İşte bu ellerinle yarattığın dünya seni içine çektikte rengi ebruliden akar kara gecenin koyusuna. Bebeklere özgü bir tavırla masumiyetini sakla, yarım ağızla gülmek sana özgü değil anla. Tartıya koysak yükleri kimin ki ağır gelir bilinmez de kekremsi bir hüzün kaplamış her bir yanı aheste aheste. Yarım kalan sözler buruklaştırır yüzleri de sen bakma öyle. Tarifini veremem ama acı derinlerde. 

Yıldızı da yutmuş koyu geceyi hüzne boğarken… Ardındakini düşünse insan bırakır mı onca yük geleceğe. Geleceğin mirası dedikçe gülüyorum hayretle. Etten kemikten bir ademsin yokuşların çoktur. Alamadığın virajlar boşlukları doldurur. Durmak nedir bilmeyene sarfettiği sözler kırk kat sandıklara gizlenir. Nereden çıkarsın dersini en dibe battıkça yarası derinleşir.

Öylece oturmuş gökyüzüne bakarken karşıda bir pencere fark edip gözünü ona dikmek nasıldır bilir misiniz?

Bir pencere düşünün ki, koca apartmanın kışın çıkan o sıcak akşam güneşinin vurmadığı tek penceresi. Ev ahalisi güneş sevmeyen insanlar sanırım, kışın içinde ufacık da olsa o iç ısıtan, o umut vermeye hazır minicik güneş ışığını evlerine sokmamak için panjurları indirmiş. Üç parçaya ayrılmış bir oda camının, o bölmelerini bile minicik kutucuklara bölmüş. Onlar dışarıya o ufacık aralıktan bakarken, dışardaki hayatta onları o ufacık aralıktan, silik ve karanlık yakalamaya çalışıyor.

Aynı pencerenin yanında sanki aydınlıklara açılan kocaman bir balkon kapısı. Güneşi olduğu gibi içine almış, buyur etmiş evin yan odasının karanlığına inat. Yan yana duran, bu aynı hayata açılan yolun birisi karanlıkta birisi sarı sıcakların içinde kalmış.

Bakınca içime benzettim. İçimdeki bir şeyler koşarak o aydınlık kapıdan geçmek isterken, bir yanım o karanlıkta kalmış, hayatın ufacık gözüktüğü o pencerenin ardında sanki. Hayatı ıskalamak gibi. Azıcık bir çabayla yan odaya gidip kendini güz güneşine bırakmak varken kalkıp yürüyecek dermanı yokmuş gibi.

Ne kolay yığılıyor insanın içi. Bazen olmayan şeyler de ütülenmiş gibi buruşuksuz ama askıda giyilmeyi bekleyecek bir gömleğe benzetiyor insanı. Her şey düzgün ama her şey biraz biraz eksik gibi. Ütülenmiş gömlek de dolapta giyilmeyi bekler belki çok uzun süre. İçimizde bekler ya bazen çok uzun süre sevilmeyi, sarılınmayı. Tıpkı o kırışıksız askı gömleği gibi. Belki bir kravatla renklenip en güzel günde giyilme ümidiyle bekler kapalı dolabın içinde. Hazır kıta ama beklemekten yorgun. Sevgiye, şevkate, bir sıcak bakışa, sımsıkı bir sarılmaya, burnunu boynuna gömerek koklanmaya aç.

Mevsimden mi diye düşünürüm böyle zamanlarda. Niyeyse hep aynı zamanlar gelir bu hissiyat. Halbuki o kadar da severim ki, sarının turuncunun kahverenginin her tonunu içinde barındıran bir sonbahar dalı gibi olmayı, her yerde öyle yapraklar görmeyi, o yaprakların üstünde yürümeyi, yazın kokusunu hala saklayan ama içine çekerken burnunun içini üşüten o serin havasıyla gelen kışa hoşgelesin diyen sonbaharı. Bu kadar sevdiğin bir şey seni bu kadar hüzünlendirir mi diye düşünürüm. Sonra derim ki olur elbet, sevdiğin kimse üzmedi mi seni mevsim niye yapmasın ki. İsteyerek yapmaz belki, tıpkı sevdiğin insanlar gibi.

