle.. Fotoğrafa dokunur arkasındaki defteri yavaşça alır.. Bu defter annemin defteri ben lisedeyken kompozisyon yarışmamı kazanmamı bu defter sağladı benim bu yerlere gelmemi de bu defter sağladı. Kim sırf annesi yazmayı bırakmasın diye ona uyuşturucu verir ki ? Çünkü ona bir tek onun iyi geleceğini düşünüyordu... Ne acı ama..Şimdi ise o yok o yoksa bende yokum... Kendi ellerimle anneme uyuşturucu verip onu yanlışlıkla öldüren bir insanım ben dozunu fazla kaçırmış çünkü... Ne güzel... O yüzden beni tekrar eski halime getirmeye çalışma çünkü bu olmayacak...

Deniz elinde kendi yazılarıyla beraber odadan çıktı.Bense kendimi yatakta o büyük günün gelmesini beklerken buldum... Artık ümidimi kesmişken Deniz geri geldi bana çok sinirli olduğu belliydi yavaşça bana doğru yaklaştı

-Madem artık eskisi gibi olamayacaksın,madem sen bunları çalarak yazdın şimdi de doğruları yaz seni sen yapan doğruları asıl gerçek olanı yaz yaz ki sende bununla rahatla...Seni sen yapan şeylerden vazgeçmeden yaz bunları

• Haklıydı... Neden bunu yapmıyordum? Neden gerçeklerden kaçmak yerine bunları yazmıyordum...
• Büyük gün geldiğinde Deniz de yanımdaydı ve evet gerçeklerden kaçmadan kendimden vazgeçmeden yazdığım kitabım sayesinde hayatımı bir kez daha kurtarmış olmuştum...

    Neden kimse bana inanmıyor? Niye kimse o sesi susturmamı sağlamıyor..Bağıramıyorum,hareket edemiyorum beni bu hale o getirdi... Peki bilincimin açık olduğunu farkında olan bir doktor,bir hemşire var mı ? Bu hastaneden çıktığımda buraya geri döneceğimi hiç tahmin etmezdim... Her şey o itirafı almamla başladı...

    Bir yanımda yeni ameliyattan çıkmış bir bebek...Nasıl olduğunu anlamadığım bir şekilde gelen bir nakil sonucu kurtulmuştu.Diğer yanımda ise hayatımın aşkı kalbi o bulmuştu bana o haberi vermişti “Kurtuldu” ama nasıl olmutşu ? Bu kadar hızlı nasıl bulmuştu o kalbi?

   Bir gece yatmadan önce ansızın itiraf etmişti “Evet,ben yaptım o çocuğu öldürüp bizim çocuğumuza hayat vermesini sağladım.”

Yatakta oturmuş ellerimle kulaklarımı kapatıyordum.Duymak istemiyordum böyle bir şeyi önce gerçek olduğuna inanmak istemedim,reddettim,unutmak istiyordum yada unuttuğumu zannederken bu olay alıştığımı düşünmeye başlamıştım...Bir sabah bahçe de en sevdiğim tulumumu giyerek çiçeklerimi sulayıp,yeni aldığım çiçeklerimi dikmek için hazırlanıyordum ve o an bir ses duymaya başladım. ‘Ben senin oğlun değilim,sen bahçe işleriyle uğraşarak beni duymayacağını zannetsen de ben burdayım,her yerdeyim...’ Etrafıma baktım bahçe de kimse yoktu.. Git gide bu sesi gittiğim her yerde yalnız kaldığım her an,her dakika,her saniye duymaya başladım.. Bana iyi gelen tek şey bahçeyle uğraşmaktı... Saksıları düzeltirken’ Bak buradayım,hayır orda,yanında,arkanda ben her yerdeyim’ aynı sözcükleri tekrarlıyordu..Önce saksıları sağa sola fırlatmaya başlamıştım.. Ama susmuyordu ‘Bunları yapsan da bana değil sana olacak boşuna uğraşma’ Koşmaya başladım eve girdiğimi hatırlıyorum sonrası kapkaranlık... Uyandığımda herkes başımda telaşlı bir şekilde bekliyordu.Ama sesi hala buradaydı ‘Burdayım’, ‘Hayır bu tarafa bak aslında ordayım’, ‘ Çocuğuna bak zavallı sen bir hiçsin’ durduramıyordum... Sesi durduramamkla beraber artık kimse bana inanmıyordu. Bana acıyan gözlerle bakıyorlardı  ve o bakışlarla beraber beni o dört duvar arasına koydular.. Hep aynı teselli ‘İyileşiceksin’,’ İyi olacaksın  seni seviyoruz’.  Ama ben dört duvar arasına girmek değil sadece o sesten kurtulmak istiyordum...

Hastanede geçirdiğim süre boyunca sadece şarkı söyledim sanki benim şarkı söylemem o sesi susturuyordu.  Belki de kendi sesimle onu susturmayı başarıyordum. Hastaneden çıktığımda artık o ses beni o kadar da rahatsız etmiyordu ondan gerçekten kurtulduğumu düşünmüştüm... ‘Görüşürüz dört duvar’,” Görüşürüz ses’...

     Aradan geçen zaman sonucunda aslında o sesin beni bitirdiğini fark etmeye başlamıştım. Vücudum uyuşmaya artık hareket edemez hale gelmeye başlamıştım.Doktorların  dediğine göre ‘Katatoni’olmuştum... Kas katı kesilen vücudum içinde sadece tebessümüm aynı kalmıştı artık kimseyle konuşamıyordum, o sesi durduramıyordum hala kulağımdaydı doktorlar bilincimin açık olduğunu biliyorlar mıydı? Yoksa bilmeyerek mi hareket ediyorlardı... Tanı koymak ne kadar olaydı onlar için... Beyaz önlükleri,steteskobun  o buz gibi haliyle bana bakan ve yine o acıyan bakışlarıyla beraber döndü ve

• Beyfendi maalesef eşiniz Katatoni geçirmiş şizofreni de görülen bir rahatsızdır. Merak etmeyin ona iyi bakıcaz.. Eşiniz tekrardan haraketlenebilir diye umut vermeden yapamıyordu ama..

