Bir Yapı Olsaydım Eğer

 Dünya, üzerinde katrilyonlarca yapı barındırır. Bu yapılar kullanım amacına, yapıldıkları malzemeye, mülkiyetlerine ve üretildikleri yere göre çeşitlilik sağlar. Yaşayan güncel insan sayısının 7.888.736.000 olduğunu baz alırsak, neredeyse betondan ve demir yığınından ibaret olduğumuz kaçınılmaz.
 Peki, eğer bir insan değil de bir bina olsaydık? Bir prefabrik, lüks bir villa, belki hareketli bir iş hanı, mütevazi bir aile apartmanı, ciddi bir adliye binası veya sessizliğin hüküm sürdüğü bir kütüphane...
 Ben hangisi olmak isterdim, bilemiyorum. Kitaplarla donatsam her yanımı, bir kütüphane olsam mesela kendi sessizliğimde boğulurum. Disiplini seven yanım ağır bassa, bir emniyet binası olsam ciddiyetimden sıkılırım. Kalabalık bir cadde ortasında, yüksek bir binanın güneş görmeyen tarafı olsam, keyifsizliğimden yakınırım. Büyük bir arazi üzerine kurulmuş lüks bir villa olsam, yalnızlığıma darılırım. İş hanı olsam belki, hareketlilikten bunalırım.
 Ben bir yapı olsaydım eğer yaşadığım ev olmak isterdim. Kitaplarla dolu bir odanın olduğu, kahkaha seslerinin yankılandığı, yeri geldiğinde kuralların hüküm sürdüğü yeri geldiğinde kıyasıya bir boş vermişliğin baş gösterdiği... Bazen sevinçli, bazen hüzünlü ama hep huzurlu... Kendi evim olmak isterdim. Nerede veya ne şekilde olduğunun önemli olmadığı, içinde dopdolu bir yaşamın at koşturduğu, sessizliğin ve gürültünün aynı anda yaşandığı, aile sıcaklığının duvarları bile yaktığı bir ev olmak isterdim. Komşu sesinin ulaştığı, poğaça kokusunun etrafı sardığı, kapıyı çalan bir sevdiğinin olduğu yuva olmak isterdim. Dört duvar değil bir ruh olmak isterdim. Belki somut olarak değil ama kesinlikle bir yuvayım ben. Duvarlarım, kaburgalarımdır benim. Kitaplarım, sevdiklerim, anılarım saklıdır duvarlarımda.
 Her insan bir yuvadır aslında, kendi yarattığı dünyasında. Bazen kendine, bazen eşine, bazen ailesine, bazen evcil hayvanına... Nasıl bir yuva olacağımız ise seçeceğimiz yapılara bağlıdır. Belki bir anıt oluruz, belki de bir kulübe... Seçenek sizin...