Sevdiğin insanlar neden yapar seni üzeceğini bile bile. Ya da bilmeden mi yaparlar acaba? Ya da sırf bencilliklerinden midir? Sen neden bencil olamadın diye kızıyorum kendime. Bok ciğerim dayanmadı derdi bir arkadaşım. Öyleyim herhalde. Bok ciğerli.

Ey sobanın kovasını boşaltmak için haftalık çizelge oluşturduğumuz, mutfağında kertenkele çıktığı için bir hafta girip su bile alamadığım evim. Orası mıydı acaba yuvam, geçici miydi yoksa o zamanlarım. İsteseydim farklı bir hayatım olur muydu yoksa ben mi istemedim. Hep bir bahane buldum kendime o ışık vurmayan pencerenin küçük aralığından bakmaya. Korumak için değil kendimi, bu şekilde daha çok eskitildi üstüm başım. Daha korumasız oldum sanki beni o aralıktan gören insanlara. Gördükleri yanlarıma ısırıkla saat yapıp zamanlarını doldurdular sanki hayatımda. Geleni kabul edip gitmeye meyillileri tutmaya çalıştım sanki hep. Gitseler ne olur korkusu yordu beni. Gidenleri de gördüm ama. Yasını tuttum, kabul ettim ve kalktım. Çok geçtim o yan odadaki kocaman balkon kapısının önüne. Çok konuştum gözlerimi kısıp vuran güneşle. Sorular sordum. Kimi zaman yanıtladı sanki beni, kimi zaman sadece gözlerimin içine bakıp anlattı demek istediklerini, eskiden beri bildiğim beni çok iyi tanıyan eskimiş bir insanım gibi.

Hepimizin insanları var değil mi. Kim benim insanlarım. Kim anlar bir duruşumdan, bir cümlemden ne hissettiğimi. Kim açar öylesine ağlamak istediğimde omzunu. Üzülme ben yanındayım diye kim der ahkam kesmeden. Zor mudur birinin gerçekten yanında olmak? Zor mudur birini en az kendin kadar düşünmek, tüm bencilliklerinden sıyrılmak.

Dönüp arkama baktım. O balkon kapısına da akşamın karanlığı sarılmak üzere. Yine de o kapıdan bakasım, sabah vuracak güneşi o kapıdan karşılayasım var. Gitsem, bu gece bu kapıyı beklemeye, yeni günün güneşini karşılamaya geldim desem bir kuru koltuk verirler mi yorgun benliğimi dinlendirmeye? Alışkınım ne de olsa berjer koltuklarda uyumaya. Az uyumadım, minicik insanım diye on kişinin yatmaya yer arandığı evlerde tekli koltuklara sığışıp. Ondandır belki kendime çok büyük alanlar aramadım insanların hayatında. Onlarına bana açtığı, ama aslında sadece kendilerine ait olan odalarındaki koltuklarda taliptim hep. Her insanımın da değil ha aklınız karışmasın. Kalabalıktır aslında hayatım ama koltuğuna talip olduğum sayılı insan oldu yanımda yöremde.

Hep anlatacak bir hikayem olduğunda yazarım derdim kendime. Şimdi var mıdır bilmem, dilim döner kelimelerim anlatır mı o göğüs sıkışmalarımı ama o küçücük pencere bana yaz dedi sanki. İçimi sıkan karanlık, güneşi doğuracak gibi zorluyor ruhumun balkon kapısını.

İsyan diyor bazıları bu hallerime. İsyan mı ediyorum yoksa içimle mi konuşuyorum bilemedim. Asilik edecek yerlerim ağrıyor sanki. Hesaplaşasım var insanlarımla. Az ve öz kavga edesim. Ağzıma geleni sayasım, dümdüz küfredesim var. Ağzı çok düzgün bir insan değilimdir ama ya keyifliyken küfrederim ya çok sinirlenince. Üzüntüsünü susarak yaşayanlardanım. Şu an sinirlisin diye yaftalandığım azdır aslında. Sinirlenince yıkarım cam çerçeve ohhh. Bardak çanak kırılır, benim sinirim ruhumdan sıyrılır sanki. Sinirlendiğim insanı korkutmam da işin cabası.