Bu cümleyi kurduktan sonra bana benzeyen insanların arasında buldum kendimi... Balmumundan heykel gibiydi herkes oldukları gibi kalmıştı... Oysa ki ben sadece ses ve ben olarak kalıcağımı zannederken korkuyordum.Bekledim bir gün biri hareketlenir diye bekledim.Sonuçta hareketlenilebilir diye söylemişti doktor... Ses hala kulaklarımda ‘Öl’,’ sende beni öldürdüğün gibi öl’,’ seni ben bitiricem’ tekrsr başlamıştı susumuyordu aslında içimden bağırıp hıçkırarak ağlamak istiyordum ama kimse beni duymuyordu sadece gözümden akan yaşları görüyorlardı... Ve işte beklenen gün yanımda yatan bir hasta sabaha karşı hareketlenmiş ve tam yanında olan beni iki kere bıçaklamıştı... Dalağım ve kalbim... İki en zayıf organ... Dalağa hedeflersen onu alman gerekir anında gücünü yitirir ve kalp ona gelen uçla kalbi delip kanamaya yol açabilirsin... O da bunu yaptıktan sonra başucumda tekrar kas katı kesilmişti. Yavaş yavaş kalp ritmimin azaldığını hissediyordum sonunda o sesten kurtuluyordum...

Elveda ses, senden çok özür dilerim...

 ????

“Savaşacağım tek şey, içimdeki diğer  bendi…” diyor Satranç kitabında Stefan Zweig .

Savaşacağı tek şeyin kendisi olduğunu, içinde yaşayan bir başka benliği olduğunu söylüyor. Aslında hepimiz için geçerli bir şey değil mi? Hepimiz içimizde yaşattığımız bir başka karakterlerle, sevdiğimiz, desteklediğimiz bir başka görüşle çelişiyor, savaşıyoruz. Bir savaş başlıyorsa biz o savaşı ilk önce içimizde başlatıyoruz, kendi benliğimizle savaşıyoruz. Kah kazanıyor, kah kaybediyoruz.

Sadece bir savaşta değil hayatımızın her alanında içimizdeki renklerle tartışıyoruz. Belki isteyerek  belki istemeyerek  sabah dışarı çıkmadan önce giyeceğimiz kıyafetimiz için bile içimizde münazara yapıyoruz.

Hayatımız boyunca içimizdeki gökkuşağının her bir rengini tek tek tanımaya çalışıyoruz, daha sonra hayatımıza farklı insanlar giriyor kendi renklerimizi tanımayı bir kenara alıp belki de asla tamamen tanıyamayacağımız, inceleyemeyeceğimiz gökkuşaklarına, renklere çeviriyoruz bakışlarımızı. Okulda öğretmenimiz bir soru sorduğunda  diğer  öğrencilerden önce cevap vermek için ufak bir yarışa giriyoruz. Kendi benliğimizi bırakıyor farklı benliklerle savaşıyoruz ve tam da bu sırada insanları engel olarak görürken bize engel olan kendi renklerimizi adeta renk körüymüşçesine göremiyoruz. Kendimizi bozuk  zannediyoruz, aslında tam da bu sırada içimizdeki o gökkuşağından muaf tutulmuş siyah ile tanışmış oluyoruz. O siyahı iyice tanıdıkça içindeki karanlıkla tanışıyorsunuz.  Burada Stefan Zweig’ın bahsettiği içindeki benliği siyah kısmı.

İçindeki bütün renkleri gördükten sonra daha da bilinçlenmeye başlıyor insanoğlu ve anlıyor ki bir savaşta da kendimizle savaşıyoruz, bir yarışta da kendimizle yarışıyoruz. Çünkü her daim bir insanın en büyük engeli kendisi oluyor. Zamanla başka insanların gökkuşaklarını tanısak bile ‘bütün’ renklerini tamamen tanımamızın imkansız olduğunu anlıyor ve bu iki kavram arasındaki farkları net bir şekilde görmeye başlıyoruz.

Kısacası  “Savaşacağım tek şey, içimdeki diğer  bendi…” diyor Zweig. Hepimizin aşması gereken renkleri, aşması gereken bir benliği var diyor. Hepimizin kazanması gereken savaşlar var diyor…

Basit bir kelimeyi tanımlamada sorun yaşamazken, duygularımızı tanımlarken zorlanıyoruz. Mutluluk da bunlardan biri. Birçok tanım görebilirsiniz mutluluk için, benim en sevdiğim tanımı ise dolu dolu yaşama isteği... Yaşamına sahip çıkmak, umutla sarılmak, yaşamaya cesaret edebilmek belki de en temel bölümleridir mutluluğun. 

Peki neden ararız mutluluğu ? Ne malum ki bulabileceğimiz ? Aslında bu bizim hayatta kalma güdülerimizden biri. Ruhsal ve fiziksel olmak üzere ikiye ayrılan mutluluğa ulaşmak en ilkel insanda dahi olduğu düşünülen bir içgüdüdür.

Nasıl mutlu olabiliriz ? Hormonlarla doğrudan ilgisi olan bu duyguyu bize sağlayan hormonlar nelerdir diyecek olursak karşımıza dört temel hormon çıkıyor. Bunlar dopamin, oksitosin, endorfin ve serotonindir. Bu hormonları üreten yöntemleri yine fiziksel ve zihinsel olarak  iki ana başlık altında toplayabiliriz. Fiziksel yöntemlerde, çikolata, muz ve ananas gibi meyveleri yemek, antidepresan ve ne yazık ki uyuşturucu kullanmak var. Uyuşturucu, yalancı mutluluk kaynağıdır, mutlu olduğunuzu düşündürür ama bu bir ilüzyondur. Zihinsel yöntemlerde ise seçilen bir amacın gerçekleşmesine karşılık vücudumuz bizi ödüllendirmek için ürettiği mutluluk hormonu ki bu yönteme ben kısaca başarı diyeceğim, sevgi, iletişim ve keşfetmek de zihinsel yöntemlerdir.

