YARASI DERİN

YARASI DERİN

Hayat ona hiç adil davranmıyordu. Seneler gözünün önünden bir bir kayarken sanki sırma kaplı bir cam kavanoz içinde sakladığı hayatı da elinden alınıyordu. Halbuki hevesleri vardı. Hiçbir aklın erişemediği orjinal fikirler. Hele ki sevmeleri vardı. Dağı, taşı, toprağı…kainatın her bir zerresini keşfederek büyümüştü. Her sabah solgun yüzüne baktığı aynalarda alnındaki her kıvrımın zamanın emeği olduğunun farkındaydı. Geçe kalmış bir randevunun hüznü çöktü içime. Sanki koşup yetişemediği o gecede o masada iki kişinin içindeki tek kişilik yalnızlığı yaşıyordu. Biliyordu orada otururken onunda içindeki o derin boşluğu. Anlıyordum yaşadıklarını unutamazdı ama hissettirmeli miydi bunca kederini?

Yüzümü duvara döndüm. Kırk kat yorganlara büründüm. Sahipsizlik zordur dedi annem. Zamanı yakalayamazsın. Düşersin kalkamazsın. Yaraların açılırda kapanmaz öyle kolay kolay. Sıcak bir çaya hasret kalır bazı adamlar kır kahvesinde başı açık yüzü pak. Sanrılarım gittikçe çoğalıyor son günlerde.

-Sen bana bakma diyor! durmuş karşımda. -Kime bakayım! Gözleri tabiatın yeşilini içine hapsetmiş adam. Nerelere döneyim yüzümü. Hangi yöne baksak götürmez miyiz sevdiklerimizi. Aynalara baktıkça gördüğüm senken ben kime bakayım? dedim içimden..

Bu gece de bir gariplik var seziyorum. Bunca yükün altında eziliyor bedenim. İçimden bir his bekleme diyor. Çaresizlik insana nelerde yaptırıyor. Hatırlar mısın o ilk karşılaşmamızı. Bir gülün ilk kez açıldığı anı ben ilk doğumum saydım. Gülüşümün ardındaki sevgimi sakladım sarmaladım ki sen bile duyamadın. Sözümona herkes geçecek diyor. Onlar ne biliyor. Ne yaşadı, ne hissetti. Sabahları her yola çıkışında vatanın için içimde çocuk elinden tuttu hep yanında sahici. Gözlerim ağlamaktan sızlatıyor yüreğimi. Keşke koşsaydım yalınayak seferi. Yine bir sabah anlamıyorsun beni diyerek çıkmıştın kapıdan bir daha dönmedin. Sana avaz avaz anladığımı iletmek isterdim tekrar geri dönseydin. Öyle bir saklardım ki dönülmez diyarlara salmazdım ben seni. Evin içi çok kalabalık benim içim bir o kadar yalnız. Herkesin içinde kimsesiz kaldım.

Hoca dua okuyor. Senin adın geçtikçe içimi bin kelebek sarıyor. Tesirini anlıyor musun? Acaba beni o diyarlardan da duyuyor musun? Herkes üzülme diyor, geçecek…Bu sabah baktım yine ayna karşısında gözlerim sen olmuş, dilim, yüzüm, burnum, kulağım her hattım sen. Aradan geçti 15 yıl. Çocuğumuz büyüdü evleniyor. Bak işte yine seni anıyorum. O kara günleri unutmam, unutamam.