Cabaları severim bu hayatta. Havadan gelen bolluktur cabalar. Bir misketle on misket kazanmak gibidir. Sahi nerde benim çocukluk misketlerim. İçinde yazı saklayan o camdan küreler. Sokağın tozuna bulanmış, bulanık olsa da içindekilerin saklı renkler olduğunu belli eden. Çocukluğumun misketleri gibi içim. Saklı renkleri var ama üstü başı toz olmuş. Silkelenmeye, silinip paklanmaya, parlatılmaya ihtiyacı var. Hayatında tekli koltuklarım olan insanlarım, yetişin silinecek cam misketlerim var.

                                                                                                                                                                  Kasım 2023

….…. Son……….

Bütün hüzün dolu yüreklere sarılıp sizi anlıyorum deyip hüngür hüngür ağlayasım var. Dağ gibi çökermiş bir insan. Gözlerinden erirmiş önce... Hüznü sîretine yansır da yakarmış bakan gözleri

Ben iki kişinin öldüğünü gördüm. Sadece bir gözde. Ama temizdi. Yalandan riyadan temizlenmiş. Huzura doymuş acılardan.

Karşılaştık.

- Acın hafifledi mi?

- Evlat acısı bu hafifler mi?

- İyi gördük ama seni sanki gençleşmişsin.

- Daha yeni ağladım bak gözlerim yangın yeri…

İçi; kurtar, der bazen insanın bakışlardan anlayan kişi sadece hissedebilir bunu. Canım yanıyor, su serp yangınıma der, o bakışlar. Bir şey söyle hadi, bir söz beni teskin etsin, diye bakan gözlere;

- Çok üzdün kendini sağlığına yazık

- Bir kaç gün sonra 3. senesi olacak. Bak işte şurası (midesini gösteriyor) her gece yanıyor. Allah kimseye evlat acısı vermesin. Anlayamazsın kızım.

- Allah merhametiyle muamele etsin. Duaların ona ulaşıyor. Anne duası bu, acıları hafifler. Hepimiz eninde sonunda orada buluşacağız. Yakındır.

- Geçmiyor ki. Her gün her gece. Üç günde bir yanına gidiyorum. Türbelere gidiyorum. Helvalar dağıtıyorum. Bak yakında koç keseceğim. Her sene yapıyorum. Yavrumun ruhu rahat olsun.

Hüzün ki bazen söze düşer yerlerde yuvarlanırda diğer bir hüzünlü kalbi arar bulur. Hüzünlü hüzünlüyü bulur. Ruhlar birbirini tanır. Teskin olmaz acılar ancak hüzünlünün gözlerine bakar da ona selam verir sır perdesinden. Bütün hüzün dolu yürekleri alıp kucaklayıp hepinizi ben anlıyorum, sabredin! demek isterdim hüngür hüngür ağlarken...

Düğün yapıldıktan sonra herkes kendi işinde gücünde çalışmaya başlamış. Yeni evli çift de geçimini sağlamak amacıyla köydeki evlerinden uzakta olan babalarından kendilerine düğün hediyesi olarak verilen tarlayı ekerek geçinme çabası içine girmişler.

Evin erkeği her gün erkenden tarlaya gidiyormuş. Öğleyin yemeğini karısının azığına koyduğu mütevazı yiyecekler ile idare ediyormuş. Genç evliler hayatlarını bu şekilde kazanmaya çalışıyorlarmış. Erkek her sabah erkenden tarlaya gittiği için hanımın canı sıkılıyormuş. Ev işlerinden arta kalan zamanını komşuları ile geçiriyormuş.

Aradan yıllar geçmiş, çocukları olmuyormuş. Çeşitli tedavi yolları denemişler gitmedikleri doktor kalmamış, yine de çocukları olmamış. Çocuklarının olmamasına her ikisi de çok üzülüyorlarmış. Komşuları da kadına acıyarak baktıkları için kadın bir kat daha fazla üzülüyormuş. Adam geçen bu yıllar boyunca her sabah tarlaya gitmek zorunda kalıyormuş. Adam tarlaya gittiğinde hanımının evde canı çok sıkılmaya başlamış. Artık evde yalnız kalamıyormuş. Adamcağız iki arada bir derede kalmış. Tarlaya gidip çalışmak zorunda imiş. Tarlaya gittiğinde ise hanımı evde sıkılıyormuş. Aklı daima evde kalıyormuş. Tarlada çalışmasından da bir türlü verim alamamaya başlamış. Adam bu işin böyle gidemeyeceğini anlıyormuş fakat bir türlü çözüm bulamıyormuş.