Kaç göze sığacak bu gözler?

Bilmem!

Kaç acıyı dindirecek sözler...

Yaz mevsiminin öğle saatiydi.Biraz yorgun, Biraz da düşüncelerle dolu bir kafa ile mağazaya girmiş, Kendisi için uygun kıyafetlere bakınıyordu Hakim. Dalgın düşünceler arasında birden!...

Hoşgeldiniz. 

Nasıl yardımcı olabilirim size dedi Derviş.

İçinde bir heyecan ve hafif bir tebessümle; Kendim için uygun pantolon bakıyorum dedi Hakim.

Gözlerindeki acıyı hissedercesine, Ben psikoloğum dedi Hakim.

Derviş, Benim Annem ve babam ayrı dedi.13 yaşından beri babam başka bir şehirde yaşıyor. Ben Annem ile kalıyorum dedi. Hakim,Derviş'in gözlerindeki derin acı ile birlikte; Hafif yaşaran gözlerine dikmişti gözlerini...

Derviş devam ediyor: Çoğu zaman Yalnızlığı seviyorum. Yalnız kalmak kendimle başbaşa olmak beni daha huzurlu hissettiriyor... Bazı yaşanan anlar insanı güçlü kılıyor diyor.

Hakim, O masum bakan gözlere uzun uzun baktıktan sonra, Sen güçlüsün ve yaşama tutunmak için çaba sarfediyorsun. Yaralar insanı iyileştirir... Ben  sende bunu gördüm dedi.

Derviş, Sadece mağazada çalışmıyor! Aynı zamanda karakalem çalışması yapıyor ve Beden eğitimi öğretmeni olmak için çaba sarf ediyor...

BAZI YARALAR KABUK BAĞLAR...

BAZI ACILAR İNSANI KAMÇILAR...

HER HAYATIN İZİ AYRI BİR YAŞAM...

HER YAŞANTI HAYATIN BİR CİLVESİ...

Başkasına ayıp etmemeye çalışırken niye hep bana ayıp ediyorlardı.

İnsanların gözünde bu kadar mı değerim yoktu?

Niye gözyaşlarımın sebebi oluyorlardı.

Sıkıldım, bunaldım.

İnsanların beni ikinci planda tutmasından bunaldım.

Bana değer veren niye hep tek benim.

İnsanlar beni harcarken ben niye hep onlara fedakarlık yapıyorum.

Eğer gerçekten bana değer veren biri varsa niye böyle hissetmeme izin veriyordu.

Çekip kurtaracak gücü yok muydu?

Niye ben yazmaya mahkum edilmiştim.

İnsanlar beni rahatça kullanırken ben birbirlerine kızmasın araları bozulmasın diye kimseye anlatmayıp içimde biriktirip sonra niye yazıyordum. 

Bana değer veren tek şey yoksa yazmak mıydı?

Artık o kadar biriktim ki kimsenin sorun etmeyeceği şeyleri sorun edecek hale geldim ve kimse bunu fark etmiyor.

Ben buradayım. Hayatınızda bir yerin de ben de varım. Beni de fark edin artık çünkü ben çok sıkıldım.

Birilerinin beni fark etmesine ihtiyacım var görmüyor musunuz?

Birinin elini bana uzatmasına çok ihtiyacım var. 

Artık ağlamak için geceyi beklemiyorum çünkü siz bana her saati gece yaptınız ve bunu görmemek için gözlerinize perde indirdiniz.

Ben size çok değer verdim ve karşılığında istediğim tek şey değer görmekti.

Fakat siz mutsuzluğa mahkum ettiniz beni.

Mahkum ne demek onu bile bilmeyen kızın yaşamı bu muydu?

Mutsuzluk mu?

Bir keresinde bana biri doğmadan önce hayatımızı izliyoruz ve eğer istersek dünyaya geliyoruz demişti.

Belki gerçek bile değildir bilmiyorum ama o zaman ona inanmıştım.

Eğer ben bu hayatı izlediysem niye istedim gelmeyi...

Eğer seçim sunulduysa neden acı çekmeyi istedim?

Görünmez biri olmak niye istedim?

Bir, iki, üç...

Bir güz daha geçti.

Dört, beş, altı...

Bir yaz daha sona erdi. 

Ben büyüdüm ama ruhum çocuk olmak istiyorum diye feryat ediyor. 

Elindeki bebek ile saf bakışlarımı odamdaki dolapta gezdiriyorum.

Daha o dolap ne güçlük ile kazanıp alındığını hesap yapacak bilincinde değilim. 

Altı, yedi, sekiz...

Büyüyorum daha büyümek ne demek bilmiyorum.

Üstüme fazla yük biniyor. 

Sorumluluğum artıyor...

Bunu istiyormuyum diye kimse sormuyor. 

Oysaki ben daha oyuncak bardağıma su koyup kahve içiyorum. 

Büyümek istemiyorum fakat etrafım büyükmüşüm gibi davranıyor...

Nasıl yani? Ben artık büyükmüyüm.

Dokuz ve on...

Üstümdeki ağırlık beni boğuyor.

Annem artık benimle olgun biri ile konuşuyormuş gibi konuşuyor...

Onu anlamak istemiyorum. Dediği şeyleri duymak istemiyorum.

Hayatın bu yükünü istemiyorum.

Ben bu yükü kaldırmak için çok küçüğüm.

Kimse kabul etmesede ben daha çok küçüğüm...

