Şimdi ki Ben Lise Öğrencisi Olsaydı.

Mezun olduğum lisenin önünden geçtim bugün. Oradaki ogrencileri izledim uzaktan, kendi liseli hallerim geldi karşıma.

Şimdiki halim o gün ki yaşım birlesseydi ve derse girseydim aynı hocalarimin anlattığı dersleri nasıl dinler neler düşünürdüm diye sordum kendime.

Edebiyatta ki duygu yüklü metinlerin ayrılığın, acının, gurbetin sadece kelimelerden ibaret olmadığını...

Tarih derslerini bir film gibi dinleyip, sadece yazılı için çalışmamak gertektigini, insanlarin canları pahasına yâptiklarini daha çok anlamaya çalışırdım.

Matematiğin formul sistemi üzerindeki tık tık cozume ulaştırma yontemlerinin hayatın matemetigine uymadığını her problemin hemen cozulemedigini, biraz zamana bırakmak gerektiğini, mantığın bazen ise yaramadigini ama buna rağmen hayatın da bir formulu olduğunu o formülü bulmak için ömürler harcandığını daha iyi anlardım.

 Coğrafyadaki, dağı taşı ovayı denizi akarsuları hepsinin insan taşıdığını insanin acılarına şahit olduklarını düşünür acaba ne hissediyorlar diye empati kurmak isterdim insanın gozunden dünyayı değilde, dunyanin gözünden insani gormeye anlamaya çalışırdım.

Olmayan müzik derslerini, cizilemeyen resimleri, sahayı turladigimiz beden derslerini, her birinin hayat dersi verdiğini hayatın bir ritminin olduğunu bu ritmi yakalayamadıgin zaman sol anahtarinda yerini kaybetmiş bir nota gibi kaldığını, yaşamanin kaderindeki resmi ortaya çıkarmak olduğunu, dünyanın hep bir koşturma, tur gecme olduğunu dusunurdum eğer şimdi tekar bir lise öğrencisi olsaydım....

Okul hayatıni tamamlayıp, hayat okuluna devam ettigimiz  bugünlerde tecrübenin zamanla öğrenilen en kıymetli bilgi olduğunu bir kez daha idrak etmiş oldum.