ses

      kedinin kuyruğu içine girmiş birkaç dikeni biriktirmiş penceresinin önüne, ne yazık. uzun zamandır beklediği yıkımdı bu. dikene dokunurken saksı düşmüş çiçek ölmüştü. ölenler hep ne renkte olur diye sorardı bekir çizerken. ya da okurken birkaç kitabın yarım kalmış notlarını incelerken. şeftali rengi bir çiçekti. ölürken de değişmedi pek. nerde olduğu bilinmeyen tahtadan bir evde. üzüm bağlarının ortasında. çadır misali ve çirkin. çirkinliği gitmekten dışarıya 2 ayda bir. suların vakitsiz gelmesi ve işini bırakması zor olsa da asıl kötü olan ayağa kalmaktı. kamışları sıyırmaktı. örtülerle kaplamaktı bir iskeleti ve onu gömmekti. saksıya. saksının rengine çalan bir rengi var ölümün ama o bilmiyordu daha. gece yarısı sıkıntılı bir ıslıkla uyandı. bekire baktı da gitmişti saatler önce. çayını da içmişti. sıkılmış güneşe baktı tablodaki. kuruması günler sürerdi normalde. burnunun acısı gelmişti. yere baktı ve oraya. ilerisine. eterin kötüsüydü belli ki. belli ki yeni bilenmişti fırçanın ucu. yere düşmüştü. yerden almadı sıkılmadı uzanmadı yerine ya da öncesinde gördüğü kıvrımlara bakmadı ışığın pürüzlü yolunun geldiği yere görmek de istemedi ve kalmak da istemedi etkisinde başka bir şeyin çekince taa içine bir nefesten kesit, kıvrıldı. pencereye baktı onu gördü. köşesinde bir banyonun perdesi ya da lambanın yansımasını değil de onu gördü bu sefer. küçük bir kedi gördü çatıda. tahta çatıda bir kedi. ölüm renginde. mis gibi. yeni koparılmış gibi sütten, şeftali kokuyordu.