Bir gün tarlada çalışken bir gelincik yavrusu bulmuş. Hemen aklına bunu eve götürür ve karısına sevdirebilirse kendisinin tarlada olduğu zamanlarda karısının da gelincik yavrusu ile oyalanacağını düşünmüş. Gelincik yavrusunu alarak akşam eve gelmiş. Karısına “bak sana bugün ne hediye getirdim. Bunu çok seveceksin” diyerek gelincik yavrusunu karısına vermiş. Karısı gelincik yavrusunu görünce çok sevmiş. Onu hemen eline almış bir çocuk gibi öperek göğsüne yaslamış. Hemen komşularına giderek gelincik yavrusunun ne ile beslendiğini öğrenmiş ve akşamdan onu kendi elleriyle beslemiş. O gece kadıncağız bir başka rahat uyumuş. Gelincik yavrusuna bir şey oldumu diyerek sık sık uyanmış fakat bundan çok memnunmuş. Ertesi sabah mutluluğuna diyecek yokmuş. Kocasını bir başka mutluluk içinde tarlaya uğurlamış. Hanımın mutlu olduğunu gören koca ise artık gözü arkada kalmadan tarlaya gitmiş. Tarlada çalışırken bir daha evi ve hanımını düşünmüyormuş. İşlerine daha çok zaman ayırıyormuş.

Aradan yıllar geçmiş, gelincik yavrusu büyümüş. Artık yetişkin bir gelincik olmuş. Evde herkes mutlu imiş. Kadın her sabah kocasını uğurladıktan sonra gelinciğe bakıyormuş. Onun yiyeceklerini hazırlıyormuş. Zaman zaman da gelincik ile konuşuyormuş.

Günler böyle geçip giderken ailenin bir çocuğu dünyaya gelmiş. Artık kadın kendilerinden başka iki cana bakmak zorundaymış. Gelinciğe eskisinden daha fazla sevgi göstermeye özen gösterirken kendi çocuğuna da tüm sevgisini veriyormuş. Eski zamanların geride kaldığını düşünerek şimdi canının sıkılmasını bırakın zamanı yetmiyormuş. Akşam eve gelen kocasıyla bile ilgilenemiyormuş. Kocası bazen kendisine takılarak “benimle hiç ilgilenmiyorsun, benim pabucumu dama atıldı” diyormuş.

Günler böyle geçip giderken komşuları kadının evine gelip “bu gelinciği artık kovalamalısın. Çünkü gelincik kıskanç hayvandır senin sevginin bölündüğünü yani çocuğunu sevdiğini görünce kıskanarak çocuğuna zarar verebilir” demeye başlamışlar. Aynı şekilde kocası da “artık bu hayvanı gönderelim bak çocuğumuz da var artık canın sıkılmaz. Gelincik çocuğumuza zarar verebilir” diyerek gelinciğin gitmesini istiyormuş. Fakat kadın “hayır ben bu gelinciği bir yere gönderemem benim en sıkıntılı günlerimde o bana yar ve yarenlik yaptı” diyerek gelinciği göndermiyormuş.

Komşulardan ve kocasından gelen tüm baskılara rağmen kadın gelinciği göndermiyormuş. Hatta onu daha sevmeye başlamış.

