Bir Kafeste Var

Kolay sanıyorlar yok olmayı

Oysa bu bedbaht dünya 

Bir kez ağırlayacak beni

Yalnız bir defa Ben olacak

En güçlüleri saldırsın bana

Zihni güçlü olmayan mağlup

Bu yüzden bana yok solmak 

Bir kafeste tutsak

Kesilse de nefesim

Çalınsa da özgürlüğüm

Hatta unutsam tüm renkleri

Yalnız duvarlarda gri

Parmaklıklar siyah

Yine de var olacağım

Ruhum var, Zihnim var 

Bedenim tutsak olsa ne yarar

Kim ölmüş tutsaklıktan

Ölmüşse de ben ölmem

Bedenimi tutsak da etmem

Geçse adi zaman

Yansam cayır cayır 

Doğarım küllerimden

Çünkü Ben

Bir kafeste, tutsak da olsam

Var olacağım