Serendipçe

(Serendipçe: kelime anlamı tesadüf, mutlu kaza anlamlarına gelmektedir.) 

Bize çizilen dünya kafeste. Hüzzam makamında çalan bir serendipçe. İstikrarlı başlıyor bundan sonraki günler yanıbaşımızda. 

Neden midir? 

Kaybolup gitmeye yüz tuttu çünkü onca şey, kültürümüz, dilimiz, dinimiz, saygımız hepsi zedelendi. 

Batıya özenmekle, kendimizi düzeltmeyi unuttuk. 

"İçten çürüyor benim memleketim ve buda beni çok üzüyor."  Sonradan müslüman olmuş batılı bir yazarın kelimeleri bunlar.

O kadar büyük olup, özgürlüğün sembolu olup bir çok ilgiyi üzerine çekebiliyorlar lakin, kötü alışkanlıklarla yavaş yavaş zedeliyorlar kendilerini. Biz bir şeyin iyi hoş güzel olanını seçip, örnek alırız kendimize değil mi? 

O halde eleğimizden geçirmeden nedendir herşeyiyle örnek almamız bir başka yeri. 

Özgürlük ne de tuzaklı bir kelime değil mi?

Özgürleşmekten yalnızlaştık artık.

Belki bu kadar özgür değilken daha kalabalıktı bayramlar, daha genişti sofralar, yürekler daha genişti. Dıştan genişledikçe içten daralıyor insanoğlu. 

Günümüzün klasik sıradan yakınması, herkesin dilinde belkide, lakin üzülerek söyluyorum ki malesef bu hiçbirşey değiştirmiyor. Serendipçelerimizi kaybediyoruz yavaş yavaş. Yavaş yavaş sözü de eskidenmiş artık hızla...

O denli de eskimişiz anlaşılan.

Bu mutlu kazalarımızı, güzel günlerimizi yaşatabilmek adına.

Unutmayalım duyduklarımıza değil, kendi okuduklarımıza inananalım, kendimizi örnek alalım. Yazınsal küredeyiz hepimiz.. İçten özgürleşebilceğiniz günleriniz olsun.