Motivasyon konuşmacıları ve bazı fenomenler sürekli aynı şeyi diyor ; OLUMSUZ DUYGULARDAN ARININ. Peki bu bize ne kazandıracak ? Biz acılara gözümüzü yumunca acılar bir anda yok mu olacak ? Elbette ki hayır ! O zaman ne yapacağız, acılarla dolu bir hayat mı geçireyim diyebilirsiniz, ama cevabım yine hayır olacak. Acılardan kurtuluş yok ama unutmayın ki canlı olan her şey acıyı deneyimler. Acı hayatın bir aracıdır. Sağlıklı bir hayat için yapmamız gereken şey araçlarımızı amaç yapmaktan vazgeçmek. Tabii böyle söylendiği kadar kolay olmayacaktır ancak demeye çalıştığım şey şu ki, acılarımızı hayatımızda amaç olarak görürsek yalnızca onu duyarız bu da gerçek amaçlarımızı unutmamıza sebep olur. 

Araç ile amaç karmaşası sadece acı konusunda yaşanan bir durum değildir aslında. Örneğin, eğer birini sizi sevmesi için seviyorsanız sevgi sizin için bir amaç değil araçtır. Amaç tek yönlüdür, sadece ama sadece sizi ilgilendirir. Herkesin bir amacı vardır, bu bizim doğamızda var. Amacım yok diyen biri varsa ya da siz böyle düşünüyorsanız, bu amacınızın olmadığından değil henüz onu bulamadığınızdandır. 

Acı konusuna geri gelelim. Zihnimiz acılardan bizi korumaya çalışır çünkü farkındadır ki bir acı, geçmiş bir acıyı uyandırabilir. Ama cam fanusda dahi yaşasanız, bu dünyada herkese yetecek kadar acı var. İnsan olmanın temel özelliklerinden ve zorluklarından dolayı bu konu bir çıkmaz gibidir aslında. Sonuç hem çok basittir hem de ulaşması neredeyse imkansız gibi gözükür.

Acı kaçınılmazdır ; ıstırap ise biz insanların ürünüdür, acıdan kurtulma çabasıdır ve anksiyeteye sebep olabilir - çoğu zaman olur da, içsel bir deneyimden kaynaklanır ve ne yazık ki kontrolü bizde değildir- 

Hayatta olmamızın bir sebebi olduğunu unutmamalıyız, hayatımızı bir kağıt olarak düşünüp bir tarafına mutlulukları diğer tarafa acıları yazılı olduğunu varsayarsak acıları silmek için kağıdı buruşturup atarsak kağıdın diğer yüzünü de atmış oluruz. Acılar da mutluluklar da hayatın bir parçasıdır, acıdan kaçmak mutluluklardan da kaçmak demektir. 

İletişimin ilk kuralı, İnsana kendinizi sevdirebilmekten geçer.Bir insana kendini sevdirmek zordur... Güven ve Samimiyet olursa sevdirmek kolay olur...

Bir mağazada,Bir sohbette yada yeni tanıştığınız bir insanın hayata dair izlerini kendi aynanızdan görebilirsiniz.

Aynada yansıyan yüzü görmek, O anki  duygunun durumunu resmeder.. 

Her zaman söylerim:

KİŞİ KARŞISINDAKİNİN AYNASIDIR...

Bir insanla sohbet ederken, İlkin göz teması kurmak. Göz göze gelip konuşmak bir insanı daha iyi anladığınızı ve onu pür dikkat dinlediğinizi gösterir...

Konuşmaya başladığı an! Karşı tarafa güven ve samimiyet verebilmeli insan. Bunu yaptığında  karşı taraf  bu güveni görecek ve size içini dökecektir...

Gözler bir insana herşeyi anlatır. Sözler kalpten gelen bir duygunun eseri olur. Söz ağızla söylenir, Yürek hissi verir, Gözler o anın fotoğrafını resmeder...Anlattıkça kimi göz, Mutluluktan dolarken; Kimi göz, Acının ızdırabı ile dolar...

Bir insanı anlamak! Onu yüreğe hapsetmek demek...

Bir yüreği kendine hapsetmek! Onun Dostluğunu kazanmak demek...

Pencereler ardına gizlenen insanların sessizlik çığlıkları gecenin sırtına tırnaklarını geçirmiş , hergün bir önceki güne nazaran daha fazla kanatıyordu donmuş ruhlarını.

Biz  seninle bu gece şehrin ve  korkunun kaçaklarıydık.

Önce fırçalarımızı alıp maviye boyadık siyah duvarları.

Sonra bedenlerimiz kavruna koştuk çıplak ayaklarımızla buz gibi kaldırım taşlarında. 

Ve uyandı sonunda yıllarca  fanusa hapsolan kelebekler . Mistik ezgilerle kanatlarını çırpmaya başladılar.

Bu mucizenin  rengine daha fazla karşı koyamadı koyamadılar. 

Her biri pencereler ardından rengarenk sokaklara çıktılar .

O gece dansları başladı .

Kaldırım taşları alev alana kadar dans ettiler. Ruhları alev alana kadar dans ettiler . Ve yeniden doğana kadar dans ettiler..

 DOĞDUĞUM  GÜN 

  İnsanın  ilk  hayata  adımı dünyaya  gözünü  açtığı an başlar … 

Bebek  olarak  yaşama  ilk  gözümüzü  açtığımız an! İlkin,Annenin  sevinç  çığlıkları arasında gözyşları dökülür. Sonrasında,Babanın  heyecanı ve mutluluğu bir arada olur…Bende  her  bebek  gibi  gülerek değil !Ağlayarak   geldim. Yaşam boyu hep sorar dururum…

BİR BEBEK DÜNYA’YA GELİRKEN,NEDEN GÜLEREK DEĞİL DE !AĞLAYARAK  GELİR ?

