SESSİZ ÇIĞLIKLAR

"Ne çok çığlıklar sığdırıyoruz benliğimize..."

Koskocaman bir dünyada seslerimizi duyurabilmek adına çırpınıyoruz yıllardır. Biri bizi görsün, duysun ve anlasın diye yırtınıyoruz adeta.Bir kez olsun içimizde kor bir alev gibi büyüyen o sessiz çığlıklarımızı birileri duysun istiyoruz. Sadece bir kez anlasınlar. Sadece bir kez...

Anlaşılmak bu kadar zor olmamalı lakin böylesine birbirimize sağır olduğumuz bu evrende ne yazık ki anlaşılmak sanıldığından bile daha sancılı. Ve her geçen gün daha da acılı oluyor anlaşılamamak.

Ne acılı bir olay değil mi, anlaşılamamak?

Ne acı böylesine yaşamaya çalışmak ve ne acı ki, hala daha birilerinin bizleri anlayabileceğine umut etmek...

Çığlıklar hiç sessiz olabilir miydi?

Hiçbir feryat sessizce yankılanır mıydı?

Oluyordu. Bu yaşamda ne yazık ki her bir çığlığımız dönüp dolaşıp kendimize geri geliyordu. Çünkü duyulmuyor ve bir başkası tarafından hissedilemiyorduk. Çünkü herkes, sadece kendi söyledikleriyle meşguldü ve bir başkasının ağzından neler çıktığını kimse umursamak istemiyordu. İşte sırf bu yüzden çığlıklarımız kendi içimize akıyordu.

"İçimde beni yiyip bitirenleri yine kendime anlattım. Çünkü anlatsaydım eğer yine anlamayacaklardı..."