SON İTHAF

Titrek hüznümü aldım yanıma bi' akşamüstü

Dalgalar koca kayaları boğdu

Işıltılı uzaklardan rengini kaybeden bir adam göründü

Köprünün ışıkları ipinden ayrılan boncuklar gibi gözlerinin içine döküldü

Sözgelimi, bir düşe acı içinde bakmadan ait olmak

Aynı olduğumuz, kalabalıklar arasında tutunduğumuz bir akşamdı

Üşürsün dedin, yeltendin

oysa rüzgar ikimize de vuruyordu

Yani her şeyin üstesinden gelme kahramanlığıyla kalbimle kabul ettimse de dilimle reddettim

Bir fısıltı kadar kısa, bir yudum yaşamak gibi en güzelinden

Eğdiğinde boynunun çıkıntılarından okşanmamış masumluklar yol alır derininden

Sözgelimi ne kadar yorumlanırsa yorumlansın, bir daha gelmeyecek sekizinci günün aşkıydın sen

Senden aldığım bu ateşle kızışa kızışa, 

ıslanan sözlere düştüm

Dudaklarıma kaybolmuş renginden süründüm

Yeni bir çağın,  yıldızın kayışı gibi güçlü ve anlık, tüm mutsuzluklara meydan okurcasına güldüm

Göğe tırmandım

Yazdığım tek ithafla da kar tanesi gibi hiçe karıştım

Sen gelmedin bir daha

Ben de varmadım

Ancak bana sorarsan, ben bir an bile oradan ayrılamadım

Bir günü, bir anı bölüştük

Bilmeni isterim ki ne kadar küçük olursa olsun, emsali olmayan şeyler birçoktan sonsuz olmazlar

Şahit tuttuğum hiçbir şeyin hatrını düşünmeden, zaman silgi tozu etti 

Neye, ne için yazdımsa parçalandı gitti

Varsın sen de git bir daha denk gelmeyeceğimiz mavilerden karanlığa 

Birçok adama şiir yazılır da

Peki hangisi mutluluğun, mavinin, şiirin tanımıdır?