 Sorular arasında kendimce  cevap  veriyorum kendime…

Kucağa  alındım  sarıp  sarmalandım  ve  sevinç  çığlıkları arasında  yeni  ve hiç tanımadığım  bir   dünyaya   adım   atmanın  şaşkınlığı  arasında yaşama merhaba  dedim. Çocuk oldum.Okula  heyecanla  başladığım  an  unutulmazdı… Liseden  mezun  oldum.  Sıra Hayat  ve  Yaşam  mücadelesi ile  devam  etti. İlkin  Züccaciye  ile   başladığım  işe,Çeşitli işlerde çalışarak devam etti… On yıllık İstanbul  yaşantıma; hem iş hem de güzel anlar sığdırdım… ilkin turizm işi ile başladığım iş, Televizyon  kanalında  son buldu. Sevgi dolu yüreğimle,  Yıllar sonra da olsa; hayalini kurduğum yazarlığa  adım atmamla  ve  internet  sitesinde  yaptığım röportaj  ve  yazdığım yazılarla devam   ediyorum … Yaşantıma  zamananda  kısa  bir  yolculuk  yaptım.

Yıllar değil! Hayat  beni  eskitmeye  başlasa  da;  Ruhum  hep   genç  kalacak  ve  kalmaya  devam  edecek …  

Bugün  tarihler  25   Mayıs’ı gösteriyor. Yılı  yazmıyorum  çünkü ; Yıllar değişir  ama! Özel  gün  ve    anlar  hep  aynı kalır. Bugün  ben  yeniden  doğdum  ve  bugün    benim   doğum    günüm... 

                                                 YENİ  YAŞIM  KUTLU  OLSUN...  

insanlar icin yapılan iyiligin en güzeli elbette karşılık beklemeden yapılan iyiliktir beklentiye girmeden  diye söylenmiş cok eskiden beri ,

İnancımız da ,değerlerimizde de

yerinialmıştır iyilik 

Kime göre neye göre iyilik yapılmalı bu tartışılan bir konu olmuştur yıllar boyu 

Sen yap denize at demişler atalarımız iyilik ile düşüncelerini bu şekilde aktarmışlar bizlere  evet iyilik yapmak cok önemli bir mesele ...

Nedir iyilik sizce ?

Yaptığımız iyiliğin karşı tarafı iyi hissettirecek onu mutlu edicek şeyler olması mı yada karşımızdakine yaptığımız iyiligin bizi iyi hissettirip bizi mutlu etmesi mi?

Bence iki taraflı bir denge söz konusu burda hem karşımızdakinin iyi olması hemde bizim iyi hisettmemiz gerekli. 

İnsanların hakkında da iyi düşünmek gerek kötülük yapan biri olsa bile dillendiririz ya çoğu zaman aslında özünde cok iyi diye,

İnsanların hespi özünde iyidir zaten öz  benliklerinde 

Birde iyilik yaptıkça zamanla kötülük bulmuşlardır ya, yaptığı iyiliklerden olmustur hepsi aslında  iste bu sebepten ötürü 

Demisler ya atalarımız yine iyilik yapan "kötülük bulur" diye 

Neden demisler çünkü hep iyilik yapan biri,

Okadar vermistir ki kendisinden zamanını vermistir belki malını,parasını,sevgisini ,saygısını,sefkatini,merhametini hep vermisir kendinde olan ne varsa zamanla vere vere kendinde birşey kalmamıştır. 

Bakmıştır ki verecek bir sey kalmamıştır geriye artık kendi bile yoktur kendi gözünde hep başkaları olmuştur. Bu durumda hep ver dalgası çalıştığı için al dengesi hiç çalışmamamıştır.

Ve kendini yok saymıştır. Çevresinden verdiği kişilerden karşılık beklemistir belki bende varım diye dillendirmistir kendisini  ama karşısındakiler duymamıştır onu karşısındakilerde almaya alışmıştır.

Onlarda da verme dalgası hiç olmamıştır .

O sebeple ;

Birilerine birşey verirken Almayı da bilmeli insan 

Alırken vermeyide bilmeli .

Yoksa tek taraflı denge çalışır bu da dengesiz olur .

Bu hayatta herseyin bi dengesi vardır. Al ver dengesi de yerinde olmalı. 

Başkasına yapılan iyilik zamanla bizi kötü hissettricek olmamalı yaptığımız iyilik bizide iyi hissettirmeli ,zamanla yerini kötülüğe bırakacak iyilik iyilik değildir.

En iyi yapılan iyilik karşılıksız olan demisktik ya 

Yok öyle birsey bence,

İnsan kendi doğurdu çocuğuna bile kendinde okadar cok şey vermiştir ki,

Daha sonra hepsini ilahi kader dediğimiz olay ile hepsini geri isteniyor aslında 

Nasıl mı isteniyor?

Gençliğinde yavrularına bakan anne baba yaşlılıklarında evlatları ona baksın istiyor. 

Aile çocuklarını okula gönderiyor ödediği tüm bedellerini başarı ile görmek istiyor,benim oğlum kızım  vasıflarınıdan ötürü şu oldu bu oldu diye gururlanmak istiyor manevi bir bekleyiş içinde oluyor karşılık bekliyor en küçük örnek bu  anlamlandırmak için insan kendi ailesinden çocuğundan örnek verince daha iyi anlıyor. 

Karşılıksız olmayan hic birsey yok bu hayatta .

Bu sebeptendir ki iyilikte öyle .

Doğanın gereği al ver dengesi 

AL VER DENGESİ işliyor her daim. İnsanlar arasındaki iliskilerde de iyilik adına yapılan ne varsa yerini birşeyler dolduruyor .

Yerine ya iyilik alman lazım yada kötülük eden buluyor çünkü, Evren boşluğu sevmiyor

Iyilik yapana sende iyilik yap kötülük yapanada 

Iyilik yap ki oda iyi olsun iyi yi bulsun. 

Insanlar iyilik yapmak  ile farz olunmustur 

Tek taraflı sürekli vermek degildir burada ki amaç  al ver dengesinin işleyişi .

Bu dengenin doğru çalışması ile iyileşir dünya. 

İnsanlar karşılıklı olarak birbirlerine iyilik yaparlar ise kötülük diye birsey zaten olmaz dünyada. 

İyilik kaplamıştır  tüm boşlukları. 

Allah karşımıza iyi insanlar çıkarsın.