Günlerden bir gün, kadın kocasını tarlaya yolcu ettikten sonra evin eşiğinde otururken komşuları gelmiş ve onlarla konuşmaya dalmış. Bu konuşma sırasında bebek beşiğinde uyuyormuş. Gelincikte evin içinde bebeğin yanında uyuyormuş. Dış kapı eşiğinde konuşurken evin içinden bir gürültünün geldiğini duymuşlar. Komşuları, kadına “bak biz sana dememiş miydik, gelincik çocuğa zarar verdi, onu öldürdü” diyerek kadını heyecanlandırmışlar. Bir hışımla kadın yerinden kalkmış ve odanın kapısını açmış. Bir de ne görsün gelinciğin ağzı kanlar içinde açılan kapıdan dışarıya doğru kaçıyormuş. Bunu gören kadın beyninden vurulmuşa dönmüş. Hemen eline aldığı bir sopa ile gelinciğe vurmaya başlamış. Öyle bir vurmuş ki dakikalarca sürmüş. Artık gelincik orada hayatını kaybetmiş, fakat kadın hırsını hala alamamış. Bir zaman sonra çocuğu aklına gelmiş. Elindeki sopayı fırlatıp, koşarak eve girmiş ve çocuğunun yattığı beşiğin yanına varmış. Birde ne görsün ki; Beşiğin üzerinde kocaman bir yılan fakat yılanın başı yok. Yılan ölmüş. Gelincik yılandan çocuğu kurtarmış. Kapı açıldığında da yılanın başı ağzında ve her tarafı kanlar içindeymiş. Kadın yavrusunu kurtaran ve uzun zamandır hayat arkadaşı olan gelinciği kendi elleri ile öldürdüğüne çok üzülmüş. Günlerce kendine gelememiş ve sürekli ağlamış.

Alıntı.

Kedilerin belirli bir örgüte mensup olduklarına neredeyse emin olduğumdan asla bulaşmam akıllı halimle. Bu yüzden hızlıdan pencereden geri sokuyorum gövdemi iki göze sahip olan evime. Şerhim var ölülerin bize dar ettiği yeryüzüne. Kapı zillerinin üstündeki isimler yalan. Bulamıyorum aradığım yüzleri, bulamıyorum dairelerin duvarlarına karışmış acılarını. Vişnelerden evvel çürüyen tek şey zaman

Herkes her şeyi biliyor. Susuyorlar. Herkes yutuveriyor kabul etmediğini. Oysa neydi insan

İki göz odaya 50 yıl harcayan , yine de hiçbir şey yokmuşçasına ağzını sıkı sıkıya kapayan. Yanı başında ölse biri aman ha ben buradayken olmaz diyecek kadar çıkarlarına sarılan. Neydi insan? Kapı zillerine ölmüşlerini bırakıp kapı ardında kendini en donanımlı şövalye sanan ? Antre boşluklarını bile andıramayacak yoksunluktaki yansımaları , ellerine bakacak cesareti gösteremeyen esaretleri kadar var olamayandan başka ne olabilir ki insan

Düşünmenin ardında bir ordu var. Körü körüne inançtan birazda cehaletten uzak. Cehalet demişken hakkını veren tanıdıklarım var. Öyle cesur öyle kabalar

Sığabildikleri bir tek dünya var. Portakaldan öteye geçmeyen ama renkten de pek haberdar sayılmazlar

Ziyadesiyle doymuş ama ruhları açlıktan saldıranlar

Cümlenin anlamını yalnızca noktalamayı yanlış yere koymak bozmaz, yanlış yere attığım her adım bu paragraftaki her cümleyi asıyor yalnızlıklarından. Parşömen renk değiştiriyorken, cümlelerin içi boşalıp akıyor , birikecek hiçbir derinlik bulamıyorken bir şarkı çalıyor arka mahallede

Sanki annemin çekmecesinden çıkıp gelmiş bu sözler , küçükken o çekmeceyi hep merak eder hane boşalır boşalmaz kurcalamaya giderdim

Tıkış tıkış bir çekmece içinde annemden , babamdan, kardeşlerimden ah kardeşlerim ki görmesinler içimin çürüyen vişnelerini.

Minnettarım bu amansız çileye. Ne kadar yok saysanız da bu dünya üzerindeki izlerimi, ne kadar erkekseniz başıma vururken elinizi, ne kadar yaralıysanız çocukluğunuzdan tüm bunları affınıza sığdıramadığınızdan her sabah bayram ayakkabısı gibi koyduğunuzdan yatağımın kenarına, mutluluk sayıyorum tek başıma topraktan yetişip köksüz bir fesleğenden olma hayatımı. Ne suyunuza ne saksınıza muhtacım.

 Yalnızca çorakta olsa toprağa.....