Sabah Kusmuğu

Yine rüzgarında savrulduğum bir sabah

Okunmuş kitaplarım dünden daha küstah.

Düşüncelerinden kaçan insanlar var

Uyandıklarına pişmanlar

Rüyalardan kaçamaz insan.

Alıyor beni savuruyor zihnimin içindeki dalgalar

Nerede duracak, hangi sahile vuracak beni bu sefer

Korkuyorum bazen kendimden

Seçimlerimden

Sebepsizliklerimden

Yorgunum bazen her şeyden.

Sıcak bir kuma uzanmışım

Kum bana yabancı

Kum bana düşman

Güneş bana tutuk

Güneş bana hapis.

Şarkı tutuyorum dilime

Sürekli mırıldanıyorum

Yanımdan geçenler, bana çarpanlar

Eğilip dinliyor ne söylüyorum diye

Meraklarını gidermiyorum

İçimden sessiz harflerle söylüyorum

Birisi beni dinlemeye heveslenince.

Sevdiğim şairleri kimler kırdı

Benim gibi

Eş dosttan aldığımız yaraların yanında

Bir de üstüne kendimize açtığımız yaralar var

Fazla güvenin ve sınır çizememenin

Bizlere getirisi avamlığın içinde kendini bulmaktır

İnsan bazen de sivri olmalı

Köşelerine çarpıp yok etmeli zehirli düşünceleri.

Yırttım artık her şeyi

Yok ettim içimdeki kelimeleri

Hak etmeyene yok artık sözlerin sevgisi.

Benim sadece kitaplarım var

Bunlarla büyüdüm ben

Kendimi büyüttüm

Sokaklarda bunlarla avundum.

Boynum hep bir eğik kitaba

Kutsalını aramadım

Yol gösterenini aramadım

Ben yazanın zihnine girmeyi hedefledim

Başka bir evrene girmek

Şuanı unutmak istedim

Ondandır,

Kitaplarla büyüdüğümdendir

Sözler beni öldürür

Ucuz kelimelere katlanamadığımın sebebidir

Kitapların dünyasından gelmemdir

Hep övünç duyduğum şey.

Dışarısı gri,

Sokaklar pejmürde,

İnsanlar nobran.