Ne güzel bir dua.

Sadece insanlara karşı degil tüm canlılara karşı iyilik vardır .

Ne ekersen onu biçersin sözü tüm varlıklar için geçerli. 

Dünyadaki var olan herşeye. 

Bitkilere ,hayvanlara, doğaya 

İyilik yaptığında sana tekrar tekrar iyilik olarak geri dönüyor zaten doğanın geregi insan dışı diğer varlıklar tarafından. 

Toparağa bakım yaparsın mesela ekmek istedigini ekersin sana misliyle geri verir toprak karnını doyurur gönlünü gözünü doyurur. 

Bitkilere su verirsin beslersin sana faydalarını mutlaka gösterir. Kendini iyi hissedersin .

Hem alıp hem vermişsindir.

Yer yüzündeki canlılardan en tehlikleli olan varlıklar  insanlardır. Nefis sadece insanlarda var çünkü insan insana iyilik yaptığında insana göre değişir bu durum. 

Peygamber efendimiz S.A.V. bir hadisinde "sana iyilik yapana"sende hemen orada iyilik yapamıyorsan teşekkür et" daha sonra karşılığını ver anlamında daha sonra yap  "demistir. 

İnsan karşılık bekler .

Kim diyebilir ki 

Ben karşılıksız beklemeden iyilik

yapıyorum diye?  

 Bu dunyada karşılık beklemeden yapılan iyilik

Allah rızasını kazanmak icin yapıldığında karşılıksız olur. Onda da karşılığını insandan değil Allah'tan bekleriz .Allah rızası icin yaptım dersin onun rızası nı kazanmak icin böylece insan devreden çıkmıştır  muhatabın Allah tır. 

Tüm beklentilerimizi Allah'tan isteriz biz.insanlardaki beklentilerimizi kaldırıp Allah'a verirsek dengemiz yerinde olur illaki

Al ver dengesi orda da devam eder Allah rızası icin yaparsın herşeyini her adımını onun icin atarsın. 

Allahtan da cenneti istersin beklersin

Günahlarının bagışlanmasını,ahiret yaşantısını beklersin Yine beklersin.

Beklentidedir insan ebedi.

Hergün birileri ölüyor,birileri doğuyor. Allah ta hem alıyor hem veriyor bu dünyaya insanları. 

Bu hayat al ver dengesinden şaşmıyor hiç 

İnsanlar şaşıyor dengelerinden

Ya hep alıyorlar ya hep veriyorlar enerji boyutlarında da al ver denegesi ile besleniyorlar 

İnsanlar enerjilerini bile alıp veriyorlar farkında olmadan kimi insan orda da sadece alıyor negatifligi yada pozitifliği ,kimide sadece veriyor .

Kimisi hem alıp hem veriyor aslında dogrusu bu olmalı tüm insanlar adına ne varsa Al ver denegesiyle ile yaşamalı...

Bir sürü insan biriktirdim kendime .

Iyisiyle kötüsüyle ...

Kötüleriyle büyüdüm, iyileriyle çocuklaştım .

Son zamanlarda büyük düşündüğümden anladım .

Iyi insanlar geri de kalmış .

Çocuklaşmayı özledim ey güzel insan...

Nerelerde kaldın ?

Kaçımız bunu basara biliyor ,peki?

Kaçımız fikirlerini ve duygularını dile getire biliyor ?

Öfkeyi, kızgınlığı kaçımız haykira biliyor?

Özgürlük, kelimelerini saygı çerçevesinde kullanarak kendi fikrini ,bakış açını dile getirebilmektir.

Ne yazık ki hayat koşuşturmacadan ibaret ve "yaşamak"hep ertelenen bir eyleme dönüşüyor.

Farkına varmadigimiz o süreç "hayattır" ...Nefes aldığımızı farkında değiliz, gördüklerimizin farkında değiliz , yaşadığımızı farkında değiliz .

Farkındalık ve özgürlük bence birbirine bağlıdir.Farkinda olan özgüdür,özgür olan ise farkında...

Mesele şu an okuduğunuz bu yazıyı kaç kişi gerçekten okuyor.Bir dakika durmanızı rica ediyorum.Nefes alıp, etrafiniza bakın, etraftaki eşyalara bakın inceleyin.Oturdugunuz koltuğa odaklanın sonra kendinize, sonra ekrana bakın ve devam edin...

Ne yaparsanız yapın bilinçli ve farkında olarak yapın.Ozgur yapın, nefes alarak yapın.

Çünkü çoğu zaman kıymet bilmek geç farkına varılan bir durumdur. Kaybettikten sonra tekrar kazanmak zor olur, en iyisi hiç kaybetmemek...

Farkındalıkla Kalın, özgür kalın!!!

Nasıl başlanır konuya nasıl girilir yada ilk vurgulu cümlem hangisi olmalı hiç bir fikrim yok. Çünkü bu sefer ki konum biziz. Biz kadınlar.Hatırlıyorum da hala unutamadığım bir lise ödevim vardı. Herkes ikişerli yada üçerli gruplar halinde olacak ve kadınlarla alakalı bir sunum hazırlayacaktı, birinci olan grup konferans salonunda herkesin önünde sunum yapacaktı. Tabi o zamanlar bu aşırı önemliydi. Herkes harıl harıl sunuma hazırlandı, Ve sonuçlar açıklandı. Bizim grup en yüksek notu alarak birinci olmuştu ve ay sonu sözü verildiği üzere tüm okula sunum yapılacaktı.O gün çok heyecanlanmıştım sonuçta ben ve arkadaşlarım bizim değerimizi anlatacaktık. Ve koca bir salonda herkes bizi dinlemek için yerini aldı. Ben de ne kadar çok kişi var diye sahne arkasından bakıyordum. Hoş çoğumuz yaşamıştır böyle sunumları. Ve sunum başladı oradaki konunun ağırlığından olacak demek ki ben “KADIN” dedim ve sustum. Bir iki dakika bekledikten sonra “Allah kadınları en üstün nimet olarak yaratmıştır” diyerek başlamıştım. Bütün dinlerdeki kadınları tek tek araştırmıştım sunumdan önce ve “iyi ki biz bu ülkede bu dinde kadın olduk” diyerek konuyu bitirmiştim.Hiç unutmam herkes ayakta alkışlamıştı, beni ve arkadaşlarımı. Gururdan ağlamıştım. Ama şuan haberlerde duyduğum gördüğüm her kadın cinayetini okudukça ağlıyorum okudukça kinleniyorum. Bilerek, kafayı takarak, ayrıldı diye, diş macununu ortadan sıktı, kısa etek giydi, beni istemedi, bir filmden etkilendim denemem lazımdı, yada eski kız arkadaşıma benziyor diyerek.

