ALBATROS

Kanatlanıp uçmak gerekir bazen,çıkmak gerekir güvenli alanından; terketmek belki yatağını, odanı, yaşadığın şehri yada biriktirdiğin kimseleri… Bilinmezliklere yelken açmadan,sis bulutunun ardındaki meçhul güzelliklerin muhakemesini yapmadan yaşadım diyebilir misin bu hayatı? Göçmek bir ömür boyu var, alıcı kuşlar gibi. Bu kervanda Albatros olmadan ne kadar özgür olabilir insan ve ne kadar işte bu benim diyebilir sonsuz gözüken maviliklerde kanatlanıp uçmadan. Sorgulamak mı asıl olan yoksa sonunu düşünmeden yaşamak mı adil olmayan bu dünyada ? Sahi ya! Sonunu düşünen kahraman olamaz derler ancak haberleri var mı yaşadığımız toprakların jeopolitik konumundan, bize kattıklarından ve bizden aldıklarından… Kanatlanıp uçamam ben; gözlerimi kapattığımda kaçamadığım kabuslarımdan, yaşadığımı sandığım her saniyeyi boşa saymaktan,sevildim zannederken hayal kırıklığına uğramaktan vede bütün bunlara usanmadan kendimi maruz bırakmaktan. Kanatlanıp uçamam ben çünkü maruz bırakan değil bırakılan olmama rağmen bu cümleyi bana kurduran abes mücrimlerden. Hezarfen Ahmet Çelebi uçmak istemiş, kellesi istenmiş. Ben uçmak istedim beter edildim…