Solgun Çiçekler

Kanadımı çok kırdılar da sesim çıkmadı, çok kez yerle bir oldum da hıçkırıklarımı kendime sakladım. Umudumu yitirmek üzere oldum da kendi kendimi teselli ettim, ben çok kez sessiz kalmak zorunda kaldım... Hayal kurdurttum senin bana kurdurttuğun gibi de sözümde duramadım, senden sonra çok değiştim de belli etmedim. İçimde onca kırık vardı da sessizce tamir etmeye çalıştım, sonra gün geldi dedim ki; biri için neden kendine eziyet ediyorsun Funda? Giden kalmak isteseydi bir bahane üretirdi, kendi bile bile gitmek istedi bunu söyledikten sonra yutkunamadım. Ben seni kalbimde yeşertmeye çalıştım oysa ki sensiz orası yeşerme değil minik bir ot bile açmadı orası kurak bir toprak oldu. Günler geçti, haftalar geçti baktım ki geleceğin yok... Funda kendine gel yeni birisi olmuştur bile. Sonra ne oldu bilir misin? Bilmezsin. Günler geçtikçe acım azaldı sen gelmedin ve ben iğleştim. İnancım yokken birden iğleştim, o kadar inancım yoktu ki inanmazdım sonra çiçek açtım ve kurak olan topraklarım solgun çiçekler açmaya başladı.