Toplumsal Çürüme

Toplumun çürüyüşünü izlemek, kalbimi derinden yaralıyor. Bir zamanlar sıcak ve samimi olan komşuluk ilişkileri, şimdi soğuk ve mesafeli. Parklar, çocuk sesleriyle dolup taşarken, artık sessiz ve terk edilmiş durumda. İnsanların gözlerindeki ışık sönmüş, yerini endişe ve güvensizlik almış.

Her geçen gün, değerlerimizin ve geleneklerimizin erozyona uğradığını hissediyorum. Sevgi, saygı ve dayanışma gibi kavramlar, birer birer unutuluyor. Toplumun dokusunu bir arada tutan bağlar çözülüyor, yerini bencillik ve kayıtsızlık alıyor.

Yine de, içimde bir umut kıvılcımı var. Belki de bu çürüme, yeniden doğuş için gerekli bir süreçtir. Belki de bu karanlık dönem, bizi daha güçlü ve birleşmiş bir toplum olmaya itecektir. Bu düşünceyle, yarınlara umutla bakıyorum.