Acıyla Dans Eden Ruh
Ruh tatmayı severdi. Öyle severdi ki yalvarmak isterdiniz durması için.
Çekilen acıların bazen gözyaşı olduğunu düşünürdüm. Ya da bir mızrak kalpte. Ruhta bir yara, histe boşlul da olabilirmiş. Şaşırırsınız ama acı bazen atılmamış bir günaydın mesajı dahi olabilir. Hala çocuksu bir heyecanla öten kuşu anlatmayı beklerken siz, yaşanan her şey de olabilir.
Acının tanımı tadına göre değişirdi vesselam. Bir çok çeşidi olduğunu gördüm. Ağlatanı da ağlayamadığını da. Ama ruh böyle yaralanırken durup sadece izlettiren acı, katlanılamazdı. Canlı canlı ölmek bu muydu? Ruhun acı çekmesi miydi? Sen beklerken sana gelmeyen miydi? gelmeyeceğini bilerek ondan gidememek miydi? en büyük acıyı ruh çekerdi şüphesiz.
En büyük acıysa yorgun bir ruhtu. Tükenmiş heyecanını kucağına toplamış yol kenarında usulca yürüyen o ruhu kimse hayata döndüremezdi.
Tepkiniz nedir?