Bahaneler bitmiyordu ortak olan tek şey aynı son olmasıydı. Bahaneler farklıydı ama sonlar ve acılar hep aynıydı. En yakın arkadaşlarımdan bir tanesiydi Hilal Gülçek. Beraber çalışırdık. Gündüz okulda gece ise atölyedeydik. Haber delisi olmuştu kendisi. Her Allah’ın günü en az annem kadar oda tembihlerdi beni.Aman kimseye yanaşma, aman tek otur, aman otobüsü kaçırma, aman geç kalma dışarısı çok kötü çünkü, diye diye dili aşınmıştı artık.Ve nişan gününe 1 gün kala eski sevgilisi gelip Hilal’i öldürdü. O zamandan beri her katledilen kadına daha çok ağlıyorum, üzülüyorum. Çünkü bilmiyorum ki ben de bir manyak tarafından öldürülür müyüm? “Edebiyle durana kimse bir şey yapmaz!” herkesin ağzına yuva yapmış söylenip duruyor. Lisede gururla anlattığım kadının önemini göremiyorum. Ve bütün herkes ama herkes bu konuda o kadar çok bilgili ki, kadını katleden katil bile… Savunmasında “beni tahrik etti, bana hayır dedi, öldürmeyip ne yapacaktım, o da öyle giyinip beni tahrik etmesiydi” deyip işin içinden çıktığından beri biz KADINLAR AZALIYORUZ…

Nasıl toplanır bu Dünya? Nasıl güzelleşir bu ülke? Aslında öldürülmezsek yaşama şansı verilirse anlatacağız.. Ne acı değil mi yaşama şansımıza başka birisinin karar vereceği korkusunu yaşamamız, Ne kadar acı, ne kadar bağnazca. Ama malesef konu artık buralarda. Kadın güçtür kuvvettir. Kadın seni senden daha iyi yapan bir nimettir. Kadın senin ilk annendir. Kadın seni doğurandır.

Harikalar yaratan kadınlardan bahsetmek istiyoruz, kadınların gücünü anlatan dünya çaplı bir konferans düşünün.. Mimarlar, mühendisler, inşaatçılar ev hanımları hepsiyle gurur verici bir tablo düşünün ve gurur duyun. Ben bu yazının adını koyamadım. “KADININ ÖNEMİ” desem anlatmaktan yorulan bir kesim ve anlamamak için uğraşan diğer kesim var. Sadece KADIN olmalı ki umarım ve umarım önemini herkes anlar ve artık yazılmasına gerek kalmaz.

Sizi hep sevecek olan kadınlar burada Hilal, Başak, Özgecan, Şebnem, Aylin, Tuğba, Pınar, Emel ve daha adını sığdıramadığım kadınlarımıza…

Ne yazacağımı bilmeden başladım karalamaya, şimdide ne anlattığımı bilmeden kalkıyorum masadan. Günün sonunda bildiğim tek bir şey var o da, bildiğim tek şey hiçbir şey bilmediğimdir.

Hayat denen şey ne kadar da kısa değil mi?

Gözünü kapatıp açıncaya dek; Her şey olmuş ve bitmiş. Ve önemli olan yaşaman. Evet çoğu zaman işler yolunda gitmez  ama sen umudunu asla kaybetme. Biliyorum bu lafları çok duydun ; Duydun ama inanmadın. Bir şeyin gerçekliğini,inanmadan bilemezsin. Sadece inan! Geriye dönüp baktığında hatırlamaya değecek bir hayat yaşa,kalp kırıklarının seni durdurmasına izin verme. Her şeyi en dibine kadar yaşa,unutma sen her şeyden daha değerlisin.

Ah o yaramaz ruhum bir çocuk kadar neşeli ve bir ateş kadar öfkeli!

Belkide bu yüzden acımasızdı sözlerim.

Sözlerim gözlerime kardeş ,geçtikleri yerin ardından felaket bırakan.

Ruhum Pastalozzi olmayı bekliyor bu izdihamdan sonra.

Bencildi özüm yarı kurtuluşumu beklemeyi dar ağacının gölgesini seçecek ve kalanları göremeyecek kadar…

Benim adım TOPRAK! Kıymetimi bilemediniz, ben verdikçe siz şımarıp nankörlük ettiniz. Şimdi ben de size küskünüm, haydi yaşayın bensiz yaşayabilirseniz! Benden geldiniz yine bana döndürüleceksiniz!

Büyümek için bahane çok . Öyle böyle arada bir söylemden de büyüdüğümü farkettim . Ve olmasını çok istediğim şey oldu artik büyümüştüm. Her yeni yaşıma girerken sevinçle üfledigim mumlar , gerçekleşmesini istediğim için tuttuğum dilekler artık çok ta içimden gelmiyor. Henüz yirmi sekiz yaşında olmama rağmen büyürken çok şey kaybettim belkide kaybederken büyüdüm . İnsan tanıdım güvenimi kaybettim , insan tanıdım hevesimi kaybettim , insan tanıdım sadakati kaybettim .. Büyümek aslında çok da cezbetmemeye başladı . Ben insanları Matruska Lara benzetiyorum matruskaları bilirsiniz en büyüğünün içinde toplanır diğer kendi ile aynı olanlar . Açtıkta biri daha biri daha ve biri daha çıkar . İşte insanlarda böyle büyüdükçe o matruskaları tek tek çıkartıyorsun. En başında söylediğim gibi küçükken büyümek istiyoruz . Şimdi ise artık küçülmek ve tekrardan çocuk olmak . Mümkünse ağır ağır büyümek . Tek maktuska olmak istiyorum . Ve tek kalmış matruskalari bulmak . ... Büyümek zormuş..

