SENİ GÖRDÜĞÜM GÜN

Bugün içimde seninle vedalaşabilmek için çok çabaladım. İzlerinden arınmak için kaç kez ayna karşısında kendimi tokatladım bilmiyorum. Birlikte yürüdüğümüz yolları artık tek başıma yürüdüğüm için kızgınlığımı açmakta olan yeşilliklerden çıkardım mesela.

Sana veda etmek kolay olmayacak. Sen dünyayı gözlerimin önünde gülüşlerinle süslerken, benim seninle vedalaşmam kolay olmayacak. Ellerim sırtını sıvazlamak için uzansa da, parmaklarım çatırdayacak orta yerinden sana dokunamadıkça.

Etrafına umut saçan gözlerinin kıyısını sevemedikçe ben daha da eksiliyor olacağım. Kim bilir belki de birbirimizden habersizce aynı noktaya kilitlenecek gözlerimiz. Bu kez bakışlarımız dahi birbirine yabancı olacak. Tanıştığımızı unutacağız bir anlığına.

Benim çok canım yanacak. Baktığın noktada olamamak giderek belimi bükecek. Güldüğün kişi olamadığım için kendimi suçlayarak geçecek günlerim. Ellerin rastgele bir yerlere değecek, ve tüm o yerlerde senin parmak izlerin çıkacak. Eskiden ezbere bildiğim parmak uçlarına artık yabancı olmak beni gözyaşlarımda boğacak hissediyorum.

Bir gün belki yeniden seninle yan yana geliriz. Ama bu kez sana ilk günlerden daha uzak olmaktan korkuyorum. Sen mesela bulutlara anlamsız şekiller verirken neşe içinde kahkahalar atacaksın ve ben uzaktan öylece seni izliyor olacağım. Göğüs boşluğumda uçuşan kelebekler eriyip yok olacak.

Burnuma dolan kokun artık başka bedenlere sinecek ve ben kilometrelerce uzağına düşüp kurduğumuz hayallerin yok oluşuna şahit olacağım.

Ama her şeye rağmen de kalbimde uyuduğun sürecin huzurunu haykıracağım insanlara. Hep söylerim ve söylemekten de asla sıkılmam.

''Seni gördüğüm gün, ben buldum belamı''