HİÇLİĞİN İÇİNDE KAYBOLMAK

Öyle bir anlar var ki, bazen kaçıp gitmek bazen orada kalmak istiyorum. Mutlu olduğumdan değil ha daha fazla yıpranmamak için orada kalmak istiyorum. Bir adım daha gidersem daha fazla zarar görmek istemediğimden orada kalmak istiyorum. Kaçarsam ileride tekrar karşıma çıkacağını bildiğim için yüzleşmeye cesaretim olmadığı için kalmak istiyorum. Aslında cesaretten de değil gücümün olmayışından bu hallerim. Söylenen sözlerin ağırlığından, yapılan şeylerin haksızlığından. Çabalayamıyorum artık eskisi gibi çünkü buna değmeyecek çok şey var. Belki çabalamak kendime yararlı olacak ama bunun için bile hareket etmeye gücüm yok. Öyle bir hiçlik içindeyim ki ne yapsam zararmış gibi geliyor.

Ve sanırım insan bu noktada kendini kaybediyor. Bazen çabalamak istiyorum ama gerçekten çabalamak sonra ufacık bir şey oluyor. Birisi bir şey söylüyor, bakıyor ya da öylece duruyor ve ben vazgeçiyorum. Kaçmak da diyebiliriz buna fiziksel olarak aynı yerdeyim ama ruhum kaçıyor. Söyleyeceğim sözler, beynimin içinde fır fır dönen fikirler kaçıyor. Benliğimden kaçıyorum. Mutluluğu istiyorum bana zarar vermesine rağmen istiyorum. Kaçmadan, saklanmadan ve zarar görmeden sadece mutlu olmak. Cesaretimi toplayıp mutlu olmak. Hiçbir şey olmak istemiyorum. Hayatımın boş yere yaşanıp bitmesini bekleyemiyorum hareket etmeliyim ama ben sadece duruyorum.

Bazen içimde kayboluyorum, sanki bir boşluktaymış gibi düşüncelerin içinde oradan oraya savruluyorum. O boşluktan nasıl çıkacağıma dair bir yol bulamıyorum. Düşünceler zihnimde labirent çizer gibi dolaşıyor, birbirini kovalıyor ama ben yerimde sayıyorum yine de bir adım öteye gidemiyorum. Sadece bir adım atıp yürümem gerek belki de ve yürünecek o yol içimde biliyorum. Bir adım atsam aydınlığa uzanacağım hissediyorum. Sonra farkediyorum bir adım atmaya bile dermanım yok, yolu kaybettim bulamıyorum.