Büyümek üzdü...

Aslında  her şeyin farkındaydı.

Sadece ben, bu denli canımı acıtabileceklerinin farkında değilmişim.

Kendini ifade etmek ile, terbiye sınırı arasındaki o ince çizgide buldum hep kendimi…

Kime, duygularımı-öfkemi-kırgınlığımı ifade etmeye çalışsam, ki üslupsuzluk asla etmem,

O çizgi ile sınırlandırıldım…

Benim sınır ve çizgilerim kimsenin umurunda olmadı, ya da önemsenmedi,

Belkide bu önemsenmeme duygusu önemsetti bana bu durumu, bu denli.

Kötülüğün, yalnızca bir insanın canına kastetmek olmadığını, baskının, terbiyesizliğin, hiddetin, provake etmenin de bir şiddet olduğunu anlamam çok uzun sürmüştü.

Sürekli olarak kendimi “yok, öyle demek istememiştir” cümleleri içersinde buldum.

Fakat tam da öyle denmek istenmişti.

Sınırlarıma saldırılıp, çizgilerim yağmalanmış, öz güven duygularım yerle bir edilmişti.

Nerede isyan edebileceğimi, neresinde “ yeteeerrrr” diye haykıracağımı düşünüyorlar herhalde diyordum-diyordun-diyorduk…

Ben, sen, o, bu farketmez herkes yaşamıştır mutlaka kendi ARAF’ını bu Dünyada.

Tüm bu kısır döngülerde farkına vardığım gerçek ise, bu durumumu “cennetten bir köşeymiş meğer, meğer ne kolaymış insanları suçlamak” dedirtircesine kaynar suları kafamdan aşaya döktü bir an için.

Herkesi affederek, yol vererek yüreğimdeki öfkesini salarak arınacağımı, huzur bulacağımı düşünüyor, hatta kişisel gelişim kitapları ve eğitimlerinin sonuçlarında, bunun yüzde yüz olacağını da biliyordum.

Ta ki bir gün, kendim ile olan savaşımı fark edene kadar…

Beynim, benliğim ve kalbim arasındaki bu amansız savaşta sürekli  olarak iç Dünyamın kayıplarını yaşıyor ve bunun sonucunu günün sonunda birilerine yıkmak düşüncesi ile rahatlıyordum…

Suçlanacak birilerini bulmak çok kolaymış meğer,

Kendi ARAF’ımın tanımı, yine kendi savaşım ile ilgili olabileceği ihtimalinin düşüncesi bile beni ürkütüyor doğrusu…

Bu döngünün kırılmasına “ANKA” uyanışı diyorum, silkelenerek uyanıyor, uyanık iken gördüğün o gaflet uykusundan uyanıyorsun diye…

Kendi benliğin, duyguların, mantığın arasında öyle bir savaş veriyorsun ki, kimse ile uğraşmaya, suçlamaya halin kalmıyor açıkçası, “eee herkes aynı, yine devam ediyor her şey, değişen ne ki sana güllük gülistan geliyor bu durum” dediğiniz bile oluyor, yani anlayacağınız “ Ağacın kurdu kendi içindedir” tıpkı insan gibi, dışarıdan kast edilmedikçe bir zarar gelmez, gelemez,

Biz istemediğimiz ve izin vermediğimiz sürece…

Bu senin ARAF’ın

ARAF’a hoşgeldin

Ne zayıflığımı kabul edebiliyorum ne de güçlü olmayı başarabiliyorum. Ruhum çok yorgun..... Kalbimde, ellerim hatta tüm bedenim gibi titriyor.... Kış ayazında çıplak ayaklarıyla asfaltı dövercesine yürürken, daha "isyan" nedir bilmeden feleğin çarkına çomak sokarcasına çabuk büyümek zorunda kalan bir küçük gibi; her bir adımında yol katettim zannederken bir milim bile ilerleyemediğini gören ve ölüme giden yoldaki, bütün umutlarını kaybeden. Çaresizliği kabullendiği için kendine küfreden lösemi hastası küçük bir çocuk gibi; hâlâ çocuk- bir şey yaparken yanında bir yetişkin desteğine ve sevgisine deli gibi muhtaç olacak kadar, biraz yetişkin- hiç hali yokken yetişkinlerin çocukluklarına değinecek- olmayan gücünü onlara verip kendinden geçip birazcıkta onları anlayacak kadar ve bütünüyle korkmuş- hasta yatağında ölümü bekleyen, her bir hücresi çürüyüp giderken değiştiremeyeceğini bildiği gerçek ile hep yaptığı gibi sahte bir maske takan- kendini güçlü ve gamsız "mış" gibi gösterirken ruhunu kızgın falakalara yatıran, olduğu gerçekten kaçmaya çalışırken hem taktığı maskenin altında yanan hemde bunun bilincine sahip olduğu için çıkmaz sokakların duvarlarından dövülmüş kamçılarla kendine vuran bir kadınım. Ben ruhu arafta kalmış bir hiçliğin üç boyutlu varoluşuyum... Işığa koşarken karanlığın elinden tutan ve kendi bok çukurunda tekrar, tekrar ve tekrar boğulan.... Bu ilk vasiyetimdir; mezarıma çiçek dikilmesin, etrafı taşlarla bezenmesin aynı kimsesiz birisi yatıyormuş gibi toprağın altında kimsesiz kalsın mezarım; benim nefes alırken bir hiç, değersiz ve kimsesiz hissettiğim gibi...